บทที่ 9 คู่หมั้นของผม - 25%

รวิวรรณมองบุตรสาวที่หมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ด้วยแววตารักใคร่ มะรืนนี้เป็นวันหมั้นหมายแล้ว ดูท่าทางเจ้าตัวจะตื่นเต้นมาก เพราะทันทีที่เธอกลับมาถึงบ้าน บุตรสาวสุดที่รักก็ดึงมือชวนไปดูชุดที่ภีมพลซื้อให้ อีกทั้งยังทดลองทำผมหลายทรงแล้วถามความเห็นมารดาอย่างตนด้วยว่าทรงไหนสวยที่สุด

“คุณแม่ว่าน้องอายทำผมเป็นลอนดีไหมคะ จะได้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาอีกนิด ถ่ายรูปออกมาจะได้สวยด้วย” เสียงเจื้อยแจ้วของรวิชาเรียกรอยยิ้มของคนที่กำลังเดินเข้ามาใหม่ได้ไม่น้อย

“ลูกสาวของพ่อ ทำทรงไหนก็สวยทั้งนั้นแหละ”

อาทิตย์นั่งลงข้างภรรยาพร้อมกับหันไปยิ้มให้กันอย่างเห็นเป็นเรื่องขบขัน ใครกันหนอที่หน้าหงิกหน้างอไม่อยากหมั้นกับคนแก่ แล้วดูตอนนี้สิ ตื่นเต้นจนแทบนั่งไม่ติด

“แต่น้องอายก็อยากได้ทรงที่สวยที่สุดนี่นา เอางี้ดีกว่า ในสายตาของคุณพ่อ คุณพ่อว่าทรงไหนดีคะ ระหว่างมัดรวบไว้สูง ๆ หรือม้วนเป็นลอน หรือว่าปล่อยยาวตรงลงมาธรรมดา ๆ ไม่ต้องทำอะไรกับมัน”

อาทิตย์ทำทีเป็นครุ่นคิดทั้งที่ในใจอยากจะหัวเราะออกมาเต็มที่ แต่ไม่อยากให้บุตรสาวงอนเพราะความขัดเขิน

“พ่อว่าปล่อยยาวลงมาธรรมดาก็พอมั้ง ดูธรรมชาติดีนะ”

“แต่น้องอายว่าม้วนเป็นลอนดีกว่านะคะดูเป็นผู้ใหญ่ดี คุณแม่ว่าไหม”

ฟังคำตอบของบุตรสาวแล้วคนเป็นพ่อแม่ก็ได้แต่อมยิ้มพลางส่ายหน้าอย่างเอ็นดู รวิชามักเป็นอย่างนี้เสมอเวลาที่ต้องการความเห็นจากคนอื่น ถ้าตัวเองมีคำตอบอยู่ในใจแล้วก็ไม่วายถามคนนั้นคนนี้เพื่อเสริมความมั่นใจ แต่ถ้าคำตอบที่ได้ไม่ตรงกับสิ่งที่คิดเอาไว้ เจ้าตัวก็ยังจะยืนยันในสิ่งที่ตัวเองคิดและเลือกเอาไว้แต่แรกอยู่ดี

“คืนนี้คุณแม่นอนห้องน้องอายนะคะ...นะคะคุณแม่ น้องอายไม่ได้นอนกับคุณแม่นานแล้วนะ เสียดายเตียงน้องอายเล็กไปหน่อย ไม่งั้นจะให้คุณพ่อมานอนด้วยกัน” รวิชาเดินกอดเอวของบิดาอย่างออดอ้อน เพราะกลัวว่าบิดาจะน้อยใจที่ตนไม่ชวนนอนห้องเดียวกันเหมือนชวนคุณแม่

“รีบนอนกันเถอะครับสาว ๆ เดี๋ยวขอบตาดำแล้วจะไม่สวยเอานะ ถ้าถึงวันงานแล้วใต้ตาดำเป็นหมีแพนด้า แม่เราคงต้องเอาปูนขาวมาปิดใต้ตาแทนรองพื้นล่ะมั้ง”

อาทิตย์พูดยิ้ม ๆ งานหมั้นครั้งนี้แม้ว่าทางฝ่ายภีมพลจะเป็นคนจัดการเกี่ยวกับรายละเอียดของงานเองทั้งหมด แต่รวิวรรณก็ขอเป็นคนแต่งหน้าทำผมให้กับบุตรสาวด้วยตัวเอง เพราะอยากทำอะไรเพื่อลูกในวันสำคัญ

