LOGINShare
บทที่15
Last Updated:
2024-12-09 14:58:14"แต่อัญบอกก่อนนะ..หนูไม่ให้พี่ไปทำงานเป็นไกด์แล้ว" น้ำเสียงคนพูดจริงจังกว่า..ใบหน้าเล็กๆนั้นเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
รามิลรับคำ..ให้เขาไปเทคแคร์พวกนักท่องเที่ยว..เขาก็นึกสภาพตัวเอง..ที่ทำงานแบบนั้นไม่ออกเหมือนกัน..แต่จะให้ทำอะไรเขาก็ยังนึกไม่ออก..ได้แต่พักเรื่องหาเงินไว้ก่อน
วันนี้ชีวิตประจำวันแทบไม่ต่างจากทุกวัน
จวบจนช่วงราวหนึ่งทุ่ม..สมาชิกในบ้านต่างแยกย้ายเข้าห้อง
อันธิยาเองก็พยายามหาข้อมูล 'เลี้ยงลูกวัยรุ่น' ตามอ่านเพจต่างๆ ที่เกี่ยวกับแม่และเด็ก รวมถึงเพจคุณหมอ ไอ้ต้าวตัวเล็กสรุปกับตัวเองได้ความว่า
'ฉันจะเข้าไปอยู่ในโลกของลูก'
แต่วันๆลูกสาวตัวน้อยก็เอาแต่อ่านหนังสือเตรียมสอบ..พอเธอเปิดหนังสือพวกนั้นดู..เจอทั้งสูตรคณิตศาสตร์ที่เธอนึกเครียด..ทั้งบทความภาษาอังกฤษ..พอมาเปิดวิทยาศาสตร์เจอวงจรไฟฟ้า สสารและสาร..เธอแทบจะปิดหนังสือไม่ทัน
คนเป็นแม่เลยหาวิธีใหม่..ถ้าเธอเข้าไปในโลกของลูกไม่ได้..ก็สร้างมันขึ้นมาซิ!!
คิดได้ดังนั้น..ร่างบอบบางในเสื้อนอนตัวโคร่งลายตุ๊กตาน่ารักกับกางเกงนอนลายเดียวกัน..ดูราวกับหญิงสาววัย20ต้นๆ เธอขอมือถือจากคนเป็นสามี
รามิลยื่นให้..ไม่แปลกใจเท่าไร..ถ้าคนเป็นเมียจะเช็กมือถือ..แต่ไอ้ต้าวตัวเล็กกับไม่ได้ทำแบบที่เขาคิดเพียงแต่โหลดโปรแกรมบางอย่าง
เขารับมาดูโปรแกรมที่ว่าคือ *'เกมส์rov' คิ้วเข้มขมวดยุ่ง
เธอไม่ได้ทำแบบเดียวกับเครื่องของเขา..แต่ยังทำกับเครื่องลูกสาวด้วย
"ปะลุย!!"
"...."
"...."
เสียงเงียบของลูกและผัว..ไม่ได้มีผลให้คนเป็นแม่สำนึก เด็กหญิงดารินได้แต่ถอนหายใจ..ก่อนที่จะเริ่มดุคนเป็นแม่
"ม๊ะม๊าคะ อายบอกแล้วไงว่าไม่ชอบเล่นเกม..แล้วนี้อะไร ม๊ะม๊าโหลดเกมให้เขาด้วย"เธอพูดพร้อมชี้ไปที่คนเป็นพ่อ
มีเมียที่ไหนที่โหลดเกมให้ผัวเล่นกัน!!!
"ม๊ะม๊าไม่กลัวเหรอ ว่าเขาจะติดเกม"
"ป๊ะป๊าไม่ติดหรอก..เพราะมันเป็นเกมที่ต้องใช้สมอง"
'เมียเขาไม่ได้ด่าเขาว่าโง่..ใช่มั้ย?'
ชายหนุ่มคิดอย่างขมขื่น..รู้สึกตัวเองเหมือนโดนรังแก
"น้าๆๆๆ เล่นเป็นเพื่อนม๊ะม๊าหน่อย"
"ไม่"
'สำหรับเธอ..เกมเป็นเรื่องไร้สาระ!!'
ไม่พูดเปล่ายัยลูกสาวตัวแสบ..หยิบหนังสืออ่านเล่นที่ยืมจากห้องสมุดเอนพิงหมอน..เตรียมเข้าโลกส่วนตัว..ส่วนผู้ชายในห้องที่หยิบหนังสือลงทุนที่คนเป็นเมียทิ้งไว้ในตู้ด้านล่างขึ้นมาอ่านบ้าง..เตรียมเข้าโลกส่วนตัวอีกคน
คนตัวเล็กเริ่มเบะปาก..น้ำตาคลอจากดวงตาสีน้ำตาลกลมโต
"ฮึก...ใช่ซิ..ทุกคน..ฮือ..ก็ต่างมีสิ่งที่..ฮือ...อยากทำ..ม๊ะม๊า..มันไม่สำคัญ..ฮือ"น้ำเสียงคนพูดกั้นสะอื้น..ได้ผลเจ้าหญิงของบ้านถอนหายใจ..ก่อนวางหนังสือไว้ข้างตัว
"ไม่ดราม่าซิค่ะ...ตกลงๆ อายจะเล่นเป็นเพื่อน"น้ำเสียงยัยตัวเล็กเต็มไปด้วยความหงุดหงิด..คนเป็นแม่หยุดร้องไห้ทันที เธอหันมาส่งยิ้มหวานให้คนเป็นลูกทันที..และเด็กหญิงดารินก็ถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไรของวันก็ไม่อาจนับได้
"พี่มิล..วางหนังสือก่อน..มาเล่นเกมเป็นเพื่อนหนูกับลูกหน่อย"น้ำเสียงคนเป็นแม่กระตือรือร้น
ไอ้ต้าวพี่ข้างบ้านกระเด้งตัวขึ้นนั่ง ..ทั้งยังวางหนังสือไว้บนหัวนอน
"พี่เล่นไม่เป็น"
"มันไม่ยากเลยพี่...หนูไปศึกษามาแล้ว..เนี่ยๆ มันจะแบ่งเป็นทีม5-5 แล้วแบ่งเป็นทีมสีแดง กับสีน้ำเงิน.. แล้วจะมีทางเดินสามทาง..ใครตีป้อมใหญ่แตกก่อนคนนั้นชนะ..เห็นมะง่ายๆ"
"เกมเดียวนะ"ลูกสาวต่อรองแบบเซ็งๆ
พอล็อกอินเข้ามาในเกม..เธอกับลูกใช้เฟสในการล็อกอิน..ไอดีพี่มิลเธอก็สร้างใหม่ให้
"หนึ่งทีมมี5คน..ม๊ะม๊าไปศึกษามา..มันมีตำแหน่งป่า แครี่ เมจ ออฟเลน..และซัพพอร์ต"
รามิลก้มมองอย่างสนใจ...เขามั่นใจอย่างชีวิตนี้เขาไม่เคยเล่นเกม และไม่คิดจะเล่นด้วย
แต่ไอ้ความอยากตามใจยัยตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง..เลยได้แต่ตามๆกันไป
