เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 17
บทที่เกี่ยวข้อง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 18
เหล่าไท่จวินตกใจ เยียนเซียวหรานรีบประคองนางแล้วพูดว่า “ท่านย่า องค์หญิงอัญเชิญวิญญาณได้ขอรับ” “คราวก่อนที่หน้าประตูวัง ข้าได้พบพี่ใหญ่ด้วย” เนื่องจากวิญญาณของเยียนอ๋องซื่อจื่อที่เขาเห็นนั้นไม่สมบูรณ์ ความคิดยุ่งเหยิง จึงชี้ชัดได้ว่าก่อนสิ้นลมต้องได้รับความทรมานสุดแสน สภาพที่น่าสังเวชของเยียนอ๋องซื่อจื่อนั้น เขาไม่อยากเอ่ยต่อหน้าเหล่าไท่จวิน ด้วยกลัวนางตรอมใจ เหล่าไท่จวินดวงตาแดงระเรื่อ นางรีบถามซือเจ๋อเยว่ “หากองค์หญิงอัญเชิญวิญญาณท่านอ๋องได้จริง ข้าจะมองเห็นเขาหรือไม่?” ซือเจ๋อเยว่พยักหน้า “ได้เห็นแน่ เพียงแต่...” นางเบนสายตาส่งสัญญาณไปทางเยียนเซียวหราน เขาถอนหายใจพลางเอ่ย “ครั้งนั้นองค์หญิงอัญเชิญวิญญาณของพี่ใหญ่มา สภาพของเขาไม่ดีนัก” “พวกเราจึงไม่อาจรู้ได้ว่าเสด็จพ่อจะเป็นอย่างไร อีกทั้งสุขภาพของท่านย่ามิสู้ดี...” “ข้ารับไหว” เหล่าไท่จวินพูดแทรกแล้วยืนยันว่า “ข้าไม่ได้อ่อนแอปานนั้น” “ในสถานการณ์เช่นนี้ ขอเพียงข้าได้เห็นเสด็จพ่อของเจ้าอีกครั้งก็ดีใจแล้ว” ซือเจ๋อเยว่มองหน้าเยียนเซียวหรานแล้วเริ่มเตรียมการ “ตกลงตามนี้ ข้าจะรอฟ้าม
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 19
วิญญาณของเยียนอ๋องมีความเสถียรและมีสติกว่าวิญญาณของเยียนอ๋องซื่อจื่อที่ประตูวัง เยียนอ๋องโค้งคำนับให้ซือเจ๋อเยว่แบบสุดซึ้งพลางเอ่ย “ขอบพระทัยองค์หญิงที่ช่วยดูแลจวนเยียนอ๋องในช่วงนี้ น้ำพระทัยใหญ่หลวง เกรงว่ากระหม่อมได้ตอบแทนชาติหน้าแล้ว” แม้เขาตายแล้วจะเข้าสู่ยมโลกทันที แต่เขาได้ยินเรื่องที่ซือเจ๋อเยว่ได้รับเลือกให้แต่งงานกับบุตรชายผู้ล่วงลับและเรื่องราวต่างๆ ของนางจากอินชา เหล่าไท่จวินและเยียนเซียวหรานรู้เพียงว่าซือเจ๋อเยว่ทำนายชะตาและดูโหงวเฮ้งเป็น แต่ไม่ล่วงรู้ความสามารถอื่นของนาง แต่เยียนอ๋องได้ยินเรื่องราวของนางจากอินชา ทั้งยังรู้ว่านางเก่งกาจทักษะเวทสำนักเต๋า แม้แต่อินชายังเกรงกลัวนางไม่น้อย ซือเจ๋อเยว่คำนับตอบพลางเอ่ย “เสด็จพ่อโปรดอย่าเกรงใจ เมื่อข้าแต่งเข้าจวนอ๋องแล้วย่อมกลายเป็นคนของจวนอ๋อง” “ระหว่างคนในครอบครัวไม่ต้องมากพิธี วันนี้ข้าอัญเชิญเสด็จพ่อมาเพราะอยากทราบว่าเกิดอะไรขึ้นที่ช่องเขากรงเสือ?” เยียนอ๋องทวนความจำ “หลังจากได้รับพระราชโองการ ข้าได้นำทัพทหารแลม้าออกสู้ศึกกับชาวเผ่าต๋าต๋าหลายต่อหลายครั้ง” “กลับพบว่ารถขนเสบียงอาหาร
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 20
