เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 280
บทที่เกี่ยวข้อง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 281
แต่การหยิบกระบี่ขึ้นมาแล้วฟันทันทีแบบนี้ก็ไม่ใช่เหตุผล นางคิดว่าออกจะเกินเลยไปหน่อยนางหลบกระบี่นั่นอย่างจนตรอก กระบี่ฟันเข้ามาอีกครั้ง นางรู้ดีอยู่แก่ใจว่าครั้งนี้ไม่ว่าตนจะหลบอย่างไรก็คงหลบไม่พ้นนางกำลังคิดว่าถึงจะหลบไม่พ้น ถ้าอย่างนั้นขอสู้ตายกับนักพรตจื่อหยางไปเลยดีกว่านางร่ายคาถาด้วยความรวดเร็ว เพียงแต่ยังไม่ทันได้ร่ายคาถาออกไป มือที่แข็งแกร่งข้างหนึ่งก็โอบรอบเอวนาง พานางกระโจนขึ้นท้องฟ้าดาบขนาดใหญ่เล่มนั้น พาดผ่านส้นรองเท้าของนางไปทันทีที่ซือเจ๋อเยว่หันหน้าไป ก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเยียนเซียวหราน นัยน์ตาของเขาในเวลานี้เต็มไปด้วยความเคียดแค้นนางเกิดความประหลาดใจเล็กน้อย “เจ้ามาได้อย่างไร?”เยียนเซียวหรานตอบ “ข้ามาตามหาท่าน”นักพรตจื่อหยางกล่าวอย่างประหลาดใจ “เดิมทีข้าไม่ได้ตั้งใจที่จากลากเจ้าเข้ามาเอี่ยวด้วย เจ้ากลับเข้ามารนหาที่ตายเอง จิ๊ๆ ช่างเป็นคนที่มีจิตใจเมตตาเสียจริง”นัยน์ตาของเยียนเซียวหรานเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็หยิบคันธนูที่บนหลังขึ้นมา ชักลูกธนูออกมา แล้วยิงธนูเข้าไปใส่จุดที่เขาพูดพวกเขาอยู่ในค่ายกลจึงมองไม่เห็นนักพรตจื่อหยาง ทำได้เ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 282
ซือเจ๋อเยว่ถึงได้พบว่า ในเวลานี้นางเกาะติดอยู่บนตัวของเยียนเซียวหรานราวกับปลาหมึกยักษ์นางรีบกระโดดลงจากตัวของเยียนเซียวหราน “เมื่อครู่นี้สถานการณ์คับขัน ข้ากับน้องสามร่วมมือกันสังหารนักพรตจื่อหยาง”เยียนเหนียนเหนียนร้อง “อ้อ” ออกมา นางเป็นแม่นางที่ใจกว้าง ถึงแม้จะคิดว่าทั้งสองคนทำแบบนี้จะไม่ค่อยถูกต้องเท่าใดนัก แต่ว่าก็พอจะมีเหตุผลอยู่บ้างนางรีบเดินเข้ามาหาแล้วถาม “พวกท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”ซือเจ๋อเยว่เห็นนางไม่ได้ซักไซ้อีก ก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอกนางไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่เยียนเซียวหรานเพื่อปกป้องนางแล้ว กลับถูกมีดดาบฟันจนได้รับบาดเจ็บมีดดาบเล่มนั้นชั่วร้ายเป็นอย่างยิ่ง บาดแผลของเยียนเซียวหรานมีไอสีดำแผ่ออกมาซือเจ๋อเยว่หน้าถอดสี ร่ายคาถาแล้วกดลงไปที่บริเวณบาดแผลของเขาเมื่อครู่นี้อวิ๋นเยว่หยางรออยู่ที่ด้านนอก มองเห็นได้ไม่ชัดเจนเลยแม้แต่น้อยว่าด้านเกิดเรื่องอะไรขึ้นตอนที่เขามองเห็นชัดเจน พวกซือเจ๋อเยว่ทั้งสามคนก็หลุดพ้นออกมาได้แล้ว และนักพรตจื่อหยางก็ตายไปแล้วก่อนหน้าที่อวิ๋นเยว่หยางคิดมาตลอดว่านักพรตจื่อหยางเก่งกล้าสามารถ คิดไม่ถึงว่าเขาจะตายไปแบบนี้!เขารู้ว่าเยี
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 283
