ความกล้าหาญชาญชัยของเรน่า กลับมาทันทีหลังจากเห็นพอลล่า เบเกอร์ยืนเคียงข้างเธอเธอปิดหน้าขณะเดินไปหาพอลล่าก่อนจะชี้ไปที่ฮาร์วีย์ ยอร์กและคนอื่น ๆ“พวกเขานี่แหละผู้อำนวยการ! พวกเขาไม่เพียงแต่ใช้ห้องผ่าตัดของเราเท่านั้น แต่ยังใช้ห้องผ่าตัดก่อนที่จะวินิจฉัยอะไรด้วยซ้ำ! พวกเขาฝ่าฝืนกฎ!“ดิฉันบอกให้เขาออกไปแล้วแต่พวกเขากลับปฏิเสธ ทั้งยังทำร้ายร่างกายของฉันอีก!“พวกเขาดูหมิ่นพวกเราอย่างที่สุด!”พอลล่าโกรธมากเมื่อได้ยินว่ามีคนกล้าฝ่าฝืนกฎของโรงพยาบาลและไม่จ่ายเงิน“เรียกรปภ.มาเดี๋ยวนี้! บอกพวกเขาไปว่าที่นี่มีตัวปัญหา!“เรื่องนี้มันยังไม่จบ!”พอลล่าเดินไปหาฮาร์วีย์และคนอื่น ๆ อย่างเย่อหยิ่งก่อนจะเย้ยหยันใส่พวกเขาคนพวกนี้ไม่ได้อยู่ในความสนใจของเธอมาตั้งแต่แรกเธอได้ข่าวว่าแมนดี้ ซิมเมอร์ถูกทำร้ายมาก่อนมาถึงที่นี่ ไม่มีใครแม้แต่จะโทรหาตำรวจด้วยซ้ำพวกเขาจะมีสถานะแบบไหนหากไม่กล้าแม้แต่จะแจ้งตำรวจหลังจากถูกทำร้ายในฟลัตเวลล์?ต่อให้แมนดี้จะเป็นผู้ชาย แต่ผลลัพธ์ก็คงไม่ได้ต่างกันพอลล่าจ้องมองฮาร์วีย์อย่างเย็นชาก่อนที่เธอจะเย้ยหยัน“ถ้าคุณจะบ่นเรื่องทักษะทางการแพทย์ ประสิทธิภาพ หรือภาวะ
“แล้วถ้าผมไม่ทำล่ะ” ฮาร์วีย์ ยอร์กถามอย่างใจเย็น"ไม่ทำงั้นเหรอ?พอลล่า เบเกอร์หัวเราะอย่างเย็นชา“แน่นอน นายจะไม่ทำก็ได้!” เธอตอบด้วยน้ำเสียงเจ้ากี้เจ้าการ“แต่ถ้ายังดูหมิ่นฉันไม่เลิก…“หากเกิดอะไรขึ้นมาก็อย่าโทษฉันแล้วกัน“แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ! ฉันเป็นผู้หญิงที่มีอารยธรรม! ฉันจะไม่ทำร้ายใครตามอำเภอใจหรอก!“แต่ฉันอาจจะส่งพวกคุณทุกคนเข้าแผนกจิตเวชไปตลอดชีวิต!”เป็นที่แน่ชัดแล้ว นี่คือวิธีจัดการสิ่งต่าง ๆ ของพอลล่าคนที่กล้าต่อต้านเธอล้วนถูกส่งเข้าไปอยู่ในวอร์ดจิตเวชทั้งนั้นชะตากรรมของพวกเขาจะเลวร้ายยิ่งกว่าการถูกส่งเข้าคุกเสียอีกเรน่า ลีและคนอื่น ๆ แสดงรอยยิ้มเย้ยหยันออกมาหลังจากได้ยินคำพูดของพอลล่า ขณะนั้นพวกเขาล้วนเต็มไปด้วยความยินดีราวกับกำลังดูถูกว่าฮาร์วีย์โง่เขลาเกินใคร 'ในที่สุดเขาก็ได้รู้เสียทีว่าพวกชั้นต่ำอย่างเขาไม่มีสิทธิ์มาอวดตัวในโรงพยาบาลฟราเทอนิตี้!'ซีนเธียร์ร์เดือดดาลด้วยความโกรธ“พวกคุณนี่มันไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตาเลยสักนิด…” เธออุทานเพี๊ยะ!พอลล่าก้าวไปข้างหน้าและตบซีนเธียร์เข้าที่หน้าอย่างแรง“ในโรงพยาบาลฟราเทอนิตี้ ฉันนี่แหละคือกฎหมาย!“แล้
