เป็นเวลากว่า 1 เดือนแล้วที่พลอยไพลินมาใช้ชีวิตอยู่กับเรย์โดยที่ในยามค่ำคืนทั้งคู่ต่างสาดซัดความเร่าร้อนใส่กันและกัน ซึ่งเมื่อบทรักสิ้นสุดลงพลอยไพลินก็มักจะนอนหลับในอ้อมกอดของเรย์ทุกครั้งทำให้ยิ่งนานวันความรู้สึกผูกพันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น จนตอนนี้หัวใจดวงน้อยๆของพลอยไพลินแทบจะไม่ใช่ของเธออีกต่อไปแล้วเพราะมันได้โบยบินลอยไปอยู่กับผู้ชายเย็นชาที่ปากแข็งแต่เอาใจใส่เธออย่างดีอย่างเรย์ คาร์เทอร์"จะไปไหนเหรอคะวันนี้แต่งตัวหล่อเชียว มาค่ะพลอยผูกเนกไทให้"พลอยไพลินในชุดนักศึกษารัดรูปโชว์รูปร่างสมส่วนที่อวบอิ่มโดยเฉพาะหน้าอกขนาดใหญ่ที่ดันเสื้อออกมาแทบกระดุมปริแถมกระโปรงพลีทที่เธอสวมอยู่ยังสั้นเสียจนโชว์เรียวขาสวยทำเอาเรย์แอบรู้สึกขัดใจเล็กน้อย แต่ก่อนเขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายนักกับการแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นหรือรัดรูปของพลอยไพลินแต่มาวันนี้ทำไมมันแลดูขัดตาขัดใจเขาแปลกๆ รู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาดื้อๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อคิดไปว่าเรียวขาสวยของพลอยไพลินที่โผล่พ้นกระโปรงสั้นๆนั้นต้องมีคนจ้องมองด้วยความชอบใจเป็นแน่"เสื้อมันรัดไปหรือเปล่า ส่วนกระโปรงก็สั้นไปนะ"เรย์ที่ยืนนิ่งให้พลอยไพลินผูกเน
โรงอาหารหลังจากที่เรียนวิชาในภาคเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ววันนี้สามสาวกับหนึ่งหนุ่มก็เดินหยอกล้อพูดคุยกันด้วยความสนุกสนานมาที่โรงอาหารคณะวิศวกรรมที่อยู่ใกล้ๆอาคารเรียน โดยเฉพาะเบลล่าที่คุยกับเพื่อนไปด้วยสายตาก็สอดส่องมองดูหนุ่มหล่อที่เดินผ่านไปผ่านมาแต่ยังเดินไปไม่ถึงโต๊ะว่างก็มีใครบางคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าทั้ง 4 คนพอดีทำเอาทุกคนถึงกับหยุดชะงักเท้าหยุดยืนอยู่กับที่ทันทีด้วยความแปลกใจระคนสงสัยพลอยไพลินมองหน้าหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลาที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อนอย่างงงๆแต่เบลล่ากับเจด้ากลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะไม่มีใครไม่รู้จักน้องพีท พิชญะน้องปีสามเดือนมหา'ลัยคณะวิศวกรรมที่ดังมากและหล่อมากในสายตาของพวกเธอ หากแต่พลอยไพลินกลับรู้สึกเฉยๆเพราะในใจของเธอกลับมีใครบางคนที่หล่อและหน้าตาดีกว่ามากอยู่ในหัวใจแล้ว"สวัสดีครับพี่พลอยไพลิน"พีทยิ้มกว้างทักทายพลอยไพลินที่ยกนิ้วชี้เข้าหาตัวเองอย่างงงๆเพราะเธอไม่เคยรู้จักน้องมาก่อนจริงๆ ตั้งแต่ที่ทะเลาะกับแม่ก็ห่างหายจากโลกโซเชียลไปนานมากเพราะส่วนใหญ่แล้วเธอติดอ่านหนังสือเสียมากกว่าการที่จะนั่งส่องดูหนุ่มๆในIG"สวัสดีค่ะน้อง..."พลอยไพลินส่งยิ้มกว้างพร