“ว่ามาเถอะ ท่านวางค่ายกลที่ขโมยดวงชะตาของน้องสามเอาไว้ที่ไหน”อวิ๋นเยว่หยางกล่าวเสียงเย็นชา “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร”เยียนเหนียนเหนียนจับศีรษะของเขาโขกเข้ากับขั้นบันไดหินที่ด้านหน้าหลุมศพของเยียนอ๋องทำให้เขารู้สึกมึนงงไปครู่หนึ่ง จนเกิดอาการหน้ามืดเล็กน้อยซือเจ๋อเยว่ “...”ตอนที่เยียนเหนียนเหนียนลงมือช่างโหดเหี้ยมและรุนแรงเสียจริง!นางยกนิ้วโป้งให้เยียนเหนียนเหนียน เยียนเหนียนเหนียนจับศีรษะของเขาแล้วจะโขกลงไปอีกครั้ง เขาตกใจจนอกสั่นขวัญแขวนขืนยังถูกโขกต่อไปแบบนี้ เขาคาดว่าจะต้องถูกเยียนเหนียนเหนียนตีตายแน่นอน!เขารีบกล่าว “ข้ายอมพูดแล้ว ข้ายอมพูด!”เยียนเหนียนเหนียนกล่าวด้วยความทอดถอนใจเล็กน้อย “เจ้ารอให้ข้าเอาศีรษะของเจ้าโขกให้เสร็จก่อนแล้วค่อยพูดก็ได้”“เจ้ายอมให้ความร่วมมือดีขนาดนี้ อีกเดี๋ยวข้าจะกล้าลงมือรุนแรงได้อย่างไร?”อวิ๋นเยว่หยาง “...”อวิ๋นเยว่หยาง “!!!!!!”ก่อนหน้านี้เขาได้ยินมาว่าเยียนอ๋องมีบุตรสาวคนหนึ่งถึงแม้จะสถานะสูงส่ง แต่กลับมีท่าทางเหมือนบุรุษ ชื่นชอบการฝึกฝนวรยุทธ์ เมื่อลองคิดดูก็น่าจะเป็นนังเด็กคนนี้เขาแอบสาบานในใจ หลังจากที่เขารอดจากอ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 284
อวิ๋นเยว่หยางกัดฟันกล่าว “พวกเจ้าไม่กล้าฆ่าข้าหรอก!”ซือเจ๋อเยว่หัวเราะเบา ๆ “ท่านประเมินตัวเองสูงเกินไปจริงๆ”นางพูดจบก็หยิบมีดดาบขึ้นมาแล้วแทงใส่อวิ๋นเยว่หยางทีหนึ่งความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เขาสั่นไปทั่วทั้งตัว จนกระทั่งถึงตอนนี้ ในใจของเขาถึงได้รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจริง ๆเป็นเพราะเขารู้ว่า ซือเจ๋อเยว่พวกเขากล้าฆ่าเขาจริงๆ!เขารีบกล่าว “อย่าฆ่าข้า ข้าจะหาพวกเจ้าไปตามหาค่ายกลนั่นเดี๋ยวนี้!”ซือเจ๋อเยว่ยื่นมือออกไปตบที่ใบหน้าของเขาเบา ๆ “เมื่อครู่นี้ท่านให้ความร่วมมือแบบนี้ก็หมดเรื่องแล้วไม่ใช่หรือ?”อวิ๋นเยว่หยางรู้ว่าการแทงครั้งนั้นของซือเจ๋อเยว่ไม่นับว่าลึกจนเกินไป แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ ก็ทำให้ภายในใจของเขาเกิดความหวาดกลัวขึ้นอย่างรุนแรงแล้วพวกเขาทิ้งองครักษ์บางส่วนเอาไว้เพื่อจัดการกับศพ พาสองสามคนมุ่งหน้าไปยังเรือนจวนหนิงกั๋วกงที่อยู่ชานเมืองหลวงหลังจากไปถึงที่นั่น ซือเจ๋อเยว่ก็สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของค่ายกลนางพยักหน้าให้เยียนเซียวหรานเล็กน้อยทีหนึ่ง การกระทำของจวนหนิงกั๋วกงชั่วร้ายเป็นอย่างยิ่ง ถึงแม้ว่าในนี้จะเป็นเพียงเรือนที่พักอาศัย แต่ว่าซือเจ๋อเยว่เป็นกังวลว่าที่นี่ย
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 285
