เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 872
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 873
ต้าหู่ที่มั่นใจในตอนแรก แต่หลังจากสู้ไปสักพัก เขาก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเล็กน้อย อย่างไรก็ตามผู้หญิงที่บอบบางราวกับนกนางแอ่น ยังคงมองเขาอย่างยิ้มแย้ม หน้าไม่แดงไม่มีอาการหายใจหอบ“เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้ายังอยากสู้อยู่ไหม?”“สู้สิ ทำไมไม่สู้!”สีหน้าของต้าหู่ดูดุร้าย เขากัดฟันด้วยความโกรธ “ในฐานะผู้ชาย มาดูสิว่าจะจัดการผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เช่นเจ้าได้อย่างไร มาดูกัน!”ต้าหู่ลงมือเร็วมากและเปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร!ทันใดนั้นแววตาของหญิงสาวก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาและนางก็พูดเบา ๆ ว่า “ข้าจะไม่เล่นกับเจ้าแล้ว รีบกลับไปที่ที่เจ้าจากมาให้เร็วที่สุด ครั้งต่อไปอย่าตำหนิข้าไม่ไว้หน้าเจ้า!”ผู้หญิงคนนั้นพุ่งไปเตะหน้าอกต้าหู่อย่างแรง!ได้ยินแค่เสียงดัง “ปั้ก” ต้าหู่ก็กระเด็นออกไปล้มลงกับพื้นอย่างแรง พร้อมกับรสชาติคาวเลือดในปากสีหน้าเขาไม่อยากจะเชื่อเลย และมองหญิงสาวด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่านางจะเก่งกาจขนาดนี้...เมื่อเห็นต้าหู่แพ้ สีหน้าของหวังหยวนก็ดูจริงจังขึ้นมาทันทีเขาค่อย ๆ เดินไปหาต้าหู่ทีละก้าว หลังจากช่วยพยุงเขาขึ้นจากพื้นแล้ว เขาก็หยิบปืนคาบศิลาออกมาแล้วชี้ไปที่ผู้หญิงคนนั้น“
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 874
“เราต้องรีบจับตัวผู้หญิงคนนี้ ไม่เช่นนั้นต้องยุ่งยากมากแน่!”เมื่อพูดเช่นนั้น ต้าหู่ก็รีบก้าวไปข้างหน้าพร้อมที่จะจับผู้หญิงคนนี้!เมื่อหวังหยวนเห็นดังนั้น เขาก็ห้ามต้าหู่ทันที“ไม่ต้อง ข้าถามนางก่อนว่าทำไมนางถึงไม่ให้เรามาที่นี่”สีหน้าหวังหยวนดูเคร่งขรึม เขายกปืนขึ้นและพูดอย่างจริงจังกับผู้หญิงตรงหน้าว่า “เจ้าเป็นใคร ทำไมเจ้าถึงห้ามพวกเราไม่ให้ไปที่แคว้นหมาน?”“ข้าไม่มีเหตุผลที่จะต้องบอกเจ้า”สายตาของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ท่าทีของนางก็เต็มไปด้วยความดูถูก“นั่นคือเหตุผล”หวังหยวนโบกปืนคาบศิลาในมือแล้วพูดเสียงเบา “ถ้าเจ้าไม่พูด กระสุนนัดถัดไปจะอยู่หัวเจ้า”หญิงสาวสะดุ้งตกใจขึ้นมา ถึงนางจะไม่รู้ว่ากระสุนคืออะไร แต่นางก็เข้าใจตั้งแต่วินาทีที่หวังหยวนฆ่าม้าของนาง หวังหยวนไม่ใช่คนที่นางจะยุ่งด้วยได้ตามใจชอบดังนั้นนางจึงตอบอย่างไม่พอใจนัก “ข้าชื่อหมานจิ้ง”“เจ้าแซ่หมาน”เมื่อหวังหยวนได้ยินแซ่นี้ก็ตกใจ เขาอดจะถามอย่างลังเลใจไม่ได้ว่า “ข้าได้ยินมาว่าแซ่ของกษัตริย์องค์ใหม่คือ หมาน งั้นเจ้าคือ …”“ใช่แล้ว!”ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่หวังหยวนอย่างเย่อหยิ่งและพูดอย่างเย็นช
