“คุณผู้หญิง! คุณผู้หญิง!”ผู้คนที่อยู่ข้างหลังผู้หญิงคนนั้นต่างตื่นตระหนกผู้ชายที่ดูเหมือนเป็นพ่อบ้านของที่นั่นก้าวไปข้างหน้า และบีบปากของหญิงสาวผู้ร่ำรวยจอมเหวี่ยงคนนั้นไว้“ได้โปรดระวังอย่าให้อะไรเกิดขึ้นกับตัวคุณเองนะ คุณผู้หญิง!“ครอบครัวของเราต้องพึ่งพาคุณ!“ไอ้เด็กสารเลว! แกไม่รู้หรือว่าคุณผู้หญิงให้ความเคารพแกมาก ถึงอยากให้แกไปสอนลูกของเธอ!“แกกล้าปฏิเสธคำขอร้องของเธอได้ยังไง!“แกจะต้องชดใช้ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ!”พ่อบ้านก้าวไปข้างหน้าแล้วตบเข้าที่ใบหน้าอันสวยงามของแอมเบอร์แรงตบนั้นทำให้เกิดเสียงดังชัดเจนด้วยความตกใจเมื่อเห็นผู้หญิงกระอักออกมาเป็นเลือด แอมเบอร์จึงลืมไปเลยว่าเธอเป็นนักศิลปะการต่อสู้ เธอไม่สามารถตอบสนองต่อการตบนั้นได้เลยเธอรู้สึกเฉื่อยชาไปหมดในอดีตผู้คนมักจะขอร้องให้เธอทำอะไรอย่างสุภาพ...นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับคนไร้เหตุผลเช่นนี้ในที่โล่งแจ้งฟิลิปและอัลบัสก็เหมือนกัน พวกเขาเป็นผู้มีความสามารถชั้นยอดและมีความแข็งแกร่งที่น่าประทับใจแต่ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาแทบไม่มีประสบการณ์อะไรเลยหลังจากเห็นแอมเบอร์ถูกตบหน้า คนทั้งสองก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่
“ฮาร์วีย์ ยอร์ก?“แกเป็นเจ้าของหอฝึกยุทธใช่ไหม?”พ่อบ้านมองสำรวจฮาร์วีย์ก่อนจะหัวเราะอย่างเย็นชา“แกเป็นชายหนุ่มในตำนานที่แสวงหาชื่อเสียง ผู้ที่เรียกได้ว่าอาจารย์ที่ทำทุกอย่างเพื่อเงินน่ะเหรอ?“ฉันเคยได้ยินเรื่องนี้มาแล้ว แกเพิ่มค่าธรรมเนียมเป็นอย่างน้อยหนึ่งหมื่นสี่พันดอลลาร์สำหรับการลงทะเบียนเรียนที่นี่!“แกยังจำกัดจำนวนคนที่จะลงทะเบียนต่อภาคการศึกษาอีกด้วย!“แกแค่ตั้งราคาขึ้นมาตามอำเภอใจจนมีราคาแพงเกินความเป็นจริง!“แกกำลังรีดนาทาเร้นจากผู้คน!“ในฐานะอาจารย์ แกไม่เพียงแต่ไม่คำนึงถึงผู้คนเท่านั้น แต่แกยังไม่พยายามเผยแพร่ศิลปะการต่อสู้ให้แพร่หลายไปทั่วโลกด้วย…“แกใช้แต่สมองของแกเพียงเพื่อหารายได้อย่างรวดเร็วเท่านั้น!“พวกแกมันน่ารังเกียจ!”พ่อบ้านถ่มน้ำลายลงบนพื้น“แกรู้ไหมว่าคุณผู้หญิงคือใคร?!“เธอเป็นญาติของนายน้อยเบียร์สตัดท์จากโกลด์เด้น พาเลซ ซึ่งเป็นสนามฝึกศิลปะการต่อสู้อันศักดิ์สิทธิ์!“หากเกิดอะไรขึ้นกับคุณผู้หญิงล่ะก็ นายน้อยเบียร์สตัดท์จะไล่ล่าแกไปจนสุดขอบโลก!”ทุกคนต่างอ้าปากค้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินชื่อโกลด์เด้น พาเลซในทางทางตรงข้ามฮาร์วีย์ทำสีหน้าสงสัยใน
