ได้ยินเสียงรุ่นพี่ออสวอลด์ดึงดาบออกจากฝักเขาไม่เพียงแต่มีความคล่องตัวเป็นอย่างมากเท่านั้น แต่การเคลื่อนไหวของเขายังดุดันและเด็ดเดี่ยวด้วยเพียะ!ฮาร์วีย์เหวี่ยงหลังมือไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรเลยเมื่อได้ยินเสียงตบดังขึ้นรุ่นพี่ออสวอลด์ก็รู้สึกเจ็บปวดใบหน้าอย่างรุนแรง เขาสลบไปทันทีเมื่อลอยกระเด็นไปไกลถึงสามร้อยฟุตเขาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวหลังกระแทกลงกับพื้นพร้อมกับสีหน้าที่ดูแย่มากตอนที่เขาเห็นฮาร์วีย์ตบชาวอินเดียพวกนั้นในคลิปวิดีโอ เขาไม่รู้สึกประทับใจอะไรเลย...แต่หลังจากโดนตบด้วยตัวเองแล้ว เขาก็เริ่มคิดเป็นอย่างอื่นเป็นธรรมดาที่ในความคิดของรุ่นพี่ออสวอลด์นั้น ฮาร์วีย์มีความแข็งแกร่งมากกว่าเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น“แกเป็นใครกัน ไอ้สารเลว! แก…"รุ่นพี่ออสวอลด์กัดฟันกรอดก่อนที่จะกระโจนไปข้างหน้าอีกครั้ง โดยไม่สนใจรอยฝ่ามือที่อยู่บนใบหน้าของเขาเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะมีความด้อยกว่าเด็กอมมืออย่างฮาร์วีย์ฮาร์วีย์ไม่ยอมเสียเวลา เขาเหวี่ยงฝ่ามือไปข้างหน้าอีกครั้งเพียะ!รุ่นพี่ออสวอลด์ลอยกระเด็นไปอีกครั้ง มีเลือดพุ่งออกมาจากปากเมื่อเขาพยามยามยันตัวขึ้นจากพื้นในขณะที
ไม่มีสาวกแม้แต่คนเดียวที่กล้าลุกขึ้นมายืนหยัดในตอนนี้ผู้คนที่ปิดกั้นทางออกเอาไว้ต่างหลีกทางให้โดยสัญชาตญาณ เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่ดูเหมือนว่ากำลังต่อต้านฮาร์วีย์อยู่พูดง่าย ๆ ก็คือถึงแม้ว่าโกลด์เด้น พาเลซจะแข็งแกร่งและโดดเด่นสักเพียงไหน...พวกเขาก็ยังคงเชื่อว่าพลังอำนาจอันดิบเถื่อนนั้นมีอำนาจเหนือทุกสิ่งและเนื่องจากฮาร์วีย์ตบทุกคนที่ต่อต้านเขาด้วยความแข็งแกร่งอย่างล้นเหลือ จึงเห็นได้ชัดว่าคนพวกนั้นต่างรู้สึกหวาดกลัวฮาร์วีย์แม้ว่าพวกเขาจะมีจำนวนมาก แม้ว่าพวกเขาจะมีอาวุธครบมือ และแม้ว่าฮาร์วีย์จะต่อสู้เพียงลำพังกับคู่ต่อสู้ที่มีความแข็งแกร่ง...ก็ไม่มีใครบ้าพอที่จะไปต่อกรกับเขาได้ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็ยังไม่อยากตาย“ไปคุกเข่าข้างนอกโน่น” ฮาร์วีย์สั่งในขณะมองดูฝูงชนอย่างไม่แยแส"คุกเข่าเหรอ?"เมื่อเหล่าสาวกได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเดือดดาลมากพวกเขาเป็นสาวกระดับสูงและทรงพลังของโกลด์เด้น พาเลซ แต่ฮาร์วีย์กลับดูถูกพวกเขาอย่างเปิดเผย โดยออกคำสั่งให้พวกเขาออกไปคุกเข่าอยู่ข้างนอก!ช่างตลกสิ้นดี!"รุมมันเลย!"“แกจะต้องชดใช้ที่มาดูถูกพวกเราแบบนี้!”“เขาต่อสู้กับพวกเราทุกคนไม่ได้หร
