เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 336
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 337
หวังหยวนถามด้วยความประหลาดใจ “ปัญหาอะไร?”หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้วขณะกล่าวว่า “จวิ้นวั่งเหล่านั้นยินดีจ่ายเพียงสามเท่าของราคาเดิม เพื่อซื้อทรัพย์สินที่ขายมาคืนไป!”หวังหยวนนึกเยาะเย้ย ไม่ได้พูดอะไร!เมื่อจวิ้นวั่งและครอบครัวที่ร่ำรวยขายทรัพย์สินครั้งใหญ่ ราคาก็เป็นเพียงหนึ่งในสี่สิบหรือห้าสิบของราคาเดิมพวกเขาทั้งหมดเชื่อว่าชาวหวงจะทำลายเมืองแน่นอน และหากขายไม่ได้ก็จะขาดทุนจึงถือว่าเป็นการเทขายครั้งใหญ่ และขั้นตอนต่าง ๆ ก็เสร็จสมบูรณ์แล้วตอนนี้เมื่อชาวหวงพ่ายแพ้แล้ว เมืองจิ่วซานก็ปลอดภัยมากขึ้นกว่าเดิม เรื่องทรัพย์สินจึงกลับสู่ภาวะปกติแล้วต้องการซื้อคืนไปในราคาต่ำ ทำได้แค่ฝันเท่านั้นทหารจำนวนมากยอมสละชีวิต ใช้เลือดเนื้อเพื่อปกป้องเมืองไว้!ตอนนี้สงบสุขแล้วก็กลับมาหาเงินต่ออย่างไร้ยางอาย ไม่คิดจะเสียสละอะไรบ้างเลยหูเมิ่งอิ๋งกล่าวว่า “พวกเขาขู่ว่าหากราคาที่เราตั้งสูงเกินไป พวกเขาจะรวมตัวกับเจ้าหน้าที่ที่ร่ำรวยและมีอำนาจในเมือง เพื่อทำให้เราได้เจอดีซะบ้าง”ดวงตาของหวังหยวนเคร่งขรึม “มีตระกูลไหนบ้าง ทำรายชื่อมาเลย”“คุณชายจะทำอะไร?”หูเมิ่งอิ๋งตกตะลึง “เราต้องการทำธุรกิจในเมือ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 338
เมื่อแพทย์ทหารเหล่านี้พร้อม ก็จะเหมือนกับเมล็ดพันธุ์ที่ปลูกไว้เจริญเต็มที่ และแพร่กระจายไปทั่วต้าเย่ จากนั้นความรู้ด้านการผ่าตัดก็จะค่อย ๆ เพิ่มขึ้นฟู่ฉีถามแทรกขึ้นมาว่า “ท่านเสนาธิการทหาร นี่เส้นประสาทอะไรหรือขอรับ!”“...”หวังหยวนตกตะลึงกับคำถาม คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ความสามารถในการรู้สึกของร่างกายนั้น ขึ้นอยู่กับเส้นประสาท ข้าไม่เข้าใจเรื่องนี้มากนัก ในอนาคตเจ้าค่อยลองศึกษามันภายหลัง!”“ท่านเสนาธิการทหารถ่อมตัวมาก ทักษะทางการแพทย์ของท่านไม่ธรรมดาเลยขอรับ!”แพทย์ทหารทุกคนต่างชื่นชม!แม้แต่ฟู่ฉีที่ไม่พอใจมากที่สุดเมื่อไม่กี่วันก่อน ก็ยังดูชื่นชมเขามากเช่นกัน!“ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ!”หวังหยวนรู้สึกหมดหนทาง แล้วชี้ไปที่หลอดเลือดขณะพูดว่า “นี่คือหลอดเลือด ที่เป็นช่องทางในการไหลเวียนโลหิต เลือดมนุษย์มีหลายประเภท การถ่ายเลือดที่มีหมู่เลือดเดียวกันสามารถทำได้ แต่จำเป็นต้องใช้เครื่องมือพิเศษ ข้าจะลองดูว่าข้าจะสามารถสร้างสิ่งที่ใช้สำหรับตรวจหมู่เลือดขึ้นมาได้หรือไม่ เพื่อใช้ในการถ่ายเลือด”“หมู่เลือด?”“การถ่ายเลือด?”ฟู่ฉีและแพทย์ทหารทุกคนมองหวังหยวนด้วยความประหลาดใจ สายตาแปล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 339
