บทที่ 1

ในวันครอบครัวของโรงเรียนอนุบาล สามีของฉันซ่งกางอ้างว่าที่บริษัทมีงาน และไม่ให้ฉันกับลูกสาวไปร่วมงาน

มองดูใบหน้าเล็กๆ ของลี่ลี่ลูกสาวของฉันที่เศร้าสร้อย ฉันก็อดที่จะสงสารไม่ได้ จึงตัดสินใจพาลูกสาวไป

เมื่อเข้าไปในโรงเรียน กลับเห็นซ่งกางอุ้มเด็กผู้ชายคนหนึ่งไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือก็จูงมือหร่วนซู่ฉินเพื่อนสนิทสมัยเด็กไว้

ซึ่งเหมือนกับเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกกันจริงๆ พูดกันไปหัวเราะกันไป บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขที่แสนอบอุ่น

จนกระทั่งซ่งกางเห็นฉันและลูกสาว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ปล่อยมือจากหร่วนซู่ฉิน

“ซูอวี่ เธออย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ซู่ฉินเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวอย่างยากลำบาก วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบห้าขวบของเด็ก จึงอยากสัมผัสความรักจากพ่อ”

ฉันมองเขาด้วยสายตามีความหมายลึกซึ้ง ก่อนจะย่อตัวลงจับมือเล็กๆ ของลูกสาวไว้

“ลูกรัก สวัสดีคุณลุงสิ”

...

เมื่อหร่วนซู่ฉินเห็นเหตุการณ์นั้น จึงรีบรับตัวลูกชายไป และเอ่ยด้วยสีหน้าสำนึกผิด

“ซูอวี่เธออย่าโกรธเลยนะ พี่ซ่งแค่หวังดี เด็กคนนี้ไม่มีพ่อตั้งแต่เด็ก วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบห้าขวบของเขา พี่ซ่งแค่ช่วยเป็นพ่อเพื่อเติมเต็มความฝันให้เป็นจริงเท่านั้น”

ฉันมองเธอด้วยสายตาเหมือนยิ้มทว่าไม่ยิ้ม

“แบบนี้นี่เอง ในเมื่อฉันกับลี่ลี่ก็มาแล้ว ควรจะคืนซ่งกางให้เราได้แล้วรึเปล่า? เพราะยังไง พวกเราต่างหากที่เป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ ”

หร่วนซู่ฉินอึ้งไปเล็กน้อย แต่ลูกชายในอ้อมแขนของเธอกลับไม่พอใจ

“พ่อครับ ไหนพ่อบอกว่าวันนี้จะมาฉลองกับผมและแม่ไงล่ะครับ”

เด็กวัยห้าขวบจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาเอาเรื่อง

ฉันเลิกคิ้วอย่างสงสัย ถึงขั้นเรียกพ่อแล้วเหรอ?

ซ่งกางไม่รอให้ฉันพูดอะไรอีก เขาเข้ามาขวางตรงหน้าพวกเขาสองแม่ลูกไว้ ราวกับกำลังปกป้องพวกเธอ

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงค่อนข้างหงุดหงิด

“ซูอวี่ เธอเองก็มีลูกนะ จะไม่เห็นอกเห็นใจกันหน่อยเลยเหรอ?”

“สำหรับฉันกับซู่ฉินเป็นเพียงมิตรภาพที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ ฉันแค่มาเป็นเพื่อนพวกเขาสองแม่ลูกแค่วันเดียว วันเดียวเท่านั้น! เรื่องแค่นี้เธอต้องเอามาคิดเล็กคิดน้อยด้วยเหรอ?”

ฉันโมโหจนโพล่งขำ นี่ฉันเป็นคนทำให้หร่วนซู่ฉินโชคร้ายอย่างนั้นเหรอ?