“ผมว่าคุณไม่มีอำนาจการตัดสินใจในเรื่องนั้นนะแอ็กเซล” ฮาร์วีย์ตอบอย่างใจเย็นแอ็กเซลอวดรอยยิ้มจาง ๆ ก่อนที่จะมองไปที่ตัวแทนของสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้“ผมมีรายงานนะครับท่านตัวแทนทั้งหลาย!“ฮาร์วีย์ไปสร้างปัญหาที่บริษัทของภรรยาเขาจนทำให้มีผู้บาดเจ็บถึงแปดคน! ตอนนี้มีคนนั่งคุกเข่าอยู่ข้างนอกบริษัทแห่งนั้น!“ผมสงสัยว่าเขากำลังเอาเปรียบคนข้างนอกโดยใช้ชื่อเสียงของเขาในฐานะนักสู้ของประเทศ H!“ผมอยากขอให้ท่านทั้งหลายถอดฮาร์วีย์ออกจากการต่อสู้ครั้งนี้!”“เอาเขาออกไป! เอาเขาออกไป!” ชาวอินเดียพวกนั้นร้องตะโกนออกมาพร้อมกันแม้แต่ชาวอินเดียที่เฝ้าดูจากทางด้านข้างก็ยังส่งเสียงเชียร์ถ้าฮาร์วีย์ต้องถูกถอดออกจากการต่อสู้ครั้งนี้ พวกเขาก็จะเป็นผู้ชนะโดยไม่ต้องเหนื่อยอะไรเลย!แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถถอดฮาร์วีย์ออกได้ แต่พวกเขาก็มีข้ออ้างที่จะไม่ต้องยอมรับความพ่ายแพ้“คุณก็รู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้มีความสำคัญมาก ฮาร์วีย์! ชื่อเสียงของหลงเหมินและประเทศ H ขึ้นอยู่กับการแข่งขันครั้งนี้ แต่คุณยังวิ่งออกไปสร้างปัญหาแทนที่จะพักผ่อน!“คุณใช้ชื่อเสียงของคุณในการเอาเปรียบผู้คนโดยรวม! ซึ่งเมื่อมาถึงจุดนี้คุณไ
เหล่าเจ้าชายและนายน้อยอีกสองสามคนกำลังต่อต้านฮาร์วีย์อย่างหนัก หลังจากได้เห็นการต่อสู้แบบประชิดตัวนั้นแล้ว ชาวอินเดียต่างก็ทำสีหน้าที่ดูชั่วร้ายมากการที่ฮาร์วีย์ออกไปก่อปัญหาข้างนอกนั้นอาจไม่ใช่เรื่องใหญ่อาจจะถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยด้วยซ้ำไปแต่เนื่องจากมีกฎระเบียบระบุเอาไว้ ก็คงจะเป็นเรื่องลำบากใจอย่างมากถ้าหากมีใครซักถามขึ้นมาและเมื่อทุกอย่างได้บานปลายจนมาถึงจุดนี้...คงจะนับเป็นเรื่องดีสำหรับชาวอินเดียเป็นอย่างมาก ถ้าฮาร์วีย์ถูกถอดออกจากการต่อสู้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำในบรรดาฝูงชนทั้งหมดนั้นมีเพียงโซอี้เท่านั้นที่ยังคงนิ่งเงียบเธอขมวดคิ้วเมื่อมองไปที่ฮาร์วีย์ ราวกับว่าเธออยากรู้ว่าเขาจะหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ได้อย่างไรท้ายที่สุดแล้วฮาร์วีย์จะไม่มีโอกาสได้ขึ้นต่อสู้บนสังเวียนถ้าเขาทำไม่ได้ฮาร์วีย์เหลือบมองไคลด์และคนอื่น ๆ ก่อนที่จะเบนสายตาไปทางแอ็กเซลในที่สุด“คุณให้ข้อมูลได้ดีทีเดียว” ฮาร์วีย์พูดพร้อมกับยิ้มจาง ๆ“คุณรู้เรื่องทุกอย่างแล้วตอนที่ผมเพิ่งไปทำเรื่องนั้นมาเมื่อบ่ายวันนี้!“คุณต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับโกลด์เด้น พาเลซแน่ ๆ เลย!“ไม่น่าแปลกใจเลยที่โคดี้
