เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 87
บทที่เกี่ยวข้อง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 88
เวลานั้นนางไม่เข้าใจสถานการณ์ในเมืองหลวง และตอนนั้นวิธีการออกจากวังหลวงที่ดีที่สุดของนางก็คือแต่งงานเข้าจวนเยียนอ๋อง ด้วยเหตุนี้ตอนนั้นนางจึงปฏิเสธข้อเสนอของฮองเฮาจนบัดนี้นางยังจำได้ว่าเวลานั้นฮองเฮาถอนหายใจ และไม่ได้เกลี้ยกล่อมอีก ตอนนี้นางได้พบฮองเฮาอีกครั้ง ซือเจ๋อเยว่จึงกล่าวอย่างเป็นเด็กดีว่า “หากฮองเฮาทรงอยากเจอหม่อมฉัน ก็เรียกหม่อมฉันเข้าวังมาพูดคุยเป็นเพื่อนพระองค์ได้ทุกเมื่อเพคะ” ฮองเฮายิ้มน้อย ๆ “ช่างเป็นเด็กที่รู้ความ”นางกล่าวจบก็มองไปทางอวิ๋นไท่เฟย “พี่สะใภ้ ท่านช่างโชคดีเสียจริง มีพระธิดาที่ว่านอนสอนง่ายอย่างเจ๋อเยว่” อวิ๋นไท่เฟยมองซือเจ๋อเยว่อย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวว่า “เจ๋อเยว่ว่าง่ายและรู้ความจริงๆ” “เพียงแต่หม่อมฉันติดค้างนางไว้มาก นางมีดวงชะตาพิเศษตั้งแต่เล็ก จึงถูกส่งไปอารามเต๋า” “หลายปีมานี้หม่อมฉันเฝ้าคิดถึงทุกเช้าค่ำ หวังให้นางกลับมาโดยเร็ว แต่คิดไม่ถึงว่านางเพิ่งกลับมาก็ต้องแต่งงานแล้ว” “ในใจของข้านึกถึงนาง คิดถึงนาง ขอเพียงมีเวลาก็อยากให้นางเข้าวังมาอยู่เป็นเพื่อนข้า” ซือเจ๋อเยว่อยากอาเจียน ไม่รู้เหมือนกันว่าอวิ๋นไท่เฟยเอ่ยคำพูดเช่นนี้ออกมาได้อ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 89
“ก่อนที่หม่อมฉันจะตาย ยังสามารถทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อราชวงศ์ได้ หม่อมฉันก็พอใจมากแล้วเพคะ”ฮองเฮามองมาที่นางด้วยสายตาที่ค่อนข้างซับซ้อน ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ “ช่างเป็นเด็กที่ชีวิตลำบากจริง ๆ”“ต่อไปหากเจ้ามีเรื่องยุ่งยากอะไรก็มาหาเราได้ มีเราอยู่ จะไม่ให้ใครรังแกเจ้าเด็ดขาด” ซือเจ๋อเยว่ยิ้มหวานให้ฮองเฮา “ขอบพระทัยฮองเฮาเพคะ”ทั้งสองคนพูดคุยกันไม่หยุด ทิ้งอวิ๋นไท่เฟยไว้ข้าง ๆ ทันที จนนางดูเหมือนส่วนเกินมาก ฮองเฮามีราชกิจล้นมือ ไม่อาจอยู่ที่นี่ได้นานมากนัก หลังจากที่พูดกับซือเจ๋อเยว่อีกหลายประโยคก็จากไป เมื่อฮองเฮาจากไป อวิ๋นไท่เฟยก็เริ่มด่าทอว่า “นังแพศยาสมควรตายนี่ยุแยงอีกแล้ว!”“เจ๋อเยว่ อย่าไปเชื่อคำพูดของนางนะ เดิมทีตอนแรกองค์หญิงสามไม่จำเป็นต้องแต่งงานเข้าจวนเยียนอ๋อง ทั้งหมดเป็นเรื่องที่นางยุยงขึ้นมา” ซือเจ๋อเยว่ถามอวิ๋นไท่เฟยว่า “ต่อให้เป็นเรื่องที่นางยุยงขึ้นมา แต่ให้องค์หญิงสามแต่งงานเข้าจวนเยียนอ๋องก็ได้ เหตุใดท่านจึงให้ข้าแต่งงานแทนองค์หญิงสามด้วยเล่า?” อวิ๋นไท่เฟย “...”นางถูกถามจนตกตะลึงแล้ว เนื่องจากคำถามข้อนี้ตอบค่อนข้างยาก ซือเจ๋อเยว่หัวเราะเบา ๆ “องค์หญิง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 90