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 875
หวังหยวนพูดอย่างใจเย็น “ตระกูลเซิ่งเป็นคนที่สนับสนุนพี่ชายของเจ้า และนั่งในตำแหน่งกษัตริย์แคว้นหมาน เจ้าคิดว่าพวกเขาจะใจดีขนาดนี้เลยหรือ?”“พี่ชายของเจ้าเป็นแค่หุ่นเชิดที่ได้รับความเมตตาจากตระกูลเซิ่ง หากตระกูลเซิ่งไม่พอใจ พวกเขาโบกมือทีเดียวสามารถเตะพี่ชายของเจ้าออกไปแล้ว”หมานจิ้งตกใจ หัวใจนางเต้นเร็ว!นี่เป็นความลับ!หวังหยวนรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?“ทำไมข้าต้องเชื่อสิ่งที่เจ้าพูดด้วย”หมานจิ้งโกรธและด่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “สิ่งที่เจ้าพูดนั้นผิดแล้ว เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลเซิ่ง!”เมื่อเห็นว่าหมานจิ้งปฏิเสธไม่ยอมรับ หวังหยวนจึงไม่รีบพูดอะไรอย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนี้ขวางพวกเขาเอาไว้ พวกเขาก็ไปไหนไม่ได้สักพัก ดังนั้นหวังหยวนจึงพาต้าหู่ไปตั้งกระโจมที่นั่น และเตรียมตัวพักผ่อนสักพักหวังหยวนหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาแล้วจุดไฟ นำไก่ย่างและเป็ดที่เขาเตรียมไว้ออกมาเสียบไม้และเริ่มเร่งไฟหลังจากนั้นทันที กลิ่นหอมก็ลอยมาและลอยไปเตะจมูกหมานจิ้งไม่หยุดนางอยู่ที่นี่นานแล้ว ขนมที่นางเตรียมไว้ก็ใกล้หมดแล้วด้วย บริเวณโดยรอบรกร้างและไม่มีสัตว์ให้ล่านี่เป็นครั้งแรกที่นางได้กลิ่นหอมเช่นนี้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 876
หวังหยวนมองไปที่หมานจิ้งอย่างยิ้ม ๆ และถามว่า “บอกข้าหน่อยสิว่า ถ้าต้าเย่กลายเป็นของตระกูลเซิ่งจริง ๆ แคว้นหมานของเจ้าจะเป็นรายแรกที่ถูกกวาดล้างหรือไม่?”หมานจิ้งไม่พูดอะไร แต่มองเขาอย่างเคร่งเครียดนางไม่รู้ว่าหวังหยวนกำลังพูดยั่วยุหรือเปล่า แต่ถ้านางลองคิดให้รอบคอบ บางทีที่เขาพูดมาอาจเป็นจริงก็ได้!เมื่อเห็นว่าหมานจิ้งเงียบอยู่สักพัก หวังหยวนก็พูดขึ้นมาเบา ๆ ทันที “ข้าบอกเจ้าได้เลยว่าตระกูลเซิ่งจะเป็นคนแรกที่ทำลายแคว้นหมาน”“เหตุผลก็ง่ายมาก ตระกูลเซิ่งวางแผนมานานแล้วเพื่อให้ได้ครองต้าเย่ หากเรื่องนี้แพร่ออกไป คนรุ่นหลังจะวิพากษ์วิจารณ์อย่างแน่นอน และกลายเป็นความอัปยศเสื่อมเสีย”“หากพวกเขาอยากครองบัลลังก์อย่างชอบธรรม พวกเขาต้องกำจัดทุกสิ่งออกไปให้หมดไปอย่างแน่นอน เพื่อไม่ให้ผู้คนในใต้หล้าพูดถึงพวกเขา!”