LOGINShare
บทที่ 757
Related chapters
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 758
“เป็นไป... ได้ยังไง?”เหลียนหมิงเจิ้งและผู้อำนวยการหลงเวยตกตะลึงในจุดนั้น โดยมีใบหน้าที่ตื่นตระหนกพวกเขาไม่เคยแม้แต่จะฝัน ว่าผู้อำนวยการจี๋เซี่ยนที่ดุดันและน่าเกรงขามนั้น ตอนนี้จะขยับไม่ได้ราวกับเป็นเพียงแค่กุนเชียงชิ้นหนึ่ง!ลั่วอู๋ฉางจับคอเขาไว้ด้วยมือเดียว เขาห้อยโตงเตงอยู่กลางอากาศโดยไม่อาจขัดขืนทั้งที่เขาไม่ใช่แค่นักยู๊โบราณธรรมดา ๆแต่เขาเป็นผู้อำนวยการระดับปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงมายาวนานและทรงพลังในเมืองอัน!ด้วยความแข็งแกร่งของเขาเองและลูกศิษย์จำนวนนับไม่ถ้วน เขาสามารถเดินไปในเมืองได้ทุกแห่งโดยไม่ต้องเกรงกลัวใคร!ยอดฝีมืออย่างเขา กลับถูกคู่ต่อสู้ปราบได้ด้วยมือเดียวเหลือเชื่อจริง ๆ!สิ่งที่ยอมรับไม่ได้มากที่สุดคือไม่ว่าจะมองอย่างไร ก็เป็นเพราะผู้อำนวยการจี๋เซี่ยนยื่นคอไปให้ลั่วอู๋ฉางเองตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ ลั่วอู๋ฉางไม่ได้ขยับไปไหนแม้แต่ก้าวเดียวเขาแค่ยื่นมือออกมาให้อีกฝ่ายยื่นคอมาไว้ในมือก็เท่านั้น“ปล่อยฉัน... ปล่อยมือเดี๋ยวนี้!”ผู้อำนวยการจี๋เซี่ยนยังคงดิ้นรน และใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วงอย่างรวดเร็วเนื่องจากหายใจไม่ออกในขณะนี้เขาไม่สามารถแสดงออกถึ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 759
เขายกผู้อำนวยการจี๋เซี่ยนขึ้นแล้วตบไปที่หน้าท้องด้วยหนึ่งฝ่ามือ“ผัวะ!”ผู้อำนวยการจี๋เซี่ยนกระเด็นกลับหัวไปพร้อมเสียงตบทุ้มต่ำนั้นด้วยสีหน้าเจ็บปวดอย่างมากเมื่อเห็นดังนั้นเหล่าลูกศิษย์ก็รีบวิ่งไปรับตัวเขา“โครม!”เห็นได้ชัดว่าพวกเขาประเมินความแข็งแกร่งของตนสูงเกินไปและถูกกระแทกกันเป็นวงกว้างทันใดนั้นกระดูกที่ถูกกระแทกก็หักและเส้นเอ็นก็ฉีก เลือดพุ่งออกมาจากปากและเสียงคร่ำครวญก็ดังออกมาทีละคนแม้ว่าผู้อำนวยการจี๋เซี่ยนจะไม่กระอักเลือดออกมา แต่อาการบาดเจ็บของเขาก็ร้ายแรงที่สุดทันทีที่เขาโดนตบเข้าที่หน้าท้อง กำลังภายในในร่างกายของเขาก็หายไปทันที และลมปราณก็พังทลายลงอย่างสมบูรณ์การฝึกฝนทั้งหมดที่ผ่านมาสูญสิ้นความหมายทันที!“แก... แกทำลายล้างพลังของฉันไปจริง ๆ หรือ?!”ดวงตาของผู้อำนวยการจี๋เซี่ยนเบิกกว้างด้วยความตกใจและความโกรธ“ก็รู้ความจริงอยู่แล้ว จำเป็นต้องถามอีกหรือ?” ลั่วอู๋ฉางตะคอกอย่างเย็นชาอะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนักบู๊โบราณ?แน่นอนว่าคือกำลังภายใน!ในฐานะผู้มีชื่อเสียงมายาวนาน สำหรับผู้อำนวยการจี๋เซี่ยนแล้ว ความแข็งแกร่งของเขาเทียบเท่ากับชีวิตของเขาเอง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 760
