เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่10
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-09 14:56:08"พี่มิลตื่นได้แล้วพี่..ถึงบ้านแล้ว"น้ำเสียงใสของน้องสาวข้างบ้าน..ปลุกคนตัวโตเสียงแจ๋ว
แต่ด้วยอาการป่วย..ชายหนุ่มจึงหลับลึกเหลือเกิน..ดวงตากลมโตสีน้ำตาลครุ่นคิด..ก่อนจะใช้วิธีในอดีตที่ 'เขา' กับ 'เธอ' เคยใช้ปลุกกันและกัน
อันธิยาปลดเซพตี้ฝั่งตัวเอง ก่อนจะโน้มตัวไปที่ตัวเขา...ริมฝีปากสีแดงรูปกระจับเริ่มไล้จูบแผ่วเบาตั้งแต่คิ้วหนาเข้ม..จมูกโด่งสันได้รูป..ก่อนที่จะแตะเบาๆที่ริมฝีปากสุดแสนเซ็กซี่..สัมผัสแผ่วเบาราวกับผีเสื้อหยอกเย้า ส่งผลให้ชายหนุ่มปัดมือออกไปอย่างรำคาญปนจั๊กกะจี้..แต่ยัยตัวแสบยังไม่ยอมหยุดยังคงทำซ้ำ
รามิลลืมตาตื่น..ด้วยทนไม่ไหว..กลิ่นสบู่อ่อนๆบนตัวเธอเกือบชิดจมูก ที่สำคัญร่างบอบบางของน้องสาวข้างบ้านเกือบจะแนบชิดกับตัวเขา
พอรู้ตัวว่า 'โดนลวนลาม' ร่างสูงใหญ่กระเด้งตัว แล้วดันยัยตัวแสบออกทันที..ตรงที่โดนไล้จูบร้อนผะผ่าว..หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ..ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นสี
"เธอจะทำอะไรนะ!!"
"เก๊าะ..ปลุกพี่ไง"น้ำเสียงคนพูดสบายๆ แต่คนฟังไม่สบายด้วย..เขาเผลอยัยหื่นนี้ก็แอบลวนลามเขาแล้ว..รู้งี้อยู่บ้านกับยัยลูกสาวเจ้าระเบียบขี้บ่นดีกว่า
"ทำไมไม่ปลุกดีๆละ มาลวนลามฉันทำไม"
"เอ้า..สมัยก่อนเวลาฝ่ายไหนไม่ยอมตื่น..เราก็ใช้วิธีนี้นี่..ที่สำคัญพี่มิลเป็นคนสอนอัญเองนะ"
ยัยตัวเล็กยังไม่ยอมแพ้..ใบหน้าจิ้มลิ้มมู่ทู่..รามิลเม้มปากแน่น ตัวเขาใน 'อดีต' ช่างทำตัวปัญญาอ่อนแท้
"คราวหลังห้ามทำแบบนี้อีกนะ..ยัยแบน!"คนตัวโตสั่งห้ามทันที หูเห่อแดงก่ำ
"เดี๋ยวนะ..พี่ว่าใครแบน!"
"เธอไง"ไม่พูดเปล่า..ตาคมสวยยังหรี่มองหน้าอกที่แม่ให้มาน้อย...ยัยตัวเล็กอารมณ์ขึ้นทันที..ผู้หญิงคนไหนก็อยากจะหุ่นดีเซ็กซี่ทั้งนั้นแหละ
"หนอย..หายไป10ปีนี้ท่ามากจริงนะ..ให้หนูทบทวนมั้ย? ว่าอดีตเราเคยทำอะไรกันบ้าง"
ไม่พูดเปล่ายัยตัวเล็กคว้าตัวสามีเข้ามาประกบจูบ..ก่อนจะดุนลิ้นเข้าโพรงปากพี่เขา..เดิมชายหนุ่มยังอึ้ง..แต่ลิ้นสีชมพูสุดแสนน่ารักยังเร้ารือไม่เลิก..เขาเองก็อดตอบสนองไม่ได้..กว่าจะรู้ตัวลิ้นสองอันก็พัวพันยั่วเย้าไม่ได้หยุด..มันทั้งหวาน ทั้งลึกซึ้ง..เป็นเวลานานพอสมควรถึงจะถอนจูบ..ในรถมีเพียง..เสียงหอบของคนทั้งคู่
"ทีนี้..เลิกเรียกหนูว่าแบนได้ละ!..ถึงจะแบนแต่เรื่องอย่างว่าหนูก็เก่งใช้ได้นะ"นิ้วชี้ของยัยตัวแสบจิ้มที่อก พูดพร้อมยักคิ้วข้างเดียวไปด้วย..รามิลหรี่ตาลงก่อนจะส่งคำพูดเน้นย้ำ
"ยัยแบน!!"
"อร้าย พี่มิล!"
ไม่ทันได้จู่โจมต่อ..ไอ้ต้าวตัวสูงใหญ่ก็เปิดประตูทิ้งเธอไว้ในรถคนเดียว..เห็นเพียงใบหูแดงก่ำ..ใบหน้าจิ้มลิ้มของคนบนรถก็แดงขึ้นสีไม่ต่างกัน..ผมสีน้ำตาลหลุดลุ่ย..ปากรูปกระจับเจ่อ
ทำไมแค่จูบ..ถึงตื่นเต้นขนาดนี้นะ..ใช่ว่าจะไม่เคยจูบกันซะหน่อย..แต่ไอ้สามีตัวแสบเหมือนจะจูบเก่งขึ้นไม่น้อย..10ปีที่หายไป..ไม่รู้ว่าไปเผลอฝึกกับใครหรือเปล่า?
