Share
บทที่ 479
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 480
ประโยคนี้เปรียบเสมือนอ่างน้ำเย็นที่สาดลงมาดับไฟความทะเยอทะยานของทุกคน!ดูเหมือนเป็นเช่นนั้น สุดท้ายแล้วพวกที่ก่อกบฏก็ถูกราชสำนักกวาดล้างทั้งนั้น!ยกตัวอย่างเช่น เมื่อสิบห้าปีที่แล้ว เมื่อมีภัยพิบัติครั้งใหญ่ทางตอนใต้ อ๋องฝูซานก่อกบฏ และยึดครองทั้งสามเมือง และในท้ายที่สุดก็ถูกราชสำนักกวาดล้างไปในที่สุดจ้าวป๋อเซียวผู้คุ้นเคยการศึกษาประวัติศาสตร์ และรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของราชวงศ์ในช่วงที่ผ่านมา เขาพยักหน้าและถอนหายใจออกมา "แม้ในตอนท้ายของราชวงศ์ คนรวยผู้มีอำนาจลำบากยังไงก็สบายกว่าคนจน หากราชวงศ์ยังพอมีอำนาจอยู่บ้าง ก็ยังสามารถรวบรวมกำลังขึ้นมาได้ กองกำลังเหล่านี้สามารถกวาดล้างผู้ที่ก่อกบฏขึ้นมาก่อน กบฏกลุ่มแรกเหล่านี้ล้วนเป็นมังกรปลอมที่เปิดทางให้มังกรตัวจริง”"ใช่แล้ว!"“คนเราเมื่อมีชื่อเสียงแล้วก็จะนำพาความเดือนร้อนมาสู่ตนเอง!”“คนอยู่ข้างหน้าต้องตายก่อน!”“ต้นไม้ใหญ่โดนลมโค่นหัก!”“มีชื่อเสียงมากไปย่อมดึงดูดความโชคร้าย!”"บังคับให้คนอื่นฝืนใจทำชัด ๆ!"พวกโจรก็มีความคิดเห็นของตัวเองเช่นกัน พวกเขาทั้งหมดล้วนคิดเหมือนกันกว่าใครออกหน้าก่อนตายก่อน!จ้าวป๋อเซียวกำหมัดของเขาคารวะอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 481
หูเมิ่งอิ๋งตกตะลึงนิ่งอยู่กับที่ เมื่อเห็นเหลิ่งอวิ๋นผู้อาฆาตแค้น หัวใจของนางก็รู้สึกเหมือนถูกบีบ ในขณะเดียวกันนางก็รู้สึกเศร้าที่จะไม่ได้เจอคุณชายอีก!ฉึก!ในช่วงเวลาวิกฤติ ลูกธนูหน้าไม้ก็พุ่งเข้ามาปักทะลุหัวใจของเหลิ่งอวิ๋น!ฟึ่บ!เหลิ่งอวิ๋นล้มลงกับพื้น มองปลายลูกศรที่แทงทะลุใจ เลือดสีแดงฉานไหลออกมา สายตาเขาเต็มไปด้วยความกลัวและความสิ้นหวังหูเมิ่งอิ๋งทนไม่ไหว อยากจะก้าวเข้าไปโดยสัญชาตญาณ แต่ถูกทหารผ่านศึกเกราะทมิฬรีบออกมาห้ามไว้ “คุณหนูหู นายท่านสั่งให้พวกข้าแอบปกป้องท่าน เขาบ้าไปแล้ว ท่านจะตกอยู่ในอันตรายหากเข้าใกล้เขา!”หูเมิ่งอิ๋งสะดุ้ง รีบถอยออกไป!สำหรับเหลิ่งอวิ๋น นางทำดีที่สุดแล้ว ไม่ได้เป็นหนี้ติดค้างแต่อย่างใดแล้วโดยเฉพาะก่อนที่เหลิ่งอวิ๋นจะตาย เขาต้องการรั้งนางไว้ ซึ่งทำให้หัวใจของนางแทบจะแตกสลาย“เมิ่งอิ๋ง อย่าจากไปเลย ช่วย ช่วยข้าด้วย!”เลือดยังคงไหลทะลักออกมาอย่างต่อเนื่อง ด้วยความกลัวตาย เหลิ่งอวิ๋นยื่นมือออกไปไปหาฟางเส้นเดียวที่จะช่วยชีวิตเขาได้หูเมิ่งอิ๋งไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า แต่มองทหารผ่านศึกเกราะทมิฬแล้วพูดว่า “ช่วยเขาได้หรือไม่?”“ปกติแล้วคนจะไม่รอดจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 482