ในขณะนี้การจ้องมองของฮาร์วีย์ ยอร์กมีเพียงแววแห่งความเหยียดหยามพอลล่า เบเกอร์โกรธมาก เธอชี้ไปที่ฮาร์วีย์ด้วยนิ้วที่ขาวซีดอ่อนนุ่มของเธอ"ไป! จัดการเขาเดี๋ยวนี้!” เธออุทาน“เล่นงานพวกมันทุกคนที่นี่ให้หมด!“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะรับผิดชอบเอง!”เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ผ่านการฝึกอบรมมาจำนวนสามสิบสี่คนล้อมรอบฮาร์วีย์และคนอื่น ๆ เอาไว้ ขณะหัวเราะอย่างเย็นชา“อ๊า! พวกเขาจะเล่นงานเราแล้ว!”ลิเลียน เยตส์ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงพยาบาลของแมนดี้ ซิมเมอร์ด้วยความกลัวรูดอล์ฟและคนอื่น ๆ มีสีหน้าสยดสยอง ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนก็จะได้รับเพียงความเคารพนับถือจากผู้คน พวกเขาแทบไม่เคยต้องมาเจอกับเรื่องเช่นนี้เลย“ระวังด้วยนะ ฮาร์วีย์!” แมนดี้อุทานด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงใบหน้าของซีนเธียร์ซีดเผือดราวกับกระดาษ ไม่คาดคิดเลยว่าคนในโรงพยาบาลนี้จะหยิ่งผยองได้เช่นนี้“พี่เขย เราจะทำยังไงดี…?” เธออดไม่ได้ที่จะถามเรน่า ลีเยาะเย้ย"เธอจะทำอะไรได้?“มาถึงขั้นนี้แล้วเธอจะทำอะไรได้อีก?“เธอเสร็จแน่!”"ใช่! เธอเสร็จแน่!” นางพยาบาลคนสวยเอ่ยขึ้นพร้อมกัน“กล้าดียังไงมาหาเรื่องโรงพยาบาลฟราเทอนิตี้!”“นี
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!เสียงตบดังขึ้นหลายครั้งก่อนที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทุกคนจะถูกส่งตัวให้ลอยออกไปหลังจากความรู้สึกเจ็บแปลบที่พวงแก้มปรากฏขึ้นในเวลาเพียงสิบวินาที เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสามสิบสี่คนของโรงพยาบาลฟราเทอนิตี้ก็นอนหน้านิ่งอยู่บนพื้นหมดแล้ว พวกเขาทั้งหมดกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ในขณะที่มีฟองสีขาวไหลออกจากปากของพวกเขา พวกเขาไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืนในตอนนั้นฮาร์วีย์ ยอร์กเหลือบมองไปยังพอลล่า เบเกอร์อย่างใจเย็น“เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของคุณนี่ไร้ประโยชน์จริง ๆ!” เขาอุทาน“แบบนี้คุณก็เอาชนะผมไม่ได้แล้วสิ”"แก…"แกมันบ้าไปแล้ว!พอลล่าก้าวถอยหลังอย่างรีบร้อน เธออดไม่ได้ที่จะกรีดร้องหลังจากรู้สึกอับอายเป็นอย่างยิ่งเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น“บ้านเมืองมีขื่อมีแปนะ! กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้!“นี่แกคงไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วสินะ!“โทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้ เรน่า ลี! บอกให้เขาส่งคนมา!“บอกพวกเขาไปว่ามีคนก่อปัญหาที่นี่!“ฉันไม่สนหรอกว่าแกจะสู้เก่งขนาดไหน! เพราะไม่ว่ายังไงแกก็ไม่มีทางทำอะไรตำรวจได้แน่!”พอลล่ามีท่าทีหยิ่งผยองเธอชี้ไปที่ฮาร์วีย์อย่างมั
