บทที่7

"เห้ยย...มะ..มิลจริงๆ เหรอลูก..นี้คนหรือผี"ดวงตากลมโตของแม่ยายเบิกกว้าง..ใบหน้าซีดเผือด..อันธิยาหลุดหัวเราะคิกทันที..ก่อนจะลากไอ้ต้าวตัวใหญ่เข้าห้อง

"คนดิแม่...พี่มิลจริงๆ"เสียงใสเจื้อยแจ้ว ใบหน้ายู่ยี่ที่เลอะไปด้วยคราบน้ำตาตอนนี้สว่างวาบเต็มไปด้วยความสุข..และเธอก็เริ่มเล่าเท้าความตั้งแต่ที่เดินไปซื้อไอติม

ชายหนุ่มดึงมือออกจากคนที่อ้างว่าเป็น 'เมีย'สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความอึดอัด คนตัวเล็กเพียงหันมาส่งยิ้มสดใสให้ ทั้งยังเดินไปเม้าท์กลับแม่ด้วยเรื่องราวที่เธอเองก็แทบไม่เชื่อ

สีหน้าหล่อเหลาเข้าขั้นหดหู่...ทำไมเขาใน 'อดีต' ถึงไม่มีเทสเรื่องผู้หญิงเลยนะ เขาน่าจะชอบผู้หญิงนมโตๆ หุ่นแซ่บๆ ดิ..แล้วหน้าตาต้องสวยหวาน..ไม่ใช่มาโทนน่ารัก..น่าเอ็นดูแบบนี้..คาแรกเตอร์หญิงสาวเหมาะกับเป็นน้องสาว 'ข้างบ้าน' โดยแท้..ไม่น่าใช่สเปคเขาเลย

หรือ..จะมีความเข้าใจผิดอะไรบางอย่างนะ..คิ้วเข้มของไอ้คนไม่ยอมรับความจริงขมวดแน่น..

ในระหว่างที่คุณสามีสุดหล่อกำลังนั่งมึน..คนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกสาวกลับมองสำรวจ..ทั้งยังสังเกตเห็นพฤติกรรม..โดยเฉพาะสีหน้าเดี๋ยวหดหู่..เดี๋ยวเซ็ง..ดูแล้วไม่มีความสุข

'ถ้าไม่เต็มใจจะกลับมา..จะโผล่มาทำไมนะ!'

เด็กหญิงคนสวยเม้มปากแน่น ดวงตาที่เหมือนเขาทุกระเบียบนิ้ว..มีต่างแค่ขี้แมลงวันใต้ตา..จ้องมองมาด้วยความไม่พอใจ และดุ

ถ้าบอกว่าเข้าใจผิด..แล้วลูกสาวตัวเบ้อเริ่มที่อยู่ตรงหน้าจะเรียกว่าอะไร..ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว

ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มซีด..ยัยเมียตัวเล็กเห็นท่าไม่ดี..รีบเดินมาดูใกล้ๆทันที

"พี่มิล..ปวดหัวเหรอ"น้ำเสียงคนเป็นเมียใสกระจ่าง..พอดูใกล้ๆ ผิวภายใต้ร่มผ้าก็แอบขาวจัดอยู่นะ..แต่พอเงยหน้ามองใบหน้าเล็กๆ ที่ตอนนี้บวมแฉ่งทั้งเปื้อนคราบน้ำตา.. ใต้ตามีรอยดำคล้ำ..เธอคงแทบไม่แต่งหน้าเลยซินะ

ยิ่งเสื้อผ้าเก่าๆโทรมๆ ถึงแม้จะสะอาดแค่ไหน..แต่เก่าก็คือเก่า ดวงตาคมมองเหยียดไม่รู้ตัว..ผู้หญิงต้องแต่งตัวซิ..เพราะผู้หญิงที่ไม่ดูแลตัวเองจะไปดูแลใครได้?

คนตัวเล็กพอเห็นสายตาของสามีก็ชะงักไป..ในดวงตาคมไร้ความเอ็นดู..จืดจางความรัก..แฝงแววรำคาญ..แถมมีร่องรอยเหยียดกับดูถูกอยู่ในนั้น

ระยะเวลาที่ผ่านไป 10ปี

'บางอย่างย่อมไม่เหมือนเดิม'

ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร..ครั้งนึงเธอเคยทำให้เขารัก..ทำไมจะทำให้เขารักอีกรอบไม่ได้..ก็แค่กลับไปจีบพี่เขาอีกรอบก็เท่านั้นเอง?

