บทที่ 90

ซือเจ๋อเยว่คร้านจะสนใจนาง จึงถามข้ารับใช้ในวังที่อยู่ข้างกายว่า “ข้าเข้าไปได้หรือยัง?”

ข้ารับใช้ในวังรีบทำมือเชื้อเชิญให้ซือเจ๋อเยว่

นางกำนัลที่อยู่ตรงหน้าประตูเข้าไปรายงานเรื่องนี้ให้ฮองเฮานานแล้ว

ซือเจ๋อเยว่เข้าไปแล้ว ฮองเฮาก็กล่าวว่า “นิสัยนี้ของเจ้าช่างคล้ายกับอดีตฮ่องเต้อย่างยิ่ง”

ซือเจ๋อเยว่เอ่ยเสียงเบาว่า “ทุกคนในวังนี้สามารถบอกว่าหม่อมฉันเป็นสาวบ้านป่าได้ แต่องค์หญิงสามทำไม่ได้”

ฮองเฮาตกตะลึงก่อน จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา “เจ้าพูดถูกต้อง!”

นางกล่าวจบก็เอ่ยด้วยความผิดหวังเล็กน้อยว่า “หากเจ้าสามารถอยู่ต่อได้นานอีกหน่อยก็คงดี”

ซือเจ๋อเยว่ยิ้มน้อย ๆ “หม่อมฉันคิดว่าเป็นอย่างเช่นตอนนี้ก็ดีมากแล้ว ตายตอนอายุสิบแปด ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดอยู่ในวัยที่งดงามที่สุดอย่างวัยสิบแปด”

ฮองเฮามองนางอย่างละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า รู้สึกผิดหวังในใจเล็กน้อย “เจ้าช่างใจกว้างนัก”

ซือเจ๋อเยว่เอ่ยเบา ๆ ว่า “ผู้บำเพ็ญเพียรย่อมใจกว้าง ไม่ยึดติดง่าย ๆ และไม่ไขว่คว้าในสิ่งที่ไม่ใช่ของตน”

ฮองเฮาถอนหายใจแล้วโบกมือเบา ๆ นางกำนัลหลานคนก็ยกถาดหลายใบเดินเข้ามา

นางกล่าวกับซือเจ๋อเยว่ว่า “โสมพันปีกับโส่