Share

บทที่ 314

Author: มู่โร่ว
ในแคว้นฉี่ เดิมทีกองทัพธงเหลืองเป็นผู้มีชัยเหนือกว่าใคร ถ้ากองทัพลู่เจ๋อเผาพลาญกำลังต่อสู้ของกองทัพธงเหลือง นับว่าเป็นเรื่องดีสำหรับฮ่องเต้

และยังช่วยยืดเวลาให้กับจ้านเฉิงอิ้น ทำให้เขามีเวลาว่างไปเพาะปลูกต่อ

ดินแดนแห่งน้ำและหญ้าที่เคยอุดมสมบูรณ์ของชนเผ่าหมาน เขาอยากยึดครองมาไว้เช่นกัน

ถ้ายึดมาได้ ด้วยนิสัยของม่อเป่ยอ๋องหลัวซู่ ย่อมไม่มีทางให้อภัยแน่

เขากล้านำกองทัพเปิดศึกอีก…

จ้านเฉิงอิ้นก็จะใช้โอกาสนี้จัดการชนเผ่าหมานให้ล่มสลาย!

ครั้นคิดถึงตรงนี้ จ้านเฉิงอิ้นจึงถาม “ตรวจพบการเคลื่อนไหวของหลัวซู่บ้างหรือไม่??”

“ไม่เลย อากาศยานไร้คนขับของเราไม่สามารถบินไกลขนาดนั้น!”

จ้านเฉิงอิ้นเข้าใจดี ในเมื่อหลัวซู่ไม่อยู่ตามเขตชายแดน เช่นนั้นก็ขยายพื้นที่เพาะปลูกไปทางพื้นที่ของชนเผ่าหมานแล้วกัน

ปลูกถึงบริเวณใด บริเวณนั้นจะตกเป็นของด่านเจิ้นกวน!

ในเวลานี้ จวงเหลียงพูดขึ้นมาในกาลเวลาที่เหมาะสม “แม่ทัพ ถ้าฮ่องเต้น้อยนำมารดาของท่านรวมถึงบิดามารดาตระกูลเฉินแขวนไว้บนกำแพง ท่านก็จะไม่กลับเมืองหลวงหรือ?”

ฮ่องเต้น้อยข่มขู่เขาอย่างเปิดเผย

ถ้าเขาออกจากเมือง ต้องถูกลอบสังหารด้วยวิธีต่าง ๆ ระหว่างทางก
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 315

    “ครึ่งเดือนหลังจากนี้…”มั่วฝานรู้ว่าจะได้กลับเมืองหลวง ก็ดีใจมากเมื่อเขารู้ทิศทางของประวัติศาสตร์ จึงเริ่มยอมรับความจริงที่ว่าราชสำนักของต้าฉี่หมดสิ้นอำนาจต้าฉี่ไม่อาจพลิกสถานการณ์ได้อีก!ไม่ต้องพูดถึงกองทัพธงเหลือง แม้เป็นกองทัพตระกูลจ้านก็พลิกคว่ำราชวงศ์ต้าฉี่ได้!เขาต้องเตรียมความพร้อมล่วงหน้า ด้วยการอพยพตระกูลมั่วออกจากเมืองหลวงและให้ซ่อนตัวตามที่ต่าง ๆ ในต้าฉี่รักษาอำนาจของครอบครัว เอาชีวิตให้รอดและผ่านพ้นภัยหิมะในอีกสองปีก่อนจากนั้น จ้านเฉิงอิ้นถามมั่วฝาน “แหล่งซ่อนเหมืองที่ค้นพบในอาณาเขตต้าฉี่ มีเหมืองแร่เหล็กกี่แห่ง?”ถ้าตรวจสอบตามหนังสือที่ท่านเทพส่งมา เหมืองแร่เหล็กจะอยู่ในฮั่นจงกับซังลั่วมีแหล่งซ่อนเหมืองแร่เหล็กในหมู่บ้านต้าซีโกวเขตจ้าสุ่ย แหล่งซ่อนเหมืองแร่เหล็กในหมู่บ้านอวี๋ต้งจื่อ แหล่งซ่อนเหมืองแร่เหล็กในคูน้ำปี้จีโกว…มั่วฝานกล่าว “เท่าที่ข้ารู้ ตอนนี้พบว่ามีแหล่งซ่อนเหมืองแร่เหล็กหลายแห่ง…”“ตำแหน่งที่แน่ชัดยังเป็นความลับ คนนอกไม่สามารถรู้ได้ง่าย ๆ”ต้องหาวิธีหาแผนที่ให้ได้!จ้านเฉิงอิ้นถาม “คนสำรวจพื้นที่ในเวลานั้นยังอยู่หรือไม่?”“ยังอยู่ แม้ค้นพ