สงครามครั้งนี้ เยียนอ๋องเป็นจอมทัพทหารบก ทหารและม้าทั้งหมดอยู่ภายใต้บัญชาของเขา กองทัพทรงพลังที่สุดยังคงเป็นกองทัพหย่งอันของเยียนอ๋อง ครานี้ฮ่องเต้เจาหมิงกลับส่งขุนนางพลเรือนมาเป็นผู้ควบคุมทัพ อำนาจของผู้ควบคุมทัพเหลือล้น สามารถจำกัดเยียนอ๋องได้ เยียนอ๋องพูดได้ไม่เต็มปาก แต่เยียนเซียวหรานรู้ดีว่าในสมรภูมิครั้งนี้ เยียนอ๋องจะต้องถูกควบคุมไว้ทุกครั้ง แม้ว่าทางใต้มีชาวเผ่าต๋าต๋าหลายแสนคน เยียนเซียวหรานย่อมรู้ถึงประสิทธิภาพของกองทัพหย่งอันและในสงครามปกติไม่มีทางถูกกวาดล้างทั้งกองทัพ ยังมิได้เอ่ยถึงว่าครั้งนี้ต้าฉู่ยังรวบรวมกองทัพชายแดนกว่าหนึ่งแสนห้าหมื่นนายมาเป็นทัพเสริม ในยามที่เยียนอ๋องนำทัพหย่งอันเข้ากวาดล้างก็ได้สังหารชาวเผ่าต๋าต๋าในจำนวนที่เท่ากำลังพล หลังจากที่พวกเขาพลีชีพ กองทัพของผู้ควบคุมทัพจึงบุกเข้ามาไล่ล่าสังหารชาวเผ่าต๋าต๋าที่บาดเจ็บหนักจนปราชัยและถอนทัพออกจากช่องเขากรงเสือ ชายแดนบังเกิดสันติภาพชั่วคราว ซือเจ๋อเยว่กล่าวด้วยน้ำเสียงวิเคราะห์ “เสด็จพ่อนำกองทัพหย่งอันสู้จนตัวตายในช่องเขากรงเสือซึ่งทำให้ศัตรูบาดเจ็บหนัก”
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 21
ซือเจ๋อเยว่เลิกคิ้วขึ้นเอ่ย “ข้าเป็นบุตรสาวของเสด็จพ่อ ย่อมต้องเหมือนเขาเป็นธรรมดา”ทั้งสามรวมตัวกันปรึกหาหารือแผนรับมือสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้าสุดท้ายจึงตัดสินใจดำเนินการตามแผนที่ได้ตกลงไว้ก่อนหน้าแล้ว โดยชิงโจมตีก่อนเพื่อล่อให้ศัตรูมาติดกับทว่าการเคลื่อนไหวจำต้องเป็นไปโดยระมัดระวังมากขึ้น บัดนี้จวนเยียนอ๋องไม่อาจเลินเล่อได้อีกต่อไปเหล่าไท่จวินอายุอานามก็มากแล้ว หลังจากนางได้พบเยียนอ๋อง ร่างกายก็เริ่มทรุดจนฝืนไม่อยู่ ซือเจ๋อเยว่จึงพานางกลับไปพักผ่อนยังห้องหับเมื่อซือเจ๋อเยว่เดินออกมา ก็พบเยียนเซียวหรานยืนอยู่ภายนอก เห็นได้ชัดว่ากำลังรอนางอยู่เหตุเพราะเรื่องถุงเงินทำให้นางยังไม่อยากจะอยู่ลำพังสองต่อสองกับเขานัก จึงคิดจะหลีกลี้ออกมาราวกับมองไม่เห็นเขาเขาค่อยๆ เอ่ยขึ้นมา “องค์หญิงยังมิได้พบพี่ชายใหญ่เลยใช่หรือไม่?”ซือเจ๋อเยว่ร้อง “อ้อ” ออกมาคำ ก่อนจะตอบ “ยังไม่ได้พบเลย”เยียนเซียวหรานมองนางพลางเอ่ย “เช่นนั้นข้าจะพาองค์หญิงไปพบเขาเอง”ซือเจ๋อเยว่ชะงักไปครู่ ส่วนเขาเดินนำทางไปแล้ว เธอนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเกาหัวเดินตามเขาไปเยียนอ๋องซื่อจื่อสิ้นชีพไปก็นานแล้ว จะ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 22
วันนี้เมื่อเหวยอิ้งหวนกลับจากวังหลวงมายังศาลต้าหลี่ หนีจ้าน[1]เส้าชิงก็ตรงเข้ามาหาพลางเอ่ย “เรื่องที่ใต้เท้าให้ข้าสืบมีความคืบหน้าแล้วขอรับ”พูดจบเขาก็ส่งม้วนกระดาษให้กับเหวยอิ้งหวนหนีจ้านอายุอานามมากกว่าเหวยอิ้งหวนถึงสิบปี ทั้งยังทำงานที่ศาลต้าหลี่แห่งนี้มานานกว่าเหวยอิ้งหวนอีกด้วยเหวยอิ้งหวนถูกส่งตรงลงมารับตำแหน่งซื่อชิง[2]แห่งศาลต้าหลี่ คราแรกหนีจ้านไม่ได้ยอมรับนับถือเขานักทว่าหลังคลี่คลายคดีความไปไม่น้อยหนีจ้านก็ยอมรับความสามารถของเหวยอิ้งหวนจากใจจริง บัดนี้ทั้งสองจึงเข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยแล้วเหวยอิ้งหวนเปิดม้วนกระดาษออกดู พินิจดูอย่างละเอียดแล้วเรือนคิ้วก็พลันขมวดมุ่นหนีจ้านเอ่ยถาม “ใต้เท้าเองก็รู้สึกมีสิ่งใดมิชอบมาพากลใช่หรือไม่?”