หลังจากที่ทานมื้อเย็นพร้อมพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเสร็จเรียบร้อยแล้วพีทก็อาสาขอมาส่งพลอยไพลินที่คอนโดแต่เธอปฏิเสธกลับอย่างสุภาพว่าเธอพักอยู่กับเจด้าทำให้พีทไม่เซ้าซี้และยืนโบกมือลาส่งพลอยไพลินจนรถคันหรูของโอมค่อยๆลับไปจากสายตา รอยยิ้มบางๆยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าของพีทพลอยไพลินที่ใครๆต่างพูดถึงในทางร้ายๆกลับมีนิสัยที่ตรงกันข้ามถึงจะเป็นคนที่พูดจาแรงๆเวลาอยู่กับเพื่อนแต่โดยรวมแล้วเป็นคนที่อารมณ์ดีอยู่ด้วยแล้วพีทรู้สึกมีความสุขและผ่อนคลายมาก ร่างสูงค่อยๆหันหลังเดินกลับไปที่รถซุปเปอร์คาร์คันหรูอย่างอารมณ์ดีท่ามกลางสายตาของใครบางคนที่จ้องมองเด็กหนุ่มอยู่ในรถด้วยแววตาที่นิ่งและท่าทางที่สุขุม ก่อนที่จะสั่งให้เจมส์ออกรถเดินทางไปยังบ้านของกฤษฎิ์เพื่อดื่มไวน์คลายอารมณ์ขุ่นมัวสักหน่อยขืนกลับคอนโดตอนนี้พลอยไพลินมีหวังเจ็บตัวแน่นอน"ไปไหนกันนะดึกแล้วทำไมยังไม่กลับมาอีก"พลอยไพลินเมียงมองไปที่ประตูทางเข้าหลายต่อหลายครั้งเมื่อเวลานี้ดึกแล้วแต่เรย์ก็ยังคงไม่กลับห้องดวงตากลมโตมองดูนาฬิกากลับพบว่าอีกเพียงไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงคืนแล้ว หรือเขาจะไม่พอใจที่เธอไปกินข้าวกับพีทนะเธอคิดในใจอย่างว้าวุ่นก่อนที่จะล้มต
"ร้องไห้เหมือนลูกหมาถูกทิ้งอยู่กลางสายฝนไปได้"คำพูดที่ร้ายกาจหลุดออกมาจากริมฝีปากหนาได้รูปของใครบางคนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีก่อนที่มือใหญ่ข้างที่ว่างจะค่อยๆยกขึ้นมา กอดตอบพลอยไพลินที่ซุกหน้าอยู่บนแผงอกแกร่งของเขาพร้อมกับร้องไห้ตัวสั่นสะท้านราวกับเด็กน้อย จนน้ำตาที่กลิ้งอยู่บนพวงแก้มสวยพลอยหยดลงบนเสื้อเชิ้ตของเขาจนเปียกไปหมด"ฮึก ฮือ พลอยไม่ใช่ ฮึก ลูกหมาสักหน่อย ฮือ"พลอยไพลินตอบกลับเรย์มือบางกอดรัดเอวของคนตรงหน้าเอาไว้แน่นราวกับว่ากลัวเขาจะหนีหายไปไหน เพราะตั้งแต่เมื่อวานจนมาถึงวันนี้เธอเพิ่งได้เจอหน้าเขาก็ตอนนี้เธอคิดถึงเขาเหลือเกินคิดถึงผู้ชายใจร้ายที่ชอบทำร้ายความรู้สึกของคนแอบชอบเขาแบบเธอเหลือเกิน"ไม่ใช่แต่ก็เหมือน"เรย์แซวพลอยไพลินที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างงอนๆยิ้มๆก่อนที่มือใหญ่จะลูบหลังเธอเบาๆอย่างปลอบโยน การกระทำที่แสนอ่อนโยนของเขามันทำให้หัวใจที่เปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตารู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาทันที"หยุดร้องได้แล้วขืนร้องนานกว่านี้ได้เป็นหวัดแน่นอน"เรย์บอกพลอยไพลินที่พยายามกลั้นสะอื้นอย่างยากลำบากแต่สุดท้ายแล้วเธอก็ทำสำเร็จก่อนที่เรย์จะเดินโอบเอวพลอยไพลินที่ตัวเปียกโชกไปที่ร
