Share
บทที่ 255
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 256
ชายสวมหน้ากากกัดฟันแล้วพูดว่า “มีวิธีต่อกรหรือไม่?” ติงสือซานมองไปรอบ ๆ “ก่อนอื่นให้ดับโคมไฟแล้วกระจายทุกคนออกไป หากพวกเขามองเห็นไม่ชัดเจน พวกเขาจะไม่สามารถเล็งและยิงได้อย่างแม่นยำ!”“สมแล้วที่เคยต่อสู้ในสงคราม ให้ตายเถอะ สมองของเขาทำงานได้ดี ดับไฟ!” ชายสวมหน้ากากที่เป็นผู้นำเหวี่ยงมีดออกมาแล้วทุบโคมจนแตก ทันใดนั้นลานบ้านก็มืดลง! ชายสวมหน้ากากคนอื่น ๆ ก็ทำตาม และในไม่ช้าลานบ้านก็ตกอยู่ในความมืดมิด! “ถอย!” ในเมื่อไม่สามารถเล็งได้ กัวเหลียงก็ไม่ตื่นตระหนก เขาโบกมือ จากนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็ถอยกลับ “ลุย!” ชายสวมหน้ากากกลุ่มหนึ่งไล่ล่าเข้าไปในลานด้านใน และพบกับชายสวมหน้ากากอีกกลุ่มหนึ่ง! ความสูญเสียของพวกเขารุนแรงยิ่งขึ้น เดิมทีเหลือกลุ่มคนอีกสามสิบคน แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงครึ่งหนึ่ง คนสองกลุ่มรวมกันมีจำนวนสามสิบห้าคน ทุกคนต่างรวมตัวกันรอบลานด้านในที่มีแสงสว่างจ้า โดยไม่กล้าก้าวเข้าไปข้างใน ในบ้าน หวังหยวนเอามือไพล่หลัง โดยมีหูเมิ่งอิ๋งยืนอยู่ข้างเขา กัวเหลียงและกัวเฉียงซึ่งถือหน้าไม้แปลกประหลาดยืนอยู่ทั้งสองด้าน เช่นเดียวกับต้าหู่และเอ้อหู่ที่สวมชุดเกราะสีดำ “เป็นพวก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 257
พวกเขารู้สึกว่าชายผู้นี้อันตรายเป็นอย่างยิ่ง ซ้ำยังแข็งแกร่งยิ่งกว่าตอนที่พ่อของพวกเขามีเจตนาสังหาร! ติงสือซานพูดอย่างรวดเร็ว “ต้าหู่ เอ้อหู่ อย่าไร้มารยาท บุรุษผู้นี้คือแม่ทัพหนุ่มของกองทัพเกราะดำ!” อู๋หลิงยิ้มให้ต้าหู่และเอ้อหู่ จากนั้นเขาก็เดินตรงไปที่หวังหยวน และยกกำปั้นขึ้นพร้อมโค้งคำนับ “อู๋หลิง บุตรชายของอู๋มู่ ขอพบคุณชายหมิงถัน ขอบคุณคุณชายยิ่งนักที่แต่งบทกวีให้ท่านพ่อของข้า ที่ประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถ” หวังหยวนเดินเลี่ยงและพูดว่า “แม่ทัพหนุ่มไม่ต้องมากพิธี พูดตามตรง ข้าก็ชื่นชมมู่ซ่วยเช่นกัน ทว่าคำบทกวีเหล่านั้นไม่ได้ถูกแต่งขึ้นมาเพื่อมู่ซ่วยจริง ๆ!” อู๋หลิงส่ายหัวและพูดอย่างเคร่งขรึม “ไม่ว่าท่านจะนึกถึงใครในตอนเขียนบทกวีก็ตาม เมื่อมีคำว่า 'รำลึกอู๋มู่' และบทกวีอันโด่งดังนั้นจะถูกส่งต่อไปยังยุคสมัย ผู้คนก็ย่อมคิดถึงท่านพ่อเมื่อพวกเขาอ่านมัน ท่านสมควรได้รับการเคารพ!” หวังหยวนเปลี่ยนหัวข้อ “เช่นนั้นท่านแม่ทัพหนุ่มมาที่นี่คืนนี้ เพียงเพื่อจะกล่าวขอบคุณหรือ!” “ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ไว้คุยกันคราวหลัง เรามาจัดการกับเรื่องพวกนี้ก่อนเถอะขอรับ!” เมื่อชี้ไปที่ลานบ้าน อู๋หลิง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 258
