ฮาร์วีย์ยิ้มก่อนจะพูดว่า "ไม่เพียงแต่แกจะเป็นนักศิลปะการต่อสู้ที่ไม่มีความชำนาญในการต่อสู้แล้ว แกยังชอบหาประโยชน์จากผู้คนจำนวนมากอีกด้วย แกจะต้องทนทุกข์ทรมานไม่ช้าก็เร็ว ถ้าแกเจอกับคนที่แข็งแกร่งกว่าแก“น้ำอมฤตสีเงินเป็นยาที่น่าทึ่งมาก แกอาจต้องการใช้มันในไม่ช้านี้“ท้ายที่สุดแล้วการป้องกันคือยาที่ดีที่สุดนะ"ฮาร์วีย์พูดด้วยท่าทีสบาย ๆ ราวกับว่าเขาไม่ได้กลัวการคุกคามของอาร์โลเลย“เจอคนที่แข็งแกร่งกว่าเหรอ?”อาร์โลหัวเราะอย่างเย็นชา“แกกำลังขู่ฉันในขณะที่แกกำลังจะขายของสิ่งนี้ที่นี่น่ะเหรอ?”อาร์โลใช้มือตบยาขี้ผึ้งขวดนั้นหล่นลงไปบนพื้น“ฉันกำลังจะจัดการกับแกตอนนี้แล้ว! จำคำของฉันเอาไว้!“ฉันจะเอายาของแกทาให้ทั่วตัวแกเลย! แล้วมาคอยดูกันว่ายาของแกจะใช้ได้ผลได้เร็วพอไหม!“เขาอุตส่าห์แสดงความเคารพที่มอบยาให้กับแก! ใครทำให้แกกล้าพูดจาแบบนั้นเหรอ?!”มีเสียงเย็นชาดังขึ้นมาแต่ไกลเมื่อมีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาเหล่าสาวกพวกนั้นหันกลับมาตะโกนใส่คนพวกนั้นอย่างโกรธเกรี้ยว...แต่พวกเขาตัวสั่นงันงกขึ้นมาทันทีเมื่อมองดูใกล้ ๆ พวกเขาไม่สามารถพูดได้แม้แต่คำเดียวเมื่อเข่าของพวกเขาเริ่มรู้สึกอ่อนแร
เหล่าสาวกอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นพวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าฮาร์วีย์จะได้รับการช่วยเหลือจากเทรย์...แต่หลังจากมองดูเคทีแล้ว พวกเขาก็บอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น'ผู้ชายคนนี้คงขายผู้หญิงของเขาให้กับเทรย์...''ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นทำไมคนที่ทรงอำนาจอย่างเทรย์ถึงต้องคอยปกป้องฮาร์วีย์ด้วยล่ะ?'“หุบปากไปเลย!”เทรย์กลัวมากจนเตะอาร์โลล้มลงไปทันที“ฉันไม่ได้มีอะไรกับคุณยอร์กเลย!“ทำไมเขาต้องให้ฉันคอยช่วยเหลือด้วยล่ะ?! แกบ้าไปแล้วใช่ไหม?!“หยุดพูดเรื่องไร้สาระกันได้แล้ว!“ถ้าแกไม่ใช่ศิษย์น้องของฉัน ฉันก็คงตัดขาดจากแกไปแล้ว!”หลังจากเตะอาร์โลไปอีกสองสามที เทรย์ก็ลากอาร์โลไปอยู่ต่อหน้าฮาร์วีย์ ก่อนจะบังคับให้เขาคุกเข่าลง“คุกเข่าให้ดีแล้วขอโทษคุณยอร์กซะ!“ถ้าเขาไม่ยกโทษให้แกก็เตรียมตัวตายได้เลย!เทรย์ตบหน้าอาร์โลอีกสองสามครั้งก่อนที่เขาจะเผยให้เห็นความเสียใจออกมาทางสีหน้า“ผมต้องขอโทษคุณยอร์กอย่างมากเลยครับ ผมไม่ได้อบรมสั่งสอนเขาให้ดี!”“ศิษย์พี่ คุณ...”ดวงตาของอาร์โลกระตุกอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่เข้าใจในเรื่องนี้เลยจริง ๆเมื่อเทียบกับความเจ็บแปลบบนใบหน้าแล้ว เขารู้สึกตกใจกับท่าทีของเท