หญิงสาวตัวเล็กสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะส่งรอยยิ้มแฉ่งราวดวงตะวันไปให้..ดวงตากลมโตสีน้ำตาลพราวระยับ

"กลับบ้านเรากันดีกว่านะพี่"

ไม่รู้ทำไมคำว่า 'บ้าน' ของเธอ..มันทำให้เขาอุ่นวาบในใจ

ตอนที่รามิล...มาถึงหน้าบ้านเล็กๆ ข้างถนนหลังนึง มันทำให้เขาพูดไม่ออก..มันไม่ใช่บ้าน..น่าจะเรียกว่า 'รังหนู' น่าจะเหมาะสมกว่า...ดวงตาคมยังคงหดหู่..ส่วนไอ้ต้าวตัวเล็กข้างบ้านก็ลากเขาเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี...โดยแม่ยายช่วยประคองเด็กน้อยที่ยังเดินกะเผลก สีหน้าของเธอบูดบึ้งไม่รับแขก

พอเข้ามาในบ้าน..เด็กหญิงดารินรีบใช้ไม้ยันตัว..มายืนใกล้ๆเขา..คำถามที่ชวนให้ประหลาดใจ..ทั้งยังเจ็บจี๊ดๆ ถูกส่งมาจากปากกระจับได้รูปสวย

"หนูถามจริงเถอะ..คุณเป็นมิจฉาชีพมาหลอกบ้านเราใช่มั้ย"เสียงหวานกระซิบเย็นชา..คนเป็นแขกจำเป็นได้แต่ยักไหล่กวนๆกลับไป

"เอาจริงๆ..ฉันก็อยากให้เป็นเรื่องโกหกนะ..ถ้าไม่ได้เห็นdna บนหน้าหนูซะก่อน"น้ำเสียงเย็นชาไม่ต่างกัน..เด็กหญิงสะบัดหน้าอย่างอารมณ์เสีย ก่อนที่เจ้าหญิงของบ้านจะทันได้เถียงกลับ เสียงใสจากคนเป็นแม่ ที่ชะเง้อหน้ามองมาจากประตูครัวตะโกนถาม..ดวงตากลมโตสีน้ำตาลระยิบระยับ

"ทุ๊กคนนน..ค่ำนี้จะกินอะไรกันดีจ๊ะ"

ลูกสาวได้แต่ถอนหายใจ..เธอไม่เห็นคนเป็นแม่มีความสุขแบบนี้มานานแล้ว..พอดูนาฬิกาที่ชี้บอกเวลาราวสามทุ่ม คุณนายนกเลยเสนอจะออกไปซื้อบะหมี่ง่ายๆคนละห่อ

หลังมื้อค่ำ..เตรียมพร้อมแยกย้ายกันเข้านอน..แต่ปัญหาก็เกิด..เมื่อบ้านน้อยมีเพียงสองห้องนอน..ห้องเล็กเป็นของยายยาย..ส่วนห้องใหญ่เป็นของอันธิยากับลูกสาว

เจ้าหญิงของบ้านรีบปฏิเสธทันที

"หนูจะไม่นอนเตียงเดียวกับผู้ชายคนนี้"เสียงหวานกัดฟันแน่น..ดวงตาดำขลับแน่วแน่..คนเป็นแม่ลังเลทันที..ถ้าลองได้ 'ดื้อ' เด็กหญิงดื้อเกินกว่าใคร

"พี่มิลคะ...เอางี้ดีมั้ยคะ..เดี๋ยวอัญปูฟูกให้..พี่นอนบนพื้นไปก่อนนะ"น้ำเสียงท้ายๆค่อนข้างอ้อมแอ้ม...จะให้กลับไปนอนเตียงเดียวกับผู้ชาย..จริงๆเธอก็แอบเขิน..ถึงจะเป็น 'สามี' ของเธอก็เถอะ

แต่เราไม่ได้นอนกันมาจะ10 ปีละนะ!!!

รามิลทำหน้าเซ็ง..ก่อนจะพยักหน้าแบบทำอะไรไม่ได้..ไอ้ต้าวตัวเล็กยังลากเขาขึ้นบันไดบ้าน..ทั้งยังไปหาเสื้อผ้าเก่าๆของเขาที่ยังเก็บอยู่

ภายในห้องนอนผนังถูกทาด้วยสีเทา มีรูปแต่งงานเด่นเป็นสง่า..งานแต่งงานช่างเล็กแท้..ดูแล้วไม่น่ามีแขกเท่าไร..เขาในอดีตดูแล้วน่าจะเป็นผู้ชายที่ใช้ไม่ได้อยู่

"ห้องน้ำอยู่ทางนี้นะพี่"เจ้าของบ้านชี้ไปที่ห้องเล็กๆที่อยู่ริมห้องนอนใหญ่..ในขณะที่เธอเองกำลังปูฟูกให้เขา