"เดี๋ยวหนูจะเล่นเป็นป่านะ...ป่าจะเป็นตัวแบกทีม..น้องอายเป็นแครี่ยืนเลน..ส่วนพี่มิลเล่นเป็นซัพพอร์ตคอยดูแลลูกนะ"
"คอยดูไงละ"
"คอยกันลูกไงไม่ให้ตาย ง่ายสุดละ..ไม่ต้องใช้หัวมาก"
"หนูไม่ได้หลอกด่าพี่ใช่มั้ย?"น้ำเสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความสงสัย..ดวงตากลมสีน้ำตาลเสไปมองทางอื่น..ไม่รับไม่ปฏิเสธ ก่อนจะเนียนไปคุยกับลูกสาว
"ส่วนน้องอายยืนเลนแครี่..เลนมังกรนะ"
"อื่อ...แค่ตีป้อมกลางอันใหญ่ให้แตก ถือว่าชนะละใช่มั้ย"น้ำเสียงยังคงเซ็งๆ
มันจะยากอะไร...แค่นี้เอง
คนเป็นแม่พยักหน้างึกงักๆ เป็นเชิงรับว่าใช่
ตอนที่ตั้งชื่อ...อันธิยาคิดแล้วคิดอีกว่าจะตั้งชื่อว่าอะไรดี..เลยได้เป็น...'เมียรักของพี่รามิล'
ทั้งยังแอบเหล่มองคนที่นั่งอยู่บนฟูกข้างล่าง...ชายหนุ่มในเสื้อกล้ามคอห่านสีขาว กับกางเกงบ็อกเซอร์..ผมปรกหน้าถูกมัดรวบเป็นจุก..ดูหล่อเหลา...และหล่อเหลามากในสายตาเธอ
ชายหนุ่มตั้งชื่อง่ายๆว่า 'รามิล'
ส่วนลูกสาวคนสวย ตั้งชื่อว่า 'ดารินลูกป๊ะป๋าม๊ะม๊า' ทำคนเป็นแม่ยิ้มแก้มปริ
พอทั้งสามเข้าเกม 5-5 ระบบก็สุ่มจับคู่ทันที..ก่อนเข้าเกมเธอแนะนำลูกกับผัวเรียบร้อยแล้ว..ว่าให้เลือกตัวไหน
เธอนั้นเลือกวูคอง..ที่สามารถหายตัวได้ เด็กหญิงดารินเลือกเทล..ที่เธอไปอ่านรีวิวมาว่าเล่นง่าย..ส่วนพี่รามิลเลือกเป็นเฮเลน..ที่เธอเห็นว่าตัวละครมันน่ารักดี..และฮิลให้ลูกได้
"พี่เล่นตัวผู้ชายไม่ได้เหรอ"น้ำเสียงคนเป็นสามีเต็มไปด้วยความลังเล..เขาต้องมาเล่นตัวแบ๊วๆแบบนี้อะนะ
"ตัวนี้มันฮิลเพิ่มเลือดได้พี่"เธออธิบายอย่างใจเย็น..เขาได้แต่นิ่งไป..เพราะไม่เข้าใจศัพท์แสงในเกม
พอสามคนพ่อแม่ลูก เลือก..ตำแหน่งทั้งสามไปแล้ว..คนที่สุ่มได้สองคนเลยเหลือแต่ตำแหน่ง..เมจกับออฟเลน
เริ่มเกม
"หวัดเด"น้ำเสียงเด็กเกรียน ที่อายุน่าจะราวๆประถมทักขึ้นมาก่อน..อันธิยาตกใจเล็กน้อย..แต่ไอ้คนไม่คิดอะไรมากก็ทักกลับไป
"ดีจ๊ะ"
"อ้าว...เพ่เป็นผู้หญิงเหรอ"เสียงยังคงเกรียน
"จ๊ะ"
"แบกด้วยนะ"
"จัดไปลูก"
แต่พอเกมเริ่มเท่านั้น...ไอ้คนที่คิดว่าเกมมันง่ายๆ ก็เริ่มฟาม...เธอดูยูทูปมา มันต้องฟามในป่าตัวเองซ้าย ขวา..เธอก็ทำตาม แต่จนแล้วจนรอด..ก็ยังอยู่ในป่าไม่ออกไปไหน..จวบจนผ่านไปเกือบ8นาที...ป้อมนอกฝั่งออฟเลนเริ่มแตก..เพราะไม่มีคนมาช่วยแก๊ง
"เห้ย...เจ้เมื่อไรจะมาเนี่ย แตกหมดละเห็นมั้ย"เสียงด่าขรมพร้อมคำหยาบยาวเหยียด..ทำคนอายุย่าง30อึ้ง
"คุณอย่าไปยืนสูงซิ...มาในป้อมๆ" ลูกสาวรีบเรียกคนเป็นพ่อ..เมื่อฝ่ายนั้นเอาตัวละครสุดแสนน่ารักไปเสียเลือด พร้อมสกิลฟรีๆ
"ไม่ต้องห่วงนะม๊ะม๊ามาช่วยแล้ววววว"
คนเป็นแม่รีบตะโกนเมื่อเห็นเลนลูกสาวโดนรุม 4-2 ยิ่งเห็นไอ้ตัวละครน่าเกลียดมาไล่ตีคนเป็นสามีด้วย..อารมณ์คนหวงผัวกำเริบ รีบบังคับเอาตัวละครไปบังทันที
'ปึก'
เรียวมะ Kill วูคอง
ได้ผลเธอกันได้..แต่ตัวละครสิ้นชีพทันที
'แน่ละ!! ตัวป่ามันบาง'
"อิป้า...ทำอะไรรรรรร"
คนในเกมหัวร้อนด่าเป็นชุดๆ
เธอดูมือถืออย่างงงๆ ยังไม่รู้ตัวว่าทำอะไรผิด
เสียงด่ายังมาเป็นชุด จนคนเป็นสามีทนไม่ไหวเปิดไมค์ด่าตอบ..กลายเป็นสงครามน้ำลาย..จากเกมที่เธอตั้งใจจะมาสร้างความ 'สามัคคี' จบไปภายใน12นาที และฝั่งนู้นพิมพ์มาว่า
"กากวะ"
แถมขึ้นเครื่องหมาย
'DEFEEAT'
สร้างความหัวร้อนให้กับผู้ชายคนเดียวในห้อง..กับเด็กน้อยในห้องเป็นอย่างมาก
*เกมrov เป็นเกมmoba ในมือถือที่นิยมในประเทศไทย ตัวเกมจะแบ่งเป็นสองฝ่าย..เงื่อนไขใครตีป้อมอีกฝั่งแตกก่อนถึงจะชนะ..เป็นเกมที่ต้องเล่นเป็นทีม
เพิ่มเติมอีกนิด..ตำแหน่งป่า..ที่แบกเพราะเป็นตำแหน่งที่เงินเยอะสุด แล้วต้องเป็นคนเดินเกม..แพ้ไม่แพ้ป่ามีส่วนพอสมควรเลยค่ะ ^^"
Related chapters
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่16
