ครั้งเดียวที่เขาเป็นฝ่ายรุกก่อน ก็คือตอนที่เห็นเคซีย์พาพี่น้องในราชวงศ์มาตามจีบชูยีอย่างบ้าคลั่ง ทั้งยังลากชูยีออกจากสนามฟุตบอลไปด้วยทั้งคู่วิ่งรับแสงในช่วงพระอาทิตย์ตกอยู่บนสนามฟุตบอล คนที่อยู่รอบๆต่างก็ส่งเสียงเชียร์พวกเขา ราวกับกำลังแสดงหนังรักแห่งยุคอะไรเทือกนั้น...จิเหยียนโจวยัดมือข้างนึงลงกระเป๋ากางเกง แล้วแค่นเสียงเย็นอย่างไม่แยแส เขาคิดว่าชูยีไม่มีทางตอบตกลงเคซีย์ จึงไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อยกระทั่งจอร์จบอกเขาว่าชูยีไม่ได้กลับบ้านเลยตอนนั้นเพื่อให้สะดวกกับการวาดรูป ชูยีจึงไปเช่าห้องที่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัย เป็นห้องเช่าที่เป็นของจอร์จจิเหยียนโจวกลัวว่าชูยีอยู่คนเดียวจะไม่ปลอดภัย จึงให้จอร์จที่อาศัยอยู่ข้างห้องไปคอยเยี่ยมชูยีบ่อยๆครั้งนี้จอร์จลับมาพอดี เห็นว่าในห้องของชูยีไม่เปิดไฟเลย จึงโทรไปหาจิเหยียนโจวจิเหยียนโจวได้ยินว่าชูยีไม่ได้กลับบ้าน มือที่กำลังจับพู่กันอยู่ก็ชะงักไปสิ่งที่ผุดขึ้นมาในหัว ดันเป็นภาพที่ชูยีเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มเคซีย์เขาคิดว่าตัวเองน่าจะเป็นบ้าไปแล้ว ชูยีชอบแค่เขา จะไปจุ๊บเคซีย์ได้ยังไงเขาปลอบใจตัวเองว่า เป็นไปไม่ได้!แต่เขาที่ยิ่งค
เขารู้สึกว่าท่าทางของเธอที่ไม่พูดอะไรแบบนี้ เย้ายวนมากกว่าเมื่อกี้นี้ซะอีก อยู่ๆก็รู้สึกอยากลิ้มรสชาติของเธอให้ดูดดื่มกว่านี้อย่างห้ามใจไม่อยู่ท่าทางของชูยีในตอนนั้น ฝังลึกอยู่ในสมองของจิเหยียนโจว ทุกครั้งที่นึกถึง เขามักจะอดยิ้มออกมาไม่ได้เธอเบิกตาโพล่ง มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ดวงตาใสบริสุทธิ์คู่นั้น เริ่มจากความประหลาดใจ กลายเป็นตกใจ และเปลี่ยนเป็นความยินดี ทั้งหมดนั้นเป็นเวลาหนึ่งนาทีเต็มๆสุดท้ายตอนที่เขาปล่อยเธอออก เธอเงยหน้าขึ้น กอดคอเขาด้วยสีหน้าเบิกบาน แล้วถามด้วยรอยยิ้มเขินอาย"เหยียนโจว ถ้าเทียบกับเป้ยซือแล้ว คุณชอบฉันมากกว่าสินะ?"จิเหยียนโจวไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่จับคางของเธอไว้ เลิกคิ้วขึ้น "ถ้ายังพูดมากอีก ฉันก็จะจูบเธออีก"ทว่าชูยีกลับเขย่งปลายเท้าขึ้น ขยับเข้าไปใกล้ใบหูของเขาอย่างไม่เคอะเขิน แล้วพูดกับเขาว่า "เหยียนโจว ฉันชอบให้คุณจูบฉัน"ลมหายใจอุ่นๆ รินรดลงที่ใบหู ทำให้จิเหยียนโจวหันข้างมาในแววตากับมุมปากกลับถูกปกคลุมด้วยรอยยิ้ม เพราะประโยคเดียวของเธอคืนนั้นเอง ไม่รู้ว่าใครเป็นคนผลักใครลง แต่เอาเป็นว่าพวกเขาก็คบกันไปโดยปริยายก่อนที่จะเปิดประสบการณ์รั
