บทที่ 3

สุดทางเดิน บริเวณหน้าห้องน้ำ ลี่ลี่ถูกผลักจนล้มลงกับพื้น กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น

คนที่รุมทำร้ายเธอก็คือเล่อเล่อ สีหน้าของเขาฉายแววดุร้าย

“บอกให้เลิกเรียกพ่อมั่วๆ ไง วันนี้ฉันจะตีเธอให้ตายเลย!”

พูดจบ เขาก็เตะเข้าไปที่ท้องของลี่ลี่ ลี่ลี่ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด พยายามจะหลบ แต่กลับถูกเด็กผู้ชายที่อยู่ข้างหลังจับตัวเอาไว้

“ลูกเมียน้อยสมควรโดนตี!”

“แม่ฉันบอกว่า ลูกนอกสมรสแบบนี้เกิดมาก็ควรถูกบีบคอให้ตาย!”

ลี่ลี่โบกมือเล็กๆ ของเธอเพื่อป้องกันตัว ร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออก

“นายพูดเหลวไหล! นั่นพ่อฉันจริงๆ! พ่อคะ แม่คะ รีบมาช่วยลี่ลี่ด้วย!”

“ลี่ลี่เจ็บจังเลยค่ะ!”

“พ่อ แม่ พ่อกับแม่อยู่ที่ไหน!”

วินาทีที่ฉันเห็นภาพนั้น สมองฉันอื้ออึงไปหมด เลือดสูบฉีด เส้นเลือดทั่วร่างแทบจะระเบิด

หลังจากพวกเด็กผู้ชายเห็นฉันก็หันมองหน้ากันเอง เมื่อเห็นว่าสีหน้าฉันน่ากลัวเกินไป ก็เลยวิ่งหนีเตลิดไปเหมือนนก

ฉันอุ้มลี่ลี่ไว้ในอ้อมแขน ถึงได้รู้ว่าเธอตัวสั่นเทาอย่างรุนแรง จากนั้นก็รีบโทรเรียก 1669

“ไม่ต้องกลัวนะ ลูกรัก แม่มาแล้ว แม่มาแล้ว”

รอจน 1169 มาถึง ผู้ปกครองคนอื่นๆ ก็พากันสงสัยแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

ฉันอุ้มลูกสาววิ่งไปที่รถพยาบาลอย่างบ้าคลั่ง

ระหว่างทางผ่าน ซ่งกางกำลังต่อบล็อกไม้กับเล่อเล่อด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ส่วนหร่วนซู่ฉินก็คอยเช็ดเหงื่อให้ซ่งกางอยู่ข้างๆ

เมื่อเขาได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่ง ใบหน้าแฝงไปด้วยความสงสัย ขณะลุกขึ้นเดินเข้ามา ถามฉันแค่ประโยคเดียวว่า “เกิดอะไรขึ้น? ลี่ลี่เป็นอะไร?”

แล้วหร่วนซู่ฉินก็ดึงมือเขาไว้

“พี่ซ่ง ไหนบอกว่าวันนี้จะอยู่กับเล่อเล่อทั้งวันไง พี่ไม่รู้หรอก เมื่อคืนตอนที่ฉันบอกเขาว่าวันนี้พี่จะอยู่กับเขาทั้งวัน เล่อเล่อดีใจมากแค่ไหน”

เท้าที่ก้าวเดินของซ่งกางหยุดชะงัก ส่วนฉันก็อุ้มลี่ลี่ขึ้นไปนั่งบนรถพยาบาลเรียบร้อยแล้ว

ลี่ลี่หมดสติไปแล้ว เมื่อหมอขึ้นมาบนรถพยาบาลก็เริ่มตรวจดูอาการและปฐมพยาบาลเธอ

หมอผู้หญิงคนหนึ่งเปิดเสื้อผ้าของลี่ลี่ขึ้น แล้วอดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยความตกใจ

“เด็กตัวแค่นี้ ทำไมถึงได้ลงไม้ลงมือกันรุนแรงขนาดนี้?!”

น้ำตาฉันไหลพรากออกมาทันที ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

ผิวขาวนวลของเด็กน้อยมีรอยฟกช้ำเป็นจ้ำเขียวไปทั่ว ตรงเอวมีรอยช้ำขนาดเท่ากำปั้น

ร่างกายของเธอยังคงสั่นเทาไม่หยุด หมอพูดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

“เร็วเข้า เปิดเครื่องมือ!”

