บทที่ 433

เย่มู่มู่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวตรงบันไดจึงหันขวับ

เธอเห็นหลูซียกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาและไม่คิดว่ายิ่งเช็ดยิ่งไหลออกมา

จนไม่สามารถหยุดการไหลของน้ำตาได้อีก

เด็กคนนี้ อายุสิบหกปี

รูปร่างและส่วนสูงไม่กี่สิบเซนติเมตร อายุไม่เกินสี่สิบห้าแน่ เขาขาดสารอาหารอย่างรุนแรง ทำให้ลดอายุขัยของกระดูกและส่วนสูงชะลอลง

จนกระทั่งทำให้เขาดูแล้วสูงเพียงประมาณหนึ่งเมตรกับหกสิบห้าเซนติเมตร

เย่มู่มู่พลันยืนขึ้นหยิบกระดาษทิชชู่บนโต๊ะน้ำชาและเดินเข้าไปยื่นให้เขา

“ร้องไห้ทำไม?”

“นี่คือกระดาษทิชชู่ ใช้สิ่งนี้เช็ดน้ำตาจึงจะไม่ไหลเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ …”

เขารับไว้และดึงทิชชู่แผ่นหนึ่งออกมาเช็ดน้ำตาให้สะอาด

เขาเดินลงบันได วางอาหารที่ห่อกลับมาห่อใหญ่ลงบนโต๊ะ จากนั้นจัดระเบียบเสื้อผ้า

เขาคุกเข่าตรงหน้าเย่มู่มู่และหมอบกราบอย่างลึกซึ้งสามครั้ง

“ท่านเทพ ขอบคุณท่านที่จะให้ข้าอยู่ต่อที่นี่ ตะ แต่ว่า…”

เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมดวงตาที่แดงก่ำและอ้ำอึ้งพูดต่อไปไม่ไหว

เย่มู่มู่ถามเขา “เจ้าไม่อยากอยู่ต่อหรือ?”

เขาส่ายหัวอย่างแรง “เปล่าขอรับ ข้าน้อยอยากอยู่มาก แต่ว่าชีวิตที่นี่ดีเกินไป!”

“ได้กินของดี ได้สวมเสื้อผ้าดี ๆ ข้า