เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 904
บทที่เกี่ยวข้อง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 905
ซูหมิงหยาไม่เพียงหน้าด้าน แต่ยังประจบประแจงแม่ลูกคู่นี้อย่างน่าขยะแขยงจ้าวหลิงเยว่พูดด้วยน้ำเสียงสั่งการ “แค่จับตัวไปคงไม่พอ ต้องให้มันได้รับความทุกข์ทรมาน เข้าใจไหม?”ซูหมิงหยาตอบรับทันทีโดยไม่ต้องคิด “ทั้งสองท่านวางใจได้ ฉันรับรองว่าไอ้หมอนั่นถ้าไม่ตายก็ต้องโดนถลกหนังแน่!”“ป้าใหญ่ ป้าทำเกินไปแล้ว!”ซูเฉี่ยนเฉี่ยนจ้องป้าด้วยสายตาเดือดดาล แล้วหมุนตัวเดินจากไป“ฮึ เด็กป่าเถื่อนอย่างก มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน” ซูหมิงหยาไม่สนใจเลยสักนิดถังเจียเจียขมวดคิ้ว ท่าทางครุ่นคิดหนักตามความรู้สึกที่แท้จริงในใจ เธออยากให้ลั่วอู๋ฉางตายมากกว่าใครเพราะมีแต่คนตายเท่านั้น ถึงจะช่วยเก็บความลับให้เธอได้ด้านนอก ซูเฉี่ยนเฉี่ยนโทรหาซูเทียนคั่ว พูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น “คุณปู่ แย่แล้วค่ะ ศิษย์พี่ถูกหน่วยรักษาการณ์จับตัวไป!”“ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง ที่ดึงศิษย์พี่มาโรงพยาบาลด้วย สุดท้ายกลับทำให้ศิษย์พี่ต้องเดือดร้อน!”“อะไรนะ?” ซูเทียนคั่วตาเบิกโพลงด้วยความโกรธพวกหน่วยรักษาการณ์นี่ เบื่อที่จะมีชีวิตแล้วหรือไง?แม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่อย่างราชันมังกรลั่วเทียน พวกแกก็กล้าจับ?คงจะมีความเข้าใจผิดอะไรแน่
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 906
“อาจารย์ ยาวิเศษ”ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวเข้ามา ถือกล่องผ้าไหมขนาดเท่าฝ่ามือ ประคองด้วยสองมือราวกับของล้ำค่า ส่งให้เจิ้งหยวนต๋ากล่องผ้าไหมทำอย่างประณีตงดงาม ดูมีราคาไม่น้อยแม้จะบอกว่าข้างในบรรจุของโบราณล้ำค่า ก็คงไม่มีใครสงสัยเจิ้งหยวนต๋าเปิดฝา ข้างในเป็นขวดหยกขาวเนื้อละเอียดขนาดเล็ก“นี่คือยาลูกกลอนเก้าทิพย์เทวโอสถที่หมอเทวดาเจิ้งปรุงด้วยตัวเอง เป็นที่นิยมในหมู่ข้าราชการชั้นสูงในเมืองหลวง หายากมาก”ชายหนุ่มแนะนำอย่างภาคภูมิ “วันนี้นับว่าพวกคุณโชคดี ได้พบหมอเทวดาเจิ้งด้วยตัวเอง”“ไม่อย่างนั้น ต่อให้มีเงินมากมายแค่ไหน ก็ซื้อยาวิเศษนี้ไม่ได้”เจิ้งหยวนต๋าเทยาเม็ดขนาดเท่าถั่วเขียวเก้าเม็ดออกมาจากขวดหยก กล่าวว่า “วันละสามเม็ด กินติดต่อกันสามวัน โรคของเธอก็จะหาย”“ดีจังเลย ขอบคุณค่ะหมอเทวดาเจิ้ง” หยวนอิงหลานรีบกล่าวเจิ้งหยวนต๋าพูดอย่างจริงจัง “ไม่ต้องขอบคุณ จ่ายค่ารักษาและค่ายาก็พอ”“เท่าไหร่คะ?” จ้าวหลิงเยว่ถามเจิ้งหยวนต๋าไม่มองเธอ ยังคงรักษาท่าทางยโสของตัวเองชายหนุ่มคนเมื่อครู่ยิ้มพลางกล่าว “ไม่แพงหรอก แค่เก้าร้อยล้านเท่านั้น!”“หา?”หยวนอิงหลานเบิกตากว้าง “เก้าร้อยล้าน!
