เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2121
บทที่เกี่ยวข้อง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2122
“ท่านขุนพล ท่านเจี๋ยง!”“พวกท่านหมายความว่าอย่างไร?”ไป๋อวิ๋นเฟยรีบเดินเข้ามาในฝูงชน ไป๋ลั่วหลีที่เดินตามหลังมาแบกกล่องใบใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าข้างในมีอะไร แต่ดูจากขนาดแล้ว หวังหยวนรู้ว่าข้างในต้องเป็นปืนไรเฟิลซุ่มยิง!มีผู้ช่วยมาแล้ว เขาไม่ต้องกังวล!“ท่านหวังเป็นแขกของข้า!”“เป็นแขกคนสำคัญของเสด็จแม่ด้วย!”“ข้าเชิญท่านหวังมาปรึกษาหารือ แต่พวกท่านกลับจะทำร้ายท่านหวัง นี่หรือคือมารยาทการต้อนรับแขกของราชวงศ์ต้าเย่?”ไป๋อวิ๋นเฟยมองซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีอย่างเย็นชา พลางตะโกนตำหนิ โดยไม่สนใจฐานะของคนทั้งสอง!“องค์ชายใหญ่! คงเป็นการเข้าใจผิดกันพ่ะย่ะค่ะ!”เจี๋ยงโฉ่วอีไม่ใช่แค่ที่ปรึกษาคนสำคัญของราชวงศ์ต้าเย่ แต่ยังเป็นคนเจ้าเล่ห์หน้าตายอีกด้วย ในชั่วพริบตา เขาก็ตีหน้ายิ้มแย้ม เดินไปหาไป๋อวิ๋นเฟย“พวกกระหม่อมคิดว่าท่านหวังออกจากเมืองหลวงไปแล้ว บังเอิญมาพบกันที่นี่ จึงอยากเชิญท่านหวังไปที่จวน ส่วนที่พาทหารมาด้วยก็เพื่อคุ้มครองท่านหวัง!”“ไม่ว่าใครก็รู้ว่าท่านหวังเป็นบุคคลสำคัญ หากท่านประสบปัญหาในเมืองหลวง แล้วข่าวแพร่กระจายออกไป คงไม่เป็นผลดีต่อพวกกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ!”“กระหม่อมทำเช่นนี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2123
ในวังหลวง ครึ่งชั่วยามล่วงไปหวังหยวนพร้อมด้วยผู้ติดตามได้เดินทางกลับเข้ามายังตำหนักของไป๋อวิ๋นเฟย บัดนี้อยู่ในห้องโถง บ่าวไพร่จัดเตรียมน้ำชาและขนมหวานไว้คอยท่า แต่ดูเหมือนจะไม่มีผู้ใดอยากอาหารมากนัก บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดขณะนี้สถานการณ์ภายในวังหลวงยังคงคลุมเครือ อีกทั้งทหารองครักษ์ล้วนตกอยู่ใต้อำนาจของซือฟาง นอกเมืองหลวงก็ยังมีกองกำลังของซือฟางประจำการ จึงอาจกล่าวได้ว่าตกอยู่ในวงล้อมข้าศึก!อีกไม่นานคาดว่าสถานการณ์คงจะเลวร้ายลงอีก!“ท่านหวัง ข้าได้ยินว่าท่านออกไปนอกเมืองหลวงเสียแล้ว คิดว่าท่านคงจะจากไปโดยไม่ได้หวนกลับมา เหตุใดจึงได้ย้อนกลับมาที่แห่งนี้อีกเล่า!”“แม้ในใจข้าจะซาบซึ้งใจยิ่งนัก แต่ท่านหวังคงจะทราบดี บัดนี้เมืองหลวงเปรียบเสมือนวังมังกรถ้ำพยัคฆ์ หากพลาดพลั้งเพียงเล็กน้อยก็อาจถึงแก่ชีวิตได้!”“เช่นเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ หากท่านถูกสองคนชั่วช้าลากตัวไป ใครเล่าจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าไม่อาจคาดเดาผลลัพธ์อันเลวร้ายได้...”ไป๋อวิ๋นเฟยพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเขาคือองค์ชายผู้สูงศักดิ์ เหตุใดจึงต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้!ช่างน่าขันสิ้นดี!เขาทราบดี หากไม่ใช่เพราะอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2124