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 316

    “มารดามันเถอะ ข้าออกรบฆ่าศัตรูอย่างยากลำบาก เพื่อมาปกป้องสิ่งของที่เทียบกับสัตว์เดรัจฉานยังไม่ได้ผู้นี้งั้นรึ”“เขาทำอะไรเพื่อพลเมืองบ้าง? วัน ๆ อยู่แต่กับเสนาบดีซูคอยกำจัดผู้ที่คิดต่าง ทำร้ายขุนนางผู้จงรักภักดีอย่างโหดเหี้ยม เขาไม่คู่ควรที่จะเป็นจักรพรรดิด้วยซ้ำ!”“ไม่ได้การล่ะ ข้ายิ่งคิดยิ่งโมโห เรื่องนี้จะปล่อยผ่านเช่นนี้ไม่ได้!”นายทหารอื่น ๆ รู้สึกผิดหวังด้วยเช่นกันตีพ่ายกองทัพศัตรูห้าแสนกว่า ไม่เพียงแต่ไม่มีรางวัล ไม่มีการเลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งบิดาและมารดาที่อยู่ในเมืองหลวงกลับยังถูกข่มขู่และแขวนคอเสียชีวิตบนกำแพงเมืองใครจะทนไหว?พวกเขาต่างรู้สึกแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรมและสบถด่าฮ่องเต้น้อย!มีคนกล่าวว่า บังคับเขาสละตำแหน่ง แล้วเลือกองค์ชายผู้มีคุณธรรมมาดำรงตำแหน่งแทนยังมีคนกล่าวว่า สนับสนุนฮ่องเต้น้อยที่เชื่อฟังอีกครั้ง ดีที่สุดคือเด็กเกิดใหม่ เพราะควบคุมค่อนข้างง่าย จากนั้นมอบให้ไทเฮาเป็นผู้เลี้ยงดูแม้กระทั่งการเสนอชื่อคนใหม่ ก็หารือกันว่าจะเป็นบุตรแห่งมังกรอย่างองค์ชายสาม องค์ชายห้าของฮ่องเต้คนก่อนหรือองค์ชายน้อยในครรภ์ของกุ้ยเฟย…แน่นอนว่า ทหารเก่าของสวีหวย

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 317

    เหล่านายทหารลุกขึ้นและคุกเข่าพร้อมกัน “ขอรับ แม่ทัพ!”“ไม่มีอะไรแล้ว พวกเจ้าออกไปได้”“ภายในสามวัน ถ้ายอมกลับเมืองหลวงกับแม่ทัพข้า สามารถแจ้งก่อนได้ ถ้าไม่ยินยอม ก็ไม่ต้องฝืนตนเอง”“ผู้ที่อยู่ต่อ ต้องรักษาด่านเจิ้นกวนด้วยชีวิต!”จ้านเฉิงอิ้นกล่าวประโยคนี้ มีน้ำหนักเป็นอย่างยิ่งผู้ที่นั่งอยู่ไม่มีใครโง่เขลา ใต้ฟ้าเกิดภัยแล้ง แต่มีเพียงด่านเจิ้นกวนมีเสบียงอาหารก็เหมือนหมาป่าที่หิวกระหายไส้แทบขาด ไม่ง่ายเลยที่จะพบคอกลาและอยากตะครุบกินเนื้อลาและดื่มเลือดลาอย่างทนรอไม่ไหว!เพียงแต่หมาป่าหารู้ไม่ว่า ลาก็กระทืบหมาป่าตายได้เช่นกัน!พวกเขาต้องใช้ชีวิตพิทักษ์ด่านเจิ้นกวน จึงจะสร้างความน่าตกใจให้กับแคว้นต่าง ๆ ที่จ้องตาเป็นมันได้เหล่านายทหารตอบเสียงพร้อมกัน “ขอรับ ข้าน้อยน้อมรับคำสั่ง!”จ้านเฉิงอิ้นให้พวกเขาออกไปก่อนเฉินขุยเฉินอู่และคนอื่น ๆ อยู่ต่อสองพี่น้องยังอยู่ในอาการโมโห ตระกูลเฉินเป็นถึงครอบครัวตระกูลขุนนางที่มีผลงาน ในตอนนั้นปู่ตระกูลเฉินบุกเหนือตีใต้ร่วมกับฮ่องเต้ต้าฉี่ สร้างความดีความชอบในการรบไว้อย่างเกรียงไกรครั้นมีการสถาปนาแคว้นต้าฉี่ ปู่ส่งคืนอำนาจทางทหารและถอยกลั

