로그인공유
บทที่ 848
관련 챕터
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 849
พวกนางรู้ดีว่าภารกิจครั้งนี้ไม่ง่ายเลยอาจมีอันตรายมากมายแต่พวกนางเต็มใจที่จะอยู่กับหวังหยวน แม้ว่าพวกนางจะต้องสิ้นชีพก็ตามเช้าวันรุ่งขึ้น คณะเดินทางก็เตรียมสัมภาระออกเดินทางจากหมู่บ้านต้าหวังคนกลุ่มนี้รีบรุดไปข้างหน้า หลังจากเดินไปหนึ่งวัน แม้จะอยู่บนรถม้า แต่สตรีทั้งสามก็ยังเหนื่อยอยู่เล็กน้อย“พวกเจ้าต้องการน้ำหรือไม่?”หวังหยวนมองสตรีทั้งสามคน แล้วถามด้วยความเป็นห่วง“ขอบคุณสามี”หลี่ซื่อหานหยิบน้ำขึ้นมาจิบ จากนั้นได้ยินหวงเจียวเจียวพูดขึ้น ในขณะชี้อย่างตื่นเต้นไปในระยะไกล “คุณชาย มีโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งอยู่ไกลออกไป!”หวังหยวนมองแล้วพยักหน้าทันทีเขาหันกลับมามองทุกคนด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดเบา ๆ “หลังจากเดินทางมานานถึงเพียงนี้ ข้าคิดว่าทุกคนคงเหนื่อยกันแล้วใช่หรือไม่?”“เราสามารถแวะพักที่โรงเตี๊ยมข้างหน้า พักผ่อนสักหนึ่งคืนก่อนที่จะเดินทางต่อได้”“ดีเลย คุณชาย เราเหนื่อยมากเหมือนกัน มีสถานที่พักผ่อนเติมความสดชื่นเช่นนี้ก็ดี”หูเมิ่งอิ๋งก็พูดด้วยรอยยิ้ม แล้วพยักหน้าเห็นด้วยเป่ยซานไม่มีอะไรจะพูด ตราบใดที่หวังหยวนตัดสินใจ เขาก็ยินดีติดตามไปไม่นานทั้งคณะก็มาถึงโรงเตี๊ยมห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 850
หลี่ซื่อหานกับหวงเจียวเจียวกำลังใช้ซอสทาอาหารปิ้งย่างส่วนหูเมิ่งอิ๋งที่อยู่ข้าง ๆ กำลังทำตาม 'สูตรลับ' ที่หวังหยวนเพิ่งมอบให้นาง“งาบดสองช้อน น้ำส้มสายชูหนึ่งช้อน...”“ใส่ทุกอย่างตามที่คุณชายเขียนไว้แล้ว ท่านรีบมาดูสิ!”หวังหยวนรับมาดูด้วยสีหน้ากระตือรือร้น ราวกับว่าเขารอไม่ไหวอีกต่อไป!“ฮ่าฮ่า ดีแล้ว ตราบใดที่เจ้าทำตามวิธีที่ข้าให้ไป ก็จะไม่มีปัญหา!”หวังหยวนชิมดูแล้ว รสชาติดีมาก!เขาย่างอาหารทั้งหมด ก่อนจะหยิบออกมาวางลงบนโต๊ะ“มามามา ลองชิมดูว่ารสชาติเป็นอย่างไรบ้าง?”เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็พากันมารวมตัวกันด้วยความอยากรู้อยากเห็น ใบหน้าของเต็มไปด้วยความคาดหวัง ทุกคนหยิบของปิ้งย่างเสียบไม้ขึ้นมาชิมอย่างระมัดระวังต้าหู่ประหลาดใจ “พี่หยวน สิ่งที่ท่านทำมีรสชาติอร่อยจริง ๆ มันแตกต่างจากสิ่งที่ข้าเคยกินมาทั้งชีวิต!”“ใช่แล้ว”หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าหมักสิ่งนี้ด้วยน้ำจิ้มสูตรลับ แน่นอนว่ารสชาติต้องดีแน่”อาหารปรุงในร้านอาหารส่วนใหญ่ใช้แค่เกลือปรุงรส รสชาติจึงไม่เป็นที่พอใจแน่นอนกินไปแล้วก็เรียกได้ว่าแค่อิ่มท้องเท่านั้นหลี่ซื่อหานได้กินของปิ้งย่างที่ปรุงโดยหวังหยว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 851