ซือเจ๋อเยว่ไม่คิดเลยแม้แต่น้อย รีบโยนยันต์หลายแผ่นออกมา จากนั้นยื่นมือร่ายคาถา แล้วทำลายรากฐานของค่ายกลทันทีเดิมทีค่ายกลที่กำลังเคลื่อนย้าย ก็หยุดชะงักลงทันใดในเวลานี้ นางเห็นไป๋จื้อเซียนที่สวมชุดสีแดงในดวงตาอันงดงามของไป๋จื้อเซียนเต็มไปด้วยเสน่ห์อันชั่วร้าย เขากล่าวด้วยรอยยิ้มบาง “นักพรตหญิงตัวน้อย ข้ารอเจ้ามานานมากแล้ว”ซือเจ๋อเยว่หน้าถอดสี นางรีบโยนยันต์อัคนีแผ่นหนึ่งออกไปไป๋จื้อเซียนรู้ว่ายันต์ในมือของนางรุนแรงมาก เขาโยกตัวหลบไปด้านข้างเล็กน้อย ยันต์อัคนีแผ่นนั้นก็แปะลงไปบนค่ายกลเกิดเสียงดังตู้มขึ้นมาทันที เปลวเพลิงลุกโชน เผาทำลายค่ายกลนั่นในเวลาเดียวกัน ไป๋จื้อเซียนได้ตบเข้าที่ทรวงอกของซือเจ๋อเยว่ทีหนึ่ง ร่างกายของนางลอยกระเด็นออกไปราวกับว่าวที่เชือกขาดเยียนเซียวหรานตะโกน “องค์หญิง!”ในเวลานี้เขามองไม่เห็นไป๋จื้อเซียน แต่กลับสามารถสัมผัสได้ถึงความอันตรายถึงขีดสุดความอันตรายแบบนี้คล้ายคลึงกับวิญญาณร้ายดวงนั้นที่เขาพบอยู่ภายในห้องนางเมื่อครั้งก่อนเขากระโจนตัวขึ้น ชักกระบี่ไม้ท้อที่อยู่บริเวณของนางฟันเข้าใส่ไป๋จื้อเซียนโดยอาศัยความรู้สึกค่ายกลถูกทำลาย เขาสามารถร
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 286
ค่ำคืนนี้ ซือเจ๋อเยว่มาตามที่คาดไว้!เขามองเยียนเซียวหรานด้วยสายตาเย็นยะเยือก หันหน้ากลับไปมองค่ายกลที่ได้กลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้วแวบหนึ่ง ยิ้มอย่างชั่วร้ายเขาเฝ้าอยู่ที่ เป็นเพราะกลิ่นอายจากตัวของซือเจ๋อเยว่กับค่ายกลนั่นค่อนข้างคล้ายคลึงกับกลิ่นอายที่เคลื่อนตัวอยู่บนร่างกายหของอวิ๋นเยว่หยางครั้งก่อนที่เขาเจอกับเยียนเซียวหรานแบบรีบร้อนเกินไปหน่อย ประกอบกับซือเจ๋อเยว่ก็อยู่ตรงนั้นด้วย ดังนั้นเขาจำไม่ได้ในทันทีว่ากลิ่นอายบนตัวของอวิ๋นเยว่หยางคือกลิ่นอายของเยียนเซียวหรานในเวลานี้ทันทีที่ค่ายกลถูกทำลาย กลิ่นอายพวกนั้นก็ไหลย้อนกลับ เขาจึงสัมผัสได้อย่างชัดเจนความรู้สึกแบบนี้ทำให้ไป๋จื้อเซียนค่อนข้างเกิดความสนใจเป็นเพราะเขารู้ว่า เป็นการยากที่คนคนหนึ่งจะมีกลิ่นอายของคนอื่นติดอยู่อย่างแท้จริง แม้ว่าจะเป็นคนที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวันก็เป็นไปไม่ได้หากติดแล้ว นั่นก็แสดงว่าโชคชะตาของทั้งสองคนรวมเข้าด้วยกันแล้วไป๋จื้อเซียนมองเยียนเซียวหราน กล่าว “น่าสนุก”เขาหันหน้าไปมองซือเจ๋อเยว่อีกครั้ง “นักพรตหญิงน้อย เจ้าหมอนี่ดีกับเจ้าเหลือเกินนี่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีชะตาชีวิตร่วมกันกับเจ้า”เ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 287
