“ใช่แล้ว! เขาเป็นผู้ชายที่เกาะภรรยากิน! เขากำลังจะโดนไล่ออกจากตระกูลอยู่แล้ว! ทำต้องมาสนใจเขาในเรื่องนี้ด้วยล่ะ?“ถ้าลูกเขยที่เกาะภรรยากินสามารรถอ่านออกเขียนได้ล่ะก็ หมูก็คงเริ่มบินได้แล้วมั้ง!“กาเบรียลเป็นคนที่มีความสามารถอย่างมากในเมืองนี้! เขาจะไม่พยายามหลอกใครด้วยภาพวาดปลอม ๆ หรอก!”ผู้คนต่างจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยความรู้สึกดูถูกเหยียดหยาม“มาตรงนี้แล้วขอโทษซะ! เลิกทำให้พ่อกับแม่โมโหได้แล้ว!” กาเบรียลร้องบอกอย่างภาคภูมิใจเขาทำท่าหยิ่งยะโสราวกับว่าเขาเป็นลูกแท้ ๆ ของครอบครัวนี้ฮาร์วีย์ทำเมินเฉยต่อกาเบรียลอย่างสิ้นเชิง และยิ้มเริงร่าอยู่ตรงหน้าลิเลียนไม่ใช่ว่าเธอแยกไม่ออกว่าภาพวาดนั้นเป็นของปลอม...แต่ในใจของเธอนั้นฮาร์วีย์เป็นเพียงลูกเขยที่พยายามจะขึ้นสู่อำนาจในตระกูลนี้เมื่อดูจากความคับแค้นใจระหว่างคนทั้งสองแล้ว ก็ถือว่าลิเลียนใจดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่ทำอะไรกับฮาร์วีย์ แล้วทำไมเธอต้องผดุงความยุติธรรมในเรื่องนี้ไว้ด้วยล่ะ?กาเบรียลไม่เพียงแต่ให้ความเคารพลิเลียนและไซม่อนเป็นอย่างมากเท่านั้น แต่เขายังเป็นคนที่มีความสามารถในโกลด์เด้น แซนด์ด้วยถึงแม้ว่ากาเบรียลจะเป็นเพียงสุนัข
ทุกคนตกใจมาก พวกเขามองภาพที่เกิดขึ้นด้วยความไม่เชื่อเป็นอย่างยิ่งเอเวอรี่อ้าปากค้างทันที เธอไม่รู้จะพูดอะไรในขณะนั้นทุกคนอยากจะเยาะเย้ยฮาร์วีย์ แต่ใบหน้าของพวกเขากลับเปลี่ยนเป็นสีแดงสดท้ายที่สุดแล้วทุกคนรู้ว่าการขโมยอะไรจากพิพิธภัณฑ์บรรพบุรุษนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ถึงแม้ว่าจะมีใครทำอย่างนั้น แต่พวกเขาก็คงจะไม่ขายภาพนั้นในราคาเพียงหนึ่งหมื่นห้าพันดอลลาร์หรอกที่สำคัญกว่านั้นก็คือป่านนี้คงมีข่าวใหญ่โตแล้ว ถ้าภาพวาดนั้นถูกขโมยไปจริง ๆด้วยความที่ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้เลย ฉะนั้นแม้แต่คนโง่เง่าก็ยังรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นทุกคนต่างจ้องมองกาเบรียลด้วยสีหน้าแปลก ๆ'อย่างน้อยก็น่าจะเลือกภาพที่โด่งดังน้อยกว่านี้หน่อย ถ้าคุณอยากจะทำอะไรแบบนี้ล่ะก็!''ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาถูกเปิดเผยความจริงด้วยข่าวออนไลน์นั้น...'กาเบรียลผู้ภาคภูมิใจรู้สึกว่าใบหน้าของเขาได้กลายเป็นสีแดงแจ๊ดฮาร์วีย์ไม่ได้ตบหน้าเขาโดยตรง แต่ก็รู้สึกเหมือนตบหน้านั่นแหละใบหน้าของลิเลียนดูมืดมนลงทันที“หยุดทำอวดเบ่งได้แล้ว!“ถึงแม้ว่าภาพนี้จะเป็นของปลอม แต่ก็ถูกเตรียมการมาอย่างดี!“ที่เราโดนหลอกก็เพราะว่
ลิเลียนจ้องมองฮาร์วีย์ด้วยสายตาอาฆาตแค้น“แกมาทำอะไรที่นี่เหรอฮาร์วีย์?” กาเบรียลร้องถาม“แกมาที่นี่เพื่อขออนุญาตแต่งงานใหม่เหรอ?“หรือแกมาที่นี่เพื่อวางยาพิษและเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเรา?“ฉันจะไม่ยอมให้เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นแน่!”“ลูกชายของฉันพูดถูก!” ลิเลียนตะโกนบอก“ถึงแม้ภาพวาดของเขาจะเป็นของปลอม แต่เขาก็ยังซื้อมันด้วยเงินสดที่หามาได้อย่างยากลำบาก!“ภาพวาดของเขาไม่ได้ฆ่าใครตาย!”แน่นอนว่าลิเลียนอยู่ข้างเดียวกับกาเบรียล ในสายตาของเธอนั้นเขาคือสุนัขตัวเล็ก ๆ ที่เธอเลี้ยงเอาไว้ทุกคนต่างหันไปมองฮาร์วีย์ด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามอีกครั้ง'เห็นได้ชัดว่าที่นี่ไม่ให้ให้การต้อนรับเขาเลย แต่เขาก็ยังพยายามเกาะแข้งเกาะขาคนในตระกูลนี้ โดยใช้ตัวตนของเขาในฐานะอดีตลูกเขยที่อาศัยอยู่กับครอบครัวของภรรยา!''ที่สำคัญกว่านั้นก็คือเขายังมาอวดอ้างความแข็งแกร่งเพียงเพื่อให้ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ!'ผู้คนทั้งหมดนั้นต่างหัวเราะคิกคักแมนดี้อดที่จะเอามือถูขมับไม่ได้ ฮาร์วีย์และลิเลียนเป็นคู่กัดที่สร้างความหายนะได้อย่างแท้จริง“แกได้ยินที่ฉันพูดไหม?“แกคิดว่าแกมีสิทธิ์มาทำให้ฉันอับอายต่อหน้าพ่อกั
"ตาย ๆ ไปซะเถอะไอ้สารเลว!“ตายไปซะ!“ออกไป! ออกไปจากบ้านของเราซะ!“เราไม่ต้อนรับแก!“ออกไปให้ไกลจากที่นี่เลยนะ!”หลังจากที่แขกเหรื่อกลับไปแล้ว ลิเลียนก็ก่นด่าออกมาในที่สุด หลังจากระงับความโกรธแค้นเอาไว้ตลอดทั้งเย็นวันนั้นฮาร์วีย์ได้เปิดเผยข้อมูลภาพวาดปลอม ๆ ของลูกชายสุดที่รักของเธอต่อหน้าผู้คนมากมาย ไม่เพียงแต่กาเบรียลจะโดนดูหมิ่นเท่านั้น แต่ลิเลียนก็ยังรู้สึกอับอายขายหน้าเป็นอย่างมากด้วยท้ายที่สุดแล้วเธอได้ประกาศกับใคร ๆ ในโกลด์เด้น แซนด์ว่าฮาร์วีย์เป็นเพียงลูกเขยไร้ประโยชน์ ที่พยายามจะกลับมาคบหากับแมนดี้อีกครั้ง...แต่เธอกลับมองไม่เห็นสิ่งที่ลูกเขยจับผิดขึ้นมาได้นี่อาจหมายความว่าเธอมีอะไรที่ด้อยกว่าเขา!แต่ถึงกระนั้นลิเลียนก็ไม่สามารถบอกกับทุก ๆ คนได้ว่าเธอเข้าข้างกาเบรียลเธอต้องการกดดันฮาร์วีย์! เธออยากให้เขาออกไป!เธอรู้สึกโกรธแค้นเป็นอย่างมากที่เห็นเขามาปรากฏตัว!'นี่มันบ้าไปแล้ว!''เขารู้ดีว่าไอ้เมล็ดแฟลกซ์อะไรนั้นมีราคามากแค่ไหน แต่เขาก็ยังกลืนกินมันลงไปต่อหน้าฉัน!''เขาทำให้ฉันต้องได้รับความอับอายในเรื่องนี้!'ลิเลียนมีแต่ความรู้สึกอับอาย โกรธแค้น และเคืองขุ
ฮาร์วีย์ยิ้มจาง ๆ“เราผ่านอะไร ๆ มามากมายแล้วเมื่อมาถึงจุดนี้ คุณไม่คิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับผมไปหน่อยเหรอ?”แมนดี้อยากจะพูดอะไรออกมาหลังจากเห็นทั้งสองคนทะเลาะกัน แต่เธอก็ได้แต่ถอนหายใจโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำเดียว“ถ้าไม่ยุติธรรมกับแกแล้วจะเป็นยังไงเหรอ?!“แกอ้อนวอนขอร้องที่จะมาเป็นลูกเขยของตระกูลนี้เองนะ! ยังไงซะแกก็คนเป็นคนไร้ยางอายอยู่ดี!ลิเลียนรู้สึกเดือดดาลด้วยความโกรธ“การให้ความเคารพของแกเทียบไม่ได้กับลูกชายตัวน้อยของเราหรอก!“ผู้ชายที่เกาะเมียกินอย่างแกเทียบไม่ได้เลยกับบุคคนที่มีความโดดเด่นขนาดนี้!“กาเบรียลมอบข้าวของที่มีมูลค่าหลายร้อยหลายพันดอลลาร์ให้กับเรา!“แต่แกไม่เคยให้อะไรกับตระกูลเราเลยด้วยซ้ำ! แล้วจะมาแข่งขันกันได้ยังไงเหรอ?!“แกจะแข่งขันยังไงเหรอ?!“นอกจากนี้การที่ฉันทำการดูหมิ่นแกก็นับเป็นบุญของแกแล้วนะ!ลิเลียนทำสีหน้าภาคภูมิใจ“แกจะเข้าใจอะไรในตัวฉันได้เหรอ?!”สำหรับลิเลียนแล้วฮาร์วีย์ควรจะถูกเหยียบย่ำอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ เขาควรจะหยุดต่อสู้กับแล้วปล่อยให้เธอทำทุกอย่างตามชอบใจชอบการกระทำของฮาร์วีย์เป็นการดูหมิ่นเธออย่างมากแต่ถึงกระนั้นลิเลียนก็ยั
ฮาร์วีย์ทำเมินเฉยต่ออาการตัวชาของลิเลียนอย่างสิ้นเชิง ในขณะที่เบนสายตาไปที่แมนดี้พร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่น“พรุ่งนี้นำทะเบียนบ้านติดตัวไปด้วยนะแมนดี้ เราจะไปจดทะเบียนสมรสกัน“ผมจะจัดงานแต่งงานให้หรูหราอย่างที่คุณไม่เคยเห็นมาก่อนเลย“ผมจะทำให้คุณเป็นผู้หญิงที่มีความสุขมากที่สุดในโลก"แมนดี้ยืนตัวแข็งทื่อ ใบหน้าของเธอดูเป็นสีแดงสด เธอไม่คิดมาก่อนว่าฮาร์วีย์จะมีสายตาที่ดูทรงอำนาจขนาดนั้นซินเธียร์หันมองไปทางอื่นโดยสัญชาตญาณ โดยเก็บความเศร้าโศกของเธอไว้ไม่ให้ใครรู้“พรุ่งนี้เหรอ?!”ลิเลียนหัวเราะอย่างโกรธ ๆ“แกมันก็แค่คนที่เกาะเมียกิน! แกกล้าดียังไงถึงมาพูดจาแบบนั้น?!“แกคิดว่าแกเป็นใครกัน?!“แกอยากจะแต่งงานพรุ่งนี้เหรอ?!“ฝันไปเถอะ!“ฉันว่าแกตามแมนดี้กลับมาที่นี่เพียงเพื่อจะกลับเกาะตระกูลของเราอีกครั้ง!“อะไรกัน?! แกไม่มีใครให้เกาะแล้วเหรอ?!“เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วแกก็อาจจะตายด้วยความไร้ประโยชน์ของแกนั่นแหละ!”สำหรับลิเลียนแล้วแมนดี้น่าจะได้แต่งงานกับคนในตระกูลที่ร่ำรวย เพื่อที่เธอจะได้อยู่ตรงจุดสูงสุดของโลกแทนที่จะต้องมาอยู่กับไอ้คนโสโครกอย่างฮาร์วีย์ไม่ว่าฮาร์วีย์จะร่ำรว
ครึ่งชั่วโมงต่อมาฮาร์วีย์ก็นอนอยู่บนเตียงในขณะที่มีเสียงเคาะประตูเบา ๆซีนเธียร์สวมชุดนอนเดินเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับนมหนึ่งแก้ว“ฉันจับตามองพี่อยู่ตลอดเลยนะพี่ฮาร์วีย์!“พี่ไม่ควรทำแบบนี้นะคะถ้าพี่อยากจะกลับมาอยู่กับพี่แมนดี้จริง ๆ“ตอนนี้แม่ของฉันไม่มีอำนาจก็จริง แต่เธอได้พยายามหาข้ออ้างในการซ่อนทะเบียนบ้านของพี่สาวฉันเอาไว้“พี่จะแต่งงานได้ยังไงถ้าไม่มีเจ้าสิ่งนั้น!”ฮาร์วีย์จิบนมก่อนจะเหลือบมองน้องสะใภ้ของเขาเธอเติบโตขึ้นมากจริง ๆไม่เพียงแต่ขาของเธอจะดูเรียวยาวขึ้นเท่านั้น แต่ใบหน้าของเธอยังดูบริสุทธิ์ผุดผ่องขึ้นอีกด้วย ถึงแม้จะไม่ได้แต่งหน้าแต่งตาก็ตามฮาร์วีย์หายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ก่อนจะเผยให้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้า“แม่ของเธอได้ตกลงกับพี่แล้ว“ตราบใดที่พี่ทวงหนี้สามสิบล้านดอลลาร์มาจากหอการค้านิวเกตได้ เธอก็จะตกลงให้พี่ได้แต่งงานกับพี่สาวเธออีกครั้ง“เรียบง่ายและตรงไปตรงมาดี พี่ชอบ"ซีนเธียร์ถอนหายใจ“พี่เขยที่รัก...มีเรื่องบางอย่างที่พี่ยังไม่รู้ องค์กรแห่งนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่พี่คิดหรอก“มันอาจดูเหมือนองค์กรธุรกิจที่เรียบง่าย แต่จริง ๆ แล้วมันเป
"ไม่ได้!”แมนดี้จ้องฮาร์วีย์เขม็ง“ถ้าคุณกล้าก็ลองดูสิ!”ฮาร์วีย์พูดอะไรไม่ออก เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกล้ำกลืนนมลงไปด้วยสีหน้าขมขื่นแมนดี้ยิ้มอย่างอบอุ่นหลังจากเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าเธอ“อย่างนั้นแหละ“แล้วอีกอย่างหนึ่งนะ ไม่ต้องไปใส่ใจกับคำพูดของแม่ด้วย“ฉันจะจัดการกับหอการค้านิวเกตเอง“ท้ายที่สุดแล้วฉันยังมีตระกูลฌองอยู่กับฉัน แม้แต่ประตูสวรรค์ก็ยังต้องแสดงความเคารพต่อเราเลย“ถ้าถ้าคุณไปที่นั่นคุณก็จะโดนสับจนเละไม่มีชิ้นดี คุณจะไม่มีโอกาสได้กลับมาอีกเลย...“คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของประตูสวรรค์ ไม่ว่าคุณจะเก่งกาจในเรื่องการต่อสู้ขนาดไหนก็ตาม“แค่พักอยู่ที่บ้านไปอีกสองสามวัน เราจะได้จดทะเบียนสมรสแน่หลังจากฉันจัดการกับเรื่องนี้แล้ว"หน้าของแมนดี้ดูแดงขึ้นเล็กน้อยในขณะที่เธอหันหลังกลับแล้วเดินจากไปฮาร์วีย์ยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นในที่สุดเขาก็สัมผัสได้ถึงความมั่นใจในตัวแมนดี้***โดยไม่ได้สนใจคำแนะนำของแมนดี้กับซีนเธียร์เลย...ฮาร์วีย์มาถึงหอการค้านิวเกตตอนสิบโมงเช้าของวันรุ่งขึ้นสถานที่แห่งนี้ตั้งอยู่สุดถนนของเมืองเก่ารายล้อมไปด้วยอาคารรูปทรงโบราณตัวอาคาร