โชคดีที่หวังหยวนและไป๋ลั่วหลีมีสายตาและมือที่ว่องไว จึงช่วยพยุงเขาไว้ได้ทัน“ฝ่าบาท! ทรงเป็นอะไรหรือไม่เพคะ?”ไป๋ลั่วหลีเอ่ยถามด้วยความร้อนใจหวังหยวนกล่าวเสริมว่า “ฝ่าบาท การสวรรคตของจักรพรรดินีเป็นเรื่องน่าเศร้าโศก แต่บัดนี้ยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ เราต้องรีบเข้าวังหลวงโดยเร็วที่สุด!”“จักรพรรดินีไม่ใช่ผู้นำไร้เหตุผล ก่อนสวรรคตคงจะทรงมีพระราชโองการไว้ เราต้องรีบไปดูโองการนั้น!”“หากแต่งตั้งท่านเป็นจักรพรรดิ พวกข้าก็จะช่วยเหลือท่านขึ้นครองราชย์ แต่หากซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีแอบแก้ไขโองการเล่า จะทำเช่นไร?”หวังหยวนวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็วทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ไม่สู้ดีนัก ไม่ใช่เวลาที่จะมัวโศกเศร้า!“ได้! เช่นนั้นข้าจะเข้าวังเดี๋ยวนี้!”“ต่อให้พวกมันมีความกล้าหาญกว่านี้สิบเท่า ข้าก็เชื่อว่าคงไม่กล้าแก้ไขโองการหรอก!”“นั่นคือโทษประหารเก้าชั่วโคตร!”ไป๋ลั่วหลีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาช่างเป็นองค์ชายที่เยาว์วัยและไร้เดียงสายิ่งนัก!หวังหยวนส่ายหน้าบัดนี้สถานการณ์คับขัน ซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีรู้ดีว่าไป๋ลั่วหลีถือว่าพวกเขาเป็นเสี้ยนหนาม แม้จะต้องเสี่ยง พว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2125
“พวกเจ้า...”ไป๋อวิ๋นเฟยโกรธจนหน้าซีดเซียว เขาชี้นิ้วไปยังขุนพลนายกองผู้นั้น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “มันเป็นแค่ขุนนาง ข้าเป็นถึงองค์ชายใหญ่!”“พวกเจ้าเชื่อฟังคำสั่งของมัน แต่กลับขัดขืนคำสั่งของข้า!”“พวกเจ้าไม่ได้เห็นข้าผู้เป็นองค์ชายใหญ่อยู่ในสายตาบ้างเลยหรือ?”เหล่าราชองครักษ์ก้มหน้าไม่ได้เอ่ยคำใด แต่ยังคงขวางทางไว้!“ฝ่าบาท ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องต่อล้อต่อเถียงกับพวกมันแล้ว...”“พวกมันล้วนเป็นสุนัขรับใช้ของซือฟาง บัดนี้พวกมันคงจะเปลี่ยนแซ่เป็นแซ่ซือกันหมดแล้ว ลืมไปแล้วว่าแผ่นดินนี้เป็นของผู้ใด”หวังหยวนกล่าวเย้ยหยันมุมปากของไป๋อวิ๋นเฟยกระตุก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำใดจักรพรรดินีเพิ่งจะสวรรคต สถานการณ์ก็วุ่นวายเช่นนี้ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อีกไม่นานราชบัลลังก์คงจะเปลี่ยนมือ!ช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก!“เช่นนั้นข้าก็จะไม่ได้ไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่เป็นครั้งสุดท้ายกระนั้นหรือ?”ไป๋อวิ๋นเฟยเกือบจะร่ำไห้ในฐานะบุตร ไม่ได้อยู่เคียงข้างแม่ในยามสิ้นใจช่างเป็นความอัปยศยิ่งนัก!“เรื่องนี้ง่ายมาก”“ในเมื่อพวกมันไม่ยอมเปิดทาง เราก็ฝ่าเข้าไปก็สิ้นเรื่อง”“ข้าไม่เชื่อหรอก พวกราชองครักษ์จะก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2126