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 907
แต่ทางด้านหยวนอิงหลาน หลังจากกินยาแล้ว ความเจ็บปวดทั่วร่างไม่เพียงไม่บรรเทาลง กลับรู้สึกรุนแรงขึ้นเธอคิดว่าเป็นเพราะความรู้สึกของตัวเอง ยาจะออกฤทธิ์บรรเทาความเจ็บปวดในไม่ช้าแต่ความเจ็บปวดกลับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆความเจ็บปวดทวีคูณขึ้นทุกวินาทีชั่วขณะนั้น เธอเจ็บจนตัวสั่น เหงื่อเย็นไหลไม่หยุด“แหวะ...”หยวนอิงหลานทนไม่ไหวอีกต่อไป อ้าปากพ่นเลือดสดออกมาขณะนั้น เจิ้งหยวนต๋ายังไม่ทันออกจากห้องพักผู้ป่วยด้วยซ้ำ“แม่ แม่เป็นอะไรไป?”จ้าวหลิงเยว่ตกใจ รีบเรียกเจิ้งหยวนต๋า “หมอเทวดาเจิ้ง ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”เจิ้งหยวนต๋าไม่ได้หันกลับมา กลับเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น“หมอเทวดาเจิ้ง ช่วยดูคุณนายหยวนอีกครั้งเถอะ เกิดปัญหาตรงไหนกันแน่?” ซูหมิงหยาขวางหน้าเจิ้งหยวนต๋าไว้เจิ้งหยวนต๋าจึงหยุดฝีเท้า หันกลับมาอย่างไม่เต็มใจ“ตามหลักแล้ว ไม่ควรเกิดอาการแบบนี้”เจิ้งหยวนต๋ากลับมาที่ข้างเตียงอีกครั้ง ขมวดคิ้วพูด “ยาวิเศษเข้าสู่ท้อง คนไข้ควรจะดีขึ้นทันที”“คาดว่าเป็นเลือดคั่งที่ค้างอยู่ในท้องคนไข้ อาเจียนออกมาก็จะดีขึ้น!”“ที่เธอรู้สึกปวดไปทั้งตัว มีความสัมพันธ์กับเลือดคั่งที่ระบายออกไม่ได้นี่แหละ”เห
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 908
เมื่อเสียงพูดจบลง หยวนอิงหลานก็เอียงศีรษะ สลบไปบนเตียงความจริงพิสูจน์แล้วว่า เจิ้งหยวนต๋าคนนี้เป็นแค่หมอเถื่อนเขาแค่อาศัยสถานะร่วมสำนักกับไป๋ไท่โต่ว เที่ยวหลอกลวงผู้คนเท่านั้นเขารู้ว่าหยวนอิงหลานมาจากตระกูลร่ำรวย จึงมาหลอกเงินคิดว่าเอาเงินแล้วจะหนีไปได้ง่ายๆ แล้วไปหาที่ลับซ่อนตัว แบ่งเงินกันใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายที่จริงยาวิเศษปลอมนั้น เป็นเพียงยาลูกกลอนตี้หวงหกรสธรรมดาของพวกนี้ กินเข้าไปก็ไม่ตายหรอกยิ่งไปกว่านั้น มีแค่เก้าเม็ด!อย่าว่าแต่แบ่งกินสามครั้งเลย ต่อให้กินทีเดียวหมด ก็ยังไม่ถึงขนาดยาปกติด้วยซ้ำใครจะคิดว่า เจิ้งหยวนต๋าเกือบจะก้าวออกจากห้องผู้ป่วยแล้ว คนไข้กลับมีอาการกำเริบขึ้นมาจ้าวหลิงเยว่เพิ่งปล่อยคอเสื้อเจิ้งหยวนต๋า ซูหมิงหยาก็พุ่งเข้ามา “คืนเงินมา ได้ยินไหม!”“เชื่อไหม ฉันจะโทรเรียกตำรวจมา ให้แกได้รับผลกรรม!”จ้าวหลิงเยว่ดูเหมือนโกรธจัด ยกแขนฟาดฝ่ามือ“เพล้ง!”ซูหมิงหยาถูกตบจนงง!เธอไม่เคยคิดฝันว่า ฝ่ามือของจ้าวหลิงเยว่จะลงมาที่หน้าตัวเอง“คุณ...คุณหนูจ้าว ทำไมถึงตบฉันล่ะ?”ซูหมิงหยารู้สึกแย่มาก ไม่ใช่ว่าต้องตบหมอเถื่อนคนนั้นหรอกเหรอ?“ตบเธอนั่
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 909