ลูกสาวคนสวยได้แต่เบ้ปาก..แทนที่จะมาช่วยกันก่อน กับหนีเข้าห้องน้ำ ม๊ะม๊าของเธอปูฟูกเสร็จก็จัดแจงเตรียมหาเสื้อตัวเก่าที่สามีเคยใช้..และเธอยังเก็บไว้..ยังดีที่เจออยู่สองสามตัวๆ

หลังเขาอาบน้ำเสร็จ..เนื้อตัวหนุ่มมีแค่ผ้าขนหนูตัวเดียวปิดของสงวนส่วนล่าง..ส่วนบนเปลือยเปล่ามีเพียงอกแกร่งกล้ามซิกแพคสวย..ชวนน้ำลายไหล

สามีจำเป็นเริ่มอึดอัด เมื่อเห็นสายตาวิบวับราวจะกลืนกินเขาไปทั้งตัว..เหมือนเธอจะรู้..สายตาคู่โตกลับไปดูเสื้อที่ค้นมาได้..ทั้งยังเอามาเทียบกับร่างสูงใหญ่คร่าวๆ

"เหมือนเสื้อจะเล็กไปหน่อยนะพี่..พี่มิลจะใส่ได้มั้ยนะ"น้ำเสียงคนพูดค่อนข้างลังเล..มีเพียงเสียงพัดลมที่หมุนติ้วๆเป็นคำตอบ

ดวงหน้าหล่อเหลาคมคายขมวดยุ่ง..ร่างสูงใหญ่พยายามกดปุ่มแอร์..แต่ดูเหมือนเครื่องจะไม่ทำงาน..เขาเริ่มหงุดหงิด..เหงื่อเริ่มซึมทั้งที่พึ่งอาบน้ำเสร็จมาดๆ

"แอร์เสียอะพี่..พรุ่งนี้ลุงอำถึงว่างเข้ามาทำให้"น้ำเสียงใสของคนเป็นเมียตอบ..ยิ่งเจอหน้าหงุดหงิดของสามีที่จากกันไปนาน10ปี..เธอยิ่งรู้สึกผิด

"ทำไมเธอไม่ตามช่างคนอื่นละ...ถ้าเขาว่างอาทิตย์หน้า..ต้องรอซ่อมอาทิตย์หน้าเลยมะ?"น้ำเสียงคนตัวโตประชด..ทั้งร้อนทั้งหงุดหงิดทั้งปวดหัว

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลมองมาอย่างเข้าใจ..คนป่วยจะขี้วีนก็ไม่แปลก..เธออธิบายอย่างในเย็น..ทั้งคำตอบที่ได้รับทำให้เขาอึ้งไป

"แต่..พี่มิลเคยบอกว่า..ไม่อยากจ้างคนหมู่บ้านอื่นไงจ๊ะ พี่ห่วงคนในหมู่บ้านไม่ค่อยมีงาน..เพราะงั้นเวลาต้องซ่อมอะไร..ให้จ่ายงานให้คนในหมู่บ้านก่อน"

"..."

'เขาเคยเป็นคนดีขนาดนั้นเชียว'

"พอดีเลยเสื้อก็ใส่ไม่ได้ คุณจะได้ไม่ต้องใส่เสื้อนอนไง"ลูกสาววัยประถมแซะ..ก่อนจะเข้าไปนอนริมเตียงข้างใน..โดยคนเป็นแม่นอนชิดติดกัน..คืนนั้นมีหลายคนนอนไม่หลับ..ทั้งภรรยาแสนน่ารักที่ตื่นเต้นดีใจราวอยู่กับฝัน..เธอนอนตะแคงแอบมองสามี..ส่งสายตาวิบวับเต็มไปด้วยความรักมาให้..จนชายหนุ่มสัมผัสได้..ขนเขาลุกซู่

รามิลยังคงแกล้งนอนหลับ เพราะไม่อยากคุย..แต่ถึงแม้จะพยายามข่มตานอนแค่ไหน..กว่าจะเคลิ้มหลับก็เกือบตีสาม.. นอนได้ชั่วโมงกว่า เสียงกุกกักๆ ทำให้เขาสะดุ้งตื่นด้วยความระแวดระวัง

ร่างบอบบางตัวเล็กลุกขึ้นมานั่งบนที่นอน..ทั้งยังหยิบผ้าห่มมาห่มให้คนเป็นแม่ที่นอนดิ้น..ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะหนังสือ มือเรียวเล็กเปิดโคมไฟ เตรียมอ่านหนังสือสอบ..สร้างความประหลาดใจกับคุณพ่อจำเป็นโดยแท้