ช่างน่าเจ็บใจนัก คิดคำนวณมาอย่างดีกลับยังมีช่องโหว่!เจี๋ยงโฉ่วอีหรี่ตามอง เช่นเดียวกับที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ โองการระบุชัดเจนว่าไป๋อวิ๋นเฟยคือผู้สืบทอดราชบัลลังก์ เหตุที่ทั้งสองคนก่อเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ก็เพื่อไม่ให้โองการนี้ตกถึงมือขุนนางทั้งหลาย!ด้วยวิธีนี้เท่านั้น ไป๋หมิงจึงจะขึ้นครองราชย์ได้อย่างถูกต้อง!น่าเสียดาย...พลาดท่าเสียแล้ว!แต่โชคยังดี ที่นี่ถูกพวกเขาควบคุมไว้หมดแล้ว ต่อให้หวังหยวนและพรรคพวกจะมีฝีมือเก่งกล้าเพียงใดก็คงไม่อาจต้านทานได้!“ใครก็ได้!”“จับกบฏพวกนี้ให้หมด!”เมื่อซือฟางออกคำสั่ง เหล่าทหารก็กรูกันเข้ามาล้อมพวกหวังหยวนไว้!“พวกเจ้าจงเบิกตาดูให้ดี!”“ข้าคือไป๋อวิ๋นเฟย องค์ชายใหญ่!”“พวกเจ้าจะฟังคำสั่งซือฟางหรือว่าคิดจะทำร้ายข้ากันแน่?”ไป๋อวิ๋นเฟยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหล่าทหารมองหน้ากัน แม้จะลังเลใจ แต่ไม่ได้ถอยหนี!ยศถาบรรดาศักดิ์อยู่ในมือของซือฟาง!พวกเขาคือทหารของราชวงศ์ต้าเย่ แต่ต้องเชื่อฟังผู้ที่มียศถาบรรดาศักดิ์ทางการทหารเท่านั้น!“จักรพรรดินีมีรับสั่ง!”ทันใดนั้น ซือฟางเดินออกมาข้างหน้า แล้วชูพระราชโองการขึ้น พร้อมกับชี้ไปยังไป๋อวิ๋นเฟยแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1
“ไม่อร่อยเลยสักนิด”เมื่อได้เคี้ยวข้าวสาลีผสมถั่ว หวังหยวนวางชามดินเผาลง รู้สึกเหมือนกินแกลบไม่มีผิด ตอนนี้ใครมาบอกว่าการข้ามกาลเวลามันดี เขาก็พร้อมที่จะบอกความในใจให้พวกเขา ข้ามกาลเวลามาถึงช่วงราชวงศ์ต้าเย่ คล้ายช่วงยุคสมัยโบราณของจีน เจ้าของร่างเดิมเป็นเป็นเจ้าของที่ดินเล็ก ๆ ตอนที่พ่อแม่ยังอยู่ ตอนเช้าได้กินข้าวต้มข้าวฟ่าง เที่ยงได้กินข้าวผสมข้าวฟ่าง ตอนเย็นได้กินเซาปิ่งพร้อมธัญพืชผสม ทุก ๆ สิบวันหลังจากกลับมาจากโรงเรียนในเมือง ถึงจะได้กลับมากินให้หายอยากได้สำหรับคนทั่วไป แต่ละวันกินข้าวต้มข้าวฟ่าง หรือข้าวสาลีผสมถั่ว ส่วนเนื้อนั้นในช่วงปกติอย่าไปคิดถึงมันเลย คงมีแค่ช่วงฉลองตรุษจีนเท่านั้นถึงจะได้กินเนื้อบ้าง ส่วนแป้งและข้าวสารนั้นเป็นที่นิยมของเจ้าของที่ดิน คหบดีและขุนนาง นึกถึงพวกไข่ เนื้อหมู ไก่ ปลา บนโลกที่ถูกทิ้ง หวังหยวนอดที่จะตีตัวเองไม่ได้ น้ำเสียงที่ฟังดูขลาดกลัวของคน ๆ หนึ่งดังขึ้น “ท่านพี่ ขอโทษนะ ในบ้านไม่มีข้าวฟ่างแล้ว ให้ท่านที่เป็นบัณฑิตเพิ่งหายป่วยกินข้าวสาลีผสมถั่วเช่นนี้?” แววตาของหวังหยวนมีประกายขึ้นมา สาวน้อยคนสวยที่ท่าทางขี้ขลาดยืนอยู่หน้าห้องโ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2
