"พลอยไม่เข้าเรียนช่วงบ่ายแล้วได้ไหมคะแด๊ดดี้ พลอยเซ็งพลอยอยากโดดเรียน"พลอยไพลินบอกเรย์อย่างอ้อนๆหลังจากที่เดินออกมาจากห้องของอธิการบดีแล้วตอนนี้เธอรู้สึกเบื่อและเซ็งมากจนไม่อยากกลับไปเรียนแล้ว เธออยากไปนั่งกินอาหารปิ้งย่างของโปรดเพื่อระบายอารมณ์โกรธที่ยังคงมีอยู่ตอนนี้มากกว่าไปนั่งอุดอู้อยู่ในห้องเรียนฟังอาจารย์สอนแล้วไม่เข้าหัว"ไม่อยากเข้าเรียนแล้วอยากไปไหนล่ะ"คำถามของเรย์ทำเอาพลอยไพลินถึงกับหันขวับมามองใบหน้าหล่อเหลาของเขาด้วยความดีใจ ก่อนที่จะเผลอตัวกระโดดกอดร่างสูงเข้าเต็มรักพร้อมกับเอาใบหน้าเล็กถูไถไปมาบนแผงอกแกร่งอย่างออดอ้อน"พลอยอยากไปกินปิ้งย่างอาหารทะเลแถวๆนอกเมืองค่ะ บรรยากาศที่นั่นดีมากพลอยไปกับเพื่อนบ่อยๆแด๊ดดี้พาพลอยไปหน่อยนะคะ นะคะ แด๊ดดี้ขา"เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองเรย์ด้วยดวงตากลมโตใสแป๋วราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสาที่กำลังอ้อนบิดายามอยากได้ของเล่น เรย์ทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะพยักหน้ารับตอบตกลงในที่สุดเขาอยากเห็นพลอยไพลินมีความสุขมากกว่าที่จะต้องมานั่งเครียดหรือทุกข์ใจด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแล้วพาลเกิดอารมณ์เซ็งจนบทบรรยายที่อาจารย์สอนไม่เข้าหัว"อยากไปก็จะพาไป"คำตอ
มหาวิทยาลัย Mหลายวันผ่านไปเรย์ก็ยังคงมารับมาส่งพลอยไพลินเหมือนเดิมเช่นทุกวันและวันนี้ก็เช่นกันที่เรย์มารอรับพลอยไพลินที่หน้าคณะ ในขณะที่สายตาคมกริบกำลังจ้องมองไปยังทางเดินข้างหน้าซึ่งพลอยไพลินกำลังเดินออกมาที่หน้าคณะ แต่ก็กลับมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายเธออย่างสนิทสนมทำเอาเรย์ที่นั่งรออยู่ในรถเผลอขบกรามแน่นด้วยความไม่ชอบใจอย่างไม่รู้ตัว"อ้าว พีทมาได้ไงเนี่ย"พลอยไพลินทักทายพีทที่ลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นเธอกับแก๊งเพื่อนสนิทเดินลงมาจากอาคารเรียนรอยยิ้มน่ารักถูกส่งไปให้เด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความเอ็นดูก่อนที่พีทจะเดินตรงมาหยุดลงตรงหน้าของพลอยไพลิน"พีทก็แค่อยากมาเห็นหน้าพี่พลอยครับ ไม่ได้เจอกันหลายวันรู้สึกว่า เอ่อ คิดถึงครับ"คำพูดที่ออกจะเขินอายเล็กน้อยของพีททำเอาเจด้ากับเบลล่าและโอมถึงกับพากันกรี๊ดกร๊าดด้วยความชอบใจเพราะน้องพีทช่างคารมคมคายเสียจริง ในขณะที่พลอยไพลินกลับรู้สึกเฉยๆกับคำพูดของพีทเพราะตอนนี้เธอแน่ใจในตัวเองแล้วว่าไม่ได้มีความรู้สึกที่เกินเลยกับคนตรงหน้าแม้แต่น้อยนอกเสียจากว่ารู้สึกเอ็นดูเหมือนน้องชายคนหนึ่งมากกว่า"ปากหวานแบบนี้ทำเอาพี่อยากชิมเลย"เจด้าหยอดพีทที่หลุดยิ้มก
