로그인공유
บทที่ 584
관련 챕터
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 585
อย่างไรก็ตาม หวังหยวนคือใคร แม้แต่เจ้าเมืองก็ยังถูกเขาโค่นล้ม ดังนั้นค่ายเล็ก ๆ เช่นค่ายต้าเฟิงจะทำอะไรเขาได้เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งสำคัญ แม้จะฆ่าชายผู้นี้ หวังหยวนก็ไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย และหากค่ายต้าเฟิงท้าทายเขา หวังหยวนก็ไม่รังเกียจที่จะทำให้พวกเขาเปลี่ยนผู้ปกครองขบวนเดินทางเริ่มเคลื่อนขบวนอีกครั้ง หลังจากเดินทางเกือบครึ่งวัน ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเมืองชิงชวน“พี่หยวน ตอนนี้เมืองชิงชวนอยู่ห่างจากเราเพียงหนึ่งร้อยลี้ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเรายังอยู่ไม่ไกลจากค่ายต้าเฟิง ท่านโปรดระวังตัวด้วยขอรับ”หวังหยวนพยักหน้าก่อนที่ทุกคนจะเดินทางต่อ...ครึ่งชั่วยามที่แล้ว ณ ค่ายต้าเฟิง ผู้นำสูงสุดค่ายเฟิงเสี้ยวเทียนมองจดหมายในมือพลางแค่นเสียง“หวังหยวน? ชายหนุ่มที่ขวางทางเขาในหุบเขาชิงหลง? ชายผู้นี้กล้ามาเหยียบที่เมืองชิงชวนด้วยรึ น่าสนใจไม่น้อย เอ้อโถวหลางเขียนในจดหมายว่าหวังหยวนผู้นี้ร่ำรวยอย่างมาก เจ้าคิดว่าอย่างไร?”เฟิงเสี้ยวเทียนหรี่ตาลง แม้ว่าจะพูดเช่นนั้น แต่เขายังคงเชื่อว่าหวังหยวนตายแล้ว!ไม่อย่างนั้นหวังหยวนคงฆ่าเหลิ่งอวิ๋นแล้ว!ฆ่านายน้อยของเขา!กลุ่มคนที่นั่งอยู่ด้า
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 586
หลังจากที่หวังหยวนกล่าวเช่นนั้น ทุกคนก็วิตกกังวลไม่น้อยค่ายต้าเฟิงเป็นสถานที่แบบใดกัน หวังหยวนต้องการพาต้าหู่ไปที่นั่นเพียงสองคน นี่ไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรอกหรือ?“พี่หยวน พวกเราฆ่าเอ้อโถวหลาง และไม่ว่าคนจากค่ายต้าเฟิงจะรู้เรื่องนี้หรือไม่ ข้าก็ยังเกรงว่าเอ้อโถวหลางจะรายงานเฟิงเสี้ยวเทียนไปหมดแล้ว หากมีอันตรายเกิดขึ้นกับท่านจะทำอย่างไร?”ถังหม่างโพล่งขึ้น เขารู้จักค่ายต้าเฟิงดี ผู้นำของพวกเขามีความสามารถมาก มิฉะนั้นคงไม่รวบรวมโจรทุกทั่วสารทิศจนกลายเป็นราชาแห่งเขาลูกนี้!“จริงขอรับ อาหยวน หากไม่สามารถผ่านได้จริง ๆ ก็ควรใช้ทางอ้อม ยอมเดินทางต่อไปอีกไม่กี่วันดีกว่านะขอรับ!”หลี่จ้าวหลินพยายามโน้มน้าวใจเขาอย่างรวดเร็ว แต่หวังหยวนกลับส่ายหน้า ค่ายต้าเฟิงไม่ใช่ชุมโจรธรรมดา ดังนั้นจะต้องมีคนของอ๋องฝูซานอยู่นั้นอย่างแน่นอนเดิมทีพวกเขาไม่ลงรอยกับอ๋องฝูซานอยู่แล้ว หากอีกฝ่ายรู้ว่าลูกชายถูกเขาฆ่า อ๋องฝูซานจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร?ในเมื่อเอ้อโถวหลางรายงานข่าวไปแล้ว ดังนั้นไม่ว่าพวกเขาจะพยายามมากเพียงใดก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ยิ่งไปกว่านั้นหวังหยวนไม่ได้ทำลงไปเพราะอารมณ์“ไม่จำเป็นหรอก พวกเจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 587