หวังหยวนเลิกคิ้ว "ถ้าข้าทำได้ล่ะ?" หลิวโย่วไฉเผยสีหน้าเจ้าเล่ห์ "ถ้าเจ้าทำได้ ข้าจะไม่คิดดอกเบี้ย! แต่ถ้าทำไม่ได้ เจ้าจะต้องขายตัวเองเป็นคนรับใช้นายของข้า ว่าอย่างไรบ้าง?" หลี่ซื่อหานหน้าถอดสี “ท่านพี่ อย่ารับปากนะ!” เจ้าของที่ใจดำคนนี้ต้องการให้เขาขายตัวเองเป็นทาส หวังหยวนโกรธมาก แต่เขาเดินไปเขียนสัญญาสองฉบับและหยิบแผ่นหมึกสีแดงออกมา "เขียนชื่อและประทับนิ้วซะ!" “ได้!” หลังจากเขียนชื่อด้วยลายมือน่าเกลียด และประทับลายนิ้วมือสีแดงแล้ว หลิวโย่วไฉก็เดินจากไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ คนเสเพลเช่นนี้ เขาไม่มีหาเงินสี่สิบกว้านได้ภายในสามวันอย่างแน่นอน แม้ว่าครอบครัวของสาวน้อยจะร่ำรวย แต่พวกเขาก็อยากให้นางทิ้งคนเสเพลพรรค์นี้อยู่เสมอ ดังนั้นการยืมเงินคงจะเป็นไปไม่ได้แน่ การเดิมพันครั้งนี้ จะได้ทาสมาฟรี ๆ และสามารถขายได้ต่อในราคาหลายสิบกว้านด้วย! เข้าใกล้เป้าหมายที่ตระกูลหลิวจะครอบครองที่ดินพันหมู่ไปอีกหนึ่งเก้า 'สามีภรรยา' ยืนอยู่ตรงข้ามกันในลานบ้าน “ซื่อหาน” หวังหยวนอยากจะปลอบนาง หลี่ซื่อหานเช็ดน้ำตา และรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน หวังหยวนเข้าใจว่านี่เป็นทำร้าย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 3
งานที่เหลือใช้แรงออกน้อยกว่ามาก แค่ล้างรากหญ้าแล้วบดในครกหิน หลังจากทำงานยุ่งมานาน หวังหยวนรู้สึกเหนื่อยมากจนปวดหลังไปหมด เขาจึงเอารากหญ้าที่ตำใส่ถังน้ำ จึงค่อย ๆ เดินทอดน่องไปที่ริมแม่น้ำ หวังหยวนเห็นพวกปลาแหวกว่ายอยู่ใต้น้ำ เขาจึงโรยแป้งหมี่ถั่วเหลืองและน้ำลงไป ด้วยเหยื่อที่วางลงไป จำนวนปลาที่รุมเข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ หวังหยวนค่อย ๆ เทของเหลวที่ได้จากการตำรากหญ้าลงไปอย่างระมัดระวัง เมื่อน้ำที่ได้จากการตำรากหญ้านั้นกระจายตัว ปลาที่ค่อย ๆ ลอยหงายท้องขึ้นมาจากน้ำ หนึ่งตัว！ สองตัว！ ... หลังจากนั้นสักพัก หวังหยวนก็จับปลาตัวใหญ่ได้แปดตัว และตัวเล็กอีกสิบห้าตัว ปลาตัวใหญ่หนักประมาณสองกิโลครึ่ง ตัวเล็กหนักประมาณสองร้อยห้าสิบกรัม ปลาที่เล็กกว่านี้ก็ปล่อยมันไป เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน หวังหยวนก็กลับบ้านด้วยของที่เต็มตะกร้า ผ่านกระท่อมมุงหลังคาจากสี่หลัง คอกวัวและลานเล็ก ๆ ที่ล้อมรั้วทางด้านตะวันออกของหมู่บ้าน “ลุงหานซาน!” หวังหยวนตะโกนเรียกเขา เด็กน้อยน่ารักที่เหมือนตุ๊กตาตัวน้อยสวมเสื้อคลุมยัดนุ่นวิ่งออกมาจากเรือน ไปมองดูหวังหยวนในชุดคลุมตัวอย่างสงสัยและเขินอาย "หวั
บทล่าสุด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2126
ช่างน่าเจ็บใจนัก คิดคำนวณมาอย่างดีกลับยังมีช่องโหว่!เจี๋ยงโฉ่วอีหรี่ตามอง เช่นเดียวกับที่หวังหยวนคาดการณ์ไว้ โองการระบุชัดเจนว่าไป๋อวิ๋นเฟยคือผู้สืบทอดราชบัลลังก์ เหตุที่ทั้งสองคนก่อเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ก็เพื่อไม่ให้โองการนี้ตกถึงมือขุนนางทั้งหลาย!ด้วยวิธีนี้เท่านั้น ไป๋หมิงจึงจะขึ้นครองราชย์ได้อย่างถูกต้อง!น่าเสียดาย...พลาดท่าเสียแล้ว!แต่โชคยังดี ที่นี่ถูกพวกเขาควบคุมไว้หมดแล้ว ต่อให้หวังหยวนและพรรคพวกจะมีฝีมือเก่งกล้าเพียงใดก็คงไม่อาจต้านทานได้!“ใครก็ได้!”“จับกบฏพวกนี้ให้หมด!”