ใบหน้าหล่อเหลาของจิเหยียนโจวเต็มไปด้วยความเฉยเมย"ปฏิเสธได้ แต่อย่าคิดที่จะกลับประเทษด้วยซ้ำ..."ซูหว่านตกตะลึง จิเหยียนโจวใช้หนังสือเดินทางจุดกล่องแหวนเพชรเล็กน้อย "ผมรอคุณแค่ห้านาทีเท่านั้น"นั่นคือเขาให้โอกาสเธอเพียงครั้งเดียว ถ้าเธอไม่รับปากก็อย่าคิดกลับไปในภายหลังในหัวใจของซูหว่านรู้สึกว่ามีก้อนหินก้อนหนึ่ง จมลง ทําให้เธอหายใจลําบากและยากที่จะเลือกจิเหยียนโจวรักษาท่ามองลงมา มองการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเธอ ดูเหมือนว่าจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน ก็รออย่างช้า ๆห้านาทีต่อมา ซูหว่านหายใจเข้าลึก ๆ และพยักหน้า "โอเค ฉันสัญญากับคุณ แต่แต่งงานในนามเท่านั้น"จิเหยียนโจวได้ยินข่าว ก็หัวเราะเยาะเบา ๆ อีกครั้ง "ไม่อย่างนั้นคุณคิดว่ามันคืออะไร"เขาหยิบแหวนเพชรวงนั้นขึ้นมา ยกคางขึ้น ส่งสัญญาณให้เธอยื่นมือออกมาซูหว่านไม่เต็มใจ ยื่นมือให้เขา จิเหยียนโจวไม่สงสารแม้แต่น้อย ช่วยเธอสวมนิ้วนางข้างขวาหลังจากใส่เสร็จแล้ว จิเหยียนโจวก็วางมือของเธอลง ดวงตาที่มืดมิดลึก มองเธอ "พรุ่งนี้ไปโบสถ์"เขาทิ้งประโยคนี้ไว้ เก็บพาสปอร์ตของชูยีไว้ หันหลังและเดินออกไปซูหว่านยกมือขึ้น มองนิ้วนางของตั
ดวงตาอันมืดมนคู่นั้น วินาทีที่เห็นเธอ ทันใดนั้นก็ถูกย้อมด้วยสีเล็กน้อยใบหน้าที่ผอมและหล่อเหลามีร่องรอยของความยินดี แม้แต่ในความคิดก็ค่อย ๆ เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์โลกดูเหมือนจะเงียบลงอย่างกะทันหัน คนข้าง ๆ หายไปและเหลือแต่เธออยู่ตรงหน้าเธอเขายืนอยู่ที่เดิมแบบนั้น จ้องมองเธออย่างใกล้ชิด เบ้าตาที่แดงก่ำ ค่อย ๆ ย้อมหางตาแดงเธอ... ไม่ตาย?เธอ... ยังมีชีวิตอยู่?เขาค่อนข้างไม่น่าเชื่อเลย ยกก้าวที่แข็งทื่อและเดินไปที่ซูหว่านซูหว่านเห็นเขาเดินเข้ามา รีบหันหลังและหลีกเลี่ยง แต่หลังจากเห็นเขาเดินไปไม่กี่ก้าว จู่ ๆ ก็หยุดเดินความอาลัยอาวรณ์ใต้ตาของเขาหยุดลงแล้ว สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เย็นลง แม้แต่คิ้วของเขาก็กลับมาเย็นเหมือนน้ำค้างแข็งซูหว่านเห็นเขามองที่ดวงตาของเขาและดูเหมือนว่าเขาจะมองไปที่คนแปลกหน้าความตึงเครียดของจิตใจและค่อยๆจางหายไปเขาไม่สนใจชีวิตและความตายของตัวเองจริง ๆ แม้ว่าเขาจะเห็นเธอที่รอดชีวิตมา เขาก็แค่ตกใจชั่วขณะหนึ่งแล้วไม่ตอบสนองเลยเธอเตะมุมปากล่างเบา ๆ โดยไม่ลังเล หันหลังและเดินไปในทิศทางของจานหมุนของกระเป๋าเดินทางเมื่อร่างนั้นหายไปในฝูงชน จี้ซือหานก็ค่อย
