chapter 5

“เขาชื่อริวาโก้ คาสซายะ”

“อ๋อ...อะไรนะ วันวันโก้ คัดจายะ เออ...แปลกดีนะ ทั้งชื่อทั้งนามสกุลเลย พ่อแม่ตั้งมาได้ไงหว่า? ชื่อยังกับคนเป็นหวัด”  แสงกล้าแกล้งผันชื่ออีกฝ่ายให้ผิดเพี้ยนไปด้วยตั้งใจล้อเพื่อน

“รู้ไหมยายลูกเจี๊ยบ ตอนนั้นกลัวใจแกจะแย่ กลัวทนเก็บความรักเอาไว้ในอกไม่ไหว รีบไปสารภาพรักและเอาไม้หน้าสามตีหัวไอ้ฝรั่งดองนั่นพาเข้าห้องปล้ำเขาเสียแล้วนะ” แบะปาก พร้อมเสียงขลุกขลักในลำคอ กลั้นหัวเราะจนหน้าคล้ำแดดเริ่มมีสีแดงแต้ม

“เออ...ทีใครทีมันนะไอ้กล้า” กฤติกายกมือชี้หน้าเพื่อน จมูกเล็กโด่งได้รูปยู่ย่น กลีบปากอิ่มนุ่มยู่ยื่น

ถึงวันนี้เธอก็ยังไม่กล้าบอกความในใจให้กับเพื่อนหนุ่มคนที่ถูกเอ่ยถึงได้รู้ แต่ยังดีที่ก่อนอีกฝ่ายจะตามบิดากลับไปประเทศ เธอและริวาโก้ได้กลายเป็นเพื่อนกันแล้ว จึงไดมีการติดต่อทางจดหมาย ก่อนจะมาเปลี่ยนเป็นการสื่อสารในโลกออนไลน์อย่างปัจจุบัน และไม่ค่อยจะอายสักเท่าไหร่ ถ้าจะพูดคุยเรื่องความรู้สึกภายในที่เหมือนกับการแย้มๆ เปิดหัวใจให้อีกฝ่ายได้ล่วงรู้ถึงความภายในใจที่มีให้

“ไม่แขวะฉันสักครั้ง แกกินปลาแล้วก้างมันติดคอหรือไงวะ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างกระแทกกระทั้น หน้าบูดบึ้ง

“เปล่าโว้ย ฉันแค่สงสัยเท่านั้นเอง ทำไมไอ้เจ้านั่นไม่ใช้บริการไปรษณีย์ล่ะ สะดวกสบายกว่าเป็นไหนๆ ส่งถึงมือแกด้วย อีกอย่างไม่ต้องกลัวว่าคนเฟอะฟะอย่างแกจะพาไปทำตกหล่นหายที่ไหน ให้เจ้าของเขาต้องตามหาของสำมะคัน” แสงกล้ากระดกลิ้นขณะพูดเสียงเลยเพี้ยนไปเล็กน้อยให้กฤติกาได้ตวัดค้อนใส่อีกขวับใหญ่

“ก็ถามไปแล้วนะ เห็นบอกตอนแรกจะเอามาให้เลย แต่มีคำสั่งด่วนหรืออะไรก็ไม่รู้ ให้แวะทำธุระที่สิงคโปร์ก่อน เขาเลยจะฝากเพื่อนฝากอะไรเขาก็ไม่รู้ ให้ฉันไปรับที่สนามบินน่ะ” กฤติกาบอกอย่างงวยงงเช่นกัน ไหล่กว้างเลิกขึ้นเล็กน้อย “ช่างเถอะ จะยังไง ฉันแค่ไปเอาของอย่างเดียวพอ ว่าแต่แกเถอะ ไปหรือไม่ไป”

“ยังไม่รู้ เอาเป็นว่าแกเอาเบอร์มา ไปหรือไม่ไปยังไง ฉันจะโทรไปบอก”

“อือ...ขอบใจนะแก” กฤติกาพยักหน้ารับ บอกเบอร์แสงกล้าไปก่อนอีกฝ่ายหยอดมาให้เธอบันทึกเบอร์ไว้เช่นกัน แต่ยังไม่ทันจะได้เก็บโทรศัพท์ไว้ก็มีอีกสายเข้ามา