แต่ในสายตาของเสนาธิการทหารผู้เปี่ยมอำนาจ ไม่ได้เหยียดหยามสถานะที่ต่ำต้อยของพวกเขาเลยทั้งยังร่วมผ่าศพกับพวกเขา สอนวิธีรักษาบาดแผลให้ และยังคงยกย่องพวกเขาอย่างสูงนี่เป็นความสนใจที่พวกเขาไม่เคยได้รับมาก่อน มันทำให้พวกเขารู้สึกแปลก ๆ ในใจ!หวังหยวนดึงคนทั้งหกให้ลุกขึ้น “เราทุกคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว เหตุใดถึงร้องไห้ล่ะ หลังจากที่ข้าจากไปแล้ว ข้าจะบอกแม่ทัพให้ร่วมมือสนับสนุนงานวิจัยของพวกเจ้า และให้ความช่วยเหลือพวกเจ้าอย่างดีที่สุด หากพบปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ พวกเจ้ายังสามารถเขียนจดหมายส่งไปที่เมืองฝู ตำบลเป่ยผิง หมู่บ้านต้าหวังได้! สำหรับเครื่องมือผ่าตัด ข้าจะกลับไปสร้างอันดี ๆ แล้วส่งมาให้พวกเจ้าทีหลัง”ฟู่ฉีและอีกหกคนน้ำตาไหลพรากหวังหยวนกล่าวเสริมว่า “สำหรับการผ่าตัด การฆ่าเชื้อ เย็บแผล การต่อเอ็นที่หักและการผ่าตัดไส้ติ่ง ล้วนเป็นเรื่องของการแพทย์ เมื่อพัฒนาไปในระดับหนึ่ง อวัยวะภายในทั้งหมดก็สามารถเปลี่ยนได้ ตอนนี้ผ่าลำไส้แล้ว ก็อย่าลืมกลับไปผ่าเปิดกะโหลกศีรษะ เพื่อศึกษารูปร่างของสมองด้วย จำไว้ว่าการเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด”“อวัยวะภายในทั้งหมดสามารถเปลี่ยนได้!”“ผ่ากะโหลก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 340
สามวันต่อมา รถม้าอันงดงามจอดอยู่หน้าลานบ้านตระกูลเว่ยเมื่อเห็นป้ายหน้ารถม้า ทุกคนที่ผ่านไปมาก็ต้องตกใจ!ตระกูลหยางทำธุรกิจขายเกลือ ตระกูลสวี่ขายธัญพืช ตระกูลจ้าวขายน้ำตาล ตระกูลเว่ยขายชา และตระกูลต่งขายผ้าและผ้าไหมจวิ้นวั่งทั้งห้าของเมืองจิ่วซาน เป็นผู้มีทรัพยากรทางการเงิน และอิทธิพลมากที่สุดในเมืองตอนนี้ทั้งห้าตระกูลกำลังอารมณ์เสีย!ชาวหวงบุกทะลวงผ่านกำแพงด่านหลงโถว ทำให้พวกเขาขายทรัพย์สินในราคาต่ำ พาข้าทาสบริวารและครอบครัวย้ายไปทางใต้ก่อนถึงเมืองโจว ตอนแรกได้รับข่าวว่าอ๋องถูหนานถูกยิง ขณะกำลังจะกลับมาเมืองจิ่วซาน ก็ได้ข่าวว่าชาวหวงได้บุกเข้ามาในเมืองทำให้ตกใจกลัวมาก จึงรีบเดินทางหนีไปทางใต้โดยไม่หยุดพัก!แต่ภายในสองวันหลังจากเดินทาง ก็มีข่าวการพลิกกลับที่น่าตกใจ ชาวหวงพ่ายแพ้และกำแพงด่านหลงโถวก็ถูกยึดคืนมาได้สถานการณ์ที่พลิกกลับต่อเนื่องนี้ทำให้พวกเขาสับสน ไม่รู้ว่าศึกครั้งนี้เป็นอย่างไรแน่!มีการโฆษณาชวนเชื่อก่อนสงคราม ที่ว่าแม่ทัพอู๋หลิงจะเข้าควบคุม และเอาชนะชาวหวงได้แน่นอนส่วนบทบาทอันยิ่งใหญ่ของเสนาธิการทหารหวังหยวน ในศึกครั้งนี้นั้นไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาหลบหนี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 341
อยากเล่นงานหวังหยวน แต่กังวลเรื่องแม่ทัพหนุ่ม จึงส่งคนไปสืบที่กองทัพ!แม่ทัพหนุ่มเคารพหวังหยวนมาก ซึ่งทำให้เขากลัวที่จะเสี่ยงอีกแล้ว!เพราะเขาได้สังหารทหารชาวหวงไปมากมาย ใครจะรู้ว่าเขาจะทำอย่างไร หากเขาโกรธผู้นำตระกูลต่ง ตระกูลจ้าว และตระกูลสวี่ขมวดคิ้วทันที และกังวลเรื่องนี้เล็กน้อย!ตอนแรกไม่ได้มารวมตัวกันเร็วถึงเพียงนี้ เป็นเพราะหยางว่านหลี่ที่ขอให้พวกเขามารวมตัวกันในวันนี้หยางว่านหลี่พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “ข้ารู้ว่าทุกคนกังวลเรื่องแม่ทัพหนุ่ม แต่ทุกคนรู้เรื่องสถานะที่น่าอับอายของแม่ทัพหนุ่มในราชสำนักหรือไม่?”