ซือเจ๋อเยว่คร้านจะสนใจนาง จึงถามข้ารับใช้ในวังที่อยู่ข้างกายว่า “ข้าเข้าไปได้หรือยัง?” ข้ารับใช้ในวังรีบทำมือเชื้อเชิญให้ซือเจ๋อเยว่ นางกำนัลที่อยู่ตรงหน้าประตูเข้าไปรายงานเรื่องนี้ให้ฮองเฮานานแล้วซือเจ๋อเยว่เข้าไปแล้ว ฮองเฮาก็กล่าวว่า “นิสัยนี้ของเจ้าช่างคล้ายกับอดีตฮ่องเต้อย่างยิ่ง” ซือเจ๋อเยว่เอ่ยเสียงเบาว่า “ทุกคนในวังนี้สามารถบอกว่าหม่อมฉันเป็นสาวบ้านป่าได้ แต่องค์หญิงสามทำไม่ได้”ฮองเฮาตกตะลึงก่อน จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา “เจ้าพูดถูกต้อง!” นางกล่าวจบก็เอ่ยด้วยความผิดหวังเล็กน้อยว่า “หากเจ้าสามารถอยู่ต่อได้นานอีกหน่อยก็คงดี” ซือเจ๋อเยว่ยิ้มน้อย ๆ “หม่อมฉันคิดว่าเป็นอย่างเช่นตอนนี้ก็ดีมากแล้ว ตายตอนอายุสิบแปด ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดอยู่ในวัยที่งดงามที่สุดอย่างวัยสิบแปด”ฮองเฮามองนางอย่างละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า รู้สึกผิดหวังในใจเล็กน้อย “เจ้าช่างใจกว้างนัก” ซือเจ๋อเยว่เอ่ยเบา ๆ ว่า “ผู้บำเพ็ญเพียรย่อมใจกว้าง ไม่ยึดติดง่าย ๆ และไม่ไขว่คว้าในสิ่งที่ไม่ใช่ของตน” ฮองเฮาถอนหายใจแล้วโบกมือเบา ๆ นางกำนัลหลานคนก็ยกถาดหลายใบเดินเข้ามา นางกล่าวกับซือเจ๋อเยว่ว่า “โสมพันปีกับโส่
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 91
อีกทั้งวันนี้ฮองเฮาไปที่ตำหนักของอวิ๋นไท่เฟย เหมือนกับไปเพื่อนางเช่นกัน วันนี้นางได้เห็นทักษะการแสดงความฮองเฮาและอวิ๋นไท่เฟย รู้ว่าสตรีในวังมีโฉมหน้ามากมาย วาจาจากปากของพวกนางล้วนเชื่อถือไม่ได้ ต้องดูว่าภายภาคหน้าพวกนางจะกระทำอย่างไรตอนนี้นางไม่เข้าใจความคิดของฮองเฮา แต่นางรู้ว่าเมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า ย่อมต้องเผยให้เห็นเบาะแสบางอย่าง แต่วันนี้อวิ๋นไท่เฟยทำให้ซือเจ๋อเยว่ประหลาดใจมากตอนที่อวิ๋นไท่เฟยต่อกรกับฮองเฮา ท่าทีของนางเปลี่ยนไปทั้งหมดก่อนหน้านี้ซือเจ๋อเยว่คิดว่าอวิ๋นไท่เฟยอารมณ์ร้าย อาจจะเป็นคนที่ใสซื่อไร้สมอง ทว่าบัดนี้รู้แล้วว่านางไม่ใช่คนอารมณ์ร้าย แต่ว่านางเลือกปฏิบัตินอกจากนี้คนโง่งมไร้สมองที่แท้จริงไม่อาจใช้ชีวิตอยู่ดีมีสุขในสถานที่อย่างวังหลวงได้อวิ๋นไท่เฟยคร้านจะเสแสร้งต่อหน้านาง อย่าว่าแต่ความรักของมารดาเลย แม้แต่ความอดทนสักนิดเดียวก็ไม่ยินดีมอบให้นางและท่าทีของอวิ๋นไท่เฟยที่มีต่อนางก็ไม่เหมือมารดากับบุตรสาว แต่เหมือนศัตรูมากกว่าซือเจ๋อเยว่หวนนึกถึงพวกคำพูดที่อวิ๋นไท่เฟยถามนามอีกครั้ง แววตาของนางก็เย็นชาลงมีหลายเรื่องที่นางสามารถยืนยันได้ประการแรก
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 92