ฮาร์วีย์รู้สึกประทับใจกับการแสดงของเทรย์เขาเป็นคนที่ถูกคุกคามมาโดยตลอด เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นยังไง'จูเลียนน่าจะสั่งสอนให้เขามีความประพฤติที่ดีขึ้นมาได้'ประเทศ H เป็นประเทศที่มีมารยาท เนื่องจากเขาเป็นคนของฉัน ฉันไม่อาจปล่อยให้เขาข่มขู่ใครว่าจะขุดบรรพบุรุษขึ้นมาเผาได้...'หลังจากได้ยินคำพูดของเทรย์ เหล่าสาวกทั้งหมดก็นั่งคุกเขาหลังตรงด้วยความกลัวเอลเลนนั่งอ้าปากค้างอยู่ในรถปอร์เช่ 718 ในขณะที่เธอนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ในนั้นเป็นเวลานานเธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งเห็นกับตาไปเลยเธอกับอีเดนได้วางแผนกันมานานแล้ว พวกเขาถึงกับจ้างอาร์โลมาทำอวดเบ่งอยู่ในเวลานี้ด้วยเงินก้อนโตพวกเขาไม่เพียงแต่ต้องการให้ธุรกิจของฮาร์วีย์ปิดตัวลงเท่านั้น แต่พวกเขายังจะบีบบังคับให้เขามอบสูตรยาให้ด้วยแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นตามแผนที่วางไว้เลย อาร์โลและคนอื่น ๆ ต่างคุกเข่ากันแบบไม่มีการเตือนล่วงหน้าเอลเลนไม่เข้าใจถึงภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าเธอเลยแต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่คิดว่านี่จะเป็นฝีมือของฮาร์วีย์ เธอเอาแต่จ้องมองเคทีด้วยสีหน้าโกรธแค้น'เธอมีสิทธิ์อะไรถึงได้สวยและเก่งกาจมากกว่าฉัน?!'
"แกได้ยินไหม?” คุณยอร์กต้องการให้แกทายาในบริเวณที่เจ็บปวด!”เทรย์จ้องมองอาร์โลอย่างเย็นชาก่อนจะกระทืบลงบนข้อมือซ้ายของเขา“อ๊ากกก!”อาร์โลกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อมือของเขาหักเขาไม่กล้าดิ้นรนต่อสู้หลังจากนั้น ซึ่งเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องคุกเข่าลงกับพื้นจากนั้นเทรย์ก็ทายาขี้ผึ้งลงบนมือของอาร์โลก่อนจะพันทับด้วยผ้าพันแผล“นี่คือวิธีการใช้ยาขี้ผึ้งนี้!”หลังจากได้ยินคำพูดของเทรย์ ดวงตาของอาร์โลและคนอื่น ๆ ต่างก็กระตุกอย่างบ้าคลั่ง บรรดาสาวกต่างตัวสั่นงันงกในขณะสวมรองเท้าบู๊ตอยู่พวกเขารู้สึกขวัญหนีดีฝ่อเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของฮาร์วีย์พวกเขารู้ดีว่าแขนหนึ่งหรือสองแขนนั้นยังไม่พอที่จะใช้ยาขี้ผึ้งให้หมดหม้อ“เฮ้ เฮ้! คุณช่างใจร้ายใจดำจังเลยนะฮาร์วีย์!”เอลเลนรู้สึกเดือดดาลด้วยความโกรธเกรี้ยวเมื่อเห็นฮาร์วีย์ใช้อำนาจในทางที่ผิดเธอได้วางแผนอะไร ๆ ไว้ตั้งหลายอย่าง เพื่ออยากจะเห็นฮาร์วีย์ต้องทนทุกย์ทรมานขนาดไหน แต่เธอไม่คาดคิดว่าสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งแบล็คเบิร์น ซิตี้จะกลัวเขาโดยที่เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยเธอจับพวงมาลัยในขณะกัดฟันกรอดพร้อมกับจ้องมองด้วยสายตาอาฆาตแค้น“
