บทที่ 9

หากไม่ได้รับการตักเตือนจากซือเจ๋อเยว่ ใครจะไปคิดว่าพวกเขาจะซ่อนจดหมายไว้ในอ่างปลา?

แววตาตื้นตันที่พระชายาผู้เฒ่ามองซือเจ๋อเยว่มากขึ้นกว่าเดิม หากจดหมายเหล่านี้ถูกคนของศาลต้าหลี่หาพบ จวนอ๋องต้องถูกประหารเก้าชั่วโคตร

นางเอ่ยกับเยียนเซียวหราน “รีบทำลายจดหมายพวกนี้ซะ”

เยียนเซียวหรานนำอ่างมาแล้วเผาจดหมายทิ้ง

เขาเพิ่งจะเผาจดหมายเสร็จ องครักษ์ก็เข้ามารายงาน “เรียนเหล่าไท่จวิน คุณชายสาม คนของศาลต้าหลี่มาขอรับ”

ทุกคนหันไปสบตากัน คนของศาลต้าหลี่ช่างรวดเร็วนัก!

หากพวกเขาช้าไปอีกนิด คงได้เกิดเรื่องใหญ่

เยียนเซียวหรานเอ่ยเสียงเข้ม “ท่านย่า ข้าจะออกไปพบคนของศาลต้าหลี่”

เหล่าไท่จวินพยักหน้า

เพียงแต่เยียนเซียวหรานเพิ่งเดินออกจากเรือน เหวยอิ้งหวนก็พาคนเข้ามาพอดี

เขาทำความเคารพเหล่าไท่จวิน “เหล่าไท่จวินโปรดอภัย ที่ข้ามารบกวนกลางดึก เพราะต้องทำตามพระบัญชา”

“ข้าเชื่อว่าเยียนอ๋องจงรักภักดีและกล้าหาญ เขาตายไปในสนามรบ ถือเป็นความสูญเสียของแคว้นต้าฉู่”

เยียนเซียวหรานเอ่ยเสียงเข้ม “จวนเยียนอ๋องเปิดเผยจริงใจ ไม่กลัวถูกสอบสวน”

เหล่าไท่จวินพยักหน้า “ไม่ว่าใต้เท้าเหวยอยากตรวจสอบอย่างไร จวนเยียนอ๋องล้วนให้ความร่วมมือ”

เหวยอิ้งหวนทำความเคารพนางอีกครั้ง จึงได้สั่งให้เจ้าหน้าที่ตรวจค้นจวนอ๋อง

หลังจากสั่งการเสร็จ เขาเห็นซือเจ๋อเยว่นั่งไขว่ห้างแทะเมล็ดแตงโม

เขามองดูอย่างค้นหา เมื่อซือเจ๋อเยว่เห็นเขาหันมอง นางจึงหยิบเมล็ดแตงโมหนึ่งกำพร้อมยื่นให้เขา “จะแทะด้วยกันหรือไม่?”

เมื่อครู่ตอนเขาเพิ่งเข้ามา ซือเจ๋อเยว่มองสำรวจเขาอย่างละเอียด

ตอนที่เยียนเซียวหรานเอ่ยถึงเหวยอิ้งหวน นางยังนึกว่าผู้บัญชาการศาลต้าหลี่เป็นตาแก่เสียอีก นึกไม่ถึงว่าจะเป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ คนหนึ่ง

ดวงตาของเขากลมโตค่อนข้างคล้ายดวงตาสตรี ขนคิ้วดกดำเรียงตัวยาว หน้าผากกว้าง ปลายจมูกกลมมน ดวงตาสุกใส

ผู้ที่มีใบหน้าลักษณะนี้ โดยมากนิสัยเด็ดเดี่ยวเที่ยงตรง

นางนึกว่าเขาจะไม่รับเมล็ดแตงโม แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะยื่นมือมารับเอาไว้ “ขอบพระทัยองค์หญิง”

ซือเจ๋อเยว่ “...”

นางหันมองเขาอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ดูโหงวเฮ้งผิด

เหวยอิ้งหวนชี้ไปที่อ่างเผาจดหมายเมื่อครู่ ซึ่งไม่ทันได้ย้ายออกไป “องค์หญิงรู้หรือไม่ว่าเมื่อครู่ที่นี่เผาสิ่งใดอยู่?”

