บทที่ 2

ผ่านไปสักพัก กิจกรรมวันครอบครัวของโรงเรียนอนุบาลก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

ทุกครอบครัวนั่งอยู่ที่โต๊ะที่เตรียมไว้ล่วงหน้า ลี่ลี่มองไปที่ซ่งกางที่นั่งอยู่แถวหน้า แล้วถามฉันด้วยความผิดหวังว่า

“แม่คะ ทำไมพ่อถึงไม่มานั่งกับเราล่ะคะ?”

ฉันบีบแก้มยุ้ยๆ ของลูกสาวเบาๆ เธออายุน้อยแค่นี้ ไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องสกปรกเหล่านี้

“เพราะว่าแม่เป็นยอดมนุษย์ เพื่อความยุติธรรม พ่อเลยไปช่วยเด็กคนอื่นไงล่ะ”

ในขณะนั้น ครูของโรงเรียนอนุบาลก็ประกาศเริ่มกิจกรรมแรก คือ การต่อบล็อกไม้ พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มีรางวัลให้สำหรับผู้ที่ได้ที่หนึ่งค่ะ เป็นเลโก้รูปยานอวกาศหนึ่งลำค่ะ”

ลี่ลี่ตื่นเต้นขึ้นมาทันที เธอชี้ไปที่ยานอวกาศ “แม่คะ หนูอยากได้!”

“ได้สิ งั้นเรามาพยายามกันเถอะ!”

เมื่อนาฬิกาทรายไหลใกล้จะหมด ลี่ลี่ชูมือเล็กๆ ขึ้นมาแล้วตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า

“คุณครูคะ พวกเราต่อเสร็จแล้วค่ะ!”

คุณครูเดินเข้ามาพยักหน้า กำลังจะประกาศ ทันใดนั้นก็มีเด็กชายคนหนึ่งวิ่งพรวดมาจากแถวหน้า

เป็นเล่อเล่อ

เขาปัดบล็อกไม้ที่เราต่อไว้จนล้มครืนลง แล้วพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า

“แบบนี้ที่หนึ่งก็เป็นของผมแล้ว!”

ลี่ลี่มองบล็อกไม้ที่ล้มครืนลง น้ำตากรื้นคลอเบ้าขึ้นมาทันที แล้วหยิบบล็อกไม้ขนาดใหญ่ขึ้นมาขว้างใส่เล่อเล่อด้วยความโกรธ

ประโยคแรกที่ซ่งกางเข้ามาพูดคือ

“ลี่ลี่ ทำไมถึงลงไม้ลงมือกับคนอื่นล่ะ?! รีบขอโทษพี่เล่อเล่อเดี๋ยวนี้”

ลี่ลี่ดื้อรั้นขึ้นมา

“ไม่ค่ะ เขาเป็นคนผลักบล็อกไม้ของหนูก่อน! เขาเป็นคนไม่ดี!”

ฉันยืนหยัดอยู่ข้างหลังลูกสาวอย่างแน่วแน่

“ซ่งกาง คนตาดีก็เห็นกันหมดว่าใครเป็นคนเริ่มก่อน เล่อเล่อต่างหากที่ต้องขอโทษลี่ลี่!”

หร่วนซู่ฉินก็เดินเข้ามาดึงแขนเสื้อของซ่งกาง

“พี่ซ่ง พอเถอะค่ะ เราอย่าไปถือสาเลย ผู้ใหญ่ไม่ถือสาเด็ก”

คุณครูโรงเรียนอนุบาลก็พยายามไกล่เกลี่ย และในขณะนั้น ลี่ลี่ก็ร้องไห้ออกมาอย่างน้อยใจ

“พ่อคะ ทำไมไม่ปกป้องหนู แถมยังดุหนูอีก?”

คำว่าพ่อคำนี้ ทำให้ทุกคนในที่นั้นตกตะลึงในทันที สายตากวาดไปมาระหว่างฉัน ซ่งกาง และหร่วนซู่ฉิน

ซ่งกางหน้าแดงก่ำสลับกับซีดเผือดในชั่วพริบตา ส่วนหร่วนซู่ฉินมีสีหน้าอึกอักเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

ในขณะนั้น เล่อเล่อก็เอามือเท้าสะเอว ยืนอยู่ตรงหน้าลี่ลี่ พูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า

“ใครเป็นพ่อเธอ เธอมาเรียกมั่วๆ อะไร! นี่คือพ่อของฉัน!”

ลูกสาวถูกดุจนสะอึกสะอื้น เธอร้องไห้จนน้ำตาเอ่อล้น ตะโกนด้วยเสียงเล็กๆ จนเสียงแหบ:

“พ่อคะ พ่อพูดอะไรหน่อยสิคะ!”