ตอนที่ชายหนุ่มเข้าบ้าน..คนที่ชอบทำตัวเป็นแม่คนที่สองของเขา..อย่างยัยลูกสาวตัวแสบที่กำลังใช้สายตาคู่สวยมองสำรวจ..แต่ไม่ทันได้พูดอะไร..คนเป็นพ่อก็กระโจนขึ้นชั้นสองไปแล้ว
เด็กหญิงดารินบ่นอุบ
"ใช้ให้ไปช่วยงานม๊ะม๊า..ดันอู้งานซะงั้น..ใช้งานใช้การอะไรไม่ได้เลยผู้ชายคนนี้"
"บ่นอะไรของเรานะน้องอาย"เสียงทุ้มใจดีของคนเป็นยายไถ่ถามขึ้น..เจ้าหญิงของบ้านเลยหันไปอธิบาย
"ก็ผู้ชายคนนั้นซิคะ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงเชียว..อายบังคับให้ไปช่วยม๊ะม๊าขนผ้า..ขากลับแทนที่จะช่วยขนอันที่ไม่ได้ซักลงจากรถหน่อย..ยายยายดูเขาซิเดินตัวปลิวลงมาเลยแทนที่จะช่วยกันก่อน"น้ำเสียงหวานยังคงบ่นไม่หยุด คนเป็นยายได้แต่หัวเราะขำ
"เรานี้นะ อายุยังน้อยแต่ขี้บ่นจริงเชียว..แล้วเมื่อไรจะกลับไปเรียก 'ป๊ะป๋า' สักทีนะ..เรียกผู้ชายคนนั้น..คุณ..มันฟังดูยังไงไม่รู้นะลูก"
"ไม่อ่ะ..ป๊ะป๋าของหนูตายไปนานแล้ว..เขาตายตั้งแต่วันที่เลือกจะไปช่วยเด็กคนอื่น..หนูไม่มีวันเรียกเขาว่าป๊ะป๋าแน่นอน"น้ำเสียงคนพูดราบเรียบ แต่เจือความแง่งอน
ไม่ใช่เธอไม่เข้าใจหลาน..แต่เพราะเข้าใจเลยไม่อยากยัดเยียดอะไรให้มากไป ด้วยกลัวจะโดนต่อต้าน..มีแต่เวลาเท่านั้นที่จะช่วยแก้ไขได้
"อ้าว ยัยอัญเดี๋ยวแม่ช่วยลูก"คนเป็นแม่ทักทันที ที่เห็นลูกสาวทยอยขนตะกร้าเข้ามา..ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มแป้นแล้น..ลูกสาวตัวแสบมองสำรวจร่างบอบบางของม๊ะม๊าจากบนลงล่าง พอเห็นริมฝีปากได้รูปเจ่อ..ผมสีน้ำตาลรุ่ยผิดปกติ เด็กหญิงเม้มปากแน่นทันที
"ม๊ะม๊า ผู้ชายคนนั้นรังแกม๊ะม๊าเหรอ?"
"หืมมม เปล่านี้ลูก"ใบหน้าจิ้มลิ้มหลบหน้าหลบตาคนเป็นลูกทันที..ร่างบอบบางรีบขนตะกร้าผ้าไปไว้หลังบ้าน
คุณนายนกได้แต่ส่ายหน้า บางทีหลานเธอก็เหมือนผู้ปกครองของลูกสาว..มากกว่าเธอที่เป็นแม่แท้ๆเสียอีก..ร่างอวบอ้วนเลี่ยงตอบคำถามโดยแยกย้ายไปขนตะกร้าผ้าที่เหลือในรถเก๋งคันน้อยต่อ
ทิ้งเด็กหญิงให้นั่งทำหน้างงคนเดียว
ตอนที่อันธิยาโผล่ออกจากห้องครัว..ลูกสาวคนสวยก็ไม่อยู่ที่โต๊ะแล้ว
"น้องอายละแม่"เธอตะโกนถามยายยาย
"เห็นว่าจะไปหาสายไหมนะลูก"
"จ๊ะแม่"
เดิมเธอคิดว่าถ้าพ่อของลูกกลับมา..ลูกสาวของเธอจะดีใจ..ในเมื่อตอนเด็กๆ น้องอายติดป๊ะป๋าซะขนาดนั้น..รอยแผลที่สูญเสียพ่อไป..คงต้องใช้เวลาร่วมกันมาชดเชย
ณ สนามเด็กเล็กของหมู่บ้าน
เด็กหญิงดารินกำลังไกวชิงช้าเหงาๆ เพื่อนสนิทอย่างสายไหมยื่นไอติมแท่งมาให้ เธอหันไปขอบคุณเพื่อน สายไหมเป็นเพื่อนตัวอวบอ้วนผิวขาวผ่อง
"อาทิตย์หน้าอายจะลาอยู่มั้ย"
"เราอยากไปโรงเรียน..แต่แม่คงไม่ยอม"เด็กหญิงบ่นอุบ ดวงตาคู่สวยหมองลง..สายไหมเห็นเพื่อนรักมีสีหน้าไม่ดีเลยถามตามประสาเด็ก
"ป๊ะป๋ากลับมาอายไม่ดีใจเหรอ"
"อื่อ..ไม่รู้ซิ..เห้อ"
"มีผู้ชายอีกคนในบ้านก็ดีออกนะ..มีคนใช้แรงงานเพิ่ม.."
"ไม่อะ ผู้ชายคนนั้นเหลาะแหละ..ต้องสั่งถึงยอมทำ"เด็กหญิงปฏิเสธทันที
ผู้ชายส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ทุกคนมั้ยนะ เหมือนเด็กผู้ชายในห้อง..เวรตัวเองชัดๆแต่ชอบโดดเวร ใช้เด็กผู้หญิงในห้องให้ทำแทน..เพื่อนตัวอวบอ้วนยังคงปลอบต่อ
"แต่วันพ่อปีนี้อายก็จะมีคุณพ่อไปงานด้วยไง"
"เราคงไม่พาไปเหมือนทุกปีแหละ"
ถึงจะรำคาญสายตาคนอื่นที่มองมาว่า 'พ่อ' ของเธอหายไปไหน..หรือเพื่อนร่วมห้องขี้อิจฉาบางคนที่ชอบล้อเธอ..ว่าเป็น 'ลูกไม่มีพ่อ'
แต่เด็กหญิงตัวน้อยที่ผ่านเรื่องราวมาหลายปี..คำล้อพวกนั้นแทบไม่กระทบความรู้สึกเธอเลย..เธอเรียนเก่ง..เล่นกีฬาเก่ง..สวย..คุณครูกับเพื่อนห้องร่วมห้องหลายๆคนต่างก็รักเธอ..เพียงแค่เธอไม่มีพ่อ..กับฐานะที่บ้านไม่ดี..ใช่ว่าคุณค่าของเธอจะน้อยกว่าใคร
"อื่ม..แล้วอายจะเอาไงต่อ"เพื่อนรักยังถามใสซื่อ
"คงต้องฝึกให้ใช้การใช้งานได้ก่อนแหละ"
"อายพูดอะไร เราไม่ค่อยเข้าใจเลย"