หมานจิ้งใจเต้นรัว และแอบคิดว่าหวังหยวนพูดถูกแล้วจริงๆ!พี่ชายของนางเล่าเรื่องนี้ให้นางฟังหวังหยวนมองไปที่หมานจิ้งและพูดอีกครั้ง “ตระกูลเซิ่งสนับสนุนพี่ชายเจ้าขึ้นสู่อำนาจ แต่เขาฆ่าพ่อของเจ้า เจ้าและตระกูลเซิ่งมีหนี้แค้นที่ตายไปก็ไม่อาจลบเลือนได้ เจ้าไม่อยากแก้แค้นเหรอ?”“แล้วอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 877
“ที่เจ้าพูดก็ถูก”“แต่ตระกูลเซิ่งจะทำลายแคว้นหมานของพวกเจ้าด้วยเหตุนี้ เหตุผลที่ทำไมแคว้นหมานของพวกเจ้ามาถึงทุกวันนี้ได้ ก็ต้องขอบคุณจักรพรรดิต้าเย่ของเรา”“มันหมายความว่าอะไร?”หมานจิ้งดูงุนงงและถามว่า “จักรพรรดิต้าเย่ของเจ้าก็ไม่ได้ช่วยพวกเรามากนัก”หวังหยวนยิ้มเล็กน้อยและพูดอีกครั้ง “จักรพรรดิแห่งต้าเย่เป็นกษัตริย์ทรราชอย่างแท้จริง”“ถ้าหากเขายังอยู่ในอำนาจ แคว้นหมานก็จะสงบสุขและเจริญรุ่งเรือง สามารถพัฒนาต่อไปได้อย่างน้อยอีกสิบปี”“หากตระกูลเซิ่งเข้าควบคุมต้าเย่ และยึดครองต้าเย่ได้จริง ๆ ในอนาคตแคว้นหมานของเจ้าก็จะไม่มีวันสงบสุขได้อีกต่อไป”“เมื่อเกิดสงครามขึ้น ประชาชนทั่วไปก็จะไม่พอใจ รากฐานอันยาวนานของแคว้นหมานถูกทำลายไปหมดสิ้น ทุกคนด่าสาปไร้ที่อยู่อาศัย นี่คือสิ่งที่เจ้าอยากจะเห็นใช่ไหม”หมานจิ้งได้ฟังสิ่งที่หวังหยวนพูด สีหน้านางก็ตกใจมากนางอดไม่ได้ที่จะมองไปทางหวังหยวนด้วยความตกใจและถามว่า “จักรพรรดิแห่งต้าเย่เป็นผู้มีอำนาจสูงสุด แต่เจ้ากลับเนรคุณ พูดจาดูหมิ่นจักรพรรดิของเจ้า!”“ที่ข้าพูดมันเป็นความจริง”หวังหยวนตอบด้วยรอยยิ้ม“ทำไมถึงเป็นทรราชได้? เขาทำให้เจ้าขุ่นเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 878
"ใช่แล้ว"จู่ ๆ หมานจิ้งก็หันกลับมามองหวังหยวนสีหน้าของนางดูเคร่งเครียดและพูดย้ำทีละคำว่า “ครั้งนี้เจ้ามาแคว้นหมานของเรา เจ้าต้องระวังใครบางคนไว้ด้วย”“ใครรึ?”หวังหยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่าหมานจิ้งจะเตือนเขาเรื่องเช่นนี้หมานจิ้งหยุดชั่วคราวแล้วพูดอย่างจริงจัง “แม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นหมาน เมิ่งกัว”“เขามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับตระกูลเซิ่งมาก แม้ว่าพี่ชายของข้าและข้าจะไม่จัดการเจ้า แต่เขาคงไม่ปล่อยโอกาสดี ๆ ที่จะฆ่าเจ้าไปหรอก”“เรื่องนี้เกรงว่าเราคงช่วยเจ้าไม่ได้มาก เจ้าต้องระมัดระวังทุกอย่าง ข้าพูดได้แค่นี้!”