ทว่าดูเหมือนชายคนนั้นจะไม่มีเจตนาร้ายใด ๆ เขาเพียงวางทองคำลงแท่งหนึ่งแล้วพูดกับหวังหยวนพร้อมหัวเราะเบา ๆ “พวกเจ้า ข้าได้ยินเสี่ยวเอ้อร์ของร้านบอกว่าพวกเจ้าเป็นคนทำอาหารทั้งโต๊ะนี้ด้วยตัวเองหรือ?” “ถูกต้อง” หวังหยวนยิ้มแล้วพูดว่า “มีเรื่องอันใดหรือ?” “พวกข้าก็อยากลองชิมเสียหน่อย หากพวกเจ้ายินดีที่จะช่วยทำให้เราอีกหนึ่งชุดล่ะก็ แท่งทองคำนี้ ข้าก็จะมอบให้กับพวกเจ้า” เมื่อหวังหยวนเห็นว่าเงินถูกส่งมอบมาแล้ว นี่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเต็มไปด้วยความซื่อสัตย์จริงใจ! ดังนั้นเขาจึงรับทองคำทันทีพร้อมหัวเราะเบา ๆ เขายืนขึ้นและพูดอย่างสุภาพว่า “ไม่มีปัญหา ตราบใดที่เงินมาถึง ก็จะได้กินอาหารอย่างอิ่มหนำสำราญ!” ในไม่ช้า หวังหยวนก็พาทุกคนไปทำปิ้งย่างอีกชุด และมอบให้ชายผู้มั่งคั่งผู้นั้น ขณะที่หลายคนกำลังกินอยู่ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ! ไม่น่าเชื่อว่าจะมีของอร่อยแบบนี้อยู่บนโลกได้ ช่างทำให้ผู้คนประหลาดใจยิ่งนัก! หวังหยวนรวบรวมเงินด้วยรอยยิ้มและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ไม่น่าเชื่อว่าข้าจะหารายได้จากค่าเดินทางทั้งหมดด้วยอาหารมื้อเดียว มันไม่ไร้ประโยชน์เลย ที่ข้าต้องผ่านความยากลำบา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 852
นึกว่าจะมีโจรมา ชายหนุ่มผู้มั่งคั่งผู้นั้นรีบกุมกระเป๋าเงินใบเล็กของตัวเองอย่างร้อนรน! ทว่าผ่านไปเป็นเวลานานแล้ว ก็ไม่เห็นมีใครกระโจนเข้ามา เมื่อพวกเขาเห็นท่าทางสงบของหวังหยวนและคนอื่น ๆ พวกเขาจึงหยุดกังวลทันที ผ่านไปประมาณสิบนาที เสียงข้างนอกก็ค่อย ๆ หยุดลง เป่ยซานเดินก้าวเท้าเข้ามา ใบหน้าของเขายังคงดูสง่าและนั่งลงบนเก้าอี้ทันที แล้วพูดเสียงเบา “ข้าจัดการเรื่องที่เกิดด้านนอกเรียบร้อยแล้ว” หวังหยวนยิ้มเล็กน้อย สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ! มีคนจากตระกูลไป๋มาปกป้องพวกเขาตลอดทาง นี่ทำให้เขาผ่อนคลายขึ้นมากจริง ๆ หลังจากทุกคนรับประทานอาหารเสร็จแล้ว พวกเขาก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องพักแขกของโรงเตี๊ยม เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็เดินทางต่อ สตรีทั้งสามคนนั่งอยู่ในรถม้าและมองดูทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ในช่วงบ่าย พวกเขาก็มาถึงเมืองอัน หวังหยวนพาทุกคนไปยังบริเวณใกล้เคียงของบ้านประมูล จากนั้นหาโรงเตี๊ยมแล้วตั้งหลักแหล่ง หลังจากปักหลักแล้ว หวังหยวนก็พาทุกคนไปที่บ้านประมูล ทันทีที่เดินเข้าไปในประตู เขาก็เห็นบ่าวรับใช้หนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างกระตือรื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 853
