บำเรอรัก️มาเฟียร้าย<25>ปลอบโยน

"ร้องไห้เหมือนลูกหมาถูกทิ้งอยู่กลางสายฝนไปได้"

คำพูดที่ร้ายกาจหลุดออกมาจากริมฝีปากหนาได้รูปของใครบางคนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีก่อนที่มือใหญ่ข้างที่ว่างจะค่อยๆยกขึ้นมา กอดตอบพลอยไพลินที่ซุกหน้าอยู่บนแผงอกแกร่งของเขาพร้อมกับร้องไห้ตัวสั่นสะท้านราวกับเด็กน้อย จนน้ำตาที่กลิ้งอยู่บนพวงแก้มสวยพลอยหยดลงบนเสื้อเชิ้ตของเขาจนเปียกไปหมด

"ฮึก ฮือ พลอยไม่ใช่ ฮึก ลูกหมาสักหน่อย ฮือ"

พลอยไพลินตอบกลับเรย์มือบางกอดรัดเอวของคนตรงหน้าเอาไว้แน่นราวกับว่ากลัวเขาจะหนีหายไปไหน เพราะตั้งแต่เมื่อวานจนมาถึงวันนี้เธอเพิ่งได้เจอหน้าเขาก็ตอนนี้เธอคิดถึงเขาเหลือเกินคิดถึงผู้ชายใจร้ายที่ชอบทำร้ายความรู้สึกของคนแอบชอบเขาแบบเธอเหลือเกิน

"ไม่ใช่แต่ก็เหมือน"

เรย์แซวพลอยไพลินที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างงอนๆยิ้มๆก่อนที่มือใหญ่จะลูบหลังเธอเบาๆอย่างปลอบโยน การกระทำที่แสนอ่อนโยนของเขามันทำให้หัวใจที่เปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตารู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาทันที

"หยุดร้องได้แล้วขืนร้องนานกว่านี้ได้เป็นหวัดแน่นอน"

เรย์บอกพลอยไพลินที่พยายามกลั้นสะอื้นอย่างยากลำบากแต่สุดท้ายแล้วเธอก็ทำสำเร็จก่อนที่เรย์จะเดินโอบเอวพลอยไพลินที่ตัวเปียกโชกไปที่ร