ซือเจ๋อเยว่นึกถึงคำพูดของอวิ๋นไท่เฟย แล้วถามเขาไปตรง ๆ ว่า “อวิ๋นไท่เฟยมีความแค้นกับจวนเยียนอ๋องใช่หรือไม่?” เยียนเซียวหรานตอบว่า “ไม่ถือว่ามีความแค้น ข้ารู้เพียงว่าจวนเยียนอ๋องกับจวนหนิงกั๋วกงไม่ค่อยลงรอยกันมาตลอด”“ส่วนสาเหตุไม่ค่อยชัดเจน ข้าแค่บังเอิญเคยได้ยินเสด็จแม่พูดถึง ตอนที่อดีตฮ่องเต้อภิเษกสมรสกับอวิ๋นไท่เฟยในปีนั้น เสด็จพ่อไม่ค่อยเห็นด้วยนัก” “ตอนแรกอดีตฮ่องเต้เคยลังเล สุดท้ายแม้ว่าอภิเษกสมรสกับอวิ๋นไท่เฟย แต่ก็มีความบาดหมางเกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ นางจึงแค้นจวนเยียนอ๋องอยู่บ้าง”เขาเป็นบุรุษ ไม่สนใจเรื่องซุบซิบนินทาพวกนี้เลย เพียงแต่ว่าเขามีความจำดี ฟังครั้งเดียวก็จำได้แล้ว เขาเองก็ไม่เคยใส่ใจเรื่องนี้มาก่อน เวลานี้ซือเจ๋อเยว่ถามขึ้น เขาก็บอกสิ่งที่เขารู้ให้ฟัง ซือเจ๋อเยว่รู้ว่าเยียนอ๋องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับอดีตฮ่องเต้มีความสัมพันธ์อย่างยิ่ง บรรดาศักดิ์เยียนอ๋องก็ได้รับพระราชทานมาจากอดีตฮ่องเต้แต่ไม่รู้ว่าตอนที่พวกเขายังหนุ่ม เยียนอ๋องยังมีสิทธิออกเสียงเกี่ยวกับเรื่องใหญ่อย่างการอภิเษกสมรสของอดีตฮ่องเต้ได้ด้วยนางประหลาดใจมาก “เสด็จพ่อของเจ้ากับเสด็จพ่อของข้าสนิ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 93
นางลอบด่าในใจว่าตนเองไม่ใช่คน ปีนั้นนางถูกท่านอาจารย์สามยุยงล่อลวงให้ลงมือกับคนเช่นนี้ บาปกรรมหนักหนาจริง ๆนางกระแอมไอเบา ๆ ทีหนึ่งและกล่าวว่า “ข้าเองก็ชอบจวนเยียนอ๋องมาก ชอบท่านย่ากับท่านแม่ ชอบเหนียนเหนียนกับซุ่ยซุ่ย และก็ชอบจือเซี่ยกับซิ่วเอ๋อร์ด้วย”“มีพวกเจ้าเป็นญาติของข้า ข้ามีความสุขมาก!” เยียนเซียวหรานฟังนางเอ่ยชื่อทุกคนในจวนอ๋อง แต่ไม่ได้เอ่ยถึงเขาเลย เขารู้ว่านางทำแบบนี้เพื่อหลีกเลี่ยงข้อครหา บุรุษสตรีอย่างพวกเขามีความแตกต่าง เมื่อเอ่ยคำว่าชอบนี้ออกมาแล้ว จะทำให้เกิดความเข้าใจผิดได้ง่าย เพียงแต่เขารู้ดีแก่ใจ เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนี้ ในใจกลับรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่อยู่ทว่าดวงหน้าของเขากลับไม่แสดงออกเลยแม้แต่น้อย สีหน้าท่าทางดูเรียบนิ่งอย่างยิ่ง “ไปเถิด กลับบ้านกัน!” ซือเจ๋อเยว่ยิ้มพลางตอบรับ แต่พอเห็นว่ามีขนมขายอยู่ข้างทาง นางก็รีบวิ่งไปซื้อทันทีนางไม่ถือว่าเป็นคนที่สุขุม เนื่องจากชะตาชีวิตที่จะต้องจากไปก่อนวัยอันควร นางจึงยึดมั่นกับการมีความสุขอยู่กับปัจจุบันมาโดยตลอด ดังนั้นนางจึงมีความสุขอยู่ทุก ๆ วันเยียนเซียวหรานมองนางพลางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 94
เยียนเซียวหรานตอบว่า “ตอนที่พระองค์เสนอขึ้นมา ข้าก็รับคำสั่งและขอบพระทัย”เหล่าไท่จวินผงกศีรษะเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า “เจ้าทำได้ดี” “จวนเยียนอ๋องเกิดเรื่องแบบนี้ เจ้าควรแสดงออกว่าตกใจกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อจริงๆ”“เจ้าเข่นฆ่านักฆ่าเหล่านั้นจนตายกันไปข้างได้ แต่เจ้าไม่อาจแสดงออกว่ามีแผนการและความกล้าหาญมากเกินไปได้”“ปกติแล้ว