“ฉันขอปฏิเสธ” ฮาร์วีย์พูดอย่างหนักแน่น"แกพูดอะไรนะ?!"ผู้หญิงคนนั้นขึ้นเสียงทันทีหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น“แกมีสิทธิอะไรมาปฏิเสธฉัน!"ฉันขอบอกอะไรให้นะ! แกไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจ่ายเงินให้ฉันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น! จะมีคนตามมาถล่มแกแน่ ถ้าแกไม่ทำ!”ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกเดือดดาลด้วยความโกรธเมื่อเห็นฮาร์วีย์ดูหมิ่นเธออย่างโจ่งแจ้งจากนั้นเธอก็ชี้ไปที่แอมเบอร์ ฟิลิป และอัลบัสอย่างฉุนเฉียว ในขณะที่ไอออกมาเป็นเลือด“และพวกแกทั้งสามคน!“ยอมรับมาเถอะว่าแกอ่อนแอแล้ว!“แกคิดว่าแกสามารถเริ่มสอนผู้คนได้ เพราะแกมีความรู้เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้มาบ้างนิดหน่อยน่ะเหรอ?!“จริง ๆ แล้ว แกไม่มีอะไรเลย!“แกกำลังสอนนักเรียนในเรื่องไร้ประโยชน์มากมาย แล้วยังจู้จี้จุกจิกกับพวกเขาด้วย!"แกคิดว่าแกเป็นใครกัน?!“ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะเอาหัวโขกกับพื้น แล้วฆ่าตัวตายไปเดี๋ยวนี้เลย!“ฉันจะรายงานเรื่องของแกต่อสหพันธ์ศิลปะการต่อสู้ เมื่อฉันกลับออกไปจากที่นี่แล้ว!“นี่คือการหลอกลวง! ฉันจะทำให้ชื่อเสียงของแกต้องเสื่อมเสีย!”กลุ่มเด็กที่มีความสามารถสามคนผู้ไม่ค่อยมีประสบการณ์ในโลกภายนอกมากนักต่างยืนตัวแข็
บรืน!สิบนาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังมาจากด้านนอก รถเอสยูวีจำนวนหนึ่งได้เข้ามาจอดอยู่ตรงทางเข้ากลุ่มชายรูปร่างกำยำในชุดคลุมสีทองกระโดดลงจากรถพวกเขาทั้งหมดพกดาบไว้ที่เอว และมีสีหน้าดุร้ายชายหนุ่มที่ดูเป็นคนอันธพาลได้เดินแยกออกมาจากกลุ่มคนพวกนั้นเขาสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบเซ็นติเมตร ย้อมผมสีบลอนด์ และมีผิวสีแดงระเรื่อเหมือนคนเมาเขามีสีหน้าเศร้าหมองแต่ก็ดูสง่างามผู้หญิงใจร้ายคนนั้นและผู้คนที่อยู่ข้างหลังเธอต่างเข้าไปรุมล้อมชายหนุ่มที่มีสีหน้าเรียบเฉยนั้นทันที“ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว นายน้อยเบียร์สตัดท์!“ไอ้สารเลวพวกนั้นไม่ให้ความเคารพยำเกรงคุณเลย! พวกเขาไม่สนใจโกลด์เด้น พาเลซด้วยซ้ำไป!“คุณต้องช่วยพวกเรานะคะ!”“ฉันบอกไปหลายครั้งแล้วให้คุณเอ่ยถึงชื่อของฉันเวลาที่มีปัญหา?“ไม่มีใครในฟลัตเวลล์กล้าต่อกรกับฉัน…โคเอน เบียร์สตัดท์!”"อะไรนะ?! เขาคือโคเอน เบียร์สตัดท์เหรอ?!”เมื่อได้ยินชื่อนี้ฝูงชนก็ตกตะลึงทันทีโคเอนเป็นเพียงสาวกวงนอกของโกลด์เด้น พาเลซ แต่เขามีพี่ใหญ่ที่เป็นศิษย์ที่แท้จริงขององค์กรแห่งนั้นด้วยเหตุนี้เขาจึงมีความหยิ่งผยองมากเขารู้ว่าเขาไม่สามารถไปได้