เมื่อกลับมาถึงคอนโดเรย์ก็บอกให้พลอยไพลินรีบไปอาบน้ำทันทีเพราะวันนี้เธอตากฝนนานนับเกือบครึ่งชั่วโมงอาจจะทำให้เธอเป็นไม่สบายได้ ซึ่งพลอยไพลินก็ไม่อิดออดเธอรีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำตามคำสั่งของเรย์ทันทีส่วนเรย์นั้นเดินไปนั่งที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ก่อนที่จะหยิบไวน์รสชาติดีราคาแพงที่ส่งตรงมาจากอิตาลีเทลงแก้วแล้วนั่งจิบท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสายเรย์ยังคงนั่งจิบไวน์อย่างสบายใจไปเรื่อยๆส่วนพลอยไพลินเมื่อออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมอาบน้ำแล้วเธอก็ไม่ได้รีบไปเปลี่ยนเป็นชุดนอนแต่อย่างใด หากแต่เธอกลับเดินออกมาจากห้องนอนจนดวงตากลมโตปะทะเข้ากับร่างสูงที่นั่งจิบไวน์อยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์สองเท้ารีบเดินเข้าไปหาเรย์ทันทีก่อนที่จะแย่งแก้วไวน์ในมือของเขามายกขึ้นกระดกทีเดียวจนหมดแก้วแล้วมองเรย์ด้วยสายตาที่ร้อนแรงและเต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่กำลังลุกโชนจนแทบไหม้"เธอตากฝนมาน่าจะนอนพักนะ"เรย์หยิบแก้วจากมือบางกลับมาคืนก่อนที่จะเทไวน์ที่วางอยู่ข้างๆลงในแก้วใหม่ดวงตาคมกริบไล่มองร่างบางที่อยู่ในชุดคลุมด้วยสายตาที่รู้ทัน ก่อนที่พลอยไพลินจะเดินเข้ามาใกล้และยกสองมือคล้องคอของเรย์เอาไว้หลวมๆใบหน้าที่แม้จะไร้เครื่อง
เช้าวันต่อมาพลอยไพลินที่มีเรียนแต่เช้ากลับลุกไม่ขึ้นเลยแม้แต่น้อยเธอพยายามฝืนลุกขึ้นจากเตียงนอนแต่เหมือนเรี่ยวแรงที่มีมันหายไปหมดจึงได้แต่นอนลืมตากลมโตอยู่บนที่นอน เป็นจังหวะเดียวกันกับเรย์ที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันที่เอวสอบเดินออกมาจากในห้องน้ำพลอยไพลินมองเรย์ด้วยใบหน้าที่เง้างอนเพราะที่เธอหมดแรงจนลุกไม่ขึ้นก็เพราะเขาที่สูบแรงไปจากเธอจนเธอสลบคาอกเขา"ไง ลุกไม่ขึ้นเลยเหรอไหนบอกว่าสู้ไหวหืม"เรย์แซวพลอยไพลินยิ้มๆก่อนที่พลอยไพลินจะยกสองแขนขึ้นเป็นเชิงบอกให้เขาเข้ามาอุ้มเธอเรย์เมื่อเห็นอย่างนั้นก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงนอนใหญ่ที่ยับยู่ยี่จากฝีมือของเขาที่สาดพายุแข่งกับสายฝนด้านนอกเข้าใส่พลอยไพลินทั้งคืน"แด๊ดดี้เป็นคนทำให้พลอยหมดแรงจนไปเรียนไม่ไหวเพราะฉะนั้นแด๊ดดี้ต้องดูแลอาบน้ำป้อนข้าวพลอยด้วยนะคะวันนี้"น้ำเสียงงอนๆเอ่ยบอกเรย์ที่กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนที่จะก้มตัวลงมาช้อนร่างบางที่ไร้อาภรณ์ปกปิดขึ้นจากที่นอนกว้างซึ่งพลอยไพลินก็ยิ้มออกมาด้วยความชอบใจทันที มือบางรีบโอบรอบคอเรย์เอาไว้กันหล่นส่วนใบหน้าสวยก็ซบลงบนแผงอกแกร่งก่อนที่เรย์จะพาพลอยไพลินเดินหายเข้าไปในห้องน้ำราวกับ