แล้วเครื่องหมาย'DEFEEAT''DEFEEAT''DEFEEAT''DEFEEAT''DEFEEAT''DEFEEAT'ยังขึ้นไม่หยุด..มันผ่านไปเกือบสามชั่วโมงแล้ว..ที่แพ้สิบกว่าเกมติดต่อกัน...ริมฝีปากรูปกระจับของคนเป็นลูกสั่นด้วยความโกรธเธอไม่เข้าใจทำไมถึงแพ้...ส่วนคนเป็นพ่อขมวดคิ้วยุ่ง..จริงๆเขาไม่ชอบเล่นเกม..แต่..เขาแค่ไม่ชอบแพ้!!!บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความมาคุ..เว้นก็แต่...'ไอ้คนชวนชาวบ้านเขาเล่น' ยังอารมณ์ดีไม่ผิดจากตอนเริ่มเล่นคนเป็นเมียและแม่มองนาฬิกาข้างผนัง..มันบอกเวลาสี่ทุ่ม ตาโตสีน้ำตาลเริ่มหรี่ด้วยความง่วง..ตามมาด้วยเสียงหาว"อื่อ...แค่นี้ก่อนนะ...ม๊ะม๊าง่วงแล้ว"ไม่พูดเปล่ายัยตัวแสบปิดมือถือ..แล้วทิ้งหัวลงหมอน..หลับไปดื้อๆซะงั้น..ทิ้งให้อารมณ์คนในห้องยังคงคุกรุ่นพ่อลูกมองหน้ากันอย่างจนใจ"ฉันว่า..วันนี้..เราพอก่อนมั้ย?"เสียงคนตัวโตแหบพร่า..คนเป็นลูกรับคำอย่างจำใจร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นไปปิดไฟ..ก่อนจะมานอนพลิกไปพลิกมาบนฟูกด้วยอารมณ์หงุดหงิด..แทบไม่ต่างจากคนเป็นลูกที่ปกติเป็นคนนอนง่าย..พ่อกับลูกถอนหายใจพร้อมกัน"คุณนอนไม่หลับเหรอ?"เด็กน้อยวัยประถมปลายถาม"อื่อ""อีกเกมดีมั้ย?"น้ำเสียงคนเป็นลูกลังเล..แต่ถ้าให้นอนทั
Last Updated : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่17
ตกเย็นภรรยาตัวน้อย..พาคุณสามีตัวโตไปฝึกขี่รถมอเตอร์ไซต์ ขาไปให้เขาซ้อนท้ายเช่นเดิม..มือหนาหยาบโอบเอวแน่งน้อย..ลมทะเลตีหน้าเขาและเธอ..เป้าหมายคือลานเปล่าในโรงเรียนประถมบรรยากาศช่วงเย็นค่อนข้างอบอ้าว..ตอนไปถึงโรงเรียนเหลือเพียงคุณลุงยาม เช่นเคยพอคุณลุงเห็นว่าเป็นเด็กเก่าก็อนุญาตให้เข้าไปใช้สถานที่ชั่วคราวได้อันธิยาจอดรถไม่ไกลจากร่มไม้ ร่างบอบบางพยายามช่วยทบทวนความทรงจำ..พร้อมอธิบายให้พี่ชายข้างบ้านฟัง..ถึงตำแหน่งต่างๆบนรถมอเตอร์ไซต์รามิลพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจอาจเพราะเคยขี่มาก่อน..รอบเดียวคนตัวโตก็ทำได้เลย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลสุกใส..รอยยิ้มน่ารักถูกส่งมาให้"สงสัยคนสอนจะเก่ง"ไอ้ต้าวตัวเล็กเริ่มชมตัวเองอุบอิบ เมื่อเห็นคุณสามีขับวนไปวนมาได้หลายรอบ..สักพักก็มาจอดตรงหน้าเธอ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเปื้อนรอยยิ้ม'ผัวฉันหล่อเกินกว่าใคร'สายตาที่ยัยตัวแสบส่งมาให้..ทำรามิลขนลุกซู่ ใบหูคนตัวโตขึ้นสีอย่างอดไม่ได้ เขามั่นใจว่าตัวเขาในอดีตไม่ใช่คน 'ขี้อาย' แต่..พอโดนสาวจีบทุกวันก็พาเขินไม่น้อย..เขาเสมองทางอื่น"พี่ว่า..พี่น่าจะเคยขี่มาก่อนนะ"เสียงเข้มแหบพร่า ร่างบอบบางนั่งบนเก้าอี้หิน เท้าแกว่งไปมา..ว
Last Updated : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่18
ร่างสูงใหญ่ของคนเป็นพ่อส่งยิ้มเขินๆ ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเด็กหญิงตัวน้อย..มือหนาหยาบยื่นถุงใส่พวงมาลัยสำหรับใช้ไหว้พ่อมาให้..ดวงตาคู่สวยของคนเป็นลูกเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย.. ดีใจ..ประหลาดใจ..สงสัย..ก่อนจะส่งคำถามแผ่วเบา"คะ...คุณมาได้ไง""นั่งรถมากับม๊ะม๊าหนูนั่นแหละ"ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเปื้อนยิ้ม..ช่างผิดจากวันแรกที่เธอเจอที่โรงพยาบาล"แล้วม๊ะม๊าละคะ""วนหาที่จอดรถอยู่ ม๊ะม๊ากลัวจะสาย..เลยให้ฉันมาหาหนูก่อน"ก่อนที่คนเป็นลูกจะทันได้ถามอะไรเพิ่ม ร่างอวบอ้วนในชุดข้าราชการครูก็เดินเข้ามาหา"คุณพ่อ ของคุณหญิงดารินเหรอคะ"น้ำเสียงคนเป็นคุณครูประจำชั้นตั้งคำถามตื่นเต้นแล้วเมื่อชายหนุ่มหันมายิ้มละไมให้..ใบหน้าวัยสี่สิบกว่าของคนเป็นครูประจำชั้นขึ้นสี..ถ้าเธอจำไม่ผิด พ่อของเด็กน้อยเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว"ใช่ครับ..ผมเป็นพ่อที่หายตัวไปของดารินครับ"ชายหนุ่มรับคำทันที เรียกเสียงฮือฮารอบข้างไม่น้อยเด็กหญิงปรายพันแสงหน้าซีดทันที..ปมที่เคยใช้ล้อคู่แข่งคนสวยมาตลอดสิบปี..จบกันวันนี้..แถมคุณพ่อของเพื่อนทั้งหล่อเหลา หุ่นดีราวกับดารานักแสดงไม่มีผิด..ช่างต่างจากพ่อของเธอที่อ้วนราวกับหมู..เด็กน้อยนึกเหย