คำเตือนของหมานจิ้ง ทำให้หวังหยวนประทับใจมากนางยิ้มเล็กน้อยพยักหน้าแล้วตอบว่า “ขอบคุณที่เตือนข้า”“ไม่ต้องกังวล ข้าจะช่วยเจ้าแก้ปัญหานี้อย่างแน่นอน”“เชอะ รอเจ้าทำก่อนเถอะแล้วค่อยพูด ไม่งั้นคงคุยโวเปล่า ๆ!”หลังจากที่หมานจิ้งพูดจบก็คว้าม้าของหวังหยวนแบบไม่พูดไม่จาก และกระโดดขึ้นม้าไปนางคว้าสายบังเหียนม้า นางแต่งตัวด้วยชุดสีแดงเก๋ไก๋ และมองหวังหยวนอย่างเชิดหน้า“ม้าของเจ้าเป็นของข้าแล้ว”“ห๊ะ?”หวังหยวนอึ้งไปครู่นึง จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดอย่างทำอะไรไม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 879
หมานจิ้งไม่ได้สนใจมากนัก และตรงไปยังพระตำหนักที่พี่ชายของนาง หมานต๋าถู กษัตริย์แคว้นหมานอยู่ทันทีที่เข้าไปก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากภายในห้อง ตามมาด้วยเสียงเพลงดังแว่วออกมาหมานจิ้งเดินเข้ามา เห็นพี่ชายของเขาดื่มเหล้าและเพลิดเพลินกับบรรดาสาวงามเต้นรำอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อหมานต๋าถูเห็นหมานจิ้งเดินเข้ามา เขาก็โบกมือให้สาวงามออกไปทันที “พวกเจ้าออกไปก่อน”“เพคะ”สาวงามค่อย ๆ ถอยออกไปทันที และก่อนจะออกไปพวกนางก็ไม่ลืมปิดประตูให้หมานต๋าถูมองหมานจิ้งอย่างยิ้ม ๆ แล้วถามว่า “ได้เจอเขาหรือไม่?”“อืม”หมานจิ้งพยักหน้า“เขาพูดอะไรกับเจ้าบ้าง”หมานต๋าถูมีสีหน้าเรียบเฉย ดูผ่อนคลาย แต่เขาจะจดจำทุกคำพูดไว้ในใจ“เขาคุยกับข้าเยอะมาก เขาบอกว่าจะช่วยเราครองแคว้นหมานอย่างมั่นคง และเขายังบอกอีกว่าเขาจะแยกเราออกจากตระกูลเซิ่ง”หมานจิ้งหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เขาบอกว่าตระกูลเซิ่งไม่ใช่คนที่จัดการได้โดยง่าย หากพวกเขายึดครองต้าเย่ พวกเขาจะกำจัดแคว้นหมานของพวกเราก่อนแน่นอน!”“ท้ายที่สุดแล้ว วิธีที่พวกเขาจะยึดครองต้าเย่นั้นต้องเล่นลูกไม้สกปรกแน่ เพื่อเลี่ยงการถูกใต้กล้าวิพากษ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 880
ไม่นานหวังหยวนและต้าหู่ก็มาถึงชนเผ่าแห่งหนึ่ง ที่นี่คือชนเผ่าไททา มีคนจำนวนมาก มีกระโจมอยู่ทั่วทุกที่และมีทหารยามมากมายที่ทางเข้าด้วยหวังหยวนจะพาต้าหู่เดินเข้าไปข้างใน จากนั้นเขาเห็นคนในชนเผ่าหลายคนเดินมาพร้อมกับหอกในมือ เข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดพวกเขามองหวังหยวนด้วยสายตาดุร้าย ทันใดนั้นก็ยกหอกขึ้นชี้ไปที่ทั้งสองคน