พวกเขาร่วมมือกันอยากจะจับตัวไป๋จื้อเซียนเอาไว้เป็นเรื่องที่ยากเย็นยิ่งเรื่องหนึ่งเขารู้ว่าในเวลานี้ไม่มีเวลาห่วงหน้าพะวงหลังอีกแล้ว เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะนาง นางก็ต้องเป็นคนจบเรื่องนางพูดกับเยียนเซียวหรานเบา ๆ “เจ้าถ่วงเวลาเขาไว้สักสิบวินาที”เยียนเซียวหรานพยักหน้า มือของซือเจ๋อเยว่ร่ายคาถาอย่างรวดเร็วไป๋จื้อเซียนเห็นสัญลักษณ์มือของนาง ก็แค่นเสียงหัวเราะ “เจ้าคิดว่าเจ้ายังจะจับตัวข้าเอาไว้อีกอย่างนั้นหรือ?”เขาพูดจบก็พุ่งตัวเข้ามาหานาง พุ่งตรงเข้ามาควักหัวใจของนางกระบี่ไม้ท้อในมือของเยียนเซียวหรานพันเข้าใส่ไป๋จื้อเซียนทันทีทั้งสองอย่างปะทะกัน ทำให้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไป๋จื้อเซียนหัวเราะเบา ๆ “ฮ่า น่าสนุก! แต่วันนี้ ที่ตรงนี้เป็นถิ่นของข้า ข้าเป็นใหญ่!”เส้นผมสีดำของเขาแผ่สยาย ผ้าต่วนสีแดงบนร่างกายพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว พุ่งเข้าใส่เยียนเซียวหรานที่แฝงไปด้วยเจตนาสังหารต่อให้วิชากระบี่ของเยียนเซียวหรานจะดีแค่ไหน กระบี่ไม้ท้อไม่ใช่อาวุธแหลมที่สามารถตัดโลหะหรือหยกได้ จึงถูกพันธนาการเอาไว้ทันทีเขารีบชักกระบี่ติดตัวของตนเองที่อยู่บริเวณเอวของตนเองออกมา ฟันเข้าใส่เส้นผมสี
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 288
ครู่ต่อมา ซือเจ๋อเยว่หยิบอาวุธเวทย์อีกชิ้นหนึ่งออกมา เพียงแต่นางยังไม่ทันเข้าไปหา ก็ถูกเส้นผมสีดำของเขากวาดลอยกระเด็นออกไปเยียนเซียวหรานอยากจะเข้ามาช่วย แต่กลับถูกผ้าต่วนสีแดงรัดลำคอเอาไว้เขากล่าวอย่างยากลำบาก “องค์หญิง!”ซือเจ๋อเยว่ล้มลงบนพื้นกระอักเลือดออกมา ไป๋จื้อเซียนไม่ได้เขยิบเข้าไปใกล้ตรงหน้าของนางพอดีเลือดพ่นใส่มือของไป๋จื้อเซียน มือของเขาเป็นรูทันทีเขาค่อนข้างประหลาดใจ “นักพรตหญิงน้อย ร่างกายของเจ้ามีความพิเศษนี่นา!”ปากเขาพูดไป มือกลับบีบลำคอของนางเอาไว้ “กินตบะของเจ้า จะต้องบำรุงมากแน่!”ร่างกายของซือเจ๋อเยว่ เป็นวิญญาณมาหนึ่งพันปี เป็นครั้งแรกที่ได้เจอร่างกายอย่างนางเขาเคยเห็นในหนังสือเล่มหนึ่ง หากได้กินวิญญาณของนาง เท่ากับเป็นการบำเพ็ญตบะห้าร้อยปีถึงแม้ก่อนหน้านี้เขาจะเคยประมือกับนางมาก่อน แต่ครั้งก่อนนางไม่ถึงขั้นเลือดตกยางออก เขาไม่รู้ว่านางจะมีร่างกายที่พิเศษเช่นนี้บัดนี้ค้นพบแล้ว ดวงตาของเขาเปล่งประกายทันทีเพียงแต่คนที่มีร่างกายเช่นนาง เนื่องจากร่างกายพิเศษมากเกินไป ดังนั้นอยากจะกลืนกินนางก็ไม่ใช่เรื่องง่ายซือเจ๋อเยว่ใช้มือปาดเลือดที่มุมปาก ยื่นมื
บทล่าสุด
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 365
เมื่อซือเจ๋อเยว่เห็นว่าทั้งสามคนทำท่าจะทะเลาะกันอีกครั้ง จึงกล่าวไกล่เกลี่ยอยู่ข้าง ๆ “นี่คือคาถาของสำนักเต๋า พวกเจ้าย่อมไม่รู้”“คุณชายไป๋เอ้อระเหยลอยชายอยู่ในโลกใบนี้มานานนับพันปีแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรที่เขาไม่รู้ เขารู้เรื่องพวกนี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติ”ชื่อปาเลี่ยที่อยู่ด้านหลังของเยียนเซียวหรานกล่าง “ใช่ ๆ ๆ พวกข้าไม่ใช่คนในสำนักเต๋า แน่นอนว่าไม่รู้”“ประสบการณ์ของพวกเราย่อมไม่สู้คุณ...