หลังจากซูหว่านฟังจบก็เงียบไปนานกลายเป็นว่าเธอรอดมาได้แบบนี้ปรากฎว่าเธอไม่ใช่เด็กกำพร้า เธอยังมีพี่สาวอีกคนพี่สาวคนนี้ และยังมอบหัวใจเพื่อช่วยเธอแต่ซูหว่านก็ยังไม่เข้าใจอยู่ว่าทําไมพี่สาวของเธอถึงอุ้มเธอหนีไปต่างประเทศและจอร์จกล่าวว่าพี่สาวของเธอรีบจบชีวิตไม่เพียงแต่เพื่อช่วยเธอเท่านั้น แต่ยังเพื่อหลีกเลี่ยงจิเหยียนโจวด้วยเกิดอะไรขึ้นระหว่างพี่สาวของเธอกับจิเหยียนโจวที่ทําให้พี่สาวของเธอต้องหลีกเลี่ยงเขาโดยไม่สนใจที่จะจบชีวิตใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและยากที่จะถามจอร์จ แต่เขาไม่สามารถให้คําตอบที่เฉพาะเจาะจงได้"เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพี่สาวของคุณตอนเด็ก ๆ ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน...""สําหรับเหตุผลที่พี่สาวของคุณต้องหลีกเลี่ยงจิก็เพราะจิได้ทําสิ่งที่ไม่ดีกับเธอครับ"อะไรที่ไม่ดีกันแน่ จอร์จก็ไม่ได้พูดต่อ แต่กลับไปที่หัวข้อก่อนหน้านี้"คุณซู หลังจากที่ผมช่วยชีวิตคุณ ผมตั้งใจจะแจ้งให้ประธานจี้ทราบ เพราะเขาเคยมอบหมายให้ผมช่วยหาหัวใจให้คุณ""แต่จิไม่เห็นด้วย เขาไม่อยากให้คนที่รู้จักคุณ รู้ข่าวว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ ผมก็ไม่ได้ขัดต่อความปรารถนาของเขา""ตอนนี้คุณตื
"พี่สาวของคุณยังบอกผม ชื่อของคุณ..."ซูหว่านได้ยิน ละสายตาจากรูปถ่ายและมองไปที่จอร์จ"คุณชื่อชูนวล เป็นชื่อที่แม่ตั้งให้คุณครับ"ซูหว่านเกี่ยวมุมปากล่างและยิ้มตื้น ๆปรากฎว่าเธอก็มีชื่อเช่นกัน ชื่อ ชูนวล ชื่อที่อบอุ่นใจมากเมื่อแม่ของเธอตั้งชื่อนี้ให้เธอ หวังว่าเธอจะได้รับความอบอุ่นหรือไม่แต่ชีวิตนี้เธอดูเหมือนจะไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นใด ๆ นอกจากซานซานและซือเยว่ปฏิบัติต่อเธอดีนึกถึงอดีตตั้งแต่เด็กจนโต นอนอยู่บนกำแพงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มองเด็กข้างนอกถูกพ่อแม่อุ้มไว้ในอ้อมแขนรอยยิ้มของเธอก็ค่อย ๆ จางลง น้ำตาไม่สามารถควบคุมได้ ตลบเข้าเบ้าตา ความอบอุ่นในใจ ก็ถูกครอบงำด้วยความเศร้าโศกและความเหงาจอร์จเห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็ดึงสองสามกระดาษทิชชู่และเช็ดน้ำตาที่หางตาของเธอช่วยเธอเธออย่างสุภาพบุรุษมาก"อย่าร้องไห้ ดวงตาเป็นสิ่งสำคัญนะ"ซูหว่านกระพริบตาเบา ๆ แสดงว่าการตอบสนองแล้ว เขาก็เอ่ยปากถามเขาอีกครั้งว่า "แม่ของฉัน..."ในดวงตาสีฟ้าเข้มของจอร์จ แสดงสีหน้าเสียใจว่า "ขอโทษ ชูยีบอกว่าแม่ของพวกคุณเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเด็ก"จริง ๆ แล้วซูหว่านรู้อยู่แล้วว่าเป็นผลลัพธ์แบบนี้ถ้าแม่ของเ