“ฝันหวานของคุณจบลงแล้ว บอกทุกคนที่อยู่เบื้องหลังคุณสิว่าโรงพยาบาลฟราเทอนิตี้กำลังจะล้มละลาย”คำพูดอันราบเรียบของฮาร์วีย์ ยอร์กนั้นทรงพลังไม่น้อยพอลล่า เบเกอร์ เรน่า ลี และเหล่าพยาบาลหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาพวกเขาทำงานในโรงพยาบาลแห่งนี้มาเป็นเวลานาน ซึ่งมันก็หมายความว่าพวกเขาเคยเห็นผู้คนที่เอาแต่พูดเรื่องไร้สาระแบบนี้เสมอ หลังจากถูกเจ้าหน้าที่ที่นี่เอารัดเอาเปรียบแต่น่าเสียดายที่โรงพยาบาลฟราเทอนิตี้มีภูมิหลังอันมั่นคง ณ จุดนี้ไม่มีใครสามารถทำให้พวกเขาสั่นไหวได้ทุกคนที่พวกเขาเผชิญหน้านั้นก็ล้วนแต่เป็นพวกปลาซิวปลาสร้อยที่หน้าซื่อใจคดหรือไม่ก็เป็นคนไร้ประโยชน์ที่พอจะพึ่งพาอำนาจของคนอื่นในสายตาของพวกเขา ฮาร์วีย์ก็คงเป็นเหมือนคนพวกนั้นไม่มากก็น้อยพอลล่าหัวเราะอย่างเย็นชา"โอ้? นี่คุณเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหนกัน?“เพิ่งเปิดดูในโทรศัพท์ของตัวเองหรือไง?“คนที่ไม่รู้คงคิดว่านายเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขหรืออะไรทำนองนั้นไปแล้ว!"นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร?“รู้ไหมว่าที่นี่ยิ่งใหญ่แค่ไหน?“ถ้าเราต้องการแม้แต่เราจะจับนายถ่วงน้ำก็ยังได้!“นายคิดว่าจะจัดการกับพวกเราทุกคนได้สำ
"มา! พาตัวพวกนี้ออกไป! ถ้าพวกเขาขัดขืนก็ลงโทษเสียตรงนี้แหละ!” หัวหน้าโฮเซ่ วิลเลียมส์เอ่ยขึ้นฮาร์วีย์ ยอร์กเหลือบมองหัวหน้าวิลเลียมส์อย่างสงสัยแล้วพูดว่า “คุณมาจากสถานีตำรวจฟลัตเวลล์ใช่ไหม?“ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วทำไมไม่สอบสวนตรงนี้เลยล่ะ?“หรือแค่คิดจะมาจับใครตามอำเภอใจเท่านั้น?“คุณเคยคิดถึงผลที่จะตามมาหลังจากทำแบบนี้หรือเปล่า”หัวหน้าวิลเลียมส์หัวเราะอย่างเย็นชา“ฉันเป็นหัวหน้าของที่นี่ ไอ้สารเลว! ไม่ต้องให้แกมาคอยสอน!“แกนั่นแหละที่เป็นฝ่ายฝ่าฝืนกฎหมาย! ในฐานะผู้บังคับใช้กฎหมายอย่างฉัน แน่นอนว่าฉันปล่อยแกไปไม่ได้!“และถ้าแกยังจ้อไม่หยุด ฉันจะยิงแกมันเสียตรงนี้แหละ!”หัวหน้าวิลเลียมส์ขึ้นเสียงพร้อมแสดงท่าทางโกรธเคืองเขายื่นมือออกไปตบหน้าฮาร์วีย์เพื่อที่เขาจะได้อวดอำนาจของตัวเอง"อะไร? คิดจะทำร้ายผมเหรอ?” ฮาร์วีย์เอ่ยถามอย่างใจเย็นขณะกดหมายเลขบนโทรศัพท์“ลองคุยกับคนในสายนี้แล้วคิดดูอีกทีดีกว่า”"แก…"หัวหน้าวิลเลียมส์กำลังจะลงไม้ลงมือ แต่เขาลังเลเมื่อเห็นท่าทางสงบของฮาร์วีย์ ก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์ไปในเวลาเพียงสิบวินาที หัวหน้าวิลเลียมส์ก็แสดงสีหน้าสยดสยองออกมา ขณะพยา