หลังจากลี่ลี่ได้รับการปฐมพยาบาลจนพ้นขีดอันตราย เวลาก็ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว สองชั่วโมงนี้เหมือนผ่านไปนานแรมปี

ความรู้สึกผิดและความแค้นถักทอผสานกันอยู่ในใจของฉัน มันเติบโตอย่างรวดเร็ว และปะทะกันอย่างรุนแรงในร่างกายของฉัน

แม่ของฉันร้องไห้ด้วยความสงสาร และต่อว่าฉัน

“เธอเลี้ยงลูกประสาอะไร ทำไมถึงได้โดนทำร้ายหนักขนาดนี้!”

ลี่ลี่ที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับสายน้ำเกลือ ลืมตาขึ้นมาอย่างอ่อนแรง มองมาที่ฉันอย่างงุนงง

“แม่คะ ทำไมทุกคนถึงบอกว่าลี่ลี่เป็นเด็กที่พ่อไม่ต้องการล่ะคะ!”

“แต่ลี่ลี่มีพ่อจริงๆนะคะ!”

“ทำไมพ่อถึงไม่ปกป้องลี่ลี่แล้ว!”

ฉันจูบลงบนหน้าผากของเธอเบาๆ และบอกเธอว่า

“แม่จะปกป้องลี่ลี่ตลอดไป ลี่ลี่เป็นสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดของแม่”

“ส่วนพ่อ เราไม่ต้องการเขาแล้ว”

ฉันกลับมาที่โรงเรียนอนุบาลอีกครั้ง กิจกรรมวันครอบครัวกำลังดำเนินไปถึงช่วงสุดท้าย

ครอบครัวร่วมกันวาดภาพครอบครัวขึ้นมาหนึ่งภาพ

ซ่งกางกำลังระบายสีภาพอย่างอดทน เล่อเล่อซบอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างสงบเสงี่ยม หร่วนซู่ฉินกำลังถ่ายรูปพวกเขาสองคนด้วยสีหน้าพึงพอใจ

ช่างเป็นภาพครอบครัวสุขสันต์ ที่ทั้งสงบสุขและอบอวลไปด้วยความรักจริงๆ

แต่ทำไมลูกสาวของฉันถึงต้องนอนอยู่ในโรงพยาบาล ในขณะที่ผู้กระทำผิดกำลังมีความสุขอยู่ที่นี่?!

ฉันตรงเข้าไปหาหร่วนซู่ฉินแล้วตบหน้าเธออย่างแรงทันทีโดยไม่พูดอะไร

แรงอันมหาศาลทำให้เธอเสียหลัก และชนเข้ากับมุมโต๊ะที่อยู่ด้านหลังเสียงดัง ‘ตุ้บ’

เสียงตบที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ทุกคนตกตะลึง

ซ่งกางตะคอกขึ้นเสียงดังว่า

“ซูอวี่ เธอทำอะไร?!”

จากนั้นก็รีบโอบหร่วนซู่ฉินไว้ในอ้อมแขนทันที แววตาเต็มไปด้วยความสงสาร “ซู่ฉิน เจ็บไหม?”

หร่วนซู่ฉินน้ำตาไหลพราก ส่ายหัว ด้วยสีหน้าน่าสงสาร

“ซูอวี่ เธอคงเข้าใจอะไรผิดแล้วใช่ไหม ฉันขอโทษเธอนะ”

ฉันหัวเราะเยาะ “แค่พูดขอโทษเหรอ มันจะดูไม่จริงใจเกินไปหน่อยหรือเปล่า?”

พูดจบ ฉันก็เงื้อมือจะตบเธออีกครั้ง พอซ่งกางเห็นก็รีบเข้ามาขวางฉันไว้

ฉันเปลี่ยนทิศทางทันที ตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของซ่งกางอย่างแรง รอยนิ้วมือทั้งห้าปรากฏเด่นชัดอยู่บนใบหน้าของเขา

ซ่งกางยกมือขึ้นกุมหน้า เขาอึ้งไปหนึ่งวินาที จากนั้นก็ตะคอกออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"ซูอวี่ เธอแม่งเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?! ฉันไว้หน้าเธอเกินไปใช่ไหม?!"