เคซีย์พีบประตูห้องดูหนังออก ทันใดนั้นแสงไฟก็สว่างขึ้นเขาสวมรองเท้าบูททหาร เดินลงมาจากขั้นบันไดด้านบน มาตรงหน้าจิเหยียนโจวทีละก้าวมือที่สวมถุงมือหนัง กดปุ่มที่เบาะแถวหน้าเบาะตัวนั้นค่อยๆหมุนกลับมาช้าๆ จากนั้นเคซีย์ก็นั่งลงบนเก้าอี้ มองจิเหยียนโจวด้วยท่าทีเหยียดหยาม"นายน่าจะเดาได้แล้วสินะ ที่นายต้องเข้าคุก มันเป็นเหตุการณ์ที่ฉันจัดฉากขึ้นมาเอง"จิเหยียนโจวดึงความคิดกลับ ดวงตาที่มืดมิดค่อยๆช้อนขึ้นกวาดมองเคซีย์ด้วยความเย็นชา"ตั้งแต่เด็กจนโตอัลเลนทำดีกับแก เรียกว่าเป็นพี่ชายของแกยังได้ ทำไมแกต้องฆ่าเขา?""ใครที่มันขวางทางฉัน ก็ต้องตายให้หมด ไม่สนว่าเขาจะเป็นพี่ชายฉันไหม ที่สำคัญยังไงก็ไม่ใช่เพี่น้องแท้ๆ มีอะไรให้ต้องเมตตา"เคซีย์ยกมุมปากขึ้นยิ้มเรียบๆอย่างไม่รู้สึกรู้สา ราวกับว่าในสายตาของเขา สิ่งที่เรียกว่าชีวิตคนเดิมทีก็ไม่ต่างอะไรจากของเล่น"แกคิดว่าฆ่าอัลเลนแล้ว ราชวงศ์จะยกมรดกไว้ในมือแกหรือไง?"ลูกบุญธรรมที่ไม่มีเลือดเนื้อเชื้อไข ราชวงศ์จะให้เขาสืบทอดต่อได้ยังไง ฝันล้มๆแล้งๆ"ราชวงศ์ไม่ยกมรดกให้ฉันอยู่แล้ว ที่ฉันทำแบบนี้ จริงๆแล้วก็เพื่อนาย..."เพื่อจิเหยียนโจว เขาสร้
เคซีย์เห็นท่าทางจิเหยียนโจวที่อยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอด ก็รู้สึกสำราญใจอย่างบอกไม่ถูก เผยอริมฝีปากบางออก ค่อยๆเฉือนให้ตายทั้งเป็นต่อไป"เหยียนโจว ฉันรู้อยู่แล้วว่าจะทะลวงหัวใจของนายยังไง เพราะงั้นหลังจากที่นายออกจากคุก ฉันเลยเตรียมโชว์สุดพิเศษไว้เพื่อนายโดยเฉพาะ"เคซีย์ปรบมืออีกสองสามที หน้าจอก็สลับเปลี่ยนเป็นอีกคลิปนึง...เป็นภาพที่ชูยีกับเคซีย์ร่วมรักกันอย่างเร่าร้อนบนเตียง ส่วนเขาถูกมัดไว้กับเก้าอี้ โดนบังคับให้ดู!เส้นเลือดบนหลังมือของจิเหยียนโจวระเบิดขึ้นมาในทันที เขากำหมัดแน่นทั้งสองข้าง พุ่งเข้าไปจะต่อยหน้าเคซีย์อย่างจังแต่เขาที่ถูกล่ามโซ่เอาไว้ คว้าได้เพียงแค่ส้นผมที่ปรกตรงหน้าผากของเคซีย์ จากนั้นก็ไม่สามารถสัมผัสได้แม้แต่ผิวของเคซีย์...เขาดวงตาแดงก่ำ กัดฟันคำรามใส่เคซีย์ "ฉันจะฆ่าแก! จะต้องฆ่าแกแน่!"เคซีย์แค่นเสียงเย็นทีนึง "เหยียนโจว ถ้าฉันยังเป็นคนเร่ร่อนเหมือนเมื่อก่อน การที่แกจะฆ่าฉันก็ไม่ต่างอะไรกับเหยียบมดตัวนึง แต่น่าเสียดายที่ฉันดวงดี ใครจะไปคิดว่าฉันจะถูกราชวงศ์รับเลี้ยง แม้แต่พ่อของแกก็ยังตกใจน่าดูเลยไม่ใช่หรอ?"เคซีย์ยื่นหน้าออกมาข้างหน้า ให้มือของจิเหยีย