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระนี้ได้แล้ว!“เธอคิดว่าฉันจะสนใจรายละเอียดงี่เง่าอย่างถูกหรือผิดเหรอ?“ไม่มีอะไรจะยิ่งใหญ่ไปกว่าชื่อเสียงของฉันแล้ว!”โคเอนรู้สึกหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด“เนื่องจากเธอก็มาจากโกลด์เด้น พาเลซเหมือนกัน ฉันจะให้โอกาสเธอ”โคเอนได้รับการแจ้งข่าวถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว“ข้อหนึ่ง…ให้เงินญาติของฉันตามที่เธอต้องการ!“ข้อสอง…ให้ไอ้เด็กสารเลวสามคนนั้นไปทำงานให้เธอฟรี ๆ! แล้วต้องทำอย่างนั้นเป็นเวลาสามปีเต็ม“ข้อสาม…บอกให้พวกเขาคุกเข่าลงตรงจุดนั้น!“หลังจากนั้นเธอก็มากับฉัน! ฉันจะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเมื่อทำตามเงื่อนไขนี้ทั้งหมด!“ถ้าไม่… ก็อย่ามาโทษฉันในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปล่ะ”“คุณต่างหากที่เป็นคนผิด! คุณทำอย่างนี้ไม่ได้!” เลย์นประกาศลั่นด้วยเสียงอันสั่นเทา"อะไรนะ? เธอมาพูดเรื่องเหตุผลกับฉันเหรอ?!”โคเอนโวยวายขึ้นมาทันที“เธอคิดว่าฉันกลัวที่จะจัดการกับพวกเธอเหรอ?!”“ถึงแม้ว่าฉันจะถล่มสถานแห่งนี้ และทำให้ไอ้เด็กสารเลวนั่นพิการ เธอก็ยังคงต้องทำทุกอย่างตามที่ฉันบอกอยู่ดี!“โกลด์เด้น พาเลซคือทุกสิ่งทุกอย่างในฟลัตเวลล์“และฉันคือพระราชา!”“แม้แต่นายท่านแห่งโกล
“ฉันไม่เหมือนนาย”ฮาร์วีย์มองดูโคเอนอย่างใจเย็น“ฉันกระทืบนายน้อยด้วยความอาฆาตแค้นมานับไม่ถ้วนแล้ว เรื่องนี้ทำให้ฉันรำคาญใจมาก“แต่ก็ไม่รังเกียจที่จะกระทืบอีกสักคนหรอกนะ ถ้านายมีความประสงค์ที่อยากจะตาย“ที่นี่ แม้แต่โกลด์เด้น พาเลซก็ไม่สามารถช่วยนายได้”ฮาร์วีย์ชี้ไปที่ผู้หญิงใจร้ายคนนั้น ใบหน้าของเขาดูเย็นชา“อีกอย่าง ฉันเปลี่ยนใจแล้ว“ฉันอยากให้ผู้หญิงคนนั้นคลานต่อหน้าเพื่อน ๆ เพื่อเป็นการขอโทษ ฉันอยากให้เธออ้อนวอนขอความเมตตา“ถ้าเธอไม่ทำอย่างนั้น ฉันก็จะทำให้เธอพิการเอง นายเชื่อคำพูดของฉันได้เลย!“แม้แต่พระเจ้าก็พาเธอหนีออกไปจากเรื่องนี้ไม่ได้!”"โอ้?"โคเอนหัวเราะเบา ๆ แต่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกโกรธแค้นที่ไม่อาจควบคุมได้“ช่างกล้าหาญจริงนะ ไอ้หนุ่ม!“แกกำลังบอกว่าแกจะเข้ามาต่อสู้กับฉันเหรอ?!“ฉันเข้าใจดีว่าพอแกทำอะไรสำเร็จหน่อย ก็มีอีโก้เกิดขึ้นมาเล็กน้อย…“แต่มีคนอวดดีอย่างแกอยู่ไม่มากนักหรอก!”“ฉันสามารถทำให้แกกลายเป็นตัวเม่นบัดซบได้ถ้าแกต้องการ! เชื่อฉันไหมล่ะ?!”โคเอนโบกมือส่งสัญญาณ และผู้คนที่อยู่ข้างหลังเขาก็ชี้หน้าไม้ไปที่ฮาร์วีย์อย่างบ้าคลั่งหน้าไม้เหล่าน
"น่าสนใจ น่าสนใจจริง ๆ…"โคเอนตบมือ ใบหน้าของเขาดูเย็นชา"ไม่เลว ไม่เลวเลย”“นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาดูถูกฉัน และตบคนของฉันในฟลัตเวลล์!"ประทับใจจริง ๆ!"“หยุดพูดพล่อย ๆ ได้แล้ว นายจะทำให้เธอคุกเข่าหรือเปล่า?” ฮาร์วีย์พูดโดยไม่อยากเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว“หรือนายอยากให้ฉันเป็นคนสอนเธอทำแบบนั้นเอง?”“อะไรกันวะเนี่ย! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกจะมาทำอวดดีกับฉัน!”โคเอนส่งเสียงออกมาด้วยความโกรธแค้นอย่างหนัก สีหน้าของเขาดูบิดเบี้ยวในขณะที่หัวเราะออกมาดังลั่น“ฉันจะบอกอะไรให้นะ เด็กน้อย! คนของฉันจะไม่ขอโทษแก!