กู้จิ่งเซินซื้อดอกเบญจมาศช่อหนึ่งและมาที่สุสานยังไม่ทันเดินไป ก็เห็นร่างสูงใหญ่ตั้งตรงไกลๆ กําลังคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่หน้าป้ายหลุมศพชายคนนั้น ผมยุ่งเหยิงมาก หน้าซีดจนไม่มีสีเลือด ทั้งซีดเซียวจนเกือบจะทําให้กู้จิ่งเซินจําไม่ได้เขาคิดว่าจี้ซือหานจะพูดอะไรกับซูหว่าน เลยหยุดเดินแต่รอมานาน เขาก็ไม่ได้เปิดปาก แค่จ้องมองรูปถ่ายสุดท้ายนั้นและมองอย่างเงียบ ๆกู้จิ่งเซินก็ยกก้าวขึ้น เดินไปและวางดอกเบญจมาศไว้หน้าหลุมฝังศพสังเกตเห็นว่ามีคนมา ดวงตาของจี้ซือหานสั่นเล็กน้อย แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้น ดูเหมือนจะรู้ว่าใครมาผู้ชายสองคนของพวกเขายืนอยู่หน้าป้ายหลุมฝังศพแบบนั้น ดูรูปถ่ายมรดก ไม่ได้คุยกันหรือเกลียดชังจนไล่กันออกไปหลังจากเงียบไปนาน กู้จิ่งเซินก็พูดก่อน "คุณรักเธอไหม"จี้ซือหานปวดใจเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยความเสียใจใด ๆ ทําให้เขาไม่สามารถถอนตัวได้เหมือนตกลงไปในเหวลึกเขายกมือที่สั่นขึ้นและกดข้อมือขวาอย่างแรงจนเลือดออก เขาถึงรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นแผลบนข้อมือของเขา กู้จิ่งเซินดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง "ดูเหมือนว่าคุณรักเธอ..."จี้ซือหานยังคงเจิมริมฝีปากบาง ๆ และไม่ตอบ แต่มือท
หลายปีที่อยู่กับหว่านหว่าน เขาไม่เคยแตะต้องเธอ แม้ว่าความรักจะลึกซึ้ง เขาก็แค่จูบเธอเขารู้สึกว่าเขาควรสร้างบ้านให้เธอก่อน หลังจากแต่งงานกับเธอกลับไปแล้ว ค่อยไปแตะต้องเธอแต่เพื่อเขา หว่านหว่านของเขาจึงมอบตัวเองให้กับจี้ซือหาน ร่างกายที่มอบก่อนและมอบหัวใจที่หลังและเขา ไม่ใช่เสียใจที่ไม่ได้แตะต้องเธอ แต่รู้สึกไม่มีค่าแทนเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอให้ทุกอย่างแก่จี้ซือหาน แต่เขากลับทําต่อเธอแบบนั้นแม้แต่เรื่องการบังคับหว่านหว่านต่อหน้าเขาก็ยังทำได้ แสดงว่าเขาไม่ได้มองหว่านหว่านเป็นมนุษย์เลย เป็นแค่เครื่องมือเท่านั้นแม้ว่าเขาจะรู้ว่าจี้ซือหานเสียสติเพราะความหึงหวงโกรธและความครอบครอง แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าจี้ซือหานไม่คู่ควรเขาเข้าใจผิดว่าตัวเองเคยนอนกับหว่านหว่านไม่ใช่หรือ งั้นก็บอกความจริงกับเขาและปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่กับความรู้สึกผิดที่แปลกประหลาดหว่านหว่านไปตลอดชีวิตคำพูดของกู้จิ่งเซินก็โจมตีหนักอีกครั้งหนึ่ง จังหวะทุบลงมาทับ จี้ซือหานถึงกับหายใจไม่ออกเขารั้งตัวเอง ดวงตาแดงก่ำและไม่เชื่อ ถามกู้จิ่งเซินว่า "คุณ... ไม่ได้นอนด้วยกันเหรอ?"เธอบอกเขาด้วยตัวเองอย่างชัดเจนว่าเธอเคยนอนกับ
"ซือเยว่""ซ่งซือเยว่!"วัยรุ่นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวนั่งอยู่ใต้ร่มไม้และมองลงมาที่หนังสือและแสงแดดส่องผ่านช่องว่างบนร่างกายของเขาด้วยแสงอ่อน ๆเสียงหวาน ๆ ของสาว ๆ ดังมาจากนอกมหาวิทยาลัยและไกลและใกล้ "ซือเยว่ ฉันมาเยี่ยมคุณที่มหาวิทยาลัยของพวกคุณแล้ว..."วัยรุ่นได้ยินเสียง เงยหน้าขึ้น เห็นเธอวิ่งเหยาะ ๆ มา มุมปากค่อย ๆ กระตุ้น "วิ่งช้า ๆ ..."เขายิ่งเรียกให้วิ่งช้าลง หญิงสาวก็ยิ่งวิ่งเร็วขึ้น ท่าทางเอาแต่ใจ ทําให้วัยรุ่นอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมารับเธอเขากอดเธอ ยกมือขึ้นตามใจ ขูดจมูกเธอ "เป็นโรคหัวใจ ยังวิ่งเร็วขนาดนั้น ไม่เชื่อฟังจริง ๆ"หญิงสาวกอดเอวของเขา วางศีรษะบนหน้าอกของเขา โรยด้วยอ้อยอ้อม "ฉันกินยาตรงเวลาทุกวัน เป็นเด็กดีมากเลย"วัยรุ่นยิ้มเบา ๆ ใบหน้าที่อ่อนโยนและสง่างาม ดวงตาเต็มไปด้วยเธอ "หว่านหว่าน มหาวิทยาลัยของพวกคุณยังอยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยเมืองเอมาก ถนนวิ่งไปมาก คราวหน้าคุณอยากเจอผท ก็โทรหาผม ผมจะไปหาคุณที่มหาวิทยาลัยของพวกคุณ รู้ไหม"หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากอ้อมแขนของเขาและพูดว่า "คุณเรียนยุ่งขนาดนั้น ช่างมันเถอะ ฉันว่างจะมาหาเธอ..."วัยรุ่นยังอยากเกลี้ยกล่อมเธอ แต่ถูก
เมื่อถูกมองด้วยตาคู่นี้ ซูหว่านรู้สึกตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ได้เธอห้อยลงตาลงอย่างรวดเร็ว บดบังสายตาที่ร้อนระอุนั้นเขาจ้องมองเธอเป็นเวลานานและเห็นว่าดวงตาของเธอขยับแล้ว นี่จึงกล้าแน่ใจว่าเธอตื่นขึ้นมาจริง ๆเขายืนขึ้นตรงโดยไม่พูดอะไรสักคำหนึ่งหันออกไปข้างนอกและในไม่ช้าก็เดินเข้ามาพร้อมกับชายชราคนหนึ่งชายชราคนนั้นผมบลอนด์และตาสีฟ้า ผมหงอกเต็มหัว สวมสูทสีขาว ดูมีชีวิตชีวาและมีอารมณ์ที่สง่างามมากหลังจากที่เขาเข้ามากับชายชราของเขายกนิ้วของเขาเรียวและชี้ไปที่ซูหว่านบนเตียงและคิ้วของเขาแข็ง"จอร์จ เธอจะตื่นได้อย่างไร"จอร์จ?ซูหว่านตะลึงไปหน่อยอลันบอกว่า จี้ซือหานช่วยเธอติดต่อกับแพทย์โรคหัวใจชื่อดังระดับนานาชาติ ผู้เชี่ยวชาญชื่อ จอร์จ เป็นเขาหรือเปล่า?จอร์จไม่ตอบคำพูดของชายคนนั้น เขาเปิดอุปกรณ์และเริ่มตรวจดูร่างกายของเธอทั้งหมด สีหน้าของเขาเพ่งความสนใจอย่างมาก และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อสีหน้าของเขาเหมือนกับผู้ชาย ราวกับว่าเขาสงสัยว่าเธอจะตื่นได้อย่างไร ราวกับว่าสำหรับพวกเขาแล้ว เธอไม่ควรตื่นเลยจอร์จแทบรอไม่ไหวที่จะตรวจดูเธอให้เสร็จ และเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้น "เป็น