“ว้า...เสียดายจัง ยังคุยยังไม่มันเลย แม่โทรมาตามแล้ว” ไม่เพียงแค่น้ำเสียงที่บอกเสียดายสุดๆ ดวงหน้าขาวใสก็แบะออกเหมือนจะติดรำคาญ แต่ปากกลับคลี่ยิ้ม ดวงตาใสแจ๋วเป็นประกาย เมื่อหวนคิดถึงคุณนายแม่หุ่นอวบอ้วน ที่กลับบ้านไปเมื่อไหร่ เธอจะต้องอ้อนขอนอนกอดเสียทุกครั้งไป ร้อนถึงผู้เป็นบิดาที่ตวัดหน้างอนๆ ไม่ค่อยพึงพอใจเท่าไหร่

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันว่างเมื่อไหร่ จะแวะเวียนไปเที่ยวร้านแกแล้วกัน จะได้หาอะไรกิน ประหยัดเงินในกระเป๋าด้วย”

“ร้านฉันไม่ใช่โรงทานนะยะ ที่จะมีที่ให้แกนอนหลับ มีอาหารให้แกกินฟรีน่ะ”

“งก!” แสงกล้าเอ่ยว่าสีหน้ายิ้มๆ ด้วยรู้ดีแก่ใจ กฤติกาพูดไปอย่างนั้นเอง เพื่อนสาวเขาใจดีจะตาย

“ก็ใช่สิ ของซื้อมานี่หว่า ไม่ใช่ได้มาฟรีๆ จะให้กินฟรีๆ ได้ไงล่ะ” ตอบกลับเสียงใส ตาแป๋วซื่อบริสุทธิ์ แต่ยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก “แต่ถ้าแกไปจริงๆ ก็ดีนะ ร้านฉันเพิ่งทำเสร็จไม่นาน ข้าวของยังวางเกะกะอยู่เลย หาคนงานยกของยากเสียด้วย มีคนหลงไปให้ใช้ฟรีๆ แถมได้กำจัดพวกข้าวของเหลือใช้ ทิ้งไว้รกร้านก็ดีเหมือนกัน” 

“ไม่พูดกับแกแล้วไอ้ลูกเจี๊ยบ จะกลับแล้วใช่ไหม รอเดี๋ยว ฉันไปเอารถออกก่อน จะขับไปส่ง”

อยากอาละวาดใส่ไอ้เพื่อนผิวหมึก แต่อีกฝ่ายน่ะหัวเราะลั่นและรีบชิ่งวิ่งข้ามถนนไปเสียแล้ว กฤติกาได้แต่ชี้มือไล่ตามแผ่นหลังกว้าง “ฝากไว้ก่อนเถอะแก อย่าให้ฉันมีโอกาสนะ จะเอาคืนให้หนักเชียว”

“หยุดเลยนะแกไอ้ปลาหมึก” กฤติกาทำหน้ามุ่ย ชี้หน้าเพื่อนหนุ่มที่ยังไม่รู้ซึ้งถึงคำว่า ‘คอขาด’ เพราะยังล้อเรื่องที่เธอทำใจกล้าเอาบัวลอยไข่หวานไปให้กับเด็กชายข้างห้องที่แอบสนใจสมัยชั้นประถม

เพราะตั้งใจมากเกินไปหรือเพราะกระเปิ๊บกระป๊าบมากไปก็ไม่รู้ได้ แทนที่อีกฝ่ายจะได้กินกลับกลายเป็นว่า บัวลอยไข่หวานถ้วยนั้นอันตรธานลอยไปราดไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า แถมเธอยังไถลไปชนเข้าไผ่น้อยซ้ำอีก จนอีกฝ่ายเจ็บจุกหน้าเขียวหน้าเหลือง แผดร้องดังลั่นโรงเรียน นับตั้งแต่วันนั้นเด็กชายก็จะคอยหลบหน้าหลบตาเธอ แต่เมื่อไหร่ที่เจอจังๆ ก็จะทำราวกับเจอหมาแมวเป็นโรคเรื้อน ต้องไล่ให้ไปไกลๆ ก่อนวิ่งหนีไปตูดสั่น ไม่เหลียวหลังกลับมามอง