“ในทางตรงกันข้าม แกนั่นแหละที่ต้องคุกเข่าอยู่หน้าบ้านของเธอเป็นเวลาสามวันเต็ม!“ถ้าไม่…ฉันก็จะมาจัดการกับแกไม่ช้าก็เร็ว!“แกไม่มีทางหนีได้ไม่ว่าแกจะมีแรงสนับสนุนที่แข็งแกร่งสักแค่ไหนก็ตาม!“ฉันให้เวลาแกสามสิบวินาทีในการไตร่ตรองถึงเรื่องนี้ คุกเข่าแล้วคลานออกออกไป จากนั้นนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้น!“ถ้าแกไม่ทำฉันก็จะหักแขนหักขาของแกให้หมด!“และถ้าแกต่อต้าน ฉันก็จะฆ่าแกทันที!”ผู้ติดตามที่ยืนอยู่รอบ ๆ โคเอนต่างก้าวออกไปข้างหน้าและยกหน้าไม้ใส่ฮาร์วีย์อีกครั้งช่างเป็นภาพที่ด
“พวกเขาเป็นเด็กที่มีความสามารถซึ่งกำลังไปท้าทายชาวอินเดียในนามของหลงเหมินเหรอ?” โคเอนพูดด้วยริมฝีปากแห้งผากราวกับนึกอะไรบางอย่างได้"อะไรนะ? พวกเขากำลังจะต่อสู้กับชาวอินเดียเหรอ?”“นายน้อยเหล่านี้มาทำภารกิจที่นี่เหรอ?”“มีคนจากโกลด์เด้น พาเลซกำลังบังคับให้คนเหล่านี้ไปเป็นผู้สอนส่วนตัว เพื่อผลประโยชน์ของตนเองเหรอ?”ฝูงชนเริ่มแสดงความสงสัยมากขึ้นสาวกของโกลด์เด้น พาเลซรู้สึกเฉื่อยชามากในขณะจับหน้าไม้ในฐานะที่เป็นสถานที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ศักดิ์สิทธิ์เพียงแห่งเดียวในฟลัตเวลล์ โกลด์เด้น พาเลซย่อมรู้ดีว่าชาวอินเดียได้นำผู้ที่มีความสามารถชั้นยอดของตนเองมาท้าทายหลงเหมินพวกเขารู้ว่าหลงเหมินมีผู้ที่มีความสามารถชั้นยอดสามคนที่จะต่อสู้กลับด้วยเช่นกันเด็กเหล่านี้ถูกคนรอบข้างเอาอกเอาใจอยู่ตลอดเวลา!พวกเขาได้รับมอบหมายให้ต่อสู้กับชาวอินเดียในนามของหลงเหมิน!นี่คือสงคราม!ถ้าใครกล้าแตะต้องเด็กเหล่านี้ก่อนหน้านั้น ไม่ใช่แค่สาวกวงนอกของโกลด์เด้น พาเลซเท่านั้น แม้แต่นายท่านก็ยังต้องชดใจด้วย!โคเอนตัวสั่นเทาก่อนที่เขาจะอุทานออกมาตามสัญชาตญาณว่า “คุ..คุณคือแชมเปี้ยนสาขาฟลัตเวลล์ของ หลงเหมินที
“อย่างนั้นเหรอ?”ร็อดนีย์ทำเสียงเยาะเย้ยหลังจากได้ยินคำพูดของฮาร์วีย์“ฉันไม่ได้ต้องการดูหมิ่นอะไรแกหรอกนะไอ้หนู!“แกไปเอาความมั่นใจมาจากไหนเหรอ ถึงได้พูดอะไรออกมาแบบนั้น?“มา ๆ! บอกฉันหน่อยว่าแกเรียนที่ไหน ฉันจะได้ประเมินความสามารถของแกได้!“บอกตามตรงนะ ถึงแม้ว่าแกจะพาอาจารย์ซีเกลอร์มาที่นี่ โอกาสก็ยังคงมีเท่าเดิม!”ฮาร์วีย์เหลือบมองที่หัวของเวส ดูเหมือนว่าพลังชั่วร้ายที่อยู่ในตัวเขากำลังจะปรากฏออกมาแล้ว ความทุกข์ทรมานที่เขารู้สึกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน คงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาการนอนไม่หลับอาจเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยสำหรับเขาไปเลยก็ได้ถ้าเขาสามารถข่มใจให้นอนหลับได้ เขาก็จะต้องสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้ายอยู่ดีณ จุดนี้ เขาคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่สัปดาห์เท่านั้นฮาร์วีย์รู้สึกสงสารอย่างไม่ต้องคิดทบทวนอะไรเลยฮาร์วีย์หันไปมองร็อดนีย์“ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านการดูฮวงจุ้ยหรอก ผมไม่ได้เรียนรู้เรื่องนี้จากอาจารย์คนไหนทั้งนั้น”ร็อดนีย์ตกตะลึง ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา"แล้วยังมีหน้ามั่นใจได้ถึงขนาดนี้อีกเหรอ?”“แต่ผมรู้เรื่องศิลปะการฆ่านะ” ฮาร์วีย์ตอบ“ยกตัวอย่างเช่น เมื่ออยู่ต่อหน
“อะไรนะ!”อาร์เล็ตตกใจมากกับอาการของคุณปู่ แต่เธอรู้สึกประหลาดใจมากกว่าที่ฮาร์วีย์สรุปอาการได้แม่นยำร็อดนีย์ก็สรุปอาการเหมือนเขาเป๊ะเวสทำสีหน้าแปลก ๆ เมื่อเขามองไปที่ฮาร์วีย์ เขาไม่คาดคิดว่าฮาร์วีย์จะเก่งกาจได้ถึงขนาดนั้นไคริทำสีหน้าแสดงความชื่นชมเธอเชื่อมั่นในความสามารถของฮาร์วีย์มาโดยตลอด นั่นคือเหตุผลที่เธอพาเขามาที่นี่ตั้งแต่แรกเป็นไปตามคาด เขาทำได้อย่างที่เธอคาดหวังเอาไว้เวสมองฮาร์วีย์ก่อนจะหันไปมองร็อดนีย์“เรารู้จักกันมาหลายปีแล้วนะ ร็อดนีย์“ลองทำตามวิธีการของคุณก็แล้วกัน แล้วดูซิว่าคุณจะรักษาผมได้หรือเปล่า”“ผมจะขอพูดตรง ๆ กับคุณนะเวส มีแหล่งพลังงานชั่วร้ายอยู่ในตัวคุณ วิธีเดียวที่จะช่วยคุณได้คือต้องกำจัดแหล่งพลังงานนั้นออกไป” ร็อดนีย์ตอบอย่างเคร่งขรึม“แต่ถึงกระนั้นผมก็มีอะไรอยากจะบอกคุณ“ขั้นตอนนี้มีความเสี่ยงมาก“ถ้าเราไม่ระวัง พลังงานชั่วร้ายในคุณก็จะปรากฏตัวออกมา แล้วฆ่าคุณทันที”อาร์เล็ตตัวแข็งทื่อ“มั่นใจแค่ไหนคะ คุณปู่ฟอสเตอร์?”ร็อดนีย์ขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง“ผมบอกไม่ได้ว่าแหล่งพลังงานนั้นอยู่ตรงไหนกันแน่ ดังนั้นตอนนี้โอกาสสำเร็จมีเพียงยี่สิบถึงส
“นานสุดแค่สองสามสัปดาห์เหรอ?อาร์เล็ตตัวแข็งทื่อก่อนที่จะระเบิดความโกรธเกรี้ยวออกมา“ไอ้สารเลว! แกไม่เพียงแต่ไม่เก่งอะไรสักอย่างแล้ว แต่ยังกล้าสาปแช่งคุณปู่ของฉันอีกเหรอ?!“แกนี่มันช่างชั่วช้าจริง ๆ!“ไอ้คนไร้มนุษยธรรม!“ออกไป! ออกไปเดี๋ยวนี้เลย!“เลิกพยายามสร้างภาพที่นี่ได้แล้ว!“ถ้าฉันไม่เห็นแก่ไคริล่ะก็ฉันจะหักขาแกด้วยมือของฉันเองแล้ว!”เห็นได้ชัดว่าคำเตือนของฮาร์วีย์ทำให้อาร์เล็ตโกรธเคืองอย่างมากบรืน!มีเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นก่อนที่รถโตโยต้า อัลพาร์ดสีเหลืองจะแล่นมาจอดอยู่ข้างนอกมีคนหนุ่มสาวสองสามคนกระโดดลงมาจากรถ พร้อมทั้งถือกล่องโบราณอยู่ในมือหลังจากนั้นก็มีชายสูงอายุคนหนึ่งเดินออกมาเขาสวมเสื้อคลุมที่เปล่งรังสีออร่าของผู้ปราดเปรื่องออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาคือผู้เชี่ยวชาญด้านการดูฮวงจุ้ยฮาร์วีย์ทำหน้าสงสัยก่อนจะจดจำใบหน้านั้นได้ชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้เชี่ยวชาญด้านการดูฮวงจุ้ยระดับสุดยอดของโกลด์เด้น แซนด์“ในที่สุดคุณปู่ฟอสเตอร์ก็มาถึงแล้ว!อาร์เล็ตเดินออกไปรับด้วยสีหน้าเบิกบานใจ“คุณปู่มาถูเวลาพอดีเลย! ไม่อย่างนั้นครอบครัวของเราคงโดนนักต้มตุ่นหลอกเอา