"ก็..ฝึกให้ทำงานไง..เกิดเป็นลูกผู้ชายต้องทำงานซิ..จะให้เมียมาหาเลี้ยงได้ยังไง..ถึงม๊ะม๊าของฉันจะตั้งใจเลี้ยงก็เหอะ"น้ำเสียงท้ายออกแนวหงุดหงิด..สายไหมเองก็พอนึกภาพออก เลยได้เพียงแต่พยักหน้าเป็นเชิงสนับสนุน
แล้วก็ได้แต่คิดในใจว่า..สถานะ 'คุณพ่อ'ของบ้านนี้..มันช่างประหลาดไม่เหมือนบ้านอื่นโดยแท้
เด็กหญิงพอคิดได้ว่าต้องทำอะไรต่อไป..ร่างเล็กกระโดดลงพื้น..ทั้งยังโยนไม้ไอติมที่กินแล้วลงถังอย่างแม่นยำ..ดวงตาดำขลับระยิบระยับอารมณ์ดี
'ลูกหมาที่โรงเรียนยังฝึกได้..ผู้ชายคนเดียวที่สื่อสารกันได้ทำไมจะฝึกไม่ได้'
"นั้นเธอจะไปไหนอะ"
"กลับบ้านซิ..ได้เวลาอาหารเย็นละ..กลับช้าเดี๋ยวม๊ะม๊าเป็นห่วง"
แล้วเด็กดีของที่บ้านก็ลากเพื่อนตัวอวบอ้วนกลับบ้านด้วยอย่างอารมณ์ดี
บทที่เกี่ยวข้อง
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่11
เช้าวันนี้..เป็นเช้าวันอาทิตย์สุดท้ายของเดือน"ตื่นๆ"เด็กหญิงดารินใช้หมอนเขี่ยๆ คนตัวโตที่ยังนอนคุดคู้ไม่ต่างจากเด็กน้อย..แต่ผู้ชายที่เธอรับรู้ว่าเป็นพ่อก็ยังไม่ตื่น..คิ้วได้รูปสวยขมวดยุ่ง..ริมฝีปากรูปกระจับเหมือนคนเป็นแม่เม้มแน่นดวงตาดำขลับกลอกกลิ้งคิดหาวิธี 'แกล้ง'..ปลุกดีๆ ไม่ตื่น..งั้นลองวิธีนี้ละกัน..ร่างเล็กกระโดดลงจากเตียง..ก่อนเดินบนปลายเท้าไม่ให้เกิดเสียงลงไปเอา'บางอย่าง'ที่ชั้นล่างพอถึงห้องนอน..เด็กน้อยกลับมานั่งข้างฟูก..คนเป็นพ่อก็ยังไม่ตื่น..ใบหน้าสวยหวานยังคงอมยิ้มเจ้าเล่ห์มือเรียวเล็กจัดการฉีดฟ็อกกี้ใส่น้ำเย็น..ใส่ใบหน้าหล่อเหลาของคนเป็นพ่อ..ฉีดครั้งแรก..ผู้ชายตัวโตก็ยังไม่ตื่น..ฉีดครั้งที่สอง..ขนตาหนาเริ่มกะพริบ..จนฉีดครั้งที่สามคนเป็นพ่อจึงกระเด้งตัวตื่นพอเห็นว่าใครเป็นคนทำก็ถึงกับสบถ..รามิลลูบหน้าที่เต็มไปด้วยละอองน้ำ ซึ่งตอนนี้ชุ่มฉ่ำไปทั่วหน้า..เขาอยากจะร้องไห้'บ้านหลังนี้มันอะไรวะเนี่ย..เมียก็ปลุกแบบหื่นๆ ส่วนลูกสาวก็ปลุกแบบรุนแรง'"เธอกำลังทำอะไร!!""ปลุกคุณไง""แล้วทำไมไม่ปลุกดีๆ""ฉันเรียกคุณหลายรอบแล้ว..คุณไม่ยอมตื่นเอง"เสียงหวานพูดพร้อมพยายามดึงแขนเขาขึ้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่12
big cleaning day..ของเด็กน้อยก็สมเป็นวันทำความสะอาดของบ้านจริงๆ สมาชิกแต่เดิมมีแค่สามคน..เพิ่มเขาอีกคนเป็นสี่..มีเป้าหมายทำความสะอาดบ้านทั้งหลังให้เสร็จก่อนบ่ายสามโมงเพียงแต่ว่าวันนี้ลูกสาวตัวแสบยังเดินกะเผลก..เถียงให้ตายยังไงคนเป็นแม่ กับยายก็ไม่ยอมให้เธอช่วย เด็กหญิงดารินหน้ามู่ทู่..แต่ร่างเล็กยังมีแรงเรียกคนเป็นพ่อให้ตามเธอไปหลังบ้าน..ขนไม้กวาด..ไม้ถูพื้น..ถังน้ำ..และเขาเองก็ปฏิเสธไม่ได้..ส่วนคนเป็นเมียกับแม่ยายก็แยกย้ายกันไปทำความสะอาดห้องน้ำชั้นสอง..กับห้องนอนทั้งหมดรามิลได้แต่ถอนหายใจ..ร่างสูงใหญ่จำใจต้องเดินตามลูกสาว ถือข้าวของพะรุงพะรัง..มาห้องด้านหลังที่เหมือนจะเป็นห้องเก็บของ..ใบหน้าที่ถอดแบบมาจากเขาเป๊ะสั่งการเสียงเย็นชา"วันนี้คุณต้องทำความสะอาดห้องนี้..แล้วถ้าเกิดว่ามีอะไรก็ไปหาหนูที่ห้องครัวนะ หนูจะเตรียมของสำหรับทำมื้อกลางวันไว้ให้ยายยายก่อน""...""อ้อ..ต้องทำให้สะอาดด้วยนะ..เดี๋ยวหนูทำอะไรเสร็จหนูจะมาดู"พูดจบร่างเล็กของคนเป็นลูกก็ทิ้งเขาให้ยืนมึน..กับบรรดาสารพัดอุปกรณ์ทำความสะอาดบ้านแล้ว..ต้องทำอะไรก่อนละ?ร่างสูงใหญ่ทรุดนั่งทันที..พยายามรื้อค้นความทรงจำ..คิดยังไง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่13
ตกบ่ายอันธิยาจัดแจงยัดคุณสามีขึ้นรถ..เพื่อเตรียมไปช็อปปิ้งที่ห้าง..เดิมรามิลเองก็คร้านจะไปไหน..เขายังไม่อยากไปเจอผู้คน..แต่คนตัวเล็กแต่แรงเยอะขู่ว่า'ถ้าพี่มิลไม่ไป..อัญเลือกเสื้อกับกางเกงมาไม่ถูกใจ..จะมาบ่นกันไม่ได้นะ'นั่นแหละคือเหตุผลที่คนตัวโตยอมขึ้นรถมากับยัยกระเปี๊ยก..ส่วนลูกสาวคนสวยกลับส่งสายตาเห็นใจมาให้..ทำให้เริ่มตะหงิดใจว่า...ที่ตามมาด้วยนะ..คิดถูกใช่มั้ยห้างสรรพสินค้าชื่อดังประจำจังหวัด..ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่..ถูกจูงโดยหญิงสาวตัวเล็กที่พลังงานไม่เล็กตาม..