หัวหน้าของทั้งสี่ตระกูลเร่งเร้า “หลานชาย ตอนนี้รีบบอกมาตามตรงเลย!”หยางว่านหลี่พ่นลมหายใจ “ครั้งสุดท้ายที่แม่ทัพหนุ่มสังหารอ๋องถูหนาน และเอาชนะชาวหวงได้ ราชสำนักได้ออกคำสั่งให้ผู้บัญชาการเสวี่ยผานแต่งตั้งเป็นแม่ทัพ แต่แม่ทัพหนุ่มกลับได้เป็นเพียงรองแม่ทัพ ก็น่าจะรู้แล้วหรือไม่ ว่านี่หมายถึงอะไร!”“เป็นเช่นนี้เอง!”ดวงตาของผู้นำตระกูลทั้งสี่เป็นประกายเมื่อรู้ข่าวบรรดาจวิ้นวั่งมักมีคนในครอบครัวเป็นข้าราชการ หรือมีญาติและเพื่อนที่เป็นเจ้าหน้าที่จึงพอจะรู้เรื่องราชกา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 342
หูเมิ่งอิ๋งขมวดคิ้ว นางคิดไม่ถึงเลยว่าจวิ้นวั่งเหล่านี้จะหยิ่งผยองถึงเพียงนี้“เช่นนั้นข้าก็อยากจะเห็นว่าจวิ้นวั่งทั้งห้าคนอย่างพวกเจ้าจะทำให้ข้าต้องเดือดร้อนได้อย่างไร!หวังหยวนก้าวเข้าไปในห้องโถง แล้วมองจวิ้นวั่งทั้งห้าคนด้วยสีหน้าเย็นชาในช่วงสงคราม ราชสำนักจัดหาเงินและระดมกำลังไปสู้รบ แต่จวิ้นวั่งเหล่านี้หลบหนีไป เมื่อต้องเผชิญกับการสู้รบเมื่อชายแดนสงบก็อยากกลับมาทำธุรกิจ แต่ก็ยังไม่ยอมจ่ายพวกเขาต้องการใช้ประโยชน์จากผลประโยชน์ทั้งหมดในโลกนี้ แต่พวกเขาอยากลงทุน!นี่คือธรรมชาติของนักธุรกิจที่แย่ สนใจแต่กำไร ไร้ซึ่งคุณธรรมสายตาของผู้นำตระกูลทั้งสี่ จับจ้องไปที่หวังหยวนด้วยความโกรธและดูถูกหนุ่มบ้านนอกกล้าใช้ประโยชน์จากจวิ้นวั่งทั้งห้า โดยไม่ไว้หน้าพวกเขาเลยหยางว่านหลี่หัวเราะเยาะ “หวังหยวน ข้าจะไม่พูดไร้สาระกับเจ้า เราเสนอราคาซื้อคืนทรัพย์สินของเราเพียงสามเท่า ข้าถามว่าเจ้าเห็นด้วยหรือไม่!”ผู้นำตระกูลทั้งสี่ก็มีสีหน้าก้าวร้าวเช่นกัน!“หากเจ้ามาที่นี่เพื่อพูดเรื่องไร้สาระ ก็เชิญออกไปได้แล้ว!”หวังหยวนไม่เกรงใจเมื่อกองทหารชาวหวงมาถึงเมือง เขายอมเสี่ยงครั้งใหญ่ด้วยการซ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 343
ทว่าผลลัพธ์ตอนนี้ผิดไปจากที่คิดไว้หวังหยวนหรี่ตาลง ราวกับว่ากำลังมองคนตาย “พูดจบแล้วก็รีบกลับบ้านไปเสีย อยากกินดื่มอะไรก็รีบกินไว้เลย!”“เจ้าหมายความว่าอย่างไร? อย่าลืมดูสถานการณ์ของตัวเอง!”ดวงตาของหยางว่านหลี่มืดหม่น “ข้าบอกเลยว่า หากพวกข้าใช้เงินย้ายแม่ทัพหนุ่มและเหยียนฟู่กู่ไปได้ เจ้าจะสร้างความขุ่นเคืองให้กับเจ้าหน้าที่ทั้งหมดในเมือง เนื่องจากทรัพย์สินของพวกเขา และเจ้าจะไม่อาจอยู่ในเมืองจิ่วซานได้ พวกข้าพูดเพียงคำเดียว ก็สามารถขับไล่เจ้าออกไปได้แล้ว”ผู้นำตระกูลทั้งสี่ข่มขู่!แม้ว่าจะพูดอย่างชัดเจนแล้ว แต่เหตุใดเด็กคนนี้ถึงไม่รีบก้มหัวให้อีก?“ขับไล่ข้า! ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์”สายตาของหวังหยวนดุดัน “เข้ามา จับกุมพวกเขาทั้งหมด แล้วส่งไปที่ค่ายทหาร นำไปส่งให้ขุนพลหวง”ฟึ่บ!ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬกลุ่มหนึ่งรีบเข้ามาคว้าแขนของทั้งห้าคน บิดไปข้างหลัง แล้วพาพวกเขาตรงไปยังค่ายทหาร“เจ้าคิดจะทำอะไร!”“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”“พวกข้ามีพวกพ้องอยู่ในราชสำนัก!”“เชื่อหรือไม่ว่าหากส่งพวกข้าไปยังค่ายทหาร แม้แต่ขุนพลก็ไม่กล้าจับพวกข้าไปขัง!”สีหน้าท่าทางของผู้นำตระ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 344
