"ร้องไห้เหมือนลูกหมาถูกทิ้งอยู่กลางสายฝนไปได้"คำพูดที่ร้ายกาจหลุดออกมาจากริมฝีปากหนาได้รูปของใครบางคนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีก่อนที่มือใหญ่ข้างที่ว่างจะค่อยๆยกขึ้นมา กอดตอบพลอยไพลินที่ซุกหน้าอยู่บนแผงอกแกร่งของเขาพร้อมกับร้องไห้ตัวสั่นสะท้านราวกับเด็กน้อย จนน้ำตาที่กลิ้งอยู่บนพวงแก้มสวยพลอยหยดลงบนเสื้อเชิ้ตของเขาจนเปียกไปหมด"ฮึก ฮือ พลอยไม่ใช่ ฮึก ลูกหมาสักหน่อย ฮือ"พลอยไพลินตอบกลับเรย์มือบางกอดรัดเอวของคนตรงหน้าเอาไว้แน่นราวกับว่ากลัวเขาจะหนีหายไปไหน เพราะตั้งแต่เมื่อวานจนมาถึงวันนี้เธอเพิ่งได้เจอหน้าเขาก็ตอนนี้เธอคิดถึงเขาเหลือเกินคิดถึงผู้ชายใจร้ายที่ชอบทำร้ายความรู้สึกของคนแอบชอบเขาแบบเธอเหลือเกิน"ไม่ใช่แต่ก็เหมือน"เรย์แซวพลอยไพลินที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างงอนๆยิ้มๆก่อนที่มือใหญ่จะลูบหลังเธอเบาๆอย่างปลอบโยน การกระทำที่แสนอ่อนโยนของเขามันทำให้หัวใจที่เปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตารู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาทันที"หยุดร้องได้แล้วขืนร้องนานกว่านี้ได้เป็นหวัดแน่นอน"เรย์บอกพลอยไพลินที่พยายามกลั้นสะอื้นอย่างยากลำบากแต่สุดท้ายแล้วเธอก็ทำสำเร็จก่อนที่เรย์จะเดินโอบเอวพลอยไพลินที่ตัวเปียกโชกไปที่ร
เมื่อกลับมาถึงคอนโดเรย์ก็บอกให้พลอยไพลินรีบไปอาบน้ำทันทีเพราะวันนี้เธอตากฝนนานนับเกือบครึ่งชั่วโมงอาจจะทำให้เธอเป็นไม่สบายได้ ซึ่งพลอยไพลินก็ไม่อิดออดเธอรีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำตามคำสั่งของเรย์ทันทีส่วนเรย์นั้นเดินไปนั่งที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ก่อนที่จะหยิบไวน์รสชาติดีราคาแพงที่ส่งตรงมาจากอิตาลีเทลงแก้วแล้วนั่งจิบท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสายเรย์ยังคงนั่งจิบไวน์อย่างสบายใจไปเรื่อยๆส่วนพลอยไพลินเมื่อออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมอาบน้ำแล้วเธอก็ไม่ได้รีบไปเปลี่ยนเป็นชุดนอนแต่อย่างใด หากแต่เธอกลับเดินออกมาจากห้องนอนจนดวงตากลมโตปะทะเข้ากับร่างสูงที่นั่งจิบไวน์อยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์สองเท้ารีบเดินเข้าไปหาเรย์ทันทีก่อนที่จะแย่งแก้วไวน์ในมือของเขามายกขึ้นกระดกทีเดียวจนหมดแก้วแล้วมองเรย์ด้วยสายตาที่ร้อนแรงและเต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่กำลังลุกโชนจนแทบไหม้"เธอตากฝนมาน่าจะนอนพักนะ"เรย์หยิบแก้วจากมือบางกลับมาคืนก่อนที่จะเทไวน์ที่วางอยู่ข้างๆลงในแก้วใหม่ดวงตาคมกริบไล่มองร่างบางที่อยู่ในชุดคลุมด้วยสายตาที่รู้ทัน ก่อนที่พลอยไพลินจะเดินเข้ามาใกล้และยกสองมือคล้องคอของเรย์เอาไว้หลวมๆใบหน้าที่แม้จะไร้เครื่อง