รามิลเริ่มเข้าใจแล้วทำไมลูกสาวคนสวยถึงส่งสายตาเห็นใจมาให้เพราะแม่คุณเล่นลากเขาเข้าทุกร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายที่เจอ"ตัวนี้ก็สวยนะ..พี่ชอบมั้ย?"เสื้อที่เธอยื่นมาให้เป็นเสื้อกล้ามลายม้าลายสุดเฉียบ..ที่ทำเอาเขาพูดไม่ออก..ไอ้แสบโยนใส่ตะกร้าโดยไม่รอคำตอบ..ทั้งยังไปคว้าเสื้อยืดสีเขียวสะท้อนแสง..แล้วก็โยนลงตะกร้าไปอีกตัว ตามด้วยเสื้อแขนยาวสีเขียวหม่น..กางเกงขาเดฟ"..."'ดูๆไปสไตล์มันชักยังไงไม่รู้'"พี่ช่วยถือตะกร้านะ"น้ำเสียงคนพูดประจบ..พร้อมรอยยิ้มหล่อเหลา..ทำคนเป็นเมียใจละลาย พอแม่คุณแม่ทูนหัวเผลอ..เขาจัดแจงนำเสื้อผ้าในตะกร้ากล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่14
เช้าวันจันทร์อันแสนสดใสเสียงนาฬิกาจากมือถือเครื่องใหม่ที่คุณภรรยาตัวแสบซื้อให้ก็ดังลั่น..เขางัวเงียลุกขึ้นนั่ง..พลางคิดถึงหญิงสาวที่ซื้อโทรศัพท์ให้เขา'อ๊ะ..ของขวัญฉันให้พี่'เมื่อวานในรถยัยตัวแสบยัดกล่องมือถือเครื่องใหม่มาให้..เขารับมันมาอย่างลังเล..ดวงตากลมโตสีน้ำตาลพราวระยับ..เต็มไปด้วยความตื่นเต้นคาดหวังว่าพี่เขาจะชอบ'พี่แกะดูซิชอบมั้ย''อื่อ..ขอบคุณนะ''พี่ชอบมั้ย''อื่ม' เขารับคำอย่างหดหู่..มือถือเครื่องเดียวยังต้องให้สาวซื้อให้..ช่างเป็นผู้ชายไร้ค่าโดยแท้..ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความกลุ้มใจตอนที่เขาเหลือบตาขึ้น..กับเห็นลูกสาวจอมแสบซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง..ดวงตาที่เหมือนเขาเป๊ะมองกลับมาที่คนเป็นพ่ออย่างแปลกใจ..เขาหรี่ตา..ทั้งยังเอียงคอมองฟ็อกกี้ที่โผล่แวบๆ"คิดจะทำอะไรหื้อ""ปะ...เปล่า...คุณตื่นก็ดีแล้วนี้"ใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยความเซ็ง..ที่อดแกล้ง..รามิลส่ายหน้าอย่างปลงๆ..ร่างสูงใหญ่ลุกเตรียมจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"เดี๋ยวก่อน""....""คุณลืมพับผ้าห่ม..เก็บที่นอน"เสียงคนเป็นลูกดุเสียงเข้มคนเป็นพ่อถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย..ตั้งแต่มาอยู่บ้านหลังนี้..รู้สึกเหนื่อยอกเหนื่อยใจไม่น้อย.
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่15
"แต่อัญบอกก่อนนะ..หนูไม่ให้พี่ไปทำงานเป็นไกด์แล้ว" น้ำเสียงคนพูดจริงจังกว่า..ใบหน้าเล็กๆนั้นเต็มไปด้วยความไม่สบายใจรามิลรับคำ..ให้เขาไปเทคแคร์พวกนักท่องเที่ยว..เขาก็นึกสภาพตัวเอง..ที่ทำงานแบบนั้นไม่ออกเหมือนกัน..แต่จะให้ทำอะไรเขาก็ยังนึกไม่ออก..ได้แต่พักเรื่องหาเงินไว้ก่อนวันนี้ชีวิตประจำวันแทบไม่ต่างจากทุกวันจวบจนช่วงราวหนึ่งทุ่ม..สมาชิกในบ้านต่างแยกย้ายเข้าห้องอันธิยาเองก็พยายามหาข้อมูล 'เลี้ยงลูกวัยรุ่น' ตามอ่านเพจต่างๆ ที่เกี่ยวกับแม่และเด็ก รวมถึงเพจคุณหมอ ไอ้ต้าวตัวเล็กสรุปกับตัวเองได้ความว่า'ฉันจะเข้าไปอยู่ในโลกของลูก'แต่วันๆลูกสาวตัวน้อยก็เอาแต่อ่านหนังสือเตรียมสอบ..พอเธอเปิดหนังสือพวกนั้นดู..เจอทั้งสูตรคณิตศาสตร์ที่เธอนึกเครียด..ทั้งบทความภาษาอังกฤษ..พอมาเปิดวิทยาศาสตร์เจอวงจรไฟฟ้า สสารและสาร..เธอแทบจะปิดหนังสือไม่ทันคนเป็นแม่เลยหาวิธีใหม่..ถ้าเธอเข้าไปในโลกของลูกไม่ได้..ก็สร้างมันขึ้นมาซิ!!คิดได้ดังนั้น..ร่างบอบบางในเสื้อนอนตัวโคร่งลายตุ๊กตาน่ารักกับกางเกงนอนลายเดียวกัน..ดูราวกับหญิงสาววัย20ต้นๆ เธอขอมือถือจากคนเป็นสามีรามิลยื่นให้..ไม่แปลกใจเท่าไร..ถ้าคนเป็นเมียจะเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่16