เชื่อฟังดีๆ!ไอ้หนุ่มคนนี้ ไม่ก็กลัวจนเป็นบ้า ไม่ก็ไม่รู้ว่าที่นี่น่ากลัวแค่ไหนในตอนนั้น เสียงฝีเท้าดังขึ้นชายอ้วนในชุดเครื่องแบบ เดินมาพร้อมกับคนอีกหลายคนหนึ่งในนั้น คือหัวหน้าทีมที่ไปจับตัวลั่วอู๋ฉางที่โรงพยาบาล“แกคือลั่วอู๋ฉาง?”ชายอ้วนเอ่ยถามเสียงดัง ท่าทางยโสโอหัง“แกสั่งคนมาจับฉัน จะไม่รู้ว่าข้าเป็นใครได้ยังไง? ถามให้เสียเวลา!” ลั่วอู๋ฉางพูดเรียบๆหัวหน้าทีมโกรธทันที ตวาดด่า “อวดดีกล้าพูดกับท่านผู้บัญชาการของพวกเราแบบนี้ อยากโดนซ้อมหรือไง?”ชายอ้วนชื่อจูอี้ฉวิน เป็นผู้นำหน่วยรักษาการณ์เมืองอันเฉิง และยังดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการเมืองด้วยโดยปกติ สองตำแหน่งนี้ไม่ได้ควบรวมกันมักจะให้คนละคนรับผิดชอบ ตำแหน่งผู้บัญชาการอยู่เหนือหน่วยรักษาการณ์เว้นแต่จะเป็นคนที่มีความสามารถโดดเด่น หรือมีเบื้องหลังแน่นหนา จึงจะมีโอกาสดำรงสองตำแหน่งจูอี้ฉวินผู้นี้ทำได้ แสดงว่าต้องมีทั้งสองอย่าง“ท่านบัญชาการจูถามว่ายังไง แกก็ต้องตอบอย่างนั้น ไม่งั้นจะได้รับบทเรียน!” หัวหน้าทีมตวาดอีกครั้งลั่วอู๋ฉางยักไหล่ “ก็ได้ ฉันคือลั่วอู๋ฉาง”“ดีมาก!”จูอี้ฉวินดูพอใจกับการเปลี่ยนท่าทีของลั่วอู๋ฉ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 910
ชายสี่คนร่างกำยำเดินไปที่แท่นเครื่องทรมาน ต่างเลือกอุปกรณ์ที่ถนัดจากท่าทางและสีหน้ามั่นใจของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าทั้งสี่คนล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญการทรมานดูท่าทางแล้ว คงไม่ให้ลั่วอู๋ฉางสบายแน่“ไม่ถามอะไรเลย จะลงมือทรมานอย่างเดียว ไหนจะพูดจาโอ้อวดแบบนั้น ไม่อายบ้างเหรอ?” ลั่วอู๋ฉางเอ่ยปากจูอี้ฉวินยิ้มเยาะ “พูดเหมือนถ้าฉันถาม แกจะยอมรับผิดเองอย่างนั้นแหละ!”“นักบู๊โบราณที่อวดดีอย่างแก ฉันเคยเจอมาเยอะแล้ว ล้วนเป็นพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา”“จะเสียเวลาพูดกับพวกแกไปทำไม ซ้อมสักยกก่อน ก็ยอมสงบแล้ว”ลั่วอู๋ฉางย้อนถาม “ไม่ถาม แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าฉันจะยอมรับหรือเปล่า?”จูอี้ฉวินดีใจ นักโทษยอมรับผิดเอง!นี่เป็นเรื่องดีแน่นอน!ได้คำสารภาพ ก็จะยิ่งสมเหตุสมผล“ดี! งั้นฉันถามแก แกยอมรับข้อหาทำร้ายร่างกายผู้อื่นในที่สาธารณะไหม และยินดีรับโทษตามกฎหมายหรือเปล่า?”ในดวงตาของจูอี้ฉวิน วาบไปด้วยแววเจ้าเล่ห์เขาคิดในใจ ไอ้หนุ่ม แกคิดว่าสารภาพแล้ว จะรอดพ้นการทรมานงั้นเหรอ?ฝันไปเถอะ!จะซ้อมหรือไม่ จะซ้อมยังไง ล้วนอยู่ที่ฉันตกมาอยู่ในมือฉันแล้ว ก็ขอให้โชคดีเถอะ!ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้ฉันทำ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 911