เจ้าต้องอยู่ไว้ทุกข์หน้าสุสานเสด็จพ่อของเจ้าอย่างน้อยสี่สิบเก้าวัน เจ้าไว้ทุกข์ไม่ครบ ถึงแม้จะมีเหตุผล แต่ก็ถือว่าเป็นความอกตัญญู”“ตามบรรทัดฐานในเมืองหลวง ภายภาคหน้าเรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องที่ให้เหล่าผู้สูงศักดิ์นำมาล้อเลียน” “หลานทราบดี” เยียนเซียวหรานเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง “นี่ถือว่าเป็นจุดอ่อนที่ไม่ใหญ่ไม่เล็ก วันหน้าจะถูกคนหยิบมาวิพากษ์วิจารณ์ได้”“บัดนี้จวนเยียนอ๋องต้องการจุดอ่อนที่ไม่สลักสำคัญเล็กน้อยให้คนในเมืองหลวง ทำให้พวกเขาคิดว่าข้าตกใจกลัวจนขวัญเสีย”เหล่าไท่จวินฟังคำพูดของเขาแล้วถอนหายใจเบา ๆ “เจ้าต้องควบคุมมันไว้ให้พอดี” “ไม่อาจโอ้อวดความสามารถ และไม่อาจให้ผู้อื่นคิดว่าสามารถรังแกจวนอ๋องได้” “เจ้าเป็นบุรุษเพียงหนึ่งเดียวของจวนเยียนอ๋อง หากเจ้าย
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 95
เหล่าไท่จวินกับเยียนเซียวหรานมองมาที่นางพร้อมกัน นางจึงตระหนักได้ว่าดูเหมือนนางจะด่าแม้กระทั่งตนเองด้วยนางรู้สึกขัดเขินเล็กน้อย จึงกระแอมไอเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ข้าไม่อาจนับว่าเป็นสายเลือดเดียวกับพวกเขาได้ ถึงอย่างไรข้าก็เติบโตในอารามเต๋ามาตั้งแต่เด็ก ไม่มีความสัมพันธ์กับพวกเขามานานแล้ว”เหล่าไท่จวินหลุดหัวเราะ “องค์หญิงกล่าวถูกต้อง”ซือเจ๋อเยว่รู้ว่าเหวยอิ้งหวนได้รับพระบัญชาให้สืบสวนเรื่องเยียนเซียวหรานถูกล้อมสังหาร มีคนเก็บกวาดศพทั้งหมดในคืนนั้นจนหมดเกลี้ยง เขาจึงสืบหาสาเหตุไม่เจอในระยะเวลาสั้น ๆผู้ที่อยู่เบื้องหลังจะต้องเก็บกวาดทุกอย่างให้สะอาดเรียบร้อยตั้งแต่ต้นจนจบแล้วอย่างแน่อน ฮ่องเต้เจาหมิงให้เขาไปสืบเรื่องนี้เพื่อแสดงให้เห็นที่ท่าทีของพระองค์ คนที่เล่นลูกไม้อยู่เบื้องหลังเหล่านั้นจะได้ไม่กล้าบุ่มบ่ามลงมือชั่วคราว ช่วงเวลาต่อจากนี้ จวนเยียนอ๋องน่าจะปลอดภัยพอสมควร เหล่าไท่จวินปิดประตูจวนอ๋องโดยอาศัยข้ออ้างว่าไว้ทุกข์ ส่งคนไปแจ้งข่าวให้กับคนที่สนิทสนมกับจวนอ๋องว่าจะไม่เข้าร่วมงานชุมนุมใด ๆ เรื่องนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาปรึกษาหารือกันไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้นำมาใช้อย่างเป็นท
บทล่าสุด
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 357
ตลอดทาง เขากลับทำให้ตัวประหลาดนั่นไม่ต้องครุ่นคิดอีก วิ่งไล่ตามชื่อปาเลี่ยไปทันทีในระหว่างที่ซือเจ๋อเยว่กำลังพูด ตัวประหลาดก็ได้โจมตีชื่อปาเลี่ยหลายรอบแล้วชื่อปาเลี่ยในเวลานี้ได้สติกลับคืนมาอย่างสมบูรณ์แล้ว กลัวว่าจะช่วยชีวิตเขาไม่ได้ เขาจำต้องคิดหาหนทางช่วยเหลือตัวเองศักยภาพของร่างกายเขาถูกกระตุ้นจนถึงขีดสุด ไม่นึกเลยว่าเขาจะหลบการโจมตีนับครั้งไม่ถ้วนของตัวประหลาดได้อย่างหวุดหวิดเขาในเวลานี้พลางร้องอย่างสิ้นหวัง