เมื่อซือฟางออกคำสั่ง เหล่าทหารก็กรูกันเข้ามาล้อมพวกหวังหยวนไว้!“พวกเจ้าจงเบิกตาดูให้ดี!”“ข้าคือไป๋อวิ๋นเฟย องค์ชายใหญ่!”“พวกเจ้าจะฟังคำสั่งซือฟางหรือว่าคิดจะทำร้ายข้ากันแน่?”ไป๋อวิ๋นเฟยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหล่าทหารมองหน้ากัน แม้จะลังเลใจ แต่ไม่ได้ถอยหนี!ยศถาบรรดาศักดิ์อยู่ในมือของซือฟาง!พวกเขาคือทหารของราชวงศ์ต้าเย่ แต่ต้องเชื่อฟังผู้ที่มียศถาบรรดาศักดิ์ทางการทหารเท่านั้น!“จักรพรรดินีมีรับสั่ง!”ทันใดนั้น ซือฟางเดินออกมาข้างหน้า แล้วชูพระราชโองการขึ้น พร้อมกับชี้ไปยังไป๋อวิ๋นเฟยแ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2125
“พวกเจ้า...”ไป๋อวิ๋นเฟยโกรธจนหน้าซีดเซียว เขาชี้นิ้วไปยังขุนพลนายกองผู้นั้น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “มันเป็นแค่ขุนนาง ข้าเป็นถึงองค์ชายใหญ่!”“พวกเจ้าเชื่อฟังคำสั่งของมัน แต่กลับขัดขืนคำสั่งของข้า!”“พวกเจ้าไม่ได้เห็นข้าผู้เป็นองค์ชายใหญ่อยู่ในสายตาบ้างเลยหรือ?”เหล่าราชองครักษ์ก้มหน้าไม่ได้เอ่ยคำใด แต่ยังคงขวางทางไว้!“ฝ่าบาท ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องต่อล้อต่อเถียงกับพวกมันแล้ว...”“พวกมันล้วนเป็นสุนัขรับใช้ของซือฟาง บัดนี้พวกมันคงจะเปลี่ยนแซ่เป็นแซ่ซือกันหมดแล้ว ลืมไปแล้วว่าแผ่นดินนี้เป็นของผู้ใด”หวังหยวนกล่าวเย้ยหยันมุมปากของไป๋อวิ๋นเฟยกระตุก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยคำใดจักรพรรดินีเพิ่งจะสวรรคต สถานการณ์ก็วุ่นวายเช่นนี้ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อีกไม่นานราชบัลลังก์คงจะเปลี่ยนมือ!ช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก!“เช่นนั้นข้าก็จะไม่ได้ไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่เป็นครั้งสุดท้ายกระนั้นหรือ?”ไป๋อวิ๋นเฟยเกือบจะร่ำไห้ในฐานะบุตร ไม่ได้อยู่เคียงข้างแม่ในยามสิ้นใจช่างเป็นความอัปยศยิ่งนัก!“เรื่องนี้ง่ายมาก”“ในเมื่อพวกมันไม่ยอมเปิดทาง เราก็ฝ่าเข้าไปก็สิ้นเรื่อง”“ข้าไม่เชื่อหรอก พวกราชองครักษ์จะก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2124
โชคดีที่หวังหยวนและไป๋ลั่วหลีมีสายตาและมือที่ว่องไว จึงช่วยพยุงเขาไว้ได้ทัน“ฝ่าบาท! ทรงเป็นอะไรหรือไม่เพคะ?”ไป๋ลั่วหลีเอ่ยถามด้วยความร้อนใจหวังหยวนกล่าวเสริมว่า “ฝ่าบาท การสวรรคตของจักรพรรดินีเป็นเรื่องน่าเศร้าโศก แต่บัดนี้ยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ เราต้องรีบเข้าวังหลวงโดยเร็วที่สุด!”“จักรพรรดินีไม่ใช่ผู้นำไร้เหตุผล ก่อนสวรรคตคงจะทรงมีพระราชโองการไว้ เราต้องรีบไปดูโองการนั้น!”“หากแต่งตั้งท่านเป็นจักรพรรดิ พวกข้าก็จะช่วยเหลือท่านขึ้นครองราชย์ แต่หากซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีแอบแก้ไขโองการเล่า จะทำเช่นไร?”หวังหยวนวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็วทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ไม่สู้ดีนัก ไม่ใช่เวลาที่จะมัวโศกเศร้า!