แสงสีทองสว่างวาบขึ้น กั้นเหล็กแดงไว้ห่างจากตัวเขาหนึ่งคืบชายร่างกำยำออกแรงดันไปข้างหน้า แต่ไม่ขยับแม้แต่น้อย“ไอ้โง่ ไม่ได้กินข้าวมาหรือไง?” จูอี้ฉวินตวาดด่าทันทีชายร่างกำยำแทบจะร้องไห้ โยนแปรงทิ้ง ใช้มือทั้งสองจับเหล็กแดง ทุ่มแรงทั้งตัวกดลงไปแต่ผลลัพธ์คือ ยังคงไม่ขยับแม้แต่น้อยจนกระทั่งเขาเหงื่อท่วมใบหน้า“ท่านบัญชาการ ไอ้หนุ่มคนนี้มีอะไรแปลกๆ!” ชายร่างกำยำหอบหายใจพูดจูอี้ฉวินไม่สนใจ แค่นเสียงพูด “ก็เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน ทำให้พลังประหลาดของมันหมดก็พอ”“ใช้วิธีอื่น ดูซิว่ามันจะทนได้นานแค่ไหน”ชายร่างกำยำทั้งสี่คนคุ้นเคยดี ต่างคนต่างหยิบแส้ลวดยาวสามสี่เมตร บนนั้นมีหนามแหลมนับไม่ถ้วนแส้แบบนี้เมื่อฟาดลงบนตัวคน จะกระชากเนื้อหนังออกมาเป็นก้อนใหญ่และถ้าฟาดโดนแขนขา มักจะทำให้กระดูกหัก“เพี๊ยะ!”“เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!”เสียงแส้ดังกังวานทั้งสี่คนผลัดกันลงมือ เร็วขึ้นเรื่อยๆ จังหวะก็กระชั้นขึ้นแม้ทั้งหมดจะถูกแสงทองกั้นไว้ แต่ทุกครั้งที่แส้ฟาด แสงนั้นจะกระพริบวูบหนึ่งตามประสบการณ์ของพวกเขา การป้องกันประหลาดแบบนี้จะถูกทำลายในไม่ช้าเมื่อถึงตอนนั้น ลั่วอู๋ฉางก็จะได้แต่รับคว
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 912
จูอี้ฉวินเดินไปข้างๆ เพื่อโทรศัพท์“ได้เลยๆ ขอบคุณพี่ชายมากที่ช่วยครั้งนี้ หลังจากเรื่องเสร็จสิ้น ผมจะตอบแทนอย่างงาม!”จากท่าทางที่ตื่นเต้นของเขา ก็รู้ได้ไม่ยากว่าฝ่ายตรงข้ามคงตอบตกลงแล้วที่สำนักงานใหญ่ของหน่วยรักษาการณ์เมืองหลวง มีผู้ชำนาญการสอบสวนชื่อดังอยู่สองคนได้แก่ ผู้ที่มีฉายาว่า “ดาบหัวผี” และ “พิษกัดกระดูก”ทั้งสองไม่เพียงเป็นเพื่อนร่วมงาน แต่ยังเป็นคู่สามีภรรยากันด้วยดาบหัวผีได้เรียนรู้เทคนิคการใช้พิษทั้งหมดจากฝั่งภรรยา รวมความสามารถของทั้งสองครอบครัวไว้กับตัวหลังจากนั้น พิษกัดกระดูกก็หันมาให้ความสำคัญกับเรื่องครอบครัวและลูก ปล่อยให้เรื่องงานเกือบทั้งหมดเป็นหน้าที่ของสามีเพราะมีดาบหัวผีอยู่ในหน่วยสอบสวน ไม่ว่าผู้ต้องหาจะปากแข็งแค่ไหน เมื่อมาอยู่ในมือของเขา ก็มีผลลัพธ์เพียงอย่างเดียวคือยอมสารภาพความจริง!ก่อนหน้านั้น ผู้ต้องหาจะถูกทรมานอย่างไร้มนุษยธรรม เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหวหลายคนหวาดกลัวชื่อเสียงอันชั่วร้ายของดาบหัวผี เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกทรมาน จึงมักยอมรับสารภาพก่อนที่เขาจะลงมือแต่ถ้าคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะรอดพ้นไปได้ ก็เป็นความเข้าใจที่ผิดมากถ้าดาบหัวผีเห็
บทล่าสุด
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1059