กลางห้องมีโครงเตียงขนาดใหญ่ และบนเตียงนั้นมีคันธนูขนาดใหญ่สามคัน สายธนูหลากหลายประเภท เชือก.และล้อ ซึ่งดูแปลกตามาก หวังหยวนไม่ได้ปิดบังอะไร “นี่เรียกว่าหน้าไม้ซานกงฉวง มันถูกสร้างขึ้นเพื่อทหารที่เฝ้าด่านหัวมังกร ข้าหวังว่ามันจะช่วยพวกเขาขับไล่พวกโจรได้!” ดวงตาของอู๋หลิงเป็นประกาย “คิดไม่ถึงว่าคุณชายจะเชี่ยวชาญด้านงานฝีมือเช่นกัน ต้องใช้คนกี่คนถึงจะสามารถดึงหน้าไม้ซานกงฉวงนี้ได้ และมันยิงได้ไกลแค่ไหน” หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “มันสามารถยิงได้นับพันก้าว และใช้เพียงคนผู้เดียวก็สามารถควบคุมมันได้!” อู๋หลิงตกใจ “ข้าขอลองหน่อยได้หรือไม่?” ต้าเย่มีหน้าไม้ขนาดยักษ์เช่นกัน ซึ่งยิงธนูขนาดใหญ่ในแต่ละครั้ง และสามารถยิงออกไปได้ไกลถึงสามร้อยก้าว แต่ต้องใช้คนถึงยี่สิบคนจึงจะดึงมันออกมาได้ หลังจากดึงสามครั้งแล้ว ชายทั้งยี่สิบคนก็จะหมดแรงและไม่สามารถยิงหน้าไม้ได้อีกต่อไป หากมีคนมาพูดเช่นนี้ เขาคงไม่เชื่อ! แต่มีสหายคนหนึ่งบอกว่าคุณชายหมิงถันสามารถประดิษฐ์สิ่งแปลก ๆ ในหมู่บ้านเหล่าเฟยเมื่อไม่นานมานี้ สามารถขุดบ่อเกลือภายในหนึ่งวันโดยลึกพอ ๆ กับคูน้ำของครอบครัวในหนึ่งปี เอี๊ยดดด... ห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 259
อู๋หลิงขมวดคิ้ว “ช่องโหว่ของข้อมูล?” หวังหยวนพูดด้วยอาการปวดหัว “เป็นเพราะความไม่สมดุลของสติปัญญา ข้าเข้าใจความสามารถของพวกเขา แต่พวกเขาไม่รู้ความแข็งแกร่งของข้า ข้ารวบรวมความแข็งแกร่ง แต่พวกเขากลับแตกแยก” “ความไม่สมดุลของสติปัญญา! ข้าเข้าใจแล้วคุณชาย ท่านหมายถึงก็คือทหารใช้วิธีการต่าง ๆ เพื่อหลอกลวงและสร้างความสับสนให้กับศัตรู การสู้รบคือการหลอกตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นมองทะลุ!” ดวงตาของอู๋หลิงเป็นประกาย “ยามที่แข็งแกร่งก็สามารถแสร้งทำเป็นอ่อนแอ และชี้นำศัตรูให้ซุ่มโจมตีและสู้รบราบเป็นหน้ากลอง ยามที่อ่อนแอก็สามารถแสร้งทำเป็นแข็งแกร่ง เพื่อข่มขู่ศัตรูและทำให้พวกเขาไม่กล้าที่จะลงมืออย่างหุนหันพลันแล่น สรุปคือ จงมีสติอยู่เสมอ และสร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวย พยายามกำจัดศัตรูอย่างสุดความสามารถ และดูแลตัวเอง!” “...” หวังหยวนชะงักแล้วพยักหน้า “อืม ไม่เลว!” อู๋หลิงกำหมัดและก้มศีรษะ “ขอบคุณคุณชายที่ชี้แนะ ศิษย์ได้เรียนรู้ไม่น้อย มีอีกเรื่องหนึ่งขอรับ คุณชายโปรดพิจารณาด้วย!” หวังหยวนขมวดคิ้ว “เจ้าพูดเถอะ?” อู๋หลิงกล่าวอย่างจริงจัง “หากวันหนึ่งศิษย์สามารถดูแลกองทัพได้อีกคร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 260