เหวยอิ้งหวนกล่าวเสียงเคร่ง “การรบทัพจับศึกนี้ มีเยียนอ๋องเป็นผู้นำทัพ เขานำทัพทหารม้าบุกตะลุยจนตัวตายบริเวณรอบนอกช่องเขากรงเสือ”“ทว่าเยียนอ๋องซื่อจื่อถูกพบตายในหุบผาห่างจากช่องเขากรงเสือราวหนึ่งร้อยลี้ เมื่อครั้นพบตัว ร่างก็ได้ถูกสัตว์ป่ากัดกินไปเสียแล้ว”“กองทัพเหล่าอื่นๆ มีเสียหายบ้าง ทว่ามิมาก ภายใต้การคุมทัพของผู้ควบคุมทัพพวกเขาตีโ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 23
เมื่อพวกเขาแยกย้ายกันไปแล้ว เหวยอิ้งหวนจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าซือเจ๋อเยว่ได้ตั้งโต๊ะเอาไว้หน้าประตูใหญ่จวนเยียนอ๋องเหนือโต๊ะมีผ้าขาวแขวนเอาไว้ เนื้อความบนผ้าขาวเขียนเอาไว้ว่า “แม่นยำดั่งเทพทายทัก มีเสนอล้วนสนอง”เหวยอิ้งหวน “…”เขาหลงเชื่อลูกไม้ของนางเข้าแล้ว!เมื่อซือเจ๋อเยว่เห็นเขาก็ยิ้มทักทาย “ใต้เท้าเหวย อยากลองให้ข้าทำนายโชคชะตาให้หรือไม่?”โคมไฟที่แขวนเอาไว้บนประตูร่อนลมส่องสะท้อนไปบนใบหน้าของนาง ทำให้สีหน้าของนางมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าปกติไม่น้อย โดยเฉพาะดวงตาคู่โตที่สุกใสเปล่งประกายยามค่ำคืนเช่นนี้ นางดูราวกับภูตพรายพราวสเน่ห์ ชวนใหลหลงกระชากจิตใจเหวยอิ้งหวนสงบจิตสงบใจแล้วจึงเดินไปหานางพลางกล่าว “องค์หญิงกำลังทำสิ่งใดอยู่หรือ?”ซือเจ๋อเยว่ตอบตามตรง “เช่นที่ใต้เท้าเหวยเห็น ข้าทำนายโชคชะตาให้ผู้คนอยู่”ประกายนัยตาของของเหวยอิ้งหวนหรี่ลง “ฝ่าบาทมีพระราชโองการให้ปิดล้อมจวนเยียนอ๋อง องค์หญิงทำเช่นนี้ มิใช่ว่าไม่ค่อยเหมาะสมหรอกหรือ?”ซือเจ๋อเยว่เอ่ยถามด้วยงวยงง “พระราชโองการของเสด็จอาบอกห้ามไม่ให้ผู้ใดในจวนเยียนอ๋องออกไปด้านนอก ทว่าข้าก็มิได้ออกไปจากจวน”“ขอถามใต้เท้าเหวยหน่อ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 24
กระบี่ในมือของเยียนเซียวหรานสะท้อนแสงเงินเย็นเยือก สายตาเย็นชาหรี่ลง “หากเจ้ากล้าทำร้ายองค์หญิงแม้เพียงนิด ข้าจะต้องให้เจ้าถูกกุดหัวทั้งเป็นให้จงได้”ทั้งร่างของเขาอาบเอิบด้วยจิตสังหาร เปี่ยมรัศมีหาญกล้าสามารถ เส้นผมสีดำพลิ้วไหวตามสายลม ในค่ำคืนเช่นนี้ราวกับเทพสังหารมาเยือนโลกมนุษย์ก็มิปานซือเจ๋อเยว่เห็นท่าทีของเขาแล้วก็เกิดประหลาดใจ คล้ายว่าเขากำลังโกรธเคือง?เหวยอิ้งหวนเอ่ยถาม “เจ้าเป็นใคร? เหตุใดจึงบุกเข้ามาในจวนเยียนอ๋องกลางดึกเช่นนี้?”