“โครม!”ผู้อำนวยการหลงเวยทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วและล้มลงนอนราบกับพื้นใบหน้าแก่ ๆ ก็นาบลงกับพื้นเช่นกันความอัปยศอดสูแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขา!ทุกคนที่เป็นศิษย์จากโรงเรียนศิลปะการต่อสู้หลงเวยมองดูอาจารย์ของพวกเขาด้วยความผิดหวังและทำอะไรไม่ถูกก่อนหน้านั้นพวกเขาทั้งหมดเชื่อว่าอาจารย์ของพวกเขานั้นไร้พ่ายข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่าเมื่อเผชิญหน้ากับบุคคลที่มีอำนาจมากกว่า อาจารย์จะไม่เพียงแต่ถูกทุบตีจนไม่สามารถต่อสู้กลับได้ แต่ยังถูกข่มขู่จนหวาดกลัวอีกด้วยเหลือเพียงเหลียนหมิงเจิ้งที่ยังคงดิ้นรนอย่างยากลำบากตอนนี้ผู้อำนวยการหลงเวยก็ตระหนักได้ว่ามีเหตุผลจริง ๆ ที่ทำให้เถ้าแก่หม่าให้ความสำคัญกับเหลียนหมิงเจิ้งอย่างมากเขาล้มลงนอนราบไปนานแล้ว แต่เหลียนหมิงเจิ้งก็ยังสามารถยืนตัวตรงได้ด้วยเหตุผลนี้เพียงอย่างเดียว เขาจึงเทียบกับเหลียนหมิงเจิ้งไม่ได้เลย“ไอ้หนู ฉันขอสั่งให้แกหยุดเดี๋ยวนี้!”อันที่จริงเหลียนหมิงเจิ้งเองก็รู้สึกเจ็บปวดมากมีแรงมหาศาลราวภูเขาไท่ซันกดทับอยู่ที่บ่าของเขาเขารู้สึกว่าไหล่ของเขากำลังจะพัง และเอวของเขากำลังจะหัก“แกไม่รู้หรือไงว่าตัวเองกำลังทำอะไรอย
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 761
“คราวนี้ฉันเกรงว่าฉันจะมีปัญหาจริงๆ!”ผู้อำนวยการจี๋เซี่ยนมีสีหน้าซับซ้อนและพูดว่า “ตระกูลหม่าเจอของจริงเข้าให้แล้ว”“ความแข็งแกร่งของลั่วอู๋ฉางอยู่เหนือระดับปรมาจารย์มาก และเขาอาจเป็นปรมาจารย์ในตำนาน!” ผู้อำนวยการหลงเวยก็รู้สึกหวาดกลัวเช่นกันผู้อำนวยการใหญ่ทั้งสามร่วมมือกันและพาศิษย์ยอดีมือของพวกเขาไปซุ่มโจมตี พวกเขาคิดว่าพวกเขามีโอกาสที่จะชนะ!แต่ทุกคนกลับถูกกำราบด้วยฝ่ามือเดียว!ปรมาจารย์สามคนและศิษย์มากกว่าร้อยคนไม่สามารถแม้แต่จะแตะชายเสื้อของชายคนนั้นได้ทั้งบาดเจ็บและล้มตาย!ทั้งสูญเสียพลัง!ผลลัพธ์ดังกล่าวถือเป็นลางร้าย!หมดหวัง!หมดกำลังใจ!...ณ ตระกูลซูขณะนี้เป็นเวลากลางวัน และได้ยินเสียงหาวไปทั่วทั้งท้องฟ้าซูหมิงอวี๋รอทั้งคืนและรู้สึกกังวลตลอดทั้งคืนระหว่างนั้น เขาจินตนาการถึงสถานการณ์ที่เป็นไปได้นับร้อยสถานการณ์แต่จนถึงรุ่งสางก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมีแต่ความเงียบงันสิ่งที่ทำลายความเงียบในที่สุดก็คือเสียงหาวของเขาเอง“ไม่ใช่สิ!”ซูหมิงอวี๋แสดงออกว่าเขาไม่เข้าใจจากความเข้าใจของเขาที่มีต่อหม่าเฉียนคุน อีกฝ่ายไม่ใช่คนประเภทที่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความสูญเ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 762
