เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 872
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 873
ต้าหู่ที่มั่นใจในตอนแรก แต่หลังจากสู้ไปสักพัก เขาก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเล็กน้อย อย่างไรก็ตามผู้หญิงที่บอบบางราวกับนกนางแอ่น ยังคงมองเขาอย่างยิ้มแย้ม หน้าไม่แดงไม่มีอาการหายใจหอบ“เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้ายังอยากสู้อยู่ไหม?”“สู้สิ ทำไมไม่สู้!”สีหน้าของต้าหู่ดูดุร้าย เขากัดฟันด้วยความโกรธ “ในฐานะผู้ชาย มาดูสิว่าจะจัดการผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เช่นเจ้าได้อย่างไร มาดูกัน!”ต้าหู่ลงมือเร็วมากและเปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร!ทันใดนั้นแววตาของหญิงสาวก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาและนางก็พูดเบา ๆ ว่า “ข้าจะไม่เล่นกับเจ้าแล้ว รีบกลับไปที่ที่เจ้าจากมาให้เร็วที่สุด ครั้งต่อไปอย่าตำหนิข้าไม่ไว้หน้าเจ้า!”ผู้หญิงคนนั้นพุ่งไปเตะหน้าอกต้าหู่อย่างแรง!ได้ยินแค่เสียงดัง “ปั้ก” ต้าหู่ก็กระเด็นออกไปล้มลงกับพื้นอย่างแรง พร้อมกับรสชาติคาวเลือดในปากสีหน้าเขาไม่อยากจะเชื่อเลย และมองหญิงสาวด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่านางจะเก่งกาจขนาดนี้...เมื่อเห็นต้าหู่แพ้ สีหน้าของหวังหยวนก็ดูจริงจังขึ้นมาทันทีเขาค่อย ๆ เดินไปหาต้าหู่ทีละก้าว หลังจากช่วยพยุงเขาขึ้นจากพื้นแล้ว เขาก็หยิบปืนคาบศิลาออกมาแล้วชี้ไปที่ผู้หญิงคนนั้น“
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 874
“เราต้องรีบจับตัวผู้หญิงคนนี้ ไม่เช่นนั้นต้องยุ่งยากมากแน่!”เมื่อพูดเช่นนั้น ต้าหู่ก็รีบก้าวไปข้างหน้าพร้อมที่จะจับผู้หญิงคนนี้!เมื่อหวังหยวนเห็นดังนั้น เขาก็ห้ามต้าหู่ทันที“ไม่ต้อง ข้าถามนางก่อนว่าทำไมนางถึงไม่ให้เรามาที่นี่”สีหน้าหวังหยวนดูเคร่งขรึม เขายกปืนขึ้นและพูดอย่างจริงจังกับผู้หญิงตรงหน้าว่า “เจ้าเป็นใคร ทำไมเจ้าถึงห้ามพวกเราไม่ให้ไปที่แคว้นหมาน?”“ข้าไม่มีเหตุผลที่จะต้องบอกเจ้า”สายตาของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ท่าทีของนางก็เต็มไปด้วยความดูถูก“นั่นคือเหตุผล”หวังหยวนโบกปืนคาบศิลาในมือแล้วพูดเสียงเบา “ถ้าเจ้าไม่พูด กระสุนนัดถัดไปจะอยู่หัวเจ้า”หญิงสาวสะดุ้งตกใจขึ้นมา ถึงนางจะไม่รู้ว่ากระสุนคืออะไร แต่นางก็เข้าใจตั้งแต่วินาทีที่หวังหยวนฆ่าม้าของนาง หวังหยวนไม่ใช่คนที่นางจะยุ่งด้วยได้ตามใจชอบดังนั้นนางจึงตอบอย่างไม่พอใจนัก “ข้าชื่อหมานจิ้ง”“เจ้าแซ่หมาน”เมื่อหวังหยวนได้ยินแซ่นี้ก็ตกใจ เขาอดจะถามอย่างลังเลใจไม่ได้ว่า “ข้าได้ยินมาว่าแซ่ของกษัตริย์องค์ใหม่คือ หมาน งั้นเจ้าคือ …”“ใช่แล้ว!”ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่หวังหยวนอย่างเย่อหยิ่งและพูดอย่างเย็นช
