"แด๊ดดี้รอตรงนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวพลอยมา"พลอยไพลินหันมาบอกเรย์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโมโหและเกรี้ยวกราดก่อนที่จะเดินเข้าไปหาชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินควงแขน สวีทหวานกันกลางห้างโดยที่ไม่ได้สนใจผู้คนรอบข้างเลยสักนิด นี่มันกล้าสวมเขาให้แม่เธออย่างนั้นเหรอยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหก่อนที่มือบางจะกระชากผู้ชายคนนั้นให้หันกลับมาพร้อมกับสะบัดฝ่ามือใส่ใบหน้าหล่อเหลานั้นอย่างแรงเพี๊ยะใบหน้าของชยุตหันไปตามแรงสะบัดของฝ่ามือด้วยความตกใจเพราะอยู่ๆก็โดนตบโดยไม่ทันตั้งตัวส่วนผู้หญิงที่อยู่ข้างกายรีบเข้าไปจับใบหน้าของชยุตด้วยความเป็นห่วงทันที พลอยไพลินตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธเพราะการกระทำที่เป็นห่วงเป็นใยของทั้งสองคนมันบอกเธอได้ดีว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน"ไอ้ผู้ชายสารเลวกล้าดียังไงมาสวมเขาให้แม่กู"เมื่อชยุตหันหน้ามาพลอยไพลินก็ไม่รอช้าที่จะตะคอกด่าชยุตเสียงดังลั่นห้างโดยที่เธอไม่ได้แคร์สายตาของผู้คนรอบข้างที่ต่างพากันหยุดเดินแล้วมองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นเลยสักนิด ถึงเธอจะทะเลาะกับมารดาแต่แล้วอย่างไรแม่ก็คือแม่ๆที่ไม่สมควรถูกผู้ชายเลวๆอย่างชยุตสวมเขาให้แบบนี้ แม่เธอทำงานหนักแทบตายเพื่อเลี้ยงดูมันแต่มันกลับตอบแทน
เย็นวันหนึ่งหลังจากที่พลอยไพลินกลับมาจากมหาวิทยาลัยเมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาในห้องใบหน้าสวยก็ถึงกับชะงักไปก่อนที่ความโกรธจะเข้ามาแทนที่ เพราะในห้องของเรย์มีผู้หญิงหน้าตาสะสวยอยู่ในห้องถึง 4 คนพลอยไพลินรีบสาวเท้าเดินไปหาเรย์ที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างก่อนที่มือบางจะกระชากเรย์ให้หันกลับมาหาเธอด้วยความโกรธ"ผู้หญิงพวกนี้คือใครคะแด๊ดดี้"พลอยไพลินถามเรย์ด้วยความไม่พอใจในขณะที่เรย์ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจกับอาการโมโหของพลอยไพลิน ใบหน้าสวยที่ชอบยิ้มหวานให้เขามาวันนี้กลับบูดบึ้งจนเขาถึงกับหลุดยิ้มออกมาน้อยๆนี่อย่าบอกนะว่ากำลังหึงเขาอยู่ พลอยไพลินเมื่อเห็นเรย์ยิ้มออกมาอย่างไม่สะทกสะท้านก็ฟาดฝ่ามือลงบนกล้ามแน่นๆนั้นอย่างแรงเรียกรอยยิ้มจากช่างแต่งหน้าทำผมที่นั่งอยู่ใกล้ๆได้เป็นอย่างดี"ช่างแต่งหน้าทำผมน่ะ"คำตอบของเรย์ทำเอามือที่วางอยู่บนแขนแกร่งค่อยๆดึงกลับมาคืนและทิ้งลงข้างลำตัวด้วยความเขินอายเพราะเธอเผลอปล่อยไก่ออกไปตัวเบ้อเร่อเลยทีเดียว ก่อนที่เรย์จะจูงมือพลอยไพลินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบรรดาช่างสาวสวยที่มองมาที่สองหนุ่มสาวยิ้มๆด้วยความเอ็นดู"รบกวนช่วยเนรมิตสาวน้อยคนนี้ให้สวยราวกับนางฟ้าทีนะครับ"ค