Last Updated : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่19
แม่คุณแม่ทูลหัวที่สนับสนุนให้เขาตั้งวง..จัดแจงทอดหมูแดดเดียว หาถั่วลิสง ตั้งเตาหน้าบ้านให้พร้อม..เขาควรดีใจใช่มั้ยที่มีเมียสปอยขนาดนี้?"เบียร์หมดบอกได้นะพี่ เดี๋ยวอัญออกไปซื้อให้""..."ใบหน้าจิ้มลิ้มเปื้อนยิ้ม..ทั้งยังเอาหมูที่หมักพึ่งเสร็จ กับถาดอาหารทะเลพวกปลาหมึก กุ้ง ปู มาให้อีก..ส่วนเจ้าตัวทยอยขนเอาผ้าที่รีดเรียบร้อยแล้ว..จัดแจงไปส่งลูกค้า..ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดคอกลมพอดีตัวรีบลุกทันที"เดี๋ยวพี่ช่วย""ไม่เป็นไรพี่ แค่นี้เองพี่นั่งดื่มไปเถอะ..ฟังเรื่องสมัยก่อนเยอะๆ เพื่อพี่จะจำได้ไง"เสียงใสส่งมาพร้อมรอยยิ้มหวาน ก่อนที่รามิลจะทันได้ตอบอะไร..ร่างบอบบางตัวเล็กก็ขับรถหนีเขาไปแล้ว..ทิ้งให้ไอ้พี่ข้างบ้านจมอยู่บรรยากาศชวนอึดอัด"ดื่มดิมึง ชน!!!"น้ำเสียงวิญญูทัก พร้อมทั้งยกแก้วเป็นเชิงขอชนกับเขา ใบหน้าหล่อเหลาชักกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จำใจต้องจิบเบียร์เป็นเพื่อนส่วนไอ้เพื่อนผอมชอบกินกับแกล้มมากกว่าเริ่มชวนคุย..เขาเงยหน้าจากแก้วเบียร์มองมัน"เมียมึงยังแสนดีไม่เปลี่ยนเลยนะไอ้มิล..พวกกูโคตรอิจฉามึงเลยอะ""ยังไง?""ดูดิ..มึงอยากตั้งวงก็ไม่บ่น เป็นอิหมวยเมียกูนะ..บ่นจนบ้านบึ้มละ..คงไม่มีกั
Last Updated : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่20
เช้าวันต่อมา..รามิลตื่นสายกว่าปกติ แตกต่างจากลูกสาวคนสวย กับมนุษย์เมีย..ที่เช้านี้ยังคงตื่นมาทำหน้าที่อย่างแข็งขันพอนึกสภาพเพื่อนรักในอดีตทั้งสองคน..ใบหน้าคมคายก็หลุดอดหัวเราะขำไม่ได้..สรุปเมื่อคืนแทบไม่ได้ดื่มกันต่อ..เพราะพาลหัวร้อนจากเกม..ยังดีที่ลูกสาวคนสวยกลับมาเล่นตำแหน่งป่า..ช่วยให้ได้ดาวคืนบ้าง..ทั้งสองคนแทบกราบ..ถึงเขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องซีเรียสกับ 'ดาว' ในเกมขนาดนั้น..แต่เขาชอบบรรยากาศ..ที่เถียงกัน..หัวเราะไปด้วยกัน เวลาชนะก็มีเพื่อนร่วมยินดี..มันเป็นความรู้สึกอบอุ่น..ที่บรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก..แต่เขาชอบมันชายหนุ่มจัดแจงพับผ้าห่มเก็บเข้าที่..ก่อนจะหันไปอาบน้ำจัดการตัวเอง.. นาฬิกาบนผนังบอกเวลา อีกสิบห้านาที ใกล้เก้าโมงเช้าพอลงมาชั้นล่าง..คุณภรรยาสุดแสนน่ารักชะเง้อโผล่หน้าจากประตูครัว"ตื่นแล้วเหรอพี่..หิวยังคะ เช้านี้มีข้าวต้มปูของโปรดพี่มิลด้วยนะ"เสียงใสส่งมา...ก่อนยัยตัวกระเปี๊ยกจะจัดแจงยกชามข้าวต้ม พร้อมดันเครื่องปรุงบนโต๊ะมาให้"ขอบคุณค่ะ"ชายหนุ่มทอดเสียงหวานไม่รู้ตัว..ดวงตาคมคู่สวยระยิบระยับ..ใบหน้าจิ้มลิ้มขึ้นสีด้วยความเขินทันที"พี่มิล""ว่าไงแบน"ชายหนุ่มเงยหน้าจากชาม
Last Updated : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่21
"พี่มิล..หมายความว่า..พี่เคยทำอะไรพวกนี้?"เสียงแผ่วเบา..เต็มไปด้วยความตื่นเต้น..ดวงตาสีน้ำตาลคู่โต..มองสบดวงตาดำลึก..บุคลิกสุขุม..นุ่มลึก..บางอย่างทำให้เธอเกรง"อื่ม..เพราะหลายๆอย่าง..ที่ทำไป..มันเกิดจากสัณชาตญาณ..การฝึกฝน..ไม่ใช่จู่ๆก็ทำได้"เสียงเข้มแหบพร่า..การที่เขาได้มีโอกาสกลับมาเทรดหุ้น..มัน 'กระตุ้น' ความเคยชินบางอย่าง..ที่ถูกฝังไว้ในกระดูกดำ"เราไปหาอาจารย์หมอดีมั้ย?"ยัยตัวเล็กแนะนำ..บางทีถ้าเขาอยู่ใกล้..สิ่งที่เคยทำทุกวัน..อาจจะทำให้ 'จำ' ระยะเวลาหนึ่งทศวรรษที่ทำหายไปได้"อื่ม..ไว้วันหยุดไปกันนะ"ที่เขา 'เลือก' วันหยุด เพราะอยากหาเงินในวันธรรมดาให้มากกว่านี้..ที่สำคัญเขาอยาก 'คืนเงิน' ที่ยืมเธอไปด้วยอาทิตย์นั้นชายหนุ่มยังคงใช้วิธีเดิมในการหาเงิน..มีครั้งนึง อันธิยามานั่งเฝ้าคนเป็นสามีที่เธอเคยตีตราว่าไม่ได้เรื่อง..แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็น 'ซุปเปอร์สามี' ที่ทั้งหล่อ..และพึ่งพิงได้เธอนั่งเท้าคางมองเขา..ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตเยิ้มไปด้วยความรัก..จนพี่ชายข้างบ้านดีดเหม่งน้อยไปนึงทีด้วยความหมั่นไส้..ใบหน้าหล่อเหลายังคงขึ้นสี"เลิกมองพี่แบบนี้ได้แล้วแบน"เสียงดุไม่จริงจัง"ก็พี่มิลอยากหล่อ
Last Updated : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่22
อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์..สามีของเธอเอาแต่จดจ่อกับหน้าจอเทรด..ส่วนเธอกำลังปวดหัวกับภารกิจ..ทำอาหาร และของว่าง เพื่อร่วมงานประจำปีของสถานสงเคราะห์บ้านเด็กพิเศษนาหม่อมห้าม..ซึ่งจะจัดก่อนวันปีใหม่ของทุกปีโดยคนในหมู่บ้าน รวมถึงหมู่บ้านรอบๆ จะรวมเงินกันจ้างศิลปิน..จ้างชิงช้าสวรรค์..บ้านบอล..ยิงเป้า ปาโป่ง..บางทีก็มีสาวน้อยตกน้ำ..เพื่อให้เด็กๆในสถานสงเคราะห์..และผู้เข้าร่วมงานมีกิจกรรมสนุกสนานได้ทำกันรวมทั้งยังรวมเงินซื้อของขวัญจับสลากปีใหม่..มาแจกเด็กๆ ที่อยู่ในสถานสงเคราะห์อีกด้วยนอกจากนั้น..ในงานเองยังมีผู้ใจบุญ..มาจัดบูธของกิน..อาทิ..ก๋วยเตี๋ยว..ขนมจีน ข้าวต้ม โจ๊ก ข้าวราดแกง หรือพวกของปิ้งย่าง..ลูกชิ้น..ไส้กรอก..ของทะเล หรือพวกขนมปังก้อน..วุ้น..สายไหม..ไอติมหลอด..ไอติมตัก..ของกินหลากหลายอย่าง..แล้วแต่จิตศรัทธาโดยตั๋วค่าเข้า..ขึ้นกับผู้ซื้อว่ามีความประสงค์จะบริจาคเท่าไร..แลกกับคูปอง..เพื่อนำมาใช้ในงานปีนี้..อันธิยานึกไม่ออก..ว่าจะหาอะไรมาจัดบูธดี..ใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มยุ่ง..ยัยตัวแสบเริ่มเข้าไปออดอ้อนสามี..เพื่อเขาจะมีไอเดียดีๆให้"พี่มิล..ว่าปีนี้เราทำอะไรไปร่วมงานดี""ไม่รู้ดิ..แล้วแต
Last Updated : 2024-12-09ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่23
"แกลองนึกตามฉันดูนะอัญ..จากผู้ชายที่ดูโง้โง่..ทำไมอยู่ๆฉลาดขึ้นละ""เดี๋ยวๆ..นี่แกกล้าว่าผัวฉันโง่เหรอ!!!""แหะๆ..ไม่โง่ๆ"คนเป็นเซลล์รีบแก้คำ..เดี๋ยวคนซื้อไม่พอใจจะอดขายประกัน..เพื่อนของเธออะไรก็ดี..เว้นแต่ความหลงผัว..ผัวข้าใครอย่าแตะ!!"แค่อดีตพี่เขาเป็นผู้ชายที่ใช้ชีวิตไปวันๆ..ฉันเลยสงสัย..ว่าระหว่างที่พี่เขาหายตัวไป..คนที่เก็บเขาได้ต้องไม่ธรรมดาแน่""อื่ม..ฉันก็คิดอยู่..เพราะทักษะที่พี่เขามี..มันน่าจะเกิดจากการทำงานมากกว่าอยู่ๆก็เป็นเอง"ยัยตัวเล็กพึมพำตอบเพื่อนสาวรีบกระถดตัวมานั่งใกล้..ก่อนกระซิบกระซาบ"แกว่า..มีโอกาสมั้ย..ว่าพวกมหาเศรษฐีเก็บพี่เขาไปเลี้ยง"เพื่อนรักตั้งสมมติฐาน..ทั้งยังพูดเสริม"อีกอย่างนะฉันว่า..พี่เขาน่าจะความจำเสื่อมตอนตกเรือรอบแรก..เลยจำแกกับน้องอายไม่ได้""อื่ม..ฉันก็คิดว่าที่พี่เขาไม่กลับมา..เพราะจำฉันกับลูกไม่ได้นี้แหละ..พอกระทบกระเทือนอีกรอบ..เลยลืมหมด"เจ้าของบ้านตัวเล็กเสริม..เพื่อนรักพยักหน้าหงึกหงักเป็นเชิงเห็นด้วย..ถ้ายังตั้งข้อสงสัยต่อ"ฉันว่าพี่มิลมีโอกาสได้คลุกคลีกับคนมีเงินแน่ๆ..เพราะพฤติกรรมของพี่มิล..มันพฤติกรรมคนรวยชัดๆ"ละเอียดรอบคอบ..และเขี้ย
Last Updated : 2024-12-09
Latest chapter
ป๊ะป๋าที่หายไป บทพิเศษ2
