เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 849
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 850
หลี่ซื่อหานกับหวงเจียวเจียวกำลังใช้ซอสทาอาหารปิ้งย่างส่วนหูเมิ่งอิ๋งที่อยู่ข้าง ๆ กำลังทำตาม 'สูตรลับ' ที่หวังหยวนเพิ่งมอบให้นาง“งาบดสองช้อน น้ำส้มสายชูหนึ่งช้อน...”“ใส่ทุกอย่างตามที่คุณชายเขียนไว้แล้ว ท่านรีบมาดูสิ!”หวังหยวนรับมาดูด้วยสีหน้ากระตือรือร้น ราวกับว่าเขารอไม่ไหวอีกต่อไป!“ฮ่าฮ่า ดีแล้ว ตราบใดที่เจ้าทำตามวิธีที่ข้าให้ไป ก็จะไม่มีปัญหา!”หวังหยวนชิมดูแล้ว รสชาติดีมาก!เขาย่างอาหารทั้งหมด ก่อนจะหยิบออกมาวางลงบนโต๊ะ“มามามา ลองชิมดูว่ารสชาติเป็นอย่างไรบ้าง?”เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็พากันมารวมตัวกันด้วยความอยากรู้อยากเห็น ใบหน้าของเต็มไปด้วยความคาดหวัง ทุกคนหยิบของปิ้งย่างเสียบไม้ขึ้นมาชิมอย่างระมัดระวังต้าหู่ประหลาดใจ “พี่หยวน สิ่งที่ท่านทำมีรสชาติอร่อยจริง ๆ มันแตกต่างจากสิ่งที่ข้าเคยกินมาทั้งชีวิต!”“ใช่แล้ว”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าหมักสิ่งนี้ด้วยน้ำจิ้มสูตรลับ แน่นอนว่ารสชาติต้องดีแน่”อาหารปรุงในร้านอาหารส่วนใหญ่ใช้แค่เกลือปรุงรส รสชาติจึงไม่เป็นที่พอใจแน่นอนกินไปแล้วก็เรียกได้ว่าแค่อิ่มท้องเท่านั้นหลี่ซื่อหานได้กินของปิ้งย่างที่ปรุงโดยหวังหยว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 851
ทว่าดูเหมือนชายคนนั้นจะไม่มีเจตนาร้ายใด ๆ เขาเพียงวางทองคำลงแท่งหนึ่งแล้วพูดกับหวังหยวนพร้อมหัวเราะเบา ๆ “พวกเจ้า ข้าได้ยินเสี่ยวเอ้อร์ของร้านบอกว่าพวกเจ้าเป็นคนทำอาหารทั้งโต๊ะนี้ด้วยตัวเองหรือ?” “ถูกต้อง” หวังหยวนยิ้มแล้วพูดว่า “มีเรื่องอันใดหรือ?” “พวกข้าก็อยากลองชิมเสียหน่อย หากพวกเจ้ายินดีที่จะช่วยทำให้เราอีกหนึ่งชุดล่ะก็ แท่งทองคำนี้ ข้าก็จะมอบให้กับพวกเจ้า” เมื่อหวังหยวนเห็นว่าเงินถูกส่งมอบมาแล้ว นี่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเต็มไปด้วยความซื่อสัตย์จริงใจ! ดังนั้นเขาจึงรับทองคำทันทีพร้อมหัวเราะเบา ๆ เขายืนขึ้นและพูดอย่างสุภาพว่า “ไม่มีปัญหา ตราบใดที่เงินมาถึง ก็จะได้กินอาหารอย่างอิ่มหนำสำราญ!” ในไม่ช้า หวังหยวนก็พาทุกคนไปทำปิ้งย่างอีกชุด และมอบให้ชายผู้มั่งคั่งผู้นั้น ขณะที่หลายคนกำลังกินอยู่ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ! ไม่น่าเชื่อว่าจะมีของอร่อยแบบนี้อยู่บนโลกได้ ช่างทำให้ผู้คนประหลาดใจยิ่งนัก! หวังหยวนรวบรวมเงินด้วยรอยยิ้มและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ไม่น่าเชื่อว่าข้าจะหารายได้จากค่าเดินทางทั้งหมดด้วยอาหารมื้อเดียว มันไม่ไร้ประโยชน์เลย ที่ข้าต้องผ่านความยากลำบา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 852