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 318

    “หนิงกวนโหวจ้านเฉิงอิ้นชิดใกล้ฉี่ ข้าไม่อาจหลับนอนหลายคืนวัน กินไม่ได้นอนไม่หลับ ฝันถึงกองทัพธงเหลืองบุกทะลวงพระราชวัง เลือดไหลดั่งธารา เพลิงไฟสูงเสียดฟ้า”“ราชวงศ์ต้าฉี่ดับสูญ!”“หากวันนั้นมีจริง ช่วยดูแลมั่วฝานให้ดี อย่ากลับเมืองหลวง ต่อให้หนีไปแคว้นอื่น ก็อย่าได้ช่วยคนในครอบครัวที่เมืองหลวง จงปกป้องเขาและมีชีวิตต่อไป!”ลายมือลงนามเป็นของซวนเต๋อไทเฮา มีตราประทับไทเฮาประทับไว้มั่วฝานหงุดหงิดมาก!“ข้าไม่ควรนำทิศทางของประวัติศาสตร์บอกเล่าแก่ท่าน ข้าเพียงเขียนจดหมายกล่าวถึงคำทำนายท่านเทพ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้ากองทัพธงเหลืองจะบุกเข้าเมืองหลวง ขอให้ไทเฮารีบออกจากเมืองหลวง…”“ไม่คิดเลยว่าท่านจะกังวลกลัว กินไม่ได้นอนไม่หลับ!”จ้านเฉิงอิ้นเผาสารลับทิ้งพร้อมพูดกับมั่วฝานที่กำลังโทษตัวเองอย่างหนัก “ในใจของผู้อาวุโสไทเฮานั้นเข้าใจดี กองทัพธงเหลืองพัฒนาเร็วไปมาก ในเวลาสี่เดือนรับสมัครคนกับม้าได้ถึงห้าแสนกว่าคน มีอาวุธทันสมัยและยังมีเสบียงอาหาร…”“ครั้นกองกำลังสองแสนของแม่ทัพลู่พ่ายแพ้ ไทเฮาคงเข้าใจ กองทัพธงเหลืองบุกเข้าเมืองหลวงเป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า บังคับข้ากลับเมืองหลวงมาปราบ

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 319

    วันนี้เย่มู่มู่ส่งหนังสือ “สี่ยอดสิ่งประดิษฐ์จีน” ยี่สิบเล่มให้จ้านเฉิงอิ้นการผลิตกระดาษต้องใช้น้ำกับท่อนไม้จำนวนมาก ใต้ฟ้าเกิดภัยแล้ง ต้นไม้เหี่ยวเฉา!หรือไม่ก็ถูกพลเมืองผู้หิวโหยบดละเอียดเป็นผงกินเข้าไปต้าฉี่หรือหัวเซี่ยมีต้นไม้เหลืออยู่ไม่มากสำหรับทำกระดาษ มีแต่ไม้เฉินเก่า ๆ ที่นำมาใช้ได้แต่พวกเขาต้องเรียนรู้ก่อนหากวันหนึ่งรอดพ้นจากภัยแล้ง ใต้ฟ้าเกิดความสันติ พลเมืองอยู่เย็นเป็นสุขสี่ยอดสิ่งประดิษฐ์จะทำให้อารยธรรมหัวเซี่ยก้าวหน้าเร็วขึ้นถึงหลายร้อยปีจ้านเฉิงอิ้นเปิดหนังสือเกี่ยวกับการพิมพ์เชิงเรียงพิมพ์หนึ่งในนั้น พลางรู้สึกประหลาดใจมาก เขาจึงอ่านต่อไปอย่างดื่มด่ำ!แท้จริงแล้วการพิมพ์หนังสือ พิมพ์ออกมาเช่นนี้นี่เอง!*เย่มู่มู่เตรียมตัวกลับไปเรียนหนังสือที่วิทยาลัยในเมืองหลวง เธออยากเช่าบ้านหนึ่งหลังใกล้ ๆ วิทยาลัยล่วงหน้าต้องเป็นคฤหาสน์เดี่ยวที่มีความเป็นส่วนตัวสูงและมีชั้นใต้ดินในเมืองหลวง โดยเฉพาะบ้านที่อยู่ใกล้วิทยาลัย การเช่าคฤหาสน์เป็นเรื่องที่ยากเธอเข้าเรียนในวิทยาลัยสาขาศิลปะ ในวิทยาเขตมีคนรวยรุ่นสองจากทั่วประเทศอยู่ทุกหนทุกแห่งพวกเขาหรือไม่ก็ซื้อบ้าน

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 320

    สิบกว่าคนเอิกเกริกอย่างยิ่ง!แต่ละคนหน้าบึ้งถลึงตาจ้องเย่มู่มู่!พวกเขาถูกจับขังครึ่งเดือน ความโมโหที่เก็บสะสมมานาน ระบายออกหมดเมื่อพบเย่มู่มู่!เย่มู่มู่ช่วยเกษตรกรถ่ายทอดสดเป็นเวลาหนึ่งเดือนกว่าสั้น ๆ หาเงินได้ถึงหลายร้อยล้านบ้านพักตากอากาศเซียนหยวนขยายการสร้างเพิ่มขึ้นหลายสิบหลัง แต่ละหลังต้นทุนรวมค่าตกแต่งสูงมากกว่าหลายล้าน!เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะหาเงินได้เป็นกอบเป็นกำมากถึงเพียงนี้พวกเขากลับกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่ในห้องขัง ฟังเสียงกรีดร้องและคร่ำครวญด้านข้างตลอดทั้งวันสาเหตุที่พวกเขามาก่อความวุ่นวาย ไม่มีเหตุผลอื่นเย่มู่มู่หาเงินเก่งเกินไป!ถ่ายทอดสดช่วยเหลือเกษตรกรดังเป็นพลุแตกในโลกออนไลน์มีคนทำสถิติเกี่ยวกับเงินหมุนเวียนของห้องถ่ายทอดสดสิบอันดับแรกโดยเฉพาะ ว่ามีกี่ร้อยล้าน!เย่มู่มู่เพิ่งให้สัมภาษณ์ข่าวเมื่อไม่กี่วันก่อนเกี่ยวกับความหมายเบื้องหลังการถ่ายทอดสดช่วยเหลือเกษตรกรในสายตาของสาธารณชน เจ้าของที่อยู่เบื้องหลังการถ่ายทอดสด ล้วนเป็นวัยกลางคนพุงพลุ้ยหรือเป็นผู้หญิงประดิษฐ์สวยและฉลาดแต่เย่มู่มู่ยังสาวและสวย สวยกว่าหญิงถ่ายทอดสดในห้องถ่ายทอดสดเธอเพิ่งจะอายุ