“อู่จั้งโหว!”เหลิ่งอวิ๋นกัดฟันพูด “เจ้าหลอกลวงข้าอย่างชั่วร้าย!”“สหายชิงเมี่ยนโช่ว ผู้เข้าใจสถานการณ์คือผู้เฉลียวฉลาด!”อู่จั้งโหวถอนหายใจ “หากเจ้าขัดแย้งกับนายท่าน นี่ก็คือชะตากรรมของเจ้า แม้แต่เทพเจ้าก็ไม่อาจช่วยเจ้าได้!”เหลิ่งอวิ๋นพูดด้วยความโกรธว่า “ข้าแค่ไว้ใจเจ้า ไม่เช่นนั้นด้วยกำลังทหารของข้า ข้าจะกลัวคนหลอกลวงที่ทำได้แค่เขียนบทกวีไร้สาระได้อย่างไร!”อู่จั้งโหวมองเหลิ่งอวิ๋นที่ยังคงดื้อรั้น แล้วส่ายหน้า!หงเยี่ยอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่ใหญ่เหลิ่งอวิ๋น เขาไม่ใช่คนหลอกลวง เขาเป็นเสนาธิการทหารที่เอาชนะชาวหวงได้ ร้อยละแปดสิบของชัยชนะในศึกทางตอนเหนือเป็นเพราะเขา แม้แต่แม่ทัพหนุ่มก็ต้องฟังเขา การที่ท่านพ่ายแพ้เขาก็ไม่ใช่เรื่องอยุติธรรม เลิกมั่นใจในตัวเองได้แล้ว!”“อะไรนะ?”เหลิ่งอวิ๋นจ้องมองด้วยความไม่เชื่อปากเล็ก ๆ ของหงเยี่ยเล่าถึงสงครามในเมืองจิ่วซานคร่าว ๆ แล้วถามว่า “ตอนนี้ท่านยังไม่พอใจอะไรอยู่อีก?”“...”เหลิ่งอวิ๋นทรุดตัวลงบนพื้น ความภาคภูมิใจเล็ก ๆ น้อย ๆ หายไปจนสิ้น น้ำตาก็ไหลพรากไม่น่าแปลกใจที่คุณหนูใหญ่เลือกเขา กลับกลายเป็นว่าเขาแข็งแกร่งมาก เหนือกว่าตัวเขา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 483
ดวงตาของหงเยี่ยเป็นประกาย “เช่นนั้นท่านก็หมายความว่า เขาเองก็กำลังเตรียมจะกบฏด้วย!”จ้าวป๋อเซี่ยวหัวเราะเบา ๆ แล้วพยักหน้า!หงเยี่ยขมวดคิ้วพูดว่า “แต่เมื่อกี้นี้ เหตุใดเขาถึงพยายามโน้มน้าวเราไม่ให้กบฏ!”“นั่นไม่ใช่การโน้มน้าวใจ นั่นเป็นการบอกเป็นนัย!”จ้าวป๋อเซี่ยวมีท่าทางมั่นใจ ขณะพูดว่า “บัณฑิตอย่างพวกข้ามักไม่พูดตรงไปตรงมา มีความหมายซ่อนเร้นอยู่ในคำพูด สามารถเดาได้ก็ต่อเมื่อพยายามอย่างหนัก จึงจะคิดออก!”“ใช่!”หงเยี่ยที่รู้สึกแบบเดียวกันก็พยักหน้าอย่างแรง “เขาไม่เคยทำอะไรตรงไปตรงมาเลย!”จ้าวป๋อเซี่ยวกล่าวว่า “เสนาธิการทหารกล่าวว่าเขาไม่ต้องการให้เรากบฏ เนื่องจากยังไม่ถึงเวลา แต่เขาก็ยังบอกความลับของการกบฏมากมายแก่เรา หากเขาไม่เคยคิดเรื่องการกบฏ เขาจะคิดออกได้อย่างไร”ดวงตาของกลุ่มโจรเป็นประกาย!จ้าวป๋อเซี่ยวพ่นลมหายใจ “ข้าทุ่มเทให้กับการกบฏมานานหลายทศวรรษแล้ว แต่ความรู้ของข้าก็ยังไม่ดีเท่ากับเสนาธิการทหาร เขายังอายุน้อย แต่เข้าใจความลับของการกบฏจากหนังสือประวัติศาสตร์ เขาต้องเป็นมังกรสวรรค์ที่จะเปลี่ยนแปลงราชวงศ์แน่นอน การกบฏเป็นเรื่องของเวลา”กลุ่มโจรพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 484
ด้วยร่างอันอ่อนนุ่มและมีกลิ่นหอมในอ้อมแขน และคำร้องขอที่ไม่สมเหตุสมผลดังกล่าว หวังหยวนรู้สึกใจอ่อนลงเล็กน้อย เมื่อเห็นใบหน้างามที่น่าสงสาร แต่ยังคงหันหน้ามองไปที่อื่นด้วยความยากลำบาก “เจ้าเจอหลายเรื่องมามากเกินไป พักผ่อนให้เต็มที่ รอจนกว่าเจ้าจะสงบลงก่อน ค่อยคุยกันอีกครั้ง!”“คุณชาย ท่านคิดว่าข้ามีมลทิน เพราะแต่งงานสามครั้งหรือเปล่า?”