หร่วนเฉิงกังตบไหล่รองผู้บัญชาการ แล้วกำชับว่า “ข้าไม่รู้ว่าอ๋องถูหนานคิดจะทำอะไร เมื่อเจ้าเป็นผู้ปกป้องในเวลากลางคืน เจ้าจะต้องทำให้ดีที่สุด เจ้าต้องตื่นตัวให้มาก เจ้าอย่าเปิดโอกาสให้จิ้งจอกเฒ่านั้นฉวยโอกาสเป็นอันขาด!” “รองบัญชาการ โปรดวางใจ หากมีอะไรผิดพลาดเพียงนิดเดียว ข้าน้อยยินดีสู้รบ!” แม่ทัพหลู่เฉิงเย่ให้คำมั่น หร่วนเฉิงกังพยักหน้าและหันกลับไป “เอาล่ะ เจ้ากลับไปทำงานได้แล้ว ข้าวางใจ...อ๊ะ!” ฉึก! แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ หลู่เฉิงเย่ก็ดึงมีดจากเอวออกมาแล้วแทงเข้าที่ช่องท้องของเขา “บังอาจ!” องครักษ์ทั้งแปดคนโมโหมาก และในขณะที่พวกเขากำลังชักดาบเพื่อปกป้องเจ้านาย พวกเขาก็ถูกแทงเข้าที่หน้าอกและหน้าท้อง ฉากนี้เกิดขึ้นบนหอคอยของด่านหัวเมือง ท่ามกลางเสียงการสังหารดังสนั่น จึงไม่ได้ดึงดูดความสนใจมากนัก และทหารบนหอคอยล้วนเป็นพรรคพวกของแม่ทัพของหลู่เฉิงเย่! “เอ่อ เจ้า เจ้า...เหตุใด?” มีดขนาดเล็กถูกดึงออกมาจากท้อง จากนั้นหร่วนเฉิงกังก็ล้มลงกับพื้น ร่างกายของเขาอ่อนล้าไปทั้งตัว เมื่อมองดูผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้ เขานึกเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดหลู่เฉิงเย่ถึงทำเช่นนี้ หลู่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 261
เมื่อก้มมองไปที่แม่ทัพที่ยอมจำนนผู้นี้ อ๋องถูหนานก็พูดอย่างไร้ความรู้สึกว่า “เจ้าอยู่ตำแหน่งใดในต้าเย่?” หลู่เฉิงเย่ตอบด้วยความเคารพ “ทูลท่านอ๋อง กระหม่อมเป็นแม่ทัพระดับห้าพ่ะย่ะค่ะ” อ๋องถูหนานกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้ามีคุณงามความดีต่อบ้านเมือง ข้าจะให้เจ้าเป็นผู้บัญชาการลำดับสามทางตอนใต้ของเมืองหวง เจ้าจะได้รับที่ดินหนึ่งหมื่นแห่ง ตำแหน่งบรรดาศักดิ์ และครัวเรือนสามพันหลัง เจ้าจะได้รับการสืบทอดตำแหน่งอีกด้วย!” เมืองหวงแบ่งการปกครองเป็นสองภาคคือภาคเหนือและภาคใต้ ภาคเหนือดูแลขุนนางของพวกโจร และภาคใต้ดูแลประชาชนของต้าเย่ “ขอบพระทัยฝ่าบาท กระหม่อมยินดีทำเพื่อเมืองหวง ยอมสละเลือดเนื้อ และจะไม่ยอมแพ้แม้จะต้องตายก็ตาม!” หลู่เฉิงเย่ตกตะลึงและก้มหัวด้วยความปีติยินดี รู้สึกว่าการทรยศครั้งนี้คุ้มค่า ในต้าเย่ แม้ว่าเขาจะทำงานหนักไปอีกยี่สิบปี แต่เขาก็ยังไม่สามารถไปถึงระดับสามได้! ทันทีที่เขาลี้ภัยไปเข้าข้างพวกโจร เขาก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นอันดับสามทันที ซ้ำยังยังได้รับยศบรรดาศักดิ์และสืบทอดตำแหน่งอีกด้วย ในขณะนี้ เขาแค้นจนสามารถช่วยพวกโจรและทำลายราชวงศ์ต้าเย่ได้ทันที
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 262