ณ ศาลาทรงจีน หลังตึกเป่ยวันนั้นเป็นเสาร์เช้าเด็กหญิงดารินนั่งมองดูบ่อบัวที่กำลังบานสะพรั่ง มีผีเสื้อตัวน้อยบินวนรอบ...ในมือมีจดหมายที่คนเป็นทวดเขียนให้..ตั้งแต่วันที่ได้รับมันมา..เธอเองกลับเป็นฝ่ายที่ไม่กล้าจะเปิดมันขึ้นมาอ่าน..ส่วนหนึ่งเธอไม่อยากจะยอมรับว่า หนึ่งในบุคคลที่เธอเคารพรักมากที่สุดในชีวิต..ท่านได้เสียไปแล้วมือน้อยขาวผ่องสั่นเล็กน้อย..เธอสูดหายใจเข้าเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะตัดสินใจแกะซองจดหมายออกมาอ่าน‘ถึง จินเยว่..จินจินน้อยของเหล่ากงวันที่จินจินน้อยได้รับจดหมายฉบับนี้ เหล่ากงคงไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว..เหล่ากงรู้ว่าจินจินเองก็คงจะเสียใจไม่น้อย แต่เหล่ากงอยากจะบอกจินจินว่าการลาจากอาจเป็นเรื่องที่ยาก แต่ทุกคนล้วนหนีมันไม่พ้น เหมือนที่จินจินเองสูญเสียพ่อตั้งแต่อายุยังน้อยแต่เหล่ากงก็ยังเชื่ออย่างหนึ่งว่า..เหลนของเหล่ากงเป็นเด็กที่เข้มแข็ง จินจินจะต้องผ่านมันไปได้อย่างแน่นอนถ้าจะมีเรื่องไหนที่เหล่ากงเสียดายมากที่สุด ก็คงเป็นเพราะเราได้ใช้เวลาด้วยกันน้อยเกินไป มันมีหลายสิ่งที่เหล่ากงอยากเล่าให้หนูฟัง อยากดูการเติบโตของหนู อยากอยู่ถึงวันที่หนูมีคู่ชีวิต มีลูก แต่ไม้ใกล้ฝ
ป๊ะป๋าที่หายไป บทพิเศษ1
ย้อนกลับไปเมื่อสิบปีก่อน..กลางทะเลระหว่างหมู่เกาะกับผืนแผ่นดินใหญ่ร่างผอมสูงค่อยๆ จมลงไปในน้ำทะเล มันทั้งมืดลึก และหนาวเหน็บ เสียงพายุพัดรุนแรงค่อยๆ เลือนหายไปจากโสตประสาท จิตใต้สำนึกพยายามบอกตัวเองให้ว่ายขึ้นไปเหนือน้ำให้ได้ ‘เมียกับลูกน้อย’ยังรอเขาอยู่..แต่..ถึงแม้จะว่ายน้ำเก่งตามประสาลูกทะเลมากแค่ไหนก็ตาม.. ณ เวลานี้...ตอนนี้ เรี่ยวแรงกับค่อยๆ หายไป..และพรากลมหายใจของการดิ้นรนครั้งสุดท้ายไปพร้อมกันด้วยรามิลมารู้สึกตัวอีกที ตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นเรียบร้อยแล้ว...ท้องฟ้าดำมืดเมื่อคืนเปลี่ยนเป็นสว่างจ้าฉายแสงสดใส ชายหนุ่มถอนหายใจโล่งอก...โชคดีเขารอดมาได้‘ให้มาตายตอนอายุแค่ยี่สิบสองมันจะใจร้ายไปหน่อยมั้ย!!’ไอ้ต้าวอดีตเดือนเกษตรคิดอย่างอารมณ์ดี แต่พอคิดได้ว่า..เมื่อวานวันเกิดยัยตัวเล็ก..เขากลับบ้านไม่ทัน..แม่เสือตัวจ้อยคงโกรธเขาเป็นแน่ แถมลูกสาวตัวน้อยถ้าไม่ใช่เขากล่อมนอน..ไม่รู้ว่ายัยหนูน้อยจะยอมนอนมั้ยนะคิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน พร้อมสะบัดทรายที่อยู่ตามขากางเกงออกดวงตาคมคู่สวยหันซ้ายแลขวา..สำรวจรอบๆ ไม่รู้ว่าน้ำทะเลพัดเขามาถึงไหน..หมู่บ้านที่อยู่ตรงหน้าเองก็ไม่คุ้นเคยเอาเ
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่89 (จบ)
ปิดเทอมฤดูร้อนวนมาอีกครั้ง รอบนี้ครอบครัวเล็กๆ ของอันธิยานัดกันไปเที่ยวทะเลทางใต้ โดยภากรเป็นหัวเรือใหญ่ในการจัดหาที่พัก เรือยอชต์สุดหรู นอกจากนี้ยังมีสมาชิกคนใหม่อยู่ในพุงยัยแบนสะท้านโลก..ตอนชายหนุ่มเห็นผลตรวจครั้งแรก...ความรู้สึกอิ่มเอมฟองฟูขึ้นเต็มหัวใจ..ดวงตาคมมองหน้าท้องแบนราบของไอ้ต้าวตัวเล็ก..เขานึกประหลาดใจเหลือเกินว่าข้างในพุงเล็กๆ นั้นจะมีเด็กน้อยอาศัยอยู่ ขณะเดียวกันเด็กหญิงดารินยิ้มแก้มบานแทบทั้งวัน เธอลากป๊ะป๋ากับม๊ะม๊า ไปหาซื้อเสื้อผ้า..ข้าวของเครื่องใช้..ของเล่นให้น้องน้อยตั้งแต่ยังไม่รู้เพศ ทั้งยังลงมือจัดห้องนอนเล็กให้น้องเอง เพราะห้องเดิมที่คนเป็นแม่ตั้งใจแต่งให้ลูกคนที่สอง กลับยกให้เด็กชายคีรีตัวแสบไปนานแล้ว เด็กหญิงเลือกโทนสีเขียว ซึ่งเป็นสีกลาง ทั้งยังขอห้องด้านล่างที่แต่เดิมเป็นห้องว่างไว้ทำ kid room เพิ่มอีกต่างหากแต่พอทำไปทำมา ก็พึ่งนึกได้...ถ้ามีน้องตอนนี้ เธอกับเด็กน้อยอายุจะห่างเกินหนึ่งรอบ...น้องสุดที่รักของเธอจะเหงา เหมือนที่เธอเคยเหงาในสมัยวัยเยาว์มั้ยนะ? เมื่อสมองของคนเป็นพี่สาวคนโตคิดได้..ใบหน้าสวยหวานแฝงแววเจ้าเล่ห์..วิธีที่เธอนึกออกคงต้องกดดันให้ป๊ะ
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่88
