ตอนที่ 6 แค้นที่ต้องสะสาง

 

นางมองเท้าที่ห้อยอยู่ด้านบนศีรษะและค่อย ๆ ลุกขึ้นมา ร่างนางสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้าและไม่อยากคิดว่าภาพตรงหน้านั้นจะเป็นเรื่องจริง 

“ต้องไม่ใช่ ไม่ใช่นางแน่ นางเอาตุ๊กตามาหลอกข้า นาง….”

หลินเฟยเย่ก้าวขาถอยออกมาและค่อย ๆ ส่งโคมขึ้นไปมองร่างนั้นชัด ๆ ผ้าแพรสีขาว ใบหน้าซีดเผือดหลับตาไม่สนิทและ….

“ไม่นะ!!! กรี๊ดดด!!!!!!………..พี่ใหญ่!!!”

เสียงของนางดังพอจะทำให้คนในจวนแตกตื่นและรีบวิ่งตามหาเสียง พวกบ่าวไพร่และสาวใช้รีบวิ่งมาที่หน้าห้องคุณหนูใหญ่ในทันที หลินเฟยเย่ที่ยังช็อกอยู่กับเหตุการณ์ตรงหน้าพยายามไขว่คว้าบางอย่างที่นางมองไม่เห็น

“ไม่นะ ไม่ใช่แบบนี้ ท่านจะตายได้อย่างไร ไม่นะพี่ใหญ่ ม่ายยยย!!!!!……”

“คุณหนูรอง!! รีบพานางออกมาเร็วเข้า รีบไปแจ้งนายท่าน คุณหนูใหญ่!!  ฮือออ…..”

ผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบ กี่คนไม่รู้ที่เดินเข้ามาเพื่อตรวจอาการของหลินเฟยเย่ คหบดีหลินนั้นร่ำไห้จนเป็นลมไปแล้วเมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณของบุตรสาวคนโตที่แขวนห้อยอยู่ในห้อง

ทหารองครักษ์ในจวนพาร่างของหลินเฟยลี่ลงมา หลินเฟยเย่เองในตอนนี้แทบไม่ได้สติ

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู ท่านหมอกวน นายท่านกับคุณหนูรอง…เป็นเช่นไรบ้าง”

“เฮ้อ…”

ท่านหมอกวน หมอประจำสกุลหลินถึงกับส่ายหน้าเพราะเขาเองก็พึ่งจะผ่านการร้องไห้มาเช่นกัน ทุกคนในจวนไม่กล้าทำสิ่งใด แม้แต่นายท่านก็สิ้นสติยังไม่ฟื้น คุณหนูรองก็ดูราวกับไม่รับรู้สิ่งใดจนทุกคนเริ่มกลัว

“คุณหนูเจ้าคะ ในตอนนี้พวกเราต้องการท่าน คุณหนูใหญ่คงไม่อยากเห็นท่านเป็นเช่นนี้ คุณหนู!! รีบตั้งสติก่อนสิเจ้าคะ คุณหนู ฮืออ….”

“อาจิง….ข้า….ข้าผิดเอง ข้าห้ามนางไว้ไม่ทัน ข้า…”

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูใหญ่ไม่มีทางทำเช่นนี้ ต้องมีสาเหตุ”

เฟยเย่เริ่มกลับมามีสติอีกครั้งพร้อมกับหลับตาและทบทวนทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามา พวกนางจากไปแล้วทั้งสองคนโดยทิ้งคหบดีหลินเต๋อผู้เป็นบิดาซึ่งในตอนนี้ไม่เหลือใครอีกแล้วนอกจากนาง เรื่องที่พวกนางฝากเอาไว้ต้องทำให้สำเร็จให้ได้

“อาจิง สั่งปิดจวน ห้ามคนในออกคนนอกก็ห้ามเข้า แม่นมจาง ท่านรีบไปจัดเตรียมโลงศพและของใช้ที่จำเป็นในพิธีมาจัดเตรียมเอาไว้ให้พร้อม"

“เจ้าค่ะคุณหนู”

 "พ่อบ้านเจา ท่านรีบไปจัดการให้บ่าวไพร่ห้ามพูดเรื่องนี้ออกไป หากคนภายนอกถามก็แจ้งพวกเขาไปว่า บุตรคนรองของคหบดีเสียชีวิตเพราะถูกยาพิษ”

