เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!เสียงตบดังขึ้นหลายครั้งก่อนที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทุกคนจะถูกส่งตัวให้ลอยออกไปหลังจากความรู้สึกเจ็บแปลบที่พวงแก้มปรากฏขึ้นในเวลาเพียงสิบวินาที เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสามสิบสี่คนของโรงพยาบาลฟราเทอนิตี้ก็นอนหน้านิ่งอยู่บนพื้นหมดแล้ว พวกเขาทั้งหมดกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ในขณะที่มีฟองสีขาวไหลออกจากปากของพวกเขา พวกเขาไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืนในตอนนั้นฮาร์วีย์ ยอร์กเหลือบมองไปยังพอลล่า เบเกอร์อย่างใจเย็น“เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของคุณนี่ไร้ประโยชน์จริง ๆ!” เขาอุทาน“แบบนี้คุณก็เอาชนะผมไม่ได้แล้วสิ”"แก…"แกมันบ้าไปแล้ว!พอลล่าก้าวถอยหลังอย่างรีบร้อน เธออดไม่ได้ที่จะกรีดร้องหลังจากรู้สึกอับอายเป็นอย่างยิ่งเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น“บ้านเมืองมีขื่อมีแปนะ! กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้!“นี่แกคงไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วสินะ!“โทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้ เรน่า ลี! บอกให้เขาส่งคนมา!“บอกพวกเขาไปว่ามีคนก่อปัญหาที่นี่!“ฉันไม่สนหรอกว่าแกจะสู้เก่งขนาดไหน! เพราะไม่ว่ายังไงแกก็ไม่มีทางทำอะไรตำรวจได้แน่!”พอลล่ามีท่าทีหยิ่งผยองเธอชี้ไปที่ฮาร์วีย์อย่างมั
“ฝันหวานของคุณจบลงแล้ว บอกทุกคนที่อยู่เบื้องหลังคุณสิว่าโรงพยาบาลฟราเทอนิตี้กำลังจะล้มละลาย”คำพูดอันราบเรียบของฮาร์วีย์ ยอร์กนั้นทรงพลังไม่น้อยพอลล่า เบเกอร์ เรน่า ลี และเหล่าพยาบาลหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาพวกเขาทำงานในโรงพยาบาลแห่งนี้มาเป็นเวลานาน ซึ่งมันก็หมายความว่าพวกเขาเคยเห็นผู้คนที่เอาแต่พูดเรื่องไร้สาระแบบนี้เสมอ หลังจากถูกเจ้าหน้าที่ที่นี่เอารัดเอาเปรียบแต่น่าเสียดายที่โรงพยาบาลฟราเทอนิตี้มีภูมิหลังอันมั่นคง ณ จุดนี้ไม่มีใครสามารถทำให้พวกเขาสั่นไหวได้ทุกคนที่พวกเขาเผชิญหน้านั้นก็ล้วนแต่เป็นพวกปลาซิวปลาสร้อยที่หน้าซื่อใจคดหรือไม่ก็เป็นคนไร้ประโยชน์ที่พอจะพึ่งพาอำนาจของคนอื่นในสายตาของพวกเขา ฮาร์วีย์ก็คงเป็นเหมือนคนพวกนั้นไม่มากก็น้อยพอลล่าหัวเราะอย่างเย็นชา"โอ้? นี่คุณเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหนกัน?“เพิ่งเปิดดูในโทรศัพท์ของตัวเองหรือไง?“คนที่ไม่รู้คงคิดว่านายเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขหรืออะไรทำนองนั้นไปแล้ว!"นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร?“รู้ไหมว่าที่นี่ยิ่งใหญ่แค่ไหน?“ถ้าเราต้องการแม้แต่เราจะจับนายถ่วงน้ำก็ยังได้!“นายคิดว่าจะจัดการกับพวกเราทุกคนได้สำ
"มา! พาตัวพวกนี้ออกไป! ถ้าพวกเขาขัดขืนก็ลงโทษเสียตรงนี้แหละ!” หัวหน้าโฮเซ่ วิลเลียมส์เอ่ยขึ้นฮาร์วีย์ ยอร์กเหลือบมองหัวหน้าวิลเลียมส์อย่างสงสัยแล้วพูดว่า “คุณมาจากสถานีตำรวจฟลัตเวลล์ใช่ไหม?“ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วทำไมไม่สอบสวนตรงนี้เลยล่ะ?“หรือแค่คิดจะมาจับใครตามอำเภอใจเท่านั้น?“คุณเคยคิดถึงผลที่จะตามมาหลังจากทำแบบนี้หรือเปล่า”หัวหน้าวิลเลียมส์หัวเราะอย่างเย็นชา“ฉันเป็นหัวหน้าของที่นี่ ไอ้สารเลว! ไม่ต้องให้แกมาคอยสอน!“แกนั่นแหละที่เป็นฝ่ายฝ่าฝืนกฎหมาย! ในฐานะผู้บังคับใช้กฎหมายอย่างฉัน แน่นอนว่าฉันปล่อยแกไปไม่ได้!“และถ้าแกยังจ้อไม่หยุด ฉันจะยิงแกมันเสียตรงนี้แหละ!”หัวหน้าวิลเลียมส์ขึ้นเสียงพร้อมแสดงท่าทางโกรธเคืองเขายื่นมือออกไปตบหน้าฮาร์วีย์เพื่อที่เขาจะได้อวดอำนาจของตัวเอง"อะไร? คิดจะทำร้ายผมเหรอ?” ฮาร์วีย์เอ่ยถามอย่างใจเย็นขณะกดหมายเลขบนโทรศัพท์“ลองคุยกับคนในสายนี้แล้วคิดดูอีกทีดีกว่า”"แก…"หัวหน้าวิลเลียมส์กำลังจะลงไม้ลงมือ แต่เขาลังเลเมื่อเห็นท่าทางสงบของฮาร์วีย์ ก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์ไปในเวลาเพียงสิบวินาที หัวหน้าวิลเลียมส์ก็แสดงสีหน้าสยดสยองออกมา ขณะพยา
รอยฝ่ามือสีแดงสดปรากฏบนแก้มของโฮเซ่ วิลเลียมส์ร่างกายของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาอยากจะยิงฮาร์วีย์ ยอร์กให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น“ผมต้องขอโทษด้วย คุณยอร์ก!” เขาเอ่ยปากขึ้นแต่ตอนนี้เขาไม่อาจทำอะไรได้เลยตัวเขาเทียบกับอันเซล ตอร์เรสไม่ได้เลยแม้แต่น้อย!เขาจะสู้กับฮาร์วีย์ในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง?"มานี่"ฮาร์วีย์กวักนิ้วเรียกโฮเซ่ เขาไม่คิดจะปล่อยให้อีกฝ่ายลอยนวลไปได้"บอกผมมา พอลล่าจ่ายเงินให้คุณเดือนละเท่าไหร่?”โฮเซ่ตัวสั่น“ห… หนึ่งพันสี่ร้อยดอลลาร์…”เพี๊ยะ!ฮาร์วีย์ตบหน้าโฮเซ่อีกครั้ง“นี่คุณซื้อได้ด้วยเงินอันน้อยนิดขนาดนี้เองหรือ?!“เธอใช้เศษเงินนั่นซื้อคุณได้เลยเนี่ยนะ!“หนึ่งพันสี่ร้อยเหรียญ!“คุณกำลังทำให้ทั้งกองกำลังตำรวจต้องขายหน้า!”เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!ฮาร์วีย์ตบโฮเซ่อีกสองสามครั้ง“คุณรับสินบนจากที่นี่ และยังกล้ามาพูดเรื่องกฎหมายกับผมเนี่ยนะ?"ไหนดูซิ! บอกผมหน่อยว่าสำหรับคุณกฎหมายมันคืออะไร!"เร็วเข้า!"โฮเซ่เอียงศีรษะลงขณะที่ดวงตาของเขากระตุกอยู่ตลอดเวลา เขาดูไม่ต่างจากหมูที่รอถูกเชือด ฮาร์วีย์กำลังอบรมอีกฝ่ายอย่างนั้นหรือ?เขาถามถึงความหมายของ