แล้วเครื่องหมาย'DEFEEAT''DEFEEAT''DEFEEAT''DEFEEAT''DEFEEAT''DEFEEAT'ยังขึ้นไม่หยุด..มันผ่านไปเกือบสามชั่วโมงแล้ว..ที่แพ้สิบกว่าเกมติดต่อกัน...ริมฝีปากรูปกระจับของคนเป็นลูกสั่นด้วยความโกรธเธอไม่เข้าใจทำไมถึงแพ้...ส่วนคนเป็นพ่อขมวดคิ้วยุ่ง..จริงๆเขาไม่ชอบเล่นเกม..แต่..เขาแค่ไม่ชอบแพ้!!!บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความมาคุ..เว้นก็แต่...'ไอ้คนชวนชาวบ้านเขาเล่น' ยังอารมณ์ดีไม่ผิดจากตอนเริ่มเล่นคนเป็นเมียและแม่มองนาฬิกาข้างผนัง..มันบอกเวลาสี่ทุ่ม ตาโตสีน้ำตาลเริ่มหรี่ด้วยความง่วง..ตามมาด้วยเสียงหาว"อื่อ...แค่นี้ก่อนนะ...ม๊ะม๊าง่วงแล้ว"ไม่พูดเปล่ายัยตัวแสบปิดมือถือ..แล้วทิ้งหัวลงหมอน..หลับไปดื้อๆซะงั้น..ทิ้งให้อารมณ์คนในห้องยังคงคุกรุ่นพ่อลูกมองหน้ากันอย่างจนใจ"ฉันว่า..วันนี้..เราพอก่อนมั้ย?"เสียงคนตัวโตแหบพร่า..คนเป็นลูกรับคำอย่างจำใจร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นไปปิดไฟ..ก่อนจะมานอนพลิกไปพลิกมาบนฟูกด้วยอารมณ์หงุดหงิด..แทบไม่ต่างจากคนเป็นลูกที่ปกติเป็นคนนอนง่าย..พ่อกับลูกถอนหายใจพร้อมกัน"คุณนอนไม่หลับเหรอ?"เด็กน้อยวัยประถมปลายถาม"อื่อ""อีกเกมดีมั้ย?"น้ำเสียงคนเป็นลูกลังเล..แต่ถ้าให้นอนทั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่17
ตกเย็นภรรยาตัวน้อย..พาคุณสามีตัวโตไปฝึกขี่รถมอเตอร์ไซต์ ขาไปให้เขาซ้อนท้ายเช่นเดิม..มือหนาหยาบโอบเอวแน่งน้อย..ลมทะเลตีหน้าเขาและเธอ..เป้าหมายคือลานเปล่าในโรงเรียนประถมบรรยากาศช่วงเย็นค่อนข้างอบอ้าว..ตอนไปถึงโรงเรียนเหลือเพียงคุณลุงยาม เช่นเคยพอคุณลุงเห็นว่าเป็นเด็กเก่าก็อนุญาตให้เข้าไปใช้สถานที่ชั่วคราวได้อันธิยาจอดรถไม่ไกลจากร่มไม้ ร่างบอบบางพยายามช่วยทบทวนความทรงจำ..พร้อมอธิบายให้พี่ชายข้างบ้านฟัง..ถึงตำแหน่งต่างๆบนรถมอเตอร์ไซต์รามิลพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจอาจเพราะเคยขี่มาก่อน..รอบเดียวคนตัวโตก็ทำได้เลย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลสุกใส..รอยยิ้มน่ารักถูกส่งมาให้"สงสัยคนสอนจะเก่ง"ไอ้ต้าวตัวเล็กเริ่มชมตัวเองอุบอิบ เมื่อเห็นคุณสามีขับวนไปวนมาได้หลายรอบ..สักพักก็มาจอดตรงหน้าเธอ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเปื้อนรอยยิ้ม'ผัวฉันหล่อเกินกว่าใคร'สายตาที่ยัยตัวแสบส่งมาให้..ทำรามิลขนลุกซู่ ใบหูคนตัวโตขึ้นสีอย่างอดไม่ได้ เขามั่นใจว่าตัวเขาในอดีตไม่ใช่คน 'ขี้อาย' แต่..พอโดนสาวจีบทุกวันก็พาเขินไม่น้อย..เขาเสมองทางอื่น"พี่ว่า..พี่น่าจะเคยขี่มาก่อนนะ"เสียงเข้มแหบพร่า ร่างบอบบางนั่งบนเก้าอี้หิน เท้าแกว่งไปมา..ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่18
ร่างสูงใหญ่ของคนเป็นพ่อส่งยิ้มเขินๆ ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเด็กหญิงตัวน้อย..มือหนาหยาบยื่นถุงใส่พวงมาลัยสำหรับใช้ไหว้พ่อมาให้..ดวงตาคู่สวยของคนเป็นลูกเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย.. ดีใจ..ประหลาดใจ..สงสัย..ก่อนจะส่งคำถามแผ่วเบา"คะ...คุณมาได้ไง""นั่งรถมากับม๊ะม๊าหนูนั่นแหละ"ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเปื้อนยิ้ม..ช่างผิดจากวันแรกที่เธอเจอที่โรงพยาบาล"แล้วม๊ะม๊าละคะ""วนหาที่จอดรถอยู่ ม๊ะม๊ากลัวจะสาย..เลยให้ฉันมาหาหนูก่อน"ก่อนที่คนเป็นลูกจะทันได้ถามอะไรเพิ่ม ร่างอวบอ้วนในชุดข้าราชการครูก็เดินเข้ามาหา"คุณพ่อ ของคุณหญิงดารินเหรอคะ"น้ำเสียงคนเป็นคุณครูประจำชั้นตั้งคำถามตื่นเต้นแล้วเมื่อชายหนุ่มหันมายิ้มละไมให้..ใบหน้าวัยสี่สิบกว่าของคนเป็นครูประจำชั้นขึ้นสี..ถ้าเธอจำไม่ผิด พ่อของเด็กน้อยเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว"ใช่ครับ..ผมเป็นพ่อที่หายตัวไปของดารินครับ"ชายหนุ่มรับคำทันที เรียกเสียงฮือฮารอบข้างไม่น้อยเด็กหญิงปรายพันแสงหน้าซีดทันที..ปมที่เคยใช้ล้อคู่แข่งคนสวยมาตลอดสิบปี..จบกันวันนี้..แถมคุณพ่อของเพื่อนทั้งหล่อเหลา หุ่นดีราวกับดารานักแสดงไม่มีผิด..ช่างต่างจากพ่อของเธอที่อ้วนราวกับหมู..เด็กน้อยนึกเหย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09
บทล่าสุด
ป๊ะป๋าที่หายไป บทพิเศษ2