นึกว่าจะมีโจรมา ชายหนุ่มผู้มั่งคั่งผู้นั้นรีบกุมกระเป๋าเงินใบเล็กของตัวเองอย่างร้อนรน! ทว่าผ่านไปเป็นเวลานานแล้ว ก็ไม่เห็นมีใครกระโจนเข้ามา เมื่อพวกเขาเห็นท่าทางสงบของหวังหยวนและคนอื่น ๆ พวกเขาจึงหยุดกังวลทันที ผ่านไปประมาณสิบนาที เสียงข้างนอกก็ค่อย ๆ หยุดลง เป่ยซานเดินก้าวเท้าเข้ามา ใบหน้าของเขายังคงดูสง่าและนั่งลงบนเก้าอี้ทันที แล้วพูดเสียงเบา “ข้าจัดการเรื่องที่เกิดด้านนอกเรียบร้อยแล้ว” หวังหยวนยิ้มเล็กน้อย สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ! มีคนจากตระกูลไป๋มาปกป้องพวกเขาตลอดทาง นี่ทำให้เขาผ่อนคลายขึ้นมากจริง ๆ หลังจากทุกคนรับประทานอาหารเสร็จแล้ว พวกเขาก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องพักแขกของโรงเตี๊ยม เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็เดินทางต่อ สตรีทั้งสามคนนั่งอยู่ในรถม้าและมองดูทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ในช่วงบ่าย พวกเขาก็มาถึงเมืองอัน หวังหยวนพาทุกคนไปยังบริเวณใกล้เคียงของบ้านประมูล จากนั้นหาโรงเตี๊ยมแล้วตั้งหลักแหล่ง หลังจากปักหลักแล้ว หวังหยวนก็พาทุกคนไปที่บ้านประมูล ทันทีที่เดินเข้าไปในประตู เขาก็เห็นบ่าวรับใช้หนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างกระตือรื
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 853
“แน่นอนว่าเราจะคิดค่าธรรมเนียมหนึ่งในสิบส่วนของราคาประมูลด้วย” หลังจากที่หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พยักหน้าและตอบตกลง “ตกลง ไม่มีปัญหา” “ทว่าหากข้าประมูลได้มากกว่านี้ พวกท่านจะให้สิทธิพิเศษข้าหรือไม่?” เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของผู้ดูแลก็สดใสขึ้นอย่างอดไม่ได้ทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความกระตือรือร้น และถามอย่างแทบจะอดใจรอไม่ไหวว่า “ไม่ทราบว่าคุณชายต้องการประมูลอีกเท่าไหร่หรือขอรับ?” “หกใบกระมัง” หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของผู้ดูแลก็ดูมีความสุขมากยิ่งขึ้น! เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ถามอย่างไม่อดทน “เช่นนั้นแก้วคริสตัลใบอื่น ๆ ของคุณชายมีสีและลักษณะเช่นนี้เหมือนกันหรือไม่?” “แน่นอนว่าเหมือนกันหมด” หวังหยวนกล่าวตามความจริง “ฮ่าฮ่า หากเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะไม่คิดค่าธรรมเนียมแก้วคริสตัลหนึ่งใบของท่าน ท่านคิดว่าเช่นนี้เป็นอย่างไรเล่า?” “ตกลง” หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นไม่ทราบว่าคุณชายต้องการให้ราคาเริ่มต้นอยู่ที่เท่าไหร่?” หลังจากหวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตอบเบา ๆ “เช่นนั้นก็ตีเป็นเงินห้าหมื่นเหรี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 854