คุณชายไป๋”ไป๋จื้อเซียนรักษาสภาพตอนที่เขาตายเมื่อตอนอายุยี่สิบเอาไว้ อันที่จริงเขามีชีวิตอยู่มานานนับพันปีแล้ว ชื่อปาเลี่ยจึงไม่รู้ว่าควรจะเรียกเขาอย่างไรเขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนกับมีเพียงคำว่าคุณชายไป๋ถึงจะเหมาะสมไป๋จื้อเซียนคร้านที่จะโต้เถียงกับชื่อปาเลี่ย กลับยังคงรู้สึกว่าซือเจ๋อเยว่เข้าข้างเยียนเซียวหรานเกินไปซือเจ๋อเยว่ไม่ได้สนใจเขา เริ่มสวมคัมภีร์เต๋าเพื่อรวมวิญญาณของบรรดาเศษวิญญาณเหล่านี้ดวงวิญญาณของไป๋จื้อเซียนเก่งกาจมาก เรื่องการรวมวิญญาณแบบนี้เขาเหมือนกับเยียนเซียวหราน ไม่ต้องการความช่วยเหลือสักนิดดังนั้นเขาทำได้เพียงมองดูอยู่ข้าง ๆเรื่องรวมวิญญาณสำหรับคาถาเต๋าแล้วไม่นับว่า
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 364
เดิมทีซือเจ๋อเยว่เตรียมที่จะพูดเหตุผลกับไป๋จื้อเซียนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมรับการอธิบายเสียแบบนี้เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่า เหมือนว่าไป๋จื้อเซียนไม่ได้จัดการยากอะไรขนาดนั้น เขาค่อนข้างคุยด้วยได้ง่ายเยียนเซียวหรานมองไป๋จื้อเซียนแวบหนึ่ง หว่างคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเป็นผู้ชายเหมือนกัน เขาสามารถสัมผัสได้ถึงความเป็นเจ้าของที่ไป๋จื้อเซียนมีต่อซือเจ๋อเยว่ซือเจ๋อเยว่มีปฏิกิริยาต่อเรื่องความรู้สึกช้ามาตลอด จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่สังเกตเห็นถึงจุดประสงค์ของไป๋จื้อเซียน เพียงแค่คิดว่าไป๋จื้อเซียนอยากจะเป็นเพื่อนกับนางไป๋จื้อเซียนเห็นเขามองมา ก็มองเขากลับด้วยสายตายั่วยุ แล้วค่อยทำท่าทางลูบลำคอเยียนเซียวหรานตอบกลับด้วยรอยยิ้มเย็นชาเขาเข้าใจซือเจ๋อเยว่ เป็นไปไม่ได้ที่ซือเจ๋อเยว่จะชื่นชอบไป๋จื้อเซียนคงจะดีหากไป๋จื้อเซียนไม่ทำเรื่องอะไรที่ตื่นเต้นจนเกินไป หากทำแล้ว เกรงว่าซือเจ๋อเยว่ก็คงจะพยายามสังหารเขาอย่างสุดชีวิตเช่นกันยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าไป๋จื้อเซียนเป็นวิญญาณดุร้ายที่เป็นฆาตกร ถือเป็นศัตรูกับสถานะของซือเจ๋อเยว่เมื่อเทียบกับไป๋จื้อเซียน เขาไม่เป็นกังวลเขา
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 363
ไป๋จื้อเซียนเห็นว่านางมองเขา สุดท้ายแล้วเขาก็อธิบายอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าไม่อยากให้ฆ่าสังหารผู้คน ข้าไม่สังหารก็สิ้นเรื่อง”ที่เขาสังหารคนก็เพราะว่าในใจของเขาไม่มีความสุข คนทั่วไปสำหรับเขาเป็นเหมือนมดแมลง สามารถบีบให้ตายได้ตามใจชอบซือเจ๋อเยว่ได้ยินเขากล่าวเช่นนี้ก็ลูบจมูกเบา ๆ ทีหนึ่ง ถามเขา “เพราะฉะนั้น ข้าเป็นสหายเก่าเมื่อหนึ่งพันปีก่อนของเจ้าจริง ๆ หรือ?”ไป๋จื้อเซียนพยักหน้า “ถูกต้อง เจ้าให้สัญญากับข้าว่าจะเจอกันหนึ่งพันปีหลังจากนั้น”ซือเจ๋อเยว่กล่าวอย่างไม่ค่อยสบายใจเท่าใดนัก “ต้องขออภัยจริง ๆ เรื่องพวกนั้นข้าจำมันไม่ได้แล้ว”“ข้ารู้” ไป๋จื้อเซียนกล่าวเสียงราบเรียบ “ตอนนี้ข้าได้สาบานกับสวรรค์แล้ว ตอนนี้พวกเราเป็นเพื่อนกันแล้วใช่หรือไม่?”