เอลเลียตมองไปรอบ ๆ สถานที่แห่งนั้นก่อนที่จะฝืนยิ้มจนดูเหมือนกำลังร้องไห้ซะมากกว่า"คุณต้องล้อผมเล่นแน่ ๆ เลย“ทำไมโกลด์เด้น พาเลซถึงต้องมีความขัดแย้งกับคุณด้วยล่ะ?“นี่เป็นเพียงข่าวลือที่ไม่เป็นความจริง! โปรดอย่าเข้าใจเราผิดนะฮาร์วีย์!“พวกคุณทุกคนก็อย่าเข้าใจเราผิดด้วยนะ!”"โอ้? อย่างนั้นเหรอ?”ฮาร์วีย์มีสีหน้าที่ดูสงบนิ่ง“ในเมื่อนายน้อยแห่งตระกูลจอห์นพูดออกมาอย่างนั้น...“ผมคิดว่าก็ไม่น่าจะมีอะไรต้องกังวลแล้วใช่ไหม?“หรือพวกคุณมีอะไรอย่างอื่นที่ต้องการพิสูจน์หรือเปล่า?“แม้แต่นายน้อยจอห์นเองก็ไม่มีอะไรจะพูดในเรื่องการต่อสู้ของผมกับโกลด์เด้น พาเลซ แล้วคุณจะใช้อะไรเพื่อพิสูจน์ว่าเขาผิดล่ะ?“ชีวิตของคุณเองเหรอ?”คำพูดเย้าแหย่ของฮาร์วีย์เต็มไปด้วยความหมายสองแง่ ทั้งเอลเลียต, ไคลด์ และแฮโรลด์ต่างก็ทำสีหน้าที่ดูแย่มาก ๆรอยยิ้มอันภาคภูมิใจของแอ็กเซลหายวับไปทันทีหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้นหลังจากจ้องมองฮาร์วีย์อยู่นาน เขาก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนที่จะพูดว่า "ในเมื่อนายน้อยจอห์นพูดออกมาอย่างนั้น ฉันแน่ใจว่าทั้งหมดเป็นเพียงความเข้าใจผิดเล็กน้อยเท่านั้น!“เราพูดเพื่อความเป็นธรรมเท่า
“เนื่องจากคุณทั้งคู่เป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ จึงเป็นการเสียเวลาเปล่าถ้าจะต่อสู้กันแบบไม่มีจุดมุ่งหมาย“นั่นคือเหตุผลที่เราตัดสินใจให้คุณเลือกใช้อาวุธโบราณซึ่งมีอยู่สิบสองชนิด“กฎกติกานั้นเป็นอะไรที่เรียบง่าย เราจะให้พวกคุณต่อสู้กันโดยใช้อาวุธที่พวกคุณเลือกเท่านั้น และห้ามต่อสู้กันด้วยมือเปล่า“คุณจะเสียสิทธิ์ในการต่อสู้ถ้าหากคุณสูญเสียอาวุธในการต่อสู้ไป"เข้าใจไหมครับ?"จากนั้นกรรมการบนเวทีก็โบกมือก่อนที่คนงานกลุ่มหนึ่งจะนำชั้นวางอาวุธออกมาบนชั้นวางอาวุธในขณะนั้นเต็มไปด้วยหอกดาบที่ทำจากเหล็กกล้าทุกรูปแบบฮาร์วีย์ขมวดคิ้วก่อนจะตอบอย่างใจเย็นว่า "เข้าใจแล้ว"โซอี้ก็พยักหน้าเบา ๆ ด้วยเหมือนกัน“อะไรกันวะเนี่ย? นี่หมายความว่ายังไงเหรอ?"“พวกเขาได้รับอนุญาตให้ใช้เพียงอาวุธในการต่อสู้เท่านั้นเหรอ?”“พวกเขาจงใจทำอย่างนี้เพื่อจำกัดความสามารถฮาร์วีย์ หลังจากเห็นพลังของการตบของเขาก่อนหน้านี้ใช่ไหม?”“ตอนนี้พวกเขาไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ?”“แต่ตัวแทนได้รับอนุญาตให้เปลี่ยนกฎกติกาได้ตามใจ! ไม่มีใครทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้เลย!”ฝูงชนต่างซุบซิบนินทากันขนานใหญ่ผู้คนของ
เซียนน่าหันกลับไปมองรีอา ออสบอร์นเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่ารีอาไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้พูดง่าย ๆ ก็คือรีอาเป็นคนทำให้ฮาร์วีย์อยู่ในวงจำกัด โดยบีบบังคับให้เขาไม่เหลืออาวุธที่จะใช้ต่อสู้ได้ซึ่งโดยทั่วไปแล้วความแข็งแกร่งของฮาร์วีย์จะถูกยับยั้งไปเล็กน้อยด้วยเหตุนี้...แต่เขาก็ไม่ได้โกรธเคืองในเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย เขาได้แต่ยิ้มให้รีอา“ขอบคุณที่อุตส่าห์เป็นห่วง แต่มันไม่สำคัญหรอกว่าผมจะมีอาวุธหรือเปล่า”“แหม แหม! ฉันหวังว่าคุณจะไม่ย่อท้อนะ! ถ้าคุณแพ้คุณก็จะต้องรับผิดชอบตัวเอง!” รีอาร้องบอกอย่างเย็นชาฮาร์วีย์ยักไหล่ก่อนที่จะหยิบดาบยาวขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ และลากไปกับพื้นในขณะที่เดินไปยังจุดกึ่งกลางของสังเวียนแอ็กเซลหัวเราะอย่างเย็นชาหลังจากเห็นภาพนั้น“คุณไม่สามารถใช้มือของคุณได้อีกต่อไป! แล้วยังทำอาวุธที่ต้องใช้ในการต่อสู้หักอีกด้วย!“คุณคงไม่สามารถทุ่มพละกำลังทั้งหมดไปกับการต่อสู้ได้อีกแล้วใช่ไหมล่ะ?“ฉันขอแนะนำให้คุณถอนตัวจากการต่อสู้ครั้งนี้ ออกจากสังเวียนไปได้แล้ว! หยุดสร้างความอับอายให้ตัวเองซะเถอะ!”ฮาร์วีย์ฉีกยิ้ม“คุณพูดถูก ผมก็ไม่ค่อยเก่งกับสิ่งนี้เหมือนกัน”จากนั้
ฮาร์วีย์แค่ยิ้มให้ไคลด์หลังจากได้ยินคำพูดของเขา“ผมไม่คิดว่าเจ้าชายออสบอร์นจะเข้าใจในตัวผมได้อย่างแจ่มแจ้ง"เขาพูดถูก ผมทำอย่างนั้นเพราะผมมั่นใจว่าตัวเองจะชนะ!“แต่ผมก็ชนะแล้ว!”ก่อนที่ไคลด์จะทันได้พูดอะไร ชาวอินเดียพวกนั้นก็หัวเราะจนท้องคัดท้องแข็งไปตาม ๆ กันแอ็กเซลอดที่จะทำสีหน้าเยาะเย้ยไม่ได้“คุณอวดดีถึงขนาดนี้ได้ยังไงกันฮาร์วีย์?“คุณโยนอาวุธทิ้งไป แต่ยังบอกเราว่าคุณจะชนะได้เหรอ?“คุณประเมินพวกเราสูงเกินไปหรือเปล่า? หรือคุณกำลังดูถูกพวกเราชาวอินเดีย?"ฉันจะบอกอะไรให้นะ! ไม่ใช่แค่โซอี้ซึ่งเป็นหนึ่งในสามของผู้มีความสามารถชั้นยอดจากอินเดียเท่านั้นนะ...“ผู้มีความสามารถชั้นยอดคนไหน ๆ ที่มีดาบก็สามารถล้มคุณได้ทั้งนั้น!”แอ็กเซลเชื่อว่าฮาร์วีย์เก่งในการต่อสู้ด้วยมือเปล่าเท่านั้น และไม่รู้วิธีใช้อาวุธชนิดไหนเลยด้วยการเตรียมการของเหล่าตัวแทนเช่นนี้ ฮาร์วีย์มีหวังต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอนสุภาพสตรีผู้มั่งคั่งต่างกอดอกขณะจ้องมองฮาร์วีย์อย่างดูถูกเหยียดหยามพวกเธอคิดว่าฮาร์วีย์ก็แค่ทำอวดเก่งไปเท่านั้นแต่ก่อนที่พวกเธอจะทันได้อ้าปากพูดอะไร ก็มีเสียงเยือกเย็นเสียงหนึ่งดังขึ้นก่อน