ถังหม่างรีบโพล่งขึ้น ขณะที่หลี่จ้าวหลินขมวดคิ้วมุ่น แต่ยังคงกล่าวว่า “อาหยวนมักคิดถูกเสมอ ดังนั้นในเมื่ออาหยวนบอกว่าไม่เป็นไร เราก็ไปหาที่พักรอเขากันเถิด!”...ขณะเดียวกัน ณ ห้องโถงจู้อี้ในค่ายต้าเฟิง เฟิงเสี้ยวเทียนและคนอื่น ๆ กำลังช่วยกันจัดเตรียมงานเลี้ยง เมื่อมองอย่างพิจารณา ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังมอบความบันเทิงให้แก่หวังหยวนจริง ๆ“ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านหมิงถัน ข้าได้ยินวีรกรรมของท่านมานานแล้ว ตอนที่ข้าเห็นท่านในวันนี้ ข้าก็รู้ได้ทันทีว่าท่านเป็นคนธรรมดา”เฟิงเสี้ยวเทียนแสร้งทำว่ามีความสุขอย่างมาก ก่อนยกจอกสุราขึ้นหวังหยวนคลี่ยิ้มก่อนส่งเสียงหัวเราะ “ท่านผู้นำเฟิง ท่านชวนข้าขึ้นมาบนภูเขาก็เพราะต้องการให้ข้าลิ้มลองอาหารรสเลิศของค่ายต้าเฟิงใช่หรือไม่?”สิ้นคำ บรรยากาศภายในห้องโถงจู้อี้พลันตึงเครียดขึ้นทันที เฟิงเสี้ยวเทียนกระตุกยิ้มพลางวางจอกสุราลง“ท่านหมิงถัน ไม่สำคัญหรอกว่าเราจะคุยเรื่องนี้กันช้าหรือเร็ว เช่นนั้นข้าขอไม่ปิดบังอีกต่อไปก็แล้วกัน”“พวกเราพี่น้องได้หารือกันแล้ว และได้ข้อสรุปสองประการ”“ประการแรก พวกเราล้วนฆ่าคนและปล้นสะดมเอาทรัพย์สิน หรือเรียกสั้น ๆ ว่าโจร ข้าคงไม่ต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 588
เมื่อเฟิงเสี้ยวเทียนได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ตอนนี้เขารู้แล้วว่าหวังหยวนรู้ตัวตนที่แท้จริงของเหลิ่งอวิ๋นแล้ว!ตอนนั้นเอง ผู้นำลำดับสามโม่ชวนเหอก็รีบโพล่งขึ้นว่า “ท่านมิงถันเข้าใจผิดแล้ว แม้พวกเราจะเป็นพันธมิตรกับชิงเมี่ยนโช่ว แต่ความสัมพันธ์กลับไม่ได้ดีเท่าที่ควร และในตอนนี้เขาก็ตายไปแล้ว เช่นนั้นอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลยขอรับ”“ข้ายังอยากรู้วิธีที่ท่านหมิงถันจะช่วยทำให้เราร่ำรวยได้”ผู้นำลำดับที่ห้าหวงปี๋จื่อก็พูดในทำนองเดียวกัน “ท่านหมิงถัน ข้าหวังว่าท่านจะให้คำชี้แนะแก่ข้าเช่นกันขอรับ”หลังจากที่ผู้นำทั้งสองคนกล่าวจบ เถี๋ยซานก็ไม่ได้กล่าวคำใด อย่างไรก็ตาม เขาแค่อยากมีโชคลาภเท่านั้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีการปล้นวิธีอื่น เถี๋ยซานก็ไม่สนใจตราบใดที่มันสามารถสนองความต้องการของเขา เขาก็ไม่มีปัญหาอย่างไรก็ตาม เฟิงเสี้ยวเทียนเหลือบมองเจ้าสามและเจ้าห้า ขณะที่หัวใจของเขาจมดิ่งลงทันทีหากพวกเขาขอร้องให้หวังหยวนชี้แนะวีถีทางรวยจริง ๆ มันคงเป็นเรื่องยากไม่น้อยที่จะลอบสังหารหวังหยวนเขากล่าวเสียงดังอย่างเย็นชา “พอได้แล้ว ท่านหมิงถัน ค่ายต้าเฟิงของเราไม่เชี่ยวชาญด้านธุรกิ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 589