อีวอนน์และเรย์ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นโนเอมิมาปรากฏตัว“อ้า...ซีอีโอโมเรโน่ คุณหาข้อมูลได้เก่งจังเลยนะ ฉันไม่คิดว่าคุณจะสามารถหาข้อมูลตารางเที่ยวบินของเราได้อย่างถูกต้อง“น่าสนใจจริง"โนเอมิอวดรอยยิ้มจาง ๆ“ท้ายที่สุดแล้วลูกสาวของฉันเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลคอบบ์ค่ะ“นับเป็นเรื่องปกติที่เราจะต้องรู้ว่าเมื่อไหร่คุณจะมาถึงนี่ เพื่อร่วมงานเฉลิมฉลองวันครบรอบของตระกูลคอบบ์อีวอนน์และเรย์มองหน้ากันก่อนจะแสดงสีหน้าชื่นชม“ในเมื่อคุณมาถึงแล้วก็ขอให้ฉันได้เลี้ยงอาหารคุณสักมื้อหนึ่งได้ไหมคะ?“คืนนี้ฉันขอเลี้ยงอาหารท้องถิ่นที่ดีที่สุด คุณว่าดีไหมคะ?”“ฉันต้องขอโทษด้วยซีอีโอโมเรโน่ พอดีเราต้องไปพบท่านประธานเดี๋ยวนี้เลย“ไว้โอกาสหน้าก็แล้วกันนะ"อีวอนนห์หันหลังกลับแล้วเดินจากไปเรย์เผยรอยยิ้มแสดงความขอโทษ ก่อนจะเดินตามหลังเธอไปโนเอมิไม่ได้โกรธเคืองอะไรหลังจากถูกปฏิเสธ แต่เธอกลับชะงักก่อนจะเผยให้เห็นสีหน้าที่แสดงความตกใจ'ท่านประธานเหรอ?'ชายในตำนานเองเหรอ?'เขามาที่เมืองนี้ด้วยเหรอ?!'ตระกูลคอบบ์ทรงอำนาจได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ?!'ในเวลานี้โนเอมิไม่เต็มใจที่จะให้ลูกสาวของเธอไปแต่งงานกับคนในต
เมื่อเวลาผ่านไปแขกก็เริ่มทยอยเข้ามามีรถเมอร์ซีเดส รถเฟอร์รารี่ และรถหรูอื่น ๆ แล่นเข้ามาคันแล้วคันเล่า ผู้คนที่เข้ามาในงานต่างดูหรูหราด้วยกันทั้งนั้นพวกเขาทุกคนแต่งตัวเนี๊ยบและสวมเครื่องประดับทั่วเรือนร่าง โดยเดินผ่านฝูงชนเข้ามาพร้อมแก้วทรงสูงในมือ ราวกับว่าพวกเขากำลังเข้ามาร่วมงานเลี้ยงระดับไฮเอนด์พวกเขาต่างพูดคุยกันเป็นครั้งคราวพร้อมกับหัวเราะดังลั่น ก่อนจะแสดงสีหน้าสนุกสนานเมื่อเห็นฮาร์วีย์และคนอื่น ๆเมื่อเทียบกับงานที่ดูหรูหราของพวกเขาแล้ว ก็มองไม่เห็นร้านของฮาร์วีย์เลย'น่าสงสารจัง...''ไม่มีนักข่าวจากสถานีโทรทัศน์และหรือหนังสือพิมพ์เลย...''ไม่มีแขกชื่อดัง...''ไม่มีนางแบบคนดังมาโปรโมทร้านนี้เลย...'ถ้าไม่มีการแจกเงินหรือเครื่องดื่มให้ดื่มฟรีล่ะก็ แม้แต่คนธรรมดา ๆ ยังไม่อยากเดินเข้าไปในร้านนั้นเลยนอกจาก "ยาตัวอย่างแจกฟรี" ที่เขียนไว้บนป้ายแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่บ่งบอกว่าธุรกิจของฮาร์วีย์ได้เปิดอย่างเป็นทางการแล้วเลยผู้คนต่างอดที่จะหัวเราะเมื่อเห็นภาพอันว่างเปล่านั้นไม่ได้'ตระกูลคอบบ์มีความแข็งแกร่งอยู่ตลอดเวลาเมื่อเทียบกับฮาร์วีย์ แต่เขาก็ยังคงพยายามที่จะท้าทายพวกเ
