Share
บทที่ 228
Related chapters
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 229
เวลานี้ หลิ่วหรูเยียนที่สวมชุดนอนกระโปรงเนื้อบางสีชมพู กำลังเอนกายในท่ากึ่งนอนอยู่บนโซฟาเธอใช้หน้าอกขนาดใหญ่สองลูกเป็นฐานประคองมือถือ และเลื่อนดูนิวฟีดที่กำลังเป็นกระแสในตอนนี้เรียวขายาวและขาวเนียนเบียดเสียดกันอยู่ในท่าไขว่ห้าง ตรงขอบกระโปรง มีขอบลูกไม้สีขาวโผล่มาให้เห็นวับๆ แวมๆขณะที่หลิ่วชิงเหอซึ่งอยู่ข้างๆ เปิดเผยเรือนร่างอันเย้ายวนแทบจะทั้งหมด เธอนอนคว่ำหน้ากอดหมอนข้างอยู่อีกด้านหนึ่งของโซฟามือเรียวสวยเอื้อมไปหยิบลูกเชอร์รีมากินหลี่เต้าผิงที่ซุ่มอยู่นอกหน้าต่างเงียบๆ แอบดูภาพตรงหน้าที่เรียกเลือดลมให้พลุ่งพล่านได้เป็นอย่างดี เขารู้สึกราวกับเลือดในร่างกายของเขากำลังเดือดพล่านไปทั้งตัว!โดยเฉพาะเรือนร่างของหลิ่วหรูเยียน หากมองจากมุมที่เขาอยู่ตอนนี้ เรียกได้ว่าเห็นทุกสัดส่วนอย่างชัดเจน!“ไอ้แซ่ฉู่ แกช่างมีบุญเรื่องผู้หญิงเสียจริง”หลี่เต้าผิงกัดฟันสบถด่า“ตึก!”พริบตาต่อมา หลี่เต้าผิงเขย่งปลายเท้า กระโดดเข้าไปทางหน้าต่างโดยตรงเสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันนั่น ทำให้หลิ่วชิงเหอและหลิ่วหรูเยียนหันไปมองทางหลี่เต้าผิงพร้อมกัน“กรี๊ด!”หลิ่วชิงเหอเห็นชายชราหนวดขาวในชุดนักพร
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 230
“หรูเยียน!”หลิ่วชิงเหอพุ่งตัวออกจากประตูไปโดยที่ไม่สนใจว่าตัวเองเปลือยเปล่าอยู่แต่พอมาถึงหน้าประตูใหญ่ กลับไม่เห็นเงาร่างของหลี่เต้าผิงกับหลิ่วหรูเยียนเสียแล้วแย่แล้ว!ความบริสุทธิ์ของหรูเยียนกำลังจะถูกทำลาย!ถึงหลิ่วชิงเหอไม่รู้ว่าหลี่เต้าผิงเป็นใคร แต่แววตาหื่นกามของมันได้บ่งบอกทุกอย่างหมดแล้วหรูเยียน!ลูกสาวของแม่ แม่ผิดเองที่ปกป้องลูกไม่ได้หลิ่วชิงเหอร้อนใจจนน้ำตาไหลเป็นสาย แต่กลับทำอะไรไม่ได้แม้แต่น้อย“คุณผู้หญิง ป้าผิดเองที่ไร้ความสามารถ ปกป้องคุณหนูไว้ไม่ได้ ลงโทษป้าเถอะค่ะ”ป้าอู๋เดินมาหยุดยืนต่อหน้าหลิ่วชิงเหอด้วยสีหน้าละอายแก่ใจ เธอก้มหน้าต่ำ ไม่กล้าสบตาหลิ่วชิงเหอที่จริงฝีมือป้าอู๋ก็ไม่ธรรมดาแล้ว เพียงแต่ช่วงนี้ เธอกลับพบว่าตัวเองเหมือนจะกลายเป็นนักสู้ตัวเล็กๆ ที่ถูกคนอื่นบีบให้จนมุมอยู่เรื่อยตอนแรกก็ถูกฉู่เฉินข่มเหงอย่างเหิมเกริมถึงสองครั้ง ตอนนี้ยังถูกไอ้แก่คนนั้นกำราบได้ในคราวเดียว ทำให้ไม่สามารถปกป้องสองแม่ลูกหลิ่วชิงเหอกับหลิ่วหรูเยียนได้ มิหนำซ้ำยังเปลือยกายต่อหน้าไอ้แก่นั่นอีกหลิ่วชิงเหอตวัดสายตาเย็นชามองมาทางป้าอู๋ ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่ฉู่เฉินล
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 231