“คุณชาย ข้าขออภัยจริง ๆ กิจการนี้ของท่าน เราไม่สามารถดำเนินการได้จริง ๆ” ท่าทางของผู้ดูแลนั้นสุภาพมาก แต่คำพูดเหล่านี้ทำให้สตรีทั้งสามคนต่างมองหน้ากันด้วยสีหน้าตกตะลึง เป็นไปตามที่คาดไว้จริง ๆ! หวังหยวนยิ้มเบา ๆ มองไปที่ผู้ดูแลแล้วถามเสียงเบาว่า “มีคนบอกพวกท่านว่าห้ามทำกิจการของพวกข้าหรือ?” ผู้ดูแลดูตกตะลึง หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และยิ้มอย่างขมขื่น “คุณชาย ขอบคุณท่านยิ่งนักที่เข้าใจพวกเรา ข้าเป็นเพียงผู้ดูแลบ้านประมูล ไม่สามารถตัดสินใจพูดอะไรด้วยตนเองได้ ข้างยังมีผู้บงการใหญ่อยู่เบื้องบน” “พวกเราทำได้เพียงทำตามสิ่งที่พวกเขาสั่ง จึงไม่สามารถดำเนินการตามสิ่งที่เราตกลงไว้ก่อนหน้านี้ได้ ข้าต้องขออภัยจริง ๆ!” “หากว่าท่านมีสมบัติอื่น ๆ ล่ะก็ ท่านสามารถนำมาประมูลกับเราในครั้งต่อไปได้เสมอ แต่ในช่วงเวลานี้ ข้าเกรงว่า ...” สิ่งที่ผู้ดูแลพูดนั้นมีความอ้อมค้อมมากแล้ว หวังหยวนรู้ดีว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง เขาจึงยิ้มเบา ๆ แล้วเก็บของขึ้นมา จากนั้นจึงพาทุกคนหันหลังกลับอย่างรวดเร็วและออกจากสถานที่นั้น “ตระกูลเซิ่งลงมือต่อต้านกับเราจริง ๆ หรือทั้งหมดนี้เป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 855
“ครั้งแล้วครั้งเล่า นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน มันต้องเกี่ยวข้องกับตระกูลเซิ่งอย่างแน่นอน” หวงเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธ เมื่อเห็นเช่นนี้ เป่ยซานที่อยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับหวังหยวนว่า “คุณชายหมิงถัน หากท่านต้องการเงินจริง ๆ ข้าสามารถแจ้งคุณชายของเราได้ และขอให้เขาซื้อแก้วคริสตัลเหล่านี้ได้” “ท่านไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปหาพวกเขาเพื่อที่จะทำการค้าขายเลย” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หวังหยวนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาโบกมือแล้วพูดว่า “ข้าไม่ได้ทำไปเพราะอยากได้เงิน ข้าแค่ปูทางเพื่อกิจการในอนาคตของข้าเพียงเท่านั้น” นอกจากนี้ ไม่รู้ว่าคุณชายของพวกเขาซื้อแก้วคริสตัลของตัวเองไปแล้วกี่ใบ... หลังจากนั้นไม่นานนัก ผู้ดูแลก็กลับมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ และเขาพูดอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “ขออภัยด้วย คุณชาย เราไม่สามารถทำการค้าขายกับท่านได้แล้ว ท่านลองมองหาที่อื่นเถอะขอรับ” ใบหน้าของผู้ดูแลมีรอยยิ้มขมขื่นอย่างช่วยไม่ได้ เงินมาถึงที่แล้ว แต่ไม่สามารถคว้ามันไว้ได้ สิ่งนี้น่าอึดอัดใจมากจริง ๆ! หวังหยวนแสดงความเข้าใจ และไม่ได้พูดอะไรกับผู้ดูแลอีกต่อไป เขาเพียงโบกมื
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 856
หลังจากได้ยินสิ่งที่ต้าหู่พูด หวังหยวนก็ยิ้ม! ดึกขนาดแล้ว ยังมีคนอยากเจอตัวเองอีก! จะเป็นใครไปได้เล่า? ไม่ต้องพูดก็รู้แล้ว! “ให้เขาเข้ามาเถอะ” หวังหยวนไม่ได้เมินเฉย! ในเวลาเดียวกัน ในบ้านหลังเก่าของตระกูลเซิ่ง เซิ่งฟางสี่กำลังนั่งอยู่ในห้องหนังสือ มีชายสองคนนั่งอยู่ข้างหน้าเขา พวกเขามีอายุไม่มากนัก และหน้าตาดูคล้ายกับเขา! “ท่านพ่อ คนที่ถูกส่งไปสังหารหวังหยวนล้มเหลวกันหมด อย่างที่ท่านคาดไว้ มีตระกูลไป๋คอยหนุนจริง ๆ!” ชายคนหนึ่งเอ่ยพูดขึ้นมา และหลังจากพูดสิ่งนี้ เซิ่งฟางสี่ก็ยิ้ม “นี่เป็นเรื่องปกติ การเดินหมากครั้งนี้ของตระกูลไป๋นี้เป็นเพียงการตัดไฟตั้งแต่ต้นลม อย่างไรก็ตาม เกรงว่าพวกเขาจะต้องผิดหวังแล้ว!” สีหน้าของเซิ่งฟางสี่ดูไม่กังวล ในสายตาของเขา เรื่องนี้เป็นเองที่เป็นไปไม่ได้! พวกคนป่าเถื่อนได้ร่วมมือกับตัวเองแล้ว จะไปเจรจาอย่างสันติภาพได้อย่างไร? น่าขันเสียจริง! “ท่านพ่อ เช่นนั้นจะจัดการกับเรื่องราชสำนักอย่างไร ตอนนี้ฮ่องเต้ซิงหลงอยู่ในวังของฮองเฮาตระกูลไป๋แล้ว เกรงว่าเรา...จะทำสำเร็จไม่ได้ง่าย ๆ!” หลังจากพูดจบ เซิ่งฟางสี่ก็ขมวดคิ้วเช่นกัน “ไม่สำคัญ เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 857
“ยิ่งไปกว่านั้น ฮ่องเต้ซิงหลงก็ยังกลัวตระกูลอู๋ เสนาบดีฝ่ายซ้าย เสนาบดีฝ่ายขวา... เขากลัวพวกเขาทั้งหมด!” “ฮ่องเต้ซิงหลงผู้นี้เดิมทีเขาก็เป็นฮ่องเต้ที่เชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไป จนไม่ฟังความคิดเห็นของผู้อื่น เขาไม่มีความทะเยอทะยานที่จะพิชิตใต้หล้า!” การประเมินของเซิ่งฟางสี่นั้นเป็นกลางมาก เช่นเดียวกับหวังหยวนทุกประการ! ทว่า ระแวงก็คือระแวง แต่ก็คงหลีกเลี่ยงการสถาปนาไม่ได้ตลอดชีวิตหรอก! ท้ายที่สุดนี่เป็นถึงตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท! รากฐานของแผ่นดิน! การยื้อเวลาเช่นนี้ เป็นเพราะเหตุใดกันแน่! ใบหน้าของทั้งสองดูสับสน คำตอบเช่นนี้ของท่านพ่อ ทำให้พวกเขายังคงมีข้อสงสัย เซิ่งฟางสี่กล่าวต่อว่า “ข้าขอถามพวกเจ้าหน่อย ว่าตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทมีความสำคัญหรือไม่?” พวกเขาทั้งสองคนย่อมพูดเสียงเดียวกันว่า “แน่นอนว่าสำคัญ!” “ในเมื่อมันสำคัญ เช่นนั้นพวกเจ้าบอกข้าหน่อยซิว่า ในกลุ่มองค์ชาย ผู้มีความสามารถต่างต้องการแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทถูกไหม?” หลังจากพูดอีกครั้ง ทั้งสองก็พยักหน้าพร้อมกัน “ถูกต้อง! องค์ชายรัชทายาทคือว่าที่ฮ่องเต้ในอนาคต ได้รับเกียรติสูงส่ง!” “หลังจาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-29
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1888
ทันใดนั้นซูหนานอันก็รู้สึกว่าขาทั้งสองข้างอ่อนแรง ร่างกายเสียหลักทรุดลงคุกเข่ากับพื้น...“ท่าน...”“ท่านคือหวังหยวน!”ชื่อเสียงของหวังหยวนเลื่องลือไปทั่วหล้า!แม้เขาจะไม่เคยพบหน้าหวังหยวน แต่ก็รู้จักอาวุธลับที่หวังหยวนใช้!เพราะทั่วทั้งใต้หล้านี้ไม่มีอาวุธเช่นนี้อีกแล้ว!ซูหนานอันเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่าเหตุใดคนของตระกูลเฉินจึงรีบรุดมาช่วยเหลือราวกับสุนัขรับใช้!ที่แท้ก็เพื่อเอาใจหวังหยวนนี่เอง...บัดนี้เฉินเจิ้นหนานแทบอยากจะตบหน้าตนเอง เหตุใดเขาจึงโง่งมถึงเพียงนี้!“เจ้าหนุ่ม สิ่งนั้นมันอะไรกัน?”“ประทัดหรือ?”ซูอวิ่นอู่ไม่ได้สังเกตเห็นท่าทีของพ่อ กลับชี้หน้าหวังหยวนแล้วพูดขึ้นคนของตระกูลซูหลายคนต่างหัวเราะเยาะหัวเราะไปเถิด ให้เจ้าหัวเราะให้เต็มที่!“อีกสักพักเจ้าจะร้องไห้กันไม่ทัน!”เฉินเทียนสบถในใจ“บังอาจ!”“หุบปากเน่า ๆ ของเจ้าเดี๋ยวนี้!”“เจ้ามันช่างไร้ประโยชน์ รีบคุกเข่าขอขมาท่านหวังเดี๋ยวนี้!”ซูหนานอันตวาดซูอวิ่นอู่ เหตุใดเขาจึงมีลูกชายโง่เขลาเช่นนี้?ไม่เห็นหรือว่าเขากำลังคุกเข่าอยู่!ยังกล้าพูดจาอวดดีกับหวังหยวน ช่างไม่รู้จักกลัวตายเอาเสียเลย!“ท่านพ่อ ท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1887