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 875
หวังหยวนพูดอย่างใจเย็น “ตระกูลเซิ่งเป็นคนที่สนับสนุนพี่ชายของเจ้า และนั่งในตำแหน่งกษัตริย์แคว้นหมาน เจ้าคิดว่าพวกเขาจะใจดีขนาดนี้เลยหรือ?”“พี่ชายของเจ้าเป็นแค่หุ่นเชิดที่ได้รับความเมตตาจากตระกูลเซิ่ง หากตระกูลเซิ่งไม่พอใจ พวกเขาโบกมือทีเดียวสามารถเตะพี่ชายของเจ้าออกไปแล้ว”หมานจิ้งตกใจ หัวใจนางเต้นเร็ว!นี่เป็นความลับ!หวังหยวนรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?“ทำไมข้าต้องเชื่อสิ่งที่เจ้าพูดด้วย”หมานจิ้งโกรธและด่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “สิ่งที่เจ้าพูดนั้นผิดแล้ว เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลเซิ่ง!”เมื่อเห็นว่าหมานจิ้งปฏิเสธไม่ยอมรับ หวังหยวนจึงไม่รีบพูดอะไรอย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนี้ขวางพวกเขาเอาไว้ พวกเขาก็ไปไหนไม่ได้สักพัก ดังนั้นหวังหยวนจึงพาต้าหู่ไปตั้งกระโจมที่นั่น และเตรียมตัวพักผ่อนสักพักหวังหยวนหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาแล้วจุดไฟ นำไก่ย่างและเป็ดที่เขาเตรียมไว้ออกมาเสียบไม้และเริ่มเร่งไฟหลังจากนั้นทันที กลิ่นหอมก็ลอยมาและลอยไปเตะจมูกหมานจิ้งไม่หยุดนางอยู่ที่นี่นานแล้ว ขนมที่นางเตรียมไว้ก็ใกล้หมดแล้วด้วย บริเวณโดยรอบรกร้างและไม่มีสัตว์ให้ล่านี่เป็นครั้งแรกที่นางได้กลิ่นหอมเช่นนี้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 876
หวังหยวนมองไปที่หมานจิ้งอย่างยิ้ม ๆ และถามว่า “บอกข้าหน่อยสิว่า ถ้าต้าเย่กลายเป็นของตระกูลเซิ่งจริง ๆ แคว้นหมานของเจ้าจะเป็นรายแรกที่ถูกกวาดล้างหรือไม่?”หมานจิ้งไม่พูดอะไร แต่มองเขาอย่างเคร่งเครียดนางไม่รู้ว่าหวังหยวนกำลังพูดยั่วยุหรือเปล่า แต่ถ้านางลองคิดให้รอบคอบ บางทีที่เขาพูดมาอาจเป็นจริงก็ได้!เมื่อเห็นว่าหมานจิ้งเงียบอยู่สักพัก หวังหยวนก็พูดขึ้นมาเบา ๆ ทันที “ข้าบอกเจ้าได้เลยว่าตระกูลเซิ่งจะเป็นคนแรกที่ทำลายแคว้นหมาน”“เหตุผลก็ง่ายมาก ตระกูลเซิ่งวางแผนมานานแล้วเพื่อให้ได้ครองต้าเย่ หากเรื่องนี้แพร่ออกไป คนรุ่นหลังจะวิพากษ์วิจารณ์อย่างแน่นอน และกลายเป็นความอัปยศเสื่อมเสีย”“หากพวกเขาอยากครองบัลลังก์อย่างชอบธรรม พวกเขาต้องกำจัดทุกสิ่งออกไปให้หมดไปอย่างแน่นอน เพื่อไม่ให้ผู้คนในใต้หล้าพูดถึงพวกเขา!”หมานจิ้งใจเต้นรัว และแอบคิดว่าหวังหยวนพูดถูกแล้วจริงๆ!พี่ชายของนางเล่าเรื่องนี้ให้นางฟังหวังหยวนมองไปที่หมานจิ้งและพูดอีกครั้ง “ตระกูลเซิ่งสนับสนุนพี่ชายเจ้าขึ้นสู่อำนาจ แต่เขาฆ่าพ่อของเจ้า เจ้าและตระกูลเซิ่งมีหนี้แค้นที่ตายไปก็ไม่อาจลบเลือนได้ เจ้าไม่อยากแก้แค้นเหรอ?”“แล้วอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 877