เช้าวันต่อมาเรย์นั่งจิบกาแฟอย่างอารมณ์ดีเพราะเมื่อคืนเขาจัดการพลอยไพลินจนเธอถึงกับสลบหมดแรงในอ้อมกอดของเขามันทำให้เขาอารมณ์ดีเป็นอย่างมากที่เธอจะได้ไม่ต้องไปตามนัดที่นัดไว้กับไอ้หน้าอ่อนนั้น อย่าคิดว่าเขาไม่รู้นะว่าเธอแอบส่งข้อความบอกสถานที่นัดมันแล้วมันตอบกลับมาพร้อมสติกเกอร์รูปหัวใจ หึ พลอยไพลินเป็นผู้หญิงของเขาใครก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอทั้งนั้นแกรก แอดเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นทำเอาเรย์ถึงกับชะงักมือที่กำลังจะยกขึ้นดื่มกาแฟก่อนที่สายคมกริบที่เต็มไปด้วยความสุขในคราแรกจะค่อยๆหันมามองร่างบางของพลอยไพลินที่อยู่ในชุดกางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาสวยกับเสื้อสายเดี่ยวโชว์หน้าอกอวบใหญ่ ที่เขารู้สึกว่ากำลังหวงแหนไม่อยากให้ใครมองหรือเห็นผิวเนื้อขาวๆของพลอยไพลินแม้แต่น้อย"วันนี้พลอยมีนัดไปเที่ยวกับเพื่อนๆนะคะ ไม่ต้องให้คุณคริสเตียนไปส่งพลอยก็ได้เดี๋ยวเพื่อนพลอยมารับค่ะ"พลอยไพลินกลั้นใจโกหกเรย์คำโตก่อนที่ริมฝีปากหนาของเรย์จะยกยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับสายตาคมกริบที่ไล่มองร่างบางที่รู้สึกร้อนๆหนาวๆกับสายตาของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ความรู้สึกของเธอมันบอกว่าเรย์กำลังจ้องจับผิดเธออยู่"อืม รีบไปรีบกลับล่ะ"เรย
เย็นวันนั้นหลังจากที่กลับมาจากไปแอบตามดูพลอยไพลินเที่ยวเล่นกับไอ้หนุ่มหน้ามนคนหล่อที่อกหักดังเป๊าะเรย์ก็มานั่งจิบไวน์อย่างมีความสุข ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยรอยยิ้มทำเอาคริสเตียนกับเจมส์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลถึงกับหันมามองหน้ากันอย่างงงๆที่ผู้เป็นนายนั่งจิบไวน์ไปด้วยยิ้มไปด้วยราวกับคนบ้า แถมบางครั้งยังมีการส่ายหน้าไปมาช้าๆทั้งๆที่นั่งอยู่คนเดียวไร้ซึ่งคู่สนทนาจนกระทั่งประตูห้องถูกเปิดเข้ามาโดยฝีมือพลอยไพลินเรย์ที่ได้ยินเสียงประตูเปิดหันมามองพลอยไพลินแวบหนึ่ง ก่อนที่จะโบกมือเป็นเชิงบอกให้คริสเตียนกับเจมส์กลับห้องตัวเองได้แล้วซึ่งสองหนุ่มก็รีบก้มหัวทำความเคารพและรีบเดินออกไปจากห้องทันที พลอยไพลินเดินเอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องนอนก่อนจะถอดเสื้อคลุมออกแล้วเดินมาหาเรย์ที่นั่งจิบไวน์ชมวิวเมืองกรุงอยู่เงียบๆด้วยความแปลกใจที่เขาดื่มไวน์ตั้งแต่หัววันเพราะนี่ก็เพิ่งจะทุ่มเศษๆเอง"ทำไมวันนี้ดื่มตั้งแต่หัววันเลยคะ มื้อเย็นก็ยังไม่ได้ทานเลย"ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงบนตักด้วยความเคยชินเพราะปกติพลอยไพลินก็ชอบนั่งตักเรย์อยู่แล้วซึ่งเขาเองก็ไม่เคยที่จะผลักไสเธอออกเลยสักครั้ง แต่มือใหญ่กลับตวัดโอบเอวพลอยไพลินอัตโ
