ตอนที่ 6 กลัวคนอื่นรู้หรือไง

เมื่อกำหนดการมาถึง เตชินก็ต้องยอม

แต่งงานกับณัชชาอย่างจำใจ

งานแต่งงานถูกจัดขึ้นในโรงแรมอย่างหรูหรา 

แต่แขกที่เชิญมามีแค่ญาติพี่น้องและเพื่อนสนิทเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีเพื่อนของทางฝั่งเจ้าบ่าวเลยสักคน 

มีเพียงผู้ช่วยคังที่ต้องรับบทเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวในงาน

ผู้คนที่มางานต่างพกรอยยิ้มมาด้วยความชื่นมื่น 

แต่เตชินกลับนิ่งเงียบแววตาเย็นชาราวกับคนไร้ความรู้สึก

ณัชชารู้สึกเหมือนเตชินไม่ให้เกียรติและรู้สึกไม่ดีเอามากๆ

เพราะเกรงแขกในงานจะเอาไปเมาท์สนุกปาก

เธอจึงกระซิบกับเขาว่า

" วันนี้เป็นวันแต่งงานของเรา พี่ช่วยฝืนทำหน้าให้เป็นปกติหน่อยได้มั้ยคะ  ขอร้องล่ะ "

เตชินยิ้มร้าย มองมายังเธอแล้วเอ่ย

" คุณหนูณัชชาอายเป็นด้วยเหรอ กลัวคนรู้หรือไงว่าผมไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับคุณ

ถึงกับต้องเอ่ยขอร้อง ความจริงผมมาแต่งงานให้เป็นบุญแค่ไหนแล้ว

ไม่แน่ผมอาจจะเปลี่ยนใจทิ้งเจ้าสาวกลางงานก็ได้ 

หลังจากที่ได้บอกความจริงสาเหตุที่ต้องมาแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักอย่างคุณ "

เอ่ยจบเขาก็โชว์เครื่องบันทึกเสียงให้ณัชชาดูแล้วชี้ไปยังพนักงานคนหนึ่ง

ที่กำลังเดินไปที่หลังเวทีกำลังเข้าไปในห้องควบคุมเครื่องเสียง

แล้วเขาก็เอ่ยอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า

" ทุกคำพูดของคุณที่พูดขู่ผมวันนั้น จะถูกเผยแพร่ในอีกไม่กี่นาทีนี้แล้ว

ถึงเวลานั้น ผมขอแสดงความเสียใจด้วย ที่คุณไม่สมหวัง ได้ในสิ่งที่ต้องการ

จำไว้ว่าผมจะไม่ใช้ชีวิตคู่ร่วมกับคนที่ผมไม่ได้รักอย่างคุณแน่นอน

ในเมื่อคุณกล้าขู่ผม คุณก็รับผลตอบแทนในสิ่งที่คุณทำลงไปทั้งหมด

จากนี้ไปคุณกับผมเป็นแค่คนรู้จักคนหนึ่ง

จะไม่ใช่พี่น้องหรือเพื่อนที่โตมาด้วยกันอีกต่อไป "

ณัชชามองตามมือที่เตชินชี้ไป เธอเริ่มหน้าซีด และตื่นตระหนกอยู่ไม่เป็นสุขอีกต่อไป

จากนั้นเธอก็หันมาเอ่ยกับเตชินอย่างอ้อนวอน

" พี่อย่าทำแบบนี้เลย ขอร้องเห็นแก่ความสัมพันธ์และหน้าตาของตระกูลเราสองคนด้วยเถอะนะ "

เตชินมองเธอด้วยแววตาคมกริบอย่างเหยียดหยามแล้วเอ่ยอย่างเลือดเย็นไร้หัวใจ

" อย่าให้ผมได้ยินคุณเรียกผมว่าพี่อีก คุณกับผมกลายเป็นแค่คนอื่นไปแล้ว "