พลางหลบอย่างบ้าคลั่ง กลายเป็นเจ้าอ้วนที่คล่องแคล่วที่สุดในใต้หล้านี้ได้สำเร็จเมื่อซือเจ๋อเยว่มองเห็นท่าทางที่ตกอยู่ในอันตรายของเขา ทั้งรู้สึกว่าเขาน่าสงสาร แล้วก็อยากจะขำอีกด้วย เนื่องจากตอนที่เขาหลบ เรียกได้ว่าไม่ได้สนใจภาพลักษณ์เลยสักนิดนางกล่าวกับเยียนเซียวหราน “ถึงแม้ในหนังสือจะไม่ได้บอกวิธีการที่สามารถสังหารตัวประหลาดประเภทนี้เอาไว้ สิ่งของบนโลกใบนี้อยากจะให้หายไปก็มีเพียงสองวิธี”“หนึ่งคือการโจมตีทางกายภาพ อีกอย่างก็คือการโจมตีแบบลี้ลับ”“ในเมื่อการโจมตีทางกายเมื่อครู่นี้ไม่ได้ผล เช่นนั้นก็ต้องลองการโจมตีแบบลี้ลับดูเสียหน่อย”ครั้งก่อนนางวาดยันต์สำรองเอาไว
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 356
ตอนนี้สิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าของพวกเขา ก็คือสัตว์ยักษ์สีแดงที่สูงประมาณหนึ่งจั้งตัวหนึ่งสัตว์ยักษ์ตัวนั้นมีดวงตาสีดำที่คล้ายกับระฆัง ไม่มีคิ้ว ไม่มีขนตาจมูกมีเพียงรูจมูกสองรู ปากไม่มีริมฝีปาก ปรากฏให้เห็นฟันแหลมคมเต็มปาก ภายใต้ฟันอันแหลมคม เวลานี้ยังมีของเหลวสีเหลืองไหลย้อยออกมาเพียงแค่พวกนี้ก็พอทนแล้ว ร่างกายของเขายังมีตุ่มสีแดงเต็มตัวตุ่มพวกนั้นห้อยอยู่บนร่างกายของสัตว์ยักษ์ ปกคลุมร่างกายของมันที่เดิมทีเต็มไปด้วยขนสีดำ มองดูน่าสะอิดสะเอียนเป็นอย่างยิ่ง ซือเจ๋อเยว่ที่คิดว่าตัวเองเป็นคนมีความรู้กว้างขวางมาโดยตลอด กลับเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนขนาดนี้ชื่อปาเลี่ยร้องออกมาอย่างอดไม่ได้ “นี่มันตัวบ้าอะไรกันเนี่ย!”นี่เป็นคำถามที่เยี่ยมมากจริง ๆ ซือเจ๋อเยว่เองก็อยากรู้เช่นกันว่านี่มันคือตัวบ้าอะไรสัตว์ยักษ์ที่กำลังน้ำลายไหลตัวนั้นเดินมุ่งหน้าเข้ามาหาพวกเขา ทันทีที่มันเข้าใกล้ กลิ่นคาวกลุ่มนั้นก็รุนแรงขึ้นซือเจ๋อเยว่สะอิดสะเอียนจนอยากอ้วก!ตอนที่เยียนเซียวหรานมองเห็นสัตว์ยักษ์ตัวนั้น เสียงเตือนภายในใจของเขาก็ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่งตอนที่สัตว์ยักษ์ตัวนั้นเดินเ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 355
นางมีแววตาเปล่งประกายล้ำลึก “ช่างเป็นฝีมือที่สูงส่งยิ่งนัก!” เยียนเซียวหรานมองนาง นางจึงเอ่ยต่อ "ฟ้าคือหยาง ดินคือหยิน ยามหยินหยางกลับตาลปัตร สรรพสิ่งพลิกผัน กฎแห่งฟ้าดินถูกตัดขาด!" “แต่สิ่งใดที่หลอกลวงได้ชั่วคราว ย่อมไม่อาจปิดบังไปชั่วชีวิต!” “เหล่าดวงวิญญาณผู้ซื่อสัตย์แห่งสนามรบ ท่านทั้งหลายที่คืนสู่แผ่นดิน ณ ที่แห่งนี้ โปรดร่วมมือกับข้ากำจัดภาพลวงที่ปกคลุมโลกใบนี้ จงสลายม่านมายา! ทำลายมันเสีย!” นางฟาดฝ่ามือลงกับพื้นดิน สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งสี่ทิศ เสียงแตกร้าวดังมาจากรอบทิศ ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น