ซูหว่านเห็นคนขับรถแสดงความเคารพต่อจิเหยียนโจว รู้สึกงงเล็กน้อย...หลังจากนั่งเข้าไปในรถอย่างงง ๆ เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่จิเหยียนโจวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ"คุณทํางานอะไร?"อยู่ด้วยกันที่อังกฤษเป็นปี ก็ไม่เห็นจิเหยียนโจวออกไปหางานทําอะไร ทําไมพอกลับประเทศก็กลายเป็นประธานจิแล้วจิเหยียนโจวเลือกคิ้วหนาให้เธอ พูดอย่างหยิ่งผยองว่า "สถาปนิกครับ"คนขับรถด้านหน้าหันกลับมาเสริมว่า"สถาปนิกที่มีชื่อเสียงระดับโลก ประธานจิมีชื่อเสียงเป็นอันดับสอง"ซูหว่านถามตามคําพูดของคนขับรถว่า "แล้วอันดับที่หนึ่งล่ะ"ทันใดนั้นคนขับก็เงียบกริบ ส่วนจิเหยียนโจวก็หันไปมองออกไปนอกหน้าต่างดูเหมือนจะพูดถึงหัวข้อที่อ่อนไหวบางอย่าง อุณหภูมิในรถลดลงเป็นเส้นตรงซูหว่านมองลงไปคิดว่า คนที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งคือชูยี พี่สาวของเธอหรือ?รถจอดอยู่หน้าบ้านพักตากอากาศแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว หลังจากคนขับจอดรถเข้าไปในโรงรถแล้ว ก็ขนสัมภาระลงเขาเข็นกระเป๋าเดินทางไปพลางพูดกับทั้งสองว่า "ประธานจิ คุณชู มากับผมด้วยครับ"จิเหยียนโจวดูเหมือนจะไม่คุ้นเคยกับวิลล่าหลังนี้ คนขับรถนําทางไปข้างหน้าและเขาก็ตามไปข้างหลังอย่างไม่ใส่ใจซูห
ซูหว่านยังคงคิดว่าเหมือนใคร ประตูก็ถูกผลักออกจากข้างในเจียงหลีปรากฏตัวในสายตาของซูหว่านและอุ้มเด็กน้อยอายุประมาณสามขวบซูหว่านเหลือบมองเจียงหลี่ จากนั้นจึงมองเด็กที่กำลังมองเธอด้วยตาโตในอ้อมแขนของเธอเธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง โดยคิดว่าเจียงหลีพักอยู่ที่บ้านของ ซานซานและเจียงยวู่ ดังนั้นเธอจึงไม่ถามคำถามใด ๆ อีก เธอแค่พูดว่า "ฉันเป็นเพื่อนของพี่สะใภ้ของคุณ เธออยู่ที่บ้านหรือเปล่า"ตอนแรกเจียงหลียังมองไม่ออกว่าผู้หญิงที่สดใสตรงหน้าคือใคร จนกระทั่งเธอเปิดปาก นี่จึงจําได้ว่าเธอเป็นใคร"คุณ คุณ คุณ..."เธอตกใจจนหน้าซีด อุ้มลูกไว้ ถอยหลังเป็นระยะ "ผีเอ๊ย"ซูหว่านมึนงงอยู่ครู่หนึ่งและก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เพิ่งอยากจะบอกเธอว่าตัวเองเป็นคนไม่ใช่ผีแต่เจียงหลีกลับถูกการกระทําของเธอ กลัวจนหันหลังและวิ่งหนีไป "สามี เพื่อนของหญิงโสเภณีคนนั้น กลายเป็นผีมาหาเราแล้ว!!!"ซูหว่านได้ยินข่าวและหยุดกะทันหัน เธอเรียกใครว่าสามี หญิงโสเภณีคนนั้น หมายถึงใครอีกเมื่อเธอขมวดคิ้วกำลังคิด เจียงยวู่ก็เดินออกมาจากห้องครัว เห็นซูหว่านชุดสีแดงยืนอยู่ที่ประตู เขาก็กลัวจนอ่อนลงทันที"คุณ..."ดูเหมือนว่าเขาจ
