บทที่ 462

“ขอรับ!”

ทหารผ่านศึกชุดเกราะทมิฬ และทหารผ่านศึกต่างพยักหน้าพร้อมกัน แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

เมื่อคืนพวกเขาพักผ่อนในเมืองถงมู่ทั้งคืน แล้วถูกดึงขึ้นมาสวมชุดเกราะแต่เช้าตรู่!

ในตอนแรกคิดว่าจะโจมตีหุบเขาชิงหลง ทว่าท่านเสนาธิการทหารกลับขอให้พวกเขาแสดงละคร

ซ้ำยังกลัวว่าพวกเขาแสดงได้ไม่นัก จึงออกแบบท่าทางเดียวกันให้พวกเขาด้วย

เขาบอกว่าทำเช่นนี้แล้วอาจจะช่วยตัวผิงเจี้ยนออกได้ ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกสงสัยเล็กน้อย!

โจรภูเขาพวกนี้ต่างก่อกบฏ พวกเขาจะยินดีมอบตัวผิงเจี้ยนออกมาเร็วขนาดนั้นเชียวเหรอ

หลังจากนั้นไม่นาน เหลิ่งอวิ๋นก็มาถึงพร้อมกับคนของเขา และทุกสายตาก็จับจ้องไปที่หวังหยวน!

เหลิ่งอวิ๋นขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าผู้นำแม่ทัพผู้นี้ไม่เหมือนคนที่ลงมาจากสนามรบ เขาไม่มีลักษณะท่าทางสังหารแต่อย่างใด อย่างไรก็ตาม หลังจากมองดูทหารชุดเกราะทมิฬและทหารผ่านศึก เขาก็มั่นใจในทันทีว่าทหารผ่านศึกเหล่านี้เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีเพียงห้าสิบคน แต่พวกเขาก็ดูทรงพลังมากกว่าทหารห้าร้อยนายในชายแดนเมืองจวิ้นเสียอีก

ดวงตาที่สวยงามของหงเยี่ยเบิกกว้าง และมองตรงไปที่หวังหยวนด้วยสีหน้