เช้าวันต่อมาพลอยไพลินที่มีเรียนแต่เช้ากลับลุกไม่ขึ้นเลยแม้แต่น้อยเธอพยายามฝืนลุกขึ้นจากเตียงนอนแต่เหมือนเรี่ยวแรงที่มีมันหายไปหมดจึงได้แต่นอนลืมตากลมโตอยู่บนที่นอน เป็นจังหวะเดียวกันกับเรย์ที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันที่เอวสอบเดินออกมาจากในห้องน้ำพลอยไพลินมองเรย์ด้วยใบหน้าที่เง้างอนเพราะที่เธอหมดแรงจนลุกไม่ขึ้นก็เพราะเขาที่สูบแรงไปจากเธอจนเธอสลบคาอกเขา"ไง ลุกไม่ขึ้นเลยเหรอไหนบอกว่าสู้ไหวหืม"เรย์แซวพลอยไพลินยิ้มๆก่อนที่พลอยไพลินจะยกสองแขนขึ้นเป็นเชิงบอกให้เขาเข้ามาอุ้มเธอเรย์เมื่อเห็นอย่างนั้นก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงนอนใหญ่ที่ยับยู่ยี่จากฝีมือของเขาที่สาดพายุแข่งกับสายฝนด้านนอกเข้าใส่พลอยไพลินทั้งคืน"แด๊ดดี้เป็นคนทำให้พลอยหมดแรงจนไปเรียนไม่ไหวเพราะฉะนั้นแด๊ดดี้ต้องดูแลอาบน้ำป้อนข้าวพลอยด้วยนะคะวันนี้"น้ำเสียงงอนๆเอ่ยบอกเรย์ที่กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนที่จะก้มตัวลงมาช้อนร่างบางที่ไร้อาภรณ์ปกปิดขึ้นจากที่นอนกว้างซึ่งพลอยไพลินก็ยิ้มออกมาด้วยความชอบใจทันที มือบางรีบโอบรอบคอเรย์เอาไว้กันหล่นส่วนใบหน้าสวยก็ซบลงบนแผงอกแกร่งก่อนที่เรย์จะพาพลอยไพลินเดินหายเข้าไปในห้องน้ำราวกับ
มหาวิทยาลัย Mจุ๊บ"ขอบคุณนะคะที่วันนี้มาส่งพลอย"เมื่อรถสปอร์ตคันหรูจอดลงที่หน้าคณะพลอยไพลินก็หันมาจุ๊บแก้มเรย์เบาๆอย่างรู้สึกขอบคุณที่วันนี้เขาเป็นสารถีขับรถมาส่งเธอด้วยตัวเอง เพราะน้อยครั้งที่เขาจะเป็นคนขับรถมาส่งเธอส่วนใหญ่แล้วจะเป็นคริสเตียนเสียมากกว่าที่คอยรับคอยส่งและตามดูแลเธอเป็นอย่างดี"ก็แค่ทางผ่าน"ที่ผ่านมาปากแข็งอย่างไรเรย์ก็ยังคงปากแข็งอย่างนั้นหากแต่พลอยไพลินกลับยิ้มกริ่มอย่างรู้ทันคนปากแข็งที่ตื่นแต่เช้ามาส่งเธอที่มีเรียนตอนแปดโมงเช้าด้วยตัวเองแถมยังเตรียมมื้อเช้ามาให้เธอที่ตื่นสายอีกด้วยน่ารักจนเธอหลงไม่ไหวแล้วคนซึน"ค่ะทางผ่านก็แค่ทางผ่านอย่าให้เจอทางตันนะรับรองว่าไปต่อไม่เป็นแน่นอน"พูดจบก็หันไปเปิดประตูรถเพื่อที่จะรีบไปเรียนหากแต่กลับถูกเรย์กระชากอย่างแรงจนหันหน้ากลับมาและเป็นจังหวะเดียวกับที่เรย์ก้มหน้าลงมาจุ๊บปากนุ่มๆของพลอยไพลินเร็วๆ ทำเอาพลอยไพลินถึงกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่เขาจูบปากเธอก่อนที่จะหันกลับไปเปิดประตูรถอีกครั้งด้วยความเร่งรีบเพราะนี่ก็สายมากแล้ว"ตั้งใจเรียนล่ะ"คำพูดที่แสนเย็นชาบอกพลอยไพลินที่กำลังจะก้าวลงจากรถยิ่งทำให้เธอยิ้มกว้างออกมามากยิ่งขึ