ครึ่งประโยคหลังเขายังไม่ได้พูด เขายังไม่รู้ว่า เมื่อหนึ่งพันปีก่อนนางใส่ใจเขามาก ไม่อย่างนั้นไม่มีทางเหลือความทรงจำเมื่อหนึ่งพันปีช่วงนั้นเอาไว้มีเพียงเพราะหมกมุ่นมากถึงได้เก็บความทรงจำเอาไว้นานขนาดนี้ตอนนี้นางจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เขาจะค่อย ๆ ทำให้นางจำเขาให้ได้ก่อนหน้านี้นางมีความทรงจำที่ไม่ดีต่อเขาก็ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้เข
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 362
เขาถึงขนาดคิดว่า ในใจของนาง เขาก็เป็นคนที่พิเศษคนนั้นเช่นกันเมื่อเขาคิดเช่นนี้ ในใจของเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากเขาหยิบสิ่งของอย่างหนึ่งออกมา พลังชั่วร้ายพวกนั้นทั้งหมดถูกดูดไปอย่างสะอาดหมดจดแล้ว จากนั้นก็ลอยจากท้องฟ้ามาที่ตรงหน้าของสีหน้าของเยียนเซียวหรานเปลี่ยนไปเล็กน้อย มือถือกระบี่ไม้ท้อก้าวไปข้างหน้า มือของซือเจ๋อเยว่กดที่บนมือของเขาจนถึงตอนนี้ ความแตกต่างของความสามารถระหว่างพวกเขามีมากเกินไป ไม่สามารถเอาชนะเขาได้เลยวันนี้หากต้องลงมือกันจริง ๆ เกรงว่าพวกเขาจะต้องจบชีวิตอยู่ที่นี่ทั้งหมด แล้วก็สังหารไป๋จื้อเซียนไม่ได้อีกด้วยในเรื่องการกำจัดปีศาจ ซือเจ๋อเยว่สามารถปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ได้ตลอดครั้งนี้เอาชนะไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นครั้งหน้าค่อยหาตัวช่วยที่จะทำให้เสมอกัน แล้วค่อยหาโอกาสลงมือกับเขาอีกครั้งการกระทำนี้ของนางทำให้ไป๋จื้อเซียนรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก ยกมือขึ้น แล้วโบกมือใส่เยียนเซียวหรานทันทีเยียนเซียวหรานถือกระบี่ไม้ท้อขวางเอาไว้ จึงต้านทานการโจมตีครั้งนี้ของไป๋จื้อเซียนได้ เพียงแต่เขาก็ถอยหลังไปหลายก้าวเช่นกันไป๋จื้อเซียนมีความประหลาดใจเล็กน้อย “โอ้ ไอ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 361
นางเป็นผู้มีพรสวรรค์แห่งสำนักเต๋า ดังนั้นการร่ายคาถาก็เหมือนกับกินข้าวกินน้ำ แต่สำหรับคนในสำนักเต๋าทั่วไปแล้ว กลับเป็นเรื่องที่ยากมากทว่าตอนนี้เยียนเซียวหรานไม่เพียงเคยเห็นนางร่ายคาถาไม่กี่ครั้ง ก็สามารถร่ายคาถาได้แล้ว นี่ถึงจะเรียกว่าผู้มีพรสวรรค์!นางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ในเมื่อเจ้าร่ายคาถาเป็น เช่นนั้นพวกเรามาเผชิญหน้าด้วยกัน!”