บทที่ 1

แกร๊ก ครืด ครืด ครืด                       

เสียงเปิดประตูรั้วที่ค่อนข้างเก่าและมีสนิมดังขึ้นช่วงเช้าที่บ้านหลังหนึ่ง ในซอยเลขที่ 1 ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งย่านชานเมืองกรุงเทพฯ ตามด้วยเสียงตึงตัง และเสียงคนตะโกนโหวกเหวกโวยวาย

หญิงสาวหน้าตาสะสวย ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ไม่แต่งหน้า รูปร่างสมส่วนกำลังเดินหอบหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าเข้ามาในบ้าน พร้อมกับบอกพนักงานขนของถึงตำแหน่งในบ้านที่ต้องการให้นำเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหญ่ไปวาง ในขณะที่ตัวเธอเองก็เดินออกไปหยิบกล่องเล็กกล่องน้อยเข้ามาวางไว้ที่มุมๆ หนึ่งของบ้านเพื่อรอที่จะจัดเรียง

เมื่อพนักงานที่จ้างมาทำการขนของเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวจัดการโอนเงินชำระค่าจ้างพร้อมกับเซ็นเอกสารที่จำเป็นให้เรียบร้อย เมื่อทุกคนจากไปหมดแล้ว ร่างบางหันมองไปรอบๆ บ้านด้วยใบหน้าเปื้อนเหงื่อ แต่ยังมีรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความภูมิใจเล็กๆ ออกมา

“เริ่มต้นใหม่สักทีนะ ยัยมิน ต่อไปนี้เราก็ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับชายชั่วหญิงเลวคู่นั้นอีกต่อไปแล้ว”

มิน หรือ มินตรา พนักงานออฟฟิศวัย 30 ปี ที่เพิ่งจบชีวิตคู่ 3 ปีไปเมื่อสามเดือนก่อน สาเหตุนะเหรอ ก็เรื่องเดิม ๆ สามีนอกใจไปมีผู้หญิงอื่น ฝ่ายชู้นั้นมีศักดิ์เป็นญาติ และเป็นเลขาฯ ของประธานบริษัท ทำให้เมื่อทั้งสองคนถูกจับได้ แทนที่จะสำนึกผิด แต่เพราะเห็นว่ามีคนหนุนหลังจึงไม่กลัวเกรงบาปกรรมใดๆ แต่กลับยิ่งถือโอกาสประกาศตัวคบกันอย่างเปิดเผย และป้ายสีมินตราว่า ร่างบางเป็นหมันไม่สามารถมีลูกได้ และชอบยั่วยวนเจ้าของบริษัท มีอยู่ครั้งหนึ่งบริษัทมีจัดทริปไปเที่ยวต่างจังหวัด สามีร่วมมือกับเมียน้อยจ้างเพื่อนในแผนกของหญิงสาวทำการมอมเหล้า และไปส่งให้ประธานบริษัทเพื่อทำมิดีมิร้าย โชคดี หัวหน้างานของเธอมีเหตุผลมากพอ เมื่อรู้เรื่องจึงรีบเข้าไปช่วย แต่ก็ทำให้ผู้ชายชีกอคนนั้นไม่พอใจ ผลคือถูกไล่ออกทั้งสองคน คือหัวหน้างานและมินตรา

หญิงสาวทั้งโกรธทั้งเสียใจ จึงฟ้องหย่าสามี และหญิงชู้ ทำให้เกิดเรื่องฟ้องร้องกันอยู่หลายเดือน และเพิ่งเสร็จสิ้นกันไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว โดยเธอได้รับเงินจากการฟ้องร้องมาก้อนหนึ่ง และบ้านหลังที่เป็นเรือนหอ

มินตัดสินใจขายบ้านทันทีเมื่อหย่า ระหว่างกำลังมองหาบ้านหลังใหม่ ปรากฏว่ามีคนติดต่อขอซื้อบ้านกะทันหัน ทำให้หญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัว จึงต้องรีบหาบ้านเช่าเพื่ออยู่ชั่วคราวไปก่อน แต่บ้านเช่าดีๆ สมัยนี้ก็หายาก โชคยังเข้าข้างเธออยู่บ้าน จากเหตุการณ์คราวนั้น ที่หัวหน้างานได้ช่วยเธอไว้ ทำให้ทั้งสองคนเริ่มสนิทกัน เมื่อรู้ว่าเธอต้องการบ้านเช่า จึงแนะนำบริษัทนายหน้าขายหรือให้เช่าบ้านที่เป็นของญาติห่างๆ ให้ จนมาเจอบ้านหลังนี้