ชวีซานตัวไม่กล้าขัดขืน ได้แต่ทำตามคำสั่งเมื่อทุกคนมาถึงภูเขาด้านหลัง ฟ้าก็เริ่มสางแล้วเบื้องหน้าคือเหวลึกที่ขวางทางอยู่ลั่วอู๋ฉางผูกปลายเชือกด้านหนึ่งไว้กับเสา แล้วสะพายเชือกที่มัดรวมกันไว้บนหลัง ก่อนพยักหน้าให้ทุกคน"มีปัญหาอะไรไหม?"ลั่วอู๋ฉางถามอาวุโสที่มีใบหน้าฟกช้ำดำเขียวคนนั้นอาวุโสรีบตอบ "ไม่มีปัญหาครับ!"ลั่วอู๋ฉางกระโดดขึ้นด้วยเท้าข้างเดียว ตัวเขาลอยขึ้นสูงก่อนเหาะตรงไปยังอีกฟากของหน้าผาเมื่อเหาะไปได้ครึ่งทาง ร่างของลั่วอู๋ฉางก็เริ่มร่วงลงเมื่อคำนวณจากมุมนี้ เขาแทบไม่มีโอกาสไปถึงอีกฝั่งเลยทันใดนั้น นกอินทรียักษ์ตัวหนึ่งก็โฉบมาจากด้านข้างอาวุโสคนเมื่อกี้ยืนอยู่ริมหน้าผาและเป่านกหวีดเรียกอินทรีอินทรียักษ์กางปีก ลั่วอู๋ฉางเหยียบลงบนหลังมันหนึ่งที ทิศทางที่กำลังร่วงพลันเปลี่ยนเป็นลอยขึ้นเสี้ยววินาทีต่อมา เขาก็ลงถึงริมหน้าผาอีกฝั่งอย่างมั่นคงจากนั้นก็ทำแบบเดิม ผูกปลายเชือกฝั่งนี้ไว้กับเสาอีกข้าง"เจ้าสำนักชวี สั่งคนของท่านให้เริ่มได้แล้ว!" ซูเทียนคั่วออกคำสั่งอย่างไม่ไว้หน้าชวีซานตัวไม่ใช่ไม่เคยคิดจะเล่นงานตอนที่ลั่วอู๋ฉางกำลังข้ามหน้าผาเขาเคยคิดจะสั่ง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1058
คำกล่าวอย่างมั่นใจของลั่วอู๋ฉางดังก้องไปทั่วสำนักใหญ่ของพันธมิตรบู๊ลิ้มหากเป็นเมื่อก่อน ใครกล้าพูดกับหัวหน้าสำนักพวกเขาเช่นนี้ คงไม่ต้องรอให้ชวีซานตัวเอ่ยปาก สมาชิกระดับล่างก็พร้อมจะซัดมันจนหมอบไปแล้วต่อหน้าประตูสำนักงานใหญ่ จะปล่อยให้คนมาพูดจาโอ้อวดได้อย่างไร?แต่สถานการณ์ตอนนี้คือ ลั่วอู๋ฉางไม่เพียงแต่พูด เขายังทำลายประตูใหญ่ของพวกเขาและทำร้ายคนไปอีกหลายสิบคนด้วยแน่นอนว่าจำนวนนี้ไม่ได้ตายตัวถ้าคนอื่นกล้าบุกเข้าไปอีก ลั่วอู๋ฉางจะไม่ปรานี และยินดีที่จะช่วยเพิ่มจำนวนผู้บาดเจ็บให้พันธมิตรบู๊ลิ้มอีกด้วย"แก...ปากกล้านักนะ!"ชวีซานตัวในฐานะหัวหน้าแห่งบู๊ลิ้ม ไม่อาจเสียศักดิ์ศรีด้วยการยอมแพ้ง่าย ๆทั้งๆ ที่ความจริง ในใจเขานั้นกลับตื่นตระหนกจนแทบควบคุมไม่อยู่อาวุโสทั้งแปดร่วมมือกันยังเอาชนะไม่ได้!ถึงแม้ตอนฝึกซ้อมปกติ ชวีซานตัวจะเคยชนะพวกเขามาแล้วก็เถอะแต่ใช้นิ้วโป้งเท้าคิดก็ยังรู้เลยว่า เป็นอาวุโสทั้งแปดแกล้งอ่อนข้อให้ถ้าสู้จริง ชวีซานตัวไม่มีทางได้เปรียบหรอกแต่ลั่วอู๋ฉางกลับทำได้!นี่แสดงให้เห็นว่า ความสามารถของเขาเหนือกว่าชวีซานตัวมากถ้ายอมแพ้ต่อหน้าสมาชิกบู๊ลิ้มมา
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1057
เขาไม่อยากให้ใครพูดถึงเรื่องนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าสาธารณชน"อาวุโสทั้งแปดของสภาผู้อาวุโสอยู่ที่ใด?"ดวงตาของชวีซานตัวเต็มไปด้วยความโกรธ พร้อมตะโกนออกคำสั่งอย่างดุดัน"ข้าน้อยอยู่ที่นี่!"อาวุโสทั้งแปดคนตอบรับออกมาพร้อมกัน"คนผู้นี้ทำลายประตูสำนักของเรา ทำร้ายศิษย์ของเรา จงสังหารมันตรงนี้เดี๋ยวนี้ เพื่อเป็นตัวอย่าง!" ชวีซานตัวกัดฟันกล่าวอาวุโสทั้งแปดคนตอบพร้อมกันอีกครั้ง "รับทราบ ท่านเจ้าสำนัก!""ฆ่า!"ทั้งแปดคนล้วนเป็นผู้มีวิชาระดับปรมาจารย์ใหญ่มีฝีมือไม่ธรรมดา!