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 321

    หัวหน้าผู้รับเหมาฟาดพลั่วลงกับพื้นดังโครม ทำเอาหญิงชราตกใจจนกรีดร้องเสียงหลงแค่ไม่กี่เซนติเมตร พลั่วนั่นก็เกือบจะปาดเอาหนังศีรษะของเธอไปแล้ว!หญิงชราหน้าซีดเผือด รีบหุบปาก ไม่กล้าส่งเสียงเรียกร้องค่าเสียหายอีกแม้แต่นิดเดียวหัวหน้าคนงานที่ผ่านการทำงานกลางแดดกลางลมมานานจนผิวคล้ำกร้าน ใบหน้าก็เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งหนา แค่รูปลักษณ์ของเขาเพียงอย่างเดียว พอหญิงชราเผลอสบตาเข้า ก็ถึงกับหวาดกลัวจนตัวสั่นเธอรีบจับมือลูกชายแน่น พูดเสียงสั่นเครือ “ไปกันเถอะ รีบไปจากที่นี่!”แต่ลุงใหญ่กับลุงสามยังยืนกรานไม่ยอมถอย ในเมื่อจับตัวเย่มู่มู่ได้ทั้งที จะปล่อยให้หลุดมือไปง่าย ๆ ได้ยังไง?ถึงจะมีพวกคนงานกลุ่มใหญ่ล้อมรอบพวกเขาอยู่ก็ตามพวกเขากล้าลงมือเหรอ?กล้าจริง ๆ เหรอ?แม้หญิงชราจะอ้อนวอนให้รีบกลับ แต่สองพี่น้องก็ยังไม่ยอมขยับแม้แต่นิดเดียว!เย่มู่มู่มองญาติทั้งสองคนด้วยสายตาเย็นชา “ฉันจะบอกให้ ถ้าฉันส่งพวกคุณเข้าคุกได้ครั้งหนึ่ง ฉันก็ทำได้อีกครั้ง!”“ยังไม่รีบไสหัวไปอีกเหรอ?!”ลุงใหญ่เดือดดาล ตะโกนกลับมาทันที “ขู่พวกเรางั้นเหรอ?! ต่อให้เธอเรียกคนมาจัดการพวกเรา พวกเราก็ไม่ไป!”“ถ้าย

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 322

    “พวกนี้ช่างตามหลอกหลอนไม่เลิกราเลยจริง!”เย่มู่มู่มองดูเหล่าคนงานกว่าสองร้อยชีวิตที่เพิ่งช่วยเธอสลายสถานการณ์ตึงเครียด ก่อนจะโอนเงินให้หัวหน้ารับเหมาทันทีห้าแสน“ขอบคุณทุกคนที่ช่วยฉันแก้สถานการณ์ครั้งนี้ ฉันจะแบ่งให้คนละพันห้าเป็นค่าตอบแทน ส่วนเงินที่เหลือ วันนี้ฉันขอเลี้ยงอาหารดี ๆ ทุกคนสักมื้อ ถือว่าเป็นการตอบแทนน้ำใจ!”หัวหน้ารับเหมาได้ยินเย่มู่มู่พูดอย่างใจกว้างก็ถึงกับตกตะลึง แค่เสียเวลาช่วยไม่กี่นาที เธอกลับให้ค่าตอบแทนคนละพันห้า สองร้อยคนรวมกันเป็นสามแสน ยังเหลือเงินอีกสองแสนถึงจะเลี้ยงข้าวทุกคน ยังไงค่าอาหารสำหรับสองร้อยคนก็ไม่น่าจะเกินห้าหมื่น!เงินส่วนที่เหลือทั้งหมดกลายเป็นของเขาหัวหน้ารับเหมาพยายามเก็บซ่อนความดีใจในใจ ก่อนจะถามเย่มู่มู่ว่า “คุณหนูเย่ คุณรู้ไหมว่าทำไมคนแถวนี้ถึงชอบมาจ้างผมสร้างบ้าน?”เย่มู่มู่ส่ายหน้าด้วยความสงสัย“ก็ผมน่ะ สู้บริษัทใหญ่ ๆ ในเมืองไม่ไหวหรอก แต่สำหรับโครงการเล็ก ๆ ไม่มีใครสู้ผมได้ ไม่ใช่เพราะแผนงานของผมดี หรือการออกแบบวางผังอะไรเลิศเลอนักหรอก...”“แต่เพราะหมัดผมหนักพอ! ก่อนจะมารับงานก่อสร้าง ผมก็เคยเป็นนักเลงบนถนนมาก่อน ไม่มีใครกล