หวังหยวนตกใจราวกับว่าเขาได้ยินเสียงฟ้าผ่าตอนกลางวันแสก ๆ นับตั้งแต่ชาวหวงโจมตีด่านหัวมังกรจวบจนถึงตอนนี้ ใช้เวลาไม่ถึงสามวัน พวกเขาก็ยึดได้สำเร็จ! ว่ากันว่าด่านนี้แน่นหนามาก และไม่อาจต้านทานได้ หนึ่งคนเปิดไม่ได้ และอีกหมื่นคนยากที่จะเปิด! ทหารเฝ้าประตูทุกคนต่างเป็นคนไร้ประโยชน์หรือไงเล่า? เมื่อมองดูหวังหยวนที่มีสีหน้าเรียบเฉย เด็กชายจากหมู่บ้านต้าหวางก็ตกตะลึง สมกับเป็นพี่หยวน แม้จะได้ยินเรื่องใหญ่เช่นนี้ แต่เขาไม่กระพริบตาเลย! “ตอนนี้กองทหารที่ยอมจำนนที่เหลืออยู่ที่ด่านหัวมังกร และประชาชนจากทางเหนือกำลังรีบไปที่เมืองจวิ้น!” หูเมิ่งอิ๋งค่อย ๆ พูด “ครอบครัวที่ร่ำรวยหลายครอบครัวในเมืองส่วนมากไม่ได้เก็บสัมภาระ และสิ่งของเรียบง่ายออกจากเมืองทันที มีหลายคนบอกว่าเมืองจิ่วซานก็ไม่สามารถปกป้องไว้ได้อีกต่อไป พวกเขาทั้งหมดกำลังรีบอพยพ เราควรออกไปตอนนี้เลยไหมเจ้าคะ” “จะไปหรือไม่?” หวังหยวนขมวดคิ้ว ด่านหัวมังกรหายไป และชาวหวงก็มาถึงเมืองจิ่วซานอย่างรวดเร็ว ส่วนเฟยชางกำลังส่งกองทัพไป ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าเจ้าจะกลับไปที่เมืองฝู ก็จะไม่สามารถรับเกลือได้ในอนาคต! หมายความว่าการออกเดิ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 263
“เจ้ายังตกใจอะไรอยู่เล่า? เจ้าไม่ได้ยินเหรอว่าชาวหวงยึดด่านหัวมังกรสำเร็จแล้ว?” ในขณะนี้ หลี่ซานซือเดินเข้ามาและพูดว่า “ตามความเร็วของการรุกรานของชาวหวงแล้ว กองทหารจะมาถึงนอกเมืองจิ่วซานในวันพรุ่งนี้ พวกเรารีบออกไปให้เร็วที่สุด หากเราไม่ไปอีก เราก็จะไม่สามารถหนีได้แล้ว” หวังหยวนขมวดคิ้ว “จะหนีไปไหนหรือ? ด่านหัวมังกรแข็งแกร่งมากขนาดนั้น แต่อ๋องถูหนานก็ยึดได้สำเร็จ ดูจากความเร็วนี้แล้ว เมืองจิ่วซานจะทนอยู่ได้นานแค่ไหน!” “ไม่ว่าจะทนได้นานแค่ไหน ขอแค่เราหนีไปได้ก็พอแล้ว!” หลี่ซานซือพูดอย่างกังวล “เรากลับไปที่เมืองฝู แล้วพาซื่อหานไปที่เมืองโจวกันเถอะ หากเมืองโจวยังไม่ปลอดภัยอีก เราก็ไปที่เมืองหลวง” หวังหยวนหรี่ตาลง “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าชาวหวงโจมตีเมืองหลวงล่ะ?” หลี่ซานซือร้องเสียงหลงเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้!” “เป็นไปไม่ได้อย่างไร?” หวังหยวนหัวเราะเยาะ “ชาวหวงเพิ่งจะโจมตีเมืองจิ่วซาน ราษฎร ตระกูลที่ร่ำรวย และจวิ้นวั่งต่างต้องการหลบหนี และไม่มีใครอยากต่อต้าน หากทุกคนจากไปกันหมด และเหลือเพียงเมืองที่ว่างเปล่า ทหารพวกนั้นจะมีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้แบบไหน เ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1661
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1660
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1659
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1658
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1657
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1656
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1655
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1654