“ที่เจ้าพูดก็ถูก”“แต่ตระกูลเซิ่งจะทำลายแคว้นหมานของพวกเจ้าด้วยเหตุนี้ เหตุผลที่ทำไมแคว้นหมานของพวกเจ้ามาถึงทุกวันนี้ได้ ก็ต้องขอบคุณจักรพรรดิต้าเย่ของเรา”“มันหมายความว่าอะไร?”หมานจิ้งดูงุนงงและถามว่า “จักรพรรดิต้าเย่ของเจ้าก็ไม่ได้ช่วยพวกเรามากนัก”หวังหยวนยิ้มเล็กน้อยและพูดอีกครั้ง “จักรพรรดิแห่งต้าเย่เป็นกษัตริย์ทรราชอย่างแท้จริง”“ถ้าหากเขายังอยู่ในอำนาจ แคว้นหมานก็จะสงบสุขและเจริญรุ่งเรือง สามารถพัฒนาต่อไปได้อย่างน้อยอีกสิบปี”“หากตระกูลเซิ่งเข้าควบคุมต้าเย่ และยึดครองต้าเย่ได้จริง ๆ ในอนาคตแคว้นหมานของเจ้าก็จะไม่มีวันสงบสุขได้อีกต่อไป”“เมื่อเกิดสงครามขึ้น ประชาชนทั่วไปก็จะไม่พอใจ รากฐานอันยาวนานของแคว้นหมานถูกทำลายไปหมดสิ้น ทุกคนด่าสาปไร้ที่อยู่อาศัย นี่คือสิ่งที่เจ้าอยากจะเห็นใช่ไหม”หมานจิ้งได้ฟังสิ่งที่หวังหยวนพูด สีหน้านางก็ตกใจมากนางอดไม่ได้ที่จะมองไปทางหวังหยวนด้วยความตกใจและถามว่า “จักรพรรดิแห่งต้าเย่เป็นผู้มีอำนาจสูงสุด แต่เจ้ากลับเนรคุณ พูดจาดูหมิ่นจักรพรรดิของเจ้า!”“ที่ข้าพูดมันเป็นความจริง”หวังหยวนตอบด้วยรอยยิ้ม“ทำไมถึงเป็นทรราชได้? เขาทำให้เจ้าขุ่นเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 878
"ใช่แล้ว"จู่ ๆ หมานจิ้งก็หันกลับมามองหวังหยวนสีหน้าของนางดูเคร่งเครียดและพูดย้ำทีละคำว่า “ครั้งนี้เจ้ามาแคว้นหมานของเรา เจ้าต้องระวังใครบางคนไว้ด้วย”“ใครรึ?”หวังหยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่าหมานจิ้งจะเตือนเขาเรื่องเช่นนี้หมานจิ้งหยุดชั่วคราวแล้วพูดอย่างจริงจัง “แม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นหมาน เมิ่งกัว”“เขามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับตระกูลเซิ่งมาก แม้ว่าพี่ชายของข้าและข้าจะไม่จัดการเจ้า แต่เขาคงไม่ปล่อยโอกาสดี ๆ ที่จะฆ่าเจ้าไปหรอก”“เรื่องนี้เกรงว่าเราคงช่วยเจ้าไม่ได้มาก เจ้าต้องระมัดระวังทุกอย่าง ข้าพูดได้แค่นี้!”คำเตือนของหมานจิ้ง ทำให้หวังหยวนประทับใจมากนางยิ้มเล็กน้อยพยักหน้าแล้วตอบว่า “ขอบคุณที่เตือนข้า”“ไม่ต้องกังวล ข้าจะช่วยเจ้าแก้ปัญหานี้อย่างแน่นอน”“เชอะ รอเจ้าทำก่อนเถอะแล้วค่อยพูด ไม่งั้นคงคุยโวเปล่า ๆ!”หลังจากที่หมานจิ้งพูดจบก็คว้าม้าของหวังหยวนแบบไม่พูดไม่จาก และกระโดดขึ้นม้าไปนางคว้าสายบังเหียนม้า นางแต่งตัวด้วยชุดสีแดงเก๋ไก๋ และมองหวังหยวนอย่างเชิดหน้า“ม้าของเจ้าเป็นของข้าแล้ว”“ห๊ะ?”หวังหยวนอึ้งไปครู่นึง จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดอย่างทำอะไรไม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 879