เมื่อได้ยินว่าโทรศัพท์สายไม่ว่าง หลิ่วชิงเหอก็โกรธจนหน้าเขียว! ฉู่เฉินทำแบบนี้ได้อย่างไร?ต่อให้เธอกับหลิ่วหรูเยียนเคยทำผิดอะไรมาก่อน แต่ฉู่เฉินก็จะเลือดเย็นขนาดนี้ไม่ได้เหมือนกันนะ?เขามองหลิ่วหรูเยียนโดนลักพาตัว แถมยังพูดจาแดกดันอยู่ทางด้านข้างได้อย่างไร? ไอ้เวรสมควรตายเอ๊ย! หลิ่วชิงเหอโกรธแค้นจนกัดฟันกรอด บีบโทรศัพท์ในมือจนดังกรอบแกรบ แต่ว่า...เมื่อคิดถึงภาพหลิ่วหรูเยียนโดนไอ้แก่นั่นแบกไป หลิ่วชิงเหอก็เหมือนกับโดนน้ำเย็นราดใส่หัว โทสะในใจมอดดับลงในพริบตา ไม่ได้นะ! ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาแตกหักกับฉู่เฉิน เธอต้องอดทนชั่วคราวเพื่อช่วยลูกสาวแม้ว่าให้เธอทำตัวเป็นอัศวิน เมื่อเทียบกับความบริสุทธิ์ของหลิ่วหรูเยียนแล้ว เรื่องพวกนี้ไม่สำคัญขนาดนั้นเลย ขอเพียงหลิ่วหรูเยียนสามารถกลับมาอยู่ข้างกายเธออย่างปลอดภัยได้ อ่อนข้อให้ไอ้เด็กเวรนี่ไว้ก่อนชั่วคราวจะเป็นไรไปถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยทำมาก่อนเมื่อคิดได้ดังนั้น หลิ่วชิงเหอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างสั่นเทา ก่อนโทรหาฉู่เฉินอีกครั้งฉู่เฉินกวาดตามองชื่อที่โทรมาบนโทรศัพท์แวบหนึ่งก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วกดปุ่มปฏิเสธกา
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 232
ฉู่เฉินยกมุมปาก หัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย อาบน้ำให้สะอาดแล้วรอฉัน ฉันหวังว่าวันนี้เธอจะทำให้ฉันได้เห็นเธอในแบบที่แตกต่างออกไป” ฉู่เฉินพูดจบก็ตัดสายโทรศัพท์ หลังจากวางโทรศัพท์ลงแล้ว หลิ่วชิงเหอเหมือนกับโดนสูบวิญญาณ ทรุดตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรงเธอไม่ยินยอมที่จะโดนฉู่เฉินบีบคั้นเล่นสนุกแบบนี้แต่เธอก็โดนความรู้สึกหมดหวังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนกลืนกินจนหมดอีกครั้ง “คุณนาย คะ...คุณฉู่รับปากช่วยคุณหนูหรือยังคะ?”ป้าอู๋เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง หลิ่วชิงเหอหันหน้ามองไปทางป้าอู๋ ถึงแม้เธอกำลังปิดบังสุดขีด แต่ว่าแก้มสองข้างที่แดงฉานกลับหักหลังเธออยู่ดียัยคนชั้นต่ำนี่กำลังตั้งตารอให้ฉู่เฉินมาสินะ?! ทว่าในขณะที่เดือดดาล หลิ่วชิงเหออดเอามือกุมหน้าอกของตัวเองไม่ได้อันที่จริงแล้ว ตอนที่ได้ยินคำพูดประโยคสุดท้ายของฉู่เฉินเมื่อกี้ ส่วนลึกในใจของเธอคล้ายกับมีเปลวไฟดวงเล็ก ๆ ถูกจุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เธอเองก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง นอกจากนี้ยังเป็นผู้หญิงที่อายุเลยสามสิบแล้วด้วย!ไหนเลยไม่อยากได้รับความรักความทะนุถนอมจากผู้ชาย?เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ หลิ่วชิงเหอก็ถอน