แม้ราชสำนักจะไม่ยอมรับการเป็นโจร แต่หากดำเนินชีวิตอย่างเหมาะสม ก็ยังสามารถครอบครองพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่ง และกลายเป็นราชาโจรอย่างอิสระได้ทว่าขอยกเว้นนี้ใช้ไม่ได้กับกรณีของอ๋องฝูซาน หากใครก็ตามมีความเกี่ยวข้องกับเขาจะต้องถูกปราบปราม และถูกประหารชีวิตทันที!“ท่านหมิงถัน ท่าน... หมายความว่าอย่างไร?”โม่ชวนเหอกล่าวเสียงทุ้ม เพราะเขาสามารถคาดเดาบางเรื่องได้แม้จะไม่ชัดเจนนักก็ตาม “ง่ายยิ่งนัก ผู้นำสูงสุดและผู้นำลำดับที่สองของท่านเป็นคนของอ๋องฝูซาน ยิ่งไปกว่านั้นผู้นำลำดับสองของท่านถูกข้าฆ่าตายไปแล้ว ดังนั้นมันจึงเป็นเหตุผลที่ข้ากล้ามาที่ค่ายแห่งนี้เพียงลำพัง เพื่อเสนอทางออกแก่พวกท่าน”เทพเจ้าหวังหยวนนั่งอยู่ในที่แห่งนี้แล้ว เขายังคงมีสีหน้าสงบนิ่ง ขณะครุ่นคิดบางอย่างอยู่ในใจ“อะไรนะ!”ท่าทีของทั้งสามคนเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นมองไปที่เฟิงเสี้ยวเทียนด้วยสายตาไม่เชื่อ“พี่ใหญ่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น พวกเราต้องการคำอธิบายเดี๋ยวนี้!”“ถูกต้อง พี่ใหญ่ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่พวกเราพี่น้องจะกลายเป็นแบบทุกวันนี้ แม้อ๋องฝูซานจะกล้าหาญและเกือบจะเปลี่ยนแปลงแคว้นนี้ได้สำเร็จ แต่ตอนนี้เขาจากไปแล้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 590
เสียงปังดังก้องในหูของทุกคนวินาทีต่อมา ภาพที่น่าสยดสยองก็ปรากฏต่อสายตาของพวกเขา!เฟิงเสี้ยวเทียน...ตายแล้ว!เขาถูกสังหารด้วยกระสุนนัดเดียว!สีหน้าของอีกฝ่ายพลันเปลี่ยนไป พวกเขาล้วนมองหวังหยวนด้วยสายตาหวาดกลัว!พวกเขารู้ว่าราชสำนักครอบครองปืนคาบศิลาเอาไว้ แต่พวกมันล้วนมีขนาดใหญ่เทอะทะ แต่สิ่งเล็ก ๆ ในมือหวังหยวนกลับเป็นปืนคาบศิลาของจริง!“เอาล่ะ... เศษสวะถูกกำจัดแล้ว ค่ายต้าเฟิงปลอดภัยแล้วล่ะ”“ขอแสดงความยินดีกับทุกคนด้วย ต่อไปนี้พวกท่านจะกลายเป็นเศรษฐีกันแล้ว”หวังหยวนวางปืนคาบศิลาลงพลางยิ้มเล็กน้อย ก่อนกวาดสายตามองคนอื่น ๆ ที่กำลังตกตะลึง...เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ทางเข้าค่ายต้าเฟิง ผู้นำลำดับสามโม่ชวนเหอยืนอยู่หน้าประตู ขณะโบกมือด้วยท่าทีนอบน้อมอย่างมาก“ท่านหมิงถัน เดินทางโดยสวัสดิภาพขอรับ!”หวังหยวนคลี่ยิ้มเล็กน้อย พลางโบกพร้อมโบกมือกลับ จากนั้นขี่ม้าตัวใหญ่ลงจากเขาพร้อมกับต้าหู่“ท่านหมิงถันผู้นี้ไม่เพียงแต่ฉลาดอย่างมาก แต่ยังกล้าหาญเป็นที่สุดอีกด้วย เขากล้าขึ้นมาบนเขาพร้อมผู้ติดตามเพียงคนเดียว และด้วยคำพูดไม่กี่คำ เขาก็สามารถแก้วิกฤตในหมู่ค่ายต้าเฟิงของพวกเราได้อีกด้ว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 591