ซือเจ๋อเยว่ตอบ “ก่อนหน้านี้ตอนข้าเตรียมตัวออกเรือนอยู่ในวัง ได้คัดคัมภีร์คุณธรรมให้เยียนอ๋องหลายฉบับ”

“เดิมทีข้าคิดว่าจะเผาให้เยียนอ๋องพรุ่งนี้ แต่คืนนี้จวนอ๋องกลับถูกล้อม ข้าเลยเผาให้เยียนอ๋องทันที เพื่อให้ท่านปกปักรักษาจวนเยียนอ๋อง”

เหวยอิ้งหวนแทะเมล็ดแตงโมไปด้วย พลางเอ่ยขึ้น “ข้าไม่ค่อยเข้าใจเรื่องคัมภีร์คุณธรรม จึงไม่รู้ว่าให้ผลทางด้านนี้ด้วย”

ซือเจ๋อเยว่ถอนหายใจ “โดยทั่วไปคัมภีร์คุณธรรมไม่ได้ให้ผลใดหรอก แต่คืนนี้หนิวกงกงบุกเข้าจวนอ๋องอย่างดุร้าย ในใจข้าเลยนึกกลัว”

“เมื่อใดที่คนเรากลัว ก็มักอยากขอให้ผีสางเทวาดปกป้อง เวลาอย่างนี้ใครจะไปสนใจล่ะว่าคัมภีร์คุณธรรมได้ผลหรือเปล่า?”

“ใต้เท้าเหวยดูแลศาลต้าหลี่ คิดว่าน่าจะเข้าใจสตรีบอบบางที่มีจิตใจอ่อนแออย่างพวกเราได้ดีที่สุด”

เหวยอิ้งหวน “...”

ก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับซือเจ๋อเยว่มาบ้าง

นางคือทายาทเพียงคนเดียวของอดีตฮ่องเต้ ซึ่งชื่อเสียงในเมืองหลวงไม่ค่อยดีนัก

แต่วันนี้เมื่อได้พบ เขารู้สึกว่านางไม่ค่อยเหมือนกับในข่าวลือ

สัญชาตญาณของเขาบอกว่า สิ่งที่ถูกเผาในอ่างไม่ใช่ของธรรมดา

ทุกคนในจวนเยียนอ๋องล้วนเป็นคนฉลาด เขาจึงคิดจะหาช่องโหว่จากซือเจ๋อเยว่ที่เติบโตมาจากสำนักเต๋าตั้งแต่เด็ก ทว่าดูจากตอนนี้ นางเองก็ฉลาดใช่ย่อย

เขาหันมองซือเจ๋อเยว่ “ได้ยินว่าองค์หญิงอยู่ในสำนักเต๋ามาหลายปี เรียนรู้ศาสตร์ลี้ลับมาหลายแขนง ไม่ทราบว่าองค์หญิงดูโหงวเฮ้งเป็นหรือไม่?”

ซือเจ๋อเยว่พยักหน้า “เป็นแน่นอน ดูจากโหงวเฮ้งของใต้เท้าเหวย ครอบครัวปรองดอง แต่เรื่องแต่งงานกลับพบเจออุปสรรคหลายครั้ง”

“หากข้าดูไม่ผิด ใต้เท้าเหวยเคยไปทาบทามเรื่องแต่งงานอย่างน้อยเจ็ดครั้งแล้ว จนตอนนี้ก็ยังไม่สำเร็จ”

เมื่อเหวยอิ้งหวนได้ยินดังนั้นไม่ใคร่ใส่ใจนัก เพราะเรื่องราวเหล่านี้ของเขา สืบหาจากในเมืองหลวงได้ไม่ยาก

เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ “เช่นนั้นตามความเห็นขององค์หญิง ข้าจะได้แต่งงานเมื่อใดหรือ?”

ซือเจ๋อเยว่นับข้อนิ้วทำนาย จากนั้นเอ่ยขึ้น “หากข้าทำนายไม่ผิด คู่ที่ท่านเพิ่งหมั้นหมายไปน่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอีก”

“ในอนาคตข้างหน้าสามปี ท่านจะไม่ได้แต่งงาน”

เหวยอิ้งหวน “...”

เขาเอ่ยเสียงเรียบ “เกรงว่าครั้งนี้องค์หญิงคงทำนายผิด คู่แต่งงานในครั้งนี้ของข้ามั่นคงมาก”

ซือเจ๋อเยว่หัวเราะ “ข้าทำนายแม่นหรือไม่ เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์เอง”

“แต่ข้าว่าตอนนี้ใต้เท้าเหวยอย่างเพิ่งห่วงเรื่องแต่งงานเลย เป็นห่วงมารดาของท่านก่อนจะดีกว่า”

“ตำแหน่งบิดามารดาบนใบหน้าของท่านอับแสง พรุ่งนี้เช้ามารดาของท่านจะมีเคราะใหญ่...ทางที่ดีตอนนี้ท่านรีบส่งข่าวกลับไป ให้นางอยู่ห่างน้ำไว้จะดีกว่า”

เหวยอิ้งหวนรู้สึกว่านางยิ่งพูดก็ยิ่งลึกลับ แต่กลับไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว

เขาเอ่ยเสียงเข้ม “องค์หญิงทำนายเก่งเช่นนี้ เคยทำนายดวงของตัวเองหรือไม่?”

