บทที่ 129

“เจ้าว่ายน้ำเป็นหรือไม่?”

เจียงหวานหว่านขชมวดคิ้วขึ้น นางว่ายน้ำเป็น ทว่าตอนนี้แขนของนางกำลังบาดเจ็บอยู่ จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาว่ายน้ำได้กันเล่า

“ข้าว่ายเป็น”

แม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงเข้าฤดูใบไม้ผลิ แต่ความเย็นในแม่ก็ทำให้คนยากที่จะรับได้

“ขึ้นหลังข้า ข้าจะแบกเจ้าเอง”

หรงซีนั่งยองลงเพื่อจะให้เจียงหวานหว่านขึ้นหลังเขา

ตอนนี้ระดับน้ำที่เอ่อล้นเข้ามาในเรือสูงถึงขาของเจียงหวานหว่านแล้ว หากยังไม่หาทางหนี คงต้องจมไปพร้อมกับเรือลำนี้เป็นแน่

ครั้นแล้วเจียงหวานหว่านจึงขึ้นหลังหรงซี

หรงซีแบกเจียงหวานหว่านลงไปในแม่น้ำ

น้ำเย็นยะเยือกจนรู้สึกได้ถึงกระดูก เจียงหวานหว่านรู้สึกหนาวเย็นราวกับกระดูกถูกแช่แข็งอยู่ก็มิปาน

หรงซีพยายามจับศีรษะนางขึ้นเพื่อให้นางหายใจ ทว่า เจียงหวานหว่านยังรู้สึกว่าตนเองลืมตาขึ้นมาไม่ได้

หรงซีว่ายน้ำมุ่งไปทางฝั่งพลางสังเกตการเคลื่อนไหวของเจียงหวานหว่าน

เมื่อพบว่าเจียงหวานหว่านหมดสติไป หรงซีร้อนอกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง

นักฆ่าที่ซ่อนตัวอยู่ใต้น้ำยังคงแอบซ่อนตัวอยู่ เพื่อรอเวลาลงมือโจมตี

เมื่อเห็นหรงซีกำลังพยายามอย่างสุดกำลังพาเจียงหวานหว่านหนีเอาชีวิตรอด นักฆ่าก