เยียนเซียวหรานพยักหน้าหลังจากที่เขารู้จักนาง ถึงได้เข้าใจเรื่องพวกนี้ทั้งหมดก่อนหน้านี้เขาไม่เข้าใจคาถาเต๋า แต่ตอนหลังเขาได้ไปเรียนรู้ดาววิบัติดวงนั้นเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาตั้งรับเตรียมพร้อมตอนที่ห่างจากพวกเขาไปประมาณสิบกว่าจั้ง เยียนเซียวหรานสัมผัสได้ถึงปราณชั่วร้ายที่รุนแรงเป็นอย่างยิ่งหลังจากที่ปราณชั่วร้ายกลุ่มนั้นเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด คมราวกับมีด ก็เกิดความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อพัดโดนหน้าซือเจ๋อเยว่ร่ายคาถาปกป้องร่างกายของพวกเขาเอาไว้ ตอนที่เตรียมที่จะพุ่งตัวเข้าไปต่อสู้ด้วยนั้น ข้าง ๆ ก็มีสีแดงปรากฏขึ้นแวบหนึ่งจากนั้นพลังชั่วร้ายที่เย็นยะเยือกที่เดิมทีรุนแรงมากก็สลายหายไปภายในชั่วพริบตาเยียนเซียวหรานสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 360
วิธีการพูดแบบนี้ของซือเจ๋อเยว่ อันที่จริงเป็นคำศัพท์เฉพาะของสำนักเต๋าคำศัพท์นี้หมายถึงไม่ใช่ดาวฤกษ์ที่อยู่บนท้องฟ้า ทว่าใช้ทักษะชั่วร้ายมารวมตัวกันจนกลายเป็นพลังชั่วร้ายพลังชั่วร้ายประเภทนี้ไม่ใช่วิญญาณทั่วไปที่ตายด้วยความโกรธแค้นจนกลายเป็นพลังชั่วร้าย แต่เป็นพลังชั่วร้ายที่ก่อตัวมาจากความคิดชั่วร้ายและวิญญาณชั่วร้ายที่สะสมของโลกใบนี้หลังจากที่บรรดาเต๋าสายดำตามหาพลังชั่วร้ายประเภทนี้จนเจอ ค่อยใช้การฝึกพลังเฉพาะสกัดให้บริสุทธิ์ แล้วนำพวกมันมารวมไว้ด้วยกัน ก็เหมือนกับสิ่งที่เห็นอยู่ในตอนนี้พลังชั่วร้ายประเภทนี้หลังจากที่ถูกเจ้าของฝึกฝนมานาน ก็จะกลายเป็นอาวุธที่ดีที่สุดในมือของเต๋าสายดำเมื่อเจ้าของของพลังชั่วร้ายตอนที่สั่งให้พวกมันไปจัดการคนคนหนึ่ง พวกมันก็สามารถกลืนกินคนคนนั้นได้จากนั้นพวกเขาค่อยให้มนุษย์เกิดความคิดชั่วร้าย แล้วค่อยใช้ความคิดชั่วร้ายเป็นอาหารบำรุงพวกมัน ทว่าคนที่อยู่ที่นั่น ได้กลายเป็นหุ่นเชิดที่มีชีวิต มีพวกเขาคอยควบคุมซือเจ๋อเยว่จ้องมองดาววิบัติที่เข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยดาววิบัติดวงนี้ใหญ่กว่าที่นางเคยเห็นมาก่อนหน้านี้ ในเวลาเด
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 359
นั่นเป็นเพราะหลังจากที่ตอนนั้นเขาเข้าไปในค่ายกลแล้ว ตกอยู่ในภาพลวงตา เหมือนเช่นเยียนเซียวหรานในตอนนี้ตัวประหลาดนั่นโหดเหี้ยมน่ากลัวเกินไป ภายในร่างกายกักขังเศษวิญญาณเอาไว้มากมายขนาดนั้นนางไม่จำเป็นต้องเดา เศษวิญญาณที่ตัวประหลาดกักขังเอาไว้ภายในร่างกายพวกนั้น เกรงว่าทั้งหมดจะเป็นองครักษ์ของเยียนอ๋องซื่อจื่อเมื่อนางนึกถึงเรื่องศพอันไม่สมบูรณ์ของเยียนอ๋องซื่อจื่อที่ถูกขนกลับมายังจวนเยียนอ๋อง เกรงว่าจะไม่ได้โดนสัตว์ป่ากัดเอา ทว่าถูกตัวประหลาดนี้ฉีกนางไม่สามารถจินตนาการได้ เยียนอ๋องซื่อจื่อและกลุ่มคนถูกขังอยู่ภายในค่ายกลนี้ ตอนที่ถูกตัวประหลาดฉีกกินทั้งเป็น จะน่าเวทนาและหมดหนทางมากขนาดไหน!ทว่าเรื่องทั้งหมดนี้ ก็เป็นเพียงแค่ต้องการฆ่าปิดปากพวกเขา จากนั้นก็ทำเป็นตาค่ายกล ถูกกักขังระหว่างหยินกับหยางตลอดไป กลับชาติมาเกิดใหม่ไม่ได้ต่อให้วิญญาณที่ไม่สมบูรณ์จะหนีไปแล้วกลับชาติมาเกิดใหม่ หากไม่โง่ ปัญญาอ่อน ก็จะอายุสั้น เพราะดวงวิญญาณไม่สมบูรณ์ ได้รับความทุกข์ทรมานเพราะกลับชาติมาเกิดคนผู้นี้จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต ทำให้รู้สึกโกรธมากจริง ๆ!พวกเขาวิ่งไปข้างหน้าอยู่ครู่หนึ่งถึงได้หยุดลงแล