Latest chapter

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 596

    “แม้ว่าเขาจะไม่ขยายอิทธิพลในแคว้นต้าฉี่ แต่หากไปยังแคว้นอื่น ก็ยังคงเป็นศัตรูที่รับมือได้ยากอยู่ดี!”ถูกแล้ว มั่วฝานพูดไม่ผิดหากมู่ฉีซิวยังมีชีวิตอยู่ ต่อให้ต้องตายถึงสามร้อยครั้งก็ยังฟื้นคืนมาได้ด้วยนิสัยของเขา ไม่ว่าไปอยู่ที่ใดก็ต้องตั้งหลักได้อย่างแน่นอนหากปล่อยให้เขามีโอกาสเติบใหญ่ เกรงว่าจะกลับมาแก้แค้นได้อีก!เฉียนเซียงตัวตะโกนบอกเหล่าทหาร “ไป ไป ไป ไปกินข้าวก่อน กินเสร็จแล้วพวกเราจะออกเดินทางทันที ไปฆ่ามู่ฉีซิวให้ได้ จะได้ล้างแค้นให้กับสี่เดือนที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนเพราะเขา!”เหล่าทหารต่างขานรับพร้อมเพรียง ก่อนจะพากันนั่งล้อมวงที่โต๊ะอาหารเมื่อเห็นกับข้าวมากมายจัดเรียงเต็มโต๊ะทุกคนต่างอุทานออกมาด้วยความตกตะลึง“โห ข้าเกิดมาในตระกูลมั่งคั่ง ไม่เคยขาดแคลนเงินทอง แต่ไม่เคยเห็นโต๊ะอาหารที่อุดมสมบูรณ์ขนาดนี้มาก่อน!”“กระต่ายตัวใหญ่ทั้งตัวถูกย่างแบบนี้เลยหรือ?”“ห่านนี่ก็ด้วย พวกเราปกติเอาไปต้มซุปกันแท้ ๆ!”“กลิ่นเครื่องเทศนี่มันอะไรกัน หอมเหลือเกิน! หากสามารถนำเครื่องเทศพวกนี้ไปขายยังดินแดนต่าง ๆ คงทำเงินได้มหาศาลแน่!”หยางชิงเหอมองคนกลุ่มนี้ “พวกเขาสู้กับมู่ฉีซิวมา

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 595

    “คืนนี้ ข้ากับทหารผ่านศึกตระกูลจ้านจะลงมือ ออกเดินทางทั้งวันทั้งคืนเพื่อสกัดพวกเขา”“ส่วนภารกิจตามหามู่ฉีซิว...”เฉียนเซียงตัวคิดตามทันที ก่อนหันไปรับรองกับจ้านเฉิงอิ้น “วางใจเถิด แม่ทัพใหญ่ ข้าจัดการเรื่องนี้ให้ได้แน่นอน”จากนั้นเขาบ่นพึมพำ “มู่ฉีซิวผู้นี้ช่างต่ำช้าไร้ยางอายเสียจริง ตัวเองเป็นคนเชื่อมโยงเรื่องทั้งหมด ดึงให้ฮ่องเต้ต้าฉี่ส่งทัพมาปราบท่าน แล้วผลลัพธ์ล่ะ!”“เขายังแอบเก็บกำลังทหารส่วนหนึ่งไว้ เพื่อบุกโจมตีเมืองหลวงต้าฉี่ เอาฮ่องเต้น้อยมาเล่นเป็นตัวตลกเสียด้วย!”“เชอะ! ฮ่องเต้ผู้นี้ไร้ความสามารถ ส่วนมู่ฉีซิวนั้นไร้ยางอายเกินจะกล่าว ข้าพ่ายแพ้ให้เขามากว่าสิบศึก ก็สมควรแล้ว!”“แต่ตราบใดที่ข้าชนะในศึกสุดท้าย ข้าย่อมเป็นผู้ชนะตัวจริง!”ความมองโลกในแง่ดีของเฉียนเซียงตัวทำให้จ้านเฉิงอิ้นประทับใจลึกซึ้งแม้ชายผู้นี้อาจไม่มีความเป็นผู้นำมากนัก แต่เรื่องทัศนคติในการใช้ชีวิตกลับไม่มีที่ติจ้านเฉิงอิ้นเอ่ยถาม “เจ้าต้องการอะไรอีกหรือไม่? ขอมาได้เลย!”ดวงตาคู่เล็กของเฉียนเซียงตัวที่ปกติหรี่เป็นเส้นเล็ก ตอนนี้กลับเบิกกว้างขึ้นมาในทันที“ท่านพูดเองนะ ข้าจะไม่เกรงใจแล้ว!”“ไม่ม