รอยฝ่ามือสีแดงสดปรากฏบนแก้มของโฮเซ่ วิลเลียมส์ร่างกายของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาอยากจะยิงฮาร์วีย์ ยอร์กให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น“ผมต้องขอโทษด้วย คุณยอร์ก!” เขาเอ่ยปากขึ้นแต่ตอนนี้เขาไม่อาจทำอะไรได้เลยตัวเขาเทียบกับอันเซล ตอร์เรสไม่ได้เลยแม้แต่น้อย!เขาจะสู้กับฮาร์วีย์ในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง?"มานี่"ฮาร์วีย์กวักนิ้วเรียกโฮเซ่ เขาไม่คิดจะปล่อยให้อีกฝ่ายลอยนวลไปได้"บอกผมมา พอลล่าจ่ายเงินให้คุณเดือนละเท่าไหร่?”โฮเซ่ตัวสั่น“ห… หนึ่งพันสี่ร้อยดอลลาร์…”เพี๊ยะ!ฮาร์วีย์ตบหน้าโฮเซ่อีกครั้ง“นี่คุณซื้อได้ด้วยเงินอันน้อยนิดขนาดนี้เองหรือ?!“เธอใช้เศษเงินนั่นซื้อคุณได้เลยเนี่ยนะ!“หนึ่งพันสี่ร้อยเหรียญ!“คุณกำลังทำให้ทั้งกองกำลังตำรวจต้องขายหน้า!”เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ!ฮาร์วีย์ตบโฮเซ่อีกสองสามครั้ง“คุณรับสินบนจากที่นี่ และยังกล้ามาพูดเรื่องกฎหมายกับผมเนี่ยนะ?"ไหนดูซิ! บอกผมหน่อยว่าสำหรับคุณกฎหมายมันคืออะไร!"เร็วเข้า!"โฮเซ่เอียงศีรษะลงขณะที่ดวงตาของเขากระตุกอยู่ตลอดเวลา เขาดูไม่ต่างจากหมูที่รอถูกเชือด ฮาร์วีย์กำลังอบรมอีกฝ่ายอย่างนั้นหรือ?เขาถามถึงความหมายของ
เรน่า ลีและคนอื่น ๆ ตื่นเต้นมากเมื่อได้เห็นรูปร่างหน้าตาของชายคนนั้น“นายน้อยตอร์เรส!” พวกเขากรีดร้องชายคนนั้นเชยคางของเรน่าขึ้น ก่อนที่จะเตะโฮเซ่ วิลเลียมส์ลงไปที่พื้น“ขยะไร้ประโยชน์! นายไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรับใช้ฉัน!”โฮเซ่รู้สึกละอายใจเขาเอาเปรียบผู้คนทุกที่ที่เขาไป เขามีเงินหนึ่งพันสี่ร้อยดอลลาร์เข้ากระเป๋าอยู่ทุกเดือนแต่ในช่วงเวลาที่จำเป็นที่สุดเขากลับไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง เขาไม่มีอำนาจที่จะต่อกรกับใครได้แม้ว่าเขาจะไม่ได้ออกไปจากที่เกิดเหตุ แต่เขาก็หลบไปด้านข้างเพื่อรอดูว่าฝ่ายไหนแข็งแกร่งกว่า ด้วยวิธีนี้ เขาจะได้รู้ว่าเขาควรจะเข้าพวกกับใคร“ฉันจะบอกอะไรแกให้นะไอ้สารเลว! นายน้อยตอร์เรสผู้นี้คือหลานชายของผู้อาวุโสตอร์เรส!“เขายังเป็นลูกพี่ลูกน้องของแอนเซล ตอร์เรสและเนลสัน ตอร์เรสด้วย!“เขาคือเบรดี้ ตอร์เรสนั่นเอง!พอลล่ารู้สึกมั่นใจอย่างยิ่งเมื่อได้ได้พบกับผู้สนับสนุนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอปลายจมูกของเธอชี้ไปยังฮาร์วีย์ก่อนที่เธอจะเยาะเย้ยอย่างเย็นชา“คุณชายตอร์เรสยังเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของโรงพยาบาลฟราเทอนิตี้อีกด้วย!“ถ้านายมีปัญหากับโรงพยาบาลนี้ ก็เท่