เคซีย์ดึงสายตาที่มองชูยีกลับ หันกลับไปมองจิเหยียนโจวที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ขยับไปไหนไม่ได้ด้วยสายตาเย็นชา"ฉันหลอกให้เธอแต่งงานกับฉัน แล้วใช้อุบายทำให้เธอร่วมรักกับฉัน ทั้งหมดนั่นก็เพื่อยั่วให้แกโมโหยังไงล่ะ!""แล้วแกก็ตกหลุมพลางจริงๆ เริ่มทรมานชูยี แล้วก็แก้แค้นฉันอย่างบ้าคลั่ง...""วินาทีนั้นฉันก็รู้แล้วว่านายใกล้จะเป็นบ้าไปจริงๆ แต่นั่นมันก็ยังไม่พอ!""เพื่อให้นายได้กลายเป็นปีศาจอย่างแท้จริง ฉันเลยจงใจพาชูยีหนี...""ทันทีที่ชูยีหนีไป นายก็เป็นบ้าอย่างสมบูรณ์ ตอนที่ได้เห็นสภาพเป็นบ้าเป็นหลังของนาย ฉันโคตรสะใจเลยว่ะ!""โดยเฉพาะตอนที่รู้ว่าตระกูลจิตัดนายออก แล้วให้หลานชายอีกคนขึ้นเป็นทายาทแทน ฉันสะใจจนแทบบ้า!""แต่ฉันไม่คิดมาก่อนว่าชูยีจะเลือกที่จะจากไปอย่างสงบ..."ตอนที่เคซีย์พูดประโยคสุดท้าย สีหน้าที่สำราญใจ ทันใดนั้นก็ดิ่งลง"นายรู็ไหมว่าทำไมชูยีถึงเลือกที่จะจากไปอย่างสงบ?"เคซีย์ลุกขึ้นยืน จับใบหน้าของจิเหยียนโจวไว้ แล้วออกแรงดึงขึ้นมาเคซีย์ก้มหน้าลง จ้องดวงตาที่แดงก่ำของจิเหยียนโจวนิ่ง แล้วหัวเราะเสียงเย็น"ชูยีไม่ได้กลัวความเจ็บปวดจากโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง แล้วก็ไม่ได้
ตอนที่จิเหยียนโจวได้ยินประโยคนั้น หัวใจก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาความเจ็บที่เหมือนกับความเศร้าใจ กลับไม่ได้ทำให้เขาพุ่งเข้าไปกอดเธอจากด้านหลัง ตรงกันข้ามกับพูดออกมาอย่างไม่คิดว่า"คนที่สมควรตาย ก็ไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้"ชูยีที่ถือตัวอ่อนอยู่ ตัวแข็งทื่อไปแล้วหันกลับมามองเขาช้าๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อตอนนั้นเขามีสีหน้ายังไงน่ะหรอ จิเหยียนโจวจำไม่ได้แล้วเหมือนกันน่าจะยืนมองดูเธอด้วยสายตาและท่าทางเย็นชาไร้ความรู้สึกล่ะมั้งยังไงก็ตาม หลังจากที่ชูยีห็นสีหน้าของเขา ความตกใจในแววตาค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความผิดหวังสุดท้ายเธอไม่ได้พูดอะไร แค่ก้มหน้าลง จ้องตัวอ่อนในมืออย่างเหม่อลอยหลังจากที่เขาเดินจากไปไกลแล้ว ถึงได้ยินเสียงของเธอแว่วมาจากด้านหลัง"ที่แท้ฉันสมควรตายนี่เอง"จิเหยียนโจวชะงักฝีเท้าลง หันกลับไปมองชูยีที่ยืนอยู่ข้างถังขยะด้วยใบหน้าซีดขาวแวบนึงสภาพของเธอที่ผอมแห้งลีบไปทั้งตัวราวกับคนใกล้ตายนั้น ทำให้ทุกครั้งที่จิเหยียนโจวนึกถึงก็ต้องรู้สึกผิดจนสุดหัวใจมาจนถึงทุกวันนี้!แม้แต่ความทรงจำเขาก็ยังไม่กล้าย้อนกลับไปคิดถึง ก็เพราะกลัวว่าตัวเองจะถูกความมืดดำแบบนี้ดูดกลืนเข้าไป แ