เรน่า ลีและคนอื่น ๆ ตื่นเต้นมากเมื่อได้เห็นรูปร่างหน้าตาของชายคนนั้น“นายน้อยตอร์เรส!” พวกเขากรีดร้องชายคนนั้นเชยคางของเรน่าขึ้น ก่อนที่จะเตะโฮเซ่ วิลเลียมส์ลงไปที่พื้น“ขยะไร้ประโยชน์! นายไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรับใช้ฉัน!”โฮเซ่รู้สึกละอายใจเขาเอาเปรียบผู้คนทุกที่ที่เขาไป เขามีเงินหนึ่งพันสี่ร้อยดอลลาร์เข้ากระเป๋าอยู่ทุกเดือนแต่ในช่วงเวลาที่จำเป็นที่สุดเขากลับไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง เขาไม่มีอำนาจที่จะต่อกรกับใครได้แม้ว่าเขาจะไม่ได้ออกไปจากที่เกิดเหตุ แต่เขาก็หลบไปด้านข้างเพื่อรอดูว่าฝ่ายไหนแข็งแกร่งกว่า ด้วยวิธีนี้ เขาจะได้รู้ว่าเขาควรจะเข้าพวกกับใคร“ฉันจะบอกอะไรแกให้นะไอ้สารเลว! นายน้อยตอร์เรสผู้นี้คือหลานชายของผู้อาวุโสตอร์เรส!“เขายังเป็นลูกพี่ลูกน้องของแอนเซล ตอร์เรสและเนลสัน ตอร์เรสด้วย!“เขาคือเบรดี้ ตอร์เรสนั่นเอง!พอลล่ารู้สึกมั่นใจอย่างยิ่งเมื่อได้ได้พบกับผู้สนับสนุนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอปลายจมูกของเธอชี้ไปยังฮาร์วีย์ก่อนที่เธอจะเยาะเย้ยอย่างเย็นชา“คุณชายตอร์เรสยังเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของโรงพยาบาลฟราเทอนิตี้อีกด้วย!“ถ้านายมีปัญหากับโรงพยาบาลนี้ ก็เท่
ฮาร์วีย์ ยอร์กยิ้ม"ไม่ต้องห่วงหรอกนะ! พวกเขาก็เป็นแค่กลุ่มตัวตลกอีกกลุ่มหนึ่งเท่านั้น!”ซีนเธียร์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เธอรู้สึกว่าฮาร์วีย์ดูแคลนอีกฝ่ายเกินไปหน่อยแต่เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เพราะเห็นแก่หน้าเขา“นี่นายคิดว่าพวกเราเป็นตัวตลกเหรอ!”“ใครใช้ให้นายกล้าพูดอะไรแบบนั้นออกมา!”“รู้ไหมว่าเราเป็นใคร!”“เราไม่ใช่แค่คนในวงสังคมชั้นสูงธรรมดาทั่วไป แต่เราทุกคนเป็นญาติกับคณะรัฐบาลที่นี่!”“แค่ดีดนิ้วทีเดียวเราก็สามารถจัดการกับพวกบ้านนอกอย่างนายได้แล้ว!”“แล้วนายกล้าดียังไงมาเรียกเราว่าตัวตลก!”คนกลุ่มนี้จ้องมองไปที่ฮาร์วีย์ด้วยรอยยิ้มเหยียดหยามบนใบหน้า“ตายแล้วเจ้าหนู! นายไม่รู้อะไรเลยหรือที่คิดจะมาสู้กับผู้อำนวยการเบเกอร์ที่นี่ และการที่นายล้อเลียนเราก็จะทำให้นายไม่ได้ออกไปจากที่นี่แต่โดยดีด้วย!”"โอ้! ผู้หญิงพวกนี้ดูใช้ได้ทีเดียว! พอเสร็จเรื่องแล้วฉันคงต้องขอเล่นสนุกกับพวกเธอสักหน่อย! ถ้าไม่ทำคงเสียดายของแย่!”เศรษฐีเพลย์บอยหัวเราะอย่างเย็นชาขณะมองไปที่ฮาร์วีย์ราวกับว่าเขาเป็นลูกแกะที่ถึงคราวถูกเชือดเหล่าสาวสวยที่มากับคนพวกนั้นโบกซิการ์ในมือขณะมองฮาร์วีย์อย่างสนุกสน