ชายชุดดำหาได้สนใจเขาแม้แต่นิด คมกระบี่ค่อยๆ กรีดลงบนคอของซือเจ๋อเยว่พลางขู่ “ข้าจะนับถึงสาม หากพวกเจ้ายังมิหลีกไป ก็เตรียมเก็บศพนางได้เลย!”พูดจบก็เริ่มนับ “หนึ่ง!”ซือเจ๋อเยว่เริ่มโอดร้อง “ฮือๆ” ขึ้นมา “พวกเจ้าถอยไปเร็ว ถอยไป ข้ามิอยากตาย!”เยียนเซียวหรานเห็นนางร้องไห้เสียงแผ่วเช่นนั้น เรือนคิ้วก็ขมวดขึ้นน้อยๆ แม้ยามปกตินางจะดูแข็งแกร่งเพียงใด ทว่าท้ายที่สุดก็เป็นเพียงแม่นางน้อยอายุสิบกว่าปีเท่านั้นจะเกิดกลัวก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเขาโบกมือเป็นนัยให้องครักษ์ของจวนอ๋อง เหล่าองครักษ์จึงได้ถอยห่างเปิดทางออกชายชุดดำเห็นว่าเหวยอิ้งหวนยังคงยืนขว
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 25
วันนี้หลังจากเขามาถึงจวนเยียนอ๋องแล้ว ยังไม่ทันได้ลงมือทำสิ่งใด ก็ถูกเยียนเซียวหรานพบเข้าเสียก่อนจากนั้นก็เป็นการเอาชีวิตรอด ตลอดต้นจนจบล้วนไม่มีผู้ใดเข้าใกล้เขาเลย นอกเสียจากซือเจ๋อเยว่หรือว่า...จดหมายฉบับนั้นจะเป็นซือเจ๋อเยว่ใส่เข้ามา?เขามองนางด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ซือเจ๋อเยว่เพียงแค่เลิกคิ้วให้เขาน้อยๆ แล้วกระพริบตาปริบๆ อีกครั้งทีแม้ว่านางจะไม่ได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใด ทว่าชายชุดดำก็เข้าใจได้โดยไม่ต้องสงสัยว่านางกำลังด่าเขาว่า “โง่เง่า!”ชายชุดดำ “...”เขาเองก็อยากจะด่ากลับไปเช่นกัน หากแต่ร่างกายของเขาเย็นเฉียบเสียจนพูดอะไรไม่ออกแม้แต่ประโยคคำเดียวแล้วเหวยอิ้งหวนเปิดจดหมายออกพึ่งพาแสงจากโคมไฟอ่านจนจบอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขานิ่งค้างไปซือเจ๋อเยว่เอ่ยถาม “ใต้เท้าเหวย ในจดหมายเขียนไว้ว่าอย่างไรหรือ?”เหวยอิ้งหวนหาได้ตอบคำถามของนาง เพียงกล่าว “ค่ำคืนนี้ทำองค์หญิงตกพระทัยเสียแล้ว”ว่าจบก็หันกล่าวกับเจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างเคียง “พาเหล่าผู้ต้องสงสัยกลับไปยังศาลต้าหลี่”เมื่อเจ้าหน้าที่จับชายชุดดำมัดเอาไว้แล้ว ก็ลากเขาขึ้นมาจากพื้น ยามที่ชายชุดดำถูกลากตัวออกไปเขาก็ยังคงถลึงตาจ
บทล่าสุด
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 357
ตลอดทาง เขากลับทำให้ตัวประหลาดนั่นไม่ต้องครุ่นคิดอีก วิ่งไล่ตามชื่อปาเลี่ยไปทันทีในระหว่างที่ซือเจ๋อเยว่กำลังพูด ตัวประหลาดก็ได้โจมตีชื่อปาเลี่ยหลายรอบแล้วชื่อปาเลี่ยในเวลานี้ได้สติกลับคืนมาอย่างสมบูรณ์แล้ว กลัวว่าจะช่วยชีวิตเขาไม่ได้ เขาจำต้องคิดหาหนทางช่วยเหลือตัวเองศักยภาพของร่างกายเขาถูกกระตุ้นจนถึงขีดสุด ไม่นึกเลยว่าเขาจะหลบการโจมตีนับครั้งไม่ถ้วนของตัวประหลาดได้อย่างหวุดหวิดเขาในเวลานี้พลางร้องอย่างสิ้นหวัง พลางหลบอย่างบ้าคลั่ง กลายเป็นเจ้าอ้วนที่คล่องแคล่วที่สุดในใต้หล้านี้ได้สำเร็จเมื่อซือเจ๋อเยว่มองเห็นท่าทางที่ตกอยู่ในอันตรายของเขา