หลังจากผู้ชายนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวข้างเตียงแล้ว ก็พูดกับซูหว่านว่า "ในเมื่อคุณตื่นแล้ว งั้นก็ใช้ชีวิตแทนเธอเถอะ"'เธอ' ในปากของเขา ซูหว่านไม่ทราบว่ากำลังพูดใคร ขยิบตาให้เขาด้วยสงสัย หวังว่าเขาจะพูดอย่างชัดเจนมากขึ้นผู้ชายกลับรังเกียจที่จะอธิบายให้เธอฟังมากเกินไป หยิบมีดโกนหัวที่เขาวางไว้ข้างเตียงขึ้นมา เล่มหนึ่งยกหัวเธอขึ้นขณะที่ซูหว่านไม่รู้ว่าเขาจะทําอะไร ทันใดนั้นเสียงมีดโกนก็ดังขึ้นบนหัวของเขาซูหว่านดูงง ผู้ชายคนนี้กําลังโกนผมของเธออยู่หรือเปล่า ทําไมต้องโกนผมเธอด้วยผู้ชายดูเหมือนจะเห็นสีหน้าที่ตกใจในก้นตาของเธอและใจดีมาก โกนไปอธิบายไปว่า "พยาบาลบอกว่าผมของคุณยาวเกินไป สระลําบาก ผมคิดว่าจะช่วยโกนผมให้คุณ ก็ประหยัดปัญหาแล้ว..."ซูหว่านเห็นว่าผมที่โกนนั้นสั้นมากและดูเหมือนจะถูกโกนมากกว่าหนึ่งครั้ง แต่หลายครั้ง...แปลว่าตลอดเวลาที่เธอไม่ตื่น เธอก็เหมือนหัวโล้นอยู่เรื่อยๆซูหว่านไม่ค่อยยอมรับว่าตัวเองเป็นหัวโล้นและสีหน้าก็พังทลายลงทันทีเธอจ้องมองผู้ชายที่โกนหัวของเธออย่างบ้าคลั่งต่อหน้าเธอและแทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าเขาด้วยสายตาผู้ชายกลับมองข้ามพลังฆ่าในสายตาของเธอ ไม่สนใจแม้แต่
ซูหว่านห้อยลงมามองคนที่นอนอยู่บนเธอเมื่อมองจากทิศทางนี้จะเห็นเพียงผมหนาเธอไม่รู้ว่าเขาอยากทําอะไร ตัวเองก็ขยับตัวไม่ได้ ได้แต่จ้องมองเขาอย่างใกล้ชิด...เขาดูเหมือนจะถอนหายใจเบา ๆ และพึมพําอย่างไร้อํานาจ"ทําไมคุณไม่สามารถรอผมอีกต่อไป..."เสียงของเขาเศร้ามากและดูเหมือนจะสูญเสียคนที่สําคัญที่สุดไป ทําให้เขาติดอยู่ในอดีตและยากที่จะปล่อยวางตอนนี้ซูหว่านอาจเข้าใจว่าหัวใจของเธอถูกเปลี่ยนแล้ว สิ่งที่เปลี่ยนควรเป็นหัวใจของคนรักของจิเหยียนโจวไม่แปลกใจเลยที่เขาจะพูดกับเธอในตอนกลางวันว่า ในเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วจงใช้ชีวิตให้ดีแทนเธอ ที่แท้คือให้เธอมีชีวิตแทนคนรักของเขาจิเหยียนโจวนอนอยู่บนตัวเธอ รู้สึกถึงความถี่ในการเต้นของหัวใจของเธอ ซึ่งเต้นเร็วกว่าหลับสนิทที่เมื่อกี้ จึงเดาว่าเธอตื่นแล้วทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองหน้าเธออย่างใกล้ชิด ดวงตาที่มืดมิดและลึก ทันใดนั้นความเกลียดชังก็ปรากฏขึ้นเขาดูเหมือนจะไม่อยากให้เธอตื่นขึ้นมาและมองไปที่ตาของเธอ หนาวเย็นมากแทบไม่มีความลังเลใด ๆ เขาหยิบยาการุณยฆาตขึ้นมาและค่อย ๆ เข้าใกล้ซูหว่าน "ผมไม่ชอบให้คุณลืมตา ฆ่าคุณดีกว่า..."ซูหว่าน...