“แน่นอนว่าเราจะคิดค่าธรรมเนียมหนึ่งในสิบส่วนของราคาประมูลด้วย” หลังจากที่หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พยักหน้าและตอบตกลง “ตกลง ไม่มีปัญหา” “ทว่าหากข้าประมูลได้มากกว่านี้ พวกท่านจะให้สิทธิพิเศษข้าหรือไม่?” เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของผู้ดูแลก็สดใสขึ้นอย่างอดไม่ได้ทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความกระตือรือร้น และถามอย่างแทบจะอดใจรอไม่ไหวว่า “ไม่ทราบว่าคุณชายต้องการประมูลอีกเท่าไหร่หรือขอรับ?” “หกใบกระมัง” หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของผู้ดูแลก็ดูมีความสุขมากยิ่งขึ้น! เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ถามอย่างไม่อดทน “เช่นนั้นแก้วคริสตัลใบอื่น ๆ ของคุณชายมีสีและลักษณะเช่นนี้เหมือนกันหรือไม่?” “แน่นอนว่าเหมือนกันหมด” หวังหยวนกล่าวตามความจริง “ฮ่าฮ่า หากเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะไม่คิดค่าธรรมเนียมแก้วคริสตัลหนึ่งใบของท่าน ท่านคิดว่าเช่นนี้เป็นอย่างไรเล่า?” “ตกลง” หวังหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นไม่ทราบว่าคุณชายต้องการให้ราคาเริ่มต้นอยู่ที่เท่าไหร่?” หลังจากหวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตอบเบา ๆ “เช่นนั้นก็ตีเป็นเงินห้าหมื่นเหรี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 854
“คุณชาย ข้าขออภัยจริง ๆ กิจการนี้ของท่าน เราไม่สามารถดำเนินการได้จริง ๆ” ท่าทางของผู้ดูแลนั้นสุภาพมาก แต่คำพูดเหล่านี้ทำให้สตรีทั้งสามคนต่างมองหน้ากันด้วยสีหน้าตกตะลึง เป็นไปตามที่คาดไว้จริง ๆ! หวังหยวนยิ้มเบา ๆ มองไปที่ผู้ดูแลแล้วถามเสียงเบาว่า “มีคนบอกพวกท่านว่าห้ามทำกิจการของพวกข้าหรือ?” ผู้ดูแลดูตกตะลึง หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และยิ้มอย่างขมขื่น “คุณชาย ขอบคุณท่านยิ่งนักที่เข้าใจพวกเรา ข้าเป็นเพียงผู้ดูแลบ้านประมูล ไม่สามารถตัดสินใจพูดอะไรด้วยตนเองได้ ข้างยังมีผู้บงการใหญ่อยู่เบื้องบน” “พวกเราทำได้เพียงทำตามสิ่งที่พวกเขาสั่ง จึงไม่สามารถดำเนินการตามสิ่งที่เราตกลงไว้ก่อนหน้านี้ได้ ข้าต้องขออภัยจริง ๆ!” “หากว่าท่านมีสมบัติอื่น ๆ ล่ะก็ ท่านสามารถนำมาประมูลกับเราในครั้งต่อไปได้เสมอ แต่ในช่วงเวลานี้ ข้าเกรงว่า ...” สิ่งที่ผู้ดูแลพูดนั้นมีความอ้อมค้อมมากแล้ว หวังหยวนรู้ดีว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นถูกต้อง เขาจึงยิ้มเบา ๆ แล้วเก็บของขึ้นมา จากนั้นจึงพาทุกคนหันหลังกลับอย่างรวดเร็วและออกจากสถานที่นั้น “ตระกูลเซิ่งลงมือต่อต้านกับเราจริง ๆ หรือทั้งหมดนี้เป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 855