ทั้งรู้สึกว่าเขาน่าสงสาร แล้วก็อยากจะขำอีกด้วย เนื่องจากตอนที่เขาหลบ เรียกได้ว่าไม่ได้สนใจภาพลักษณ์เลยสักนิดนางกล่าวกับเยียนเซียวหราน “ถึงแม้ในหนังสือจะไม่ได้บอกวิธีการที่สามารถสังหารตัวประหลาดประเภทนี้เอาไว้ สิ่งของบนโลกใบนี้อยากจะให้หายไปก็มีเพียงสองวิธี”“หนึ่งคือการโจมตีทางกายภาพ อีกอย่างก็คือการโจมตีแบบลี้ลับ”“ในเมื่อการโจมตีทางกายเมื่อครู่นี้ไม่ได้ผล เช่นนั้นก็ต้องลองการโจมตีแบบลี้ลับดูเสียหน่อย”ครั้งก่อนนางวาดยันต์สำรองเอาไว
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 356
ตอนนี้สิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขา ก็คือสัตว์ยักษ์สีแดงที่สูงประมาณหนึ่งจั้งตัวหนึ่งสัตว์ยักษ์ตัวนั้นมีดวงตาสีดำที่คล้ายกับระฆัง ไม่มีคิ้ว ไม่มีขนตาจมูกมีเพียงรูจมูกสองรู ปากไม่มีริมฝีปาก ปรากฏให้เห็นฟันแหลมคมเต็มปาก ภายใต้ฟันอันแหลมคม เวลานี้ยังมีของเหลวสีเหลืองไหลย้อยออกมาเพียงแค่พวกนี้ก็พอทนแล้ว ร่างกายของเขายังมีตุ่มสีแดงเต็มตัวตุ่มพวกนั้นห้อยอยู่บนร่างกายของสัตว์ยักษ์ ปกคลุมร่างกายของมันที่เดิมทีเต็มไปด้วยขนสีดำ มองดูน่าสะอิดสะเอียนเป็นอย่างยิ่ง ซือเจ๋อเยว่ที่คิดว่าตัวเองเป็นคนมีความรู้กว้างขวางมาโดยตลอด กลับเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนขนาดนี้ชื่อปาเลี่ยร้องออกมาอย่างอดไม่ได้ “นี่มันตัวบ้าอะไรกันเนี่ย!”นี่เป็นคำถามที่เยี่ยมมากจริง ๆ ซือเจ๋อเยว่เองก็อยากรู้เช่นกันว่านี่มันคือตัวบ้าอะไรสัตว์ยักษ์ที่กำลังน้ำลายไหลตัวนั้นเดินมุ่งหน้าเข้ามาหาพวกเขา ทันทีที่มันเข้าใกล้ กลิ่นคาวกลุ่มนั้นก็รุนแรงขึ้นซือเจ๋อเยว่สะอิดสะเอียนจนอยากอ้วก!ตอนที่เยียนเซียวหรานมองเห็นสัตว์ยักษ์ตัวนั้น เสียงเตือนภายในใจของเขาก็ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่งตอนที่สัตว์ยักษ์ตัวนั้นเดินเ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 355
นางมีแววตาเปล่งประกายล้ำลึก “ช่างเป็นฝีมือที่สูงส่งยิ่งนัก!” เยียนเซียวหรานมองนาง นางจึงเอ่ยต่อ "ฟ้าคือหยาง ดินคือหยิน ยามหยินหยางกลับตาลปัตร สรรพสิ่งพลิกผัน กฎแห่งฟ้าดินถูกตัดขาด!" “แต่สิ่งใดที่หลอกลวงได้ชั่วคราว ย่อมไม่อาจปิดบังไปชั่วชีวิต!” “เหล่าดวงวิญญาณผู้ซื่อสัตย์แห่งสนามรบ ท่านทั้งหลายที่คืนสู่แผ่นดิน ณ ที่แห่งนี้ โปรดร่วมมือกับข้ากำจัดภาพลวงที่ปกคลุมโลกใบนี้ จงสลายม่านมายา! ทำลายมันเสีย!” นางฟาดฝ่ามือลงกับพื้นดิน สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งสี่ทิศ เสียงแตกร้าวดังมาจากรอบทิศ ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น พื้นดินสีดำสนิทรอบตัวก็พลันหายไป อาการหายใจที่ยากลำบากบัดนี้กลับมาเป็นปกติ ต้นไม้ที่เคยหายไปปรากฏขึ้นอีกครั้ง