ในเวลานั้น ครูของโรงเรียนอนุบาลก็รีบเข้ามาห้ามปราม ถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ฉันชี้นิ้วไปที่เล่อเล่อ กัดฟันพูดอย่างเคียดแค้น

"ไอ้เด็กเวรนี่ฉวยโอกาสตอนฉันเผลอ พาเด็กผู้ชายอีกหลายคนมารุมทำร้ายลูกสาวฉัน!"

ทันทีที่ฉันพูดจบ หร่วนซู่ฉินก็รีบพูดว่า

"เป็นไปไม่ได้ เล่อเล่อเป็นเด็กดีมาก พี่ซ่ง พี่ต้องเชื่อฉันนะ!"

ฉันเดินไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว "เป็นไปไม่ได้เหรอ? แล้วคิดว่าเมื่อกี้ทำไม 1669 ถึงมาที่นี่ล่ะ?!"

ซ่งกางยืนอยู่ตรงหน้าหร่วนซู่ฉินและเล่อเล่อด้วยท่าทีของผู้ปกป้องอีกครั้ง

เด็กตัวแค่นี้ จะไปมีเจตนาร้ายอะไรกัน? อยู่ด้วยกันแล้วกระทบกระทั่งกันบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่เธอทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ยังไม่พอ ยังลงไม้ลงมือตีคนอีก เหมือนผู้หญิงอันธพาล!”

เมื่อเห็นท่าทางเกรี้ยวกราดของฉัน ซ่งกางก็เอื้อมมือมาผลักฉันจนล้มลงกับพื้นอย่างแรง

มือกระแทกพื้น เลือดซึมออกมา

บรรดาผู้ที่ต้องการประจบสอพลอซ่งกาง ก็พลอยหัวเราะเยาะเย้ย และด่าทอฉันอย่างดูถูกเหยียดหยามไปด้วย

"นี่คงไม่ได้มาแกล้งล้มหรอกนะ รู้ว่าคุณซ่งรวยเลยกะจะมารีดไถเงิน!"

"ไม่ดูสารรูปตัวเอง รอให้ฝ่ายกฎหมายของเซิงอวี่กรุ๊ปจัดการเมื่อไหร่ ได้ร้องไห้แน่”

“เธอว่า ยัยนี่ใช่คนที่ก่อนหน้านี้เคยพยายามยั่วยวนคุณซ่งแต่ไม่สำเร็จหรือเปล่า เลยมาพาลหาเรื่องแบบไร้เหตุผลแบบนี้ ก็ไม่ดูตัวเองเลยว่าห่างชั้นกับคุณนายซ่งมากแค่ไหน!"

“สมแล้วที่เป็นเมียน้อย!”

ในตอนนั้นเอง เสียงรถยนต์ก็ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ไม่นานนัก รถยนต์หรูสำหรับธุรกิจสามคันก็มาจอดเรียงอยู่ที่หน้าโรงเรียนอนุบาล

มีผู้ปกครองที่ตาไวอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาด้วยความตกใจ

“บนรถมีสัญลักษณ์ของเซิงอวี่กรุ๊ปนี่ เป็นรถของผู้บริหารระดับสูง!”

มีคนประจบสอพลอต่อ

"คุณซ่งนี่เก่งจริงๆ ถึงขั้นเรียกฝ่ายกฎหมายของบริษัทมาแล้ว"

หลังจากที่พูดจบ ก็ ‘ถุย’ ใส่ฉันอย่างแรง พร้อมกับพูดเยาะเย้ยอย่างสะใจ

“ยัยเมียน้อย เธอจบเห่แน่ ทุกคนรู้ดีว่าสำนักงานกฎหมายเซิงอวี่ได้ชื่อว่าเป็นราชันย์ผู้ไร้พ่ายแห่งเมืองลู่ เธอรอชดใช้เงิน กับติดคุกได้เลย!”

ผู้ปกครองบางคนที่เป็นคนดังในเน็ตต่างก็มีสีหน้าตื่นเต้น พร้อมกับยกมือถือขึ้นมา

"ไม่นึกเลยว่า วันนี้จะได้เจอข่าวใหญ่ เพื่อน ๆ ทุกท่าน รีบกดติดตามเร็ว! เดี๋ยวฉันจะถ่ายทอดสดจุดจบของยัยผู้หญิงอันธพาลคนนี้ให้พวกเธอดู!"

หร่วนซู่ฉินได้สติกลับมา เธอมองซ่งกางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและลึกซึ้ง ส่วนเล่อเล่อที่อยู่ข้างเธอก็ยิ่งยืดอกอย่างจองหอง