พื้นดินสีดำสนิทรอบตัวก็พลันหายไป อาการหายใจที่ยากลำบากบัดนี้กลับมาเป็นปกติ ต้นไม้ที่เคยหายไปปรากฏขึ้นอีกครั้ง ทว่ามันกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายและความเสื่อมสลาย ขุนเขาเช่นนี้ หาได้มีภาพของทัศนียภาพอันงดงามเหนือจินตนาการอย่างที่ชื่อปาเลี่ยที่เคยบอกเอาไว้ไม่ แต่สิ่งที่อยู่เบื้องหน้ากลับเป็นดินแดนรกร้างที่ไร้ซึ่งชีวิต! เกรงว่าภาพที่เยียนอ๋องเห็นในอดีตก็คงจะเป็นเพียงภาพมายาเท่านั้น เพียงแค่นางยังไม่เข้าใจเหตุผล ผู้ที่วางค่ายกลนี้ เหตุใดจึงต้องสร้างภาพลวงเช่น
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 354
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใดที่อากาศโดยรอบเริ่มบางเบาจนผิดปกติ พวกเขาเพียงแค่เดินตามปกติ แต่กลับรู้สึกหายใจติดขัด ชื่อปาเลี่ยอ้าปากหอบหายใจ พลางเอ่ยด้วยความตระหนก “นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่ เหตุใดข้าหายใจไม่ออก?” ซือเจ๋อเยว่เอ่ยเสียงเบา “เราก้าวเข้าสู่ค่ายกลของผู้อื่นแล้ว” ชื่อปาเลี่ยเอ่ยด้วยความสงสัย “แต่เมื่อครู่ยามที่เข้ามา ท่านได้ทำลายค่ายกลไปแล้วไม่ใช่หรือ?” ซือเจ๋อเยว่ตอบไป “นี่คือค่ายกลซ้อนค่ายกล ผู้วางค่ายกลนี้ร้ายกาจอย่างยิ่ง ฝีมือในด้านค่ายกลไม่ได้ด้อยกว่าข้าเลย” “แม้แต่ยามที่ก้าวเข้ามาครั้งแรก ข้าเองก็ยังไม่พบสิ่งผิดปกติ” “ในเมื่อเราตกเข้ามาแล้ว ยามนี้สิ่งที่ต้องทำคือหาทางทำลายค่ายกลนี้” ชื่อปาเลี่ยรีบถาม “ทำอย่างไรจึงจะทำลายได้?” ซือเจ๋อเยว่กวาดตามองโดยรอบแล้วเอ่ยขึ้น “หากต้องการทำลายต้องหาแกนกลางค่ายกลให้พบ ขอเพียงหามันเจอ การทำลายค่ายกลนี้ก็จะเป็นเรื่องที่ง่ายดายอย่างยิ่ง” “ส่วนเรื่องที่ว่ามันอยู่ที่ใด ยามนี้ข้าเองก็ยังไม่แน่ชัด เราต้องหาต่อไป” ยิ่งพวกเขาก้าวไปข้างหน้าเท่าใด ก็ยิ่งรู้สึกว่าการหายใจยากลำบากเท่านั้น พื้นดินรอบตัวกลายเป็นสีดำไหม้ ฟ้า
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 353
ราชครูมองเห็นโชคชะตาของจวนหนิงกั๋วกงกระจัดกระจาย ก่อนที่มันจะรวมตัวขึ้นอีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เขายกนิ้วขึ้นคำนวณบางสิ่ง แต่เมื่อได้ผลลัพธ์ เขากลับแย้มยกริมฝีปากแล้วเอ่ยด้วยความไม่พอใจ “นี่มันตัวอันใด!” เด็กรับใช้สำนักเต๋าชุดเขียวที่คอยรับใช้อยู่ข้างกายเอ่ยถาม “ท่านราชครู เป็นอันใดไปหรือขอรับ?” ทว่าราชครูกลับตอบไม่ตรงคำถาม “ทุกสิ่งในโลกนี้ ล้วนมีเหตุและผลของมัน” “มีบางเรื่องที่ข้าสามารถแทรกแซงได้ แต่บางเรื่องต้องปล่อยให้นางเป็นผู้จัดการเอง” “นางคนนั้นมีชะตาชีวิตที่แตกต่างจากผู้อื่น เมื่อยามทุกข์ก็ทุกข์อย่างแท้จริง” “แม้ข้าจะสงสารนางเพียงใด แต่เรื่องบางเรื่องก็มีแต่นางที่ต้องเผชิญด้วยตนเอง” เด็กรับใช้สำนักเต๋าชุดเขียวเอ่ยถาม “ท่านกำลังเอ่ยถึงชะตากรรมใดกัน? หรือว่าท่านกำลังเป็นห่วงศิษย์พี่หญิง?” ราชครูหยิบไม้ขนไก่ข้างตัวขึ้นมาแล้วหวดลงไปที่หลังของเด็กรับใช้สำนักเต๋าชุดเขียวทันที “ผู้ใดสนใจนางกัน?!” “ชะตาชีวิตของนางเป็นชะตาที่ต้องตาย แม้แต่มหาเทพเซียนมาเองก็ไม่อาจช่วยนางได้!” “ตลอดหลายปีมานี้ เป็นเพราะนาง ข้าแก่ขึ้นไปตั้งเท่าใด ข้าจะไปสนใจนางเ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 352