"อ๊า แด๊ดดี้ขา อืม"พลอยไพลินเผลอทำสีหน้ายั่วยวนออกมาไม่รู้ตัวเมื่อร่องแน่นๆของเธอถูกเติมเต็มด้วยความใหญ่โตของเรย์ที่ตอนนี้เธอพูดได้เต็มปากเลยว่าเธอคุ้นชินกับขนาดที่ใหญ่โตของเขาไปเสียแล้ว"หึ อยากเสียวไม่ใช่เหรอ ขยับเองเลยสิ"เรย์กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนที่จะกระซิบบอกพลอยไพลินเสียงแหบพร่าพร้อมกับเลียใบหูเล็กอย่างต้องการเพิ่มความเสียวให้แก่ร่างบางที่รู้สึกขนลุกทันทีเมื่อเขาทำแบบนั้น"หึ จะขย่มจนแด๊ดดี้ต้องร้องขอชีวิตเลยคอยดู"พลอยไพลินย่นจมูกใส่เรย์อย่างน่ารักก่อนที่ร่างกายจะเริ่มขยับโยกไปมาบนท่อนเอ็นใหญ่เบาๆเพราะเธออยากซึมซับความรู้สึกเสียวซ่านเอาไว้ให้นานที่สุดและไม่ใช่เธอคนเดียวที่เสียวคนที่เธอกำลังขย่มเบาๆอยู่ก็เสียวเช่นกันปึก ปึก ปึกจากที่เริ่มต้นด้วยความเชื่องช้าเพราะอยากให้ส่วนนั้นได้สัมผัสกันอย่างแนบชิดเธอกลับค่อยๆกระแทกกระทั้นลงมาด้วยความเมามันยิ่งเธอกระเทกแรงเท่าไหร่ส่วนนั้นก็แนบชิดกันมากยิ่งขึ้นจนพลอยไพลินถึงกับรู้สึกมวนท้องไปหมดในนาทีนี้"อืม ดีมากเด็กน้อย"เรย์เอ่ยปากชมพลอยไพลินที่กระแทกตัวลงมาในแต่ละครั้งความคับแน่นก็บีบรัดเขาให้รู้สึกเสียวท่อนเอ็นใหญ่จนเผลอปลดปล่อย
ความสัมพันธ์ของเรย์กับพลอยไพลินเริ่มเหมือนคนรักกันเข้าไปทุกวันโดยที่การกระทำที่เอาใจใส่ดูแลซึ่งกันและกันเป็นไปตามธรรมชาติไร้การปรุงแต่ง โดยเฉพาะพลอยไพลินที่แสดงออกกับเรย์ตามเสียงเรียกร้องของหัวใจที่เธอรู้ดีว่าหลงรักผู้ชายคนนี้จนหมดใจ แต่การกระทำของเรย์เขากลับแสดงมันออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวว่ามันได้สร้างความผูกพันระหว่างเขาและพลอยไพลินจนยากที่จะตัดใจและจากลาจริงๆเมื่อวันนั้นเดินทางมาถึง"ทำไมไม่รับสายนะหายหัวกันไปไหนหมดเนี่ยเพื่อนเวร"พลอยไพลินกดโทรออกหาเพื่อนสนิททั้งสามคนหลายสายแต่กลับไม่มีใครรับสายเธอแม้แต่คนเดียว เบลล่ากดตัดสาย เจด้าปิดเครื่อง และโอมที่กดตัดสายเหมือนเบลล่าทำเอาเธอถึงกับกดตัดสายอย่างเหงาๆ วันนี้เป็นวันหยุดเธออยากออกไปดูหนังเดินเที่ยวเล่นที่ห้างตามประสาวัยรุ่นหากแต่เพื่อนสนิทของเธอกลับพากันพร้อมใจไม่รับสายเธอกันเลยสักคนแกรกแอดเสียงประตูห้องที่เปิดเข้ามาทำเอาพลอยไพลินถึงกับหันขวับไปมองก็เจอเข้ากับร่างสูงของเรย์ที่อยู่ในชุดลำลองสบายๆเดินเข้ามา เขาออกจากห้องไปตั้งแต่เช้าตอนที่เธอยังไม่ตื่นและก็กลับมาก่อนเวลาซึ่งปกติแล้วเธอจะเจอเขาอีกครั้งก็คือช่วงดึกเลย เพราะถ้าเขาได้ออกไ
"แด๊ดดี้รอตรงนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวพลอยมา"พลอยไพลินหันมาบอกเรย์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโมโหและเกรี้ยวกราดก่อนที่จะเดินเข้าไปหาชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินควงแขน สวีทหวานกันกลางห้างโดยที่ไม่ได้สนใจผู้คนรอบข้างเลยสักนิด