ณ ศาลาทรงจีน หลังตึกเป่ยวันนั้นเป็นเสาร์เช้าเด็กหญิงดารินนั่งมองดูบ่อบัวที่กำลังบานสะพรั่ง มีผีเสื้อตัวน้อยบินวนรอบ...ในมือมีจดหมายที่คนเป็นทวดเขียนให้..ตั้งแต่วันที่ได้รับมันมา..เธอเองกลับเป็นฝ่ายที่ไม่กล้าจะเปิดมันขึ้นมาอ่าน..ส่วนหนึ่งเธอไม่อยากจะยอมรับว่า หนึ่งในบุคคลที่เธอเคารพรักมากที่สุดในชีวิต..ท่านได้เสียไปแล้วมือน้อยขาวผ่องสั่นเล็กน้อย..เธอสูดหายใจเข้าเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะตัดสินใจแกะซองจดหมายออกมาอ่าน‘ถึง จินเยว่..จินจินน้อยของเหล่ากงวันที่จินจินน้อยได้รับจดหมายฉบับนี้ เหล่ากงคงไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว..เหล่ากงรู้ว่าจินจินเองก็คงจะเสียใจไม่น้อย แต่เหล่ากงอยากจะบอกจินจินว่าการลาจากอาจเป็นเรื่องที่ยาก แต่ทุกคนล้วนหนีมันไม่พ้น เหมือนที่จินจินเองสูญเสียพ่อตั้งแต่อายุยังน้อยแต่เหล่ากงก็ยังเชื่ออย่างหนึ่งว่า..เหลนของเหล่ากงเป็นเด็กที่เข้มแข็ง จินจินจะต้องผ่านมันไปได้อย่างแน่นอนถ้าจะมีเรื่องไหนที่เหล่ากงเสียดายมากที่สุด ก็คงเป็นเพราะเราได้ใช้เวลาด้วยกันน้อยเกินไป มันมีหลายสิ่งที่เหล่ากงอยากเล่าให้หนูฟัง อยากดูการเติบโตของหนู อยากอยู่ถึงวันที่หนูมีคู่ชีวิต มีลูก แต่ไม้ใกล้ฝ
ป๊ะป๋าที่หายไป บทพิเศษ1
ย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน..กลางทะเลระหว่างหมู่เกาะกับผืนแผ่นดินใหญ่ร่างผอมสูงค่อยๆ จมลงไปในน้ำทะเล มันทั้งมืดลึก และหนาวเหน็บ เสียงพายุพัดรุนแรงค่อยๆ เลือนหายไปจากโสตประสาท จิตใต้สำนึกพยายามบอกตัวเองให้ว่ายขึ้นไปเหนือน้ำให้ได้ ‘เมียกับลูกน้อย’ยังรอเขาอยู่..แต่..ถึงแม้จะว่ายน้ำเก่งตามประสาลูกทะเลมากแค่ไหนก็ตาม.. ณ เวลานี้...ตอนนี้ เรี่ยวแรงกับค่อยๆ หายไป..และพรากลมหายใจของการดิ้นรนครั้งสุดท้ายไปพร้อมกันด้วยรามิลมารู้สึกตัวอีกที ตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นเรียบร้อยแล้ว...ท้องฟ้าดำมืดเมื่อคืนเปลี่ยนเป็นสว่างจ้าฉายแสงสดใส ชายหนุ่มถอนหายใจโล่งอก...โชคดีเขารอดมาได้‘ให้มาตายตอนอายุแค่ยี่สิบสองมันจะใจร้ายไปหน่อยมั้ย!!’ไอ้ต้าวอดีตเดือนเกษตรคิดอย่างอารมณ์ดี แต่พอคิดได้ว่า..เมื่อวานวันเกิดยัยตัวเล็ก..เขากลับบ้านไม่ทัน..แม่เสือตัวจ้อยคงโกรธเขาเป็นแน่ แถมลูกสาวตัวน้อยถ้าไม่ใช่เขากล่อมนอน..ไม่รู้ว่ายัยหนูน้อยจะยอมนอนมั้ยนะคิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน พร้อมสะบัดทรายที่อยู่ตามขากางเกงออกดวงตาคมคู่สวยหันซ้ายแลขวา..สำรวจรอบๆ ไม่รู้ว่าน้ำทะเลพัดเขามาถึงไหน..หมู่บ้านที่อยู่ตรงหน้าเองก็ไม่คุ้นเคยเอาเ
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่89 (จบ)
ปิดเทอมฤดูร้อนวนมาอีกครั้ง รอบนี้ครอบครัวเล็กๆ ของอันธิยานัดกันไปเที่ยวทะเลทางใต้ โดยภากรเป็นหัวเรือใหญ่ในการจัดหาที่พัก เรือยอชต์สุดหรู นอกจากนี้ยังมีสมาชิกคนใหม่อยู่ในพุงยัยแบนสะท้านโลก..ตอนชายหนุ่มเห็นผลตรวจครั้งแรก...ความรู้สึกอิ่มเอมฟองฟูขึ้นเต็มหัวใจ..ดวงตาคมมองหน้าท้องแบนราบของไอ้ต้าวตัวเล็ก..เขานึกประหลาดใจเหลือเกินว่าข้างในพุงเล็กๆ นั้นจะมีเด็กน้อยอาศัยอยู่ ขณะเดียวกันเด็กหญิงดารินยิ้มแก้มบานแทบทั้งวัน เธอลากป๊ะป๋ากับม๊ะม๊า ไปหาซื้อเสื้อผ้า..ข้าวของเครื่องใช้..ของเล่นให้น้องน้อยตั้งแต่ยังไม่รู้เพศ ทั้งยังลงมือจัดห้องนอนเล็กให้น้องเอง เพราะห้องเดิมที่คนเป็นแม่ตั้งใจแต่งให้ลูกคนที่สอง กลับยกให้เด็กชายคีรีตัวแสบไปนานแล้ว เด็กหญิงเลือกโทนสีเขียว ซึ่งเป็นสีกลาง ทั้งยังขอห้องด้านล่างที่แต่เดิมเป็นห้องว่างไว้ทำ kid room เพิ่มอีกต่างหากแต่พอทำไปทำมา ก็พึ่งนึกได้...ถ้ามีน้องตอนนี้ เธอกับเด็กน้อยอายุจะห่างเกินหนึ่งรอบ...น้องสุดที่รักของเธอจะเหงา เหมือนที่เธอเคยเหงาในสมัยวัยเยาว์มั้ยนะ? เมื่อสมองของคนเป็นพี่สาวคนโตคิดได้..ใบหน้าสวยหวานแฝงแววเจ้าเล่ห์..วิธีที่เธอนึกออกคงต้องกดดันให้ป๊ะ
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่88