ห้องอธิการบดีก๊อก ก๊อก ก๊อกแกรก แอดพลอยไพลินเคาะประตูห้องสามครั้งเพื่อขออนุญาตก่อนที่จะเปิดประตูเข้ามาในห้องของท่านอธิการบดีมหาวิทยาลัยที่เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาที่ฉายแววตำหนิอย่างชัดเจน บนโซฟามีมินนี่ที่นั่งเชิดหน้ากอดอกอย่างเย่อหยิ่งพร้อมกับมองมาที่พลอยไพลินด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเธอเหนือกว่า ก่อนที่พลอยไพลินจะกระตุกยิ้มุมปากน้อยๆพร้อมกับเชิดหน้ากลับคืนอย่างไม่เกรงกลัวมินนี่เลยสักนิดลูกอธิการบดีแล้วอย่างไรในเมื่อเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเรื่องเธอก่อนโดยที่เธอไม่ได้ไปทำอะไรให้เลย"หึ กล้ามากนะที่ตบลูกสาวฉันเสียจนปากแตกหน้ายับ"มนตรีกล่าวตำหนิพลอยไพลินด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างมากก่อนที่มินนี่จะตีหน้าเศร้าพร้อมกับแสร้งจับที่มุมปากเบาๆเพื่อให้บิดาเห็นใจว่าเธอเจ็บมากจริงๆ"ลูกสาวของท่านมาหาเรื่องหนูก่อนนะคะหนูไม่ได้เป็นฝ่ายไปหาเรื่อง ถ้ามีคนคิดที่จะทำร้ายเราๆก็ต้องป้องกันตัวเองสิคะท่านอธิการหรือถ้าเป็นท่านๆจะยอมถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวแบบนั้นมันไม่แฟร์เลยนะคะอยู่เฉยๆให้คนอื่นมาทำร้าย นี่คนนะคะมีเลือดเนื้อจิตใจไม่ใช่กระสอบทรายที่ใครจะมาตบก็ได้"พลอยไพลินตอบโต้มนตรีอย่างเผ็ดร้อนทำเอาเพื่อนๆทั
"พลอยไม่เข้าเรียนช่วงบ่ายแล้วได้ไหมคะแด๊ดดี้ พลอยเซ็งพลอยอยากโดดเรียน"พลอยไพลินบอกเรย์อย่างอ้อนๆหลังจากที่เดินออกมาจากห้องของอธิการบดีแล้วตอนนี้เธอรู้สึกเบื่อและเซ็งมากจนไม่อยากกลับไปเรียนแล้ว เธออยากไปนั่งกินอาหารปิ้งย่างของโปรดเพื่อระบายอารมณ์โกรธที่ยังคงมีอยู่ตอนนี้มากกว่าไปนั่งอุดอู้อยู่ในห้องเรียนฟังอาจารย์สอนแล้วไม่เข้าหัว"ไม่อยากเข้าเรียนแล้วอยากไปไหนล่ะ"คำถามของเรย์ทำเอาพลอยไพลินถึงกับหันขวับมามองใบหน้าหล่อเหลาของเขาด้วยความดีใจ ก่อนที่จะเผลอตัวกระโดดกอดร่างสูงเข้าเต็มรักพร้อมกับเอาใบหน้าเล็กถูไถไปมาบนแผงอกแกร่งอย่างออดอ้อน"พลอยอยากไปกินปิ้งย่างอาหารทะเลแถวๆนอกเมืองค่ะ บรรยากาศที่นั่นดีมากพลอยไปกับเพื่อนบ่อยๆแด๊ดดี้พาพลอยไปหน่อยนะคะ นะคะ แด๊ดดี้ขา"เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองเรย์ด้วยดวงตากลมโตใสแป๋วราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสาที่กำลังอ้อนบิดายามอยากได้ของเล่น เรย์ทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะพยักหน้ารับตอบตกลงในที่สุดเขาอยากเห็นพลอยไพลินมีความสุขมากกว่าที่จะต้องมานั่งเครียดหรือทุกข์ใจด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแล้วพาลเกิดอารมณ์เซ็งจนบทบรรยายที่อาจารย์สอนไม่เข้าหัว"อยากไปก็จะพาไป"คำตอ