“จริงด้วยจ้ะน้องอาย ถ้าขอบตาดำแล้วแต่งหน้าไม่สวยนะ งานมีวันมะรืนนี้ แต่เราก็ต้องนอนแต่หัววันตั้งแต่วันนี้ไปเลยนะลูก”

รวิวรรณแกล้งขู่บุตรสาว เจ้าตัวจึงรีบเดินไปหยิบชุดนอนจากในตู้แล้วผลุบหายเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ ทิ้งให้บิดามารดาได้แต่ยิ้มให้กันอยู่เบื้องหลัง

รวิชานั่งนิ่งอยู่ที่หน้ากระจก มือทั้งสองข้างเย็นเฉียบ และสั่นเล็กน้อยทั้งที่เจ้าตัวพยายามระงับความตื่นเต้นอย่างที่สุดแล้ว ทว่าดูเหมือนเธอทำได้ไม่ดีนัก ตาเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาบนผนังเป็นระยะเมื่อรู้สึกว่าเวลาเตรียมตัวเตรียมใจเหลือน้อยลงไปทุกที

หญิงสาวสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ก่อนที่มันจะถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของมารดาในเดรสตัวยาวสีฟ้าอ่อนดูสวยงาม และแม่นมชราที่นุ่งผ้าซิ่นยกดอก สวมเสื้อลูกไม้ทั้งตัวเดินเข้ามาในห้อง

“หนูต้องลงไปข้างล่างแล้วนะลูก บ้านโน้นเขามากันแล้ว”

รวิวรรณบอกบุตรสาวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม คนเป็นแม่อย่างเธอได้แต่ปลาบปลื้มอยู่ในอก สาวสวยตรงหน้าคือบุตรสาวของเธอแน่แล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยที่คอยยืนกระโดดโลดเต้นอยู่หน้าบ้านตอนเห็นพ่อกับแม่กลับจากที่ทำงานอีกต่อไป

“วันนี้ลูกสาวของแม่สวยมากเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหนูจะโตขนาดนี้แล้ว” รวิวรรณน้ำตารื้นบอกกับบุตรสาวเสียงเครือ ในขณะที่แม่นมชรานั้นน้ำตาไหลอาบแก้มไปแล้ว นมพิมใช้ผ้าเช็ดหน้าบรรจงซับที่หางตาอย่างแผ่วเบา สีหน้าและแววตาปลาบปลื้มยินดีไม่ต่างจากรวิวรรณ

“แหม...จะซึ้งอะไรกันมากมายคะคุณแม่ นมพิมขา ก็ไหนว่าแค่หมั้นตบตาลุงบุญทรงไม่ใช่หรือคะ ไม่ได้หมั้นกันเป็นจริงเป็นจังสักหน่อย”

รวิชาทำทีเป็นไม่ใส่ใจกับการหมั้นครั้งนี้นัก ทั้งที่หัวใจเต้นกระหน่ำไปด้วยความตื่นเต้น ลึกลงไปก็ยอมรับว่า ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ภีมพลเอาใจใส่และดีกับเธอมาก มากจนเธอรู้สึกเคยตัว และคุ้นชินว่าทุกวันเวลานี้ เขาต้องมารับเธอไปส่งที่โรงงานของบิดามารดา หรือไม่ก็ไปนั่งช่วยงานเอกสารเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่บริษัทของเขา ตกเย็นหลังจากรับประทานมื้อเย็นกันเสร็จเรียบร้อย เขาก็จะพามาส่งบ้าน

และทุกครั้งก่อนเธอลงจากรถ เขาต้องฝากรอยรักเอาไว้ที่หน้าผากอีกด้วย!

ร่างสูงใหญ่กำยำของภีมพลอยู่ในชุดสูทสีเทาดำเรียบหรู เสื้อเชิ้ตตัวในสีขาว ผูกเนคไทสีเทาเข้าชุดกับสูทที่สวมอยู่ ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาในห้องทำงาน โดยมีอาทิตย์เดินตามมานั่งลงอีกฝั่ง หลังจากที่ปิดประตูห้องเรียบร้อยแล้ว

“ผมคิดว่าวันนี้คุณบุญทรงคงไม่มาแน่นอน เพราะผมเพิ่งบอกเขาเมื่อวานซืนนี้เองว่าน้องอายจะหมั้นกับคุณ” อาทิตย์เริ่มเรื่องทันที เพราะไม่อยากให้ทางผู้ใหญ่ฝ่ายภีมพลต้องคอยนาน