มหาวิทยาลัย Mจุ๊บ"ขอบคุณนะคะที่วันนี้มาส่งพลอย"เมื่อรถสปอร์ตคันหรูจอดลงที่หน้าคณะพลอยไพลินก็หันมาจุ๊บแก้มเรย์เบาๆอย่างรู้สึกขอบคุณที่วันนี้เขาเป็นสารถีขับรถมาส่งเธอด้วยตัวเอง เพราะน้อยครั้งที่เขาจะเป็นคนขับรถมาส่งเธอส่วนใหญ่แล้วจะเป็นคริสเตียนเสียมากกว่าที่คอยรับคอยส่งและตามดูแลเธอเป็นอย่างดี"ก็แค่ทางผ่าน"ที่ผ่านมาปากแข็งอย่างไรเรย์ก็ยังคงปากแข็งอย่างนั้นหากแต่พลอยไพลินกลับยิ้มกริ่มอย่างรู้ทันคนปากแข็งที่ตื่นแต่เช้ามาส่งเธอที่มีเรียนตอนแปดโมงเช้าด้วยตัวเองแถมยังเตรียมมื้อเช้ามาให้เธอที่ตื่นสายอีกด้วยน่ารักจนเธอหลงไม่ไหวแล้วคนซึน"ค่ะทางผ่านก็แค่ทางผ่านอย่าให้เจอทางตันนะรับรองว่าไปต่อไม่เป็นแน่นอน"พูดจบก็หันไปเปิดประตูรถเพื่อที่จะรีบไปเรียนหากแต่กลับถูกเรย์กระชากอย่างแรงจนหันหน้ากลับมาและเป็นจังหวะเดียวกับที่เรย์ก้มหน้าลงมาจุ๊บปากนุ่มๆของพลอยไพลินเร็วๆ ทำเอาพลอยไพลินถึงกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่เขาจูบปากเธอก่อนที่จะหันกลับไปเปิดประตูรถอีกครั้งด้วยความเร่งรีบเพราะนี่ก็สายมากแล้ว"ตั้งใจเรียนล่ะ"คำพูดที่แสนเย็นชาบอกพลอยไพลินที่กำลังจะก้าวลงจากรถยิ่งทำให้เธอยิ้มกว้างออกมามากยิ่งขึ
ห้องอธิการบดีก๊อก ก๊อก ก๊อกแกรก แอดพลอยไพลินเคาะประตูห้องสามครั้งเพื่อขออนุญาตก่อนที่จะเปิดประตูเข้ามาในห้องของท่านอธิการบดีมหาวิทยาลัยที่เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาที่ฉายแววตำหนิอย่างชัดเจน บนโซฟามีมินนี่ที่นั่งเชิดหน้ากอดอกอย่างเย่อหยิ่งพร้อมกับมองมาที่พลอยไพลินด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเธอเหนือกว่า ก่อนที่พลอยไพลินจะกระตุกยิ้มุมปากน้อยๆพร้อมกับเชิดหน้ากลับคืนอย่างไม่เกรงกลัวมินนี่เลยสักนิดลูกอธิการบดีแล้วอย่างไรในเมื่อเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเรื่องเธอก่อนโดยที่เธอไม่ได้ไปทำอะไรให้เลย"หึ กล้ามากนะที่ตบลูกสาวฉันเสียจนปากแตกหน้ายับ"มนตรีกล่าวตำหนิพลอยไพลินด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างมากก่อนที่มินนี่จะตีหน้าเศร้าพร้อมกับแสร้งจับที่มุมปากเบาๆเพื่อให้บิดาเห็นใจว่าเธอเจ็บมากจริงๆ"ลูกสาวของท่านมาหาเรื่องหนูก่อนนะคะหนูไม่ได้เป็นฝ่ายไปหาเรื่อง ถ้ามีคนคิดที่จะทำร้ายเราๆก็ต้องป้องกันตัวเองสิคะท่านอธิการหรือถ้าเป็นท่านๆจะยอมถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวแบบนั้นมันไม่แฟร์เลยนะคะอยู่เฉยๆให้คนอื่นมาทำร้าย นี่คนนะคะมีเลือดเนื้อจิตใจไม่ใช่กระสอบทรายที่ใครจะมาตบก็ได้"พลอยไพลินตอบโต้มนตรีอย่างเผ็ดร้อนทำเอาเพื่อนๆทั
“อุแว้ อุแว้ อุแว้” เสียงทารกที่แผดเสียงร้องไห้จ้าในยามราตรีปลุกให้พลอยไพลินกับเรย์ที่เพิ่งล้มตัวลงนอนได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงพากันสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจทันที ก่อนที่สัญชาตญาณของแม่จะบอกให้พลอยไพลินรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่อมาปลอบโยนลูกชายที่กำลังร้องไห้หากแต่สองมือของเรย์กลับกดร่างอวบอิ่มของภรรยาให้นอนลงบนเตียงเช่นเดิม“พลอยพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเฮียดูลูกเอง”“แต่ว่า”“ไม่มีแต่ค่ะวันนี้พลอยคนดีของเฮียเหนื่อยมาทั้งวันแล้วที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเฮียเองค่ะ”คำพูดที่หนักแน่นของเรย์ทำให้พลอยไพลินยอมพยักหน้ารับในที่สุดก่อนที่เธอจะค่อยๆหลับตาลงเพื่อพักผ่อนหลังจากที่ไม่ได้หลับเต็มตื่นมาหลายคืนแล้ว พลอยไพลินค้นพบว่าการเป็นแม่คนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเธอตั้งแต่ที่ออกจากโรงพยาบาลเธอแทบจะไม่ได้พักผ่อนเพราะเธอตั้งใจที่จะเลี้ยงลูกด้วยตัวเองทำให้ในทุกๆวันของเธอคือการเลี้ยงลูกชายตัวน้อยที่อารมณ์ดีในตอนกลางวันและอารมณ์แปรปรวนในยามกลางคืน ยังดีที่ช่วงกลางวันเธอมีมารดาคอยช่วยเลี้ยงทำให้เธอได้นอนหลับพักผ่อนบ้างส่วนตอนกลางคืนก็จะมีสามีอย่างเรย์ที่รับหน้าที่กล่อมลูกน้อยให้เลิกร้องไห้แทนเธอ“ร้อง
“ฮะ เฮีย พลอยเจ็บ ฮือ ฮือ เจ็บไม่ไหวแล้ว”พลอยไพลินร้องไห้น้ำตาไหลใจจะขาดด้วยความรู้สึกเจ็บปวดตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดที่แทบขาดใจเหมือนตอนนี้เลยในใจรู้สึกสงสารมารดาขึ้นมาในทันทีเมื่อคิดว่าตอนที่ท่านคลอดเธอก็คงจะเจ็บปวดและทรมานไม่น้อย“อดทนหน่อยนะคะคนดีของเฮียใกล้ถึงแล้วค่ะใกล้ถึงแล้ว เจมส์เร็วๆหน่อย”ปลอบใจพลอยไพลินเสร็จเรย์ก็หันไปสั่งให้เจมส์เหยียบให้มิดซึ่งเจมส์ไม่รอช้าเขารับคำสั่งตามที่ผู้เป็นนายสั่งทันทีทำเอาเบลล่าที่นั่งคู่กับเจมส์ด้านหน้าถึงกับหาที่ยึดเกาะเอาไว้แทบไม่ทันส่วนโอมนั้นไม่ได้แตกต่างกันกับเบลล่าเลยสักนิดสองมือรีบยึดเกาะข้างประตูเอาไว้มั่น แต่ถึงแม้ว่าเจมส์จะเหยียบจนมิดแค่ไหนในช่วงจังหวะเลี้ยวเขาก็ผ่อนความเร็วแล้วหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถอย่างนุ่มนวลเพราะเขากลัวว่าหากไม่ผ่อนเกรงว่าผู้เป็นนายคงจะคิดบัญชีกับเขาทีหลังอย่างแน่นอนที่ทำให้นายผู้หญิงได้รับความความกระทบกระเทือนโรงพยาบาล Nเมื่อเดินทางมาถึงโรงพยาบาลทุกสิ่งทุกอย่างก็พร้อมแล้วสำหรับการทำคลอดเพราะเรย์โทรมาแจ้งที่โรงพยาบาลตั้งแต่ที่เขาออกมาจากคฤหาสน์ พลอยไพลินถูกนำตัวส่งไปยังห้องคลอดซึ่งเรย์ที
วันเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆจากอายุครรภ์เพียงสามเดือนตอนนี้ครรภ์ของพลอยไพลินย่างเข้าเดือนที่ 9 ท่ามกลางการรอคอยของทุกคนโดยเฉพาะเรย์ที่ตั้งหน้าตั้งตารอลูกชายตัวน้อยอย่างมีความสุข เขาไม่เคยคิดเลยว่าการที่จะได้เป็นพ่อคนนั้นมันช่างรู้สึกดีและมีความสุขมากมายขนาดนี้ช่วงเวลาที่พลอยไพลินตั้งครรภ์เรย์ไม่เคยทิ้งให้ภรรยาต้องอยู่เพียงลำพังเลยแม้แต่วันเดียวทุกๆที่ภายในคฤหาสน์ทุกคนจะได้เห็นภาพสองสามีภรรยาที่นั่งอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ที่ไหนมีพลอยไพลินที่นั่นจะมีนายใหญ่ของบ้านเรย์ คาร์เทอร์คอยอยู่เคียงข้างภรรยาเสมอทำให้ทุกคนภายในบ้านล้วนมีความสุขและตั้งตารอนายน้อยของบ้านไม่ต่างจากผู้เป็นเจ้านายเลย“ทำไมน้าพลอยถึงถักถุงเท้าได้ไม่สวยเหมือนเฮียเลยสักนิด”เสียงบ่นเล็กๆของคนข้างกายทำเอาว่าที่คุณพ่อที่กำลังนั่งถักถุงเท้าสำหรับลูกชายตัวน้อยถึงกับชะงักไปก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะเผยรอยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนและวางงานในมือลงข้างกายพร้อมกับยื่นมือมาโอบภรรยาตัวน้อยเข้ามาแนบชิด“พลอยไม่เห็นจำเป็นต้องทำให้เหนื่อยเลยค่ะที่รัก เฮียอยากให้หนูพักผ่อนรอวันที่ตาหนูคลอดก็พอส่วนงานนี้เดี๋ยวเฮียทำให้เองค่ะ”“ก็พลอยอยากถักถุงเท้าให้ล
หลังจากวันที่รู้ว่าภรรยาตั้งท้องเรย์ก็ไม่เคยออกไปทำงานนอกบ้านหรือต่างเมืองอีกเลยสักครั้งไม่ว่าจะเป็นงานเล็กหรืองานใหญ่เขาล้วนมอบหมายให้คริสเตียนกับเจมส์จัดการทั้งสิ้น เพราะเขาอยากทุ่มเทเวลาทั้งหมดเพื่อดูแลพลอยไพลินที่กำลังตั้งท้องมากกว่าการทิ้งให้เธอต้องอยู่เพียงลำพัง“นายครับงาน...”“ไม่ไป”“นายครับท่าน…”“ป่วย ไม่สบาย ไม่ไป”“นายครับการขนส่ง…”“นายไปจัดการได้เลยเจมส์”ทุกเรื่องที่เจมส์เข้ามารายงานล้วนถูกปฏิเสธจากเรย์ทั้งหมดจนทำให้เจมส์ถึงกับมีสีหน้าลำบากใจแววตาที่เต็มไปด้วยไอสังหารเงยหน้าขึ้นมองพลอยไพลินที่นั่งข้างๆเรย์อย่างขอความช่วยเหลือ เพราะงานบางอย่างก็สำคัญเกินกว่าที่เขาจะกล้าตัดสินใจด้วยตนเองได้พลอยไพลินที่เห็นท่าทีอึดอัดของเจมส์ก็ได้แต่ยื่นแขนเรียวสวยไปแตะแขนของสามีที่กำลังตั้งใจปอกส้มให้เธอกินเบาๆทำเอาเรย์ถึงกับชะงักมือที่กำลังตั้งใจปอกส้มอยู่“เฮียเรย์ขาพลอยแค่ท้องเองนะคะไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย เฮียไปทำงานเถอะค่ะพลอยดูแลตัวเองได้อีกอย่างเจด้าก็มาอยู่เป็นเพื่อนพลอยทุกวันพลอยไม่อยากให้เฮียทิ้งงานนะคะ”น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกสามีอย่างมีเหตุผลทำให้คนที่กำลังปอกส้มอยู่ได้แต่บึนปา
“อะ เอ่อ เฮียเบาๆนะคะ พลอยกำลังท้องอยู่”เสียงที่เปล่งออกมาเบาราวกับเสียงกระซิบแต่กลับดังก้องอยู่ในหัวของเรย์ใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านก่อนหน้านี้พลันแข็งค้างด้วยความตกใจ ความรู้สึกมากมายพากันถาโถมเข้ามาจนเขาไม่ทันได้ตั้งตัวทั้งดีใจ ตกใจ ตื่นเต้น ซาบซึ้งใจและมีความสุขเป็นครั้งแรกที่คนอย่างเขาไม่สามารถบอกได้ว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกเช่นไรอยู่“พะ พลอยว่ายังไงนะคะไหนหนูลองพูดใหม่อีกครั้งสิคะ”เรย์เอ่ยถามพลอยไพลินอย่างรู้สึกไม่มั่นใจเพราะบางทีเขาอาจจะหูฟาดจนได้ยินผิดไปก็ได้ในขณะที่พลอยไพลินได้แต่เผยรอยยิ้มหวานออกมาและเอ่ยย้ำกับเขาอีกครั้งว่าสิ่งที่เธอพูดไปนั้นคือความจริงไม่ใช่ความฝันแต่อย่างใด“พลอยกำลังตั้งท้องเราสองคนกำลังจะมีลูกด้วยกันแล้วนะคะ เฮียดีใจไหม”เมื่อได้ฟังพลอยไพลินพูดอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำเรย์ก็เผยรอยยิ้มกว้างด้วยความพึงพอใจก่อนที่เขาจะรูดสาวท่อนเอ็นใหญ่ไปมาอีกครั้งด้วยความตื่นเต้น อารมณ์กระสันที่เต็มไปด้วยความใคร่ก่อนหน้านี้ที่คล้ายจะหายไปเพราะได้รับข่าวน่ายินดีพลันกลับมาอีกครั้งซึ่งครั้งนี้เขาตื่นเต้นจนแทบจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่แล้ว“เมียจ๋า เรื่องที่น
โรงพยาบาล N“ยินดีด้วยนะคะคุณตั้งครรภ์ได้ 5 สัปดาห์แล้ว“กรี๊ด ดีใจด้วยนะเพื่อนรักในที่สุดมึงก็กำลังจะมีเบบี้น้อยแล้ว”คุณหมอสาวเอ่ยบอกพลอยไพลินด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดีส่วนคุณแม่มือใหม่ตอนนี้นั้นตัวแข็งค้างกับคำว่าตั้งครรภ์ได้ 5 สัปดาห์ที่ดังซ้ำไปซ้ำมาในหัวราวกับว่าเธอไม่อยากจะเชื่อว่ามันคือเรื่องจริง แต่แล้วคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ก็ต้องดึงสติของตัวเองกลับมาเมื่อเพื่อนสาวของเธอกรีดร้องเสียงดังลั่นห้องด้วยความดีใจที่ทำเอาแก้วหูของพลอยไพลินแทบแตก“เบาๆก็ได้ไหมเจ แก้วหูกูจะแตกแล้วเนี่ย”พลอยไพลินหันมาเอ็ดเพื่อนสาวเสียงเบาๆให้ได้ยินกันสองคนก่อนที่เจด้าจะรีบยกมือขึ้นปิดปากเอาไว้ทันทีด้วยความเกรงใจคุณหมอที่กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาเอ็นดู เมื่ออาการของเธอนั้นดูเหมือนว่าจะตื่นเต้นกว่าพลอยไพลินที่เป็นคนตั้งท้องเสียอีก“ก็กูนี่ ดีใจมากดีใจที่สุดเลยพลอยมึงท้องแล้ว เย่ เย่ เย่”เจด้าบอกพลอยไพลินด้วยความดีใจก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลกลิ้งลงมาบนพวงแก้มเนียนของเธอทำเอาพลอยไพลินถึงกับตกใจที่เห็นเจด้าร้องไห้ราวกับว่าเธอกับเจด้ากำลังสลับบทบาทกันอย่างไรอย่างนั้นเลย คนที่ต้องร้องไห้ด้วยความดีใจที่กำลังจะได้เป
“ฮึก ฮึก ฮือ เรย์ขาไม่กลับอิตาลีไม่ได้เหรอคะ ฮือ”แก้มใสน้ำตาไหลพรากด้วยความเสียใจเมื่อเพื่อนของบิดาที่เธอนั้นรักและสนิทสนมจนเกิดความผูกพันธ์กำลังจะเดินทางกลับอิตาลี สองมือเล็กๆยกขึ้นคล้องคอเรย์เอาไว้แน่นก่อนที่จะซบใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาลงบนอกแกร่งอย่างออดอ้อนท่ามกลางสายตาที่เอ็นดูเด็กน้อยของทุกคน“เรย์ไปไม่นาน พอน้องของแก้มใสคลอดแล้วเรย์จะรีบบินกลับมาเยี่ยมแน่นอนเรย์สัญญา”“ฮือ ฮือ แต่แก้มใสไม่อยากให้เรย์ไป เรย์อยู่ที่นี่กับแก้มใสไม่ได้เหรอคะเดี๋ยวแก้มใสจะขอค่าขนมพ่อขาเพิ่มเอามาแบ่งให้เรย์ด้วย ฮือ ฮือ”คำพูดที่แสนไร้เดียงสาของเด็กน้อยทำเอากฤษฎิ์ถึงกับหัวเราะออกมาน้อยๆด้วยความเอ็นดูลูกสาวที่จะเอาเงินค่าขนมมาล่อมาเฟียระดับโลกอย่างเรย์ คาร์เทอร์ให้อยู่ต่อ ส่วนคนที่ได้รับข้อเสนอได้แต่ยิ้มกว้างก่อนที่จะยื่นมือมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มป่องของหลานสาวอย่างอ่อนโยน ดวงตาที่เคยเย็นชาและร้ายกาจยามทอดมองเด็กสาวราวกับเป็นคนละคนเพราะมันเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดูอย่างสุดหัวใจ“อย่าร้องไห้เลยนะคะแก้มใสคนเก่งของเรย์ การจากลาเกิดขึ้นได้เสมอเพราะฉะนั้นเรย์อยากให้แก้มใสเข้มแข็งและไม่ร้องไห้เมื่อถึงวัน
ร้านกาแฟ บรรยากาศยามเช้าของหน้าหนาวทำให้สี่เพื่อนซี้ถึงกับพากันกระชับเสื้อกันหนาวที่สวมอยู่เข้าหาตัวเพื่อให้รู้สึกอุ่นขึ้นก่อนที่พลอยไพลินจะยกกาแฟร้อนตรงหน้าขึ้นจิบด้วยความสดชื่น เมื่อภาพบรรยากาศด้านนอกเต็มไปด้วยนักศึกษามากมายที่กำลังเดินสวนกันไปมามันทำให้เธอย้อนคิดไปถึงภาพในอดีต ที่พวกเธอทั้งสี่คนกำลังวิ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อไปให้ทันเข้าเรียนวิชาแรกของฤดูกาลเปิดเทอม “ร้านเสื้อผ้าเป็นไงบ้างช่วงนี้” พลอยไพลินหันมาถามสาวสวยเบลล่าที่กำลังยกโกโก้ขึ้นจิบและตอนนี้เพื่อนชายของเธอนั้นได้เปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงเต็มตัวเรียบร้อยแล้วซึ่งความสวยของเบลล่านั้นสวยไม่แพ้ผู้หญิงแท้ๆเลยทีเดียว “เหนื่อยมากมึง ทำอะไรออกมาขายก็ชายดีจนกูอยากปิดร้านหนีสักหนึ่งเดือนลูกค้าจะได้คิดถึง” คำพูดของเบลล่าเรียกเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูจากทุกคนได้เป็นอย่างดีถึงแม้ว่าเบลล่าจะเรียนจบคณะนิเทศศาสตร์ แต่พรสวรรค์การออกแบบเสื้อผ้าทำให้เบลล่าเลือกเดินตามความฝันของตัวเองด้วยการเปิดร้านขายเสื้อผ้าภายใต้ชื่อแบรนด์ของตัวเอง ซึ่งส่วนใหญ่เสื้อผ้าข
“พลอยวันนี้มึงสวยมากๆเลยนะรู้ไหม” เจด้าเอ่ยชมพลอยไพลินที่อยู่ในชุดแต่งงานสีขาวละมุนตาโดยที่มีช่างกำลังแต่งหน้าและทำผมให้เพื่อนสาวของเธอที่นั่งยิ้มอย่างมีความสุข เพราะวันนี้คือวันที่ความรักของพลอยไพลินกับเฮียเรย์เดินทางมาถึงบทสรุปของความรักเสียทีนั่นก็คืองานแต่งของพลอยไพลินนั่นเอง งานแต่งจัดขึ้นเงียบๆโดยที่เชิญแค่กลุ่มเพื่อนสนิทของพลอยไพลินและบรรดาญาติๆของพรรณรายซึ่งมีเพียงไม่กี่คนมาร่วมงานเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนของเรย์ดูจะเยอะทีเดียวเพราะส่วนใหญ่คือชาวต่างชาติที่พากันเดินทางมาเพื่อร่วมเป็นสักขีพยานและแสดงความยินดีกับมาเฟียใหญ่อย่างเรย์ คาร์เทอร์ “อีเจ อีเบล อีโอม กูตื่นเต้นจนฉี่จะราดอยู่แล้วมึงสั่นไปทั้งตัวแล้วเนี่ย” พลอยไพลินสารภาพความรู้สึกของเธอในตอนนี้กับเพื่อนๆที่พากันหันมามองหน้ากันพร้อมกับยิ้มขำเจ้าสาวที่ยื่นมือมาจับมือพวกเธอโดยที่มือของพลอยไพลินนั้นสั่นจริงๆอย่างที่เธอบอก ก่อนที่เพื่อนๆทั้งสามคนจะพากันจับมือของพลอยไพลินมากุมเอาไว้แล้วมองหน้าเพื่อนสาวด้วยความยินดี โดยเฉพาะเจด้าที่น้ำตาคลอด้วยความป