ดังที่ซือเจ๋อเยว่คาดการณ์ไว้ อดีตหนิงกั๋วกงพลันกระอักเลือดออกมา เขาเอ่ยขึ้นมาอย่างเคียดแค้น “ซือเจ๋อเยว่!” ตลอดหลายวันผ่านมานี้ เขาทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อรักษาโชคชะตาของจวนหนิงกั๋วกง สมบัติวิเศษล้ำค่าที่เขาเสาะหามานานหลายปีล้วนถูกใช้ไปจนหมดสิ้น จึงจะประคับประคองไว้ได้อย่างยากลำบาก ครั้งก่อนที่ไป๋จื้อเซียนบุกเข้าไปยังห้องลับ และกลืนกินดวงวิญญาณของบรรพบุรุษคนสุดท้ายที่ยังหลงเหลืออยู่ ก็ทำให้อดีตหนิงกั๋วกงเริ่มรู้สึกถึงความสั่นคลอนของพลัง แม้เวลานั้นสถานการณ์จะอันตราย แต่ค่ายกลใหญ่แห่งชายแดนยังไม่ถูกทำลายโดยสมบูรณ์ หากสามารถจัดการพลังที่หลงเหลือได้อย่างเหมาะสม ก็ยังสามารถต่อเวลาของโชคชะตาในจวนหนิงกั๋วกงออกไปได้อีกระยะหนึ่ง ด้วยเหตุนี้เมื่อรู้ว่าซือเจ๋อเยว่และเยียนเซียวหรานออกจากเมืองหลวง เขาจึงเร่งวางแผนเพื่อกำจัดพวกเขาให้สิ้นซาก เดิมทีเขาคิดว่าหากสามารถสกัดซือเจ๋อเยว่และเยียนเซียวหรานเอาไว้ที่ด่านอวิ๋นหลิ่งได้ ทุกอย่างก็จะไม่มีปัญหา ทว่าเมื่อครู่ เขาได้รับสารลับจากนกพิราบส่งข่าวจากด่านอวิ๋นหลิ่ง ข้อความในจดหมายบอกเอาไว้ว่าที่ด่านอวิ๋นหลิ่งนั้น เกิดหิมะตกหนัก
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 351
ดังนั้น เขาจึงเปลี่ยนจากบุรุษผู้ซื่อสัตย์ กลายเป็นคนหยาบกระด้างและไม่สนใจเหตุผลใด ๆ อีกต่อไป เขาชินเสียแล้วกับสายตาของผู้คนที่มองเขาปานสิ่งสกปรก เขาใช้ชีวิตอย่างเมามายไร้จุดหมายไปวัน ๆ แต่เมื่อวาน ยามที่ไป๋จื้อเซียนคิดจะสังหารเขา ซือเจ๋อเยว่กลับทุ่มเทสุดกำลังเพื่อช่วยชีวิตเขา ยิ่งไปกว่านั้นแววตาที่นางใช้มองเขา ก็หาได้แตกต่างไปจากการมองคนอื่นไม่ ไม่มีแม้เพียงเศษเสี้ยวของความดูแคลน เขาจึงรู้สึกว่าสตรีในโลกนี้ ใช่ว่าทุกคนจะเป็นเช่นมารดาหรือสตรีที่เขาเคยหมายปองในอดีต เขากระแอมเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “คุณชายสาม หลังจากเรื่องนี้จบแล้ว ท่านพอจะพาข้าไปเมืองหลวงได้หรือไม่?” เยียนเซียวหรานรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “เจ้าคิดจะไปเมืองหลวง?” ชื่อปาเลี่ยตอบไป “ใช่ขอรับ ข้าไม่อยากอยู่ที่ชายแดนอีกต่อไปแล้ว ที่นี่ทุกคนล้วนรู้เรื่องของข้า หากข้าไม่เลือกเป็นอันธพาลก็ต้องเป็นเพียงคนไร้ค่า” “แต่ข้าไม่อยากเป็นอันธพาลและไม่อยากเป็นคนไร้ค่า ข้าเพียงแค่อยากเป็นคนธรรมดา” “ข้าต้องการพึ่งพาความสามารถของตนเอง มีชีวิตที่ดี และแต่งงานกับสตรีดี ๆ สักคน เพื่อใช้ชีวิตอย่างปกติสุข” เยียนเซียวหรานเอ่ย