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 594

    ที่แท้ขั้นตอนในโรงงานเป็นแบบนี้นี่เอง สะดวกและรวดเร็วกว่าช่างตีดาบตีเหล็กมากนักพวกเขายังได้เห็นรถเครนยกของที่ยกแร่เหล็กลงมาจากยอดเขาเป็นตะกร้า ๆ เข้าไปในโกดังของโรงงานยังมีรอกเชือกสลิงที่ขนแร่ลงมาจากเหมืองคนกลุ่มนี้สงสัยว่าขุดแร่กันอย่างไร ทำไมถึงขนลงมาเป็นตะกร้า ๆ ได้รวดเร็วขนาดนี้เมื่อไปถึงยอดเขา ทุกคนก็เบิกตากว้าง มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้วมันเกินจริงมาก!แม่ทัพคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ เฉียนเซียงตัวอ้าปากค้าง “โห... นี่มันรถอะไร แขนยาวขนาดนี้!”“ดูนั่นสิ รถแขนยาวคันนั้นมีหัวสว่านติดอยู่ สามารถเจาะเข้าไปในแร่เหล็ก ตีแร่ให้แตก แล้วขุดออกมาได้!”เดิมทีพวกเขาคิดว่า คนงานเหมืองต้องลำบากมากแต่พอมาเห็นกับตาก็พบว่า มันลำบากจริง ๆ!พวกเขาต้องบรรจุแร่ใส่รอกแล้วปล่อยลงไปส่วนการขุดแร่ การบรรจุใส่ตะกร้า หรือแม้แต่การขึ้นรถเครนยกของ พวกเขาก็ไม่ต้องลงมือทำเองสิ่งที่พวกเขาทำมีเพียงแค่หยิบตะกร้าเปล่าออกจากรอก แล้ววางตะกร้าที่บรรจุแร่เต็มลงไป ปล่อยลงไป...พวกเขาเดินกลับลงมาจากเขาเป็นขบวนใหญ่ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไร“เพราะกองทัพตระกูลจ้านทำให้พวกเขาตกต

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 593

    จ้านเฉิงอิ้นกล่าวต่อว่า “ยังมีรถอีกสองร้อยคัน ข้าและทหารผ่านศึกห้าหมื่นคนจะนั่งรถบรรทุกขนาดใหญ่สองร้อยคัน พร้อมกับม้าศึกที่เหลืออยู่ในฐาน ไปสกัดคนที่มู่ฉีซิวส่งไปแทรกซึมเข้าเมืองหลวง คนเหล่านั้นมีประมาณสองแสนสามหมื่นคน แม้จะปลอมตัวมา แต่จำนวนมากขนาดนั้น น่าจะหาได้ไม่ยาก!”“ต้องหยุดพวกเขาให้ได้ หวังเซิ่ง หลีชิง เสียวอู่ และคนอื่น ๆ ที่เคยแทรกซึมเข้าไปในกองทัพธงเหลือง ให้ไปด้วยกัน!”เมื่อหยางชิงเหอได้ยินดังนั้น นางก็วางตะเกียบลงและกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ข้าไปด้วย!”เฉินอู่ต้องการจะปฏิเสธหวังเซิ่งและเสียวอู่ที่โต๊ะข้าง ๆ ลุกขึ้นยืนทันทีหวังเซิ่งไม่เห็นด้วย “ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป!”เสียวอู่ก็กล่าวว่า “พี่ชิงเหอ ข้าไม่ได้มีอคติกับเจ้า แต่เจ้าเป็นสตรี ไม่มีวรยุทธ์ติดตัว พวกเราต้องเสียสมาธิมาคอยปกป้องเจ้า”“พวกเขามีสองแสนกว่าคน แต่เรามีแค่ห้าหมื่นคน เกรงว่าจะดูแลไม่ทั่วถึง”หยางชิงเหอกล่าวว่า “ข้าไม่ต้องการให้พวกเจ้ามาปกป้องข้า ถ้าหาก...”“ข้าสามารถโน้มน้าวให้พวกเขาเข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้านได้ ท่านแม่ทัพจะไว้ชีวิตพวกเขาได้หรือไม่”“แม้ว่าจะต้องซ่อนตัวอยู่ในภูเขานี้ตลอดชีวิต ท