บ้านเลขที่ 13 นี้ ตั้งอยู่ท้ายซอยที่ 1 ของหมู่บ้านจัดสรรแถบชานเมืองกรุงเทพฯ ซึ่งสิ่งที่หญิงสาวชอบเพราะอยู่ใกล้ที่ทำงานใหม่ของหญิงสาวพอดี บ้านเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น หน้าบ้านหันเข้าหาถนน พูดง่ายๆ เมื่อเลี้ยวเข้าซอยที่ 1 ก็จะเห็นบ้านหลังนี้อยู่ไกลๆ ทันที โดยสองข้างมีบ้านข้างละหกหลังหันหน้าเข้าหากัน

บ้านหลังนี้มีขนาดที่ใหญ่กว่า และมีบริเวณที่ดินมากกว่าหลังอื่นๆ เกือบสามเท่า ในบ้านมีสามห้องนอน สี่ห้องน้ำ ทุกห้องนอนมีห้องน้ำในตัวและมีห้องน้ำส่วนกลางอยู่ที่ชั้นล่างติดกับครัว มีห้องเก็บของหนึ่งห้อง สภาพภายในตัวบ้านดูดีพอสมควร ไม่เหมือนสภาพภายนอกที่กำแพงมีสีหลุดลอก และประตูรั้วที่มีสนิมและดูเก่า บริเวณบ้านมีต้นไม้ให้ความร่มรื่นและมีรั้วสูงประมาณ 1 เมตร ด้วยขนาดที่ดินที่เยอะพอสมควร ทำให้เมื่อมาอยู่ในรั้วบ้านไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าอยู่ในบ้านจัดสรรเลย เจ้าของบ้านบอกว่าเดิมทีบ้านหลังนี้สร้างขึ้นมาเพื่อเป็นเรือนหอให้กับลูกสาวของเจ้าของที่ดิน และเป็นเจ้าของหมู่บ้าน แต่ยังไม่ทันได้แต่งงาน ลูกสาวกับว่าที่ลูกเขยก็มาจบชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุก่อนที่จะได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ เจ้าของหมู่บ้านเสียใจมาก จึงตัดสินขายไปพร้อมกับบ้านหลังอื่นๆ

มินตราเริ่มนำสิ่งของเข้าไปจัดเก็บในแต่ละห้อง เธอเลือกห้องนอนใหญ่เป็นห้องนอนของเธอ ห้องนี้มีระเบียงออกไปจากตัวห้อง เมื่อเดินไปยืนอยู่ที่ระเบียงจะทำให้มองเห็นหน้าบ้านและบ้านหลังอื่นๆ ทั้งสองฝั่งอย่างชัดเจน ทำให้รู้สึกเหมือนบ้านทั้งสองฝั่งนั้นเป็นบ้านบริวารของตัวเอง

เมื่อเก็บเข้าของในห้องนอนตัวเองรวมถึงห้องน้ำในห้องนอนเรียบร้อยแล้ว ก็จัดการลงไปเก็บจานชาม ติดตั้งเครื่องใช้ไฟฟ้าในครัว ขณะกำลังจัดเก็บของใช้ในครัวอยู่นั้น ก็มีเสียงกดออดดังมาจากหน้าบ้าน

อ๊อด อ๊อด อ๊อด

มินรีบเดินไปที่ประตูรั้วบ้าน เห็นผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งยืนเกาะประตูรั้วบ้านอยู่ เมื่อเห็นมินตราเดินออกมาจากบ้านก็ยิ้มให้หญิงสาวอย่างใจดี และเอ่ยคำทักทายออกมาทันที

“สวัสดีจ๊ะ หนู ป้าชื่ออุษาอยู่ต้นซอย 1 นี่เอง ที่บ้านป้าเปิดร้านขายของชำนะ เราชื่ออะไรหล่ะ เพิ่งย้ายมาอยู่วันนี้ใช่มั้ย”

มินเมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนบ้านและมีอายุมากกว่า จึงยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ และเดินเข้าไปใกล้ที่รั้วบ้าน ทำท่าจะเปิดประตูเชิญเพื่อนบ้านเข้ามา