ฮาร์วีย์ยิ้มจาง ๆ หลังจากได้ยินข้อสงสัยของอาร์เล็ต“สถานการณ์ของคุณเพแกนไม่ได้มีความซับซ้อนอะไร แค่ร่างกายของเขาโดนพลังงานชั่วร้ายเล่นงานเท่านั้นเอง“ปัญหานั้นจะได้รับการแก้ไขทันทีที่มีการจัดการที่ต้นเหตุ"“พลังงานชั่วร้ายเหรอ?”เวสชะงักไปครู่หนึ่ง“แต่ฉันก็ระวังตัวอยู่เสมอนะ ฉันไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปในสถานที่ที่จะมีพลังชั่วร้ายแบบนั้นเลย“ผู้เชี่ยวชาญด้านการดูฮวงจุ้ยก็ยังออกแบบคฤหาสน์ทั้งหลังนี้ให้ฉันด้วย ที่ดินก็มีความบริสุทธิ์ผุดผ่องด้วย แล้วทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ล่ะ?“นอกจากนี้เราก็อยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วด้วย แต่ไม่เคยเกิดเรื่องร้าย ๆ อะไรกับเราเลยจวบจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้“นั่นเป็นเพราะเมื่อเร็ว ๆ นี้แหล่งพลังงานชั่วร้ายนั้นได้เพิ่งหาทางเข้ามาที่นี่ได้" ฮาร์วีย์ตอบอย่างตรงไปตรงมา“เมื่อเร็ว ๆ นี้มันเจอหนทางที่เข้ามาที่นี่ได้เหรอ?'อาร์เล็ตหัวเราะอย่างเย็นชา“คุณคิดว่าเราโง่หรือไง?“พลังชั่วร้ายมีแต่ในบ้านผีสิงเท่านั้นแหละ!“บ้านของเราอยู่ในสภาพเดิมมาตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว! ทำไมถึงเกิดขึ้นได้ล่ะ?!“คุณอ้างว่ามันมาที่นี่เมื่อไม่นานมานี้เหรอ?“ก็บอกมาเลยสิว่าปู่
อาร์เล็ตเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เวสฟังอีกครั้ง ก่อนจะกัดฟันกรอดต่อหน้าฮาร์วีย์“ทำไมคุณถึงทำอะไรตามใจชอบโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะ?!“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณปู่ของฉัน คุณก็คงตายแน่!“คุณคิดที่จะช่วยใครเพียงให้ได้ค่าขนมนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้นเองน่ะเหรอ?!“คุณช่างเป็นคนน่ารังเกียจจริง ๆ!"ในดวงตาของอาร์เล็ตมีแต่ความดูถูกเหยียดหยาม“ถ้าไม่ใช่เพราะผมที่ยกโครงเหล็กของรถเอาไว้ ป่านนี้คุณเพแกนก็คงกลายเป็นเศษเนื้อเละ ๆ ไปแล้วล่ะ”ใบหน้าของอาร์เล็ตดูมืดมนลงทันที“คุณกล้าดียังไงมาสาบแช่งคุณปู่ของฉันแบบนั้น ไอ้สารเลว!?!“ยอมรับออกมาต่อหน้าทุกคนซะว่าคุณพูดล้อเล่น!“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ คุณปู่ของฉันก็คงไม่ต้องเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหรอก!”สีหน้าของอาร์เล็ตดูเย็นชาราวกับน้ำแข็งในตอนนี้เธอรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนเมื่อคิดว่าฮาร์วีย์อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ปู่ของเธอต้องเสียชีวิต“ฮาร์วีย์เป็นนักศิลปะป้องกันตัวนะอาร์เล็ต เขามีความแข็งแกร่งกว่าผู้ชายธรรมดาทั่วไปหลายเท่า เขาต้องมั่นใจที่จะช่วยคุณปู่ของคุณได้ ถึงได้ลงมือทำไปอย่างนั้น"ไคริก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับขมวดคิ้ว“ฉันไม่รู้ร