“ครั้งแล้วครั้งเล่า นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน มันต้องเกี่ยวข้องกับตระกูลเซิ่งอย่างแน่นอน” หวงเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธ เมื่อเห็นเช่นนี้ เป่ยซานที่อยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับหวังหยวนว่า “คุณชายหมิงถัน หากท่านต้องการเงินจริง ๆ ข้าสามารถแจ้งคุณชายของเราได้ และขอให้เขาซื้อแก้วคริสตัลเหล่านี้ได้” “ท่านไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปหาพวกเขาเพื่อที่จะทำการค้าขายเลย” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หวังหยวนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาโบกมือแล้วพูดว่า “ข้าไม่ได้ทำไปเพราะอยากได้เงิน ข้าแค่ปูทางเพื่อกิจการในอนาคตของข้าเพียงเท่านั้น” นอกจากนี้ ไม่รู้ว่าคุณชายของพวกเขาซื้อแก้วคริสตัลของตัวเองไปแล้วกี่ใบ... หลังจากนั้นไม่นานนัก ผู้ดูแลก็กลับมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ และเขาพูดอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “ขออภัยด้วย คุณชาย เราไม่สามารถทำการค้าขายกับท่านได้แล้ว ท่านลองมองหาที่อื่นเถอะขอรับ” ใบหน้าของผู้ดูแลมีรอยยิ้มขมขื่นอย่างช่วยไม่ได้ เงินมาถึงที่แล้ว แต่ไม่สามารถคว้ามันไว้ได้ สิ่งนี้น่าอึดอัดใจมากจริง ๆ! หวังหยวนแสดงความเข้าใจ และไม่ได้พูดอะไรกับผู้ดูแลอีกต่อไป เขาเพียงโบกมื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 856
หลังจากได้ยินสิ่งที่ต้าหู่พูด หวังหยวนก็ยิ้ม! ดึกขนาดแล้ว ยังมีคนอยากเจอตัวเองอีก! จะเป็นใครไปได้เล่า? ไม่ต้องพูดก็รู้แล้ว! “ให้เขาเข้ามาเถอะ” หวังหยวนไม่ได้เมินเฉย! ในเวลาเดียวกัน ในบ้านหลังเก่าของตระกูลเซิ่ง เซิ่งฟางสี่กำลังนั่งอยู่ในห้องหนังสือ มีชายสองคนนั่งอยู่ข้างหน้าเขา พวกเขามีอายุไม่มากนัก และหน้าตาดูคล้ายกับเขา! “ท่านพ่อ คนที่ถูกส่งไปสังหารหวังหยวนล้มเหลวกันหมด อย่างที่ท่านคาดไว้ มีตระกูลไป๋คอยหนุนจริง ๆ!” ชายคนหนึ่งเอ่ยพูดขึ้นมา และหลังจากพูดสิ่งนี้ เซิ่งฟางสี่ก็ยิ้ม “นี่เป็นเรื่องปกติ การเดินหมากครั้งนี้ของตระกูลไป๋นี้เป็นเพียงการตัดไฟตั้งแต่ต้นลม อย่างไรก็ตาม เกรงว่าพวกเขาจะต้องผิดหวังแล้ว!” สีหน้าของเซิ่งฟางสี่ดูไม่กังวล ในสายตาของเขา เรื่องนี้เป็นเองที่เป็นไปไม่ได้! พวกคนป่าเถื่อนได้ร่วมมือกับตัวเองแล้ว จะไปเจรจาอย่างสันติภาพได้อย่างไร? น่าขันเสียจริง! “ท่านพ่อ เช่นนั้นจะจัดการกับเรื่องราชสำนักอย่างไร ตอนนี้ฮ่องเต้ซิงหลงอยู่ในวังของฮองเฮาตระกูลไป๋แล้ว เกรงว่าเรา...จะทำสำเร็จไม่ได้ง่าย ๆ!” หลังจากพูดจบ เซิ่งฟางสี่ก็ขมวดคิ้วเช่นกัน “ไม่สำคัญ เ
최신 챕터
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