“มะ ไม่ต้องเปิดหรอกจ๊ะ ป้ายืนคุยอยู่ตรงนี้ก็ได้ ไม่ต้องเข้าไปในบ้านหรอก คุยแป๊บเดียวเอง เดี๋ยวจะรบกวนเวลาจัดของของเรา แค่มาทำความรู้จักเท่านั้น บ้านใกล้เรือนเคียงรู้จักกันไว้ไม่เสียหาย”

มินพยักหน้ายิ้มออกมาเบาๆ

“ว่าแต่หนูชื่ออะไร มาอยู่กับใคร ครอบครัวเหรอ”

“เรียกมินก็ได้ค่ะ มินมาอยู่ที่นี่คนเดียวค่ะ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

“อ๋อ มาอยู่คนเดียว” ป้าอุษาเมื่อได้ยินก็ได้แต่พึมพำกับตัวเอง

“มีอะไรหรือเปล่าค่ะ” มินเมื่อเห็นป้าอุษาดูเงียบไปเมื่อบอกว่าเธออยู่คนเดียวจึงถามขึ้นมาอย่างสงสัย

“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ เห็นบ้านช่องใหญ่โต อยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอ” ป้าอุษารีบเปลี่ยนเรื่องคุยไม่อยากทำให้เพื่อนบ้านคนใหม่ไม่สบายใจ ถึงแม้ตัวเองก็เริ่มไม่สบายใจเช่นกัน

“ไม่หรอกค่ะ” มินตอบออกมา พยายามฝืนยิ้มให้ดีที่สุด ถ้าถามว่าเธอเหงามั้ย แน่นอนว่าเหงาสิ เพิ่งเลิกจากสามีเก่าไป ต้องมาอยู่คนเดียว และมาอยู่บ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กว่าบ้านหลังเก่ามากนัก แต่เธอต้องอยู่ให้ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอจะต้องเข้มแข็ง เปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ แล้วเดินหน้าต่อไป

“งั้น งั้นก็ดีจ๊ะ วันนี้ป้ามาทักทายนิดหน่อยแล้วกันนะ เพราะหนูมินน่าจะมีอะไรต้องทำเยอะ วันหน้ามีปัญหาอะไรไปหาป้าได้ที่ปากซอยนะจ๊ะ” อุษาเมื่อเห็นว่ามินเริ่มยืนกระสับกระส่าย คงต้องการกลับไปเก็บของต่อ จึงเอ่ยลาดีกว่า

“ได้ค่ะ ขอบคุณคุณป้ามากนะคะ เดี๋ยวมินว่าหลังจากเก็บของเสร็จ จะไปทักทายเพื่อนบ้านเหมือนกันค่ะ”

“อ้อ ซอยนี้มีคนอยู่กันไม่ครบทุกหลังหรอกนะ อย่างหลังข้างๆ บ้านของเราทั้งสองหลังนี้ ไม่มีคนอยู่นะ มีช่วงต้นซอยนั่นหล่ะจ๊ะ ที่มีคนอยู่ ถ้าเราอยากไปเมื่อไหร่ ก็มาหาป้าก่อนก็ได้ เดี๋ยวป้าพาไปหาเอง ป้ารู้จักทุกคนจ๊ะ อุ๊ย ป้าทิ้งร้านมาสักพักแล้ว ขอรีบกลับไปดูร้านก่อนแล้วกันนะจ๊ะ”

ว่าแล้วป้าอุษาก็รีบเดินออกไปทันที

“ไม่มีคนอยู่หลายหลังเลยเหรอ ข้างๆ เราก็ไม่มีคนอยู่เลยเหรอ”

มินคิดตามสิ่งที่ป้าพูดถึงเมื่อกี้

“หึ ก็ดีสิ นี่ถ้าเราเป็นสายปาร์ตี้คงดีไม่น้อย เสียดายจริงๆ แต่ช่างเถอะ ก็เงียบสงบดีแหล่ะ รีบเข้าบ้านไปจัดของต่อดีกว่า ว่าแต่เที่ยงแล้ว สั่งข้าวก่อนแล้วกัน”

มินตราจัดการสั่งอาหาร ทานข้าวแล้วเก็บของในห้องครัว ตามด้วยห้องนั่งเล่น ติดตั้งโทรทัศน์ รวมถึงทำความสะอาดบ้านชุดใหญ่ กว่าจะเสร็จทุกอย่างก็กินเวลาไปถึงหกโมงเย็นเลยทีเดียว