พอผ่านเรื่องราวทั้งหมดผ่านพ้นไป ชีวิตของครอบครัวเล็กๆ ก็กลับกลายมามีความสุขเหมือนดั่งเก่า เพิ่มเติมคงจะเป็นการหวงแหนช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมากยิ่งขึ้น..สิ่งที่ดีที่สุดของเรื่องคราวนี้ คือภากรไม่ต้องทำงานหนัก..เขามีความสุขกับการมีเวลาให้กับครอบครัวมากยิ่งขึ้น..ส่วนใหญ่ชายหนุ่มเลือกจะทำงานที่บ้าน เด็กชายคีรียังคงตามติดเด็กหญิงดารินไม่เปลี่ยน ส่วนเด็กหญิงดารินกลับชอบหนีไปเล่นกับแก๊งพี่ไค พี่ปาลมากกว่า ไม่ว่าจะพูด หรือแกล้งทำตัวใจร้ายไอ้ต้าวเพื่อนชายก็ยังคงติดหนึบราวกับว่ากลัวเธอจะหายไป เล่นเอาจินจินน้อยของเหล่ากงแทบกุมขมับทุกวันในขณะที่คนเป็นแม่กำลังวางแผนกับลูกชายกำมะลอสุดที่รัก ว่าจะไปเรียกร้องพ่อแม่ฝ่ายชายให้มารับผิดชอบ 'หมั้นหมาย' กันไว้ก่อนดีมั้ย? ผู้ชายดีๆ ถ้าไม่รีบจับจองตั้งแต่ต้นๆ เด็กผู้หญิงคนอื่นก็จ้องจะคาบไปกินนะซิ ซึ่งเด็กชายคีรีย่อมเห็นด้วย แววตาสองชั้นดีใจจนปิดไม่มิด แต่คนหนึ่งผู้ใหญ่ คนหนึ่งเด็ก...ยังคิดแผนไม่ออกว่าต้องทำอย่างไรดี ในส่วนของฝั่งครอบครัวคีรีนั้นไม่ติดปัญหาอะไร เพราะคุณหมอกินรี มักจะตามใจลูกๆ อยู่แล้ว ขณะพี่ไคเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นทุกเดือน แม่ของเขายังไม่ว่าอ
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่87
ทนายประจำบ้านยังคงอ่านพินัยกรรมไปเรื่อยๆ สรุปได้ว่า บ้านรองเองก็ได้บริษัทประกันภัย...ซึ่งเป็นบริษัทที่มีมูลค่าใหญ่อันดับสองของตระกูล และถ้าเป็นธุรกิจที่บริหารให้ดีสามารถต่อยอดได้หลายอย่าง ลูกชายคนที่สองมองหน้าคนในครอบครัวด้วยความตกใจไม่แพ้กันส่วนลูกสาวคนสุดท้องได้เงินสดมูลค่าหลายพันล้าน...ชวนให้บรรดาญาติห่างๆ อิจฉาไม่น้อยคฤหาสน์หลังใหญ่มอบให้กับอดิศัยลูกชายคนโต โดยมีหน้าที่ต้องดูแลมารดาจนสิ้นอายุขัย...ส่วนอื่นๆ ในคฤหาสน์ย่อยนั้นถูกเซ็นมอบที่ดินเป็นของลูกๆ หลานๆ นานแล้ว ในขณะที่หลานชายคนโต ที่แต่เดิมคาดว่าจะได้ทรัพย์สมบัติมากที่สุด กับได้เพียงจำนวนหุ้นหลักสิบ ถึงสิบห้าเปอร์เซ็นต์ในธุรกิจต่างๆ กันไป หลายคนส่งรอยยิ้มแสดงความเห็นใจมาให้ แต่ใครจะรู้ว่าภากรดีใจมากแค่...อะไรจะดีเท่ากับการไม่ต้องทำอะไรเลย แต่ได้ส่วนแบ่งกันเล่า!!!ถ้าจะมีคนรู้ทัน ก็คงมีแต่ลูกสาวคนสวยที่เธอหันมายิ้มมุมปาก พร้อมทั้งยั่กคิ้วให้หนึ่งที แน่ละ...ป๊ะป๋าต้องขอบคุณเธอ เพราะเธอเป็นหนึ่งในคนที่เกลี้ยกล่อมเหล่ากง....ในเครือบริษัทมหาชนนั้น เดิมมีการวางรากฐานที่ดีอยู่แล้ว ถ้าไม่เกิดวิกฤติเศรษฐกิจ หรือผู้บริหารโง่เง่า อีโ
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่86
คุณวันชายหัวหน้าทนายประจำตระกูลอยู่ในชุดสูทสีเทา บุคลิกเคร่งขรึม..เขาอายุราวๆ ห้าสิบกว่า แต่เดิมเขาคือ เด็กในอุปการะของท่านเจ้าสัวธงชัยนั้นเอง ชายวัยเกษียณขยับแว่นตากลมสีใสเล็กน้อย ก่อนจะเดินมายืนด้านหน้า ในมือมีเอกสารพินัยกรรม..ทุกคนในห้องเงียบพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย"ฮะแฮ่ม...ทุกท่านในตระกูลมากันคบทุกคนแล้วใช่มั้ยครับ?"ทนายพูดพร้อมกวาดตา เช็กจำนวนคน ที่มีสิทธิ์ในพินัยกรรมที่ท่านเจ้าสัวได้จัดทำไว้ พอเห็นว่าผู้มีสิทธิ์คบตามจำนวน จึงพยักหน้าก่อนจะอ่านเอกสารในมือต่อ"เอาละครับ วันนี้ผมจะมาประกาศพินัยกรรมที่ท่านเจ้าสัวได้ทำไว้ อย่างแรกผมอยากทำความเข้าใจกับทุกคนว่า..นี้คือวัตถุประสงค์ของผู้ตาย และเป็นความตั้งใจแน่วแน่ ผมก็หวังว่าทุกคนจะเคารพในการตัดสินใจของท่านเจ้าสัว""...""ถ้าพร้อมแล้ว...ผมขอเริ่มเลยนะครับ""...""ข้าพเจ้า นายธงชัย กิตติวรชัยกุล ในขณะทำพินัยกรรมข้าพเจ้าขอยืนยันว่ามีสติสัมปชัญญะปกติดี โดยเมื่อข้าพเจ้าถึงแก่กรรมให้แบ่งทรัพย์สินต่างๆ ของข้าพเจ้าให้บุคคลดังต่อไปนี้ในส่วนของบริษัท..ข้าพเจ้าขอแบ่งแยกบริษัทออกเป็นดังนี้ ธุรกิจในเครือร้านสะดวกซื้อ..หุ้น 60%ที่ข้าพเจ้าถืออย
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่85