ในสำนักใหญ่ ทั้งด้านสถานะและพลังฝีมือ พวกเขาเป็นรองเพียงชวีซานตัวเท่านั้นเมื่อทั้งแปดร่วมมือกัน แม้แต่วีรบุรุษในตำนานก็ยากที่จะเอาชนะพวกเขาได้พวกเขาร่วมมือกันอย่างเข้าขา ล้อมลั่วอู๋ฉางไว้ตรงกลาง และออกกระบวนท่าสังหารทุกอย่างใส่เขาถ้าเป็นคนอื่น คงถูกพวกเขาสับเป็นชิ้นๆ ไปแล้วแต่ลั่วอู๋ฉางกลับไม่สะทกสะท้านใดๆ เพียงแค่ส่งกระแสจิต"วึ้ง!"คาถาป้องกันตัวปล่อยแสงสีทองออกมา ขัดขวางการโจมตีทั้งหมดไว้"อะไรกัน?"ชวีซานตัวเบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อในสายตาของเขา ต่อให้ลั่วอู๋ฉางเก่งแค่ไหน แต่ก็ยังเป็น
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1056
ท่ามกลางความมืด มีร่างคนจำนวนมากพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาเห็นชัดเจนแล้วว่าประตูทางเข้าซึ่งเป็นหน้าตาของพันธมิตรบู๊ลิ้มถูกทำลาย กลายเป็นซากปรักหักพัง พวกเขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที"ใครกันที่กล้าบ้าบิ่นถึงขนาดนี้!""บังอาจมาพังประตูใหญ่ของพันธมิตรบู๊ลิ้ม รนหาที่ตายแล้ว!""จะเป็นใครก็ช่าง แต่แน่ๆ คงไม่ใช่คนดีหรอก สับมันเป็นชิ้นๆ ก่อนค่อยว่ากัน!"กลุ่มคนที่โกรธแค้นเห็นร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าซากปรักหักพัง"ไอ้หนุ่ม แกเห็นไหมว่าใครเป็นคนทำ?"คนตาไวมองเห็นว่าเป็นเงาของชายหนุ่มจึงรีบถามออกไปทันที"ขอเตือนไว้ก่อน เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ รีบพูดสิ่งที่นายเห็นออกมาทั้งหมก ไม่งั้นนายเองก็ต้องเดือดร้อนด้วย!"ลั่วอู๋ฉางยืนอย่างสงบพลางตอบว่า "เห็น""รีบบอกมาว่าใคร!" คนกลุ่มนั้นร้องถามขึ้นพร้อมกันลั่วอู๋ฉางตอบอย่างไม่รีบร้อนว่า "ก็ฉันไง!""อะไรนะ?!"คนกลุ่มนั้นเบิกตาโต ความโกรธที่ปรากฏบนใบหน้าชัดเจนยิ่งกว่าความตกใจ"ไอ้หนุ่ม นี่ไม่ใช่เวลามาอวดเก่ง คิดว่าเราจะเชื่อแกหรือไง?""รีบบอกมาว่าใครเป็นคนทำ ไม่งั้นจะถือว่าแกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย!""ให้โอกาสสุดท้าย รีบพูด ไม่งั้นพวกเร
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1055
ซูเทียนคั่วกังวลขึ้นมาทันที ขณะที่ปกป้องซูเฉี่ยนเฉี่ยนหลานสาว เขาก็ตะโกนเสียงดังขึ้นว่า "เจ้าสำนักชวี นี่คือวิธีการต้อนรับแขกของพันธมิตรบู๊ลิ้มหรือ?""หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ไม่กลัวคนในยุทธภพจะหัวเราะเยาะหรือ?"ชวีซานตัวไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย "อย่างพวกนายเนี่ยนะ? เรียกว่าแขกได้ด้วยหรือ?"เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจำนวนคนที่มากกว่าหลายเท่า อีกทั้งสายตาที่จับจ้องมาอย่างอาฆาต ทั้งสามคนไม่สามารถต่อกรได้เลยไม่นานพวกเขาก็ถูกจับตัวได้!"ชวีซานตัว การที่คุณทำเช่นนี้ ไม่กลัวว่าศิษย์ของเทพอวี้อย่างราชันมังกรลั่วเทียนจะมาหาเรื่องหรือ?" ซูเทียนคั่วพูดขณะดิ้นรนชวีซานตัวไม่สนใจแม้แต่น้อย "ถ้าเขากล้าหาญมาที่นี่ ฉันจะให้เขาลิ้มรสชาติของการต้องเป็นนักโทษเช่นกัน!""