ราชสำนักไม่ใช่สถานที่ตัดสินถูกผิด ด้วยเงินจำนวนมาก และเหตุผลอันชอบด้วยกฎหมาย พระองค์จะทรงปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไรกลัวการตัดสินลงโทษของราชวงศ์ ประหารเก้าชั่วโคตร ริบทรัพย์สิน และส่งไปเมืองจิงตู!ใบหน้าของหยางว่านหลี่ซีดเผือด แต่เขาส่ายหน้าแล้วตะโกน “ข้าไม่เชื่อ ข้าไม่เชื่อว่าขุนพลในกองทัพจะฟังเจ้า และร่วมมือกับเจ้าเพื่อจัดการกับพวกข้า!”ผู้นำตระกูลทั้งสี่พยักหน้า นี่คือความหวังสุดท้ายของพวกเขา!เพียะ เพียะ!ฉางเซิ่งที่จับตัวหยางว่านหลี่ไว้แล้ว ตบเขาสองครั้งด้วยหลังมือ “เจ้าคนสารเลว เชื่อหรือไม่ ประเดี๋ยวได้รู้กัน เจ้าคิดว่าใครทำให้ชนะศึกครั้งนี้ได้?หากไม่มีหน้าไม้ซานกงฉวง ที่ท่านเสนาธิการทหารเป็นผู้คิดค้น แล้วยิงอ๋องถูหนานจนตาย จัดการประชุมระบายแค้น โน้มน้าวกลุ่มกบฏนับหมื่นเพียงลำพัง เผาทหารราบชาวหวงสามหมื่นนาย และตั้งค่ายกลกระทิงไฟ เจ้าคิดว่าตอนนี้เจ้าจะได้กลับมาเมืองจิ่วซานหรือไม่?ทันทีที่กลับ เจ้าก็ยังกล้ามารบกวนท่านเสนาธิการทหารอีก น่าเบื่อจริง ๆเชื่อหรือไม่ หากขุนพลและทหารในกองทัพรู้ว่าพวกเจ้าพูดอะไรบ้าง พวกเขาจะรวมตัวกันเพื่อฆ่าล้างบางตระกูลของพวกเจ้า”เฮือก!หยางว่าน
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1862
“ต่อให้คนธรรมดาทำงานหนักทั้งชีวิตก็ไม่มีโอกาสได้ใช้ของเหมือนที่อยู่ในห้องข้าได้!”แม่นางหรูเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแฝงไปด้วยความรำคาญทว่าตั้งแต่เข้ามาในห้อง หวังหยวนก็จ้องมองแม่นางหรูเยียนตลอดเวลา พิจารณาแม้แต่ท่าทางการพูดของนางแม้ว่าแม่นางหรูเยียนจะแสร้งทำเป็นหยิ่งผยองและทำท่าทางเย็นชา แต่หวังหยวนรู้สึกได้ว่านางไม่ใช่คนเช่นนี้แน่นอน นางกำลังจงใจเล่นละครเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง!แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หวังหยวนยังไม่สามารถค้นพบความลับของนางได้โชคดีที่เขายังมีเวลาอีกมากพอที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ค่อย ๆ ขุดคุ้ยความลับเบื้องหลังของแม่นางหรูเยียน!เวลาผ่านไปทีละวินาทีแม่นางหรูเยียนก็แอบมองหวังหยวนเป็นระยะ นางคาดเดาความคิดของชายผู้นี้อยู่ในใจพลางครุ่นคิด“เขาคงไม่เฝ้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่หรือไม่?”“เขาต้องการอะไรกันแน่?”“ข้ากับเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดข้าถึงจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเขามาก่อน?”ส่วนหวังหยวนก็นั่งจิบชาเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสบายใจทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ตามมาด้วยเสียงสนทนาของชายหญิงดังเข้ามาในห้อง“คุณชายเฉิน! ท่านเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1861