หมานจิ้งไม่ได้สนใจมากนัก และตรงไปยังพระตำหนักที่พี่ชายของนาง หมานต๋าถู กษัตริย์แคว้นหมานอยู่ทันทีที่เข้าไปก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากภายในห้อง ตามมาด้วยเสียงเพลงดังแว่วออกมาหมานจิ้งเดินเข้ามา เห็นพี่ชายของเขาดื่มเหล้าและเพลิดเพลินกับบรรดาสาวงามเต้นรำอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อหมานต๋าถูเห็นหมานจิ้งเดินเข้ามา เขาก็โบกมือให้สาวงามออกไปทันที “พวกเจ้าออกไปก่อน”“เพคะ”สาวงามค่อย ๆ ถอยออกไปทันที และก่อนจะออกไปพวกนางก็ไม่ลืมปิดประตูให้หมานต๋าถูมองหมานจิ้งอย่างยิ้ม ๆ แล้วถามว่า “ได้เจอเขาหรือไม่?”“อืม”หมานจิ้งพยักหน้า“เขาพูดอะไรกับเจ้าบ้าง”หมานต๋าถูมีสีหน้าเรียบเฉย ดูผ่อนคลาย แต่เขาจะจดจำทุกคำพูดไว้ในใจ“เขาคุยกับข้าเยอะมาก เขาบอกว่าจะช่วยเราครองแคว้นหมานอย่างมั่นคง และเขายังบอกอีกว่าเขาจะแยกเราออกจากตระกูลเซิ่ง”หมานจิ้งหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เขาบอกว่าตระกูลเซิ่งไม่ใช่คนที่จัดการได้โดยง่าย หากพวกเขายึดครองต้าเย่ พวกเขาจะกำจัดแคว้นหมานของพวกเราก่อนแน่นอน!”“ท้ายที่สุดแล้ว วิธีที่พวกเขาจะยึดครองต้าเย่นั้นต้องเล่นลูกไม้สกปรกแน่ เพื่อเลี่ยงการถูกใต้กล้าวิพากษ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 880
ไม่นานหวังหยวนและต้าหู่ก็มาถึงชนเผ่าแห่งหนึ่ง ที่นี่คือชนเผ่าไททา มีคนจำนวนมาก มีกระโจมอยู่ทั่วทุกที่และมีทหารยามมากมายที่ทางเข้าด้วยหวังหยวนจะพาต้าหู่เดินเข้าไปข้างใน จากนั้นเขาเห็นคนในชนเผ่าหลายคนเดินมาพร้อมกับหอกในมือ เข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดพวกเขามองหวังหยวนด้วยสายตาดุร้าย ทันใดนั้นก็ยกหอกขึ้นชี้ไปที่ทั้งสองคน และถามด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่”ทหารยามของชนเผ่าบอกได้ทันทีว่าพวกเขาทั้งสองคนไม่ได้มาจากแคว้นหมานของพวกเขา ทั้งเสื้อผ้าและท่าทางของพวกเขาแตกต่างกับคนในแคว้นหมานมากต้าหู่รีบเข้ามาขวางหวังหยวนทันที เพื่อป้องกันไม่ให้คนกลุ่มนี้ลงมือกับหวังหยวนอย่างกะทันหัน ถึงตอนนั้นเรื่องต่าง ๆ จะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากแน่หวังหยวนยิ้มอย่างสุภาพและพูดว่า “สวัสดี เรามาจากต้าเย่ ข้าเป็นทูตของต้าเย่ ข้าผ่านมาที่นี่และอยากซื้อม้า”“คนของต้าเย่?”ทหารยามของเผ่าหลายคนมองหน้ากันเองไปมา หนึ่งในนั้นพึมพำเสียงเบาว่า “ข้าเห็นว่าเรื่องนี้ ต้องแจ้งหัวหน้าหรือไม่?”“เจ้าพูดถูก เราตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตไม่ได้ ดังนั้นเจ้ารออยู่ที่นี่ ข้าจะไปหาหัวหน้าเผ่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1888