เวลานี้สำหรับณัชชา เธอไม่สนอะไรแล้ว

เพราะจะให้สิ่งที่เตรียมมาทั้งหมดพังลงเพียงพริบตาเดียวไม่ได้

เธอจึงปรับเปลี่ยนลุคทันที จากสาวหวานยืดตัวเชิดหน้าขึ้น

กลายเป็นสาวมั่นที่หยิ่งผยองขึ้นมาทันทีพร้อมกับกัดฟันเอ่ย

" ได้ หากคุณสั่งให้พวกเขาหยุด คุณต้องการอะไรฉันจะยอมทำให้คุณทุกอย่าง

ขออย่างเดียวอย่าทำให้ฉันกับตระกูลต้องขายหน้าญาติพี่น้องในงาน "

" คุณขอแล้วผมก็จะต้องทำตามที่คุณต้องการงั้นเหรอ 

คุณคิดว่าผมเป็นใคร โง่ถึงขนาดต้องยอมให้คุณมาขู่เหรอ

ทีใครทีมัน คุณอย่าลืมนะว่าคุณขู่ผมเรื่องอะไร "

ณัชชากระวนกระวายใจอย่างมาก 

นึกถึงเรื่องที่ตัวเองขู่เรื่องบริษัทก็หน้าซีดลงทันที

เธอจึงยอมกัดฟันพูดออกมาว่า

" คุณสั่งให้พวกเขาหยุด แล้วหลังแต่งงานฉันจะคืนหุ้นของบริษัทให้ทั้งหมด "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา เลือดเย็นไร้ความปราณีใดๆ

" ไม่พอ การที่คุณกล้าขู่ผม คุณต้องรู้จุดจบหลังการขู่นั้น "

ณัชชาเองก็คิดหาวิธีต่อรองเจรจาแลกเปลี่ยนกับเขาอย่างมากเพื่อตระกูลของเธอ

เธอจึงกัดฟันแข็งใจเอ่ยขึ้นทั้งที่ในใจเธอเจ็บปวดร้าวและจนแทบจะหยุดหายใจได้แล้ว

" ได้ หลังแต่งงาน และหลังเซ็นคืนหุ้นเรียบร้อย ฉันจะหย่ากับคุณให้เร็วที่สุด "

เตชินยิ้มเยาะด้วยแววตาร้ายกาจแล้วเอ่ย

" อืม สมกับเป็นคุณหนูณัชชายอดนักเจรจา ข้อเสนอนี้น่าสนใจ

แต่คำพูดจะเปลี่ยนเมื่อไหร่ก็ได้ ดังนั้นผมจึงเตรียมสิ่งนี้มาเพื่อคุณโดยเฉพาะ "

เอ่ยจบเตชินก็พยักหน้าให้ผู้ช่วยคังนำเอกสารมา

ผู้ช่วยคังเดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารในมือยื่นไปให้ณัชชา

เธอรับมาแล้วเปิดดูทันที เตชินที่อยู่ข้างๆจึงเอ่ยขึ้น

" เห็นแก่ความสัมพันธ์ในวัยเด็ก ผมยังเมตตาคุณอยู่เล็กน้อย 

ดังนั้นหลังแต่งงานผมจะไม่หย่ากับคุณทันที แต่หลังจากครบหนึ่งปี 

สถานะไร้สาระนี่ต้องหย่าขาดทันที สิ่งที่คุณควรได้หลังหย่า

ผมจะให้ผู้ช่วยคังจัดการตามความเหมาะสม "

เอ่ยจบเขาก็ยื่นปากกาให้ณัชชาทันทีแล้วนับถอยหลัง

" เก้า แป็ด เจ็ด หก ห้า สี่.... "

ณัชชารีบเซ็นอย่างเร็วเพราะกลัวเตชินจะเปิดเผยคลิปเสียง แล้วเอ่ย

" เสร็จแล้ว หวังว่าคุณจะรักษาคำพูดและทำหน้าเจ้าบ่าวให้ดีทำหน้าเป็นปกติได้สักที "

หลังเซ็นเสร็จเธอก็ยื่นเอกสารคืนเขา เตชินเปิดดูเขารู้สึกพอใจมาก

จึงยื่นให้ผู้ช่วยคังแล้วเอ่ยเสียงเย็น

" ไปจัดการให้เรียบร้อย "

" ครับ "