ทว่าเฉินเจิ้นหนานไม่ได้สนใจซูหนานอัน กลับรีบวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางประจบสอพลอนี่เป็นโอกาสอันดี!หากสามารถสร้างความสัมพันธ์กับหวังหยวนได้ ประกอบกับการกระทำอันอุกอาจของตระกูลซู ต่อไปในเมืองอู่เจียง เขาย่อมเหนือกว่าตระกูลซู!เปรียบได้กับปลากระโดดลงน้ำเลยทีเดียว!เฉินเจิ้นหนานจะไม่รู้จักฉวยโอกาสเช่นนี้ได้อย่างไร?“เฉินเจิ้นหนาน!”“ท่านไม่ได้ยินที่พ่อข้าพูดหรือไร?”“เหตุใดต้องแสร้งทำเป็นหูหนวกตาบอด!”ซูอวิ่นอู่เห็นเฉินเจิ้นหนานเมินเฉยต่อพ่อของตนจึงตะโกนด้วยความโกรธแม้แต่ตงฟางฮั่นที่ยืนอยู่ข้างหวังหยวนก็เกือบหลุดหัวเราะ ทั้งเฉินเจิ้นหนานและซูหนานอันล้วนเป็นวีรบุรุษแห่งยุค!เขารู้จักทั้งสองคนเป็นอย่างดี ครั้งหนึ่งคนทั้งสองต่างสร้างฐานะของตระกูลขึ้นมาด้วยสองมือของตนเอง ทั้งยังไต่เต้าขึ้นมาจนมีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!น่าเสียดาย...แม้สุภาษิตจะกล่าวว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น แต่ทายาทของพวกเขากลับเทียบไม่ได้กับบรรพบุรุษ!ไม่สิ!ต้องบอกว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว!“ซูอวิ่นอู่!”“ที่ผ่านมาข้าอดทนกับเจ้าก็มากพอแล้ว วันนี้เจ้ายังกล้าด่าทอพ่อข้าต่อหน้าข้าอีกหรือ?”“เจ้าคนสารเลว!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1886
ซูหนานอันผ่านพบผู้คนมากมาย ย่อมมีวิจารณญาณที่แตกต่างจากคนทั่วไปขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่นั้น หวังหยวนก็เอื้อมมือไปตบบ่าเขา กิริยาเช่นนี้ทำให้พี่น้องตระกูลซูต่างไม่พอใจ“ช่างบังอาจ!”“รีบเอามือสกปรกของเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้!”ซูอวิ่นอู่ขึ้นชื่อเรื่องความบุ่มบ่ามอยู่แล้ว ผู้คนในเมืองอู่เจียงต่างรู้ถึงนิสัยใจร้อนของเขา แม้แต่บุตรหลานของอีกสามตระกูลใหญ่ก็ยังไม่กล้าต่อกรกับเขาซึ่งหน้าด้วยซ้ำไม่เพียงแต่มีนิสัยใจร้อนเท่านั้น เขายังมีพละกำลังมหาศาล มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับผู้ชายธรรมดาที่จะเข้าใกล้เขาได้ แม้แต่คนสี่ห้าคนก็ยังเข้าใกล้ได้ยาก!ช่างเป็นตัวปัญหายิ่งนัก!“เจ้าจำข้าไม่ได้จริงหรือ?”หวังหยวนจ้องมองซูหนานอัน แม้จะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ก็แผ่รังสีความกดดันที่มองไม่เห็นออกมา!ซูหนานอันส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัว แต่สมองกลับครุ่นคิดอย่างหนัก พยายามนึกถึงใบหน้าของหวังหยวน...แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าเคยพบเจอหวังหยวนที่ใดมาก่อน!“ตระกูลซูของเจ้านี่ช่างน่าเกรงขามนัก”“คนที่ไม่รู้คงนึกว่าเมืองอู่เจียงนี้ตกเป็นของตระกูลซูเข้าแล้ว”หวังหยวนพึมพำกับตนเองซูหนานอันยิ่งงุนงง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1885