เมื่อได้ยินคำพูดของไคริ ผู้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังผู้ชายคนนั้นก็ทำสีหน้าที่ดูแย่มากเห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งหมดต่างรู้ว่าผู้ชายคนนี้มีโอกาสที่จะตายสูงมาก เมื่อดูจากสภาพร่างกายของเขาแล้ว“ขอบคุณที่เป็นห่วงลุงนะ"ชายคนนั้นแค่ยิ้มให้เฉย ๆ ราวกับว่าเขารู้ว่าความตายของเขาเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้“โอ้ ไคริ… หลานไม่ต้องเศร้าเสียใจกับเรื่องปู่หรอก ปู่รู้ว่ามีชีวิตก็ย่อมมีตายเป็นธรรมดา“เออจริงสิ ปู่ได้ยินมาว่าหลานถูกลอบทำร้ายในระหว่างบินมาที่นี่เมื่อไม่กี่วันก่อนนี่นา“หลานสบายดีไหม?“ปู่มีหัวไชเท้าร้อยปีอยู่สองสามหัว เอาไปกินเพื่อเพิ่มพลังได้นะ"แน่นอนว่าชายคนนี้เป็นห่วงเรื่องสุขภาพของไคริไคริยิ้ม“ขอบคุณค่ะลุง!“หนูไม่เป็นอะไรค่ะ มีคนบนเที่ยวบินเดียวกันได้ช่วยหนูเอาไว้ นั่นคือเหตุผลที่หนูยังมายืนอยู่ตรงนี้ได้"จากนั้นไคริก็ชี้ไปที่ฮาร์วีย์“หนูขอแนะนำให้ลุงรู้จักกับฮาร์วีย์ค่ะ เขาเป็นคนที่ช่วยชีวิตหนูไว้ในตอนนั้น“ฮาร์วีย์ นี่คือลุงของฉันค่ะ เวส เพแกน“ตระกูลเพแกนเป็นหนึ่งในตระกูลที่ตัดขาดจากโลกภายนอกที่อยู่ในโกลด์เด้น แซนด์แห่งนี้ พวกเขาถือเป็นหนึ่งในตระกูลลึกลับของเมืองนี้
บรืน!สิบห้านาทีต่อมาก็มีเฟอร์รารี่สีแดงคันหนึ่งเข้ามาจอดตรงหน้าวิลล่าเมื่อกระจกรถเลื่อนลงมาก็เห็นใบหน้าอันงดงามของไคริแถมเธอยังใส่แว่นกันแดดด้วย เลยทำให้เธอดูทันสมัยและงามพริ้งเป็นพิเศษไคริเหลือบมองฮาร์วีย์ก่อนจะส่งยิ้มให้จาง ๆ“เชิญค่ะคุณยอร์ก"ฮาร์วีย์ไม่มีโอกาสได้มองหน้าไคริอย่างใกล้ชิดมาก่อน...แต่เมื่อได้มองภายใต้แสงแดดอันสดใส เขาบอกได้เลยว่าไครินั้นดูสวยราวกับภาพวาด แค่ความสวยดุจเทพธิดาเพียงอย่างเดียว ก็ทำให้ตึกรามบ้านช่องพังถล่มด้วยการมองเพียงแวบเดียวได้แล้วแมนดี้ก็มีหน้าตางดงามเช่นกัน แต่ไคริก็สวยไม่ได้ด้อยไปกว่าเธอเลยทั้งสองคนนี้เป็นดั่งดอกไม้ที่สวยงดงาม เธอทั้งคู่ต่างก็มีรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดในแบบฉบับของตัวเอง ซึ่งยากจะบอกได้ว่าใครสวยกว่าใครโดยทั่วไปแล้วไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็เลือกไม่ได้หรอกว่าอยากจะได้คนไหนมากกว่ากันพวกเขาทั้งหมดคงอยากได้ทั้งสองคนนั่นแหละฮาร์วีย์สงบสติอารมณ์ตัวเองด้วยการหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนก้าวเข้าไปในรถทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็มีกลิ่นหอมภายในรถโชยเข้าจมูกทันที แล้วเมื่อมองเห็นขาอันเรียวเล็กของไคริเข้าไปอีก ฮาร์วีย์ก็อดที่จะรู้สึกวิงเวียนคล