“คุณลั่วก็อยู่ด้วยเหรอ!”ซูเทียนคั่วตื่นเต้นสุดๆ เมื่อรู้ว่าหลานสาวของตนกำลังคบหาอยู่กับลั่วอู๋ฉาง นี่มันดีเกินไปแล้ว!เขาอดไม่ได้ที่จะจินตนาการต่อไปว่า ถ้าหลานสาวได้รับความสนใจจากลั่วอู๋ฉาง ตนเองก็จะได้กลายเป็นปู่เขยของราชันมังกรลั่วเทียนเมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หัวใจของเขาก็พองโตขึ้นทันที เขาคิดไปกระทั่งว่าในพิธีแต่งงาน ตัวเขาจะสวมใส่ชุดอะไร แสดงออกด้วยสีหน้าและท่าทางแบบไหนเมื่อได้รับคำแสดงความยินดีจากแขกที่มาร่วมในงานเดี๋ยวก่อน!“เสี่ยวเสวี่ยเป็นใคร?” ซูเทียนคั่วถามขึ้นทันใดซูเฉี่ยนเฉี่ยนตอบว่า “เพื่อนสนิทของหลานไงคะ เคยไปบ้านเราตั้งหลายครั้งแล้ว”“จริงเหรอ?” ซูเทียนคั่วขมวดคิ้ว เขารู้สึกไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับคนๆ นี้เลยซูเฉี่ยนเฉี่ยนพูดต่อว่า “หลานจำได้แล้ว ทุกครั้งที่เธอมาก็ตรงไปหาหลานเลยตลอด คุณปู่เลยไม่เคยเจอเธอค่ะ”“อย่างนี้นี่เอง!” ซูเทียนคั่วขมวดคิ้วอีกครั้งก้างขวางคอ! นี่มันก้างขวางคอชิ้นใหญ่ชัดๆ!หลานสาวฉันอยู่กับราชันมังกรลั่วเทียนแท้ๆ เธอจะเข้าไปวุ่นวายด้วยทำไม?ไม่รู้กาลเทศะบ้างเลยหรือไง?การมีคนที่ไม่เกี่ยวข้องอยู่ด้วย มันทำให้หลายเรื่องไม่สะดวกมากขึ้น!ซูเทียนคั่ว
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 763
คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่ในฐานะที่เขาเป็นลูกชายแท้ๆ เขาย่อมรู้จักนิสัยของซูเทียนคั่ว พ่อของตัวเองดีซูเทียนคั่วไม่เพียงเป็นคนเรียบง่าย แต่ยังมีนิสัยที่ประหยัดมากจนกระทั่งเป็นที่รู้โดยทั่วกันของพวกลูกหลานว่าเขาเป็นคนตระหนี่สุดๆและซูเทียนคั่วไม่เพียงประหยัดเองคนเดียว ยังสั่งให้คนในบ้านต้องประหยัดแบบเขาด้วยอาหารเช้าและเย็นส่วนใหญ่ก็เป็นข้าวต้มเปล่าที่กินกับกับข้าวง่ายๆและเพื่อให้ได้สารอาหารครบถ้วน ตอนเช้าก็แค่มีนมกับไข่เพิ่มเข้ามาเท่านั้นเป็นแบบนี้ทุกวันมาตลอดสิบกว่าปีวันนี้เกิดอะไรขึ้นนะ?อาหารประเภทที่แม้แต่ในช่วงเทศกาลก็ไม่เคยปรากฎ วันนี้กลับมีครบทุกอย่างซูหมิงอวี๋ขยี้ตาเบาๆ เขาคิดว่าตัวเองเดินเข้าห้องผิดแล้ว!“หรือคุณพ่อจะรู้ว่าเมื่อคืนนี้พวกเราทุกคนเป็นกังวลใจกันมาตลอดทั้งคืน จึงตั้งใจจะปลอบขวัญพวกเรานะ?” ซูหมิงอวี๋แสดงสีหน้าดีใจออกมา“ตาแก่ใจดีจริงๆ หายากนะเนี่ยที่จะใจป๋าแบบวันนี้ งั้นไม่เกรงใจแล้วนะ!”ขณะที่เขากำลังจะก้าวเท้าเข้าไปกินอาหารอย่างเต็มที่ เสียงของซูเทียนคั่วดังขึ้นมาจากด้านหลังของซูหมิงอวี๋ “หยุดนะ แขกยังมาไม่ถึงเลย แกจะกินก่อนได้ยังไง?”ซูหมิงอวี๋ชะง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 764
“แกมันเป็นตัวซวย ตระกูลซูไม่ต้อนรับแก รีบไสหัวไปซะ!”ซูหมิงอวี๋รู้สึกโกรธจริงๆ เขาถลึงตาโตด้วยความโมโห ตะโกนด่าลั่วอู๋ฉางเสียงดัง “ซูหมิงอวี๋ พ่อบ้าไปแล้วหรือไง?”ซูเฉี่ยนเฉี่ยนเรียกชื่อเต็มของพ่อเธอออกมา แล้วพูดว่า “คุณปู่เป็นคนเชิญศิษย์พี่ลั่วมาทานข้าวนะคะ จู่ๆ พ่อก็มาด่ากราดแบบนี้ มีใครต้อนรับแขกแบบนี้กันบ้าง?”เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่โรงพยาบาล ทำให้ซูเฉี่ยนเฉี่ยนผิดหวังในตัวพ่อของเธอคนนี้อย่างมากตามความคิดของซูหมิงอวี๋ เขาต้องการสั่งให้ซูเฉี่ยนเฉี่ยนอดทนยอมความ ทำเหมือนว่าไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นแต่แบบนั้นไม่เพียงเธอจะโดนตบไปฟรีๆ แถมยังเหมือนเป็นการยอมรับข้อกล่าวหาว่าขโมยเครื่องเพชรอีกด้วยมีเพียงศิษย์พี่ลั่วอู๋ฉางเท่านั้นที่เชื่อว่าเธอบริสุทธิ์ และยังลงมือสั่งสอนหม่าอวี่เฟยแทนเธอเมื่อเทียบกันแล้ว พ่อแท้ๆ ของเธอยังสู้คนนอกไม่ได้เลย!แม้แต่เทียบกับเพื่อนสนิทอย่างเสี่ยวเสวี่ย ก็ยังห่างชั้นกันมากยิ่งไม่ต้องเทียบกับศิษย์พี่เลย มันเหมือนห่างกันราวฟ้ากับดินยิ่งเมื่อคิดถึงช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา ที่ซูหมิงอวี๋ไม่เคยใส่ใจลูกสาวเลย ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็หมดความเชื่อใจในตัวเข
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 765
“ซูหมิงอวี๋ ฉัน ซูเทียนคั่ว รู้สึกอับอายที่มีลูกชายอย่างแก รู้สึกละอายต่อบรรพบุรุษนัก!”ซูหมิงอวี๋ก็โกรธมากเช่นกัน เขาตะโกนว่า “มันเป็นความผิดของซูเฉี่ยนเฉี่ยนแท้ๆ ทั้งพยานบุคคล พยานสิ่งของก็ครบถ้วน หลักฐานแน่นหนายากจะบ่ายเบี่ยง!”“แกพูดบ้าอะไร!”ซูเทียนคั่วด่าลูกชายออกมาตรงๆ “แกตาบอดหรือไงถึงไม่เชื่อในตัวลูกสาวของแกเอง”“เฉี่ยนเฉี่ยนเป็นเด็กดีเชื่อฟังมาตั้งแต่เล็กๆ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะขโมยของ แค่ฟังดูก็รู้แล้วว่ามีคนใส่ร้ายเธอ!”เมื่อซูเฉี่ยนเฉี่ยนได้ยินคำพูดนี้ หัวใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันทีถ้าเป็นในเวลาปกติ เธอคงจะหลั่งน้ำตาแห่งความซาบซึ้งใจออกมาแล้วในบรรดาคนทั้งบ้าน มีเพียงคุณปู่เท่านั้นที่เชื่อเธอแต่เพราะเมื่อคืน มีคนที่เชื่อเธอมากกว่าคุณปู่ แถมยังเชื่อแบบไม่มีเงื่อนไข!ดังนั้นการแสดงออกของซูเทียนคั่วในตอนนี้จึงไม่ได้มีสำคัญมากขนาดนั้นนอกจากซูเทียนคั่วจะเชื่อในตัวหลานสาวแล้ว เขายังเชื่อในตัวลั่วอู๋ฉางมากกว่าแม้แต่บุคคลยิ่งใหญ่อย่างราชันมังกรลั่วเทียนยังออกหน้าแก้แค้นแทนซูเฉี่ยนเฉี่ยนด้วยตัวเอง มันหมายความว่ายังไงล่ะ?นั่นก็เพียงพอที่จะพิสูจน์แล้วว่าซูเฉี่ยนเ
Latest chapter
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1059
ชวีซานตัวไม่กล้าขัดขืน ได้แต่ทำตามคำสั่งเมื่อทุกคนมาถึงภูเขาด้านหลัง ฟ้าก็เริ่มสางแล้วเบื้องหน้าคือเหวลึกที่ขวางทางอยู่ลั่วอู๋ฉางผูกปลายเชือกด้านหนึ่งไว้กับเสา แล้วสะพายเชือกที่มัดรวมกันไว้บนหลัง ก่อนพยักหน้าให้ทุกคน"มีปัญหาอะไรไหม?"ลั่วอู๋ฉางถามอาวุโสที่มีใบหน้าฟกช้ำดำเขียวคนนั้นอาวุโสรีบตอบ "ไม่มีปัญหาครับ!"