ซือเจ๋อเยว่ผายมือ “ผู้ทำนายไม่ดูดวงตัวเอง ดังนั้นข้าจึงดูดวงให้ตัวเองไม่ได้”

“ไม่ว่าใต้เท้าเหวยจะเชื่อคำพูดข้าหรือไม่ แต่ข้าขอแนะนำให้ท่านสั่งคนที่ว่ายน้ำเก่งติดตามมารดาท่านเอาไว้จะดีกว่า”

“เพราะอย่างไรหากข้าทำนายพลาดก็ถือเป็นเรื่องดี แต่หากข้าทำนายแม่น ยังพอช่วยชีวิตของมารดาท่านได้”

มุมปากเหวยอิ้งหวนกระตุก “ข้าได้ยินว่าองค์หญิงทำนายชะตาให้หนิวกงกง บอกว่าคืนนี้เขาต้องตายหรือ?”

ซือเจ๋อเยว่พยักหน้า “เขาต้องตายคืนนี้ เพราะเขาทำเรื่องชั่วไว้มากเกินไป”

“คืนนี้เขาบุกเข้ามาในจวนเยียนอ๋อง ล่วงเกินดวงวิญญาณของเยียนอ๋องและเหล่าคุณชาย แม้แต่ยมบาลยังทนดูไม่ได้ ต้องการเอาชีวิตเขา”

เหวยอิ้งหวนไม่เชื่อสิ่งที่นางพูดแม้แต่น้อย

หลายปีมานี้เขาดูแลเรือนจำมาหลายปี ไม่เคยเห็นภูตผีมาก่อน

คืนนี้เขาแค่คิดจะหลอกถามนางเท่านั้น แต่กลับต้องมาฟังนางพูดเรื่องภูตผีอยู่นานสองนาน ทำให้เขาอึดอัดมาก จนขี้เกียจสนใจนาง

ซือเจ๋อเยว่เองก็ไม่โกรธ หันมองเขาแล้วเอ่ยขึ้น “ใต้เท้า เมล็ดแตงโมของข้าแทะหมดแล้ว ที่อยู่ในมือท่าน หากไม่อยากกินให้ข้าได้หรือไม่?”

เหวยอิ้งหวน “...”

เขานึกไม่ถึงจริงๆ ว่านางถึงกับขอเมล็ดแตงโมที่ให้เขาแล้วกลับไปอย่างนี้

เขาวางเมล็ดแตงโมไว้บนโต๊ะตรงหน้านาง แล้วหันหลังจากไป

ซือเจ๋อเยว่มองดูเมล็ดแตงโมตรงหน้าแล้วหัวเราะ นางไม่ได้แทะ แต่กลับใช้กระดาษห่อมันเอาไว้

เมื่อเหล่าไท่จวินได้ยินการสนทนาของซือเจ๋อเยว่และเหวยอิ้งหวน แววตาล้ำลึกกว่าเดิม

นางรอให้เหวยอิ้งหวนออกไปแล้วจึงเอ่ยถาม “พรุ่งนี้เช้ามารดาของใต้เท้าเหวยจะมีอันตรายหรือ”

ซือเจ๋อเยว่พยักหน้า “ใช่เจ้าค่ะ นี่เป็นเรื่องที่ข้าทำนายได้ แต่หากเขาไม่เชื่อ ข้าก็จนปัญญา”

เหล่าไท่จวินหันมองซือเจ๋อเยว่ นางดูบอบบางอ่อนโยน อย่างไรก็ดูไม่เกี่ยวข้องกับนักพรตที่มีบารมีแก่กล้าสักนิด

ทว่าคืนนี้ซือเจ๋อเยว่สามารถทำนายตำแหน่งของจดหมายได้ ทำให้นางรู้ว่าซือเจ๋อเยว่ไม่ธรรมดา

เหล่าไท่จวินกับมารดาของเหวยอิ้งหวนพอรู้จักกันบ้าง หากเป็นเมื่อก่อน นางคงให้คนไปแจ้งเรื่องนี้แก่มารดาของเหวยอิ้งหวน

แต่ยามนี้จวนเยียนอ๋องถูกล้อม พวกนางเองก็แทบเอาตัวไม่รอด ต่อให้นางอยากช่วยก็จนปัญญา

นางจึงถอนหายใจเสียงค่อย