ในระหว่างที่งานประมูลเพชรดำเนินไปเรื่อยๆพรรณรายได้แต่นั่งมองลูกสาวที่นั่งอยู่ข้างกายชายหนุ่มชาวต่าวชาติด้วยความสังสัยและใคร่รู้ในความสัมพันธ์ของทั้งสองคน เพราะงานที่ใหญ่โตขนาดนี้ทุกคนที่ถูกเชิญมาล้วนเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในวงสังคมทั้งสิ้นหากแต่ผู้ชายคนนี้พรรณรายไม่เคยเห็นหน้าหรือเคยได้ยินชื่อมาก่อนแต่ท่าทางของเขากลับน่าเกรงขามและดูมีอำนาจน่ายำเกรงไม่น้อย"แด๊ดดี้ขาพลอยขอออกไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยสักแป๊บได้ไหมคะ"พลอยไพลินบอกเรย์ที่กำลังนั่งมองบรรดานางแบบที่เดินโชว์ชุดเครื่องเพชรอยู่บนเวที ตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดเพราะมารดาของเธอไม่ได้มองการแสดงบนเวทีแม้แต่น้อยแต่กลับมองมาที่เธอจนเธออยากจะหนีจากตรงนี้ออกไปสูดอากาศข้างนอกให้รู้สึกผ่อนคลายสักหน่อยเรย์พยักหน้าอนุญาตพร้อมกับสั่งให้คริสเตียนตามไปคอยดูแลพลอยไพลินอยู่ห่างๆเพราะเขาไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับคนของเขา พรรณรายเมื่อเห็นพลอยไพลินลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอกเธอก็รีบเอ่ยขออนุญาตคุณหญิงประกายแก้วแล้วลุกขึ้นเดินตามลูกสาวออกไปทันทีโดยที่มีสายตาของเรย์มองตามไปด้วยความเป็นห่วงเขารู้ว่าพลอยไพลินรู้สึกอึดอัดกับสายตาของมารดาที่นั่งอยู่โต๊ะข้
มหาวิทยาลัย M"มึงวันนี้เลิกเรียนแล้วไปดื่มกันไหมกูเปรี้ยวปากอยากโดนเหล้ากระแทก"เจด้าหันมาชวนพลอยไพลินที่กำลังนั่งเหม่อด้วยความรู้สึกหน่วงเมื่อเหลือเวลาอีกไม่กี่วันความสัมพันธ์ตามสัญญาของเธอกับเรย์ก็จะสิ้นสุดลง หากแต่ใจเธอกลับไม่ยินดีเลยสักนิดเพราะเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันถึงแม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆแต่เขากลับเป็นคนที่เขามาเติมเต็มความสุขและความอบอุ่นให้เธอในวันที่เหนื่อยล้าและไร้หนทางไปต่อ"อีพลอย พลอย มึงได้ยินกูปะเนี่ย"เจด้าตัดสินใจตะโกนข้างๆหูเพื่อนเมื่อไร้การตอบสนองจากพลอยไพลิน จนพลอยไพลินถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อเพื่อนสาวเล่นตะโกนใส่หูเธอจนรู้สึกแสบแกวหูไปหมด"อีเจด้า ตะโกนมาได้หูกูจะแตกแล้วเนี่ย"พลอยไพลินหันมาเอ็ดเพื่อนอย่างไม่จริงจังนักในขณะที่เจด้ายักไหล่น้อยๆ ช่วยไม่ได้ก็เธอทั้งเรียกทั้งสะกิดแต่เพื่อนของเธอกลับเอาแต่นั่งเหม่อน่ะสิ"มึงเป็นไรของมึงเนี่ยอีพลอย หลังๆมามึงเหม่อบ่อยนะมีอะไรในใจแล้วไม่บอกพวกกูหรือเปล่า"คำพูดของเจด้าทำเอาเบลล่าที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับหน้าจอมือถือรวมถึงโอมที่กำลังคุยกับหนุ่มๆพร้อมใจกันเงยหน้าขึ้นมามองพลอยไพลินอย่างต้องการรู้คำตอบเหมือนกัน เ
