บทที่ 237 ในที่สุดพวกเขาก็กลายเป็นพวกเรา

กู้อวิ๋นซีเข้าใจแล้ว

จวินเย่เสวียนคิดว่าตัวเองติดหนี้จวินฉู่หลีตลอดชีวิต ดังนั้น ไม่ว่าจวินฉู่หลีต้องการอะไร ต่อให้เป็นชีวิตของเขา เขาก็ให้ได้

"แล้วถ้าหากว่า อาหลีต้องการข้าล่ะ?" ในใจของนางรู้สึกหนักอึ้ง

จวินเย่เสวียรู้ว่านางกำลังคิดอะไร จึงดึงมือของนางเข้ามากุมไว้ พูดว่า "ช่วงเวลาที่ผ่านมาข้ามีชีวิตที่ยากลำบาก อีกทั้งยังไม่รู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร"

กู้อวิ๋นซีรู้สึกเกร็งเครียดในใจ รู้สึกเจ็บปวดใจเหมือนถูกทิ่มแทง

"แต่ตอนนี้ข้า รู้แล้วว่าตัวเองต้องการอะไร"

เขาซดน้ำแกงในชามรวดเดียวหมด จากนั้นก็กินอะไรอีกสักสองสามคำ จากนั้นก็สั่งให้คนเอาไปเก็บ เขาอุ้มผู้หญิงของตัวเองไปยังข้างเตียง จากนั้นก็วางนางลงเบาๆ

กู้อวิ๋นซีพยายามกดมือที่เริ่มยุกยิกอยู่บนร่างกายของตัวเอง "ขะ ข้ายังมีเรื่องจะพูดอีก"

"อืม" แต่เขาไม่ได้หยุดมือของตัวเอง ไม่นานก็ถอดชุดท่อนบนของนางออกได้สำเร็จ

"เย่เสวียน"

เขาตัวสั่นไปทั้งตัว

นี่เป็นครั้งแรกที่นางเรียกชื่อเขาออกมาตรงๆ แบบนี้!

คิดไม่ถึงเลยว่าชื่อของเขาที่ถูกเรียกออกมาจากปากของนาง จะให้ความรู้สึกแบบนี้

ทั้งตื่นเต้น นุ่มนวลและร้อนแรงในคราวเดียว

จวินเย่เส