น่าจะรอประมาณ 21.00 น. พนักงานต้อนรับบอกกับเธอว่า วันนี้ซานซานไม่น่าจะมาผับแล้ว ให้เธอกลับไปก่อนแล้วค่อยมาพรุ่งนี้ซูหว่านได้แต่กดดันอารมณ์ที่วิตกกังวล ลุกขึ้นเดินออกไปนอกผับเมื่อเดินมาถึงลานจอดรถ ตั้งใจจะไปรับรถ ร่างสูงใหญ่ตั้งตรง จู่ ๆ ก็ปกคลุมลงมา...ซูหว่านเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นก็จ้องมองตาแดงสดคู่หนึ่ง ในใจก็ตัดขาดทันที จิตใต้สํานึกหันมาก็อยากไปแต่มือกลับถูกผู้ชายฉุดกระชากโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนและมือที่ล้อมรอบเอวรัดแน่นไปทีละนิดมืออีกข้างที่มีข้อต่อกระดูกชัดเจน ลูบหลังเธอ กดท้ายทอย และกดเธอเข้าไปในหน้าอกหลังจากใช้ความพยายามอย่างมากในการกอดผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาแน่น ๆ เขาวางคางเชิงมุมบนไหล่ของเธอรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายของเธอ ได้กลิ่นที่คุ้นเคยในตัวเธอ จี้ซือหานจึงกล้าแน่ใจว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา นี่คือความจริงหัวใจที่ว่างเปล่าและเจ็บปวดมาสามปี วินาทีที่กอดเธอ ก็ได้รับความสงบสุขชั่วขณะหนึ่ง...คนที่เขาคิดถึงมานานขนาดนั้น ยังมีชีวิตอยู่ ยังไม่ตาย นี่สําหรับจี้ซือหาน ก็คือการสูญเสียและกลับมา...เขากอดเธออย่างแน่นหนาโดยไม่ได้พูดหรือบางทีอาจไม่สามารถพูดอะ
"หว่านหว่านอะไรกัน นามสกุลของฉันคือชู ไม่ใช่หว่าน คุณทำผิดก็อย่ามาใช้ข้ออ้างแย่ ๆ ว่าจําคนผิดเพื่อแก้ตัว!"ซูหว่านผลักมือเขาออกแล้วถอยหลังไปก้าวหนึ่ง กําโทรศัพท์แน่น เอามือกอดอก เชิดคางขึ้นพลางชําเลืองมองเขาสีหน้าของเธอโอ้อวดยิ่งนัก น้ำเสียงพูดจาโอหัง แตกต่างจากซูหว่านที่เคยอ่อนโยนและเชื่อฟังราวกับเป็นคนละคนแต่หน้าตาที่สลักอยู่ในไขกระดูกนั้น กลับเหมือนกันเป๊ะ แค่แต่งหน้าแบบโทนผู้ใหญ่เท่านั้นใบหน้าหล่อเหลาของจี้ซือหานเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เห็นได้ชัดว่าเป็นซูหว่านของเขาเขายกมือขึ้น อยากจะไปสัมผัสใบหน้าของเธอเธอกลับแหงนคอไปข้างหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการสัมผัสของเขา"คุณผู้ชาย ถ้าคุณยังทําตัวเหลวไหลอีก ฉันจะเรียกคนแล้วนะ!"จี้ซือหานก้มหน้าลงเล็กน้อย ดวงตาแดงก่ำ มองเธออย่างพินิจพิเคราะห์"เธอกําลังโทษฉันอยู่ใช่ไหม?"น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความจนใจ ราวกับมีความเศร้าที่นับไม่ถ้วนขนตาของซูหว่านขยับเล็กน้อย แต่สีหน้ากลับสงบนิ่งมาก เมื่อมองดูเขา ดวงตานั้นไม่มีระลอกคลื่นแม้แต่น้อย"ฉันไม่รู้ว่าคุณกําลังพูดอะไรอยู่"เธอยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากแดงที่ถูกจูบจนบวมแดงของตัวเอง แล้วถลึงตาใส