ศิษย์ที่ถูกสอนโดยตาแก่แบบนั้น คงไม่ใช่คนดีสักเท่าไรหรอก พอดีเลย จะได้ให้เขาชดใช้หนี้แทนตาแก่นั่นและพวกแกไปพร้อมกัน!""ราชันมังกรลั่วเทียนอะไรกัน แค่เด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ จะมีอะไรพิเศษนัก?""ตัวเขาไม่อายก็ช่างเถอะ แต่ยังกล้าไปหาคนมาคุยโวแทนตัวเอง คิดจะดังจากการสร้างกระแสเช่นนี้ คิดว่าบู๊ลิ้มเป็นที่สำหรับเล่นขายของหรือไง ฝันไปเถ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1054
พูดของชวีซานตัวเต็มไปด้วยความหยาบคายใบหน้าสวยของเย่ปิงเหยาเริ่มบึ้งตึง แต่เพราะนี่เป็นถิ่นของอีกฝ่าย เธอจึงไม่อาจโต้ตอบได้ชวีหลิงหานคือน้องสาวของชวีซานตัว ทั้งสองคนมีอายุห่างกันมากกว่ายี่สิบปีหลังจากชวีหลิงหานเกิดได้ไม่นาน พ่อแม่ของเธอก็เสียชีวิตจากอาการป่วย ก่อนสิ้นใจได้ฝากให้ชวีซานตัวช่วยเลี้ยงดูน้องสาวที่ยังเป็นแค่ทารกแรกเกิดชวีซานตัวเลี้ยงดูน้องสาวด้วยความยากลำบาก จนเธอเติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวที่งดงามยิ่ง ทั้งยังมีพรสวรรค์จนได้รับความสนใจจากคนในบู๊ลิ้มมีผู้คนมาสู่ขอเธอมากมายจนทำให้ประตูบ้านตระกูลชวีแทบพังในขณะที่ชวีซานตัวกำลังเลือกคู่ครองให้น้องสาวจนตาลาย และวาดฝันว่าเธอจะได้แต่งงานกับตระกูลใหญ่โตความฝันกลับพังทลาย!ชวีหลิงหาน หญิงสาวผู้แสนงดงาม กลับถูกชายแก่อัปลักษณ์คนหนึ่งมาชิงตัวไป!ในตอนแรก ชวีซานตัวคิดว่าน้องสาวของเขายังไร้เดียงสา และถูกชายชั่วหลอกลวงเขาคิดว่าเพียงแค่พูดจาโน้มน้าวด้วยความรักและเหตุผล น้องสาวจะกลับตัวกลับใจแต่ผลกลับเป็นตรงกันข้าม!ชวีหลิงหานไม่เพียงแต่ไม่สำนึกในสิ่งที่ทำ แต่กลับรักชายแก่คนนั้นอย่างหัวปักหัวปำ และพูดคำพูดไร้สาระอย่างเช่นรักจน
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1053
พูดตามตรง ลั่วอู๋ฉางก็มีใจอ่อนนิดหน่อยทุกครั้งที่ต้องต่อสู้กับพวกกระจอก เขามักจะคิดถึงหูเยว่ซีอย่างมากเป็นถึงจักรพรรดินีแห่งชิงชิว แต่เขากลับใช้งานเหมือนลูกน้องปลายแถวประเด็นสำคัญคือ หูเยว่ซีไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ยังเต็มใจช่วยอย่างยินดีอีกด้วย"ไม่ได้"ความมีเหตุผลเอาชนะความหุนหัน ลั่วอู๋ฉางพูดพร้อมขมวดคิ้ว "เธอต้องอยู่เฝ้าบ้าน มีแต่แบบนี้ ฉันถึงจะวางใจได้"หูเยว่ซีทำหน้าหงอย: "ก็ได้!"ลั่วอู๋ฉางหัวเราะ "เธอว่านอนสอนง่ายขนาดนี้ ต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว""รางวัลอะไร?" จิ้งจอกน้อยถามอย่างตื่นเต้น ดวงตาทั้งสองส่องประกายวิบวับทันทีลั่วอู๋ฉางหยิบลูกแก้วพญานาคออกมาจากกระเป๋าแล้วพูดว่า "ก่อนหน้านี้สัญญาว่าจะให้ของขวัญเธอ ตอนนี้ถึงเวลาทำตามสัญญาแล้ว"หูเยว่ซีตาเป็นประกายอีกครั้ง "ลูกแก้วพญานาค!"ถ้าเป็นเมื่อก่อน ลูกแก้วพญานาคระดับนี้เธอคงไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำแค่มองนานหน่อย ก็ถือเป็นการดูหมิ่นคำว่า "จักรพรรดินีแห่งชิงชิว" แล้ว!แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน หลังจากถูกขังอยู่ในแหวนมานานถึงพันปี เพิ่งจะได้อิสรภาพคืนมา พลังลดลงไปมากและร่างกายก็อ่อนแอสุดขีดนี่คือช่วงเวลาที่เธอต้อง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1052