“ว่ามาสิว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?” สตรีผู้นี้มีวิทยายุทธไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ นางจะซ่อนเร้นให้รอดพ้นสายตาของหวังหยวนไปได้อย่างไร?ที่นี่คือเมืองอู่เจียง ซึ่งเป็นเขตอิทธิพลของเขา ไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้ปรากฏตัวได้! แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นสตรี หวังหยวนก็จำต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าจะเกิดความผิดพลาด!แม่นางหรูเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยกมือขึ้นดึงปิ่นปักผมของตนเองออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ่อไปที่ลำคอของตนเอง ทำท่าทางเหมือนพร้อมจะสละชีพ!“ได้!”“ถือว่าข้าโชคร้ายเองที่ได้พบเจ้า!”“หากเจ้ายังคงบีบบังคับข้าต่อไป ข้าจะตายตรงหน้าเจ้าบัดเดี๋ยวนี้!”หลังจากพูดจบ แม่นางหรูเยียนก็พร้อมที่จะใช้ปิ่นปักผมแทงเข้าที่คอของตนเอง!โชคดีที่หวังหยวนตาไว คว้าปิ่นปักผมออกจากมือของนางได้ทัน แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามาเล่นละครตบตากับข้า!”แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง!สตรีผู้นี้ช่างบ้าคลั่งนัก กล้าลงมือกับตนเองเช่นนี้!ช่างโหดเหี้ยมนัก แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เว้น!“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?” ใบหน้าของแม่นางหรูเยียนบึ้งตึง วิทยายุทธของหวังหยวนนั้นสูงส่งแล
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1860
ก่อนที่แม่นางหรูเยียนจะทันได้ตั้งตัว มือของหวังหยวนก็สัมผัสผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว!เห็นได้ชัดว่าต้องการจะดึงผ้าคลุมหน้าออก!แต่ที่หวังหยวนไม่คาดคิดก็คือแม่นางหรูเยียนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วมาก เห็นได้ชัดว่านางมีวรยุทธ!นางรีบยกมือขึ้นมาสกัดกั้นมือของหวังหยวน แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็วไปยังเตียงนอนนางคว้ามีดสั้นออกมา ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาหวังหยวนด้วยท่าทางน่าเกรงขาม!“มีวรยุทธด้วยหรือ?”หวังหยวนหรี่ตาแล้วยกยิ้ม เรื่องราวยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆไม่น่าแปลกใจเลยที่แม่นางหรูเยียนช่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ นางมีความลึกลับซ่อนอยู่มากมาย!เพียงชั่วพริบตาเดียว หวังหยวนก็เข้าต่อสู้กับแม่นางหรูเยียน!แม้ว่าหวังหยวนจะระวัง แต่กระบวนท่าโจมตีอันทรงพลังของแม่นางหรูเยียนนั้นรุนแรงมาก เห็นได้ชัดว่านางต้องการสังหารหวังหยวนให้ได้!โชคดีที่หวังหยวนหลบหลีกได้ทัน สามารถเลี่ยงการโจมตีของนางได้ครั้งแล้วครั้งเล่า!“เจ้าเป็นสตรี เหตุใดถึงได้โหดร้ายเช่นนี้?”หวังหยวนส่ายหน้าขณะพูดแม่นางหรูเยียนขมวดคิ้ว “นั่นก็เพราะท่านชั่วร้ายเกินไปไม่ใช่หรือ?”“ท่านรู้เรื่องที่ควรจะรู้แล้ว แต่ท่านยังคงหยาบคาย เห็นได้ชัด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1859