“หากไม่อยากตายก็หลีกทางให้ข้า”หวังหยวนเป่าควันดำที่ลอยขึ้นจากปืนคาบศิลา ทอดสายตามองคนทั้งสองอย่างเย็นชาองครักษ์เฝ้าประตูทั้งสองสบตากัน ก่อนจะรีบหลีกทางให้หวังหยวนด้วยความหวาดหวั่น จะกล้าขวางทางต่อไปได้อย่างไร?เพราะพวกเขาไม่เคยพบเห็นอาวุธลับที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้มาก่อน!หากถูกอาวุธนี้เล่นงานคงต้องสิ้นชีพอย่างแน่นอน...หวังหยวนและตงฟางฮั่นเดินเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลซูอย่างองอาจ ในชั่วพริบตา ทั้งสองก็มาถึงลานกว้างภายในคฤหาสน์เสียงดังจากหน้าประตูทำให้ผู้คนในตระกูลซูแตกตื่น ทุกคนต่างกรูกันออกมา ขณะนี้พวกเขากำลังยืนล้อมรอบลานบ้าน ใบหน้าบึ้งตึงหวังหยวนและตงฟางฮั่นถูกล้อมไว้ทุกทิศทาง“ให้หัวหน้าตระกูลของพวกเจ้าออกมาพบข้า”หวังหยวนกล่าวเสียงเรียบครู่ต่อมาฝูงชนก็แยกออกเพื่อเปิดทาง เผยให้เห็นชายวัยกลางคนในชุดคลุมหรูหราเดินออกมาจากด้านหลังแม้จะมีอายุมากแล้ว แต่ก็ยังคงมีสง่าราศีน่าเกรงขามชายผู้นั้นกวาดสายตามองหวังหยวน ก่อนจะเอ่ยปากอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงบังอาจบุกรุกคฤหาสน์ตระกูลซู”“หรือเจ้าอยากรนหาที่ตาย?”ข้างกายซูหนานอันมีชายหนุ่มสองคนยืนอยู่ บุตรชายทั้งสองของเขาต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1884
สายตาของหวังหยวนจับจ้องไปยังตงฟางฮั่นพลางเอ่ยถามขึ้นแม้เขาจะได้รับฟังเรื่องราวของเมืองอู่เจียงจากเกาเล่อมาบ้าง แต่ก็รู้เพียงผิวเผินเท่านั้นในเมืองอู่เจียงมีสี่ตระกูลใหญ่ ทั้งตระกูลเฉินและตระกูลซูล้วนรวมอยู่ในนั้น!แม้ทั้งสองตระกูลไม่ใช่ตระกูลที่รุ่งเรืองที่สุด แต่ก็มีบทบาทสำคัญในเมืองอู่เจียง!“ท่านหวังทราบหรือไม่ว่าตระกูลซูทำธุรกิจด้านใด?”ตงฟางฮั่นเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า“ข้าได้ยินเกาเล่อรายงานว่าตระกูลซูทำธุรกิจขนส่งทางบก”“ว่ากันว่าในอดีต ซูหนานอัน หัวหน้าตระกูลซู เริ่มต้นจากการใช้รถเข็นสามล้อ แล้วค่อย ๆ สร้างฐานะขึ้นมา”“ต่อมาตระกูลซูก็เจริญรุ่งเรืองจนมีอำนาจดังเช่นทุกวันนี้”ทันใดนั้นหวังหยวนก็ตบหน้าผากตนเองอย่างแรง ราวกับนึกอะไรบางอย่างออกธุรกิจขนส่งทางบก!หากมีการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ผลประโยชน์ของตระกูลซูย่อมเสียหาย พวกเขาจึงเป็นผู้ที่ต้องการขัดขวางโครงการนี้มากที่สุด!“ท่านตงฟางช่างเฉียบแหลมนัก!”หวังหยวนเอ่ยชมตงฟางฮั่นส่ายหน้ากล่าวว่า “บัดนี้ยังไม่อาจยืนยันได้ว่าสิ่งที่ข้าคิดนั้นถูกต้องหรือไม่”“แต่ก็ควรไปดูให้เห็นกับตาสักครั้ง”“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นถึงเจ้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1883