ลั่วอู๋ฉางกระโดดขึ้นด้วยเท้าข้างเดียว ตัวเขาลอยขึ้นสูงก่อนเหาะตรงไปยังอีกฟากของหน้าผาเมื่อเหาะไปได้ครึ่งทาง ร่างของลั่วอู๋ฉางก็เริ่มร่วงลงเมื่อคำนวณจากมุมนี้ เขาแทบไม่มีโอกาสไปถึงอีกฝั่งเลยทันใดนั้น นกอินทรียักษ์ตัวหนึ่งก็โฉบมาจากด้านข้างอาวุโสคนเมื่อกี้ยืนอยู่ริมหน้าผาและเป่านกหวีดเรียกอินทรีอินทรียักษ์กางปีก ลั่วอู๋ฉางเหยียบลงบนหลังมันหนึ่งที ทิศทางที่กำลังร่วงพลันเปลี่ยนเป็นลอยขึ้นเสี้ยววินาทีต่อมา เขาก็ลงถึงริมหน้าผาอีกฝั่งอย่างมั่นคงจากนั้นก็ทำแบบเดิม ผูกปลายเชือกฝั่งนี้ไว้กับเสาอีกข้าง"เจ้าสำนักชวี สั่งคนของท่านให้เริ่มได้แล้ว!" ซูเทียนคั่วออกคำสั่งอย่างไม่ไว้หน้าชวีซานตัวไม่ใช่ไม่เคยคิดจะเล่นงานตอนที่ลั่วอู๋ฉางกำลังข้ามหน้าผาเขาเคยคิดจะสั่ง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1058
คำกล่าวอย่างมั่นใจของลั่วอู๋ฉางดังก้องไปทั่วสำนักใหญ่ของพันธมิตรบู๊ลิ้มหากเป็นเมื่อก่อน ใครกล้าพูดกับหัวหน้าสำนักพวกเขาเช่นนี้ คงไม่ต้องรอให้ชวีซานตัวเอ่ยปาก สมาชิกระดับล่างก็พร้อมจะซัดมันจนหมอบไปแล้วต่อหน้าประตูสำนักงานใหญ่ จะปล่อยให้คนมาพูดจาโอ้อวดได้อย่างไร?แต่สถานการณ์ตอนนี้คือ ลั่วอู๋ฉางไม่เพียงแต่พูด เขายังทำลายประตูใหญ่ของพวกเขาและทำร้ายคนไปอีกหลายสิบคนด้วยแน่นอนว่าจำนวนนี้ไม่ได้ตายตัวถ้าคนอื่นกล้าบุกเข้าไปอีก ลั่วอู๋ฉางจะไม่ปรานี และยินดีที่จะช่วยเพิ่มจำนวนผู้บาดเจ็บให้พันธมิตรบู๊ลิ้มอีกด้วย"แก...ปากกล้านักนะ!"ชวีซานตัวในฐานะหัวหน้าแห่งบู๊ลิ้ม ไม่อาจเสียศักดิ์ศรีด้วยการยอมแพ้ง่าย ๆทั้งๆ ที่ความจริง ในใจเขานั้นกลับตื่นตระหนกจนแทบควบคุมไม่อยู่อาวุโสทั้งแปดร่วมมือกันยังเอาชนะไม่ได้!ถึงแม้ตอนฝึกซ้อมปกติ ชวีซานตัวจะเคยชนะพวกเขามาแล้วก็เถอะแต่ใช้นิ้วโป้งเท้าคิดก็ยังรู้เลยว่า เป็นอาวุโสทั้งแปดแกล้งอ่อนข้อให้ถ้าสู้จริง ชวีซานตัวไม่มีทางได้เปรียบหรอกแต่ลั่วอู๋ฉางกลับทำได้!นี่แสดงให้เห็นว่า ความสามารถของเขาเหนือกว่าชวีซานตัวมากถ้ายอมแพ้ต่อหน้าสมาชิกบู๊ลิ้มมา
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1057
เขาไม่อยากให้ใครพูดถึงเรื่องนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าสาธารณชน"อาวุโสทั้งแปดของสภาผู้อาวุโสอยู่ที่ใด?"ดวงตาของชวีซานตัวเต็มไปด้วยความโกรธ พร้อมตะโกนออกคำสั่งอย่างดุดัน"ข้าน้อยอยู่ที่นี่!"อาวุโสทั้งแปดคนตอบรับออกมาพร้อมกัน"คนผู้นี้ทำลายประตูสำนักของเรา ทำร้ายศิษย์ของเรา จงสังหารมันตรงนี้เดี๋ยวนี้ เพื่อเป็นตัวอย่าง!" ชวีซานตัวกัดฟันกล่าวอาวุโสทั้งแปดคนตอบพร้อมกันอีกครั้ง "รับทราบ ท่านเจ้าสำนัก!""ฆ่า!"ทั้งแปดคนล้วนเป็นผู้มีวิชาระดับปรมาจารย์ใหญ่มีฝีมือไม่ธรรมดา!ในสำนักใหญ่ ทั้งด้านสถานะและพลังฝีมือ พวกเขาเป็นรองเพียงชวีซานตัวเท่านั้นเมื่อทั้งแปดร่วมมือกัน แม้แต่วีรบุรุษในตำนานก็ยากที่จะเอาชนะพวกเขาได้พวกเขาร่วมมือกันอย่างเข้าขา ล้อมลั่วอู๋ฉางไว้ตรงกลาง และออกกระบวนท่าสังหารทุกอย่างใส่เขาถ้าเป็นคนอื่น คงถูกพวกเขาสับเป็นชิ้นๆ ไปแล้วแต่ลั่วอู๋ฉางกลับไม่สะทกสะท้านใดๆ เพียงแค่ส่งกระแสจิต"วึ้ง!"คาถาป้องกันตัวปล่อยแสงสีทองออกมา ขัดขวางการโจมตีทั้งหมดไว้"อะไรกัน?"ชวีซานตัวเบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อในสายตาของเขา ต่อให้ลั่วอู๋ฉางเก่งแค่ไหน แต่ก็ยังเป็น
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1056
ท่ามกลางความมืด มีร่างคนจำนวนมากพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาเห็นชัดเจนแล้วว่าประตูทางเข้าซึ่งเป็นหน้าตาของพันธมิตรบู๊ลิ้มถูกทำลาย กลายเป็นซากปรักหักพัง พวกเขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที"ใครกันที่กล้าบ้าบิ่นถึงขนาดนี้!""บังอาจมาพังประตูใหญ่ของพันธมิตรบู๊ลิ้ม รนหาที่ตายแล้ว!""จะเป็นใครก็ช่าง แต่แน่ๆ คงไม่ใช่คนดีหรอก สับมันเป็นชิ้นๆ ก่อนค่อยว่ากัน!"กลุ่มคนที่โกรธแค้นเห็นร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าซากปรักหักพัง"ไอ้หนุ่ม แกเห็นไหมว่าใครเป็นคนทำ?"คนตาไวมองเห็นว่าเป็นเงาของชายหนุ่มจึงรีบถามออกไปทันที"ขอเตือนไว้ก่อน เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ รีบพูดสิ่งที่นายเห็นออกมาทั้งหมก ไม่งั้นนายเองก็ต้องเดือดร้อนด้วย!"ลั่วอู๋ฉางยืนอย่างสงบพลางตอบว่า "เห็น""รีบบอกมาว่าใคร!" คนกลุ่มนั้นร้องถามขึ้นพร้อมกันลั่วอู๋ฉางตอบอย่างไม่รีบร้อนว่า "ก็ฉันไง!""อะไรนะ?!"คนกลุ่มนั้นเบิกตาโต ความโกรธที่ปรากฏบนใบหน้าชัดเจนยิ่งกว่าความตกใจ"ไอ้หนุ่ม นี่ไม่ใช่เวลามาอวดเก่ง คิดว่าเราจะเชื่อแกหรือไง?""รีบบอกมาว่าใครเป็นคนทำ ไม่งั้นจะถือว่าแกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย!""ให้โอกาสสุดท้าย รีบพูด ไม่งั้นพวกเร
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1055
ซูเทียนคั่วกังวลขึ้นมาทันที ขณะที่ปกป้องซูเฉี่ยนเฉี่ยนหลานสาว เขาก็ตะโกนเสียงดังขึ้นว่า "เจ้าสำนักชวี นี่คือวิธีการต้อนรับแขกของพันธมิตรบู๊ลิ้มหรือ?""หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ไม่กลัวคนในยุทธภพจะหัวเราะเยาะหรือ?"ชวีซานตัวไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย "อย่างพวกนายเนี่ยนะ? เรียกว่าแขกได้ด้วยหรือ?"เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจำนวนคนที่มากกว่าหลายเท่า อีกทั้งสายตาที่จับจ้องมาอย่างอาฆาต ทั้งสามคนไม่สามารถต่อกรได้เลยไม่นานพวกเขาก็ถูกจับตัวได้!"ชวีซานตัว การที่คุณทำเช่นนี้ ไม่กลัวว่าศิษย์ของเทพอวี้อย่างราชันมังกรลั่วเทียนจะมาหาเรื่องหรือ?" ซูเทียนคั่วพูดขณะดิ้นรนชวีซานตัวไม่สนใจแม้แต่น้อย "ถ้าเขากล้าหาญมาที่นี่ ฉันจะให้เขาลิ้มรสชาติของการต้องเป็นนักโทษเช่นกัน!""