"ผมคิดว่าการพลีชีพเป็นเพียงตํานานโบราณ ไม่คิดว่าจะมีใครทําได้จริง..."คําพูดของจิเหยียนโจวค่อย ๆ ตกลงไปในหูของซูหว่านและตีที่ห้องหัวใจทําให้เธอตกใจจนไม่สามารถเชื่อได้เธอดิ้นรนและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะลุกขึ้นจากเตียง แต่ขยับไม่ได้เธอใช้ตาแดงคู่นั้น มองจิเหยียนโจวแน่น อ้าปาก สุดท้ายก็พูดคําที่กระจัดกระจายออกมาว่า "ฉัน... ฝันถึง... เขา... ยังไม่ตาย..."เธอฝันว่าซ่งซือเยว่คุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพและยิงตัวเอง ใช่ แต่มีคนช่วยเขาไว้เธอไม่เชื่อว่าซ่งซือเยว่จะตายขนาดนี้ เขาสัญญาว่าจะดูแลซานซานให้ดีและจะติดตามเธอแบบนี้ได้อย่างไรจิเหยียนโจวเก็บโทรศัพท์ไว้ มองเธอด้วยความเห็นอกเห็นใจ "ข่าวนี้ เมื่อสองปีก่อน ตอนที่คุณหมดสติ ทีวีก็ออกอากาศแล้ว ตอนนั้นร่างกายของคุณมีปฏิกิริยารุนแรง แต่ไม่ตื่น ผมเดาว่าคุณน่าจะได้ยินข่าวการตายของเขาและยอมรับไม่ได้ จึงสร้างความฝันที่สวยงามในจิตใต้สํานึกขึ้นมาเถอะ"ซูหว่านไม่เชื่อว่าเธอเป็นคนแต่งความฝันขึ้นมา แล้วความฝันที่แท้จริงจะถูกแต่งขึ้นได้อย่างไรเธอไม่เชื่อเป็นหมื่น แต่น้ำตาไม่สามารถควบคุมได้ ไหลออกมาจากเบ้าตาเหมือนลูกปัดของด้ายที่ขาด ตกไม่หยุดซ่งซือเย
ซูหว่านพูดไม่ออก เม้มริมฝีปากแน่นและไม่รบกวนเขาอีกต่อไปจิเหยียนโจวนั่งอยู่สักพัก รู้สึกตัวเบื่อหน่าย จึงลุกขึ้นจากไปคืนนี้ ความฝันของซูหว่านไม่ใช่การเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยซ้ำ ๆ เพื่อไปหาซ่งซือเยว่อีกต่อไป แต่เป็นภาพของซ่งซือเยว่ยิงตัวตายหน้าหลุมฝังศพเขาเล็งไปที่หัวของตัวเองและไม่ลังเลที่จะยิงนัดนั้นครั้งนี้ไม่มีใครมาช่วยเขา เลือดสาดบนป้ายหลุมฝังศพ ย้อมรูปถ่ายของเธอเป็นสีแดงทันทีที่ลืมตา ซูหว่านรู้สึกแค่ปวดหัวในใจ ทําให้เธอแทบรอไม่ไหวที่จะกลับไปอย่างไรก็ตาม ในห้องที่ว่างเปล่า ไม่มีใครเข้ามาดูแลเธอ ปล่อยให้เธอนอนอยู่บนเตียงและไม่สามารถขยับตัวได้จนกระทั่งช่วงบ่าย หลังจากที่พยาบาลช่วยเธอทําความสะอาดร่างกายเป็นประจํา จอร์จก็เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องยา"คุณซู ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะนวดบำบัดให้คุณนะ"หลังจากที่จอร์จวางกล่องยาไว้บนโต๊ะเขาเอาถุงมือปลอดเชื้อออกจากข้างในและสวมใส่มัน เขาเห็นดวงตาสีแดงและบวมของเธอ เมื่อเขาหันไปอยากจะไปนวดให้ซูหว่านสีหน้าของเขาจมลงทันที "คุณซู คุณร้องไห้แบบนี้ ดวงตาของคุณจะรักษาไม่หายจริง ๆแล้ว"ซูหว่านได้ยินคําพูด กระพริบตาด้วยไม่เข้าใจว่า "ค