“ตลอดชีวิตของฉัน ฉันเคยเห็นคนหยิ่งผยองมามากมาย…”“แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ที่ฉันได้พบกับคนที่กล้าท้าทายฉันถึงขนาดนี้!”เบรดี้ ตอร์เรสยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยขณะจ้องมองไปที่ฮาร์วีย์ ยอร์กเขายังยกนิ้วโป้งให้ฮาร์วีย์อีกด้วย“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นนายน้อยจากไหน…“และไม่รู้ด้วยว่านายเป็นคนของตระกูลใด…“แต่ฉันบอกได้เลยว่าฉันมีอำนาจเหนือทั้งฟลัตเวลล์!“นายจะต้องคุกเข่าต่อหน้าฉัน!“ไม่ว่านายจะเป็นใครก็ตาม!“ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับนายหรอกนะ!“หักแขนขาของตัวเองให้หมด!“แล้วยกสาวๆให้มาอยู่กับฉันสักสามวันสามคืน!“แล้วฉันจะปล่อยนายไป!“ถ้านายไม่พอใจกับข้อตกลงนี้ฉันก็จะให้เวลานายครึ่งชั่วโมง ให้นายโทรหาใครก็ได้ที่นายต้องการ!“ถ้านายทำให้ฉันกลัวได้ ฉันจะคุกเข่าและเรียกนายว่า 'พ่อ' เลยทีเดียว!“แต่ถ้านายทำให้ฉันกลัวไม่ได้ นายต้องยอมหักแขนหักขาของตัวเองทิ้ง!"เข้าใจที่ฉันพูดไหม?!"เบรดี้จุดซิการ์อย่างไม่แยแสขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยองราวกับว่าฟลัตเวลล์อยู่ใต้เท้าเขา...และเขาก็เป็นราชาที่แท้จริงของที่นี่พอลล่า เบเกอร์และคนอื่น ๆ เต็มไปด้วยความยินดีหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้นพวก
“อ๊ากกก!”เสียงกรีดร้องจากความเจ็บปวดอันน่าสยดสยองดังขึ้นเบรดี้ ตอร์เรสจับขาของเขาในขณะที่นอนกระตุกบนพื้นไม่หยุดพอลล่า เบเกอร์และคนอื่น ๆ ที่เคยเยาะเย้ยฮาร์วีย์ ยอร์กเสมอมาต่างตกตะลึงจนสิ้นสติไม่นึกว่าฮาร์วีย์จะเผด็จการถึงขนาดกล้าเหยียบขาของเบรดี้ ซึ่งเป็นที่ประจักษ์แล้วว่าเขามีอำนาจมากกว่าอย่างเห็นได้ชัดพวกเขาได้ยินเสียงสนทนาจากโทรศัพท์ของฮาร์วีย์ แต่ไม่มีใครรู้ว่าแอนเซล ตอร์เรสซึ่งเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของสถานีตำรวจฟลัตเวลล์อยู่อีกด้านหนึ่งของสายมิตรสหายของเบรดี้ต่างโกรธแค้นเป็นอย่างมากในขณะนี้ในฟลัตเวลล์พวกเขาถือเป็นคนที่สูงเกินเอื้อม และพวกเขามักจะเป็นฝ่ายที่เอาเปรียบคนอื่นอยู่เสมอไม่มีใครกล้าต่อกรกับพวกเขา!แล้วนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!บอดี้การ์ดหลายสิบคนก้าวไปข้างหน้า เตรียมเข้าห้ำหั่นฮาร์วีย์และทุกคนที่เขารักฮาร์วีย์เพิกเฉยต่อพวกเขาโดยสิ้นเชิงและมองไปที่เบรดี้อย่างใจเย็น“นายจะให้คนของนายออกไปไหม?“หรือจะรอให้ฉันหักขาของนายอีกข้างก่อน?”คำพูดของฮาร์วีย์ฟังดูสงบและสำรวมแต่ในระหว่างคำพูดนั้นกลับมีกลิ่นอายของความเผด็จการอยู่ด้วย“อย่า!“อย่าทำอะไรโง่ ๆ!”เบ