“ขอรับคุณหนู”

“อาจิง เจ้าไปปิดห้องพี่ใหญ่ ห้ามคนเข้าออกจนกว่าข้าจะเข้าไปตรวจสอบอย่างละเอียดเสียก่อน”

“เจ้าค่ะ…คุณหนู”

หลินเฟยเย่ลุกขึ้นและสั่งทุกคนที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ด้วยเสียงที่ทรงอำนาจ

“ทุกคนจงฟัง เรื่องนี้เป็นเรื่องภายในสกุลหลิน พวกเจ้าล้วนเป็นบ่าวในจวน พวกเจ้ารู้ดีว่าควรพูดสิ่งใดไม่ควรเอ่ยสิ่งใด หากมีผู้ใดกล้าเอ่ยเรื่องนี้ออกไป ข้าจะไม่เอาไว้เลยสักคน ไม่ใช่จะขายเจ้าแต่ข้าหมายถึง….ชีวิตของพวกเจ้า เข้าใจกันหรือไม่”

“เข้าใจเจ้าค่ะคุณหนู”

บ่าวสกุลหลินล้วนแต่เป็นบ่าวไพร่เก่าแก่ซึ่งไว้ใจได้และเก็บความลับได้เป็นอย่างดี ข่าวว่าบุตรคนรองของคหบดีเสียชีวิตโด่งดังไปทั่วเมืองเฉินโจวจนถึงจวนของ หยงไท่เฟยด้วยเช่นกัน

“ตายก็ไม่แปลก นางถูกพิษมานานแล้วมิใช่หรือ”

“เพคะไท่เฟย จวนสกุลหลินแจ้งสาเหตุการตายคือถูกยาพิษสะสมจนร่างกายทนไม่ไหวเพคะ”

“หึ จะตายเพราะอะไรก็ไม่ต่างกัน บุตรคนรองผู้นั้นเห็นว่านางอาการหนักตั้งแต่วันที่พระชายาแต่งตั้งเข้าจวนอ๋อง พึ่งมาตายในตอนนี้ถือว่าคหบดียื้อชีวิตนางมาได้นานพอดู อันถง”

“เพคะไท่เฟย”

“เรียกซ่งฟางหรูมาเข้าเฝ้าทีสิ”

“เพคะ”

อันถงชะงักไปเล็กน้อยเมื่อรับคำสั่งแต่ก็ยอมรับคำสั่งและเดินไปแจ้งให้คนไปตามซ่งฟางหรู หลานสาวของนาง

หยงไท่เฟยอยากให้นางแต่งเข้ามาเป็นพระชายาท่านอ๋องเพราะเป็นบุตรีเสนาบดีกรมขุนนางแต่เพราะมิได้ร่ำรวยเท่าจวนคหบดี นางจึงยังมิได้แต่งเข้าจวนอ๋อง

สิบวันถัดมา

“ท่านพ่อ ท่านนอนพักเสียหน่อยเถิดเจ้าค่ะ”

“เย่เอ๋อร์ พ่อ…”

“ท่านพ่อ ทุกอย่างลูกจัดการเองท่านอย่าได้ห่วง ครั้งนี้ข้าจะไม่ปล่อยพวกมันไปแม้แต่คนเดียว”

“ลูกพ่อ ตอนนี้พ่อเหลือเพียงเจ้าคนเดียว หากว่าเจ้าไม่อยากเป็นพระชายาอ๋อง อย่างไรแล้วพวกเราย้าย…”

“ไม่เจ้าค่ะท่านพ่อลูกจะต้องกลับไป ทรัพย์สินทั้งหมดของสกุลหลินที่ถูกนำไปใช้อย่างไม่ถูกต้อง รวมถึงต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้น รวมถึง…สามชีวิตที่ต้องเสียไป ข้าจะเอาคืนเป็นสิบเท่า”

“เย่เอ๋อร์….เจ้าพูดอะไรกัน”

“พ่อบ้านเจา พาท่านพ่อไปพัก”

“ขอรับคุณหนู”

หลินเฟยเย่เดินออกมาจากห้องของบิดาและตรงไปยังห้องของตนเอง หลังจากที่เฟยลี่เลือกจบชีวิตไปพร้อมกับอีกหนึ่งชีวิตในครรภ์ของนาง เฟยเย่ก็พบกับจดหมายของหยงไท่เฟยที่ส่งให้นางในวันที่เดินสวนกับคนของจวนไท่เฟยที่หน้าจวน

“หลินเฟยลี่ ข้ารู้ว่าบุตรในครรภ์ของเจ้ามิใช่ทายาทสกุลเว่ยอ๋อง เจ้าลักลอบคบชู้ในคืนส่งตัวอีกทั้งปล่อยให้มารหัวขนนั่นอยู่ในครรภ์และยังหาข้ออ้างหลบซ่อนตัวในสกุลหลิน"

 "ข้าหวังว่าเจ้าคงเข้าใจสถานการณ์ ข้าจะช่วยเจ้า เพียงแค่ให้สกุลหลินส่งมอบทรัพย์สินสองในสามส่วนของพวกเจ้าให้กับข้า เรื่องบุตรในครรภ์ของเจ้าก็จะเป็นความลับไปตลอดกาล ตำแหน่งพระชายาและฐานันดรรวมถึงเกียรติยศที่เจ้าพึงได้รับ ข้ารับปากว่าจะยังเป็นดังเดิม”

หยงไท่เฟย

หลินเฟยเย่อ่านจดหมายนั้นซ้ำไปซ้ำมาด้วยความแค้น หากว่านางเพียงแค่สังเกตหลินเฟยลี่สักหน่อย หรือเค้นถามนางอีกนิดนางคงไม่เลือกจบชีวิตเช่นนี้ 

“หยงไท่เฟย นังแก่บ้าเงิน เจ้าเป็นคนแรกที่ข้าจะจัดการ”

สายตาของหลินเฟยเย่นั้นเปลี่ยนไปหลังจากที่นางค้นพบบางอย่างในห้องของพี่สาวฝาแฝด ทั้งจดหมายบอกเล่าเรื่องราวที่นางพบเจอช่วงที่อาศัยอยู่ที่ตำหนักอ๋อง และจดหมายข่มขู่อีกหลายฉบับที่ถูกส่งมาให้ระหว่างที่นางพักรักษาตัวอยู่ที่นี่

หยงไท่เฟยแม้ว่าจะกลัวพระชายาที่เป็นโรคร้ายแต่ก็ยังมีความละโมบอยากได้ทรัพย์สินเงินทองของสกุลหลิน ถึงกลับกล้าเอาเรื่องบุตรในครรภ์ของพี่สาวนางมาข่มขู่จนนางเลือกจบชีวิตเพื่อช่วยสกุลหลินเอาไว้

“คุณหนูเจ้าคะ ของเตรียมพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”

“อาจิง จากนี้ไปเจ้าต้องเรียกข้าว่า พระชายา”

“เพคะพระชายา หม่อมฉันรับทราบ”

“อย่าลืมว่าข้าคือ “หลินเฟยลี่” บุตรีคนโตของคหบดีหลินเต๋อ ผู้ร่ำรวยและมั่งคั่งที่สุดในเฉินโจว เจ้าเตรียมของแล้วใช่หรือไม่ จงส่งคนไปแจ้งข่าวว่าข้าจะกลับตำหนักอ๋องในอีกสามวัน”

“เพคะพระชายา”

หลินเฟยเย่เก็บจดหมายทุกฉบับลงหีบไม้ที่นางรวบรวมเอาไว้และปิดผนึกมันและเก็บเอาไว้ที่ในตู้เสื้อผ้าในห้องของนางในจวนสกุลหลิน

นางพึ่งทราบว่าหลังจากที่พี่สาวนางแต่งเข้าไปในตำหนักอ๋องต้องพบเจอกับเรื่องเลวร้ายเช่นไรบ้าง ไม่มีสาวใช้ส่วนตัวตามตำแหน่ง และยังไม่มีคนดูแล

เรือนพักก็เป็นเรือนเก่าของสาวใช้มิใช่เรือนหลักตามตำแหน่งพระชายา หรือแม้แต่สาวใช้คนสนิทของหยงไท่เฟยก็กดหัวใช้นางราวกับสาวใช้ที่มียศต่ำกว่า

“หยงไท่เฟย อันถง สาวใช้เพ่ยฝู รุ่ยฝู ได้เวลาล้างแค้นพวกเจ้าแล้ว”