ผู้ช่วยคังเอ่ยแล้วเขาก็หมุนตัวเดินออกไปทำสิ่งที่เจ้านายสั่ง

เตชินรู้ดีว่าผู้หญิงที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างณัชชา ห่วงเรื่องภาพลักษณ์และชื่อเสียงเป็นที่สุด

และยังเป็นผู้หญิงที่มากเล่ห์ เพทุบายคนหนึ่ง 

แม้เธอจะเซ็นชื่อเรียบร้อย แต่เขาก็ไม่ไว้ใจเธออยู่ดี 

เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว เตชินก็ยิ้มเดินควงแขนกับเธอ งานแต่งก็ถูกดำเนินไปจนจบ

พอส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเสร็จ เตชินก็ออกจากห้องหอทันทีโดยไม่สนใจณัชชาที่เอ่ยถาม

" คุณจะไปไหน "

เขาขับรถออกไป กลับไปยังบ้านพักของตนเอง นั่งดื่มเหล้าคนเดียวในบาร์ส่วนตัวด้วยสีหน้าเศร้า

หลังแต่งงานทุกคืนเขาจะออกไปดื่มหนักแบบนี้กลับมาในสภาพเมาแอ๋ทุกคืน

แม้บ้านจะไม่ใหญ่เท่าคฤหาส์ แต่ก็สมกับค่าจ้างที่จ้างแม่บ้าน

ทุกวันพิมทำงานเหนื่อยจนสลบไปไม่มีเวลาไปคิดหรือสนใจอย่างอื่นเลย

เจ้านายกับลูกน้องออกมากันคนละเวลาจึงไม่มีโอกาสได้พบกันเลยสักครั้ง

หนึ่งเดือนต่อมา เตชินได้นัดเพื่อนมาร่วมปาร์ตี้งานวันเกิดที่บ้าน

และจ้างสาวๆมาเอ็นเตอร์เท็นในงาน แต่ก็ไม่ลืมที่จะเตรียมชุดให้แม่บ้านของตัวเอง 

เขาจึงเอ่ยกำชับกับผู้ช่วยว่า

" คุณคัง คืนนี้คุณช่วยจัดหาชุดให้แม่บ้านให้เหมาะสมด้วยนะ อย่าให้ขายหน้า 

แล้วเรื่องเค้กอย่าไว้ใจให้คนอื่นดูแล ให้เป็นหน้าที่ของแม่บ้านเท่านั้น "

" ครับ "

ตอนเย็น ฟ้าเริ่มมืด ช่วงเวลากลางคืนเริ่มมาเยือน งานปาร์ตี้ก็เริ่มขึ้น

ปาร์ตี้ริมสระ สนุกสนานครื้นเครงไปด้วยเสียงเพลงเพราะๆ ดนตรีจังหวะสนุกๆ 

สาวๆสวยๆคอยเอ็นเตอร์เท็นหนุ่มๆไม่ห่าง 

หนุ่มๆนั่งดื่มกินกันอย่างสนุกสนานครึกครื้น

แม้เตชินจะเย็นชา แต่เรื่องผู้หญิงเขาก็ไม่ปฏิเสธ หากเขาพอใจก็ยินดีให้เธอเข้าใกล้

พิมเตรียมเค้กวันเกิดอยู่ในบ้าน จัดวางใส่ถาดเตรียมยกไปให้เจ้าของวันเกิด

วันนี้เธอใส่ชุดเดรสสีขาว กระโปรงพองๆ เป็นงานปักผ้าลูกไม้ น่ารัก

ใบหน้างามผิวขาวสวย เอวเล็ก ขาเรียวยาว เมื่อมาใส่แบบนี้เธอดูราวกับเป็นเจ้าหญิงน้อย

เธอรวบผมขึ้นปกติแต่แต่งหน้าซอฟๆเพื่อให้เข้ากับชุด

เพราะตอนที่ผู้ช่วยคังมาส่งชุดได้กำชับไว้ว่า

" คุณพิมวันนี้เป็นงานวันเกิดคุณชาย คุณชายกำชับมาว่า อย่าทำให้ขายหน้า คุณคงรู้นะว่าควรทำยังไง "