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 350
คำพูดประโยคนี้เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบรับอย่างไรเพียงแต่เขายังจับใจความสำคัญได้อย่างหนึ่ง “วันแต่งงานวันนั้นท่านก็อยากจะลูบคลำข้าแล้ว?”ซือเจ๋อเยว่กล่าวแก้ไข “ไม่ใช่ว่าอยากลูบคลำเจ้า เพียงแค่คิดว่าขาของเจ้าทั้งยาวทั้งตรง น่าดูจริง ๆ จึงอยากจะลูบสักครั้ง”เยียนเซียวหราน “...เขาคิดว่านางเป็นคนที่มีความสามารถ ไม่คิดเลยว่าจะมีความคิดแบบนี้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วซือเจ๋อเยว่กล่าวอีกครั้ง “ตอนหลังจำเจ้าได้ กลัวว่าเจ้าจะเอามีดฟันข้า ต่อให้ในใจมีความคิดมากกว่านี้ ก็ทำได้เพียงข่มเอาไว้เท่านั้น”เยียนเซียวหรานกล่าวอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ท่านทำเรื่องแบบนั้นออกมาแล้ว ไม่คิดเลยว่ายังจะกลัวข้าลงมืออีก”“ต่อให้ข้าลงมือ ก็ทำอะไรท่านไม่ได้หรอกกระมัง? เรื่องแบบนั้นอย่างไรเสียก็น่าอาย ข้าไม่สามารถบอกใครได้ ก็เหลือแค่อดทนไว้เท่านั้น”ซือเจ๋อเยว่เม้มริมฝีปากยิ้มบาง ๆ ทีหนึ่ง “พูดถูกต้อง แต่หลังจากเกิดเรื่องครั้งนั้นขึ้นเจ้าก็ดุจริง ๆ นี่นา!”เยียนเซียวหรานค้อนนางทีหนึ่ง “หากมีคนฉวยโอกาสตอนท่านไม่ระวังตัว ทำเรื่องแบบนั้นกับท่าน ท่านจะไม่โมโหหรือ?”ซือเจ๋อเยว่หดคอ “โมโหนั่นเป็นเรื่องแน่อยู่แล้ว ข้า...
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 349
“สิ่งชั่วร้ายนั่นไม่มายังพอไหว ทันทีที่มาก็จะเอาชีวิตของพวกมันเสีย”นางมีความมั่นใจต่อค่ายกลที่ตนเองวาดมาก โดยเฉพาะในเวลานี้ พวกเขายิ่งต้องเก็บสะสมพลังงานเอาไว้เยียนเซียวหรานพยักหน้าเบา ๆ ทีหนึ่ง นอนลงไปแล้วกอดนางเอาไว้ในอ้อมกอดหลวม ๆนางเงยหน้าขึ้นหันหน้ามองเขา เขากล่าวเสียงอ่อนโยน “ท่านนอนให้สบายเถอะ รักษาสุขภาพให้ดีขึ้น เรื่องพวกนี้ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ต่างก็ต้องพึ่งพาท่าน”นับตั้งแต่เขาสารภาพรักกับนางครั้งก่อน ตอนที่ซือเจ๋อเยว่อยู่ตามลำพังกับเขาก็มักจะมีความไม่สบายใจเกิดขึ้นบัดนี้นางคิดว่าเขาได้ช่วยชีวิตนางมาหลายครั้งแล้ว ทั้งสองคนเคยมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยามาก่อนเช่นกัน หากนางเขินอายจนเกินไปก็จะยากที่จะพูดนางคิดว่าไม่สู้ถือโอกาสในคืนนี้คุยเรื่องนี้ให้ชัดเจนไปเลยนางจึงกล่าว “คือว่า...ชีวิตของข้าในตอนนี้ผูกไว้กับเจ้า หากพูดว่าชอบเจ้าในเวลานี้ เหมือนว่ากำลังพยายามประจบเอาใจเจ้า”“ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยชอบใครมาก่อน ไม่รู้ว่าการชอบเป็นความรู้สึกแบบใด”“แต่ว่ามีข้อหนึ่งที่ข้าสามารถแน่ใจได้ ข้าไม่ได้รังเกียจที่ใกล้ชิดกับเจ้า บางทีนี่อาจจะเป็นความชอบก็ได้”“สุขภาพของข้าเป็