“ข้าคิดว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เราควรพิจารณาว่าการสร้างเขื่อนกั้นน้ำไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใด”“หากไม่ใช่เรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายคงไม่ลงมือเช่นนี้”“เช่นนั้นพวกเราก็จะพบเป้าหมายได้โดยเร็ว”สมแล้วที่ตงฟางฮั่นเป็นบุคลากรที่ใคร ๆ ก็ต้องการ คำพูดของเขาทำให้หวังหยวนรู้สึกกระจ่าง!“เช่นนั้นเอง”“ตอนนี้พวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่ม!”“กลุ่มแรกให้ฉุนอวี๋อันไปสืบหาตัวคนที่แอบเข้าใกล้บ่อน้ำเมื่อคืน!”“เพื่อตามหาตัวคนวางยา แล้วเค้นถามข้อมูลจากมันให้ได้!”“อีกกลุ่มหนึ่งต้องไปสืบในเมือง ดูว่าใครได้รับผลกระทบ ก็จะทำให้เรามุ่งเป้าหมายได้ถูกต้อง!”“ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องปลอบขวัญชาวบ้าน หากไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่พวกเขา พวกเขาก็คงจะอ้างเรื่องศาลเจ้ามังกรแล้วหยุดการทำงาน!”“เช่นนั้นจะทำให้การก่อสร้างล่าช้า!”ความคิดของหวังหยวนตรงกับคนอื่น ๆเพราะแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดคือการสร้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำเพื่อให้เมืองอู่เจียงพัฒนาจากนั้นก็จะสามารถพัฒนาเมืองหลิงได้!“ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากถึงเพียงนั้นหรอก!”“ที่จริงข้าพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร”“ไม่ทราบว่าท่านหวังจะไปกับข้าหรือไม่?”ตงฟางฮั่นมองหวั
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1882
ช่างเป็นเรื่องเหลวไหล!สิ่งที่เรียกว่าศรัทธาและเทพเจ้าก็เป็นเพียงที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ เชื่อก็มี ไม่เชื่อก็ไม่มีสรรพสิ่งล้วนมีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ มีที่มาที่ไป หากมีเทพเจ้าและศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นจริง เหตุใดจึงมีผู้คนอดอยากยากไร้อยู่ทั่วทุกหนแห่ง?“ไร้สาระ!”หวังหยวนตำหนิ ฉุนอวี๋อันจึงไม่กล้าพูดต่อ“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่”“หรือไม่ทุกคนติดโรคระบาดจึงเป็นเช่นนี้!”“รอข้าไปถึงแล้วค่อยว่ากัน!”หวังหยวนหลับตา ไม่พูดกับฉุนอวี๋อันอีกเพื่อไม่ให้ตนเองโมโหฉุนอวี๋อันงุนงง เขาเคยได้ยินชื่อโรคมากมาย แต่ไม่เคยได้ยินเรื่องโรคระบาดมาก่อน!หรือจะเป็นโรคประหลาด?เมื่อเห็นหวังหยวนไม่สนใจ เขาก็เช็ดเหงื่อ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบไม่นานพวกหวังหยวนก็มาถึงเขตก่อสร้าง ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวต่างมามุงดู สถานที่แห่งนี้ช่างคึกคักทางด้านตงฟางฮั่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน กำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างตงฟางฮั่นเห็นหวังหยวนเดินเข้ามาจึงลุกขึ้นเดินไปหาหวังหยวน“ท่านตงฟาง ข้าได้ยินเรื่องที่นี่แล้วจึงรีบมา”“ท่านมาก่อน พบเบาะแสอะไรหรือไม่?”ตงฟางฮั่นส่ายหน้า พลางขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้าให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1881