และถามด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่”ทหารยามของชนเผ่าบอกได้ทันทีว่าพวกเขาทั้งสองคนไม่ได้มาจากแคว้นหมานของพวกเขา ทั้งเสื้อผ้าและท่าทางของพวกเขาแตกต่างกับคนในแคว้นหมานมากต้าหู่รีบเข้ามาขวางหวังหยวนทันที เพื่อป้องกันไม่ให้คนกลุ่มนี้ลงมือกับหวังหยวนอย่างกะทันหัน ถึงตอนนั้นเรื่องต่าง ๆ จะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากแน่หวังหยวนยิ้มอย่างสุภาพและพูดว่า “สวัสดี เรามาจากต้าเย่ ข้าเป็นทูตของต้าเย่ ข้าผ่านมาที่นี่และอยากซื้อม้า”“คนของต้าเย่?”ทหารยามของเผ่าหลายคนมองหน้ากันเองไปมา หนึ่งในนั้นพึมพำเสียงเบาว่า “ข้าเห็นว่าเรื่องนี้ ต้องแจ้งหัวหน้าหรือไม่?”“เจ้าพูดถูก เราตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตไม่ได้ ดังนั้นเจ้ารออยู่ที่นี่ ข้าจะไปหาหัวหน้าเผ่
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2248
ดูท่าแล้ว เกาเล่อคงจะทุ่มเทไปไม่น้อยเลย!เดินชมอยู่ราวหนึ่งชั่วยาม หวังหยวนจึงพาหลิ่วหรูเยียนกลับไปยังห้องโถง “คืนนี้พวกเราพักที่นี่ ดีหรือไม่?”แม้ว่าเมืองอู่เจียงจะอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านต้าหวัง แต่ก็ยังมีระยะทางที่ต้องใช้เวลาอีกหนึ่งวันหลายวันมานี้ หวังหยวนและคนอื่น ๆ เดินทางมาโดยตลอด ย่อมต้องพักผ่อนให้เต็มที่หลิ่วหรูเยียนรีบพยักหน้า พลางเอ่ยอย่างสมเหตุสมผลว่า “หากสามารถอยู่ที่นี่ได้ย่อมเป็นเรื่องดี!”“ที่นี่น่าสนุกกว่าเผ่าทางเหนือมาก!”หวังหยวนส่ายหน้ายิ้มขื่นเห็นได้ชัดว่าแต่งงานเป็นภรรยาผู้อื่นแล้ว อีกไม่นานก็จะกลายเป็นแม่คน แต่กลับยังคงทำตัวเหมือนเด็กน้อย!น่าสนใจ ช่างน่าสนใจยิ่งนัก!“จริงสิ ไฉจวิ้นเล่าหายไปไหน?”หวังหยวนมองไปรอบ ๆ แต่กลับไม่เห็นร่องรอยของไฉจวิ้นเขาจำได้อย่างชัดเจนว่าทุกคนเข้ามาในหอไร้เทียมทานพร้อมกัน แต่ไม่รู้ว่าไฉจวิ้นหายไปตอนไหน?“คงจะออกไปเที่ยวเล่นกระมัง?”“ท่านก็อย่าไปใส่ใจน้องชายคนนี้ของท่านเลย เขายังเป็นเด็ก การเล่นสนุกคือสัญชาตญาณของเขา!”หลิ่วหรูเยียนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจช่างเป็นพวกเดียวกันโดยแท้!ทันใดนั้น ทหารองครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้างก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2247