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 233
จนกระทั่งม่านราตรีคืบคลานลงมา หลิ่วชิงเหอถึงค่อยเหมือนปลาที่ขึ้นฝั่ง นอนแผ่อยู่บนเตียงพลางหอบหายใจอย่างบ้าคลั่ง เมื่อหันหน้าไปมองหลิ่วชิงเหอที่ไร้เรี่ยวแรง ฉู่เฉินก็พลิกตัวลงจากเตียง หลังจากที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาก็กระโดดลงมาจากหน้าต่างชั้นสองทันทีพอฉู่เฉินจากไปแล้ว หลิ่วชิงเหอถึงค่อยฝืนพยุงตัวลุกขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะเดินโซเซไปที่ห้องน้ำ แต่เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีความเจ็บปวดอย่างรุนแรงส่งเข้ามา “ฉู่เฉิน แกมันไอ้เดรัจฉาน!”เมื่อรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง หลิ่วชิงเหอก็กัดฟันสบถด่าด้วยความโกรธเกรี้ยวอีกทางด้านหนึ่ง ฉู่เฉินเดินออกจากคฤหาสน์ตระกูลหลิ่ว วาดภาพในอากาศ ยันต์หาวิญญาณก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ“ตามรอยระบุตำแหน่ง ปลุก!”สิ้นเสียงพูด ฉู่เฉินก็โยนเส้นผมหนึ่งเส้นของหลิ่วหรูเยียนไปที่กลางอากาศทันทีเมื่อคำว่าปลุกดังออกมา เส้นผมเส้นนั้นกลายเป็นเปลวไฟสีน้ำเงินเข้มฉับพลัน ก่อนจะลอยตรงไปทางโรงงานร้างในเขตชานเมือง! แม้จะเป็นอาคมตามหาร่องรอยเหมือนกัน แต่การตามรอยระบุตำแหน่งของฉู่เฉินเหนือกว่าทะยานฟ้าค้นหาร่องรอยของหลี่เต้าผิงไม่รู้กี่ระดับ!ไม่นาน ฉ
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 234
หลี่เต้าผิงลอบตำหนิตัวเองในใจ เขาเชื่อคำพูดของไอ้พวกเด็กเหลือขอจากสำนักมวยตระกูลจินฝ่ายเดียวไปได้อย่างไร? อยากจะลักพาตัวญาติสนิทของฉู่เฉินมาบีบบังคับฉู่เฉินชัด ๆ ใครจะคิดได้ว่ากลับลักพาตัวคู่แค้นของอีกฝ่ายมา โคตรเวรเลย!ตูม! ในขณะที่หลี่เต้าผิงหงุดหงิดใจไม่หยุด คิดอยู่ว่าต่อไปควรจัดการอย่างไรดี ทันใดนั้นเองก็มีสายฟ้าฟาดลงมาจากฟ้า ผ่าทะลวงหลังคาโรงงานใส่กองดินที่หลี่เต้าผิงอยู่โดยตรง “แย่แล้ว!” หลี่เต้าผิงร้องเสียงดัง พุ่งตัวทะยานออกไปข้างหน้าราวกับลูกศรที่ออกจากสายธนู ถึงแม้ว่าปฏิกิริยาตอบสนองของเขาจะรวดเร็วมากพอ แต่สายฟ้าสายนั้นยังคงผ่าใส่ไหล่ซ้าย เจ็บจนหลี่เต้าผิงกรีดร้องแว้ก ๆ ร่างกายสูญเสียการทรงตัวในพริบตา ก่อนจะร่วงลงพื้นดังตุบจนฝุ่นตลบขึ้นมา “ซู่!” ยังไม่ทันที่หลี่เต้าผิงจะได้สติกลับมา ของเหลวอุ่น ๆ ก็ตกลงมาจากด้านบน สาดเต็มหน้าเต็มตัวของเขา หลี่เต้าผิงอดเงยหน้ามองขึ้นไปไม่ได้ ก่อนจะเห็นฉู่เฉินถือขวดน้ำแร่ที่หยิบมาจากไหนก็ไม่รู้ เทของเหลวสีเหลืองอ่อนที่คล้ายกับเบียร์ลงมาบนยันต์เบญจอัสนีของเขา “ไอ้หนู! แกรนหาที่ตายแล้ว!”หลี่เต้าผิงใจเย็นต่อไปไม่ไหวแล้ว ไอ้เจ้