ยามตะวันโด่งฟ้า หวังหยวนกับภรรยายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบ“ท่าน!”“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”“ท่านรีบออกมาเถิดขอรับ!”เสียงของฉุนอวี๋อันเต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเคาะประตูไม่หยุดปกติฉุนอวี๋อันเป็นคนรอบคอบ ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ต้องชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียก่อนเสมอด้วยเหตุนี้ฉุนอวี๋อันจึงถูกมองว่าอ่อนแอ ไร้ความสามารถ เมืองอู่เจียงไม่เคยได้รับการจัดการอย่างดี และสี่ตระกูลใหญ่ก็มีอำนาจอยู่เหนือเขา!วันนี้เขากลับกล้ามาหาหวังหยวนถึงห้อง ทั้งยังมารบกวนการนอนของพวกเขา แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริง ๆ!หวังหยวนค่อย ๆ ยืดตัวบิดขี้เกียจ จากนั้นสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูมองไปที่ฉุนอวี๋อันเมื่อเห็นเขามีสีหน้าร้อนรนก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “ฟ้าถล่มหรืออย่างไร?”อย่างไรเสียฉุนอวี๋อันก็เคยเป็นผู้ว่าราชการเมือง จึงจำเป็นต้องสงบนิ่ง ไม่หวั่นไหว แม้ภูผาจะถล่มก็ตามไม่เช่นนั้นหากเกิดเรื่องใดขึ้นมา ฉุนอวี๋อันจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้!แต่น่าเสียดายที่ฉุนอวี๋อันไม่ได้รับการฝึกฝน!โชคดีที่เขาเห็นข้อนี้ จึงให้ฉุนอวี๋อันลาออกจากตำแหน่ง เพื่อไม่ให้เป็นการทำร้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1880
“ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว”เกาเล่อรีบพยักหน้า“อีกอย่าง”“เจ้าไปเมืองผีครั้งนี้ต้องระวังตัวด้วย”“คำพูดของหลิ่วหรูเยียนเชื่อได้ แต่ก็ไม่ควรเชื่อทั้งหมด”“เมืองผีอาจไม่ใช่สถานที่ที่เราจะอยู่ได้ง่าย ๆ...”“หากพบเจอเรื่องยุ่งยากก็ปรึกษาข้าได้ตลอด อย่าได้ทำอะไรบุ่มบ่าม!”หวังหยวนกำชับอีกสองสามประโยคเกาเล่อเป็นมือขวาของเขา เขาย่อมไม่อยากให้เกาเล่อเป็นอันตราย ไม่เช่นนั้นหวังหยวนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากบ่ายวันนั้น เกาเล่อเดินทางไปเมืองผีด้วยตัวเองส่วนหวังหยวนก็กลับไปที่พักหลี่ซื่อหานรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นหวังหยวนเดินเข้ามา นางก็ยิ้มหวานเดินเข้ามาหา แล้วควงแขนหวังหยวนขณะกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่ท่านกำลังทำอยู่ในช่วงนี้”“จะรับอนุภรรยาอีกแล้วหรือ?”หวังหยวนถึงกับหน้าเสียใครปากมาก เอาเรื่องนี้ไปบอกหลี่ซื่อหาน?ที่เขาไปหอนางโลมนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อสถานการณ์บ้านเมืองต่างหาก!“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงแล้วอดใจไม่ได้หรือ?”หวังหยวนจิบชา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์หลี่ซื่อหานยิ้มก่อนกล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน แต่คนอื่นไม่รู้จักนิสัยของท่าน อาจทำให้เกิด