“ข้าได้กล่าวไปแล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแต่ต้องการสนทนากับเจ้าเท่านั้น” ริมฝีปากของหวังหยวนเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ราวกับว่าได้กลับมาถึงบ้านของตนเองต่อจากนั้น หวังหยวนก็นั่งลงรินน้ำชาให้ตนเอง แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าคิดจะเรียกคนมาช่วย ข้ารับรองว่าได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ข้าสามารถทำให้เจ้าเสียโฉมได้แน่นอน”“หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้”หวังหยวนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าฝาถ้วยชามาอยู่ในมือของเขาตั้งแต่เมื่อใด เป็นการเตือนแม่นางหรูเยียนอย่างชัดเจนแม่นางหรูเยียนสีหน้าซีดเผือด นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกข่มขู่ ในหอชิงสุ่ยนี้ ชายแทบทุกคนต่างปรารถนาจะได้ใกล้ชิดนาง แต่ก็ไม่มีใครได้โอกาสและไม่มีใครกล้าล่วงเกินนางแม้แต่ข่มขู่นางก็ไม่เคยมีมาก่อนหวังหยวนเป็นคนแรกที่ทำเช่นนี้หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่นางหรูเยียนจึงขมวดคิ้วพูดว่า “ท่านต้องการอะไร?”ขณะที่พูด แม่นางหรูเยียนก็รักษาระยะห่างจากหวังหยวน ไม่ได้เข้าใกล้เขาแม้แต่น้อยแต่สามารถเห็นได้ชัดจากแววตาของนางว่านางก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะหวังหยวนเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้!แต่ที่ไม่คาดคิดก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1858
เกาเล่อไม่ได้สนใจ เพียงแค่ดื่มสุราต่อไปในสายตาของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงกลอุบายหลอกล่อลูกค้าเท่านั้นเพียงแค่เสนอราคาให้เหมาะสม เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวที่นี่จะรักนวลสงวนตัว!มันเป็นเพียงเรื่องน่าขัน!ทันใดนั้นชายหลายคนจากโต๊ะข้าง ๆ ก็หัวเราะเยาะขึ้นมา“เจ้าคิดว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่นักหรือ?”“ที่อื่นอาจจะได้ แต่ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ!”“เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนอยากดื่มสุราร่วมกับแม่นางหรูเยียนกี่คน?”“มากมายจนถ้าต่อแถวแล้ว แถวคงยาวออกไปนอกเมือง!”“ในบรรดาคนเหล่านั้นมีคุณชายจากตระกูลชั้นสูง แต่แม่นางหรูเยียนก็ไม่ได้สนใจพวกเขา”“ส่วนเจ้าก็คงไม่ต่างกัน!”ทุกคนต่างหัวเราะกันครื้นเครงหวังหยวนไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา หลังจากเก็บทองบนโต๊ะกลับคืนมาแล้ว เขาก็โบกมือให้เสี่ยวเอ้อออกไปเสี่ยวเอ้อสบถ เดิมทีคิดว่าหวังหยวนจะให้เงินทอง แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย…ช่างน่าโมโหนักหวังหยวนมองไปที่เกาเล่อ แล้วกระซิบว่า “เจ้าส่งคนไปสืบเรื่องราวของแม่นางหรูเยียนที ข้าค่อนข้างสนใจนาง”“ท่านผู้นำ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่ขอรับ?”“ท่านเชื่อคำพูดไร้สาระของพวกเขาหรือ?”“ข้าสงสัยว่านางคนนั้น