ศิษย์ที่ถูกสอนโดยตาแก่แบบนั้น คงไม่ใช่คนดีสักเท่าไรหรอก พอดีเลย จะได้ให้เขาชดใช้หนี้แทนตาแก่นั่นและพวกแกไปพร้อมกัน!""ราชันมังกรลั่วเทียนอะไรกัน แค่เด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ จะมีอะไรพิเศษนัก?""ตัวเขาไม่อายก็ช่างเถอะ แต่ยังกล้าไปหาคนมาคุยโวแทนตัวเอง คิดจะดังจากการสร้างกระแสเช่นนี้ คิดว่าบู๊ลิ้มเป็นที่สำหรับเล่นขายของหรือไง ฝันไปเถ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1054
พูดของชวีซานตัวเต็มไปด้วยความหยาบคายใบหน้าสวยของเย่ปิงเหยาเริ่มบึ้งตึง แต่เพราะนี่เป็นถิ่นของอีกฝ่าย เธอจึงไม่อาจโต้ตอบได้ชวีหลิงหานคือน้องสาวของชวีซานตัว ทั้งสองคนมีอายุห่างกันมากกว่ายี่สิบปีหลังจากชวีหลิงหานเกิดได้ไม่นาน พ่อแม่ของเธอก็เสียชีวิตจากอาการป่วย ก่อนสิ้นใจได้ฝากให้ชวีซานตัวช่วยเลี้ยงดูน้องสาวที่ยังเป็นแค่ทารกแรกเกิดชวีซานตัวเลี้ยงดูน้องสาวด้วยความยากลำบาก จนเธอเติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวที่งดงามยิ่ง ทั้งยังมีพรสวรรค์จนได้รับความสนใจจากคนในบู๊ลิ้มมีผู้คนมาสู่ขอเธอมากมายจนทำให้ประตูบ้านตระกูลชวีแทบพังในขณะที่ชวีซานตัวกำลังเลือกคู่ครองให้น้องสาวจนตาลาย และวาดฝันว่าเธอจะได้แต่งงานกับตระกูลใหญ่โตความฝันกลับพังทลาย!ชวีหลิงหาน หญิงสาวผู้แสนงดงาม กลับถูกชายแก่อัปลักษณ์คนหนึ่งมาชิงตัวไป!ในตอนแรก ชวีซานตัวคิดว่าน้องสาวของเขายังไร้เดียงสา และถูกชายชั่วหลอกลวงเขาคิดว่าเพียงแค่พูดจาโน้มน้าวด้วยความรักและเหตุผล น้องสาวจะกลับตัวกลับใจแต่ผลกลับเป็นตรงกันข้าม!ชวีหลิงหานไม่เพียงแต่ไม่สำนึกในสิ่งที่ทำ แต่กลับรักชายแก่คนนั้นอย่างหัวปักหัวปำ และพูดคำพูดไร้สาระอย่างเช่นรักจน
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1053
พูดตามตรง ลั่วอู๋ฉางก็มีใจอ่อนนิดหน่อยทุกครั้งที่ต้องต่อสู้กับพวกกระจอก เขามักจะคิดถึงหูเยว่ซีอย่างมากเป็นถึงจักรพรรดินีแห่งชิงชิว แต่เขากลับใช้งานเหมือนลูกน้องปลายแถวประเด็นสำคัญคือ หูเยว่ซีไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ยังเต็มใจช่วยอย่างยินดีอีกด้วย"ไม่ได้"ความมีเหตุผลเอาชนะความหุนหัน ลั่วอู๋ฉางพูดพร้อมขมวดคิ้ว "เธอต้องอยู่เฝ้าบ้าน มีแต่แบบนี้ ฉันถึงจะวางใจได้"หูเยว่ซีทำหน้าหงอย: "ก็ได้!"ลั่วอู๋ฉางหัวเราะ "เธอว่านอนสอนง่ายขนาดนี้ ต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว""รางวัลอะไร?" จิ้งจอกน้อยถามอย่างตื่นเต้น ดวงตาทั้งสองส่องประกายวิบวับทันทีลั่วอู๋ฉางหยิบลูกแก้วพญานาคออกมาจากกระเป๋าแล้วพูดว่า "ก่อนหน้านี้สัญญาว่าจะให้ของขวัญเธอ ตอนนี้ถึงเวลาทำตามสัญญาแล้ว"หูเยว่ซีตาเป็นประกายอีกครั้ง "ลูกแก้วพญานาค!"ถ้าเป็นเมื่อก่อน ลูกแก้วพญานาคระดับนี้เธอคงไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำแค่มองนานหน่อย ก็ถือเป็นการดูหมิ่นคำว่า "จักรพรรดินีแห่งชิงชิว" แล้ว!แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน หลังจากถูกขังอยู่ในแหวนมานานถึงพันปี เพิ่งจะได้อิสรภาพคืนมา พลังลดลงไปมากและร่างกายก็อ่อนแอสุดขีดนี่คือช่วงเวลาที่เธอต้อง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1052