“ถ้าไม่หยุดล้อฉันนะ ฉันจะ...” กฤติกาคิดไม่ออกว่าจะเอาคืนเพื่อนรักยังไงดี

“จะอะไรยายลูกเจี๊ยบ จะเอาขนมบัวลอยราดฉันหรือ” แสงกล้าถามเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอ จะว่าไปเพื่อนเขาก็สวยอยู่นะ ดวงหน้ารูปหัวใจ แก้มนวลเนียนใสจนเห็นเส้นเลือดฝาด ดวงตากลมโตใสแจ๋วสีดำสนิทราวกับนิล ล้อมกรอบด้วยขนตายาวงอน จมูกเล็กโด่งได้รูปรับกับกลีบปากอิ่มเต็มสีชมพูระเรื่อ อย่างที่เขาเรียกปากนิดจมูกหน่อย

ผิวหรือถึงจะไม่ขาวอย่างที่เขาเรียกว่าไข่ปอก แต่ก็นวลเนียนเป็นสีน้ำผึ้งจางๆ รูปร่างไม่ถึงกับสูงโปร่งอย่างนางแบบ แต่ก็ไม่จัดว่าเตี้ย น่าจะเรียกว่าเล็กกะทัดรัดฉบับกระเป๋า แต่อ้อนแอ้นอรชรด้วยสัดส่วนอกเป็นอก เอวเป็นเอว แต่อวบอัดไปทุกส่วน เป็นคนสดใสร่าเริง มนุษย์สัมพันธ์ก็ดี แต่ทำไมถึงยังไม่มีแฟน?

“ถามจริงยายลูกเจี๊ยบ หน้าตาแกจัดว่าสวยแต่น้อยกว่าแฟนฉันนิดหนึ่งนะ แล้วยังไปเรียนกรุงเทพฯ ตั้งนาน ทำไมถึงยังไม่มีแฟนวะ ไหนเขาพูดกันว่าที่นั่นน่ะ หาผู้ชายง่ายยิ่งกว่าหาเงินเข้ากระเป๋าอีก”

“บ้าแล้วแก หาแฟนนะ ไม่ใช่สุนัขคุ้ยหาขยะข้างถนน ที่จะได้ง่ายขนาดนั้น ฉันเป็นผู้หญิงนะโว้ย มันต้องดูให้ดีหน่อย ไอ้ประเภทที่ว่าเห็นหน้าปุ๊บรักปั๊บ ไม่สนใจว่าจะมาจากไหน นิสัยยังไงอย่างในนิยายน้ำเน่านะ ไม่มีหรอกโว้ย”

“เออ...แกก็เลยเลือกจะปีนขึ้นไปนั่งบนคาน คอยมองหาผู้ชายแสนจะเลิศเลอเฟอร์เฟ็กมาสะดุดคุณทีนว่างั้นเถอะ เฮ้อ...” แสงกล้าแกล้งผ่อนลมหายใจออกจากปอดหนักๆ ให้อีกฝ่ายได้ยินด้วย

“เลือกมากขนาดนั้น ชาตินี้ไม่รู้ว่าจะหาได้หรือเปล่านะ ไอ้พัดลมน่ะ” ล้ออย่างนึกขึ้นได้ กฤติกากระเปิ๊บกระป๊าบและซุ่มซ่าม อีกอย่างก็คล้ายกับคนดวงไม่ดีเรื่องผู้ชาย ไม่ว่าจะสนใจผู้ชายคนไหนก็มีอันทำให้เขาต้องเจ็บตัวก่อน เลยไม่ค่อยมีใครอยากเข้าใกล้สมัครเป็นแฟนยายนี่

“ใครจะเหมือนแกล่ะ เห็นผู้หญิงแล้วทำอาย หน้าแดง ไม่กล้าพูด ไม่กล้าสบตาเขา เผลอแป๊บเดียวไปขอเขาเป็นแฟนแล้ว ชิชะ...ช่างกล้าจริงๆ นะแก คอยดูนะ เจอหน้าแฟนแกเมื่อไหร่ ฉันจะไปเบียดกระแซะ และกระซิบว่า...” กฤติกาทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์ แล้วยังจะผุดรอยยิ้มที่มุมปากให้แสงกล้าร้อนๆ หนาวๆ เล่น

“แกจะทำอะไรยายลูกเจี๊ยบ”