หวงผู่เจิ้งซิ่นย่อมไม่พอใจแน่!คนเป็นครูยังล้มเหลว แต่ศิษย์กลับทำสำเร็จตั้งแต่ครั้งแรกถ้าไม่ใช่บังเอิญ แล้วมันคืออะไร?ลั่วอู๋ฉางไม่ตอบอะไร จากนั้นก็หยิบคริสตัลสวรรค์ก้อนที่สองมาไม่นานก็ทำสำเร็จอีกครั้ง!หวงผู่เจิ้งซิ่นเบิกตากว้าง ประหลาดใจราวกับเห็นเทพเจ้าส่วนใบหน้าของหูเยว่ซีก็เต็มไปด้วยความชื่นชมมากขึ้นเรื่อยๆ"ลองอีกครั้งสิ!" หวงผู่เจิ้งซิ่นยังคงไม่ยอมแพ้คราวนี้ ลั่วอู๋ฉางไม่ทำตามเขาอีกต่อไป เขาเก็บแท่งคริสตัลสวรรค์ที่เหลือทันที"หมายความว่าไง?" หวงผู่เจิ้งซิ่นถามตาโตลั่วอู๋ฉางลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งคำพูดไว้โดยไม่หันกลับมา "ขอบคุณนะ!""เดี๋ยวสิ นายแน่ใจแล้วเหรอว่านายเข้าใจทั้งหมด?"หวงผู่เจิ้งซิ่นรีบไล่ตามไป "ถ้าไม่สำเร็จล่ะ ฉันจะได้ช่วยหาสาเหตุไง!""ไม่จำเป็นแล้ว ถ้านายท่านของฉันคิดว่าไม่มีปัญหา มันก็ไม่มีปัญหาแน่" หูเยว่ซีขวางเขาไว้ พร้อมพูดอย่างหนักแน่นในตอนนี้ สีหน้าหวงผู่เจิ้งซิ่นเต็มไปด้วยความซับซ้อนศิษย์ที่เก่งเกินไปทำให้ครูรู้สึกอับอาย"ไหนว่าราชันมังกรลั่วเทียนก็เป็นแค่คนธรรมดา เขาเป็นปีศาจชัดๆ!"หวงผู่เจิ้งซิ่นยอมแพ้อย่างหมดท่า พูดอย่างเศร้าๆ "คิดว่า
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1051
หวงผู่เจิ้งซิ่นเชิดคอขึ้น พยายามทำสีหน้าให้ดูปกติที่สุดเพื่อปกปิดความเขินอายของตัวเองเนื่องจากการสาธิตเมื่อครู่นั้นจบลงด้วยความล้มเหลวแม้ว่าเขาจะรู้วิธี แต่เพราะไม่ได้ปฏิบัติมาเป็นเวลานาน ความผิดพลาดจึงถือเป็นเรื่องปกติ"หาว..."หูเยว่ซีอ้าปากหาวครั้งใหญ่ ราวกับเปลือกตาถูกกดด้วยน้ำหนักมหาศาลใช่แล้ว เธอง่วงจริงๆ!การสอนของหวงผู่เจิ้งซิ่นทำให้เธอง่วงได้สำเร็จส่วนเนื้อหาที่พูดในภายหลัง แทบไม่ได้เข้าหัวของหูเยว่ซีเลย ผ่านหูซ้ายออกหูขวา ไม่มีอะไรในหัวเลย"พวกคุณ...ทำต่อไปเลย!"หูเยว่ซียืดแขนบิดขี้เกียจ และส่งสัญญาณให้ทั้งคู่ไม่ต้องสนใจเธอสิ่งนี้ทำให้หวงผู่เจิ้งซิ่นรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวมาก!รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่!การทำให้นักเรียนง่วงถือเป็นเรื่องที่น่าอับอายอยู่แล้ว ที่สำคัญคือการสาธิตของตัวเองยังล้มเหลวอีกด้วย"ไม่เป็นไร ฉันขอลองเอง" ลั่วอู๋ฉางเสนอตัวขึ้นอย่างกล้าหาญ"คุณจำทั้งหมดได้แล้วเหรอ?"หวงผู่เจิ้งซิ่นพูดด้วยสีหน้าจริงจังทันที "อย่าเพิ่งรีบร้อนปฏิบัติเลย ลองทบทวนสิ่งที่ฉันพูดสักรอบก่อน มีจุดไหนที่ไม่เข้าใจก็ถามให้แน่ชัด แล้วค่อยลงมือ"เพราะจำนวนของแท่งค
