บทที่ 3774

ฮาร์วีย์มองดูแอ็กเซลราวกับว่าเขากำลังมองดูคนโง่เง่าเบาปัญญาอยู่ แล้วก็ถอนหายใจ

“คุณคิดว่าฉันโง่เง่าเหมือนคุณเหรอ? ทำไมฉันต้องทำอะไรที่โจ่งแจ้งตั้งแต่แรกด้วยล่ะ?” เขาบอก

“ส่งที่ฉันทำก็แค่ขอบัตรเพิ่มอีกใบแล้วใส่เงินเข้าไป

“ฉันมอบบัตรใบนี้ให้โซอี้ตอนที่เราเจอกันในร้านอาหาร

“ฉันก็เขียนรหัสผ่านบอกเธอตอนที่จับมือด้วย

“สิ่งที่เธอต้องทำคือตรวจสอบโทรศัพท์เพื่อดูเงินที่อยู่ข้างในนั้น

“พวกคุณบอกว่าจะให้เงินจำนวนนี้กับฉัน แต่เกิดอะไรขึ้นล่ะ? พวกคุณมีแต่คำสัญญาที่ว่างเปล่า

“ฉันไม่เหมือนพวกคุณหรอก ฉันให้เงินเธอในจำนวนที่เธอไม่สามารถหาได้ในตลอดชาตินี้

“บอกฉันสิว่าคุณไม่คิดว่าเธอจะย้ายประเทศหลังจากมีเงินจำนวนมากมายนั้นอยู่ในมือเหรอ?”

แอ็กเซลถอนหายใจ

“เป็นฉัน...ฉันก็จะย้ายประเทศเหมือนกัน…”

“สิ่งที่เรียกว่าความภักดีนั้นจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อค่าจ้างของการทรยศยังไม่มากพอ” ฮาร์วีย์พูดด้วยท่าทีสงบนิ่ง

“ฉันไม่เพียงแต่ให้เงินแก่เธอเท่านั้น แต่ยังสัญญาว่าจะมอบส่วนแบ่งครึ่งหนึ่งของหอฝึกยุทธให้เธอด้วย

“คงน่าแปลกใจถ้าเธอไม่เดินเข้ามาหาฉัน

“เธอสามารถใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างรุ่งโรจน์และร่ำรวย โดยการขาย