ทันใดนั้นซูหนานอันก็รู้สึกว่าขาทั้งสองข้างอ่อนแรง ร่างกายเสียหลักทรุดลงคุกเข่ากับพื้น...“ท่าน...”“ท่านคือหวังหยวน!”ชื่อเสียงของหวังหยวนเลื่องลือไปทั่วหล้า!แม้เขาจะไม่เคยพบหน้าหวังหยวน แต่ก็รู้จักอาวุธลับที่หวังหยวนใช้!เพราะทั่วทั้งใต้หล้านี้ไม่มีอาวุธเช่นนี้อีกแล้ว!ซูหนานอันเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่าเหตุใดคนของตระกูลเฉินจึงรีบรุดมาช่วยเหลือราวกับสุนัขรับใช้!ที่แท้ก็เพื่อเอาใจหวังหยวนนี่เอง...บัดนี้เฉินเจิ้นหนานแทบอยากจะตบหน้าตนเอง เหตุใดเขาจึงโง่งมถึงเพียงนี้!“เจ้าหนุ่ม สิ่งนั้นมันอะไรกัน?”“ประทัดหรือ?”ซูอวิ่นอู่ไม่ได้สังเกตเห็นท่าทีของพ่อ กลับชี้หน้าหวังหยวนแล้วพูดขึ้นคนของตระกูลซูหลายคนต่างหัวเราะเยาะหัวเราะไปเถิด ให้เจ้าหัวเราะให้เต็มที่!“อีกสักพักเจ้าจะร้องไห้กันไม่ทัน!”เฉินเทียนสบถในใจ“บังอาจ!”“หุบปากเน่า ๆ ของเจ้าเดี๋ยวนี้!”“เจ้ามันช่างไร้ประโยชน์ รีบคุกเข่าขอขมาท่านหวังเดี๋ยวนี้!”ซูหนานอันตวาดซูอวิ่นอู่ เหตุใดเขาจึงมีลูกชายโง่เขลาเช่นนี้?ไม่เห็นหรือว่าเขากำลังคุกเข่าอยู่!ยังกล้าพูดจาอวดดีกับหวังหยวน ช่างไม่รู้จักกลัวตายเอาเสียเลย!“ท่านพ่อ ท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1887
ทว่าเฉินเจิ้นหนานไม่ได้สนใจซูหนานอัน กลับรีบวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางประจบสอพลอนี่เป็นโอกาสอันดี!หากสามารถสร้างความสัมพันธ์กับหวังหยวนได้ ประกอบกับการกระทำอันอุกอาจของตระกูลซู ต่อไปในเมืองอู่เจียง เขาย่อมเหนือกว่าตระกูลซู!เปรียบได้กับปลากระโดดลงน้ำเลยทีเดียว!เฉินเจิ้นหนานจะไม่รู้จักฉวยโอกาสเช่นนี้ได้อย่างไร?“เฉินเจิ้นหนาน!”“ท่านไม่ได้ยินที่พ่อข้าพูดหรือไร?”“เหตุใดต้องแสร้งทำเป็นหูหนวกตาบอด!”ซูอวิ่นอู่เห็นเฉินเจิ้นหนานเมินเฉยต่อพ่อของตนจึงตะโกนด้วยความโกรธแม้แต่ตงฟางฮั่นที่ยืนอยู่ข้างหวังหยวนก็เกือบหลุดหัวเราะ ทั้งเฉินเจิ้นหนานและซูหนานอันล้วนเป็นวีรบุรุษแห่งยุค!เขารู้จักทั้งสองคนเป็นอย่างดี ครั้งหนึ่งคนทั้งสองต่างสร้างฐานะของตระกูลขึ้นมาด้วยสองมือของตนเอง ทั้งยังไต่เต้าขึ้นมาจนมีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!น่าเสียดาย...แม้สุภาษิตจะกล่าวว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น แต่ทายาทของพวกเขากลับเทียบไม่ได้กับบรรพบุรุษ!ไม่สิ!ต้องบอกว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว!“ซูอวิ่นอู่!”“ที่ผ่านมาข้าอดทนกับเจ้าก็มากพอแล้ว วันนี้เจ้ายังกล้าด่าทอพ่อข้าต่อหน้าข้าอีกหรือ?”“เจ้าคนสารเลว!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1886