เพื่อให้สามารถฟื้นตัวได้เร็วที่สุด ซูหว่านให้ความร่วมมืออย่างแข็งขันกับการรักษาของจอร์จครึ่งปีต่อมา ซูหว่านสามารถเดินลงดินและทําท่าทางง่าย ๆ ได้แล้วจอร์จกล่าวว่า ตราบใดที่ยังยืนหยัดในการฟื้นฟูสุขภาพอีกครั้ง อีกเกือบครึ่งปีก็สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระและดวงตาของเธอก็ค่อย ๆ ฟื้นฟูการมองเห็นแม้จะไม่ชัดเจนอย่างที่เคยเห็น แต่ก็พอใจแล้วในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา เธอยังคงโทรหาซือเยว่และซานซานอย่างต่อเนื่องแม้กระทั่งติดต่อพวกเขาผ่านไลน์ เฟสบุ๊ค เมล์ และวิธีการสื่อสารอื่น ๆ แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับใด ๆจิเหยียนโจวรู้ว่าเธอกําลังทําสิ่งเหล่านี้อยู่ แต่ใจกว้างมากไม่ได้หยุดเธอเพียงเมื่อเธอพูดถึงการกลับประเทศ เขาก็หน้าดําโดยตรงและเตือนเธอว่าห้ามทิ้งเขาพาหัวใจของชูยีซูหว่านก็รู้เรื่องและไม่ได้พูดถึงการกลับประเทศอีก แต่ในใจเธอไม่เคยหยุดวางแผนเกี่ยวกับการจากไปในอีกครึ่งปีข้างหน้า จิเหยียนโจวยังคงเหมือนเดิม บางครั้งจะฟังหัวใจในขณะที่เธอหลับอยู่ตอนแรกซูหว่านยังตกใจกับการกระทําของเขา หลายครั้งแล้ว ก็ไม่คิดว่าไม่มีอะไรแล้วบางครั้งเขาก็อารมณ์ดี เขาก็ผลักเธอและไปเดินเล่นทะเลแต่หลายคร
ซูหว่านทําหน้าจนใจ มองเขา "ถ้าพี่สาวของฉันรู้ว่าคุณจะทําแบบนี้กับฉัน คาดว่าแม้แต่หัวใจดวงนี้ก็คงไม่เหลือค่ะ"ประโยคนี้เหมือนแตะจิเหยียนโจว ดวงตาที่มืดมิดและลึกคู่นั้นก็เป็นสีแดงทันทีเขาลุกขึ้นและจากไปอย่างรวดเร็ว ฝีเท้าของเขาค่อนข้างไร้สาระ เงาหลังของเขาดูเหงามากซูหว่านไม่สนใจว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร เธอเพียงแต่ถอนสายตาและมองออกไปนอกหน้าต่างจอร์จบอกว่าเธอกำลังฟื้นตัวได้ดี แต่ต้องใช้เวลาอีกเดือนกว่าจะฟื้นตัวแต่ตอนนี้สถานการณ์แบบนี้ เธอไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียวแล้วแต่เธออยู่ในประเทศ เป็นคนตายแล้ว ไม่มีข้อมูลประจําตัวใด ๆ จะกลับประเทศได้อย่างไรเธอขมวดคิ้วแล้วคิดว่า อาจจะแอบซื้อตั๋วเครื่องบินกลับประเทศด้วยพาสปอร์ตของชูยีชูยีไม่เคยลงทะเบียนใบมรณบัตรและข้อมูลส่วนบุคคลของเธอยังคงเก็บไว้ในสหราชอาณาจักรเธอหน้าตาคล้ายกับชูยี ตอนนี้แต่งตัวเหมือนชูยีแล้วแต่งหน้าเหมือนชูยีก็น่าจะผ่านด่านศุลกากรได้ถ้าไปไม่ได้ก็ให้กักตัวไว้ ก็ยังดีกว่าอยู่เคียงข้างจิเหยียนโจว ถูกเขาถึงเป็นตัวแทนมันก็แค่ พาสปอร์ตของชูยีอยู่ในห้องของจิเหยียนโจวคฤหาสน์ริมทะเลหลังใหญ่หลังนี้ เป็นจิเหยียนโจวซื้