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 592

    “ถึงแม้จะถืออาวุธเหล็กกล้าก็ไม่มีประโยชน์!”“อาวุธเย็นไม่อาจสู้กับอาวุธร้อนได้ เจ้าคิดจะทำให้ชนเผ่าหมานม่อเป่ยกลายเป็นพวกที่ร้องรำทำเพลงหรืออย่างไร?"“รอให้ข้าสร้างปืนและปืนใหญ่ขึ้นมา ต่อไปพวกเขาจะต้องเต้นเก่งทุกคน!”เฉินขุย เฉินอู่ ซ่งตั๋ว รวมถึงจวงเหลียง...ทุกคนตาเป็นประกายเฉินอู่ถามอย่างสงสัย “จริงหรือ?”“แน่นอน แค่ทำให้พวกเขากลัว ข้าถึงต้องการท่อเหล็กหมื่นท่อ เพราะว่าแค่ไม่กี่ร้อยหรือพันท่อ ไม่สามารถข่มขู่คนเจ็ดแสนกว่าคนได้!”“ถ้ามีปืนใหญ่หมื่นกระบอก ก็เพียงพอที่จะข่มขู่มู่ฉีซิว เขาถึงจะถอยทัพ!”“บนเครือข่ายอินเทอร์เน็ตยุคใหม่ของเรามีคำกล่าวที่แพร่หลายว่า ความจริงอยู่ในระยะยิงของปืนใหญ่ ศักดิ์ศรีอยู่บนคมดาบ“มีอาวุธที่ทรงพลังพอ พวกเผ่าหมานจะกล้าสู้กับเราหรือไม่? พวกเขายังไม่ทันขี่ม้ามาถึงหน้าเรา ข้ายิงปืนใหญ่ทีเดียวก็ตายไปสิบกว่าคนแล้ว!”“ในอนาคตเจอเราก็ต้องวิ่งหนี!”จ้านเฉิงอิ้นครุ่นคิดถึงคำพูดของหยางชิงเหอที่ว่า ความจริงอยู่ในระยะยิงของปืนใหญ่ ศักดิ์ศรีอยู่บนคมดาบ...ตอนนี้อาวุธยุทโธปกรณ์ของเขาก็เหนือกว่าทุกแคว้นแล้ว แต่แคว้นเหล่านั้นยังไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาทำไม~

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 591

    ทหารผ่านศึกเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ตลอดทั้งคืน แต่พวกเขาก็ยังคงฮึกเหิมในการต่อสู้ในวันนี้ คนส่วนใหญ่กินไปก็หลับไปคนที่ยังดื่มได้ก็ดื่มไปไม่กี่แก้วแล้วก็ฟุบหลับไปบนโต๊ะพวกชาวบ้านกลับกินกันอย่างเอร็ดอร่อยพืชที่ปลูกยังไม่ถึงเวลาเก็บเกี่ยว กองทัพตระกูลจ้านเป็นผู้ดูแลเรื่องอาหาร แต่ปกติแล้วทุกคนกินแค่ขนมปังแป้งสาลีและโจ๊กเนื้อ... บางครั้งก็ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกับเส้นบะหมี่รวมกัน อาหารเหล่านั้นดีกว่าก่อนภัยแล้งเสียอีก!ตั้งแต่เกิดมาพวกเขาไม่เคยกินอาหารที่อุดมสมบูรณ์ขนาดนี้มาก่อน!ทันใดนั้นพวกเขาก็มีความสุข กินและหยิบอาหารกลับบ้าน!ทหารผ่านศึกที่ยังกินอยู่บนโต๊ะก็ไม่ได้ห้าม ปล่อยพวกเขาไปทหารแคว้นเยี่ยนที่มาถึงคนสุดท้าย อาหารและเครื่องดื่มบนโต๊ะหนึ่งร้อยยี่สิบตัว เป็นของพวกเขาทหารผ่านศึกกินไม่หมดก็รีบกลับไปนอน เหลืออาหารบนโต๊ะขนาดใหญ่พวกเขาและชาวบ้านก็เหมือนกัน ไปที่โต๊ะข้าง ๆ กินและหยิบอาหารทหารแคว้นเยี่ยนบางคนเปิดถุงใสที่คลุมโต๊ะออก งานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยสีสัน กลิ่น และรสชาติก็ปรากฏแก่สายตาหมูหันย่างตัวนั้น พวกเขาหยิบหนังกรอบมากินชิ้นหนึ่งเคี้ยวจนเสียงกรอบดังออกมา...

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 590

    เพียงพอที่จะทำให้ชั่วชีวิตไม่ต้องกังวลเรื่องเสื้อผ้าและอาหาร ทั้งยังสามารถนำพาให้ครอบครัวไปสู่ความมั่งคั่งได้ด้วยหากพวกเขาลังเล ก็คงเป็นแค่คนโง่เง่าเท่านั้นทุกคนคุกเข่าลง พลางกล่าวกับเฉินขุยอย่างพร้อมเพรียงกันว่า “พวกข้าน้อยยินดีเข้าร่วมกับกองทัพตระกูลจ้าน แม้เป็นตายก็ไม่กลัวขอรับ!”“ท่านแม่ทัพใหญ่ให้พวกข้าน้อยทำอันใด พวกเราก็จะทำทั้งนั้น!”“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเราคือทหารภายใต้ธงของกองทัพตระกูลจ้าน!”เฉินขุยพึงพออย่างยิ่งกับท่าทีของเหล่าเชลยศึกมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่กำลังลังเลตอนที่กลับมาพวกเขาก็ไม่ให้ความร่วมมือ คุมตัวกลับมาต่างก็ต้องผลักดันให้กลับพอถามจึงได้รู้ว่าเป็นองครักษ์คนสนิทของแม่ทัพผู้เฒ่าถึงกระนั้น เฉินขุยก็ไม่ได้ฝืนใจพวกเขา ให้ทหารแคว้นเยี่ยนคนอื่น ๆ นำตัวมาที่ด้านหน้าของโอ่งน้ำเมื่อพวกเขามองเห็นโอ่งน้ำเป็นแถวเป็นแนว ก็สงสัยในตัวเองเป็นอย่างแรกในตอนแรกค่อนข้างดื้อดึงดีทีเดียวทว่าเมื่อมองเห็นคนอื่นดื่มน้ำ ก็ไม่ใส่ใจศักดิ์ศรีและก้มศีรษะลงเพื่อดื่มน้ำด้วยคำพูดของเฉินขุยเมื่อครู่นี้ ทำให้เชลยศึกทั้งหมดของกองทัพแคว้นเยี่ยนคลายความสงสัย และสมัตรใจเ