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 235
“ไอ้หนู ไปตายซะเถอะ!”หลี่เต้าผิงคล้ายกับเห็นภาพเขาฟันศีรษะของฉู่เฉินจนร่วงลงมา แววตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง“ไอ้แก่ จนถึงตอนนี้แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”ฉู่เฉินหรี่ตาสองข้าง เพ่งมองไปยังปลายกระบี่ที่เขาฟันมา ก่อนจะยิ้มหยัน ถ้าเกิดบอกว่าตอนที่ประมือกันครั้งแรก หลี่เต้าผิงยังสามารถต่อสู้กับฉู่เฉินได้อย่างสูสี แต่ตอนนี้ฉู่เฉินสามารถบดขยี้หลี่เต้าผิงได้แล้ว เมื่อกี้เขาไม่ฉวยโอกาสสังหารหลี่เต้าผิง ไม่ใช่เพราะมีประสบการณ์ไม่มากพอ และไม่ใช่เพราะเกิดความใจบุญ แต่เป็นเพราะมั่นใจในตัวเอง หลังจากผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืน ฉู่เฉินฟื้นตัวกลับมาดังเดิมแล้ว แต่หลี่เต้าผิงกลับรักษาได้เพียงบาดแผลภายนอกเท่านั้น ปราณแท้ภายในร่างกายไม่ได้รับการฟื้นฟูเลย ถึงขนาดปล่อยพลังครึ่งหนึ่งของก่อนหน้านี้ออกมาไม่ได้เวลานี้กระบี่ของเขายิ่งพิสูจน์ยืนยันการคาดเดาในใจของฉู่เฉินได้“ฉันเข้าใจเวรอะไร แกไปตายซะเถอะ!” หลี่เต้าผิงยิ่งโกรธยิ่งหงุดหงิด ไหนเลยยังสนใจเรื่องมากมายขนาดนั้น ตอนนี้เขามีแค่ความคิดเดียวเท่านั้นก็คือฆ่าไอ้เด็กเวรนี่ซะ!“ติ๊ง!” วินาทีต่อมา ฉากที่ทำให้หลี่เต้าผิงไม่อยากจะเชื่อก็ปรากฏขึ้น!”เ
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 236
หลิ่วชิงเหอดีใจยกใหญ่ทันที คิดไม่ถึงว่าไอ้เด็กเวรฉู่เฉินยังคงรักษาคำพูดมาก ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที หลิ่วชิงเหอตะบึงลงมาข้างล่างแล้วเปิดประตูบ้านเมื่อเธอเห็นฉู่เฉินยืนอุ้มหลิ่วหรูเยียนตรงหน้าประตูบ้าน ความเหนื่อยล้าทั้งหมดบนร่างกายคล้ายกับหายไปจนหมดฉู่เฉินเดินเข้ามาในห้องโถงแล้วโยนหลิ่วหรูเยียนไปบนโซฟาทันที เวลานี้ชุดนอนบาง ๆ ของเธอฉีกขาดหลายแห่ง แถมยังมีคราบเลือดและรอยฟกช้ำตรงจุดที่ชุดนอนกระโปรงขาดด้วย ดูเหมือนมีความเป็นไปได้มากว่าจะเกิดจากการที่หลี่เต้าผิงใช้แส้ปัดฟาดออกมา“หรูเยียน! นี่ลูกเป็นยังไงบ้าง!” หลิ่วชิงเหอเห็นหลิ่วหรูเยียนมีบาดแผลไปทั่วทั้งตัว น้ำตาแห่งความเจ็บปวดใจก็เอ่อคลอในดวงตา เธอรีบสาวเท้าพุ่งเข้าไปตรวจดูบาดแผลบนร่างกายของหลิ่วหรูเยียน ถ้าเกิดแผลเป็นขึ้นมา ต่อไปหลิ่วหรูเยียนยังจะออกไปเจอผู้คนได้อย่างไร? “ฉู่เฉิน ต่อให้พวกเราแม่ลูกทำผิดต่อแก แกก็ไม่เห็นต้องฉวยโอกาสเลยนี่นา” ฉู่เฉินกวาดตามองหลิ่วชิงเหอแวบหนึ่งแล้วพูดเสียงเย็นชาว่า “เธอเป็นบ้าอะไร ดูให้ดี ๆ สิ นั่นเป็นแผลที่เกิดจากการโดนแส้ปัดฟาดต่างหาก”หลิ่วชิงเหอถึงค่อยสังเกตเห็นว่าบนตัวหลิ่วหรูเยี
Latest chapter