“ได้! เช่นนั้นข้าจะเข้าวังเดี๋ยวนี้!”“ต่อให้พวกมันมีความกล้าหาญกว่านี้สิบเท่า ข้าก็เชื่อว่าคงไม่กล้าแก้ไขโองการหรอก!”“นั่นคือโทษประหารเก้าชั่วโคตร!”ไป๋ลั่วหลีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาช่างเป็นองค์ชายที่เยาว์วัยและไร้เดียงสายิ่งนัก!หวังหยวนส่ายหน้าบัดนี้สถานการณ์คับขัน ซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีรู้ดีว่าไป๋ลั่วหลีถือว่าพวกเขาเป็นเสี้ยนหนาม แม้จะต้องเสี่ยง พว
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2123
ในวังหลวง ครึ่งชั่วยามล่วงไปหวังหยวนพร้อมด้วยผู้ติดตามได้เดินทางกลับเข้ามายังตำหนักของไป๋อวิ๋นเฟย บัดนี้อยู่ในห้องโถง บ่าวไพร่จัดเตรียมน้ำชาและขนมหวานไว้คอยท่า แต่ดูเหมือนจะไม่มีผู้ใดอยากอาหารมากนัก บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดขณะนี้สถานการณ์ภายในวังหลวงยังคงคลุมเครือ อีกทั้งทหารองครักษ์ล้วนตกอยู่ใต้อำนาจของซือฟาง นอกเมืองหลวงก็ยังมีกองกำลังของซือฟางประจำการ จึงอาจกล่าวได้ว่าตกอยู่ในวงล้อมข้าศึก!อีกไม่นานคาดว่าสถานการณ์คงจะเลวร้ายลงอีก!“ท่านหวัง ข้าได้ยินว่าท่านออกไปนอกเมืองหลวงเสียแล้ว คิดว่าท่านคงจะจากไปโดยไม่ได้หวนกลับมา เหตุใดจึงได้ย้อนกลับมาที่แห่งนี้อีกเล่า!”“แม้ในใจข้าจะซาบซึ้งใจยิ่งนัก แต่ท่านหวังคงจะทราบดี บัดนี้เมืองหลวงเปรียบเสมือนวังมังกรถ้ำพยัคฆ์ หากพลาดพลั้งเพียงเล็กน้อยก็อาจถึงแก่ชีวิตได้!”“เช่นเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ หากท่านถูกสองคนชั่วช้าลากตัวไป ใครเล่าจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าไม่อาจคาดเดาผลลัพธ์อันเลวร้ายได้...”ไป๋อวิ๋นเฟยพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเขาคือองค์ชายผู้สูงศักดิ์ เหตุใดจึงต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้!ช่างน่าขันสิ้นดี!เขาทราบดี หากไม่ใช่เพราะอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2122
“ท่านขุนพล ท่านเจี๋ยง!”“พวกท่านหมายความว่าอย่างไร?”ไป๋อวิ๋นเฟยรีบเดินเข้ามาในฝูงชน ไป๋ลั่วหลีที่เดินตามหลังมาแบกกล่องใบใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าข้างในมีอะไร แต่ดูจากขนาดแล้ว หวังหยวนรู้ว่าข้างในต้องเป็นปืนไรเฟิลซุ่มยิง!มีผู้ช่วยมาแล้ว เขาไม่ต้องกังวล!“ท่านหวังเป็นแขกของข้า!”“เป็นแขกคนสำคัญของเสด็จแม่ด้วย!”“ข้าเชิญท่านหวังมาปรึกษาหารือ แต่พวกท่านกลับจะทำร้ายท่านหวัง นี่หรือคือมารยาทการต้อนรับแขกของราชวงศ์ต้าเย่?”ไป๋อวิ๋นเฟยมองซือฟางและเจี๋ยงโฉ่วอีอย่างเย็นชา พลางตะโกนตำหนิ โดยไม่สนใจฐานะของคนทั้งสอง!“องค์ชายใหญ่! คงเป็นการเข้าใจผิดกันพ่ะย่ะค่ะ!”เจี๋ยงโฉ่วอีไม่ใช่แค่ที่ปรึกษาคนสำคัญของราชวงศ์ต้าเย่ แต่ยังเป็นคนเจ้าเล่ห์หน้าตายอีกด้วย ในชั่วพริบตา เขาก็ตีหน้ายิ้มแย้ม เดินไปหาไป๋อวิ๋นเฟย“พวกกระหม่อมคิดว่าท่านหวังออกจากเมืองหลวงไปแล้ว บังเอิญมาพบกันที่นี่ จึงอยากเชิญท่านหวังไปที่จวน ส่วนที่พาทหารมาด้วยก็เพื่อคุ้มครองท่านหวัง!”