ทว่ามันกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายและความเสื่อมสลาย ขุนเขาเช่นนี้ หาได้มีภาพของทัศนียภาพอันงดงามเหนือจินตนาการอย่างที่ชื่อปาเลี่ยที่เคยบอกเอาไว้ไม่ แต่สิ่งที่อยู่เบื้องหน้ากลับเป็นดินแดนรกร้างที่ไร้ซึ่งชีวิต! เกรงว่าภาพที่เยียนอ๋องเห็นในอดีตก็คงจะเป็นเพียงภาพมายาเท่านั้น เพียงแค่นางยังไม่เข้าใจเหตุผล ผู้ที่วางค่ายกลนี้ เหตุใดจึงต้องสร้างภาพลวงเช่น
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 354
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใดที่อากาศโดยรอบเริ่มบางเบาจนผิดปกติ พวกเขาเพียงแค่เดินตามปกติ แต่กลับรู้สึกหายใจติดขัด ชื่อปาเลี่ยอ้าปากหอบหายใจ พลางเอ่ยด้วยความตระหนก “นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่ เหตุใดข้าหายใจไม่ออก?” ซือเจ๋อเยว่เอ่ยเสียงเบา “เราก้าวเข้าสู่ค่ายกลของผู้อื่นแล้ว” ชื่อปาเลี่ยเอ่ยด้วยความสงสัย “แต่เมื่อครู่ยามที่เข้ามา ท่านได้ทำลายค่ายกลไปแล้วไม่ใช่หรือ?” ซือเจ๋อเยว่ตอบไป “นี่คือค่ายกลซ้อนค่ายกล ผู้วางค่ายกลนี้ร้ายกาจอย่างยิ่ง ฝีมือในด้านค่ายกลไม่ได้ด้อยกว่าข้าเลย” “แม้แต่ยามที่ก้าวเข้ามาครั้งแรก ข้าเองก็ยังไม่พบสิ่งผิดปกติ” “ในเมื่อเราตกเข้ามาแล้ว ยามนี้สิ่งที่ต้องทำคือหาทางทำลายค่ายกลนี้” ชื่อปาเลี่ยรีบถาม “ทำอย่างไรจึงจะทำลายได้?” ซือเจ๋อเยว่กวาดตามองโดยรอบแล้วเอ่ยขึ้น “หากต้องการทำลายต้องหาแกนกลางค่ายกลให้พบ ขอเพียงหามันเจอ การทำลายค่ายกลนี้ก็จะเป็นเรื่องที่ง่ายดายอย่างยิ่ง” “ส่วนเรื่องที่ว่ามันอยู่ที่ใด ยามนี้ข้าเองก็ยังไม่แน่ชัด เราต้องหาต่อไป” ยิ่งพวกเขาก้าวไปข้างหน้าเท่าใด ก็ยิ่งรู้สึกว่าการหายใจยากลำบากเท่านั้น พื้นดินรอบตัวกลายเป็นสีดำไหม้ ฟ้า
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 353
ราชครูมองเห็นโชคชะตาของจวนหนิงกั๋วกงกระจัดกระจาย ก่อนที่มันจะรวมตัวขึ้นอีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เขายกนิ้วขึ้นคำนวณบางสิ่ง แต่เมื่อได้ผลลัพธ์ เขากลับแย้มยกริมฝีปากแล้วเอ่ยด้วยความไม่พอใจ “นี่มันตัวอันใด!” เด็กรับใช้สำนักเต๋าชุดเขียวที่คอยรับใช้อยู่ข้างกายเอ่ยถาม “ท่านราชครู เป็นอันใดไปหรือขอรับ?” ทว่าราชครูกลับตอบไม่ตรงคำถาม “ทุกสิ่งในโลกนี้ ล้วนมีเหตุและผลของมัน” “มีบางเรื่องที่ข้าสามารถแทรกแซงได้ แต่บางเรื่องต้องปล่อยให้นางเป็นผู้จัดการเอง” “นางคนนั้นมีชะตาชีวิตที่แตกต่างจากผู้อื่น เมื่อยามทุกข์ก็ทุกข์อย่างแท้จริง” “แม้ข้าจะสงสารนางเพียงใด แต่เรื่องบางเรื่องก็มีแต่นางที่ต้องเผชิญด้วยตนเอง” เด็กรับใช้สำนักเต๋าชุดเขียวเอ่ยถาม “ท่านกำลังเอ่ยถึงชะตากรรมใดกัน? หรือว่าท่านกำลังเป็นห่วงศิษย์พี่หญิง?” ราชครูหยิบไม้ขนไก่ข้างตัวขึ้นมาแล้วหวดลงไปที่หลังของเด็กรับใช้สำนักเต๋าชุดเขียวทันที “ผู้ใดสนใจนางกัน?!” “ชะตาชีวิตของนางเป็นชะตาที่ต้องตาย แม้แต่มหาเทพเซียนมาเองก็ไม่อาจช่วยนางได้!” “ตลอดหลายปีมานี้ เป็นเพราะนาง ข้าแก่ขึ้นไปตั้งเท่าใด ข้าจะไปสนใจนางเ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 352