กั่วกัวเห็นอาแปลกถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ ขาทั้งสองขามีแผลจากการถูกยิงจนเลือดไหลอาบ ก็ตกใจมากเธอรีบขัดขืนลงมาจากบนตัวของบอดี้การ์ด ขาสั้นๆวิ่งเตาะแตะมาข้างกายเคซีย์ ดึงขากางเกงของเขาไปมา"ปะปี๊ หนูเรียกคุณหมอมาแล้ว ให้คุณหมอรักษาขาของอาแปลกก่อนได้ไหมคะ?"อาแปลกหน้าซีด ร่างกายสั่นไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเพราะโกรธปะปี๊ หรือเพราะเจ็บปวดจากบาดแผลถึงได้เป็นแบบนั้นเธอรู้แค่ว่าเห็นอาแปลกแบบนี้แล้ว ใจใจก็รู้สึกเศร้าและปวดใจมากอาแปลกในความทรงจำของเธอ มักจะเอาสองมือล้วงกระเป๋า ท่าทางเย็นชา และสงบเรียบเฉย ไม่เคยเห็นเขาจนตรอกแบบนี้มาก่อนเธอหวังว่าปะปี๊จะปล่อยอาแปลกไป จากนั้นให้คุณหมอรีบมาช่วยรักษาอาแปลก ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้ อาแปลกจะเสียเลือดจนตายแน่เคซีย์ก้มศีรษะลงมองเด็กผู้หญิงที่ดึงขากางเกงของเขา ใบหน้าก็ค่อยๆผุดรอยยิ้มที่อ่อนโยนและสง่างาม"กั่วกัว เล่นเกมกับปะป๊เกมนึง ปะปี๊ค่อยให้คุณหมอมารักษาขาของอาแปลกของหนู ดีไหมคะ?""ดีค่ะ"กั่วกัวพยักหน้าอย่างว่าง่ายโดยไม่รู้สึกถึงอันตรายเคซีย์อุ้มกั่วกัวขึ้นมา ยื่นปืนในมือไปให้เธอ "ยังจำได้ไหมว่าปะปี๊สอนให้หนูยิงปืนยังไง?"กั่วกัวพยักหน้าอีกครั้ง
ถ้าปะปี๊เป็นคนยิงอาแปลกด้วยตัวเองล่ะก็ อาแปลกจะต้องเหมือนกับลุงบอดี้การ์ดคนนั้น เลือดสาดมาโดนตัวของเธอ ปิดตาหลับไปตลอดกาลถ้าเธอเป็นคนยิง บางทีกระสุนอาจจะไม่ออกมา และอาแปลกก็อาจจะมีโอกาสรอดคิดมาถึงตรงนี้ กั่วกัวก็ตั้งท่าที่ถูกต้องตามมาตราฐาน ชูปืนในมือขึ้น แล้วลั่นไกอย่างเฉียบขาด..."ไม่!"จอร์จที่กระเสือกกระสนจากห้องใต้ดินมาจนถึงตรงนี้ เห็นภาพช็อตนั้น ก็ตกใจจนตะโกนร้องออกมา"กั่วกัว หนูจะฆ่าพ่อแท้ๆของตัวเองไม่ได้!"ถึงกระนั้น กั่วกัวก็ลั่นไกออกไปแล้ว...ที่โชคดีก็คือ มันไม่มีลูกกระสุน เป็นเพียงการยิงลม!กั่วกัวที่ถือปืนอยู่ ก็โล่งอกในทันทีจอร์จที่คลานอยู่บนพื้น สีหน้าตึงเครียดของเขาก็คลายลงเช่นเดียวกันมีเพียงผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ จ้องกั่วกัวด้วยใบหน้าขาวซีด...ลูกสาวของเขา ได้ตกเป็นเครื่องมือแก้แค้นให้กับเคซีย์โดยสมบูรณ์แบบน่าขำ!ทั้งที่เขาสามารถให้การศึกษา ให้ชีวิตที่ดีกว่านี้กับกั่วกัวได้ แต่เพราะอีโก้ของตัวเองที่ทำลายกั่วกัว!ที่ชีวิตตอนนี้ตกต่ำมาจนถึงจุดนี้ น่าจะเป็นการลงโทษที่สวรรค์มอบให้เขาล่ะมั้ง?แต่มันสมควรเป็นเขา ไม่ใช่กั่วกัว!ทำไมต้องให้กั่วกัวเล่น