มหาวิทยาลัย Mหลายวันผ่านไปเรย์ก็ยังคงมารับมาส่งพลอยไพลินเหมือนเดิมเช่นทุกวันและวันนี้ก็เช่นกันที่เรย์มารอรับพลอยไพลินที่หน้าคณะ ในขณะที่สายตาคมกริบกำลังจ้องมองไปยังทางเดินข้างหน้าซึ่งพลอยไพลินกำลังเดินออกมาที่หน้าคณะ แต่ก็กลับมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายเธออย่างสนิทสนมทำเอาเรย์ที่นั่งรออยู่ในรถเผลอขบกรามแน่นด้วยความไม่ชอบใจอย่างไม่รู้ตัว"อ้าว พีทมาได้ไงเนี่ย"พลอยไพลินทักทายพีทที่ลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นเธอกับแก๊งเพื่อนสนิทเดินลงมาจากอาคารเรียนรอยยิ้มน่ารักถูกส่งไปให้เด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความเอ็นดูก่อนที่พีทจะเดินตรงมาหยุดลงตรงหน้าของพลอยไพลิน"พีทก็แค่อยากมาเห็นหน้าพี่พลอยครับ ไม่ได้เจอกันหลายวันรู้สึกว่า เอ่อ คิดถึงครับ"คำพูดที่ออกจะเขินอายเล็กน้อยของพีททำเอาเจด้ากับเบลล่าและโอมถึงกับพากันกรี๊ดกร๊าดด้วยความชอบใจเพราะน้องพีทช่างคารมคมคายเสียจริง ในขณะที่พลอยไพลินกลับรู้สึกเฉยๆกับคำพูดของพีทเพราะตอนนี้เธอแน่ใจในตัวเองแล้วว่าไม่ได้มีความรู้สึกที่เกินเลยกับคนตรงหน้าแม้แต่น้อยนอกเสียจากว่ารู้สึกเอ็นดูเหมือนน้องชายคนหนึ่งมากกว่า"ปากหวานแบบนี้ทำเอาพี่อยากชิมเลย"เจด้าหยอดพีทที่หลุดยิ้มก
เช้าวันต่อมาเรย์นั่งจิบกาแฟอย่างอารมณ์ดีเพราะเมื่อคืนเขาจัดการพลอยไพลินจนเธอถึงกับสลบหมดแรงในอ้อมกอดของเขามันทำให้เขาอารมณ์ดีเป็นอย่างมากที่เธอจะได้ไม่ต้องไปตามนัดที่นัดไว้กับไอ้หน้าอ่อนนั้น อย่าคิดว่าเขาไม่รู้นะว่าเธอแอบส่งข้อความบอกสถานที่นัดมันแล้วมันตอบกลับมาพร้อมสติกเกอร์รูปหัวใจ หึ พลอยไพลินเป็นผู้หญิงของเขาใครก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอทั้งนั้นแกรก แอดเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นทำเอาเรย์ถึงกับชะงักมือที่กำลังจะยกขึ้นดื่มกาแฟก่อนที่สายคมกริบที่เต็มไปด้วยความสุขในคราแรกจะค่อยๆหันมามองร่างบางของพลอยไพลินที่อยู่ในชุดกางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาสวยกับเสื้อสายเดี่ยวโชว์หน้าอกอวบใหญ่ ที่เขารู้สึกว่ากำลังหวงแหนไม่อยากให้ใครมองหรือเห็นผิวเนื้อขาวๆของพลอยไพลินแม้แต่น้อย"วันนี้พลอยมีนัดไปเที่ยวกับเพื่อนๆนะคะ ไม่ต้องให้คุณคริสเตียนไปส่งพลอยก็ได้เดี๋ยวเพื่อนพลอยมารับค่ะ"พลอยไพลินกลั้นใจโกหกเรย์คำโตก่อนที่ริมฝีปากหนาของเรย์จะยกยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับสายตาคมกริบที่ไล่มองร่างบางที่รู้สึกร้อนๆหนาวๆกับสายตาของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ความรู้สึกของเธอมันบอกว่าเรย์กำลังจ้องจับผิดเธออยู่"อืม รีบไปรีบกลับล่ะ"เรย
“อุแว้ อุแว้ อุแว้” เสียงทารกที่แผดเสียงร้องไห้จ้าในยามราตรีปลุกให้พลอยไพลินกับเรย์ที่เพิ่งล้มตัวลงนอนได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงพากันสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจทันที ก่อนที่สัญชาตญาณของแม่จะบอกให้พลอยไพลินรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่อมาปลอบโยนลูกชายที่กำลังร้องไห้หากแต่สองมือของเรย์กลับกดร่างอวบอิ่มของภรรยาให้นอนลงบนเตียงเช่นเดิม“พลอยพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเฮียดูลูกเอง”“แต่ว่า”“ไม่มีแต่ค่ะวันนี้พลอยคนดีของเฮียเหนื่อยมาทั้งวันแล้วที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเฮียเองค่ะ”คำพูดที่หนักแน่นของเรย์ทำให้พลอยไพลินยอมพยักหน้ารับในที่สุดก่อนที่เธอจะค่อยๆหลับตาลงเพื่อพักผ่อนหลังจากที่ไม่ได้หลับเต็มตื่นมาหลายคืนแล้ว พลอยไพลินค้นพบว่าการเป็นแม่คนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเธอตั้งแต่ที่ออกจากโรงพยาบาลเธอแทบจะไม่ได้พักผ่อนเพราะเธอตั้งใจที่จะเลี้ยงลูกด้วยตัวเองทำให้ในทุกๆวันของเธอคือการเลี้ยงลูกชายตัวน้อยที่อารมณ์ดีในตอนกลางวันและอารมณ์แปรปรวนในยามกลางคืน ยังดีที่ช่วงกลางวันเธอมีมารดาคอยช่วยเลี้ยงทำให้เธอได้นอนหลับพักผ่อนบ้างส่วนตอนกลางคืนก็จะมีสามีอย่างเรย์ที่รับหน้าที่กล่อมลูกน้อยให้เลิกร้องไห้แทนเธอ“ร้อง
“ฮะ เฮีย พลอยเจ็บ ฮือ ฮือ เจ็บไม่ไหวแล้ว”พลอยไพลินร้องไห้น้ำตาไหลใจจะขาดด้วยความรู้สึกเจ็บปวดตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดที่แทบขาดใจเหมือนตอนนี้เลยในใจรู้สึกสงสารมารดาขึ้นมาในทันทีเมื่อคิดว่าตอนที่ท่านคลอดเธอก็คงจะเจ็บปวดและทรมานไม่น้อย“อดทนหน่อยนะคะคนดีของเฮียใกล้ถึงแล้วค่ะใกล้ถึงแล้ว เจมส์เร็วๆหน่อย”ปลอบใจพลอยไพลินเสร็จเรย์ก็หันไปสั่งให้เจมส์เหยียบให้มิดซึ่งเจมส์ไม่รอช้าเขารับคำสั่งตามที่ผู้เป็นนายสั่งทันทีทำเอาเบลล่าที่นั่งคู่กับเจมส์ด้านหน้าถึงกับหาที่ยึดเกาะเอาไว้แทบไม่ทันส่วนโอมนั้นไม่ได้แตกต่างกันกับเบลล่าเลยสักนิดสองมือรีบยึดเกาะข้างประตูเอาไว้มั่น แต่ถึงแม้ว่าเจมส์จะเหยียบจนมิดแค่ไหนในช่วงจังหวะเลี้ยวเขาก็ผ่อนความเร็วแล้วหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถอย่างนุ่มนวลเพราะเขากลัวว่าหากไม่ผ่อนเกรงว่าผู้เป็นนายคงจะคิดบัญชีกับเขาทีหลังอย่างแน่นอนที่ทำให้นายผู้หญิงได้รับความความกระทบกระเทือนโรงพยาบาล Nเมื่อเดินทางมาถึงโรงพยาบาลทุกสิ่งทุกอย่างก็พร้อมแล้วสำหรับการทำคลอดเพราะเรย์โทรมาแจ้งที่โรงพยาบาลตั้งแต่ที่เขาออกมาจากคฤหาสน์ พลอยไพลินถูกนำตัวส่งไปยังห้องคลอดซึ่งเรย์ที
วันเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆจากอายุครรภ์เพียงสามเดือนตอนนี้ครรภ์ของพลอยไพลินย่างเข้าเดือนที่ 9 ท่ามกลางการรอคอยของทุกคนโดยเฉพาะเรย์ที่ตั้งหน้าตั้งตารอลูกชายตัวน้อยอย่างมีความสุข เขาไม่เคยคิดเลยว่าการที่จะได้เป็นพ่อคนนั้นมันช่างรู้สึกดีและมีความสุขมากมายขนาดนี้ช่วงเวลาที่พลอยไพลินตั้งครรภ์เรย์ไม่เคยทิ้งให้ภรรยาต้องอยู่เพียงลำพังเลยแม้แต่วันเดียวทุกๆที่ภายในคฤหาสน์ทุกคนจะได้เห็นภาพสองสามีภรรยาที่นั่งอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ที่ไหนมีพลอยไพลินที่นั่นจะมีนายใหญ่ของบ้านเรย์ คาร์เทอร์คอยอยู่เคียงข้างภรรยาเสมอทำให้ทุกคนภายในบ้านล้วนมีความสุขและตั้งตารอนายน้อยของบ้านไม่ต่างจากผู้เป็นเจ้านายเลย“ทำไมน้าพลอยถึงถักถุงเท้าได้ไม่สวยเหมือนเฮียเลยสักนิด”เสียงบ่นเล็กๆของคนข้างกายทำเอาว่าที่คุณพ่อที่กำลังนั่งถักถุงเท้าสำหรับลูกชายตัวน้อยถึงกับชะงักไปก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะเผยรอยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนและวางงานในมือลงข้างกายพร้อมกับยื่นมือมาโอบภรรยาตัวน้อยเข้ามาแนบชิด“พลอยไม่เห็นจำเป็นต้องทำให้เหนื่อยเลยค่ะที่รัก เฮียอยากให้หนูพักผ่อนรอวันที่ตาหนูคลอดก็พอส่วนงานนี้เดี๋ยวเฮียทำให้เองค่ะ”“ก็พลอยอยากถักถุงเท้าให้ล
หลังจากวันที่รู้ว่าภรรยาตั้งท้องเรย์ก็ไม่เคยออกไปทำงานนอกบ้านหรือต่างเมืองอีกเลยสักครั้งไม่ว่าจะเป็นงานเล็กหรืองานใหญ่เขาล้วนมอบหมายให้คริสเตียนกับเจมส์จัดการทั้งสิ้น เพราะเขาอยากทุ่มเทเวลาทั้งหมดเพื่อดูแลพลอยไพลินที่กำลังตั้งท้องมากกว่าการทิ้งให้เธอต้องอยู่เพียงลำพัง“นายครับงาน...”“ไม่ไป”“นายครับท่าน…”“ป่วย ไม่สบาย ไม่ไป”“นายครับการขนส่ง…”“นายไปจัดการได้เลยเจมส์”ทุกเรื่องที่เจมส์เข้ามารายงานล้วนถูกปฏิเสธจากเรย์ทั้งหมดจนทำให้เจมส์ถึงกับมีสีหน้าลำบากใจแววตาที่เต็มไปด้วยไอสังหารเงยหน้าขึ้นมองพลอยไพลินที่นั่งข้างๆเรย์อย่างขอความช่วยเหลือ เพราะงานบางอย่างก็สำคัญเกินกว่าที่เขาจะกล้าตัดสินใจด้วยตนเองได้พลอยไพลินที่เห็นท่าทีอึดอัดของเจมส์ก็ได้แต่ยื่นแขนเรียวสวยไปแตะแขนของสามีที่กำลังตั้งใจปอกส้มให้เธอกินเบาๆทำเอาเรย์ถึงกับชะงักมือที่กำลังตั้งใจปอกส้มอยู่“เฮียเรย์ขาพลอยแค่ท้องเองนะคะไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย เฮียไปทำงานเถอะค่ะพลอยดูแลตัวเองได้อีกอย่างเจด้าก็มาอยู่เป็นเพื่อนพลอยทุกวันพลอยไม่อยากให้เฮียทิ้งงานนะคะ”น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกสามีอย่างมีเหตุผลทำให้คนที่กำลังปอกส้มอยู่ได้แต่บึนปา
“อะ เอ่อ เฮียเบาๆนะคะ พลอยกำลังท้องอยู่”เสียงที่เปล่งออกมาเบาราวกับเสียงกระซิบแต่กลับดังก้องอยู่ในหัวของเรย์ใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านก่อนหน้านี้พลันแข็งค้างด้วยความตกใจ ความรู้สึกมากมายพากันถาโถมเข้ามาจนเขาไม่ทันได้ตั้งตัวทั้งดีใจ ตกใจ ตื่นเต้น ซาบซึ้งใจและมีความสุขเป็นครั้งแรกที่คนอย่างเขาไม่สามารถบอกได้ว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกเช่นไรอยู่“พะ พลอยว่ายังไงนะคะไหนหนูลองพูดใหม่อีกครั้งสิคะ”เรย์เอ่ยถามพลอยไพลินอย่างรู้สึกไม่มั่นใจเพราะบางทีเขาอาจจะหูฟาดจนได้ยินผิดไปก็ได้ในขณะที่พลอยไพลินได้แต่เผยรอยยิ้มหวานออกมาและเอ่ยย้ำกับเขาอีกครั้งว่าสิ่งที่เธอพูดไปนั้นคือความจริงไม่ใช่ความฝันแต่อย่างใด“พลอยกำลังตั้งท้องเราสองคนกำลังจะมีลูกด้วยกันแล้วนะคะ เฮียดีใจไหม”เมื่อได้ฟังพลอยไพลินพูดอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำเรย์ก็เผยรอยยิ้มกว้างด้วยความพึงพอใจก่อนที่เขาจะรูดสาวท่อนเอ็นใหญ่ไปมาอีกครั้งด้วยความตื่นเต้น อารมณ์กระสันที่เต็มไปด้วยความใคร่ก่อนหน้านี้ที่คล้ายจะหายไปเพราะได้รับข่าวน่ายินดีพลันกลับมาอีกครั้งซึ่งครั้งนี้เขาตื่นเต้นจนแทบจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่แล้ว“เมียจ๋า เรื่องที่น
โรงพยาบาล N“ยินดีด้วยนะคะคุณตั้งครรภ์ได้ 5 สัปดาห์แล้ว“กรี๊ด ดีใจด้วยนะเพื่อนรักในที่สุดมึงก็กำลังจะมีเบบี้น้อยแล้ว”คุณหมอสาวเอ่ยบอกพลอยไพลินด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดีส่วนคุณแม่มือใหม่ตอนนี้นั้นตัวแข็งค้างกับคำว่าตั้งครรภ์ได้ 5 สัปดาห์ที่ดังซ้ำไปซ้ำมาในหัวราวกับว่าเธอไม่อยากจะเชื่อว่ามันคือเรื่องจริง แต่แล้วคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ก็ต้องดึงสติของตัวเองกลับมาเมื่อเพื่อนสาวของเธอกรีดร้องเสียงดังลั่นห้องด้วยความดีใจที่ทำเอาแก้วหูของพลอยไพลินแทบแตก“เบาๆก็ได้ไหมเจ แก้วหูกูจะแตกแล้วเนี่ย”พลอยไพลินหันมาเอ็ดเพื่อนสาวเสียงเบาๆให้ได้ยินกันสองคนก่อนที่เจด้าจะรีบยกมือขึ้นปิดปากเอาไว้ทันทีด้วยความเกรงใจคุณหมอที่กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาเอ็นดู เมื่ออาการของเธอนั้นดูเหมือนว่าจะตื่นเต้นกว่าพลอยไพลินที่เป็นคนตั้งท้องเสียอีก“ก็กูนี่ ดีใจมากดีใจที่สุดเลยพลอยมึงท้องแล้ว เย่ เย่ เย่”เจด้าบอกพลอยไพลินด้วยความดีใจก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลกลิ้งลงมาบนพวงแก้มเนียนของเธอทำเอาพลอยไพลินถึงกับตกใจที่เห็นเจด้าร้องไห้ราวกับว่าเธอกับเจด้ากำลังสลับบทบาทกันอย่างไรอย่างนั้นเลย คนที่ต้องร้องไห้ด้วยความดีใจที่กำลังจะได้เป
“ฮึก ฮึก ฮือ เรย์ขาไม่กลับอิตาลีไม่ได้เหรอคะ ฮือ”แก้มใสน้ำตาไหลพรากด้วยความเสียใจเมื่อเพื่อนของบิดาที่เธอนั้นรักและสนิทสนมจนเกิดความผูกพันธ์กำลังจะเดินทางกลับอิตาลี สองมือเล็กๆยกขึ้นคล้องคอเรย์เอาไว้แน่นก่อนที่จะซบใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาลงบนอกแกร่งอย่างออดอ้อนท่ามกลางสายตาที่เอ็นดูเด็กน้อยของทุกคน“เรย์ไปไม่นาน พอน้องของแก้มใสคลอดแล้วเรย์จะรีบบินกลับมาเยี่ยมแน่นอนเรย์สัญญา”“ฮือ ฮือ แต่แก้มใสไม่อยากให้เรย์ไป เรย์อยู่ที่นี่กับแก้มใสไม่ได้เหรอคะเดี๋ยวแก้มใสจะขอค่าขนมพ่อขาเพิ่มเอามาแบ่งให้เรย์ด้วย ฮือ ฮือ”คำพูดที่แสนไร้เดียงสาของเด็กน้อยทำเอากฤษฎิ์ถึงกับหัวเราะออกมาน้อยๆด้วยความเอ็นดูลูกสาวที่จะเอาเงินค่าขนมมาล่อมาเฟียระดับโลกอย่างเรย์ คาร์เทอร์ให้อยู่ต่อ ส่วนคนที่ได้รับข้อเสนอได้แต่ยิ้มกว้างก่อนที่จะยื่นมือมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มป่องของหลานสาวอย่างอ่อนโยน ดวงตาที่เคยเย็นชาและร้ายกาจยามทอดมองเด็กสาวราวกับเป็นคนละคนเพราะมันเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดูอย่างสุดหัวใจ“อย่าร้องไห้เลยนะคะแก้มใสคนเก่งของเรย์ การจากลาเกิดขึ้นได้เสมอเพราะฉะนั้นเรย์อยากให้แก้มใสเข้มแข็งและไม่ร้องไห้เมื่อถึงวัน
ร้านกาแฟ บรรยากาศยามเช้าของหน้าหนาวทำให้สี่เพื่อนซี้ถึงกับพากันกระชับเสื้อกันหนาวที่สวมอยู่เข้าหาตัวเพื่อให้รู้สึกอุ่นขึ้นก่อนที่พลอยไพลินจะยกกาแฟร้อนตรงหน้าขึ้นจิบด้วยความสดชื่น เมื่อภาพบรรยากาศด้านนอกเต็มไปด้วยนักศึกษามากมายที่กำลังเดินสวนกันไปมามันทำให้เธอย้อนคิดไปถึงภาพในอดีต ที่พวกเธอทั้งสี่คนกำลังวิ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อไปให้ทันเข้าเรียนวิชาแรกของฤดูกาลเปิดเทอม “ร้านเสื้อผ้าเป็นไงบ้างช่วงนี้” พลอยไพลินหันมาถามสาวสวยเบลล่าที่กำลังยกโกโก้ขึ้นจิบและตอนนี้เพื่อนชายของเธอนั้นได้เปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงเต็มตัวเรียบร้อยแล้วซึ่งความสวยของเบลล่านั้นสวยไม่แพ้ผู้หญิงแท้ๆเลยทีเดียว “เหนื่อยมากมึง ทำอะไรออกมาขายก็ชายดีจนกูอยากปิดร้านหนีสักหนึ่งเดือนลูกค้าจะได้คิดถึง” คำพูดของเบลล่าเรียกเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูจากทุกคนได้เป็นอย่างดีถึงแม้ว่าเบลล่าจะเรียนจบคณะนิเทศศาสตร์ แต่พรสวรรค์การออกแบบเสื้อผ้าทำให้เบลล่าเลือกเดินตามความฝันของตัวเองด้วยการเปิดร้านขายเสื้อผ้าภายใต้ชื่อแบรนด์ของตัวเอง ซึ่งส่วนใหญ่เสื้อผ้าข
“พลอยวันนี้มึงสวยมากๆเลยนะรู้ไหม” เจด้าเอ่ยชมพลอยไพลินที่อยู่ในชุดแต่งงานสีขาวละมุนตาโดยที่มีช่างกำลังแต่งหน้าและทำผมให้เพื่อนสาวของเธอที่นั่งยิ้มอย่างมีความสุข เพราะวันนี้คือวันที่ความรักของพลอยไพลินกับเฮียเรย์เดินทางมาถึงบทสรุปของความรักเสียทีนั่นก็คืองานแต่งของพลอยไพลินนั่นเอง งานแต่งจัดขึ้นเงียบๆโดยที่เชิญแค่กลุ่มเพื่อนสนิทของพลอยไพลินและบรรดาญาติๆของพรรณรายซึ่งมีเพียงไม่กี่คนมาร่วมงานเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนของเรย์ดูจะเยอะทีเดียวเพราะส่วนใหญ่คือชาวต่างชาติที่พากันเดินทางมาเพื่อร่วมเป็นสักขีพยานและแสดงความยินดีกับมาเฟียใหญ่อย่างเรย์ คาร์เทอร์ “อีเจ อีเบล อีโอม กูตื่นเต้นจนฉี่จะราดอยู่แล้วมึงสั่นไปทั้งตัวแล้วเนี่ย” พลอยไพลินสารภาพความรู้สึกของเธอในตอนนี้กับเพื่อนๆที่พากันหันมามองหน้ากันพร้อมกับยิ้มขำเจ้าสาวที่ยื่นมือมาจับมือพวกเธอโดยที่มือของพลอยไพลินนั้นสั่นจริงๆอย่างที่เธอบอก ก่อนที่เพื่อนๆทั้งสามคนจะพากันจับมือของพลอยไพลินมากุมเอาไว้แล้วมองหน้าเพื่อนสาวด้วยความยินดี โดยเฉพาะเจด้าที่น้ำตาคลอด้วยความป