นี่มันกล้าสวมเขาให้แม่เธออย่างนั้นเหรอยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหก่อนที่มือบางจะกระชากผู้ชายคนนั้นให้หันกลับมาพร้อมกับสะบัดฝ่ามือใส่ใบหน้าหล่อเหลานั้นอย่างแรงเพี๊ยะใบหน้าของชยุตหันไปตามแรงสะบัดของฝ่ามือด้วยความตกใจเพราะอยู่ๆก็โดนตบโดยไม่ทันตั้งตัวส่วนผู้หญิงที่อยู่ข้างกายรีบเข้าไปจับใบหน้าของชยุตด้วยความเป็นห่วงทันที พลอยไพลินตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธเพราะการกระทำที่เป็นห่วงเป็นใยของทั้งสองคนมันบอกเธอได้ดีว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน"ไอ้ผู้ชายสารเลวกล้าดียังไงมาสวมเขาให้แม่กู"เมื่อชยุตหันหน้ามาพลอยไพลินก็ไม่รอช้าที่จะตะคอกด่าชยุตเสียงดังลั่นห้างโดยที่เธอไม่ได้แคร์สายตาของผู้คนรอบข้างที่ต่างพากันหยุดเดินแล้วมองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นเลยสักนิด ถึงเธอจะทะเลาะกับมารดาแต่แล้วอย่างไรแม่ก็คือแม่ๆที่ไม่สมควรถูกผู้ชายเลวๆอย่างชยุตสวมเขาให้แบบนี้ แม่เธอทำงานหนักแทบตายเพื่อเลี้ยงดูมันแต่มันกลับตอบแทน
เย็นวันหนึ่งหลังจากที่พลอยไพลินกลับมาจากมหาวิทยาลัยเมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาในห้องใบหน้าสวยก็ถึงกับชะงักไปก่อนที่ความโกรธจะเข้ามาแทนที่ เพราะในห้องของเรย์มีผู้หญิงหน้าตาสะสวยอยู่ในห้องถึง 4 คนพลอยไพลินรีบสาวเท้าเดินไปหาเรย์ที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างก่อนที่มือบางจะกระชากเรย์ให้หันกลับมาหาเธอด้วยความโกรธ"ผู้หญิงพวกนี้คือใครคะแด๊ดดี้"พลอยไพลินถามเรย์ด้วยความไม่พอใจในขณะที่เรย์ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจกับอาการโมโหของพลอยไพลิน ใบหน้าสวยที่ชอบยิ้มหวานให้เขามาวันนี้กลับบูดบึ้งจนเขาถึงกับหลุดยิ้มออกมาน้อยๆนี่อย่าบอกนะว่ากำลังหึงเขาอยู่ พลอยไพลินเมื่อเห็นเรย์ยิ้มออกมาอย่างไม่สะทกสะท้านก็ฟาดฝ่ามือลงบนกล้ามแน่นๆนั้นอย่างแรงเรียกรอยยิ้มจากช่างแต่งหน้าทำผมที่นั่งอยู่ใกล้ๆได้เป็นอย่างดี"ช่างแต่งหน้าทำผมน่ะ"คำตอบของเรย์ทำเอามือที่วางอยู่บนแขนแกร่งค่อยๆดึงกลับมาคืนและทิ้งลงข้างลำตัวด้วยความเขินอายเพราะเธอเผลอปล่อยไก่ออกไปตัวเบ้อเร่อเลยทีเดียว ก่อนที่เรย์จะจูงมือพลอยไพลินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบรรดาช่างสาวสวยที่มองมาที่สองหนุ่มสาวยิ้มๆด้วยความเอ็นดู"รบกวนช่วยเนรมิตสาวน้อยคนนี้ให้สวยราวกับนางฟ้าทีนะครับ"ค
“อุแว้ อุแว้ อุแว้” เสียงทารกที่แผดเสียงร้องไห้จ้าในยามราตรีปลุกให้พลอยไพลินกับเรย์ที่เพิ่งล้มตัวลงนอนได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงพากันสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจทันที ก่อนที่สัญชาตญาณของแม่จะบอกให้พลอยไพลินรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่อมาปลอบโยนลูกชายที่กำลังร้องไห้หากแต่สองมือของเรย์กลับกดร่างอวบอิ่มของภรรยาให้นอนลงบนเตียงเช่นเดิม“พลอยพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเฮียดูลูกเอง”“แต่ว่า”“ไม่มีแต่ค่ะวันนี้พลอยคนดีของเฮียเหนื่อยมาทั้งวันแล้วที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเฮียเองค่ะ”คำพูดที่หนักแน่นของเรย์ทำให้พลอยไพลินยอมพยักหน้ารับในที่สุดก่อนที่เธอจะค่อยๆหลับตาลงเพื่อพักผ่อนหลังจากที่ไม่ได้หลับเต็มตื่นมาหลายคืนแล้ว พลอยไพลินค้นพบว่าการเป็นแม่คนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเธอตั้งแต่ที่ออกจากโรงพยาบาลเธอแทบจะไม่ได้พักผ่อนเพราะเธอตั้งใจที่จะเลี้ยงลูกด้วยตัวเองทำให้ในทุกๆวันของเธอคือการเลี้ยงลูกชายตัวน้อยที่อารมณ์ดีในตอนกลางวันและอารมณ์แปรปรวนในยามกลางคืน ยังดีที่ช่วงกลางวันเธอมีมารดาคอยช่วยเลี้ยงทำให้เธอได้นอนหลับพักผ่อนบ้างส่วนตอนกลางคืนก็จะมีสามีอย่างเรย์ที่รับหน้าที่กล่อมลูกน้อยให้เลิกร้องไห้แทนเธอ“ร้อง
“ฮะ เฮีย พลอยเจ็บ ฮือ ฮือ เจ็บไม่ไหวแล้ว”พลอยไพลินร้องไห้น้ำตาไหลใจจะขาดด้วยความรู้สึกเจ็บปวดตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดที่แทบขาดใจเหมือนตอนนี้เลยในใจรู้สึกสงสารมารดาขึ้นมาในทันทีเมื่อคิดว่าตอนที่ท่านคลอดเธอก็คงจะเจ็บปวดและทรมานไม่น้อย“อดทนหน่อยนะคะคนดีของเฮียใกล้ถึงแล้วค่ะใกล้ถึงแล้ว เจมส์เร็วๆหน่อย”ปลอบใจพลอยไพลินเสร็จเรย์ก็หันไปสั่งให้เจมส์เหยียบให้มิดซึ่งเจมส์ไม่รอช้าเขารับคำสั่งตามที่ผู้เป็นนายสั่งทันทีทำเอาเบลล่าที่นั่งคู่กับเจมส์ด้านหน้าถึงกับหาที่ยึดเกาะเอาไว้แทบไม่ทันส่วนโอมนั้นไม่ได้แตกต่างกันกับเบลล่าเลยสักนิดสองมือรีบยึดเกาะข้างประตูเอาไว้มั่น แต่ถึงแม้ว่าเจมส์จะเหยียบจนมิดแค่ไหนในช่วงจังหวะเลี้ยวเขาก็ผ่อนความเร็วแล้วหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถอย่างนุ่มนวลเพราะเขากลัวว่าหากไม่ผ่อนเกรงว่าผู้เป็นนายคงจะคิดบัญชีกับเขาทีหลังอย่างแน่นอนที่ทำให้นายผู้หญิงได้รับความความกระทบกระเทือนโรงพยาบาล Nเมื่อเดินทางมาถึงโรงพยาบาลทุกสิ่งทุกอย่างก็พร้อมแล้วสำหรับการทำคลอดเพราะเรย์โทรมาแจ้งที่โรงพยาบาลตั้งแต่ที่เขาออกมาจากคฤหาสน์ พลอยไพลินถูกนำตัวส่งไปยังห้องคลอดซึ่งเรย์ที
วันเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆจากอายุครรภ์เพียงสามเดือนตอนนี้ครรภ์ของพลอยไพลินย่างเข้าเดือนที่ 9 ท่ามกลางการรอคอยของทุกคนโดยเฉพาะเรย์ที่ตั้งหน้าตั้งตารอลูกชายตัวน้อยอย่างมีความสุข เขาไม่เคยคิดเลยว่าการที่จะได้เป็นพ่อคนนั้นมันช่างรู้สึกดีและมีความสุขมากมายขนาดนี้ช่วงเวลาที่พลอยไพลินตั้งครรภ์เรย์ไม่เคยทิ้งให้ภรรยาต้องอยู่เพียงลำพังเลยแม้แต่วันเดียวทุกๆที่ภายในคฤหาสน์ทุกคนจะได้เห็นภาพสองสามีภรรยาที่นั่งอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ที่ไหนมีพลอยไพลินที่นั่นจะมีนายใหญ่ของบ้านเรย์ คาร์เทอร์คอยอยู่เคียงข้างภรรยาเสมอทำให้ทุกคนภายในบ้านล้วนมีความสุขและตั้งตารอนายน้อยของบ้านไม่ต่างจากผู้เป็นเจ้านายเลย“ทำไมน้าพลอยถึงถักถุงเท้าได้ไม่สวยเหมือนเฮียเลยสักนิด”เสียงบ่นเล็กๆของคนข้างกายทำเอาว่าที่คุณพ่อที่กำลังนั่งถักถุงเท้าสำหรับลูกชายตัวน้อยถึงกับชะงักไปก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะเผยรอยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนและวางงานในมือลงข้างกายพร้อมกับยื่นมือมาโอบภรรยาตัวน้อยเข้ามาแนบชิด“พลอยไม่เห็นจำเป็นต้องทำให้เหนื่อยเลยค่ะที่รัก เฮียอยากให้หนูพักผ่อนรอวันที่ตาหนูคลอดก็พอส่วนงานนี้เดี๋ยวเฮียทำให้เองค่ะ”“ก็พลอยอยากถักถุงเท้าให้ล
หลังจากวันที่รู้ว่าภรรยาตั้งท้องเรย์ก็ไม่เคยออกไปทำงานนอกบ้านหรือต่างเมืองอีกเลยสักครั้งไม่ว่าจะเป็นงานเล็กหรืองานใหญ่เขาล้วนมอบหมายให้คริสเตียนกับเจมส์จัดการทั้งสิ้น เพราะเขาอยากทุ่มเทเวลาทั้งหมดเพื่อดูแลพลอยไพลินที่กำลังตั้งท้องมากกว่าการทิ้งให้เธอต้องอยู่เพียงลำพัง“นายครับงาน...”“ไม่ไป”“นายครับท่าน…”“ป่วย ไม่สบาย ไม่ไป”“นายครับการขนส่ง…”“นายไปจัดการได้เลยเจมส์”ทุกเรื่องที่เจมส์เข้ามารายงานล้วนถูกปฏิเสธจากเรย์ทั้งหมดจนทำให้เจมส์ถึงกับมีสีหน้าลำบากใจแววตาที่เต็มไปด้วยไอสังหารเงยหน้าขึ้นมองพลอยไพลินที่นั่งข้างๆเรย์อย่างขอความช่วยเหลือ เพราะงานบางอย่างก็สำคัญเกินกว่าที่เขาจะกล้าตัดสินใจด้วยตนเองได้พลอยไพลินที่เห็นท่าทีอึดอัดของเจมส์ก็ได้แต่ยื่นแขนเรียวสวยไปแตะแขนของสามีที่กำลังตั้งใจปอกส้มให้เธอกินเบาๆทำเอาเรย์ถึงกับชะงักมือที่กำลังตั้งใจปอกส้มอยู่“เฮียเรย์ขาพลอยแค่ท้องเองนะคะไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย เฮียไปทำงานเถอะค่ะพลอยดูแลตัวเองได้อีกอย่างเจด้าก็มาอยู่เป็นเพื่อนพลอยทุกวันพลอยไม่อยากให้เฮียทิ้งงานนะคะ”น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกสามีอย่างมีเหตุผลทำให้คนที่กำลังปอกส้มอยู่ได้แต่บึนปา
“อะ เอ่อ เฮียเบาๆนะคะ พลอยกำลังท้องอยู่”เสียงที่เปล่งออกมาเบาราวกับเสียงกระซิบแต่กลับดังก้องอยู่ในหัวของเรย์ใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านก่อนหน้านี้พลันแข็งค้างด้วยความตกใจ ความรู้สึกมากมายพากันถาโถมเข้ามาจนเขาไม่ทันได้ตั้งตัวทั้งดีใจ ตกใจ ตื่นเต้น ซาบซึ้งใจและมีความสุขเป็นครั้งแรกที่คนอย่างเขาไม่สามารถบอกได้ว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกเช่นไรอยู่“พะ พลอยว่ายังไงนะคะไหนหนูลองพูดใหม่อีกครั้งสิคะ”เรย์เอ่ยถามพลอยไพลินอย่างรู้สึกไม่มั่นใจเพราะบางทีเขาอาจจะหูฟาดจนได้ยินผิดไปก็ได้ในขณะที่พลอยไพลินได้แต่เผยรอยยิ้มหวานออกมาและเอ่ยย้ำกับเขาอีกครั้งว่าสิ่งที่เธอพูดไปนั้นคือความจริงไม่ใช่ความฝันแต่อย่างใด“พลอยกำลังตั้งท้องเราสองคนกำลังจะมีลูกด้วยกันแล้วนะคะ เฮียดีใจไหม”เมื่อได้ฟังพลอยไพลินพูดอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำเรย์ก็เผยรอยยิ้มกว้างด้วยความพึงพอใจก่อนที่เขาจะรูดสาวท่อนเอ็นใหญ่ไปมาอีกครั้งด้วยความตื่นเต้น อารมณ์กระสันที่เต็มไปด้วยความใคร่ก่อนหน้านี้ที่คล้ายจะหายไปเพราะได้รับข่าวน่ายินดีพลันกลับมาอีกครั้งซึ่งครั้งนี้เขาตื่นเต้นจนแทบจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่แล้ว“เมียจ๋า เรื่องที่น
โรงพยาบาล N“ยินดีด้วยนะคะคุณตั้งครรภ์ได้ 5 สัปดาห์แล้ว“กรี๊ด ดีใจด้วยนะเพื่อนรักในที่สุดมึงก็กำลังจะมีเบบี้น้อยแล้ว”คุณหมอสาวเอ่ยบอกพลอยไพลินด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดีส่วนคุณแม่มือใหม่ตอนนี้นั้นตัวแข็งค้างกับคำว่าตั้งครรภ์ได้ 5 สัปดาห์ที่ดังซ้ำไปซ้ำมาในหัวราวกับว่าเธอไม่อยากจะเชื่อว่ามันคือเรื่องจริง แต่แล้วคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ก็ต้องดึงสติของตัวเองกลับมาเมื่อเพื่อนสาวของเธอกรีดร้องเสียงดังลั่นห้องด้วยความดีใจที่ทำเอาแก้วหูของพลอยไพลินแทบแตก“เบาๆก็ได้ไหมเจ แก้วหูกูจะแตกแล้วเนี่ย”พลอยไพลินหันมาเอ็ดเพื่อนสาวเสียงเบาๆให้ได้ยินกันสองคนก่อนที่เจด้าจะรีบยกมือขึ้นปิดปากเอาไว้ทันทีด้วยความเกรงใจคุณหมอที่กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาเอ็นดู เมื่ออาการของเธอนั้นดูเหมือนว่าจะตื่นเต้นกว่าพลอยไพลินที่เป็นคนตั้งท้องเสียอีก“ก็กูนี่ ดีใจมากดีใจที่สุดเลยพลอยมึงท้องแล้ว เย่ เย่ เย่”เจด้าบอกพลอยไพลินด้วยความดีใจก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลกลิ้งลงมาบนพวงแก้มเนียนของเธอทำเอาพลอยไพลินถึงกับตกใจที่เห็นเจด้าร้องไห้ราวกับว่าเธอกับเจด้ากำลังสลับบทบาทกันอย่างไรอย่างนั้นเลย คนที่ต้องร้องไห้ด้วยความดีใจที่กำลังจะได้เป
“ฮึก ฮึก ฮือ เรย์ขาไม่กลับอิตาลีไม่ได้เหรอคะ ฮือ”แก้มใสน้ำตาไหลพรากด้วยความเสียใจเมื่อเพื่อนของบิดาที่เธอนั้นรักและสนิทสนมจนเกิดความผูกพันธ์กำลังจะเดินทางกลับอิตาลี สองมือเล็กๆยกขึ้นคล้องคอเรย์เอาไว้แน่นก่อนที่จะซบใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาลงบนอกแกร่งอย่างออดอ้อนท่ามกลางสายตาที่เอ็นดูเด็กน้อยของทุกคน“เรย์ไปไม่นาน พอน้องของแก้มใสคลอดแล้วเรย์จะรีบบินกลับมาเยี่ยมแน่นอนเรย์สัญญา”“ฮือ ฮือ แต่แก้มใสไม่อยากให้เรย์ไป เรย์อยู่ที่นี่กับแก้มใสไม่ได้เหรอคะเดี๋ยวแก้มใสจะขอค่าขนมพ่อขาเพิ่มเอามาแบ่งให้เรย์ด้วย ฮือ ฮือ”คำพูดที่แสนไร้เดียงสาของเด็กน้อยทำเอากฤษฎิ์ถึงกับหัวเราะออกมาน้อยๆด้วยความเอ็นดูลูกสาวที่จะเอาเงินค่าขนมมาล่อมาเฟียระดับโลกอย่างเรย์ คาร์เทอร์ให้อยู่ต่อ ส่วนคนที่ได้รับข้อเสนอได้แต่ยิ้มกว้างก่อนที่จะยื่นมือมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มป่องของหลานสาวอย่างอ่อนโยน ดวงตาที่เคยเย็นชาและร้ายกาจยามทอดมองเด็กสาวราวกับเป็นคนละคนเพราะมันเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดูอย่างสุดหัวใจ“อย่าร้องไห้เลยนะคะแก้มใสคนเก่งของเรย์ การจากลาเกิดขึ้นได้เสมอเพราะฉะนั้นเรย์อยากให้แก้มใสเข้มแข็งและไม่ร้องไห้เมื่อถึงวัน
ร้านกาแฟ บรรยากาศยามเช้าของหน้าหนาวทำให้สี่เพื่อนซี้ถึงกับพากันกระชับเสื้อกันหนาวที่สวมอยู่เข้าหาตัวเพื่อให้รู้สึกอุ่นขึ้นก่อนที่พลอยไพลินจะยกกาแฟร้อนตรงหน้าขึ้นจิบด้วยความสดชื่น เมื่อภาพบรรยากาศด้านนอกเต็มไปด้วยนักศึกษามากมายที่กำลังเดินสวนกันไปมามันทำให้เธอย้อนคิดไปถึงภาพในอดีต ที่พวกเธอทั้งสี่คนกำลังวิ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อไปให้ทันเข้าเรียนวิชาแรกของฤดูกาลเปิดเทอม “ร้านเสื้อผ้าเป็นไงบ้างช่วงนี้” พลอยไพลินหันมาถามสาวสวยเบลล่าที่กำลังยกโกโก้ขึ้นจิบและตอนนี้เพื่อนชายของเธอนั้นได้เปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงเต็มตัวเรียบร้อยแล้วซึ่งความสวยของเบลล่านั้นสวยไม่แพ้ผู้หญิงแท้ๆเลยทีเดียว “เหนื่อยมากมึง ทำอะไรออกมาขายก็ชายดีจนกูอยากปิดร้านหนีสักหนึ่งเดือนลูกค้าจะได้คิดถึง” คำพูดของเบลล่าเรียกเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูจากทุกคนได้เป็นอย่างดีถึงแม้ว่าเบลล่าจะเรียนจบคณะนิเทศศาสตร์ แต่พรสวรรค์การออกแบบเสื้อผ้าทำให้เบลล่าเลือกเดินตามความฝันของตัวเองด้วยการเปิดร้านขายเสื้อผ้าภายใต้ชื่อแบรนด์ของตัวเอง ซึ่งส่วนใหญ่เสื้อผ้าข
“พลอยวันนี้มึงสวยมากๆเลยนะรู้ไหม” เจด้าเอ่ยชมพลอยไพลินที่อยู่ในชุดแต่งงานสีขาวละมุนตาโดยที่มีช่างกำลังแต่งหน้าและทำผมให้เพื่อนสาวของเธอที่นั่งยิ้มอย่างมีความสุข เพราะวันนี้คือวันที่ความรักของพลอยไพลินกับเฮียเรย์เดินทางมาถึงบทสรุปของความรักเสียทีนั่นก็คืองานแต่งของพลอยไพลินนั่นเอง งานแต่งจัดขึ้นเงียบๆโดยที่เชิญแค่กลุ่มเพื่อนสนิทของพลอยไพลินและบรรดาญาติๆของพรรณรายซึ่งมีเพียงไม่กี่คนมาร่วมงานเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนของเรย์ดูจะเยอะทีเดียวเพราะส่วนใหญ่คือชาวต่างชาติที่พากันเดินทางมาเพื่อร่วมเป็นสักขีพยานและแสดงความยินดีกับมาเฟียใหญ่อย่างเรย์ คาร์เทอร์ “อีเจ อีเบล อีโอม กูตื่นเต้นจนฉี่จะราดอยู่แล้วมึงสั่นไปทั้งตัวแล้วเนี่ย” พลอยไพลินสารภาพความรู้สึกของเธอในตอนนี้กับเพื่อนๆที่พากันหันมามองหน้ากันพร้อมกับยิ้มขำเจ้าสาวที่ยื่นมือมาจับมือพวกเธอโดยที่มือของพลอยไพลินนั้นสั่นจริงๆอย่างที่เธอบอก ก่อนที่เพื่อนๆทั้งสามคนจะพากันจับมือของพลอยไพลินมากุมเอาไว้แล้วมองหน้าเพื่อนสาวด้วยความยินดี โดยเฉพาะเจด้าที่น้ำตาคลอด้วยความป