“ไม่ว่าใครก็รู้ว่าท่านหวังเป็นบุคคลสำคัญ หากท่านประสบปัญหาในเมืองหลวง แล้วข่าวแพร่กระจายออกไป คงไม่เป็นผลดีต่อพวกกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ!”“กระหม่อมทำเช่นนี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2121
“ข้าพูดดี ๆ กับท่านหวัง หวังว่าท่านจะให้เกียรติพวกข้า เพื่อรักษาหน้าตาของกันและกัน”“แต่หากท่านหวังยังดื้อรั้น ก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน...”“แม้ว่าข้าจะไม่อยากมีเรื่องกับท่าน แต่ผู้ใต้บัญชาของข้าล้วนเป็นคนใจร้อน!”นี่เป็นการข่มขู่ หวังหยวนจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?หึหวังหยวนไม่โกรธ กลับหัวเราะ แล้วหยิบปืนคาบศิลาออกมา มองซือฟางก่อนกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าเจ้ายินดีพร้อมจะสู้กับข้าแล้วจริง ๆ กระมัง?”“เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีกต่อไป”“ข้าอยากรู้ว่าผู้ใต้บัญชาของเจ้า หรือปืนคาบศิลาของข้า ใครจะแน่กว่ากัน!”ซือฟางกัดฟันแน่น เขาไม่คิดว่าหวังหยวนจะกล้าหาญถึงเพียงนี้!มีคนมากมายอยู่ตรงหน้า แต่หวังหยวนกลับไม่เกรงกลัว ซ้ำยังจะลงมือต่อสู้อีกด้วย?ช่างน่าเจ็บใจ!คิดว่าทุกคนในต้าเย่จะถูกรังแกได้ง่าย ๆ หรืออย่างไร?“หวังหยวน!”“ท่านอวดดีเกินไปแล้วหรือไม่?”“ในเมื่อท่านอยากเล่น ข้าก็จะเล่นกับท่าน!”ซือฟางโกรธมากจนตะโกนลั่น ก่อนจะโบกมือสั่งผู้ใต้บัญชา เห็นได้ชัดว่าจะให้ผู้ใต้บัญชารุมหวังหยวน!เจี๋ยงโฉ่วอีไม่ได้เอ่ยคำใดสถานการณ์เลวร้ายเกินควบคุมแล้วทำได้เพียงรอดูสถานการณ์!“พี่ใหญ่!
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2120
เขายังรู้จักชื่อของข้าด้วยงั้นหรือ?“พี่ใหญ่ไม่ต้องแปลกใจหรอกขอรับ”“ท่านอาจจะไม่รู้ตัว แต่ท่านมีชื่อเสียงโด่งดังไปไกล!”“แม้ว่าที่นี่จะเป็นดินแดนของราชวงศ์ต้าเย่ แต่พวกเราก็เคยได้ยินเรื่องราวของท่าน”“ไม่ใช่แค่ข้า แต่ชาวบ้านแถวนี้ก็รู้จักท่านกันทั้งนั้นขอรับ!”“ท่านคือวีรบุรุษในดวงใจของพวกเขา!”“หากไม่มีท่าน คงเกิดสงครามไม่หยุดหย่อน!”“พี่ใหญ่คือผู้มีพระคุณของชาวโลก ใครจะลืมท่านได้เล่าขอรับ?”ไฉจวิ้นกล่าวอย่างภาคภูมิใจที่แท้เป็นเช่นนี้หวังหยวนเข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าการกระทำของเขาทำให้ผู้คนประทับใจ!ก็คงเป็นเช่นนั้น หากไม่มีเขา ดินแดนทั้งเก้าคงไม่สงบสุข และสี่ผู้นำคงไม่ได้เจรจากันที่หอหลิวหลีจนสำเร็จ!ช่างเป็นเรื่องราวที่ดี!“การได้ติดตามพี่ใหญ่นับเป็นบุญของข้า!”ไฉจวิ้นกล่าวต่อ “เมื่อคืนท่านปู่ได้สั่งเสียข้าไว้ว่าให้ติดตามท่าน แล้วท่านจะพาข้าไปสู่ความสำเร็จ”“ข้าเชื่อมั่นในท่านปู่ และเชื่อมั่นในตัวท่านมากด้วยขอรับ!”“พี่ใหญ่โปรดวางใจ ต่อไปข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง หากท่านต้องการสิ่งใด ข้ายินดีตอบแทนด้วยชีวิต!”“แม้ว่าข้าจะไม่มีความสามารถอะไร แต่ข้าก็มีพละกำลัง ข้าคงช่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2119