ดังที่ซือเจ๋อเยว่คาดการณ์ไว้ อดีตหนิงกั๋วกงพลันกระอักเลือดออกมา เขาเอ่ยขึ้นมาอย่างเคียดแค้น “ซือเจ๋อเยว่!” ตลอดหลายวันผ่านมานี้ เขาทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อรักษาโชคชะตาของจวนหนิงกั๋วกง สมบัติวิเศษล้ำค่าที่เขาเสาะหามานานหลายปีล้วนถูกใช้ไปจนหมดสิ้น จึงจะประคับประคองไว้ได้อย่างยากลำบาก ครั้งก่อนที่ไป๋จื้อเซียนบุกเข้าไปยังห้องลับ และกลืนกินดวงวิญญาณของบรรพบุรุษคนสุดท้ายที่ยังหลงเหลืออยู่ ก็ทำให้อดีตหนิงกั๋วกงเริ่มรู้สึกถึงความสั่นคลอนของพลัง แม้เวลานั้นสถานการณ์จะอันตราย แต่ค่ายกลใหญ่แห่งชายแดนยังไม่ถูกทำลายโดยสมบูรณ์ หากสามารถจัดการพลังที่หลงเหลือได้อย่างเหมาะสม ก็ยังสามารถต่อเวลาของโชคชะตาในจวนหนิงกั๋วกงออกไปได้อีกระยะหนึ่ง ด้วยเหตุนี้เมื่อรู้ว่าซือเจ๋อเยว่และเยียนเซียวหรานออกจากเมืองหลวง เขาจึงเร่งวางแผนเพื่อกำจัดพวกเขาให้สิ้นซาก เดิมทีเขาคิดว่าหากสามารถสกัดซือเจ๋อเยว่และเยียนเซียวหรานเอาไว้ที่ด่านอวิ๋นหลิ่งได้ ทุกอย่างก็จะไม่มีปัญหา ทว่าเมื่อครู่ เขาได้รับสารลับจากนกพิราบส่งข่าวจากด่านอวิ๋นหลิ่ง ข้อความในจดหมายบอกเอาไว้ว่าที่ด่านอวิ๋นหลิ่งนั้น เกิดหิมะตกหนัก
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 351
ดังนั้น เขาจึงเปลี่ยนจากบุรุษผู้ซื่อสัตย์ กลายเป็นคนหยาบกระด้างและไม่สนใจเหตุผลใด ๆ อีกต่อไป เขาชินเสียแล้วกับสายตาของผู้คนที่มองเขาปานสิ่งสกปรก เขาใช้ชีวิตอย่างเมามายไร้จุดหมายไปวัน ๆ แต่เมื่อวาน ยามที่ไป๋จื้อเซียนคิดจะสังหารเขา ซือเจ๋อเยว่กลับทุ่มเทสุดกำลังเพื่อช่วยชีวิตเขา ยิ่งไปกว่านั้นแววตาที่นางใช้มองเขา ก็หาได้แตกต่างไปจากการมองคนอื่นไม่ ไม่มีแม้เพียงเศษเสี้ยวของความดูแคลน เขาจึงรู้สึกว่าสตรีในโลกนี้ ใช่ว่าทุกคนจะเป็นเช่นมารดาหรือสตรีที่เขาเคยหมายปองในอดีต เขากระแอมเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “คุณชายสาม หลังจากเรื่องนี้จบแล้ว ท่านพอจะพาข้าไปเมืองหลวงได้หรือไม่?” เยียนเซียวหรานรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “เจ้าคิดจะไปเมืองหลวง?” ชื่อปาเลี่ยตอบไป “ใช่ขอรับ ข้าไม่อยากอยู่ที่ชายแดนอีกต่อไปแล้ว ที่นี่ทุกคนล้วนรู้เรื่องของข้า หากข้าไม่เลือกเป็นอันธพาลก็ต้องเป็นเพียงคนไร้ค่า” “แต่ข้าไม่อยากเป็นอันธพาลและไม่อยากเป็นคนไร้ค่า ข้าเพียงแค่อยากเป็นคนธรรมดา” “ข้าต้องการพึ่งพาความสามารถของตนเอง มีชีวิตที่ดี และแต่งงานกับสตรีดี ๆ สักคน เพื่อใช้ชีวิตอย่างปกติสุข” เยียนเซียวหรานเอ่ย