หลังจากเห็นการจัดงานที่ดูยอดเยี่ยมและเป็นระเบียบของตระกูลคอบบ์แล้ว เอลเลนก็อดที่จะหัวเราะใส่หน้าฮาร์วีย์ไม่ได้ เมื่อเธอมองกลับไปด้วยสีหน้าเย็นชา“ฉันซื้อกระเช้าดอกไม้ให้คุณก็ได้นะ แล้วจะซื้อยาขี้ผึ้งของคุณกล่องหนึ่ง เพื่อให้ธุรกิจของคุณดำเนินต่อไปได้"ผู้คนที่อยู่ข้างหลังเอลเลนต่างหัวเราะกันคิกคักหลังจากได้ยินคำพูดของเอลเลน'คนบ้านนอกจากประเทศ H ทุ่มเททั้งหัวใจและจิตวิญญาณในการเปิดร้าน แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะ?''ไม่มีลูกค้าเข้ามาแม้แต่คนเดียว! เขายังต้องพึ่งแม่เทพธิดาที่ทิ้งเขาไปคนนั้น ให้อวยพรเขาด้วยกระเช้าดอกไม้อีกนะ!''เมื่อมาถึงจุดนี้เขาก็แค่ดูน่าสมเพชเวทนาเท่านั้น!'ฮาร์วีย์จิบชาก่อนจะตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ ว่า "ไม่ต้องหรอก กระเช้าดอกไม้ของคุณไม่มีสิทธิ์ได้อยู่ที่นี่“เราไม่มีว่างสำหรับคุณที่นี่ด้วย"สีหน้าของเอลเลนเปลี่ยนไป“โอ้โห! ไม่มีที่ว่างสำหรับฉันเหรอ?!“เชิญเสแสร้งต่อไปเถอะ!“คุณคิดว่าคุณดูน่าประทับใจเพียงเพราะคุณรู้จักเทรย์เหรอ?!“คุณคิดว่าคุณเป็นราชาแห่งโลกใบนี้หรือไง?!“คุณไม่ใช่คนสำคัญของที่นี่เลย!เอลเลนปล่อยหัวเราะออกมาอย่างเย็นชาพร้อมกับทำสีหน้าเริงร่า“ในสถาน
ฮาร์วีย์หรี่ตามอง วันนี้เป็นวันสำคัญเขาจึงไม่อยากเสียเวลามาโต้เถียงกับเอลเลน“ดื่มน้ำแล้วพักผ่อนเยอะ ๆ ในขณะที่คุณยังสามารถทำได้" ฮาร์วีย์พูดในขณะมองไปที่เคทีและคนอื่น ๆ“เพราะเราจะไม่มีเวลาได้ทำอย่างนั้นเมื่อแขกเหรื่อมาถึงกันแล้ว"จากนั้นฮาร์วีย์ก็รินชาให้ตัวเองอีกหนึ่งถ้วยก่อนจะจิบชาเอลเลนและคนอื่น ๆ ต่างอึก ๆ อัก ๆ กันเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองฮาร์วีย์ด้วยความไม่เชื่อเป็นอย่างมากทุกคนต่างเผยให้เห็นรอยยิ้มสนุกสนานและห่างเหิน ราวกับว่าพวกเขากำลังมองดูตัวตลกอยู่พวกเขาเคยเห็นคนไร้ยางอายและน่าหัวเราะมามากมาย แต่ยากนักที่เจอคนแบบฮาร์วีย์!'ไม่เห็นมีลูกค้าสักคนเดียว บนพี้นที่ว่างก็ไม่มีกระเช้าดอกไม้วางอยู่สักใบเดียว แต่เขายังมีหน้ามาพูดจาแบบนั้น!''เขาไร้ยางอายได้ถึงขนาดไหนเนี่ย?!'“โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย! นี่มันมากเกินไปหน่อยแล้วนะคุณว่าไหม?”คุณย่าคอบบ์ อีเดน และวาเลรี่เดินเข้าไปพร้อมกับกลุ่มคนเมื่อเห็นเอลเลนและคนอื่น ๆพวกเขาทำเสียงเยาะเย้ยขึ้นมาทันทีที่เห็นฮาร์วีย์กำลังจิบชาอยู่“เธอกำลังจะสร้างตระกูลคอบบ์ตระกูลเดียวขึ้นมาในขณะที่มีสารรูปอย่างนี้น่ะเหรอเคที?“เธอต้องการให้ตระก