เมื่อก่อนเขาวางตัวสูงส่งเสมอ ไม่เคยพูดกับเธอด้วยนั้าเสียงอ้อนวอนเช่นนี้มาก่อนซูหว่านเงยหน้าขึ้นมองเขา...ไม่ได้เจอกันมาสามปี เขาผอมลงมาก ใต้ตาก็มีรอยคลั้า ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้นอนแม้ว่าหน้าตาจะไม่เปลี่ยน แต่ท่าทางกลับเหนื่อยล้า สีหน้าก็ซีดมาก เหมือนว่าตลอดสามปีที่ผ่านมาใช้ชีวิตได้แย่มากแต่ มันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ?ตอนนี้เธอไม่มีความหวังอะไรต่อเขาแล้ว แค่อยากผลักเขาออกไป อยู่ให้ห่างจากเขาเท่านั้น...เธอหันหน้ามาและพูดอย่างไม่แยแสว่า "คุณผู้ชาย บัตรประชาชนของฉันอยู่บนรถ ฉันสามารถแสดงให้คุณเห็นได้"ท่าทางเย็นชาและเคร่งขรึมของเธอทําให้ดวงตาของจี้ซือหานเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ "ซูหว่าน..."ซูหว่านตัดบทเขาอย่างเย็นชา "คุณจําคนผิดแล้วจริง ๆ"จี้ซือหานส่ายหัวเบา ๆ และพูดอย่างแน่วแน่ว่า "ฉันไม่มีทางลืมหน้าตาและกลื่นอายของเธอหรอก"ซูหว่านสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอรู้ว่าจี้ซือหานดื้อดึงมาตลอดจึงเลิกเถียงกับเขาเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เกือบสี่ทุ่มแล้ว ถ้ายังไม่กลับไปอีก จิเหยียนโจวจะหาเรื่องเธอแน่นอนเธอขมวดคิ้วและพูดกับจี้ซือหานว่า "แล้วแต่คุณคิดเถอะ แต่วันนี้ฉันต้องกลับแล้ว สามีฉันรออ
จี้ซือหานชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดตาของซูหว่าน แล้วก้มหน้าลงจูบเธอต่อเมื่อจิเหยียนโจวเห็นเข้าก็ต้องกลอกตา เขาผลักประตูรถออกอย่างรําคาญแล้วเดินไปที่หน้ารถสปอร์ตเขาก้มตัวลงเคาะหน้าต่างรถ "ชูยี คุณลงมาเดี๋ยวนี้"ซูหว่านได้ยินเสียงของจิเหยียนโจวก็อึ้งไปครู่หนึ่งแล้วผลักผู้ชายที่กดจูบเธอออกทันทีลมหายใจของเธอค่อนข้างยุ่งเหยิง เธอพูดกับจี้ซือหานอย่างเย็นชาว่า "เปิดประตู สามีฉันมาแล้ว!"จี้ซือหานตัวแข็งทื่อ เลื่อนสายตาออกจากใบหน้าของเธอ แล้วยกขนตาหนาขึ้นมองผู้ชายที่อยู่นอกรถอย่างช้า ๆเขาสวมชุดสูทสีเทา สะอาดและสง่างาม หน้าตาสวยงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายสูงส่งและเย็นชาออกมา ดูเป็นคนมีความสามารถเขาไม่สนใจหน้าตาของผู้ชาย เขาสนใจคือที่ผู้ชายเมื่อกี้เรียกไม่ใช่ซูหว่าน แต่เป็นชูยี ซึ่งทําให้เขาโกรธ!เขาดึงเข็มขัดนิรภัยมาผูกให้ซูหว่านแล้วนั่งตัวตรง สตาร์ทรถแล้วขับออกจากลานจอดรถเมื่อจิเหยียนโจวเห็นบูกาดี้ที่ขับออกไป ใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยแตกร้าวขึ้นเขาก็บอกว่าแล้วอย่ากลับมา วุ่นวายจริง ๆ!เขากลับไปที่รถของเขาอีกครั้งและตามเขาไปอย่างรวดเร็วจี้ซือหานวิ่งด