คำปฏิเสธนั้นส่งผลให้ร่างกายนุ่มนิ่มของหูเมิ่งอิ๋งสั่นสะท้าน น้ำตาไหลอาบแก้ม ใบหน้างามของนางเป็นดั่งดอกสาลี่ต้องหยาดฝน “ข้า ข้า... ฮือฮือ!”เมื่อเป็นเช่นนี้ หวังหยวนก็ทนไม่ไหว เขาก้มศีรษะลงจุมพิตนางเขาไม่ได้เกลียดหูเมิ่งอิ๋งเลย หลังจากเข้าใจการเติบโตและนิสัยของนางแล้ว เขาก็ชอบความมีน้ำใจ และยิ่งสนิทกับนางมากยิ่งขึ้นเขาแค่รู้สึกว่าเรื่องนี้ควรหารือกับหลี่ซื่อหานก่อน จึงตัดสินใจเลื่อนออกไป และไม่กล้าที่จะพัฒนาความสัมพันธ์“อืม อืม...”“ฮือฮือ...”ทั้งสองโอบกอดแนบชิด!จิตใจกำลังว้าวุ่น ในช่วงเวลาวิกฤติ จู่ ๆ ก็มีคนมาเคาะประตู “พี่หยวน คนจากหุบเขาชิงหลงกำลังจะไปแล้ว พวกเขามาที่นี่เพื่อบอกลาท่าน!”“ก๊อก ก๊อก!”หวังหยวนอ้าปากค้าง หยุดเคลื่อนไหว “บอก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 485
จ้าวป๋อเซี่ยว อาจารย์จ้าวหลังค่อมกำประสานมือคำนับด้วยความตื้นตันเซี่ยซานหู่ อู่จั้งโหว เถียนชี เสี่ยวไท่ซุ่ย และเฮยเมี่ยนจินกัง ก็ค่อนข้างตื้นตันเช่นกันเดินทางยามค่ำคืนนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย หมายถึงความยากลำบากในการกบฏ ต้องระวังตัวให้ดี ก็คือบอกให้พวกเขาดำเนินการด้วยความระมัดระวังตราบใดที่เดินทางยามค่ำคืนเมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นในยามเช้า ย่อมจะเป็นวันที่แตกต่างออกไป!คำแนะนำของเสนาธิการทหารคือการให้กำลังใจพวกเขา!หวังหยวนโบกมือ แค่พูดอะไรบางอย่างที่สุดแสนจะธรรมดา เพื่อเตือนให้พวกเขาระวังตัว เหตุใดคนพวกนี้ถึงมีท่าทีแปลกนักทั้งหกคนหันหลังเตรียมเดินจากไป แต่หงเยี่ยยังคงยืนอยู่ข้างหลัง ทำให้เสี่ยวไท่ซุ่ยและเฮยเมี่ยนจินกังหันกลับไปมองบ่อย ๆ จากนั้นจ้าวป๋อเซี่ยว อาจารย์หลังค่อมก็มาลากนางออกไปหวังหยวนมองหงเยี่ยที่เหมือนลังเลที่จะพูด “เจ้ามีอะไรหรือเปล่า?”หงเยี่ยกัดฟันตอบว่า “ข้าได้ยินชิงเหอบอกว่าท่านรักภรรยาของท่านมาก และได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่แต่งงานกับภรรยาคนที่สอง แล้วเหตุใดท่านถึงทำอย่างนี้กับคุณหนูหู?”นางเป็นผู้ฝึกยุทธ์ จึงได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวบางอย่างในห้อง!ความสัมพันธ์ระ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 486
หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง “วันนี้หากได้สัมผัสกับหิมะด้วยกัน ชาตินี้จะได้อยู่กันไปจนแก่เฒ่า!”ดวงตาคู่งามของหูเมิ่งอิ๋งเป็นประกาย นางซุกตัวแนบชิดเข้าไปในอ้อมแขนของหวังหยวน “เช่นนั้นคุณชายโปรดพาข้าไปยืนท่ามกลางหิมะสักพักเถอะ!”หวังหยวนจับมือเล็กของนาง แล้วพูดว่า “หากผมขาวดั่งหิมะไปด้วยกันได้ โลกนี้จะมีคนทุกข์ได้อย่างไร!”หูเมิ่งอิ๋งหลับตา ขนตางอนยาวของนางสั่นเทา “ด้วยคำพูดนี้จากคุณชาย แม้ว่าเมิ่งอิ๋งจะต้องตายเดี๋ยวนี้ ชีวิตนี้ก็คุ้มค่าแล้ว!”