ช่วงเย็นในระหว่างครอบครัวเล็กๆ กำลังนั่งกระเซ้าเย้าแหย่..ทั้งยังตกลงกันว่าปิดเทอมรอบหน้าจะไปเที่ยวต่างประเทศกันดีมั้ย? รวมถึงเล่าเรื่องระหว่างช่วงเวลาที่ลูกสาวสุดที่รักนอนหลับเป็นตายเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ทุกอย่างเหมือนจะดี..บรรยากาศอบอุ่นหวนคืนกลับมา..มาวันนี้..สิ่งเล็กๆ เหล่านี้..มันเป็นสิ่งที่คนในบ้านหวงแหนนักหนาแน่ละ..การที่เด็กหญิงฟื้นจากอาการบาดเจ็บ นั้นสมควรเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่แล้วเสียงโทรศัพท์จากมือถือของหัวหน้าครอบครัวกลับพรากบรรยากาศดีๆ ให้จางหายไป 'ท่านเจ้าสัวอาการโคม่า!!!'หน้าห้อง icu ตอนที่ภากรเข็นรถลูกสาวมาถึง..ครอบครัวกิตติวรชัยกุลต่างมายืนออหน้าห้อง..แต่ละคนหน้าตาไม่ดีนัก..คุณอดิศัยนั่งซึม ข้างๆ มีคุณหญิงชญานินนั่งซับน้ำตาพร้อมกุมมืออยู่ด้านข้าง ดาริกาเองพอเห็นพี่สะใภ้ก็รีบวิ่งมาหา..เธอเองก็จวนเจียนจะร้องไห้ส่วนครอบครัวบ้านรอง..ชาญวิทย์เองเดินไปเดินมาด้วยความเคร่งเครียด ไหนจะเครียดเรื่องเงินที่ต้องใช้หมุนในบริษัท มาอาการป่วยของคนเป็นพ่อ ลูกชายลูกสาวทั้งสองก็ยังมีฐานะไม่มั่นคง และถ้าวันนี้ไม่มีท่านเจ้าสัว ครอบครัวเขาคงลำบากกว่าเดิมแน่ ระหว่างที่รออ
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่84
จากเหตุการณ์ครั้งนี้..ใครจะคิดว่าตระกูลที่มั่งคั่ง..หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของประเทศถึงกับเกิดเรื่องราวตามมามากมาย..ถึงขณะที่คนในตระกูลกิตติวรชัยกุลก็คาดไม่ถึงช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่ภากรเหนื่อยล้าทั้งกายใจ..ไหนจะลูกสาวที่ออกจากห้องไอซียู มาพักฟื้นของ vvip แต่เวลาผ่านไปเกือบเดือน จวนใกล้เปิดเทอมใหม่ เด็กหญิงก็ยังไม่ฟื้น ส่วนอากงที่ทุกคนในบ้านต่างก็มองว่าท่านมีสุขภาพแข็งแรง..แต่หลังจากที่ท่านได้รับความกระทบกระเทือนทางใจ โรคหัวใจที่มีแต่เดิมกำเริบ...ทุกวันนี้ท่านเจ้าสัว ผู้เป็นร่มเงาให้กับคนในตระกูลกลับกลายเป็นต้องมาอยู่ในห้องไอซียูแทนภาพร่างผอมเกร็งของชายสูงอายุ เครื่องช่วยหายใจระโยงระยาง ชายที่เคยโอบอุ้มเลี้ยงดูอุ้มชูเขามาตั้งแต่จำความได้..มาวันนี้ราวกับจะผุพังพร้อมจะจากไปทุกเมื่อถึงอากงจะเข้มงวดมากเพียงใด แต่ความรักที่ชายหนุ่มได้รับ จนเติบใหญ่มาจนทุกวันนี้ก็มาจากคนเป็นปู่แทบทั้งนั้นนอกจากที่ต้องเทียวมาโรงพยาบาล ยังต้องระงับเหตุการณ์ทะเลาะกันของผู้ถือหุ้นรายใหญ่ เพราะพอข่าวสารของท่านเจ้าสัวป่วยหลุดออกมา...ขั้วอำนาจการบริหารทั้งฝั่งคุณอดิศัยกับลูกชาย คุณชาญวิทย์ และผู้ถือหุ้นนอกตระกูลก
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่83
"เห้ย พี่อัญเป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม"น้องสามีละมือจากผักที่กำลังหั่น ร่างเพรียวระหงรีบวิ่งเข้าไปหาทันที..ยิ่งเมื่อเห็นพี่สะใภ้ที่แสนจะเข้มแข็ง..เต็มไปด้วยพลังชีวิต..แต่เวลานี้ร่างเล็กบอบบางกับตัวสั่นเทาทั้งยังพยายามกั้นสะอื้น"น้องอาย..เกิดอุบัติเหตุ"น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดปนช็อก หญิงสาวเข้าไปกอดปลอบเหมือนที่ครั้งหนึ่งพี่สะใภ้เคยทำตอนที่เธอเองทุกข์ใจ "เดี๋ยวก่อนนะคะ ใจเย็นๆ นะพี่ แล้วตอนนี้หลานอยู่ที่ไหนคะ คิดในแง่ดีบางทีหลานอาจจะไม่เป็นอะไรมากก็ได้" คำพูดของหญิงสาวเรียกสติได้ไม่น้อยบางทีลูกอาจไม่เป็นอะไร เหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยเกิดอุบัติเหตุรถเฉี่ยวแล้วเด็กหญิงบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย มือเล็กตบหน้าตัวเองพยายามเรียกสติ..ไม่...ลูกสาวจะต้องไม่เป็นอะไร เธอลากน้องสามีไปโรงพยาบาลทันทีทางด้านภากร...ชายหนุ่มยังคงวุ่นวายกับคู่ค้าที่ยังตกลงข้อสัญญากันไม่ได้ แต่ถึงคนตรงหน้าจะสำคัญแค่ไหน..เสียงโทรศัพท์ที่เป็นเสียงเรียกเข้าเฉพาะของคนเป็นเมีย ย่อมสำคัญกว่า..ตั้งแต่ที่รู้จักกันมา ไม่มีครั้งไหนที่ไอ้ต้าวตัวโตไม่เคยไม่รับโทรศัพท์ แต่ยัยแบนตัวแสบก็ไม่ใข่ผู้หญิงที่ชอบโทรจิกสามี เว้นแต่มีเรื่องสำคัญจ