หอไร้เทียมทานตั้งอยู่ทางเหนือของเมืองอู่เจียง ปกติแล้วแม้ว่าที่นี่จะรกร้าง แต่ก็เงียบสงบยิ่งนักแต่หลังจากที่หอไร้เทียมทานได้ก่อสร้างขึ้น ที่นี่มีผู้คนมากมายเมื่อมองออกไป รอบนอกของหอไร้เทียมทานมีชาวบ้านมากมายยืนชมอยู่ ยามนี้กำลังพูดคุยกันถึงเรื่องราวบางอย่างอย่างไรเสีย พวกเขาก็เพิ่งเคยเห็นสถาปัตยกรรมอันสวยงามยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้เป็นครั้งแรก!หอไร้เทียมทานมีพื้นที่กว้างใหญ่ เพียงแค่มองผ่านประตูใหญ่ก็สามารถมองเห็นภาพภายในได้อย่างง่ายดาย ต้องยอมรับว่าความโอ่อ่านี้ไม่ด้อยไปกว่าวังหลวงเลย!แม้แต่หวังหยวนยังอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง“เจ้าใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งเดือนไม่ใช่หรือ?”“เหตุใดจึงสามารถสร้างพระราชวังที่ยิ่งใหญ่เพียงนี้ได้?”หวังหยวนมองเกาเล่อด้วยความสงสัยเกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้มว่า “นั่นก็เพราะคนผู้นี้ที่อยู่ข้างกายข้าขอรับ!”ขณะที่พูดคุยกัน เกาเล่อแนะนำคนผู้หนึ่งให้หวังหยวนรู้จัก คนผู้นั้นสวมชุดผ้าป่าน ผิวสีคล้ำ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มซื่อ“นี่คือช่างเทวดาอันดับหนึ่งใต้หล้า ความเร็วในการก่อสร้างเร็วกว่าช่างทั่วไปมาก!”“ภายใต้การนำของเขา พระราชวังนี้ไม่เพียงแต่มีคุณภาพ ยังสร้างเสร็จอย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2246
ตอนนี้หวังหยวนกลับพูดจาเยาะเย้ยเช่นนี้ นางจะไม่โกรธได้อย่างไร?“ดีนัก!”“พวกเราเพิ่งจะอยู่ร่วมกันไม่ถึงครึ่งปี ท่านก็เริ่มรังเกียจข้าแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ให้ข้าไปตอนนี้เลยแล้วกัน!”“ถือเสียว่าพวกเราไม่เคยรู้จักกัน!”หลิ่วหรูเยียนยังคงแข็งกร้าวเช่นเดิม พูดจบนางก็ลุกขึ้น เตรียมจะกระโดดลงจากรถม้าหวังหยวนรีบคว้าแขนของหลิ่วหรูเยียนไว้ พลางเอ่ยขอโทษอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าพูดผิดไป เจ้าเป็นคนใจกว้าง อย่าได้ถือสาข้าเลย!”“อีกอย่าง ต่อให้ร่างกายของเจ้าจะมีรอยแผลเป็น แล้วจะเป็นอย่างไร? ใจของข้าก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง!”“ข้ารู้ดีว่ารอยแผลเป็นบนร่างกายของเจ้าเกิดขึ้นเพราะข้า หากไม่มีรอยแผลเป็นนี้ บางทีข้าอาจจะลืมเลือนความดีของเจ้าที่มีต่อข้า แต่หากรอยแผลเป็นนี้ยังคงอยู่ ย่อมทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้น!”“อย่างน้อยก็ทำให้ข้าจดจำความดีของเจ้าได้ตลอดไป!”หลิ่วหรูเยียนพ่นลมหายใจ แต่ในใจกลับรู้สึกยินดีนางรู้ดีว่าหวังหยวนไม่ใช่คนอกตัญญู ไม่เช่นนั้นในคืนนั้นนางคงไม่ยืนหยัดต่อสู้เต็มที่อยู่เคียงข้างหวังหยวน!ความทุ่มเทถือว่าได้รับผลตอบแทน!หลายวันผ่านไป หวังหยวนและพรรคพวกได้เดินทางมาถึงเชิงเขา