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 350
คำพูดประโยคนี้เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบรับอย่างไรเพียงแต่เขายังจับใจความสำคัญได้อย่างหนึ่ง “วันแต่งงานวันนั้นท่านก็อยากจะลูบคลำข้าแล้ว?”ซือเจ๋อเยว่กล่าวแก้ไข “ไม่ใช่ว่าอยากลูบคลำเจ้า เพียงแค่คิดว่าขาของเจ้าทั้งยาวทั้งตรง น่าดูจริง ๆ จึงอยากจะลูบสักครั้ง”เยียนเซียวหราน “...เขาคิดว่านางเป็นคนที่มีความสามารถ ไม่คิดเลยว่าจะมีความคิดแบบนี้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วซือเจ๋อเยว่กล่าวอีกครั้ง “ตอนหลังจำเจ้าได้ กลัวว่าเจ้าจะเอามีดฟันข้า ต่อให้ในใจมีความคิดมากกว่านี้ ก็ทำได้เพียงข่มเอาไว้เท่านั้น”เยียนเซียวหรานกล่าวอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ท่านทำเรื่องแบบนั้นออกมาแล้ว ไม่คิดเลยว่ายังจะกลัวข้าลงมืออีก”“ต่อให้ข้าลงมือ ก็ทำอะไรท่านไม่ได้หรอกกระมัง? เรื่องแบบนั้นอย่างไรเสียก็น่าอาย ข้าไม่สามารถบอกใครได้ ก็เหลือแค่อดทนไว้เท่านั้น”ซือเจ๋อเยว่เม้มริมฝีปากยิ้มบาง ๆ ทีหนึ่ง “พูดถูกต้อง แต่หลังจากเกิดเรื่องครั้งนั้นขึ้นเจ้าก็ดุจริง ๆ นี่นา!”เยียนเซียวหรานค้อนนางทีหนึ่ง “หากมีคนฉวยโอกาสตอนท่านไม่ระวังตัว ทำเรื่องแบบนั้นกับท่าน ท่านจะไม่โมโหหรือ?”ซือเจ๋อเยว่หดคอ “โมโหนั่นเป็นเรื่องแน่อยู่แล้ว ข้า...
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 349
“สิ่งชั่วร้ายนั่นไม่มายังพอไหว ทันทีที่มาก็จะเอาชีวิตของพวกมันเสีย”นางมีความมั่นใจต่อค่ายกลที่ตนเองวาดมาก โดยเฉพาะในเวลานี้ พวกเขายิ่งต้องเก็บสะสมพลังงานเอาไว้เยียนเซียวหรานพยักหน้าเบา ๆ ทีหนึ่ง นอนลงไปแล้วกอดนางเอาไว้ในอ้อมกอดหลวม ๆนางเงยหน้าขึ้นหันหน้ามองเขา เขากล่าวเสียงอ่อนโยน “ท่านนอนให้สบายเถอะ รักษาสุขภาพให้ดีขึ้น เรื่องพวกนี้ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ต่างก็ต้องพึ่งพาท่าน”นับตั้งแต่เขาสารภาพรักกับนางครั้งก่อน ตอนที่ซือเจ๋อเยว่อยู่ตามลำพังกับเขาก็มักจะมีความไม่สบายใจเกิดขึ้นบัดนี้นางคิดว่าเขาได้ช่วยชีวิตนางมาหลายครั้งแล้ว ทั้งสองคนเคยมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยามาก่อนเช่นกัน หากนางเขินอายจนเกินไปก็จะยากที่จะพูดนางคิดว่าไม่สู้ถือโอกาสในคืนนี้คุยเรื่องนี้ให้ชัดเจนไปเลยนางจึงกล่าว “คือว่า...ชีวิตของข้าในตอนนี้ผูกไว้กับเจ้า หากพูดว่าชอบเจ้าในเวลานี้ เหมือนว่ากำลังพยายามประจบเอาใจเจ้า”“ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยชอบใครมาก่อน ไม่รู้ว่าการชอบเป็นความรู้สึกแบบใด”“แต่ว่ามีข้อหนึ่งที่ข้าสามารถแน่ใจได้ ข้าไม่ได้รังเกียจที่ใกล้ชิดกับเจ้า บางทีนี่อาจจะเป็นความชอบก็ได้”“สุขภาพของข้าเป็