หวงผู่เจิ้งซิ่นย่อมไม่พอใจแน่!คนเป็นครูยังล้มเหลว แต่ศิษย์กลับทำสำเร็จตั้งแต่ครั้งแรกถ้าไม่ใช่บังเอิญ แล้วมันคืออะไร?ลั่วอู๋ฉางไม่ตอบอะไร จากนั้นก็หยิบคริสตัลสวรรค์ก้อนที่สองมาไม่นานก็ทำสำเร็จอีกครั้ง!หวงผู่เจิ้งซิ่นเบิกตากว้าง ประหลาดใจราวกับเห็นเทพเจ้าส่วนใบหน้าของหูเยว่ซีก็เต็มไปด้วยความชื่นชมมากขึ้นเรื่อยๆ"ลองอีกครั้งสิ!" หวงผู่เจิ้งซิ่นยังคงไม่ยอมแพ้คราวนี้ ลั่วอู๋ฉางไม่ทำตามเขาอีกต่อไป เขาเก็บแท่งคริสตัลสวรรค์ที่เหลือทันที"หมายความว่าไง?" หวงผู่เจิ้งซิ่นถามตาโตลั่วอู๋ฉางลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งคำพูดไว้โดยไม่หันกลับมา "ขอบคุณนะ!""เดี๋ยวสิ นายแน่ใจแล้วเหรอว่านายเข้าใจทั้งหมด?"หวงผู่เจิ้งซิ่นรีบไล่ตามไป "ถ้าไม่สำเร็จล่ะ ฉันจะได้ช่วยหาสาเหตุไง!""ไม่จำเป็นแล้ว ถ้านายท่านของฉันคิดว่าไม่มีปัญหา มันก็ไม่มีปัญหาแน่" หูเยว่ซีขวางเขาไว้ พร้อมพูดอย่างหนักแน่นในตอนนี้ สีหน้าหวงผู่เจิ้งซิ่นเต็มไปด้วยความซับซ้อนศิษย์ที่เก่งเกินไปทำให้ครูรู้สึกอับอาย"ไหนว่าราชันมังกรลั่วเทียนก็เป็นแค่คนธรรมดา เขาเป็นปีศาจชัดๆ!"หวงผู่เจิ้งซิ่นยอมแพ้อย่างหมดท่า พูดอย่างเศร้าๆ "คิดว่า
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1051
หวงผู่เจิ้งซิ่นเชิดคอขึ้น พยายามทำสีหน้าให้ดูปกติที่สุดเพื่อปกปิดความเขินอายของตัวเองเนื่องจากการสาธิตเมื่อครู่นั้นจบลงด้วยความล้มเหลวแม้ว่าเขาจะรู้วิธี แต่เพราะไม่ได้ปฏิบัติมาเป็นเวลานาน ความผิดพลาดจึงถือเป็นเรื่องปกติ"หาว..."หูเยว่ซีอ้าปากหาวครั้งใหญ่ ราวกับเปลือกตาถูกกดด้วยน้ำหนักมหาศาลใช่แล้ว เธอง่วงจริงๆ!การสอนของหวงผู่เจิ้งซิ่นทำให้เธอง่วงได้สำเร็จส่วนเนื้อหาที่พูดในภายหลัง แทบไม่ได้เข้าหัวของหูเยว่ซีเลย ผ่านหูซ้ายออกหูขวา ไม่มีอะไรในหัวเลย"พวกคุณ...ทำต่อไปเลย!"หูเยว่ซียืดแขนบิดขี้เกียจ และส่งสัญญาณให้ทั้งคู่ไม่ต้องสนใจเธอสิ่งนี้ทำให้หวงผู่เจิ้งซิ่นรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวมาก!รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่!การทำให้นักเรียนง่วงถือเป็นเรื่องที่น่าอับอายอยู่แล้ว ที่สำคัญคือการสาธิตของตัวเองยังล้มเหลวอีกด้วย"ไม่เป็นไร ฉันขอลองเอง" ลั่วอู๋ฉางเสนอตัวขึ้นอย่างกล้าหาญ"คุณจำทั้งหมดได้แล้วเหรอ?"หวงผู่เจิ้งซิ่นพูดด้วยสีหน้าจริงจังทันที "อย่าเพิ่งรีบร้อนปฏิบัติเลย ลองทบทวนสิ่งที่ฉันพูดสักรอบก่อน มีจุดไหนที่ไม่เข้าใจก็ถามให้แน่ชัด แล้วค่อยลงมือ"เพราะจำนวนของแท่งค