“ข้ารู้อยู่แล้วว่าต้องเกี่ยวข้องกับพวกมัน!”หวังหยวนกำหมัดแน่น แล้วถามต่อ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกมันมาที่นี่เพื่ออะไร?”ทหารมากมายขนาดนี้สามารถบุกเข้าเมืองได้ในทันที!ไป๋อวิ๋นเฟยถูกลดอำนาจไปแล้ว เหลือเพียงตำแหน่งองค์ชาย แต่ไม่มีอำนาจใด หากสู้รบกันจริง พวกเขาคงจะเสียเปรียบ!สุดท้ายหวังหยวนคงต้องหนีไปจากที่นี่!แต่หากเป็นเช่นนั้น ราชวงศ์ต้าเย่ก็จะวุ่นวายไร้การควบคุม!ยิ่งกว่านั้น การกระทำของเขาคงทำให้ซือฟางกับเจี๋ยงโฉ่วอีเกลียดชัง สุดท้ายก็จะยิ่งยุ่งยากกว่าเดิม!นี่ไม่ใช่สิ่งที่หวังหยวนต้องการ!“ข้ารู้ว่าท่านผู้นำกังวลเรื่องนี้”“ก่อนมาที่นี่ ข้าได้จับทหารสองสามคนมาสอบถามแล้ว!”“พวกเขาบอกว่ายกทัพมาเพื่อปราบกบฏ ไม่ได้คิดก่อกบฏ!”“ดังนั้น ข้าคิดว่าพวกเขาแค่เตรียมแผนสำรอง ไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่ท่านคิดขอรับ”เกาเล่อรีบตอบที่แท้เป็นเช่นนี้หวังหยวนเข้าใจ ซือฟางกับเจี๋ยงโฉ่วอีเป็นคนรอบคอบจริง ๆ“เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปเถิด”“จำไว้! ต้องจับตาดูความเคลื่อนไหวของพวกเขาให้ดี!”“หากเกิดเหตุฉุกเฉิน ข้าจะติดต่อเจ้าให้เจ้าพาข้าออกจากเมืองโดยเร็วที่สุด!”หวังหยวนกำชับซือฟางกับเจี๋ยงโฉ่วอ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2118
“เรื่องอะไร?”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้เราเป็นพี่น้องกันแล้ว เรื่องของเจ้าก็คือเรื่องของข้า ไม่ต้องเกรงใจ พูดมาตามตรงได้เลย”“ท่านก็รู้ว่าบ้านข้ายากจน ข้าไม่มีเงิน...”“แม้แต่เมื่อวานตอนซื้อยาให้ท่านปู่ ท่านก็เป็นคนออกเงินให้...”“ตอนนี้ท่านปู่จากไป ข้ากลับไม่มีเงินซื้อโลงศพดี ๆ ให้ท่าน ช่างอกตัญญูนัก!”“ข้าหวังว่าท่านจะให้ข้าหยิบยืมเงินเพื่อฝังท่านปู่ นับเป็นการทำหน้าที่ครั้งสุดท้ายของข้า...”ไฉจวิ้นกล่าวนี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาทำได้ไฉปิ่งอี้เลี้ยงดูเขามาอย่างดี เขาเห็นมาโดยตลอดแต่ตอนนี้เขาไม่มีอะไรตอบแทน ทำได้เพียงซื้อโลงศพอย่างดีให้ไฉปิ่งอี้จากไปอย่างสงบ นับเป็นการตอบแทนครั้งสุดท้าย...หวังหยวนพยักหน้า “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนกตัญญู เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง”“ข้าจะกลับเข้าเมืองไปจัดการงานศพให้ท่านไฉ จะให้เขาได้จากไปอย่างสมเกียรติ!”ไฉจวิ้นพยักหน้าด้วยความซาบซึ้ง ในที่สุดก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป...เขายังโชคดี แม้ว่าไฉปิ่งอี้ ญาติคนเดียวของเขาจะจากไป แต่เขาก็ได้พบกับหวังหยวนสวรรค์ยังเมตตาเขา!ทันใดนั้นมีเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลังหวังหยวนหันกลับไปมอง ป