ฮาร์วีย์ก้มศีรษะลงอย่างไม่ลังเล ก่อนจะตัดสินใจยอมแพ้ในเรื่องนี้จากนั้นเขาก็ยิ้มจาง ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปแมนดี้ทำเสียงเยาะเย้ยอย่างเย็นชา เธอคิดว่าฮาร์วีย์ดูแปลก ๆ ไปในตอนนั้น***ในเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ฮาร์วีย์กำลังจะออกไปข้างนอกเพื่อทำการสอบสวนคนในตระกูลจอห์นก่อนที่เขาจะเดินออกไปนั้นก็มีสายโทรศัพท์เข้ามาฮาร์วีย์เหลือบมองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา“คุณไม่โทรหาฉันเลยนะคะ? ฉันเป็นเพื่อนของคุณนะฮาร์วีย์"มีเสียงนุ่ม ๆ ดังขึ้นจากปลายสายอีกด้านหนึ่ง เธอคือไครินั่นเอง“คุณพาเทลเหรอ?”ฮาร์วีย์ตัวแข็งทื่อ เขาไม่คาดคิดว่าไคริจะโทรหาเขาในช่วงเช้าตรู่ขนาดนี้“คุณเรียกแต่ชื่อฉันไม่ได้เหรอคะ?” ไคริถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง“ก็ได้ครับไคริ"ฮาร์วีย์ไม่อ้อมค้อม“คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับผมในช่วงเช้าตรู่ขนาดนี้เหรอ?”ฮาร์วีย์รู้ดีว่าคนอย่างไคริจะไม่มีวันทำอะไรโดยไม่มีเหตุผลไม่มีทางที่เธอจะแค่โทรมาเชิญฮาร์วีย์ไปดื่มชาด้วยกันเท่านั้น“บอกตามตรงนะคะว่าฉันได้สืบหาข้อมูลของคุณนับตั้งแต่วันที่เราเจอกันที่สนามบิน“ฉันได้ส่งคนไปติดตามคุณด้วย“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไร“เพราะยังไงก็ตามฉันต
แมนดี้ขมวดคิ้วหลังจากได้ยินน้ำเสียงอันชอบธรรมชองอัลม่า“ฉันไม่เคยเห็นหน้าพี่ชายเธอเลยนะอัลม่า“เลิกพยายามจับคู่ให้เราสักทีได้ไหม?”อัลม่าเงยหน้าขึ้นก่อนจะทำเสียงเยาะเย้ย“พี่ชายฉันเป็นผู้ชายที่มีความโดดเด่น! เขาเป็นลูกน้องที่นายน้อยคนโตให้ความไว้วางใจมากที่สุด!“ผู้หญิงในเมืองนี้ต่างก็อยากได้เขาเป็นแฟน!“ฉันให้โอกาสเธอก็เพราะเธอเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน! ฉันเก็บผู้ชายที่มีความโดดเด่นเอาไว้ให้เธอโดยเฉพาะ!“ไม่มีใครได้รับโอกาสนี้หรอก!อัลม่าทำสีหน้าที่ดูหยิ่งผยอง“เธอควรจะรู้ว่าอะไรดีสำหรับเธอนะแมนดี้!”แมนดี้ทำสีหน้าเหมือนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะเอาหัวพิงหมอนพร้อมกับเอามือก่ายหน้าผาก“เอาล่ะพอแค่นี้ก่อนนะ ฉันมีเรื่องต้องทำในวันพรุ่งนี้ ฉันต้องขอตัวก่อนละนะ" แน่นอนว่าเธอไม่อยากจะโต้เถียงกับอัลม่าในเรื่องนี้“ราตรีสวัสดิ์นะ!”อัลม่ายิ้มจาง ๆ“แต่ยังไงก็ตามฉันได้สัญญากับพี่ชายไว้แล้วนะแมนดี้...“ฉันบอกเขาไปว่าเธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะคบหากับไอ้ตัวโสโครกที่เป็นสามีเก่าของเธอมาสามปีเต็มแล้วก็ตาม!“อย่าทำอะไรโง่ ๆ นะ!“ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าพี่ชายฉันจะจัดการกับเข