เรย์ค่อยๆวางร่างบางของพลอยไพลินลงบนเตียงอย่างแผ่วบางเพราะเขากลัวว่าร่างบางที่เมาหลับไปแล้วจะตื่นขึ้นมา แต่เมื่อเรย์กำลังจะผละจากคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงมือของพลอยไพลินกลับเอื้อมมาคว้ามือของเรย์เอาไว้ ทำเอาคนที่กำลังจะเดินไปเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำถึงกับชะงักไป เรย์ค่อยๆหันกลับมามองพลอยไพลินที่ลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งลงข้างๆเตียง"แด๊ดดี้ขา เราไม่เลิกกันได้ไหมคะ เราไม่จากกันได้ไหม ฮึก ฮือ"คำพูดของพลอยไพลินบีบหัวใจเรย์ไม่น้อยหัวใจที่เคยด้านชาและไร้ความรักรู้สึกเจ็บหน่วงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนที่พลอยไพลินจะขยับเข้ามาใกล้และนอนหนุนตักเรย์พร้อมกับกอดเอวของเรย์เอาไว้แน่น ไหล่บอบบางสะท้านขึ้นลงไปมาด้วยแรงสะอื้นเมื่อคิดว่าอีกไม่กี่วันเธอกับเรย์ก็ต้องแยกจากกันแล้ว"พลอยรักแด๊ดดี้มากนะรู้ไหม ฮือ พลอยรักแด๊ดดี้ อย่าทิ้งพลอยไปเลยนะได้โปรด ฮือ ฮือ"ความในใจค่อยๆพรั่งพรูออกมาให้เรย์ได้รับรู้ถ้าเป็นในเวลาปกติพลอยไพลินคงไม่กล้าเปิดเผยความในใจที่มีต่อเขาออกมาอย่างแน่นอน แต่เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปมากพอสมควรทำให้เธอกล้าที่จะเปิดปากพูดความในใจออกมา เรย์ยกมือขึ้
"ตอดแน่นเชียวนะครับคนสวย"คริสเตียนเอ่ยแซวเจด้าที่กำลังเกร็งกระตุกตอดรัดมือเขาไม่หยุดด้วยความสุขสมแถมเธอยังส่ายเอวไปมาเพื่อให้มือของเขากับส่วนนั้นของเธอสัมผัสกันแนบชิดมากยิ่งขึ้น ทั้งๆที่เธอสุขสมอารมณ์หมายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วก่อนที่คริสเตียนจะดึงมือที่เปียกชุ่มออกมาจากร่องรักของเธอพร้อมทั้งดูดเลียทำความสะอาดมืออย่างไม่นึกรังเกียจ"ต่อไปเจอของจริงแล้วนะครับ แต่ว่าผมไม่ได้พกถุงยางมาด้วยน่ะสิ"คริสเตียนบอกเจด้าด้วยใบหน้าที่ฉายชัดถึงความกังวลใจเพราะปกติแล้วเขาจะคอยตามดูแลพลอยไพลินตลอดเวลามันทำให้เขาไม่มีเวลาไปเริงร่ากับสาวที่ไหนเลย แต่วันนี้เขากลับทนแรงยั่วของเจด้าไม่ไหวจึงพาเธอเดินมาที่ห้องน้ำที่ไม่ค่อยมีคนมาใช้บริการเพื่อเสพสมความสุขทางร่างกายตามความต้องการของเขาและเธอ"ปกติแล้วเจด้าก็ไม่เคยสดกับใครแต่สำหรับคุณเจด้าโอเคค่ะ"เจด้าเงยหน้าขึ้นบอกคริสเตียนเสียงหวานก่อนที่เขาจะจับขาเรียวของเธอมาเกี่ยวที่เอวสอบของเขา พร้อมกับค่อยๆรูดสาวท่อนเอ็นใหญ่และนำมันไปหยอกล้อกับติ่งเสียวของเจด้าจนเธอถึงกับร้องครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน"อ๊าา คุณคริสขาเจด้าไม่ไหวแล้ว ใส่เข้ามาเลยค่ะคนดี"ใบหน้าสวยเซ็กซ
ร้านอาหารเรย์ผลักซองเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้าไปให้คนที่นั่งคอตรงเชิดหน้าที่นั่งตรงข้ามก่อนที่พรรณรายจะหยิบซองสีน้ำตาลออกมาเปิดและหยิบสิ่งที่อยู่ภายในนั้นออกมาดู ใบหน้าที่ดูหยิ่งในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นความตกใจด้วยคาดไม่ถึงก่อนที่จะกลายเป็นความโกรธพลันภาพถ่ายที่อยู่ในมือถูกกำจนยับยู่ยี่จนไม่เหลือสภาพเดิม"ก่อนที่จะระแวงและไม่เชื่อใจคนที่เป็นลูกสาวผมว่าคุณควรระแวงคนใกล้ตัวที่เพิ่งเดินเข้ามาในชีวิตคุณมากกว่านะครับ พลอยไพลินคือลูกสาวของคุณเธอมีแต่ความรักและความหวังดีให้คุณที่เป็นแม่แต่คุณกลับไม่เชื่อใจเธอเลยสักนิด"คำพูดของเรย์ทำเอาพรรณรายถึงกับหน้าเสียก่อนที่ใบหน้าที่ยังคงเค้าความสวยจะหม่นแสงลดเมื่อคิดไปถึงเหตุการณ์ฺในวันนั้นที่เธอตบหน้าลูกสาวเและไม่เชื่อในสิ่งที่พลอยไพลินพยายามบอกกับเธอ ความรักทำไมถึงบังตาทำให้เธอกลายเป็นแม่ที่แย่และใจร้ายกับลูกสาวได้ถึงเพียงนี้นะ"ขอบคุณนะคะที่คอยดูแลพลอยไพลินและเป็นความสุขให้แกแทนแม่แย่ๆคนนี้"พรรณรายเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยคำขอบคุณผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความซาบซึ้งใจเธอพอจะมองความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลูกสาวของเธอออก แต่ในเมื่อพลอยไพลินเป็นคนเลือกความสุขด้วยตั
"แปลกนะ ตั้งแต่รู้จักหมอนั่นมายังไม่เคยเห็นมันจริงจังกับใครเลยแต่กับเด็กคนนี้คงเป็นข้อยกเว้นสินะ"ควันสีเทาลอยพวยพุ่งไปในอากาศก่อนที่มาร์โค่จะทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นและใช้เท้าบดขยี้จนมันแหลกละเอียดเป็นผุยผงพร้อมกับจ้องมองไปที่ศัตรูตัวฉกาจที่เขากำลังตามเด็ดหัวอยู่อย่าง เรย์ คาร์เทอร์ กับเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ทั้งคู่เดินโอบเอวหยอกล้อกันอย่างมีความสุขรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนที่เขาไม่เคยเห็นจากเรย์เลยสักครั้งนอกจากใบหน้าที่เย็นชาและโหดเหี้ยมอำมหิตแล้ว มาวันนี้เขากลับได้เห็นเต็มสองตาทำเอามาร์โค่รู้สึกแปลกใจไม่น้อยคนที่ทำให้ผู้ชายโหดเหี้ยมอำมหิตยิ้มได้แปลว่าคนๆนั้นคงมีควาามสำคัญกับเรย์มากไม่ก็เป็นคนที่มันรักมาก"น่าสนุกดีนี่"มาร์โค่แสยะยิ้มอย่างโหดเหี้ยมก่อนที่ร่างสูงจะละสายตาจากภาพตรงหน้าและเดินจากไปทันทีโดยที่ภายในใจเต็มไปด้วยแผนการที่จะจัดการกับเรย์ คาร์เทอร์ ในเมื่อเข้าถึงตัวมันยากนักก็คงต้องหาอะไรมาล่อให้มันออกมาเองมาคอยดูกันว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีความสำคัญมากแค่ไหนกับผู้ชายที่ไร้หัวใจแบบนั้น"เตรียมทุกอย่างให้พร้อม ก่อนที่มันจะเดินทางกลับอิตาลีเราต้องจัดการมันให้เหลือแค่วิญญาณที่ไม่มีวันได้ผุดได้เ