หิมะโปรยปรายทั่วท้องฟ้าอย่างหนัก ปกคลุมทั่วทั้งเมืองฝูและอาณาจักรจนขาวโพลนไปหมด!ชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางหิมะตกหนัก ในไม่ช้าพวกเขาก็กลายเป็นเหมือนตุ๊กตาหิมะสองตัว!ผมดำขลับถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาว หอมหวานปานน้ำผึ้ง...“พี่ชาย เหตุใดต้องลากข้าออกมา ข้ายังพูดไม่จบ!”เมื่อทั้งกลุ่มออกจากเมืองฝู หิมะก็เริ่มตกหนัก หงเยี่ยเริ่มบ่น“ยายตัวแสบ ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ เจ้ามีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องส่วนตัวของเสนาธิการทหารหรือ! เจ้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเสนาธิการทหารในฐานะอะไร”อู่จั้งโหวที่คอยดูน้องสาวอยู่เสมอพูดอย่างเคร่งขรึม “อย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 487
“พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าเป็นคนที่แต่งงานแล้ว จะไปพบปะกับผู้ชายคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร!”หลี่ซื่อหานพูดด้วยความไม่พอใจ “ต่อไปท่านไม่จำเป็นต้องถามข้าเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้อีก แค่ปฏิเสธไปเลย!”เมื่อมาที่เมืองโจว แล้วไม่ได้เจอสามีเลย นางก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย!พี่สะใภ้ใหญ่จัดงานเลี้ยงน้ำชาให้กับหญิงสาว บอกว่าสำหรับคุณหนูจากครอบครัวชนชั้นสูง ใครอยากไปก็เข้าไปร่วมได้ตั้งแต่นั้นมา หลายคนก็ยังคงเชิญนางไปจุดธูปที่วัด จัดชุมนุมกวีนิพนธ์สำหรับสตรี ท่องบทกวี และเพลิดเพลินกับหิมะนางตระหนักดีถึงความคิดของผู้ชายเหล่านั้น นางย่อมไม่มองพวกเขาในทางที่ดี“ซื่อหาน พี่สะใภ้ใหญ่เพียงแค่ชวนเจ้าไปในฐานะเด็ก เหตุใดเจ้าถึงคิดมากนัก”พี่สะใภ้ใหญ่ที่อายุประมาณสามสิบปี มีรูปโฉมงดงาม ดวงตาฉายแววเย่อหยิ่ง “เจ้าคิดว่าเขาจะมาที่เมืองโจวเพื่อตามหาเจ้าจริงหรือ เมืองฝูถึงเมืองโจวอยู่ห่างกันตั้งสี่ร้อยลี้ ระหว่างทางมีโจรขโมยนับไม่ถ้วน เขาอาจเกิดอุบัติเหตุกลางทางได้ แม้ว่าเขาจะมาได้ ครอบครัวของเราก็ยังไม่ยอมรับเขาอยู่ดี”ใบหน้างามของหลี่ซื่อหานกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “สามีของข้ามีความสามารถ เขาได้เขียนบทกวีมีชื
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1666
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1665
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1664
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1663
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1661
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1660
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1659
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1658