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1857
หวังหยวนประหลาดใจ ที่นี่มีกฎเกณฑ์ด้วยงั้นหรือ? ขณะที่เกาเล่อกำลังจะแสดงความไม่พอใจ แต่หวังหยวนรีบส่งสัญญาณให้เขาด้วยสายตา เกาเล่อจึงไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ยังคงยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้นอยู่ด้านหลังของหวังหยวน แต่ดวงตาของเกาเล่อแสดงถึงความไม่สบอารมณ์“เหตุใด?”“หรือว่าเจ้าจะคิดทำร้ายคน?”หญิงสาวที่เพิ่งสนทนากับหวังหยวนเบ้ปากใส่เกาเล่อ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “หากไม่ได้มาเพื่อความสนุกสนานก็จงรีบออกไปจากที่นี่เสีย!”“อย่ามาขวางทาง อย่าทำให้พวกข้าเสียเวลา!”“พวกข้ายังต้องทำมาหากิน!”หญิงคนนั้นก็ชนไหล่ของหวังหยวนแล้วเดินผ่านไปที่หน้าประตู หญิงสาวคนอื่น ๆ ที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน“พวกนางช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”“หากพวกนางรู้ถึงตัวตนของท่าน คงต้องคุกเข่าขอความเมตตาจากท่าน”เกาเล่อบ่นพึมพำ“เช่นนั้นอย่าให้พวกนางรู้ถึงตัวตนของข้าดีกว่า”“ข้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกนาง”หวังหยวนกล่าวติดตลกแล้วเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเกาเล่อ เลือกที่นั่งแล้วมองไปยังเวทีกลางพลางพิจารณาหอชิงสุ่ยอย่างละเอียดต้องยอมรับว่าที่นี่ตกแต่งได้อย่างหรูหราอลังการอาคารหลังนี้มีทั้งหมดสามชั้น ชั้นล่าง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1856
แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จได้ในวันเดียวหากต้องการให้เมืองอู่เจียงกลายเป็นเมืองสำคัญทางคมนาคมคงต้องใช้เวลาอีกสองสามปีจึงจะสมบูรณ์หวังหยวนเองก็ไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า เขาพยายามค้นหาคนที่เหมาะจะเป็นผู้ว่าราชการคนใหม่ในเมืองอู่เจียง แต่ก็ยังหาไม่พบณ หอชิงสุ่ยเมื่อค่ำคืนนี้มาเยือน หวังหยวนกำลังไปเดินเล่นชมเมืองและบังเอิญมาถึงหอชิงสุ่ยที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผู้คนพลุกพล่าน“ที่นี่คือที่ใด?” หวังหยวนถามเกาเล่อผู้ติดตามอยู่ข้างกาย“ที่นี่คือสถานที่แห่งความสุขทางโลกขอรับ”“ท่านผู้นำสนใจจะเข้าไปดูหรือไม่ขอรับ?”เกาเล่อตอบด้วยรอยยิ้ม“ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้...”“อีกอย่างซื่อหานก็รอข้าอยู่ที่บ้าน หากข้ามมัวเมาสุราอยู่ที่นี่ แล้วพวกผู้หญิงในบ้านรู้เข้าคงต้องมีเรื่องวุ่นวายเป็นแน่”หวังหยวนส่ายหน้า หลี่ซื่อหานนั้นยังเข้าใจได้และจะไม่พูดอะไรมาก แต่สำหรับหวงเจียวเจียว...นั่นคือคนที่ยากจะรับมือเกาเล่อหัวเราะ แล้วกล่าวต่อ “ท่านผู้นำอาจเข้าใจผิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ธรรมดาอย่างที่ท่านคิดหรอกนะขอรับ”“ข้าเคยสืบเรื่องที่นี่มาแล้ว”“เท่าที่ข้าทราบ เจ้าของที่นี่มีเบื้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1855