“เขาคงคาดไม่ถึงมั้งครับที่จู่ ๆ น้องอายต้องมาหมั้นกับผม ยังดีนะที่ผมกวาดซื้อหุ้นคืนมาได้ถึงสามในสี่ ตอนแรกเขาทำท่าอิดออดไม่ยอมขายท่าเดียว แต่พอผมเสนอจำนวนเงินให้ไปเขาก็ตกลงทันที ผมคิดว่าบริษัทของคุณบุญทรงน่าจะกำลังมีปัญหาทางด้านการเงิน เพราะวันนั้นเขานัดผมเจรจาขอผ่อนผันเงินกู้ ผมเลยได้โอกาสขอซื้อหุ้นบริษัทของพี่ทิตย์ต่อจากเขาเลย”

ภีมพลเล่าเหตุการณ์เมื่อสัปดาห์ก่อนให้อาทิตย์ฟัง นับว่าเป็นโชคดีของเขาที่ไม่ต้องใช้วิธีบีบบังคับอะไรมากนัก

“ไม่ใช่แค่คาดไม่ถึงหรอกครับ ดูท่าแล้วเขาไม่พอใจมากเลยด้วยตอนที่ผมบอกข่าวเรื่องงานหมั้น” อาทิตย์ส่ายหน้าเมื่อนึกถึงตอนที่ตนเกือบปะทะคารมกับบุญทรงเมื่อวันก่อน

“เขาถามไหมครับว่าทำไมผมถึงมาหมั้นกับน้องอายได้ ผมว่าเขาต้องสงสัยแน่ว่าทำไมตอนเขาขอน้องอายให้หมั้นกับลูกชาย ทางพี่ถึงไม่ยอม” พูดไปก็อดนึกถึงใบหน้ายียวนของกลวิชรไม่ได้ ดูท่าทางแล้วร้ายใช่เล่น

“ถามครับ ผมบอกเขาไปว่าเป็นการพูดคุยตกลงกันของสองครอบครัวที่ตั้งใจให้เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้วเพียงแต่ผมไม่ได้บอกใคร พอบอกแบบนี้ไปเท่านั้นแหละ เขาก็โวยวายใส่ผมใหญ่เลย”

อาทิตย์เหลือบมองภีมพลพลางลอบถอนหายใจ ตลอดสองอาทิตย์ที่เขาไม่อยู่บ้าน ใช่ว่าจะละเลยบุตรสาวเพียงคนเดียว เขาจ้างคนให้คอยตามดูอยู่ตลอดเวลาโดยไม่ให้รวิชากับภีมพลรู้ตัว ฉะนั้นทุกเรื่องราวทุกการกระทำของคนทั้งคู่ เขาจึงได้รับรายงานจนหมดสิ้น

“พี่ทิตย์มีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่าครับ”

ภีมพลนั่งหลังตรงวางมือไว้บนหัวเข่าเพื่อรอฟัง เมื่อเห็นท่าทางราวกับมีเรื่องคับข้องใจจากคนที่เขาวางตัวเอาไว้ว่าเป็น “ว่าที่พ่อตา” ในอนาคต

“ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณภีมครับ เกี่ยวกับหนูอาย”

อาทิตย์สูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อตั้งหลัก ในหัวกำลังเรียบเรียงคำพูดให้ฟังดูเป็นกันเองมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในขณะที่ภีมพลนั่งนิ่งรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ

“ระหว่างที่หมั้นหมายกัน ผมอยากขอร้องให้คุณภีมช่วยดูแลและให้เกียรติน้องอายจนกว่าเขาจะเรียนจบได้ไหมครับ ผมไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับน้องอายจะเปลี่ยนไปในรูปแบบไหน แต่ในฐานะที่ผมเป็นพ่อ เอ่อ...หวังว่าคุณคงเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อ”

อาทิตย์สบตาคนที่กำลังจะกลายมาเป็นคู่หมั้นของบุตรสาวอย่างจริงจัง ไม่ใช่ว่าเขาต้องการกีดกันภีมพล เพียงแต่หญิงชายที่อยู่ใกล้ชิดกันนานวันเข้า อาจมีเรื่องผิดพลาดขึ้นมาได้ เขาจึงต้องป้องกันไว้ก่อน อีกทั้งชื่อเสียง และข่าวลือเรื่องความเจ้าชู้ของภีมพลนั่นอีกเล่าที่เขาค่อนข้างหวั่นใจ