ซูหนานอันผ่านพบผู้คนมากมาย ย่อมมีวิจารณญาณที่แตกต่างจากคนทั่วไปขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่นั้น หวังหยวนก็เอื้อมมือไปตบบ่าเขา กิริยาเช่นนี้ทำให้พี่น้องตระกูลซูต่างไม่พอใจ“ช่างบังอาจ!”“รีบเอามือสกปรกของเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้!”ซูอวิ่นอู่ขึ้นชื่อเรื่องความบุ่มบ่ามอยู่แล้ว ผู้คนในเมืองอู่เจียงต่างรู้ถึงนิสัยใจร้อนของเขา แม้แต่บุตรหลานของอีกสามตระกูลใหญ่ก็ยังไม่กล้าต่อกรกับเขาซึ่งหน้าด้วยซ้ำไม่เพียงแต่มีนิสัยใจร้อนเท่านั้น เขายังมีพละกำลังมหาศาล มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับผู้ชายธรรมดาที่จะเข้าใกล้เขาได้ แม้แต่คนสี่ห้าคนก็ยังเข้าใกล้ได้ยาก!ช่างเป็นตัวปัญหายิ่งนัก!“เจ้าจำข้าไม่ได้จริงหรือ?”หวังหยวนจ้องมองซูหนานอัน แม้จะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ก็แผ่รังสีความกดดันที่มองไม่เห็นออกมา!ซูหนานอันส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัว แต่สมองกลับครุ่นคิดอย่างหนัก พยายามนึกถึงใบหน้าของหวังหยวน...แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าเคยพบเจอหวังหยวนที่ใดมาก่อน!“ตระกูลซูของเจ้านี่ช่างน่าเกรงขามนัก”“คนที่ไม่รู้คงนึกว่าเมืองอู่เจียงนี้ตกเป็นของตระกูลซูเข้าแล้ว”หวังหยวนพึมพำกับตนเองซูหนานอันยิ่งงุนงง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1885
“หากไม่อยากตายก็หลีกทางให้ข้า”หวังหยวนเป่าควันดำที่ลอยขึ้นจากปืนคาบศิลา ทอดสายตามองคนทั้งสองอย่างเย็นชาองครักษ์เฝ้าประตูทั้งสองสบตากัน ก่อนจะรีบหลีกทางให้หวังหยวนด้วยความหวาดหวั่น จะกล้าขวางทางต่อไปได้อย่างไร?เพราะพวกเขาไม่เคยพบเห็นอาวุธลับที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้มาก่อน!หากถูกอาวุธนี้เล่นงานคงต้องสิ้นชีพอย่างแน่นอน...หวังหยวนและตงฟางฮั่นเดินเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลซูอย่างองอาจ ในชั่วพริบตา ทั้งสองก็มาถึงลานกว้างภายในคฤหาสน์เสียงดังจากหน้าประตูทำให้ผู้คนในตระกูลซูแตกตื่น ทุกคนต่างกรูกันออกมา ขณะนี้พวกเขากำลังยืนล้อมรอบลานบ้าน ใบหน้าบึ้งตึงหวังหยวนและตงฟางฮั่นถูกล้อมไว้ทุกทิศทาง“ให้หัวหน้าตระกูลของพวกเจ้าออกมาพบข้า”หวังหยวนกล่าวเสียงเรียบครู่ต่อมาฝูงชนก็แยกออกเพื่อเปิดทาง เผยให้เห็นชายวัยกลางคนในชุดคลุมหรูหราเดินออกมาจากด้านหลังแม้จะมีอายุมากแล้ว แต่ก็ยังคงมีสง่าราศีน่าเกรงขามชายผู้นั้นกวาดสายตามองหวังหยวน ก่อนจะเอ่ยปากอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงบังอาจบุกรุกคฤหาสน์ตระกูลซู”“หรือเจ้าอยากรนหาที่ตาย?”ข้างกายซูหนานอันมีชายหนุ่มสองคนยืนอยู่ บุตรชายทั้งสองของเขาต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