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 358
ตัวประหลาดจับลูกธนูดอกนั้นไว้แล้วโยนใส่พวกเขาเยียนเซียวหรานหลบด้วยความรวดเร็ว ธนูดอกนั้นลอยเฉียดหัวของเขาไปซือเจ๋อเยว่ส่งเสียงร้องประหลาดใจออกมาเบา ๆ พลังสังหารของตัวประหลาดตัวนี้มากเสียจนน่าหวาดกลัวสีหน้าของเยียนเซียวหรานเองก็ค่อนข้างดูแย่เช่นกัน หากเป็นเช่นนี้ ต่อไปอยากจะยิงให้ถูกตัวประหลาดอีกก็คงกลายเป็นเรื่องที่ยากมากตอนที่ซือเจ๋อเยว่เห็นตัวประหลาดไล่ตามมา พลังชั่วร้ายสีดำที่แผ่ซ่านออกมาจากมือ นางจึงมีวิธีการแล้วนางหยิบลูกธนูดอกหนึ่งขึ้นมาแล้วติดยันต์ที่ด้านบน ให้เยียนเซียวหรานยิงอีกครั้งตัวประหลาดในเวลานี้อยู่ใกล้กับพวกเขามาก เยียนเซียวหรานทำได้เพียงหลบไปก่อน แล้วค่อยยิงธนูดอกนั้นออกไปตัวประหลาดตัวนั้นมองเห็นการเคลื่อนไหวนี้ของเขา ในดวงตาปรากฏความเหยียดหยามขึ้นมาแวบหนึ่ง ใช้วิธีการเดิมซ้ำอีกครั้งเพื่อจับธนูดอกนั้นเพียงแต่ครั้งนี้ตอนที่มันจับลูกธนูดอกนั้นเอาไว้ ทันใดนั้นยันต์ห้าอัสนีบาตรก็ทำงาน ภายในชั่วพริบตา เสียงฟ้าร้องคำรามลั่น ฟ้าผ่ามันจนไหม้เกรียมเยียนเซียวหรานแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก คิดว่าทำแบบนี้น่าจะผ่าจนตัวประหลาดตายแล้ว ทว่าครู่ต่อมา ตัวประหลาดก็ขยับอ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 357
ตลอดทาง เขากลับทำให้ตัวประหลาดนั่นไม่ต้องครุ่นคิดอีก วิ่งไล่ตามชื่อปาเลี่ยไปทันทีในระหว่างที่ซือเจ๋อเยว่กำลังพูด ตัวประหลาดก็ได้โจมตีชื่อปาเลี่ยหลายรอบแล้วชื่อปาเลี่ยในเวลานี้ได้สติกลับคืนมาอย่างสมบูรณ์แล้ว กลัวว่าจะช่วยชีวิตเขาไม่ได้ เขาจำต้องคิดหาหนทางช่วยเหลือตัวเองศักยภาพของร่างกายเขาถูกกระตุ้นจนถึงขีดสุด ไม่นึกเลยว่าเขาจะหลบการโจมตีนับครั้งไม่ถ้วนของตัวประหลาดได้อย่างหวุดหวิดเขาในเวลานี้พลางร้องอย่างสิ้นหวัง พลางหลบอย่างบ้าคลั่ง กลายเป็นเจ้าอ้วนที่คล่องแคล่วที่สุดในใต้หล้านี้ได้สำเร็จเมื่อซือเจ๋อเยว่มองเห็นท่าทางที่ตกอยู่ในอันตรายของเขา ทั้งรู้สึกว่าเขาน่าสงสาร แล้วก็อยากจะขำอีกด้วย เนื่องจากตอนที่เขาหลบ เรียกได้ว่าไม่ได้สนใจภาพลักษณ์เลยสักนิดนางกล่าวกับเยียนเซียวหราน “ถึงแม้ในหนังสือจะไม่ได้บอกวิธีการที่สามารถสังหารตัวประหลาดประเภทนี้เอาไว้ สิ่งของบนโลกใบนี้อยากจะให้หายไปก็มีเพียงสองวิธี”“หนึ่งคือการโจมตีทางกายภาพ อีกอย่างก็คือการโจมตีแบบลี้ลับ”“ในเมื่อการโจมตีทางกายเมื่อครู่นี้ไม่ได้ผล เช่นนั้นก็ต้องลองการโจมตีแบบลี้ลับดูเสียหน่อย”ครั้งก่อนนางวาดยันต์สำรองเอาไว