เธอจึงจึงเอ่ยตอบไปว่า

" ค่ะ ฉันรู้ ฉันเข้าใจแล้ว "

เตชินนัวเนียกับสาวสวยคนหนึ่ง เธอดูเป็นเด็กใหม่ที่ไม่ผ่านมือใคร

หล่อนนั่งรินเหล้าให้เตชินด้วยความไม่คุ้นชินดูก็รู้ว่าเพิ่งมาทำงานด้านนี้

ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอร์เตชินจึงโอบเอวสาวสวยไว้

ซุกหน้านัวเนียบริเวณไหปลาร้าและซอกคอของเธอจนอยากจะกลืนกินเธอในทันที

เพื่อนสนิทคนหนึ่งเห็นว่ามันไม่เหมาะสมจึงเอ่ยเตือนขึ้น

" เตชิน นายแต่งงานแล้วมานัวเนียสาวแบบนี้ 

ไม่กลัวคุณหนูณัชชาจะมาวินใส่หรือไง 

หรือนายเป็นพ่อบ้านใจกล้า ไม่กลัวภรรยา "

ได้ยินดังนั้นเตชินหมดอารมณ์ทันทีแล้วไล่ให้สาวสวยไปที่อื่น หันมาเอ่ยกับเพื่อนว่า

" นาวิน นายเป็นเพื่อนฉันหรือเปล่า นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้รักเธอ นายจะเอ่ยถึงเธอให้หงุดหงิดใจทำไม "

" โอเคๆ ขอโทษครับเพื่อน "

นาวินเอ่ยขอโทษแล้วเอ่ยต่อว่า

" ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งที่อยากแนะนำให้นายรู้จัก เราเจอกันตอนไปเรียนต่างประเทศ 

วันนี้กลับมาพร้อมกัน ฉันเลยชวนมางานวันเกิดนายด้วย "

เตชินเอ่ยตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ

" อืม แล้วอยู่ไหนล่ะ "

" ไปเข้าห้องน้ำ "

เมื่อนาวินพูดจบคนที่เขาต้องการจะแนะนำให้

เตชินรู้จักก็เดินเข้ามา

" นั่นไงมาแล้ว "

แล้วเขาก็เริ่มแนะนำแบบเป็นกันเองว่า

" ป๊อบ นี่เตชิน รู้จักกันไว้ ทีหลังจะได้มีเพื่อนร่วมวงเพิ่มขึ้น "

ป๊อบยื่นมือออกไปแล้วยิ้มพร้อมเอ่ยอย่างเป็นมิตร

" ยินดีที่รู้จักครับ คุณเตชิน "

เตชินเองก็ยินดียื่นมือไปจับพร้อมกับเอ่ย

" ยินดีที่รู้จักเช่นกันครับ "

เมื่อทั้งสองทักทายทำความรู้จักกันเสร็จ 

ไฟในงานก็ดับลงพรึบทันที

มีเพียงแสงสว่าง ที่ออกมาจากเทียนบนเค้ก 

เผยให้เห็นใบหน้าสวย ขาวใสสุขภาพดี ถือเค้กออกมา 

ค่อยๆเดินเข้ามาหาเจ้าของวันเกิดอย่างระมัดระวัง

" พิม!!! "

ป๊อบอุทานชื่อของผู้ถือเค้กออกมาเบาๆอย่างคาดไม่ถึง ว่าจะเจอเธอที่นี่

นาวินจึงหันมากระซิบถาม

" นายรู้จักสาวสวยหน้าใสคนนี้ด้วยเหรอ "

เขาไม่ตอบแต่อย่างใด เฝ้ารอดูสถานการณ์ในความมืดอย่างเงียบๆ

เตชินเองก็อึ้ง เขากำชับกับผู้ช่วยคังแล้วให้แม่บ้านเป็นคนถือเค้กออกมา

[ ทำไมถึงเป็นคนอื่นไปได้ ]

เขาพึมพำในใจ ท่ามกลางเสียงร้องเพลง เมื่อเสียงร้องเพลงจบลง 

เขาก็เป่าเค้กทันทีไฟทุกดวงกลับมาสว่างขึ้นอีกครั้ง