พอผ่านเรื่องราวทั้งหมดผ่านพ้นไป ชีวิตของครอบครัวเล็กๆ ก็กลับกลายมามีความสุขเหมือนดั่งเก่า เพิ่มเติมคงจะเป็นการหวงแหนช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมากยิ่งขึ้น..สิ่งที่ดีที่สุดของเรื่องคราวนี้ คือภากรไม่ต้องทำงานหนัก..เขามีความสุขกับการมีเวลาให้กับครอบครัวมากยิ่งขึ้น..ส่วนใหญ่ชายหนุ่มเลือกจะทำงานที่บ้าน เด็กชายคีรียังคงตามติดเด็กหญิงดารินไม่เปลี่ยน ส่วนเด็กหญิงดารินกลับชอบหนีไปเล่นกับแก๊งพี่ไค พี่ปาลมากกว่า ไม่ว่าจะพูด หรือแกล้งทำตัวใจร้ายไอ้ต้าวเพื่อนชายก็ยังคงติดหนึบราวกับว่ากลัวเธอจะหายไป เล่นเอาจินจินน้อยของเหล่ากงแทบกุมขมับทุกวันในขณะที่คนเป็นแม่กำลังวางแผนกับลูกชายกำมะลอสุดที่รัก ว่าจะไปเรียกร้องพ่อแม่ฝ่ายชายให้มารับผิดชอบ 'หมั้นหมาย' กันไว้ก่อนดีมั้ย? ผู้ชายดีๆ ถ้าไม่รีบจับจองตั้งแต่ต้นๆ เด็กผู้หญิงคนอื่นก็จ้องจะคาบไปกินนะซิ ซึ่งเด็กชายคีรีย่อมเห็นด้วย แววตาสองชั้นดีใจจนปิดไม่มิด แต่คนหนึ่งผู้ใหญ่ คนหนึ่งเด็ก...ยังคิดแผนไม่ออกว่าต้องทำอย่างไรดี ในส่วนของฝั่งครอบครัวคีรีนั้นไม่ติดปัญหาอะไร เพราะคุณหมอกินรี มักจะตามใจลูกๆ อยู่แล้ว ขณะพี่ไคเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นทุกเดือน แม่ของเขายังไม่ว่าอ
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่87
ทนายประจำบ้านยังคงอ่านพินัยกรรมไปเรื่อยๆ สรุปได้ว่า บ้านรองเองก็ได้บริษัทประกันภัย...ซึ่งเป็นบริษัทที่มีมูลค่าใหญ่อันดับสองของตระกูล และถ้าเป็นธุรกิจที่บริหารให้ดีสามารถต่อยอดได้หลายอย่าง ลูกชายคนที่สองมองหน้าคนในครอบครัวด้วยความตกใจไม่แพ้กันส่วนลูกสาวคนสุดท้องได้เงินสดมูลค่าหลายพันล้าน...ชวนให้บรรดาญาติห่างๆ อิจฉาไม่น้อยคฤหาสน์หลังใหญ่มอบให้กับอดิศัยลูกชายคนโต โดยมีหน้าที่ต้องดูแลมารดาจนสิ้นอายุขัย...ส่วนอื่นๆ ในคฤหาสน์ย่อยนั้นถูกเซ็นมอบที่ดินเป็นของลูกๆ หลานๆ นานแล้ว ในขณะที่หลานชายคนโต ที่แต่เดิมคาดว่าจะได้ทรัพย์สมบัติมากที่สุด กับได้เพียงจำนวนหุ้นหลักสิบ ถึงสิบห้าเปอร์เซ็นต์ในธุรกิจต่างๆ กันไป หลายคนส่งรอยยิ้มแสดงความเห็นใจมาให้ แต่ใครจะรู้ว่าภากรดีใจมากแค่...อะไรจะดีเท่ากับการไม่ต้องทำอะไรเลย แต่ได้ส่วนแบ่งกันเล่า!!!ถ้าจะมีคนรู้ทัน ก็คงมีแต่ลูกสาวคนสวยที่เธอหันมายิ้มมุมปาก พร้อมทั้งยั่กคิ้วให้หนึ่งที แน่ละ...ป๊ะป๋าต้องขอบคุณเธอ เพราะเธอเป็นหนึ่งในคนที่เกลี้ยกล่อมเหล่ากง....ในเครือบริษัทมหาชนนั้น เดิมมีการวางรากฐานที่ดีอยู่แล้ว ถ้าไม่เกิดวิกฤติเศรษฐกิจ หรือผู้บริหารโง่เง่า อีโ
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่86
คุณวันชายหัวหน้าทนายประจำตระกูลอยู่ในชุดสูทสีเทา บุคลิกเคร่งขรึม..เขาอายุราวๆ ห้าสิบกว่า แต่เดิมเขาคือ เด็กในอุปการะของท่านเจ้าสัวธงชัยนั้นเอง ชายวัยเกษียณขยับแว่นตากลมสีใสเล็กน้อย ก่อนจะเดินมายืนด้านหน้า ในมือมีเอกสารพินัยกรรม..ทุกคนในห้องเงียบพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย"ฮะแฮ่ม...ทุกท่านในตระกูลมากันคบทุกคนแล้วใช่มั้ยครับ?"ทนายพูดพร้อมกวาดตา เช็กจำนวนคน ที่มีสิทธิ์ในพินัยกรรมที่ท่านเจ้าสัวได้จัดทำไว้ พอเห็นว่าผู้มีสิทธิ์คบตามจำนวน จึงพยักหน้าก่อนจะอ่านเอกสารในมือต่อ"เอาละครับ วันนี้ผมจะมาประกาศพินัยกรรมที่ท่านเจ้าสัวได้ทำไว้ อย่างแรกผมอยากทำความเข้าใจกับทุกคนว่า..นี้คือวัตถุประสงค์ของผู้ตาย และเป็นความตั้งใจแน่วแน่ ผมก็หวังว่าทุกคนจะเคารพในการตัดสินใจของท่านเจ้าสัว""...""ถ้าพร้อมแล้ว...ผมขอเริ่มเลยนะครับ""...""ข้าพเจ้า นายธงชัย กิตติวรชัยกุล ในขณะทำพินัยกรรมข้าพเจ้าขอยืนยันว่ามีสติสัมปชัญญะปกติดี โดยเมื่อข้าพเจ้าถึงแก่กรรมให้แบ่งทรัพย์สินต่างๆ ของข้าพเจ้าให้บุคคลดังต่อไปนี้ในส่วนของบริษัท..ข้าพเจ้าขอแบ่งแยกบริษัทออกเป็นดังนี้ ธุรกิจในเครือร้านสะดวกซื้อ..หุ้น 60%ที่ข้าพเจ้าถืออย
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่85