เมื่อวังฉงโหลวกล่าวเช่นนั้น หวังหยวนไม่ได้ตระหนี่เรื่องเงินหรือสิ่งของ แต่เขายังคงส่ายหน้า“สอนคนตกปลาย่อมดีกว่าหาปลามาให้ หากอยากช่วยพวกเขาจริง ๆ ให้เงินอย่างเดียวคงไม่พอ ส่วนผลผลิตการเกษตรคงจะได้เงินน้อย คงไม่พอสำหรับพวกเขาใช่หรือไม่? เพราะต้องเอาเงินไปจ่ายค่าภาษีพืชผลจนหมด!”หวังหยวนถอนหายใจใน ขณะเดียวกันพวกเขาก็หยุดอยู่ข้างหน้าป้อมหลิวเจียคนกลุ่มใหญ่ดึงดูดความสนใจของชาวบ้านในป้อมหลิวเจียโดยทันที เมื่อหลิวเป่าผู้ครอบครองที่ดินส่วนใหญ่ในเขตถังโข่วก็รีบรุดมาทักทายพวกเขา“ข้าครอบครองที่ดินกว่าครึ่งในป้อมหลิวเจีย หลิวเป่าไฉ ท่านเดินทางมาแดนไกลตั้งใจจะไปที่ไหนหรือขอรับ?”หลิวเป่าไฉเห็นว่าคนอื่น ๆ และหวังหยวนได้รับความนิยมอย่างมาก ทั้งยังมีทหารติดตามและยานพาหนะสุดหรู เขาจึงคาดเดาในใจว่าคนเหล่านี้จะต้องเป็นพ่อค้าอย่างแน่นอนการเก็บเกี่ยวผลผลิตการเกษตรในป้อมหลิวเจียได้ผลลัพธ์ไม่ดีนัก ชาวบ้านล้วนตกอยู่ในสภาวะยากจน แม้ว่าเขาจะครอบครองที่ดินมากมาย แต่ก็ลำบากเช่นกันเขาต้องทำให้พวกขุนนางที่อยู่เบื้องบนพึงพอใจ ขณะเดียวกันก็ต้องดูแลลูกจ้างที่อยู่เบื้องล่าง แม้จะมีที่ดินมากมาย แต่ก็น่าสังเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 592
หลิวเจียเป่ากลับมาพร้อมกับตะกร้าดอกไม้หลายตะกร้า ดังนั้นพวกเขาจึงได้กลิ่นหอมมาจากระยะไกล“เอ่อ... อาหยวน ท่านซื้อดอกไม้มากมายมาเพื่อ... ทำน้ำหอมรึ?”วังฉงโหลวและหลี่จ้าวหลินต่างรู้สึกสับสน ทว่าหวังหยวนกลับไม่อธิบายสักคำเขาต้องการสกัดกลิ่นหอมของดอกไม้ออกมา เพื่อนำไปผลิตเป็นน้ำมันหอมระเหย ก่อนที่จะเจือจางเป็นน้ำหอมในสมัยเหล่าหญิงสาวมักใช้ถุงเครื่องหอม เมื่อเวลาผ่านไปต้องกังวลว่ามันจะขึ้นราหรือไม่ ยิ่งไปกว่านั้น กลิ่นหอมของมันก็จะเจือจางไปตามกาลเวลา ซึ่งนับว่าสิ้นเปลืองวัตถุดิบไม่น้อยน้ำหอมที่ชาวบ้านผลิตเองจะสามารถดึงดูดความสนใจของหญิงสาวตระกูลเศรษฐีอย่างแน่นอนแท้จริงแล้วหวังหยวนต้องการขายน้ำหอมมาเป็นเวลานานแล้ว ทว่าสิ่งต่าง ๆ จำต้องค่อยเป็นค่อยไป กอปรกับเขามีเวลาว่างไม่มาก แต่เมื่อมาถึงเมืองชิงซานแล้ว เขาพบว่าชาวบ้านในทุกเขตและทุกหมู่บ้านที่นี่ล้วนยากจน ดังนั้นเขาจึงผุดความคิดนี้ขึ้นมาด้วยเหตุนี้หวังหยวนจึงขอให้หลิวเป่าไฉซื้อดอกไม้มาหลายตะกร้า จากนั้นเด็ดเอารากและลำต้นออก แล้วเก็บกลีบดอกเอาไว้ในหม้อขนาดใหญ่สองสามใบหลังจากนั้นหวังหยวนขอให้ทุกคนเริ่มต้มกลีบดอกไม้ เมื่อโดนความ
최신 챕터
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