ในไม่ช้าหวังหยวนพร้อมคณะก็กลับมายังที่ว่าการเมืองอู่เจียงฉุนอวี๋อันเฝ้ารอมาพักใหญ่แล้ว“ท่านผู้นำ ข้าสั่งให้เหล่าแรงงานเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขาพร้อมจะเริ่มงานได้ทุกเมื่อขอรับ!”“ข้าได้แจกจ่ายแบบแปลนให้แก่พวกเขาแล้ว แต่ว่าตอนนี้ยังมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง...”ฉุนอวี๋อันพูดเพียงเท่านี้ก็เงียบไป สีหน้าบ่งบอกถึงความลำบากใจ“ต้องการเงินเท่าใด?”หวังหยวนทราบความคิดของเขาในทันทีจึงเอ่ยถามออกไป“ท่านผู้นำฉลาดหลักแหลมยิ่งนักขอรับ!”“ใช่แล้วขอรับ เพียงแค่ต้องการเงินจำนวนหนึ่ง!”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เมืองอู่เจียงไม่ได้มีเงินทองมากมาย จึงไม่เพียงพอที่จะใช้ในการก่อสร้างครั้งนี้”“ข้าจึงจำต้องมาแจ้งเรื่องนี้กับท่านผู้นำขอรับ...”ฉุนอวี๋อันรีบกล่าว“เจ้าไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว ต้องการเงินเท่าใดก็บอกมาเถิด เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้”หวังหยวนไม่ได้ขาดแคลนเงินทองนั่นคือเรื่องเดียวที่เขาได้เปรียบในบรรดาอาณาจักรทั้งสี่ฉุนอวี๋อันรีบนำบัญชีรายรับรายจ่ายที่รวบรวมไว้มาให้หวังหยวน “ข้าได้รวบรวมรายละเอียดทั้งหมดไว้แล้ว ท่านผู้นำโปรดพิจารณา หากไม่มีปัญหาอะไรก็โปรดอนุมัติตามจำนวนนี้ด้วยขอรับ”หวังหยวนรับม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1854
ถ้อยคำของตงฟางฮั่นมีความหมายแฝงอยู่ แต่หวังหยวนก็เข้าใจในทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านหมายถึงพรรคทมิฬใช่หรือไม่?”ตงฟางฮั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วพยักหน้า“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนที่ข้าคิด สามารถสังเกตเห็นพรรคทมิฬได้เร็วถึงเพียงนี้!”เมื่อเอ่ยถึงชื่อนี้ สีหน้าของเกาเล่อก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลังจากจับกุมสาวกของพรรคทมิฬได้หลายคน เกาเล่อและหวังหยวนก็รู้เรื่องของพรรคทมิฬมากขึ้น และในช่วงนี้เกาเล่อก็ได้ส่งคนจำนวนมากไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับพรรคทมิฬแต่ก็ยังไม่มีประโยชน์มากนักแสดงให้เห็นว่าคนของพรรคทมิฬนั้นเหมือนพวกหนูที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด!การขุดคุ้ยเรื่องคนเหล่านี้ต้องใช้เวลา!“แล้วเหตุใดคนของพรรคทมิฬถึงได้ทำร้ายท่านเล่า?” “หรือว่าพวกท่านเคยมีเรื่องขัดแย้งกัน?”หวังหยวนเคาะโต๊ะเบา ๆ สายตาจ้องมองไปที่ตงฟางฮั่นอีกครั้งตงฟางฮั่นส่ายหน้าแล้วยิ้มเยาะ “ข้าจะไปเข้าร่วมกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?” “ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินชื่อของข้ามาจากไหน จึงได้มาติดต่อข้า หวังว่าข้าจะเข้าร่วมพรรคทมิฬ!” “แต่ข้าได้ปฏิเสธพวกเขามาหลายครั้งแล้ว” “แต่พวกเขาก็ยังคงตามติดไม่เลิก ก่อนหน้านี้พวกเขาย