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 589

    ทหารชั้นผู้น้อยคนนี้ผอมแห้ง อีกทั้งยังอยู่ในวัยผู้ใหญ่ ทว่าเตี้ยกว่าคนอื่น ๆ หนึ่งช่วงหัวเป็นผู้ที่มีชีวิตยากลำบากคนหนึ่งเฉินขุยให้ทหารพยุงเขาขึ้นมาเมื่อเขามองไปก็เห็นเหล่าทหารจำนวนมาก ดื่มน้ำไปถอดทอนใจไปมีบางคนที่ได้กลิ่นหอมของเนื้อ ทว่าเมื่อคิดถึงจุบจบว่าอาจจะถูกฝังทั้งเป็นหรือถูกทำงานหนักจนตายพวกเขาแต่ละคนก็ไร้ชีวิตชีวาแม้ว่าจะดื่มน้ำจนพอแล้ว แต่จุดจบของเชลยศึกล้วนไม่ค่อยดีนักเมื่อสองพันกว่าปีก่อน จุดจบของเชลยศึกจะต้องตกไปเป็นทาสทาสจำนวนมากมักจะถูกสังหารเพื่อใช้เป็นเครื่องสังเวยตั้งแต่อายุยังน้อยจุดจบของพวกเขา คงจะหนีไม่พ้นการถูกสังหารเพื่อนำไปเป็นเครื่องบูชายัญ!อย่างไรก็ตาม เฉินขุยเคยอ่านหนังสือที่มาจากยุคปัจจุบันมาหลายเล่ม คนในยุคปัจจุบันนั้นเท่าเทียมกัน ทว่าที่ต้าฉี่ยังไม่สามารถกระทำได้ในช่วงเวลาอันสั้นแต่การเห็นผู้อื่นเป็นมนุษย์นั้น จะไม่สามารถปฏิบัติต่อผู้อื่นเป็นเหมือนทาสได้อีกท่านแม่ทัพใหญ่เคยพูดไว้ด้วยว่า เขาจะหาวิธียกเลิกการสังหารทาสเพื่อมาเป็นเครื่องบูชายัญดังนั้นเขาจึงหยิบลำโพงประกาศเสียงขนาดใหญ่ แล้วพูดกับเชลยศึกด้วยเสียงอันเปี่ยมพลังว่า“ตาม

  • ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ   บทที่ 588

    ทหารผ่านศึกหลายคนอาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน บนหลังคาติดตั้งแผงไฟโซลาร์เซลล์ มีหน้าต่างกระจก จุดตะเกียง และพัดลมเพดาน…เมื่อเข้ามาข้างในไม่ร้อนอบอ้าวเลยแม้แต่น้อย นอกจากจะเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศแล้ว ยังมีพัดลมเพดานที่สามารถพัดได้ด้วยเตียงของพวกเขาล้วนแต่ทำมาจากโครงเหล็กเสื่อของพวกเขา สานมาจากไม้ไผ่อีกทั้งแต่ละคนต่างก็มีแก้วน้ำที่ทำมาจากเหล็กผ้าขนหนูหนึ่งผืน กะละมังเคลือบเซรามิกหนึ่งใบ แก้วน้ำพลาสติกหนึ่งใบ ที่ภายในใส่แปรงสีฟันและยาสีฟันเอาไว้เฉียนเซียงตัวหยิบยาสีฟันและแปรงสีฟันขึ้นมา แล้วถามมั่วฝานด้วยความสงสัย“สหายมั่ว สิ่งนี้คืออันใดกัน?”มั่วฝานหัวเราะพลางหยิบแท็บเล็ตขึ้นมา แล้วเล่นโฆษณายาสีฟันชิ้นหนึ่งในจอภาพนั้น สตรีงดงามนางหนึ่งกำลังบีบยาสีฟัน หลังจากนั้นก็เป็นฉากแปรงฟันเฉียนเซียงตัวตะลึงจนอ้าปากค้าง สายตาถูกสาวงามดึงดูดไปอย่างสมบูรณ์เขาเดินไปอย่างงุนงง พลางใช้มือสัมผัสไปที่หน้าจอวิดีโอหยุดลงจากนั้นเมื่อแตะเบา ๆ อีกครั้ง วิดีโอก็เล่นต่อเขาประหลาดใจถึงขีดสุด “นะ นี่มันคือสิ่งใดกันแน่ ช่างอัศจรรย์เกินไปแล้ว!”“ใส่คนลงไปข้างในได้ด้วยงั้นหรือ?”มั่วฝานเปิ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status