และในเวลานี้ ผู้ปกครองคนอื่นๆ ในโรงเรียนอนุบาลก็ทยอยพาลูกๆ เข้ามาในงาน และมีคนเข้ามาทักทาย

“คุณแม่เล่อเล่อ คุณพ่อเล่อเล่อ อรุณสวัสดิ์ค่ะ! ทุกครั้งที่มีวันครอบครัวของโรงเรียนอนุบาล พวกคุณสามคนก็มากันพร้อมหน้าตลอดเลยนะ ไม่เหมือนเหล่าฉินของฉัน ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็บอกว่างานยุ่ง ไม่เคยสนใจการเติบโตของลูกเลย”

หร่วนซู่ฉินตอบกลับคำทักทายอย่างอิหลักอิเหลื่อ ในขณะที่แววตาของซ่งกางฉายแววลุกลี้ลุกลนแวบหนึ่ง

ฉันจึงถามอย่างอดไม่ได้ “ซ่งกาง ไหนคุณบอกว่าแค่วันนี้วันเดียวไง?”

ซ่งกางอับอายจนโกรธขึ้นมา แล้วกระชากแขนของฉัน

“ซูอวี่ ที่นี่คนเยอะ เธออย่าทำเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยนะ!”

แล้วเขาก็ก้มมองลูกสาว พลางกดเสียงต่ำแล้วเอ่ยว่า

“ถ้าเป็นเรื่องวุ่นวายใหญ่โตก็จะไม่ดีต่อลี่ลี่ด้วย เธอว่าถูกไหม”

เมื่อจู่ๆ ลูกสาวได้ยินชื่อของตัวเอง ก็หันมองไปรอบๆ อย่างสับสน

แต่เหมือนว่าเธอจะยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงเกาะน่องของฉันไว้แน่น มือเล็กๆ ที่รั้งฉันเอาไว้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ฉันสัมผัสได้ว่าเธอไม่สบายใจ ฉันจึงย่อตัวลงลูบผมแกละของเธอ และเอ่ยด้วยเสียงเบา

“ไม่ต้องกลัวนะ มีแม่อยู่”

ฉันมองด้านหลังของซ่งกางที่พาหร่วนซู่ฉินและเล่อเล่อออกไป

สักพักหนึ่ง พวกเขาก็ถูกกลุ่มคนล้อมไว้

มีคนหนึ่งเข้ามายิ้มประจบประแจงทักทายซ่งกาง

ไม่มีอะไรมากไปกว่าชมว่าเขาประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน อายุแค่สามสิบกว่าๆ ก็ได้เป็นประธานของบริษัทมูลค่าหมื่นล้านแล้ว

นิสัยซ่งกางก็หยิ่งผยองมาแต่ไหนแต่ไร ลำพองตนจนหางแทบจะชี้ฟ้าอยู่แล้ว

หร่วนซู่ฉินก็จ้องมองซ่งกางด้วยดวงตาเป็นประกาย ทำท่าทางราวกับได้รับเกียรติไปด้วย

เล่อเล่อที่ถูกซ่งกางอุ้มไว้ในอ้อมกอด จู่ๆ ก็หันมามองฉัน แล้วทำหน้าตายั่วโมโหใส่

ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะในใจ ดูเหมือนว่าซ่งกางจะเหลิงจนได้ใจไปแล้ว

แม้ว่าฉันจะไปบริษัทน้อยลงเพราะการท้องและคลอดลูก แต่หุ้น 75% ของเซิงอวี่กรุ๊ปยังอยู่ในมือฉัน ฉันต่างหากคือคนคัดท้ายเรือที่แท้จริง

แต่เป็นเขาที่มาพึ่งใบบุญฉันตั้งแต่แรก เห็นแก่ความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยา ฉันเลยให้ตำแหน่งผู้จัดการกับเขาไป

ฉันเปิดโทรศัพท์มือถือส่งข้อความหาฝ่ายบุคคลของบริษัท

“เสี่ยวจ้าว ย้ายซ่งกางออกจากตำแหน่งผู้จัดการ และประกาศอย่างเป็นทางการภายในวันจันทร์หน้า”

จากนั้นก็ส่งข้อความหาฝ่ายกฎหมายของบริษัท

“เสี่ยวหลิว ร่างข้อตกลงการหย่าของฉันกับซ่งกางมาให้หน่อยหนึ่งฉบับ”

ซ่งกางนะซ่งกาง นายคิดจะเกาะฉันกินแบบเอาแต่ใจ นายก็ต้องดูด้วยว่าฉันจะยอมรึเปล่า