ฉันปวดใจจนแทบขาดใจ จ้องซ่งกางตาเขม็ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมขึ้นมาก

“ซ่งกาง คุณยังไม่ยอมอธิบายอีกเหรอ? จะปล่อยให้พวกเราแม่ลูกถูกเข้าใจผิดหรือไง?”

ซ่งกางตวัดตาใส่ แล้วอุ้มเล่อเล่อขึ้นมา

“จะอธิบายอะไร วันนี้ฉันเป็นพ่อของเล่อเล่อ!” พูดจบ เขาก็ลูบท้ายทอยของเล่อเล่อ

ทันใดนั้น ผู้ปกครองคนอื่นๆ ก็เริ่มชี้มาที่ฉันและลูกสาว

“เด็กคนนี้ทำไมถึงเรียกพ่อมั่วๆ ล่ะ?!”

“ปกติครอบครัวของลี่ลี่เหมือนจะไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมวันครอบครัวของโรงเรียนอนุบาลเลย ครั้งนี้ก็มีแค่แม่ที่มา หรือว่าจะเป็นเมียน้อยของบ้านไหนหรือเปล่า?!”

“ได้ยินมาว่าซ่งกางคนนี้เป็นประธานของกลุ่มบริษัท ร่ำรวยมาก ไม่แน่ว่าแม่ของลี่ลี่อาจจะพยายามจับซ่งกางอยู่ก็ได้ แต่ถูกลูกสาวบังเอิญเจอเข้า เลยเข้าใจผิดหรือเปล่า”

ในขณะที่ฉันกับลูกสาวถูกโจมตีด้วยเสียงซุบซิบนินทา ซ่งกางที่อยู่ตรงข้ามกลับไม่พูดอะไรสักคำ เอาแต่ปลอบเล่อเล่อ ส่วนหร่วนซู่ฉินที่ยืนอยู่ข้างๆ แอบกลั้นหัวเราะพลางชำเลืองมองฉันแวบหนึ่ง

ฉันโอบลูกสาวที่ร้องไห้จนหยุดไม่ได้ไว้แน่น ตบหลังเธอเบาๆ

ถึงแม้ว่าจะอยากตบหน้าผู้ชายเลวๆ กับผู้หญิงแพศยาคู่นี้ แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา ฉันไม่สามารถปล่อยให้ลูกสาวถูกทำร้ายไปมากกว่านี้ได้

ในขณะนั้น คนที่ต้องการประจบซ่งกางก็พูดขึ้นมาอย่างประจบประแจงว่า

“คุณชายน้อยหน้าตาเหมือนประธานซ่งมากเลยนะคะ เห็นแล้วรู้เลยว่าเป็นพ่อลูกกันจริงๆ”

ฉันเหลือบมองไปที่ซ่งกาง ในแววตาของเขามีความรู้สึกผิดแวบผ่านไป จากนั้นก็หัวเราะกลบเกลื่อน ส่วนหร่วนซู่ฉินก็เรียกได้ว่ามีสีหน้ายิ้มแย้มเบิกบาน

ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยเห็นแม่ลูกคู่นี้มาแล้ว ทำไมถึงไม่สังเกตเห็นว่าหน้าตาของซ่งกางกับเล่อเล่อคล้ายกันอยู่หลายส่วนจริงๆ

ตอนนี้ลี่ลี่ร้องไห้จนหยุดไม่ได้

ฉันจึงขอให้คุณครูพาฉันไปที่ห้องพักผ่อน เพราะอยากจะปลอบลูกสาวให้สงบลงก่อน

เมื่อมาถึงห้องพักผ่อน ฉันก็ปลอบลูกสาวจนเธอสงบลง แล้วเธอค่อยๆ หลับไป

มองดูเปลือกตาที่บวมแดงจากการร้องไห้ของเธอ หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกขยำจนเป็นก้อน

ฉันเดินออกไปอย่างระมัดระวัง เดินไปถึงตรงหัวมุมทางเดิน ก็กดโทรศัพท์ติดต่อไปยังฝ่ายบุคคลและฝ่ายกฎหมาย

“เสี่ยวจ้าว เสี่ยวหลิว พวกคุณรีบนำทะเบียนสมรสของฉันกับซ่งกาง รวมทั้งร่างสัญญาหย่า และหนังสือเลิกจ้างของบริษัท มาที่โรงเรียนอนุบาลลูกรักเดี๋ยวนี้! เร็วหน่อย!”

ในขณะที่ฉันกำลังคุยรายละเอียดกับพวกเขาต่อ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง เป็นเสียงของลูกสาวฉัน!

หัวใจของฉันตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม