ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคุณย่าคอบบ์เริ่มรู้สึกสิ้นหวังอย่างมากแล้วสิ่งที่เธอไม่ควรพูดล้วนหลั่งไหลออกมาจากปากของเธอ'เขาไม่มีอำนาจแต่ยังอยากให้ตระกูลต้องล่มสลายเหรอ?'ช่างตลกสิ้นดี!'ในจิตใจอันเฉียบแหลมของเธอนั้น เทพสงครามยังไม่มีความหมายอะไรกับเธอเลย แล้วนับประสาอะไรกับคนแปลกหน้าล่ะโนเอมิและอัลเลนรู้สึกโล่งอกหลังจากได้ยินคำพูดของคุณย่าคอบบ์ท้ายที่สุดแล้วฮาร์วีย์ไม่มีทางจะบดขยี้ตระกูลคอบบ์ได้ไม่ว่าเขาจะมีความแข็งแกร่งขนาดไหนก็ตามตระกูลคอบบ์ยังคงเป็นหนึ่งในสามตระกูลที่ยิ่งใหญ่อยู่ดี!ผู้สืบทอดของตระกูลคอบบ์คนต่อไปก็ยังถูกกำหนดให้เป็นอีเดนอยู่!พวกเขาโดนดูหมิ่นดูแคลนอยู่ในเวลานี้แล้วจะยังไงล่ะ?สิ่งสำคัญเพียงอย่างเดียวก็คือทรัพย์สินพวกนั้น!“อย่างนั้นเหรอ?”ฮาร์วีย์อวดรอยยิ้มจาง ๆ ก่อนจะดีดนิ้ว“ดูเหมือนว่าคุณจะพูดถูกนะครับผู้อาวุโสคอบบ์“คนที่วางยาพิษคุณก็คือคนที่คุณรักมากที่สุด!”มีเสียงของคนเหนื่อยล้าดังขึ้นจากภายในร้าน“จิตใจของผู้หญิงมักจะชั่วร้ายที่สุดได้เสมอ...”จูเลียนและไอรีนเข็นรถเข็นที่มีผู้สูงอายุคนหนึ่งนั่งอยู่ออกมาเคทีรู้สึกดีใจมากที่ได้เห็นคน ๆ นั้น“คุณปู
"ออกไป!”ก่อนที่ฮาร์วีย์จะทันได้ทำอะไร เคทีก็ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วตบวาเลรี่ออกไปให้พ้นทาง“หลบไป! เธอทำให้ทุกคนที่นี่ต้องอับอายขายหน้า!“เธอกล้าดียังไงมาตบฉัน?!“เธอมีสิทธิ์อะไรถึงมาทำแบบนี้?”วาเลรี่เดือดดาลด้วยความโกรธ เธอเดินอาด ๆ ไปข้างหน้าเพื่อตอบโต้ แต่ก็โดนเคทีตบเข้าให้อีกครั้งคนอื่น ๆ อยากจะเข้าไปช่วย แต่พวกเขาต่างหวาดกลัวกับการจ้องมองของดีน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยืนดูอยู่เฉย ๆดีนเป็นเทพสงคราม ถึงแม้ว่าเขาจะกลายเป็นคนพิการมาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังแผ่รังสีออร่าแห่งความดุดันออกมาให้เห็นอย่างชัดเจนถ้าไม่ใช่เพราะแผนการของคุณย่าคอบบ์และการท้าทายของจูลิโอแล้วล่ะก็ เขาก็ยังคงเป็นหัวหน้าตระกูลคอบบ์อยู่“พอได้แล้ว!” คุณย่าคอบบ์ตะโกนออกมาหลังจากเห็นวาเลรี่กล้าสร้างความอับอายให้ตัวเองอีกครั้ง“หยุดสร้างความอับอายให้ตัวเองซะที! กลับมาที่นี่ได้แล้ว!“น่าประทับใจมาก ไอ้เฒ่าสารเลว!“ฉันจะจดจำแกเอาไว้นะฮาร์วีย์!” คุณย่าคอบบ์อุทานออกมาอย่างโกรธแค้น“แต่ยังไงก็ตามแกคิดว่าจะทำลายชื่อเสียงของฉันแบบนี้ได้เหรอ? แกคิดว่าจะทำให้ฉันสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ได้เหรอ? ช่
"คุณย่าคอบบ์!”อีเดนและคืนอื่น ๆ รีบวิ่งไปข้างหน้าด้วยความตื่นตระหนก“แกยังสติดีอยู่หรือเปล่า?!”วาเลรี่และคนอื่น ๆ จ้องมองฮาร์วีย์และตะโกนใส่หน้าเขา“แกมันคนใจร้ายเหลือเกินนะฮาร์วีย์!“เราเคยปล่อยแกไปถึงแม้ว่าแกจะสร้างปัญหาให้เราอยู่เรื่อย ๆ ก็ตาม!“ฉันไม่คิดว่าแกจะเนรคุณเราได้ถึงขนาดนี้ และทำอะไรแบบนั้นกับคุณย่าคอบบ์!”“แกไอ้สารเลว!”ฮาร์วีย์รู้สึกไม่สบายใจกับข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูลของวาเลรี่และคนอื่น ๆ“ผมจะให้เวลาคุณหนึ่งวัน" เขาบอก“ถ้าเคทีไม่มีอำนาจในตระกูลนี้ภายในระยะเวลาที่ว่านั้น...“และถ้าตอนนั้นขาของอีเดนและวาเลรี่ยังไม่หักล่ะก็...“ตระกูลคอบบ์ก็จะต้องพังพินาศ!”เมื่อได้ยินน้ำเสียงสบาย ๆ ของฮาร์วีย์ คุณย่าคอบบ์ก็มองเห็นแต่ความมืดมนเท่านั้นเธอยกมือขึ้นทาบหน้าอก แล้วทำสีหน้าชั่วร้าย“แกกล้าดียังไงไอ้สารเลว?!”“ดีน! คุณกล้าร่วมมือกับคนนอกมาต่อสู้กับภรรยาของตัวเองได้ยังไงกัน?”ฮาร์วีย์ยิ้มอย่างใจเย็นในขณะเดียวกันดีนก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา“คุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะฮาร์วีย์!” เอลเลนอุทานออกมาตามสัญชาตญาณ“คุณไม่เข้าใจหรือไงว่าการให้อภัยมันเป็นหนทางที่ดีกว่า?!
หลังจากนั้นไม่นานนักข่าว เหล่าคนดัง และคณะนักเต้นรำที่ต่างตกตะลึงก็มาที่ร้านของฮาร์วีย์ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็เคยต่อต้านฮาร์วีย์กับเคทีมาก่อน ฉะนั้นการช่วยให้ทั้งสองคนมีอารมณ์ดีขึ้นก็น่าจะเป็นการแสดงความขอโทษได้แล้วฮาร์วีย์ไม่สนใจที่จะตัดสินใครที่อยู่ตรงนั้น แต่เขากลับมอบเงินจำนวนมหาศาลให้กับทุกคน เพื่อเป็นการเฉลิมฉลอง คนพวกนี้คือตัวแทนของประชาชนโดยทั่วไปตระกูลคอบบ์รู้สึกแย่มากเมื่อเห็นภาพนั้นพวกเขาถึงกับลังเล พวกเขากำลังพิจารณาที่จะเปลี่ยนข้างในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดนี้อีเดนยืนโอนเอนไปมาอยู่ท่ามกลางฝูงชนพร้อมกับใบหน้าซีดเผือด เขาจับมือของเอลเลนแน่นราวกับว่าเธอเป็นความหวังเดียวของเขาแต่ยังไงก็ตามเอลเลนค่อย ๆ ดึงนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว แล้วเดินโซซัดโซเซอย่างสิ้นหวังเข้าไปหาฮาร์วีย์“ฉันรู้ว่าทำผิดไปแล้วฮาร์วีย์!” เธอร้องบอกด้วยใบหน้าซีดเผือดเธอพยายามฝืนยิ้มอย่างสวยงาม แล้วพยายามคว้าแขนของฮาร์วีย์เอาไว้อย่างสิ้นหวัง“กลับกันเถอะค่ะ...ดีไหม?“เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่ไหมคะ?”ฮาร์วีย์ก้าวถอยหลัง“เวลาไม่สามารถย้อนกลับได้“ความสัมพันธ์ของเราก็เช่นกัน"เอลเลนตัวแข็งท
"มีอีกอย่างหนึ่งค่ะ แม่บอกว่าจะไปเที่ยวพักผ่อนสักสองสามวัน ฉันได้จัดการเรื่องทุกอย่างให้แม่แล้ว แม่น่าจะอารมณ์ดีขึ้นหลังจากนี้“เพื่อเห็นแก่ฉัน...คุณช่วยพยายามอย่าทะเลาะกับแม่นะคะ"“ก็ได้"ฮาร์วีย์ส่งยิ้มอบอุ่นให้เธอ“คุณลืมอะไรหรือเปล่า?”แมนดี้ตัวแข็งทื่อ“อะไรเหรอคะ?”“อีกสามวันก็จะถึงวันครบรอบแต่งงานของเราแล้ว“เราควรจะจดทะเบียนสมรสกันใหม่ดีไหมครับ?”ใบหน้าของแมนดี้มีสีแดงจัดแล้ววางสายอย่างรวดเร็ว…เวลาบ่ายสามโมงที่ห้องผู้ป่วยวีไอพีของโรงพยาบาลประชาชนแห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้คุณย่าคอบบ์ตื่นนอนมาได้สักพักแล้วเธอเอนกายลงบนเตียง สายตาของเธอดูเย็นชา ริ้วรอยบนใบหน้าของเธอดูเป็นร่องลึก ช่างเป็นภาพที่ดูแย่มากเธอจ้องมองไปข้างหน้าด้วยสายตาอันว่างเปล่าโดยไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ไม่มีสัญญาณของความโกรธแค้นใด ๆ ด้วยผู้คนที่มารวมตัวอยู่ในห้องเดียวกันต่างมองหน้ากัน โดยหวังว่าคุณย่าคอบบ์จะคิดแผนการอะไรขึ้นมาได้...แต่เธอยังคงนิ่งเงียบอยู่ตลอดเวลา“เราควรจะทำยังไงกันดีคะคุณย่าคอบบ์?”อีเดนไม่สามารถทนต่อบรรยากาศแบบนี้ได้อีกต่อไปเขาเริ่มวิตกกังวลเป็นอย่างมาก เขากลัวว่าคุณย่าคอ
"แย่แล้ว! มีคนจากสำนักงานอุตสาหกรรมและการพาณิชย์มาที่บ้านของเรา และบอกว่าพวกเขาจะมาตรวจสอบบัญชีและการเสียภาษีของเรา!“คุณย่าคอบบ์! กรมแรงงานมาที่โรงงานของเรา โดยบอกว่าจะดำเนินการทางกฎหมายถ้าเราไม่ยอมจ่ายค่าจ้างให้พนักงาน!“มีนักลงทุนสองสามรายได้ติดต่อเคทีอย่างลับ ๆ เพื่อขายหุ้นของเราในราคาถูก!“เหล่าซัพพลายเออร์กำลังรบเร้าให้เราจ่ายเงินพวกเขาอยู่!“แม้แต่ธนาคารก็ยังสอบถามเราในเรื่องเงินกู้ที่ยังไม่ได้ชำระเงิน...“คุณย่าคอบบ์! ตระกูลโมเรโน่ส่งข่าวมาบอกว่าโนเอมิไม่ได้เป็นคนในตระกูลนี้อีกต่อไปแล้ว...”ข่าวร้ายพวกนี้ฟังดูเลวร้ายยิ่งกว่าครั้งก่อนมาก สถานการณ์ทั้งหมดนี้ทำให้คนในตระกูลนี้ต่างตะลึงงัน“สหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งทะเลใต้ประกาศว่าสินค้าของตระกูลคอบบ์ล้วนแต่เป็นของปลอม และต่อจากนี้ไปเขาจะใช้แต่น้ำอมฤตสีเงินเท่านั้น...”“เราจบเห่แล้ว!”ผู้คนจำนวนมากทรุดลงกับพื้นพร้อมกับอ้าปากค้างฮาร์วีย์สามารถบดขยี้ตระกูลคอบบ์ได้อย่างง่ายดาย เขาสามารถสูบเงินจากพวกเราจนหมด และบีบบังคับให้พวกเขาออกไปใช้ชีวิตตามท้องถนนโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ เลย! ในสถานการณ์เช่นนี้ก็นับเป็นเรื่องปกติที่เ
"ถูกต้อง! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณย่ามีเรื่องขัดแย้งกับดีนและเคทีอยู่เรื่อย ๆ เราก็คงรวยไปแล้ว เราเป็นตระกูลชั้นนำของประเทศนี้!”“บางทีคุณย่าน่าจะไปขอความเมตตาจากพวกเขาจะดีกว่านะ คุณย่าคอบบ์”“ถึงแม้ว่าเคทีจะไม่ยกโทษให้คุณย่า แต่สามีของคุณย่าจะต้องทำแทนอย่างแน่นอน เพื่อเห็นแก่การที่ได้แต่งงานด้วยกันมา”“แน่นอนว่าถ้าได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขา เราก็จะสามารถเพลิดเพลินกับความรุ่งโรจน์และความร่ำรวยต่อไปได้อีกสองสามทศวรรษ!”สมาชิกของตระกูลนี้ทั้งหมดต่างผลัดกันพูดทีละคนในด้านหนึ่งนั้นพวกเขากำลังระบายความโกรธต่อคุณย่าคอบบ์ในทางกลับกันพวกเขาไม่กล้าปล่อยความร่ำรวยหลุดลอยไป หลังจากที่พวกเขาอยู่กับความร่ำรวยนั้นมาทั้งชีวิตพวกเขาสูญเสียความสามารถในการทำงานเพื่อคนอื่นมานานแล้ว ถ้าพวกเขาไม่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูล พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปขออาหารกินพวกเขาต่างเต็มใจที่จะคุกเข่าอยู่ต่อหน้าดีนและเคที เพื่อรักษาชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาเอาไว้ ถ้านั่นเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำบอกได้เลยว่าตำแหน่งของคุณย่าคอบบ์ในฐานะหัวหน้าตระกูลได้พังพินาศไปหมดแล้ว เธอไม่ใช้ผู้นำเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
คุณย่าคอบบ์ดูราวกับว่าเธอยอมแพ้แล้ว จากนั้นก็ตบหน้าตัวเองสองสามที ใบหน้าของเธอบวมเป่งเหมือนหน้าหมูดีนถอนหายใจโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำเดียว เขาโบกมือและทำไม้ทำมือส่งสัญญาณให้เคทีเข็นรถเขาเข้าไปในร้านในเวลาเดียวกันคุณย่าคอบบ์ก็ถูกปล่อยให้นั่งคุกเข่าอยู่นอกร้านเพื่อเห็นแก่การที่ได้แต่งงานด้วยกันมาหลายปีแล้วนั้น การนั่งคุกเข่าเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงก็นับเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่ามากหลังจากนั้นคุณย่าคอบบ์ก็ลุกโซซัดโซเซขึ้นจากพื้น แล้วเดินกลับเข้าไปในรถของเธอในขณะที่เธอนั่งลงตรงเบาะหลังนั้น ความรู้สึกผสมปนเปปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ เธอมีแต่ความรู้สึกเดียวดายและเกลียดชังที่ไม่สามารถบรรยายได้เธอทำไม้ทำมือไปที่คนขับ จากนั้นก็ดึงกระจกเก็บเสียงขึ้นไปเธอกดหมายเลขโทรศัพท์แล้วตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด "ทำไมฮาร์วีย์ยังไม่ตายอีก?!”“ฉันได้จ่ายเงินเพิ่มให้คุณไปแล้ว!”“เมื่อไหร่คุณถึงจะฆ่ามันซะที?!”มีเสียงแสดงความเคารพดังขึ้นมาจากปลายสายอีกด้านหนึ่ง“คุณย่าคอบบ์ ตัวตนของฮาร์วีย์นั้นน่าตกใจมาก มันไม่ง่ายเลยนะครับที่จะฆ่าเขา...”“เราได้จัดเตรียมแผนการทั้งหมดไว้แล้ว แต่เราหาเวลาที่เหมาะสมยังไม่ได