ช่วงเย็นในระหว่างครอบครัวเล็กๆ กำลังนั่งกระเซ้าเย้าแหย่..ทั้งยังตกลงกันว่าปิดเทอมรอบหน้าจะไปเที่ยวต่างประเทศกันดีมั้ย? รวมถึงเล่าเรื่องระหว่างช่วงเวลาที่ลูกสาวสุดที่รักนอนหลับเป็นตายเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ทุกอย่างเหมือนจะดี..บรรยากาศอบอุ่นหวนคืนกลับมา..มาวันนี้..สิ่งเล็กๆ เหล่านี้..มันเป็นสิ่งที่คนในบ้านหวงแหนนักหนาแน่ละ..การที่เด็กหญิงฟื้นจากอาการบาดเจ็บ นั้นสมควรเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่แล้วเสียงโทรศัพท์จากมือถือของหัวหน้าครอบครัวกลับพรากบรรยากาศดีๆ ให้จางหายไป 'ท่านเจ้าสัวอาการโคม่า!!!'หน้าห้อง icu ตอนที่ภากรเข็นรถลูกสาวมาถึง..ครอบครัวกิตติวรชัยกุลต่างมายืนออหน้าห้อง..แต่ละคนหน้าตาไม่ดีนัก..คุณอดิศัยนั่งซึม ข้างๆ มีคุณหญิงชญานินนั่งซับน้ำตาพร้อมกุมมืออยู่ด้านข้าง ดาริกาเองพอเห็นพี่สะใภ้ก็รีบวิ่งมาหา..เธอเองก็จวนเจียนจะร้องไห้ส่วนครอบครัวบ้านรอง..ชาญวิทย์เองเดินไปเดินมาด้วยความเคร่งเครียด ไหนจะเครียดเรื่องเงินที่ต้องใช้หมุนในบริษัท มาอาการป่วยของคนเป็นพ่อ ลูกชายลูกสาวทั้งสองก็ยังมีฐานะไม่มั่นคง และถ้าวันนี้ไม่มีท่านเจ้าสัว ครอบครัวเขาคงลำบากกว่าเดิมแน่ ระหว่างที่รออ
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่84
จากเหตุการณ์ครั้งนี้..ใครจะคิดว่าตระกูลที่มั่งคั่ง..หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของประเทศถึงกับเกิดเรื่องราวตามมามากมาย..ถึงขณะที่คนในตระกูลกิตติวรชัยกุลก็คาดไม่ถึงช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่ภากรเหนื่อยล้าทั้งกายใจ..ไหนจะลูกสาวที่ออกจากห้องไอซียู มาพักฟื้นของ vvip แต่เวลาผ่านไปเกือบเดือน จวนใกล้เปิดเทอมใหม่ เด็กหญิงก็ยังไม่ฟื้น ส่วนอากงที่ทุกคนในบ้านต่างก็มองว่าท่านมีสุขภาพแข็งแรง..แต่หลังจากที่ท่านได้รับความกระทบกระเทือนทางใจ โรคหัวใจที่มีแต่เดิมกำเริบ...ทุกวันนี้ท่านเจ้าสัว ผู้เป็นร่มเงาให้กับคนในตระกูลกลับกลายเป็นต้องมาอยู่ในห้องไอซียูแทนภาพร่างผอมเกร็งของชายสูงอายุ เครื่องช่วยหายใจระโยงระยาง ชายที่เคยโอบอุ้มเลี้ยงดูอุ้มชูเขามาตั้งแต่จำความได้..มาวันนี้ราวกับจะผุพังพร้อมจะจากไปทุกเมื่อถึงอากงจะเข้มงวดมากเพียงใด แต่ความรักที่ชายหนุ่มได้รับ จนเติบใหญ่มาจนทุกวันนี้ก็มาจากคนเป็นปู่แทบทั้งนั้นนอกจากที่ต้องเทียวมาโรงพยาบาล ยังต้องระงับเหตุการณ์ทะเลาะกันของผู้ถือหุ้นรายใหญ่ เพราะพอข่าวสารของท่านเจ้าสัวป่วยหลุดออกมา...ขั้วอำนาจการบริหารทั้งฝั่งคุณอดิศัยกับลูกชาย คุณชาญวิทย์ และผู้ถือหุ้นนอกตระกูลก
ป๊ะป๋าที่หายไป บทที่83
"เห้ย พี่อัญเป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม"น้องสามีละมือจากผักที่กำลังหั่น ร่างเพรียวระหงรีบวิ่งเข้าไปหาทันที..ยิ่งเมื่อเห็นพี่สะใภ้ที่แสนจะเข้มแข็ง..เต็มไปด้วยพลังชีวิต..แต่เวลานี้ร่างเล็กบอบบางกับตัวสั่นเทาทั้งยังพยายามกั้นสะอื้น"น้องอาย..เกิดอุบัติเหตุ"น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดปนช็อก หญิงสาวเข้าไปกอดปลอบเหมือนที่ครั้งหนึ่งพี่สะใภ้เคยทำตอนที่เธอเองทุกข์ใจ "เดี๋ยวก่อนนะคะ ใจเย็นๆ นะพี่ แล้วตอนนี้หลานอยู่ที่ไหนคะ คิดในแง่ดีบางทีหลานอาจจะไม่เป็นอะไรมากก็ได้" คำพูดของหญิงสาวเรียกสติได้ไม่น้อยบางทีลูกอาจไม่เป็นอะไร เหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยเกิดอุบัติเหตุรถเฉี่ยวแล้วเด็กหญิงบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย มือเล็กตบหน้าตัวเองพยายามเรียกสติ..ไม่...ลูกสาวจะต้องไม่เป็นอะไร เธอลากน้องสามีไปโรงพยาบาลทันทีทางด้านภากร...ชายหนุ่มยังคงวุ่นวายกับคู่ค้าที่ยังตกลงข้อสัญญากันไม่ได้ แต่ถึงคนตรงหน้าจะสำคัญแค่ไหน..เสียงโทรศัพท์ที่เป็นเสียงเรียกเข้าเฉพาะของคนเป็นเมีย ย่อมสำคัญกว่า..ตั้งแต่ที่รู้จักกันมา ไม่มีครั้งไหนที่ไอ้ต้าวตัวโตไม่เคยไม่รับโทรศัพท์ แต่ยัยแบนตัวแสบก็ไม่ใข่ผู้หญิงที่ชอบโทรจิกสามี เว้นแต่มีเรื่องสำคัญจ