ใบหน้าหล่อเหลาของจิเหยียนโจวเต็มไปด้วยความเฉยเมย"ปฏิเสธได้ แต่อย่าคิดที่จะกลับประเทษด้วยซ้ำ..."ซูหว่านตกตะลึง จิเหยียนโจวใช้หนังสือเดินทางจุดกล่องแหวนเพชรเล็กน้อย "ผมรอคุณแค่ห้านาทีเท่านั้น"นั่นคือเขาให้โอกาสเธอเพียงครั้งเดียว ถ้าเธอไม่รับปากก็อย่าคิดกลับไปในภายหลังในหัวใจของซูหว่านรู้สึกว่ามีก้อนหินก้อนหนึ่ง จมลง ทําให้เธอหายใจลําบากและยากที่จะเลือกจิเหยียนโจวรักษาท่ามองลงมา มองการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเธอ ดูเหมือนว่าจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน ก็รออย่างช้า ๆห้านาทีต่อมา ซูหว่านหายใจเข้าลึก ๆ และพยักหน้า "โอเค ฉันสัญญากับคุณ แต่แต่งงานในนามเท่านั้น"จิเหยียนโจวได้ยินข่าว ก็หัวเราะเยาะเบา ๆ อีกครั้ง "ไม่อย่างนั้นคุณคิดว่ามันคืออะไร"เขาหยิบแหวนเพชรวงนั้นขึ้นมา ยกคางขึ้น ส่งสัญญาณให้เธอยื่นมือออกมาซูหว่านไม่เต็มใจ ยื่นมือให้เขา จิเหยียนโจวไม่สงสารแม้แต่น้อย ช่วยเธอสวมนิ้วนางข้างขวาหลังจากใส่เสร็จแล้ว จิเหยียนโจวก็วางมือของเธอลง ดวงตาที่มืดมิดลึก มองเธอ "พรุ่งนี้ไปโบสถ์"เขาทิ้งประโยคนี้ไว้ เก็บพาสปอร์ตของชูยีไว้ หันหลังและเดินออกไปซูหว่านยกมือขึ้น มองนิ้วนางของตั
ดวงตาอันมืดมนคู่นั้น วินาทีที่เห็นเธอ ทันใดนั้นก็ถูกย้อมด้วยสีเล็กน้อยใบหน้าที่ผอมและหล่อเหลามีร่องรอยของความยินดี แม้แต่ในความคิดก็ค่อย ๆ เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์โลกดูเหมือนจะเงียบลงอย่างกะทันหัน คนข้าง ๆ หายไปและเหลือแต่เธออยู่ตรงหน้าเธอเขายืนอยู่ที่เดิมแบบนั้น จ้องมองเธออย่างใกล้ชิด เบ้าตาที่แดงก่ำ ค่อย ๆ ย้อมหางตาแดงเธอ... ไม่ตาย?เธอ... ยังมีชีวิตอยู่?เขาค่อนข้างไม่น่าเชื่อเลย ยกก้าวที่แข็งทื่อและเดินไปที่ซูหว่านซูหว่านเห็นเขาเดินเข้ามา รีบหันหลังและหลีกเลี่ยง แต่หลังจากเห็นเขาเดินไปไม่กี่ก้าว จู่ ๆ ก็หยุดเดินความอาลัยอาวรณ์ใต้ตาของเขาหยุดลงแล้ว สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เย็นลง แม้แต่คิ้วของเขาก็กลับมาเย็นเหมือนน้ำค้างแข็งซูหว่านเห็นเขามองที่ดวงตาของเขาและดูเหมือนว่าเขาจะมองไปที่คนแปลกหน้าความตึงเครียดของจิตใจและค่อยๆจางหายไปเขาไม่สนใจชีวิตและความตายของตัวเองจริง ๆ แม้ว่าเขาจะเห็นเธอที่รอดชีวิตมา เขาก็แค่ตกใจชั่วขณะหนึ่งแล้วไม่ตอบสนองเลยเธอเตะมุมปากล่างเบา ๆ โดยไม่ลังเล หันหลังและเดินไปในทิศทางของจานหมุนของกระเป๋าเดินทางเมื่อร่างนั้นหายไปในฝูงชน จี้ซือหานก็ค่อย
