บทที่ 525

หนิงรุ่ยเฉิงที่ลงมาจากชั้นสอง เห็นจี้ซือหานนอนอยู่บนพื้นไม่ลุก ใบหน้าน่าเกรงขาม ก็ค่อยๆเผยความปรีดาขึ้น

เขาใช้ปลายเท้าเตะจี้ซือหานที่หมดสติ "ไม่คิดสินะ ว่านายก็มีวันนี้เหมือนกัน..."

มุมปากที่กัดซิการ์อยู่ เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ราวกับคาดการณ์ได้นานแล้วว่าจี้ซือหานจะต้องตกอยู่ในกำมือของเขา

หนิงรุ่ยเฉิงยกเท้าขึ้น แล้วออกแรงถีบเขาอีกครั้ง จากนั้นออกคำสั่งชายที่มีรอยมีดเสียงเย็น "มันยังหายใจอยู่ แทงมันอีกสักที เอาให้ตาย!"

เห็นได้ชัดว่าชายที่มีรอยมีดรู้จักจี้ซือหาน ก็กลัวนิดหน่อยว่าจะถูกคนของตระกูลจี้แก้แค้น จึบไม่ค่อยกล้าลงมือ

เขามองหนิงรุ่ยเฉิงที่สูบซิการ์แวบนึง แล้วลอบกลืนน้ำลายเหนียว พร้อมกับเอ่ยปากด้วยความตื่นตระหนก "ผ ผอ.หนิง ผมไม่กล้า..."

หนิงรุ่ยเฉิงได้ยินดังนั้น ก็หยิบซิการ์ออกจากปาก แล้วจึงถอดแว่นกันดำแแกจากสันจมูก จนเผยให้เห็นดวงตาอำมหิตย์ที่คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

เขาลูบซิการ์ในมือไปพลาง พร้อมกับมองไปที่ชายที่มีรอยมีด "แกลืมหรือเปล่า ว่าครอบครัวแกยังอยู่ในมือฉัน"

เขาเอ่ยเตือนจบ ก็กวาดตามองนักฆ่าคนอื่นๆด้วยสายตาเรียบเฉย เมื่อเห็นพวกที่เหลือต่างก็ก้มหัวกันเหมือนชายที่มีรอย