ด้วยความเหนื่อยล้าอยากนอนเต็มแก่ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจึงเป็นมื้อเย็นของเธอไป

เมื่อทานเสร็จแล้วจัดการเก็บล้างเรียบร้อยแล้ว มินเดินออกมากลางห้องนั่งเล่น มองไปรอบๆ บ้านรู้สึกภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก ชีวิตใหม่ของเธอกำลังจะเริ่มขึ้น บ้านใหม่ งานใหม่เธอรู้สึกมีความสุขมากจริงๆ

จริงๆ เธอมีสัญญาเช่าบ้านหลังนี้แค่หกเดือน แต่เธอเริ่มคิดแล้วว่าหากไม่ติดอะไร หรือเราจะซื้อต่อจากเจ้าของบ้านเลยดี ไม่รู้ว่าเขาจะคิดราคาเท่าไหร่

เมื่อเดินดูรอบบ้านอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าได้ล็อคบ้าน ประตู หน้าต่างเรียบร้อยแล้ว มินตราก็เดินขึ้นไปข้างบนเพื่อจัดการอาบน้ำ และนอนพักเหนื่อย คืนนั้นด้วยความเพลีย มินตรานอนหลับสนิทจนถึงเช้า

เช้าวันจันทร์

มินตื่นแต่เช้าด้วยอารมณ์ที่สดชื่น เธอนอนหลับสนิทเป็นครั้งแรกในรอบปี โดยไม่ต้องพึ่งยานอนหลับ เพราะตั้งแต่ที่รู้ว่าสามีนอกใจ เธอไม่เคยข่มตาได้เลย ทำให้ต้องไปหาจิตแพทย์เพื่อขอรับใบสั่งยาคลายเครียด หรือยานอนหลับมาเพื่อให้เธอได้พักผ่อนบ้าง

เช้านี้เธอต้องรายงานตัวที่ทำงานใหม่ มินไม่กล้าโอ้เอ้แม้แต่น้อย เนื่องจากยังไม่รู้สภาพจราจรที่นี้มากนัก เธอจึงรีบจัดการตัวเองก่อนที่จะรีบลงไปข้างล่าง

“วันนี้คงยังไม่ต้องทำอาหารเช้าแล้วกัน ไปหากินเอาแถวที่ทำงานดีกว่า”

แต่เมื่อก้าวลงมาจนถึงบันไดขั้นสุดท้าย เธอก็ต้องแปลกใจ เพราะประตูห้องเก็บของที่ตรงกับบันได ได้เปิดออก ทั้ง ๆ ที่เธอจำได้ว่าเธอยังไม่ได้ไขกุญแจเปิดออกมาเลยตั้งแต่เมื่อวาน กล่องและของทั้งหลายที่สมควรถูกนำไปเก็บไว้ในห้องนั้น ยังกองอยู่ที่มุมบ้านเยื้องกับประตูห้องเก็บของ

“เอ๊ะ เมื่อคืนเราเปิดประตูห้องเก็บของไว้เหรอ ทำไมเราจำไม่ได้เลยนะ”

เมื่อคิดได้ก็รีบเดินไปที่ประตูและกำลังจะก้าวเข้าไปในห้องเพื่อดูว่าเป็นอย่างไร เพราะนี่เป็นห้องเดียวของบ้าน ที่เธอไม่ได้เข้ามาสำรวจตอนมาดูบ้านเพื่อทำการเช่า ดังนั้นเธอจึงอยากเห็นสภาพของมันก่อนที่จะนำของเข้าไปเก็บข้างใน

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าไป นาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้บนโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น บ่งบอกว่าถึงเวลาต้องออกเดินทางแล้ว ไม่งั้นสายแน่นอน ทำให้เธอได้แต่รีบปิดประตูบานนั้น แล้วรีบเดินออกนอกบ้านพร้อมกับล็อคบ้านให้เรียบร้อยแล้วรีบเร่งไปทำงาน

หากเธอได้หันหลังไปมองสักหน่อยก่อนออกนอกบ้าน เธอคงจะเห็นว่าบานประตูห้องเก็บของที่เธอปิดไปแล้วนั้น กำลังค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ ออกมาอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับเสียงๆ หนึ่งดังออกมาอย่างแผ่วเบา

“ยินดีต้อนรับ หึ หึ หึ หึ”