ซูหว่านเห็นคนขับรถแสดงความเคารพต่อจิเหยียนโจว รู้สึกงงเล็กน้อย...หลังจากนั่งเข้าไปในรถอย่างงง ๆ เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่จิเหยียนโจวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ"คุณทํางานอะไร?"อยู่ด้วยกันที่อังกฤษเป็นปี ก็ไม่เห็นจิเหยียนโจวออกไปหางานทําอะไร ทําไมพอกลับประเทศก็กลายเป็นประธานจิแล้วจิเหยียนโจวเลือกคิ้วหนาให้เธอ พูดอย่างหยิ่งผยองว่า "สถาปนิกครับ"คนขับรถด้านหน้าหันกลับมาเสริมว่า"สถาปนิกที่มีชื่อเสียงระดับโลก ประธานจิมีชื่อเสียงเป็นอันดับสอง"ซูหว่านถามตามคําพูดของคนขับรถว่า "แล้วอันดับที่หนึ่งล่ะ"ทันใดนั้นคนขับก็เงียบกริบ ส่วนจิเหยียนโจวก็หันไปมองออกไปนอกหน้าต่างดูเหมือนจะพูดถึงหัวข้อที่อ่อนไหวบางอย่าง อุณหภูมิในรถลดลงเป็นเส้นตรงซูหว่านมองลงไปคิดว่า คนที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งคือชูยี พี่สาวของเธอหรือ?รถจอดอยู่หน้าบ้านพักตากอากาศแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว หลังจากคนขับจอดรถเข้าไปในโรงรถแล้ว ก็ขนสัมภาระลงเขาเข็นกระเป๋าเดินทางไปพลางพูดกับทั้งสองว่า "ประธานจิ คุณชู มากับผมด้วยครับ"จิเหยียนโจวดูเหมือนจะไม่คุ้นเคยกับวิลล่าหลังนี้ คนขับรถนําทางไปข้างหน้าและเขาก็ตามไปข้างหลังอย่างไม่ใส่ใจซูห
ซูหว่านยังคงคิดว่าเหมือนใคร ประตูก็ถูกผลักออกจากข้างในเจียงหลีปรากฏตัวในสายตาของซูหว่านและอุ้มเด็กน้อยอายุประมาณสามขวบซูหว่านเหลือบมองเจียงหลี่ จากนั้นจึงมองเด็กที่กำลังมองเธอด้วยตาโตในอ้อมแขนของเธอเธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง โดยคิดว่าเจียงหลีพักอยู่ที่บ้านของ ซานซานและเจียงยวู่ ดังนั้นเธอจึงไม่ถามคำถามใด ๆ อีก เธอแค่พูดว่า "ฉันเป็นเพื่อนของพี่สะใภ้ของคุณ เธออยู่ที่บ้านหรือเปล่า"ตอนแรกเจียงหลียังมองไม่ออกว่าผู้หญิงที่สดใสตรงหน้าคือใคร จนกระทั่งเธอเปิดปาก นี่จึงจําได้ว่าเธอเป็นใคร"คุณ คุณ คุณ..."เธอตกใจจนหน้าซีด อุ้มลูกไว้ ถอยหลังเป็นระยะ "ผีเอ๊ย"ซูหว่านมึนงงอยู่ครู่หนึ่งและก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เพิ่งอยากจะบอกเธอว่าตัวเองเป็นคนไม่ใช่ผีแต่เจียงหลีกลับถูกการกระทําของเธอ กลัวจนหันหลังและวิ่งหนีไป "สามี เพื่อนของหญิงโสเภณีคนนั้น กลายเป็นผีมาหาเราแล้ว!!!"ซูหว่านได้ยินข่าวและหยุดกะทันหัน เธอเรียกใครว่าสามี หญิงโสเภณีคนนั้น หมายถึงใครอีกเมื่อเธอขมวดคิ้วกำลังคิด เจียงยวู่ก็เดินออกมาจากห้องครัว เห็นซูหว่านชุดสีแดงยืนอยู่ที่ประตู เขาก็กลัวจนอ่อนลงทันที"คุณ..."ดูเหมือนว่าเขาจ